Joke Kaviaar gedagvaard om mening over vreemdelingenbeleid

Update 22 januari: Joke Kaviaar veroordeeld tot 4 maanden onvoorwaardelijk wegens opruiing. Ze gaat in hoger beroep. Zie voor toelichting onder reacties. 

Op 8 januari dient de zaak tegen Joke Kaviaar. Pseudoniem van dichteres en activiste Joke Kuyt. Ze verzet zich geweldloos tegen het asielbeleid. Volgens 13september.nl -‘voor vrijheid van beweging en tegen repressie‘- werd ze op 13 september 2011 opgepakt door de Nationale Recherche wegens ‘opruiing en verspreiding tot opruiing, met terroristisch oogmerk’ en drie dagen vastgehouden. Haar website werd op 7 december 2011 door toedoen van het Landelijk Parket van het OM ontoegankelijk gemaakt en pas een dag later teruggezet. Nu wordt ze gedagvaard wegens ‘opruiing tot enig strafbaar feit of tot gewelddadig optreden tegen het openbaar gezag‘. Het terroristisch oogmerk is vervallen. Wat rechtvaardigt deze aanpak? Probeert de overheid wellicht een opponent buiten de orde te plaatsten en werpt het hiertoe drempels op die ongeoorloofd zijn?

Steungroep 13 september verklaart in een persbericht dat het gaat om een politiek proces. Of dat klopt valt af te meten aan de dagvaarding. Joke Kaviaar werd opgepakt en gedagvaard voor vier teksten. Daarop bepaalt het OM de vervolging. Daarnaast voert ze met de Werkgroep Stop Deportaties openlijk harde acties uit tegen het asielbeleid, zoals ook uit een VN-artikel blijkt. Close reading kan uitmaken of Joke Kaviaar of de overheid over de schreef gaat. Perkt de overheid de vrijheid van meningsuiting al dan niet onrechtmatig in? Waaruit bestaat de oproep tot enig strafbaar feit of gewelddadig optreden tegen het openbaar gezag in de teksten?

25 juni 2008: Waar blijft de Hollandse opstand? Joke Kaviaar vraagt zich af wanneer burgers in actie komen tegen de repressieve overheid. Zie de ‘Identiteitscontroles. Preventief fouilleren. Cameratoezicht. Razzia’s‘. Over het vreemdelingenbeleid: ‘Waar blijft de Hollandse opstand? Wie gaat er mee om de kantoren van de IND te bestormen en leeg te trekken, de archieven en computers te overgieten met benzine en door vuur te vernietigen? Wie helpt de moderne Gestapo te stoppen dossiers over ongewensten aan te leggen? Wie gaat er mee met sloophamers en shovels, om de muren van de deportatiekampen en gevangenissen te slechten? Wie gaat er mee om de kniptangen uit te delen waarmee mensen uit hekken en prikkeldraad kunnen worden bevrijd?’ De tekst gaat over bewustwording van burgers die slapende wakker zijn en afgekocht worden.

8 april 2011: Leers, het vuur en de dood. Joke eindigt met de oproep om bij minister Leers op bezoek te gaan: ‘Het wordt tijd dat we die uitnodiging aannemen, maar dan niet om te praten. Er valt namelijk niet te praten over de manier waarop mensen moeten worden gechanteerd, gecontroleerd, geïntimideerd, opgesloten en gedeporteerd. Er valt niet te praten met mensen die wetten en regels maken om marteling en moord de schijn van legitimiteit te geven, om hen te helpen de maskers op te houden. Wie gaat er mee op visite bij Leers?’ De tekst geeft een analyse en opsomming, maar geen expliciete oproep tot geweld tegen minister Leers.

16 juli 2011: Neederland wordt schoongeveegd. Joke ziet minister Leers als een stofzuiger met christelijke waarden die niet zou mogen blijven. Tijd voor de aanval, en de stekker eruit. ‘Menig dictator werd in de loop van de geschiedenis een kopje kleiner gemaakt en er werd gedanst om zijn lijk, gejuicht om zijn einde, gevierd de vrijheid. Het feit dat Neederland zich een democratie noemt, vrijwaart de natiestaat niet van zulk broodnodig ingrijpen in de macht. Niet om de macht over te nemen, maar om deze af te breken. Het zal alles niet legaal zijn, maar ach. Er is wel meer niet legaal. Voor sommigen is de illegale actie een keuze. Voor anderen het illegaal verblijf een opgelegd feit. Laat ons allen daders zijn!‘ Ondanks het krachtige beeld van de stofzuiger en de oproep tot illegale actie wordt niet eenduidig wat Joke Kaviaar hieronder verstaat. Heeft iemand het recht om onderdelen van de rechtsstaat buiten de orde te verklaren om de democratie te redden?

20 november 2011: RARA, wiens rechtsorde is het? Tekst dateert van na de detentie van 13 september 2011 en heeft als aanleiding een uitzending van Andere Tijden van 18 november 2011 over de Rara-zaak: ‘Rara, wiens rechtsorde is het? Niet de mijne, al wordt ie mij opgedrongen. Die rechtsorde, die is er voor wie geld en macht heeft, die is er voor lobbyisten en politici, voor bazen en brave slaven (fooien zijn toegestaan en smeergeld ook). Die rechtsorde maakt mensen kansloos en als ze dan goed kansloos zijn geworden, noemt de rechtsorde ze nutteloos en crimineel en slaat genadeloos met straffen en maatregelen toe.’ Een politieke stellingname van Joke over wat de rechtsorde is, zonder expliciete oproep tot geweld of enig strafbaar feit.

M’n conclusie aan de hand van de teksten is dat Joke Kaviaar het hartstochtelijk opneemt voor asielzoekers en geen blad voor de mond neemt. Als ondersteuning gebruikt ze literaire spiegelingen en vergelijkingen die krachtige beelden vormen. Beredeneerd vanuit de agitator maakt het dichterlijke -en afgewogen- taalgebruik het haar mogelijk om te duiden en te verklaren zonder tot expliciete oproepen te komen. Ofwel, Joke Kaviaar blijft binnen de wet. Ze gebruikt de vrijheid om haar afkeurende mening over het vreemdelingenbeleid en hoofdrolspelers die het uitvoeren te geven. Ze filosofeert over de rechtsorde die nadelen geeft, maar da’s een politieke mening die ze binnen de rechtsstaat mag uiten. Haar vervolging past niet binnen onze rechtsstaat.

Foto 1: Alexander Christiaan Jacob, Gedachtenpolitie Special.

Foto 2: ‘Joke Kaviaar, een van de woordvoerders van de Werkgroep Stop Deportaties: ‘Doodliggen, bloedgeld brengen: het is heel veel symboliek’. Credits: Roeben

Secularisme beschermt religieuze minderheden optimaal

Het fragment uit de Saudische talkshow kent een veelzeggende afloop. Wat blijkt? Een ‘liberale’ moslims verkondigt dat secularisme aanvaardbaar is in een situatie waar moslims de minderheid vormen. Zoals in India of Engeland. Maar waar moslims in de meerderheid zijn is het secularisme niet meer nodig. Daar zijn kennelijk geen minderheden. Het fragment toont aan dat er vele nuanceringen over het secularisme mogelijk zijn.

Zorgen om NOS-berichtgeving over Demmink

De werking van de Nederlandse media is af te lezen aan een artikel over de zaak-Demmink op NOS.nl. Het verschuilt zich achter de journalistieke code van hoor en wederhoor. In de algemene berichtgeving laat het een mening doorsijpelen die het suggereert niet te geven. Want hoe anders kan de slotzin ‘De Amerikaanse ambassade in Den Haag heeft de conclusies van de Nederlandse justitie altijd onderschreven‘ gelezen worden dan een relativering van de kritiek op een ontbrekend diepgaand onderzoek naar Demmink? Waar haalt de NOS het vandaan? Want antwoorden op kamervragen zijn duidelijk: er was nooit een diepgaand onderzoek.

CDA-Kamerlid Pieter Omtzigt die zich vanuit christelijke hoek bezighoudt met de zaak-Demmink vraagt zich op Twitter af hoe de NOS aan haar informatie komt: ‘Wie heeft NOS opgebeld om dat te melden? En in welke openbare bron laat VS ambassade zich uit over juistheid niet-uitgevoerd onderzoek?‘ Er loopt een directe lijn van minister Opstelten via de Amerikaanse ambassade in Den Haag naar de NOS. Het consigne ‘niets te melden‘ is allang achterhaald door de beantwoording van de kamervragen door minister Timmermans. Die in een ambtelijke strijd als eerste verantwoordelijke met minister Opstelten lijkt verwikkeld over dit dossier.

Waarom geeft de NOS informatie waarvan het moet weten dat het achterhaald is? En waarom geeft de NOS geen update waarin het zegt dat de Amerikaanse ambassade zich voor haar informatievoorziening over deze zaak verliet op de Nederlandse regering die foute informatie over de aard en degelijkheid van het onderzoek verschafte? Zo laadt de NOS de verdenking op zich niet aan algemene berichtgeving, maar aan politiek te doen. Een ander aspect is dat de auteur ongenoemd blijft. Wie heeft het bericht opgesteld? En met welke intentie door wie ingefluisterd? Dat draait de rollen om. Niet Pieter Omtzigt of de gebruikers van de sociale media verschuilen zich in de anonimiteit, maar het paradepaardje van de gevestigde media doet dat wel.

Foto: NOS-logo

Turki al-Hamad voor zijn mening gearresteerd in Saoedi-Arabië

De Saudische overheid heeft de politieke analist, journalist en schrijver Turki H. al-Hamad gearresteerd vanwege tweets. Afgelopen februari overkwam blogger Hamza Kashgari hetzelfde. Hij zit nog steeds in de gevangenis. Al-Hamad kreeg eerder al vanwege zijn werk vier fatwas aan zijn broek van de religieuze leiders van Saoedi-Arabië. Met zijn arrestatie wordt rechtstreeks de vrijheid van meningsuiting aangevallen.

De actie tegen al-Hamad staat niet op zichzelf. Zelfs de vrijheid van mensenrechtenactivisten wordt ingeperkt. Zo is Amnesty International een actie gestart om aandacht te besteden aan de rechtszaak tegen de mede-oprichters van de Saudische Vereniging voor Politieke- en Burgerrechten (ACPRA) Mohammad al-Qahtani en Abdullah al-Hamid. De aanpak van de liberalen lijkt een gevolg van de macht van de conservatieve islam.

De gewraakte tweets geven commentaar op de islam: ‘Onze Profeet kwam om het geloof van Abraham te herstellen, en nu is een tijd waarin we iemand nodig om het geloof van Mohammed te verhelpen‘ en ‘Neo-nazisme zit in de lift in de Arabische wereld onder het mom van het islamisme ….‘ en ‘Ze misleidden ons en zeiden dat het de wet van God was, maar uiteindelijk zijn er slechts de ideeën van meisjes‘. Ze leidden tot een felle strijd op sociale media tussen voor- en tegenstanders. Net als Hamza Kashgari werd al-Hamad na een tip van een religieuze organisatie opgepakt. Op ketterij of geloofsafval staat in Saoedi-Arabië de doodstraf.

PVV-Kamerleden Raymond de Roon en Geert Wilders hebben vandaag kamervragen gesteld aan minister Frans Timmermans van Buitenlandse Zaken over de arrestatie. De toon ervan is opvallend vlak en gematigd. Ze vragen Timmermans zich sterk te maken voor de vrijlating van Al-Hamad. Maar de PVV-ers roepen niet op om de relatie met Saoedi-Arabië te heroverwegen vanwege de inperking van de mensenrechten door de Saudische overheid. Die optie laten ze ongenoemd. De roep om mensenrechten boven handelsbetrekkingen te stellen zou de logische vervolgstap zijn. Zoals Harry van Bommel in februari 2012 bij Hamza Kashgari deed.

Foto 1: Turki H. al-Hamad.

Foto 2: Tweet van de Saudische mensenrechtenactivist Waleed Abu al-Khair: ‘Ze arresteerden Turki al-Hamad niet omdat-ie religie bekritiseerde, maar omdat-ie kritiek had hoe ze religie gebruiken om nieuwe slaverij te bevorderen‘.

Imran Hosein verwijt Morsi dat grondwet islam beledigt

De in Trinidad geboren Sjeik Imran Nazar Hosein woonde net als Mohamed Morsi in de VS. Daarna in Pakistan en nu in Maleisië. Hij veroordeelt de wijze waarop president Morsi de grondwet met brute kracht gerealiseerd heeft. Ten koste van minderheden, zoals de Kopten. Volgens Imram Hosein verdelen de Moslimbroeders de Egyptische bevolking en leggen de basis voor een burgeroorlog. Hij ziet er een zionistisch plan in. De wereld ziet in dat doordrukken van het eigen gelijk de onnozelheid, achterlijkheid en gebrek aan wijsheid van de islam bevestigd. Moslimbroeders onderstrepen in hun beleid het slechte imago van de islam die ze verraden.

Hosein getuigt in zijn praatje van grote dramatische talenten. Met zijn stem en gestiek onderstreept-ie de nuances over pluriformiteit en verdraagzaamheid die de Egyptische Moslimbroeders missen. President Mursi roept weliswaar op tot dialoog, maar voegt de daad niet bij het woord. Een onderzoek naar beschuldigingen van verraad door de aanklager tegen de oppositieleiders Mohamed El Baradei, Amr Moussa en Hamdeen Sabbahi tekent de greep naar de macht door Moslimbroeders en salafistische Al-Nour. Deze polarisatie belooft weinig goeds voor de parlementsverkiezingen die binnen twee maanden moeten worden gehouden. Met een haperende economie valt niet in te zien hoe president Mursi zinvol in overleg treedt met de oppositie.

Foto: Cartoon van de vrouwelijke Egyptische Doaa Eladi.

Let op uw privacy: Alarm voor het alarm

Beveiliging is een industrie. Het Belgische bedrijf ASEQ biedt niet zomaar veiligheid, maar smart-security door een conceptuele aanpak. Dat u het weet. Het bedrijf is niet van de straat, maar houdt indringers buiten. Bescherming van de eigen privacy gaat ten koste van de privacy van de ander. Zo kan door in te zoomen de apparatuur van ASEQ u op lange afstand filmen. En de gegevens digitaal opslaan zonder dat u het weet. ASEQ geeft een mooi beeld van de capaciteit van een groei industrie. Door grenzen die het overschrijdt. Het past in het verkooppraatje. Dat weer past in het patroon ons verkocht te voelen. We handelen uit zelfbescherming.

Foto: Blendid Interaction Design, Touch Me.

Wereldmuseum: vrijplaats voor welgestelden heeft lak aan regels

Update 16 augustus 2014: Sjors van Beek heeft deze week een artikel in De Groene Amsterdammer. Directeur Stanley Bremer komt er niet best vanaf. Wie remt hem af? Waarom zit hij sowieso nog op de directeurstoel? Olphaert den Otter zet het op Facebook scherp aan: ‘Het is totaal krankjorem, maar niemand lijkt op het idee te komen die man eruit te flikkeren! Hoe kan dat nou? HELP!’ Ja, gemeente Rotterdam, hoe kan dat nou? 

‘Ik kan er niet te diep op ingaan, maar mijn vertrek heeft te maken met een verschil van inzicht over de gang van zaken tussen mij en de directeur van het museum‘, aldus hoofd horeca en maître-sommelier Danny Gonzalez van Restaurant Wereldmuseum. Gonzalez gaf leiding aan 38 personeelsleden en moet weg: ‘Het gaat me vreselijk aan het hart, maar er was geen andere oplossing mogelijk, daar was geen ruimte voor.’

Directeur is Stanley Bremer van het Rotterdamse Wereldmuseum. Bij gebrek aan openheid is het gissen waar het verschil van inzicht over gaat. Gonzalez heeft kennelijk een zwijgplicht, hij kan er niet te diep op ingaan.

Het restaurant is onlosmakelijk met het Wereldmuseum verbonden. De directeur gebruikt het als middel om steun op te bouwen. Rotterdammers uit lokale politiek en zakenwereld worden er gefêteerd. In een ideale ambiance voor de doelgroep, namelijk een omgeving met een zweem cultuur zonder dat het te cultureel is.

Het goede leven van wijnen, spijzen, gesprekken en ons soort mensen zet alle neuzen een kant op. Soms feestneuzen als er feest te vieren valt, soms wijsneuzen die het samen beter weten dan de professionals uit politiek of museumwereld.

Weldenkende burgers zijn tevreden met zichzelf. En elkaar. Als individuen vinden ze elkaar in een groepsgevoel dat afkeer voor regelzucht uitstraalt. In het oprekken van de grenzen voelen ze zich weer de provo’s die ze nooit waren. Hun tweede jeugd neemt hen de kans niet af het alsnog te worden. In het schoppen tegen het establishment dat ze zelf vormen. Vanuit de luxe. Zo werkt kunst als glijmiddel.

Via emotie mobiliseert directeur Bremer steun voor zijn plan om de Afrikacollectie te verkopen. Zijn museum loopt uit de pas met de museumsector in het oprekken van de LAMO-richtlijn, en de gemeente Rotterdam doet hetzelfde door de deur voor de verkoop van topstukken open te zetten. Maar kritiek werkt niet, omdat dat daar aan dat gebouw aan de Maas alleen maar opgevat wordt als een bevestiging van het eigen gelijk.

Oprekken van grenzen is in lijn met de handel in Afrikaanse etnografica die is geconcentreerd in Brussel en Parijs. Deze handel met grote winstmarges vertoont de trekken van de Roomse kerk en de maffia. Uiterlijk vertoon, ex-communicatie, strenge hiërarchie, witwassen van valse objecten en omerta zijn de kenmerken.

Verkoop van de Afrikacollectie speelt zich af in dit schemergebied waar handelaren zich opdringen omdat ze winst ruiken. Liefst via onderhandse verkoop. Raadgevers en clandestiene handelaren wisselen elkaar af. De directeur die kennis mist vaart blind op anderen. Hij zet de Afrikacollectie in de etalage om als een Robin Hood aan de Maas te nemen van de gemeenschap en te geven aan z’n medestanders. Zonder Danny Gonzalez.

Foto 1: Jos Kottmann, Wereldmuseum.

Foto 2: Bakongo kop collectie Wereldmuseum als cover tijdschrift Tribal Art, herfst 2011.

Onstabiele politici als nuttige idioten: WikiLeaks, Karl Rove en VVD

De IJslandse WikiLeaks-woordvoerder Kristinn Hrafnsson introduceert in een interview met John Robles van de Voice of Russia de term ‘unstable politicians‘.  Het gesprek loopt de problemen na die de onlangs opgerichte Freedom of the Press Foundation zou kunnen ontmoeten van degenen die WikiLeaks het zwijgen op willen leggen. Een batterij advocaten staat klaar om een nieuwe bankblokkade van WikiLeaks te counteren. Doel van de Freedom Foundation is het steunen van transparante journalistiek. Hrafnsson merkt op dat WikiLeaks tot nu toe nergens ter wereld ooit door wie dan ook aangeklaagd is voor het begaan van welke misdaad dan ook.

Onstabiele politici gebruikten grote woorden om WikiLeaks naar de hel te wensen, maar voegden de daad niet bij het woord. Amerikaanse politici kunnen sinds eind 2010 met hun vrije mening Julian Assange ongestraft criminaliseren en de publieke opinie beïnvloeden. Hun aantijgingen zijn opinies zonder onderbouwing. Dit wordt niet geformaliseerd in een aanklacht, maar informeel gespind. Uit calculatie door hardliners en impuls van navolgers. Onstabiele politici bouwen niet alleen een relatie met nieuwsmedia op om zelf te scoren, maar manipuleren ook de werking van transparante journalistiek. Zodat WikiLeaks geen steun meer vindt in het centrum van de publiciteit. De karakterisering onzorgvuldig of zonder verplichting past onstabiele politici.

Onstabiele politici staan in een hiërarchische relatie tot elkaar. Republikeins strateeg Karl Rove zet een lijn uit die door het politieke voetvolk dat zijn gedachtengoed deelt gevolgd wordt. Zelfs vice-president Joe Biden neemt als ‘tough guy’ van de regering-Obama de patriottische lijn over om de verdediging op rechts af te dekken. Uiteindelijk sijpelt de manipulatie door naar de nationale politiek van de bondgenoten. Zodat de VVD zonder eigen meningsvorming over Assange zich ezelachtig door Rove en de Tea Party laat beïnvloeden. Voormalig minister Uri Rosenthal etaleerde zijn gebrek aan autonoom denken in antwoord op vragen van SP-Kamerlid Harry van Bommel door de leugens van zijn Zweedse collega Carl Bildt uit de regering-Fredrik Reinfeldt over te nemen. Diens ‘Nieuwe Conservatieven’ worden al ruim 30 jaar geadviseerd door Karl Rove.

Zo laten onstabiele politici zich in Nederland als marionetten door de Amerikaanse partijpolitiek sturen. Ze beseffen stellig hun eigen rol. Maar ze vinden het geschikter om His Master’s Voice na te echoën dan een eigen geluid te ontwikkelen. Zelfs ik krijg een voorgekauwd antwoord uit Amerikaanse koker van de medewerker van VVD-Kamerlid Mark Verheijen op mijn suggestie om Nederland te laten bemiddelen in de zaak-Assange. Uiteindelijk maakt dit onze onstabiele politici tot ‘nuttige idioten’. We zijn ons ervan bewust.

Foto: Bizarro, 2004. ‘But surely you agree that truth can be created by the repetition of a lie‘ (Maar zeker gaat u ermee akkoord dat de waarheid kan worden gecreëerd door de herhaling van een leugen).

Merry Xmas and Happy Smoking. If you’re lucky

Zangeres Dorothy Collins, vormgever Raymond Loewy, ‘clean‘ en ‘fresh‘ roken met Lucky Strike, de fifties en kerstmis komen samen in een commercial uit 1955. Schiet uit uw slof met een geschenkverpakking. Zucht.

Foto: Kerstverpakking slof Lucky Strike vormgeving Raymond Loewy, 1955.

Vrede op aarde: stereotyperingen passen niet in vrolijke tekenfilm

Van alles komt langs in de werkplaats van Santa Claus. Santa’s Workshop is een Silly Symphony uit 1932 van de Disney studio. Met Wilfred Jackson als regisseur. Aanstekelijke muziek nodigt uit tot marcheren. Op dat moment bestaat de geluidsfilm amper 5 jaar. Klein grut loopt regelrecht in de zak met cadeautjes van Santa Claus. Volgens Wikipedia wordt het filmpje in Noorwegen en Zweden op kerstavond op televisie vertoond.

Voorzover weinig opzienbarend nieuws over een tekenfilm uit 1932. Maar tijden veranderen. Mogen artistieke uitingen herschreven worden? Stereotyperingen van etnische groepen uit oude tijden roepen soms een nare bijsmaak op. Maar het effect is dat het wegpoetsen juist nadruk legt op wat niet getoond mag worden.

Fragmenten met het zwarte poppetje dat van de glijbaan komt en van de kerstman het stempel ‘OK‘ krijgt en de man met de extra grote neus die een kozakkendans doet zijn weggeknipt door Disney. Waarschijnlijk gebeurt dit vanuit een combinatie van economische redenen om zo weinig mogelijk aanstoot te geven en vanuit het opschonen van het verleden. In de uitzending voor de Zweedse staatstelevisie op kerstavond zijn negerpopje en joodse man niet te zien. De twee Chinezen met staartjes wachtte blijkbaar (nog) niet de schaar.

Foto: Schermafbeelding van door Disney weggesneden fragment uit Santa’s Workshop, 1932.