Trump neemt afscheid en wordt opgevolgd door Biden. Wat te verwachten?

Ook in zijn afscheidstoespraak is president Trump wat hij is. Niet iemand van grote inzichten zoals president Eisenhower die in zijn befaamde afscheidstoespraak van januari 1961 waarschuwde voor het militair-industriële complex, maar een individu van het kleine gebral en de prullerige leugens. Hoe het verder gaat met Trump zullen we de komende maanden zien. Hem wachten talloze rechtszaken en afbrokkelende invloed op de Republikeinse partij. Zakenpartners en banken hebben afstand van hem genomen na zijn oproep van 6 januari 2021 om naar het Capitool te trekken. Maar de staatsgreep is mislukt. Mede als gevolg daarvan lijkt hij de greep op zijn bedrijf en bezit kwijt te raken.

President Joe Biden was vice-president onder president Barack Obama en zijn kabinet wordt wel Obama III genoemd. Dat wordt op het eerste gezicht echter niet ondersteund door de feiten omdat Biden onder druk van zijn partij naar links is opgeschoven. Verder mist Biden de drang tot zelfprofilering en zelfverheerlijking van Obama én Trump om voortdurend op de voorgrond te treden. Over Obama of Romney in 2012 zei ik in een commentaar het volgende: ‘Mijn identificatie met de kandidaten ontbreekt. Lood om oud ijzer. Merkwaardig is dat de Nederlanders en de Nederlandse media nog even positief staan tegenover president Obama als 4 jaar geleden. Terwijl het perspectief verschoven is.’ Daarom hoop ik dat weer 4 jaar later de media Biden even kritisch volgen als ze -te laat en te halfslachtig- Trump volgden. Ik heb de bewieroking van Obama nooit begrepen.

In het commentaar ‘Donald Trump kan zomaar president worden. Of dictator’ van 22 juli 2016 schreef ik het volgende:
‘Donald Trump gaf een afsluitende toespraak van 75 minuten op de Republikeinse conventie in Cleveland. Gitzwart en negatief, zonder hoop en met weinig beleidsvoornemens hoe het land gerepareerd kan worden om het weer op de rails te zetten. Nog los van het feit dat Trump geen idee heeft hoe een democratie werkt, welke instituties daarin samenwerken en waaruit het politieke handwerk bestaat om iets voor elkaar te krijgen. Het blijven grote woorden. De macht van de president is relatief klein, zoals president Obama ervaren heeft. Hoewel hij zich soms verschool achter die machteloosheid vanwege zijn besluiteloosheid. Maar in de praktijk zijn de marges voor een president klein en rechtvaardigen ze niet het beeld van almacht dat Trump schetst.

Als Trump al beleidsvoornemens schetst, zoals over de NAVO, dan zijn ze zo wereldvreemd en onrealistisch dat ze nooit gerealiseerd kunnen worden omdat internationale verdragen en afspraken ze in de weg staan. Intussen zorgen ze voor onrust en onzekerheid. Trump zaait verdeeldheid. Zijn toespraak ging niet over het bereiken van een ideale wereld (utopie), maar over het schetsen van een wereld met akelige kenmerken (dystopie). Hij begint steeds meer te lijken op de hoofdpersoon Charles Lindbergh uit de roman ‘The Plot Against America‘ (2004) van Philip Roth. Diens antisemitisme uit 1940 is vervangen door Mexicanen- en moslimhaat. De roman die 12 jaar geleden als waarschuwing opgevat kon worden dreigt realiteit te worden.

Trump wordt door vele Amerikanen gehaat, maar hetzelfde geldt voor zijn belangrijkste opponent Hillary Clinton die in de peilingen geen afstand van hem kan nemen. Volgende week is de Democratische conventie en te verwachten valt dat de Democraten wel hoop bieden en Trumps ongeschiktheid zullen benadrukken. Maar toch tekent zich het onheilsscenario af van een Amerikaanse president die alle kenmerken van een fascistische leider vertoont. Europese rechts-nationalistische politici als Geert Wilders en Nigel Farage steunen Donald Trump en zeggen zich met hem te identificeren. Die identificatie verraadt wie ze werkelijk zijn.

Het blijft jammer dat Bernie Sanders geen kandidaat namens de Democratische partij is. Dan zou tegenover Trump met zijn historische lage favorable ratings een kandidaat in het veld gebracht worden die positieve gevoelens bij grote delen van het electoraat losmaakt. Niet zo gehaat wordt als Trump en Clinton. Amerikanen moeten in november hun president kiezen. Dat kan zomaar Trump worden. De strijd binnen de Republikeinse partij kan het verschil maken. Veelzeggend is dat de Koch broers die 900 miljoen in de campagnes stoppen zich distantiëren van lokale kandidaten die zich met Trump verbinden, zoals Ron Johnson ervoer volgens een bericht in de Huffington Post. Een derde kandidaat als Gary Johnson kan zich ook nog in de race mengen.

Nate Silver zegt in een afrondende reactie op Trumps toespraak dat er geen peil is te trekken op de uitkomst: ‘Trump could become president, obviously. Or he could lose by 15 points. I’m not sure we really know a lot more than when the general election unofficially started six weeks ago.’ De race is onvoorspelbaar met een onvoorspelbare kandidaat en twee kandidaten die door grote delen van het electoraat diep gehaat worden. Europa moet op het ergste voorbereid zijn: een presidentschap van Trump. Een dictator als vriend. Awesome.’ 

Laten we met president Biden optimistisch naar de toekomst kijken. Hij geeft prioriteit aan het bestrijden van de COVID-19 pandemie die Trump heeft laten liggen en die tot nu toe in de VS meer dan 400.000 doden heeft gekost. Waarvan relatief veel leden van minderheidsgroepen. Biden geeft ook prioriteit aan het opnieuw opbouwen van allianties in de buitenlandse politiek. Vraag is of de EU dat een voorzichtige ambitie ontwikkelt om autonoom te zijn maar daartoe voorlopig de middelen mist, samen met de VS gaat optrekken tegen China. Dat dat tegen de Russische Federatie gaat gebeuren leidt geen twijfel. Trumps genegenheid voor president Poetin was het raadsel van Trumps presidentschap dat nog steeds op een verklaring wacht.

Maar de grootste prioriteit voor Biden is het bewaren van de sociale vrede en het verenigen van het land. Hoe krijgt hij het gedaan om het puin van de Trump jaren op te ruimen en tegelijk een nieuwe start voor de VS te realiseren? In het verlengde daarvan ligt de hervorming van het politieke systeem dat zich in 2020 als kwetsbaar en gedateerd deed gelden en aan een serieuze reparatie toe is. Maar de Republikeinse partij blokkeert die hervorming omdat ze daartoe hun kiezersonderdrukkende middelen moeten opgeven en dit ten koste van hun invloed gaat. Dat is de patstelling die Biden moet overwinnen. Joe Biden zal zich naar verwachting opstellen als een teamspeler die anderen de ruimte geeft en Trumps ADHD-gedrag en geldingsdrang mist. Zijn karakter om te verbinden heeft de VS nu nodig. Biden is ‘an honest guy’ die zelfs in zijn grootspraak vergeven wordt.

Beoordeling van een lopende zaak: Trump vs. Biden

De vijanden van de VS beleven toptijden. De chaos neemt toe dankzij de Republikeinse wetmakers die Trumps claims over fraude steunen. Terwijl ze achter de schermen toegeven dat Trump van Joe Biden verloren heeft. Ook nog eens met duidelijke cijfers. Daarnaast is er de COVID-19 pandemie die in hevigheid toeneemt en waar de regering-Trump niet veel aan doet.

De Republikeinse partij laat zich nog steeds gijzelen door Trumps idiotie en narcisme. Hij improviseert de wil om de verkiezingen te stelen. Want er is nog altijd het gevaar van een staatsgreep door Trump die vermoedelijk niet zal slagen, maar veel chaos, leed en verdeeldheid zal veroorzaken. Democratische staten zullen zich ertegen verzetten. Trump heeft met zijn doldrieste beweringen over verkiezingsfraude geen poot om op te staan. Maar door zijn grip op de Republikeinse partij en de overheidsdiensten heeft hij sterke troeven in handen.

Door een redelijk ruime overwinning van Biden lijkt het echter te laat voor het scenario dat dreigde. Namelijk dat in de staten waar Biden heeft gewonnen vanwege vermeende fraude en chaos door Republikeinse staatswetgevers de uitslag wordt teruggedraaid ten gunste van Trump. Dat betreft de staten Pennsylvania, Michigan, Wisconsin, Georgia en Arizona. Het opmerkelijke is dat dat wettelijk mogelijk is. Het zijn niet de (Democratische) gouverneurs die daarover beslissen, hoewel ze op hun beurt hun eigen kiesmannen kunnen benoemen. Dan is de constitutionele chaos compleet. Als het Kremlin zich al mengde in de cyclus van 2020, dan moet waarschijnlijk hun grootste inmenging nog komen door dit scenario in de lucht te houden.

Waar zijn de Republikeinse senatoren die Trump de wacht aanzeggen en hem oproepen om zijn verlies toe te geven en de macht over te dragen? Zoals dat bij Watergate gebeurde toen Republikeinse senatoren tegen president Richard Nixon zeiden dat ze hem niet meer steunden. Nixon stapte toen op.

Trump ondermijnt bewust de nationale veiligheid van zijn land. De minister van Defenisie is ontslagen. De chefs van CIA en FBI zouden binnenkort hetzelfde lot kunnen treffen. Inlichtingendiensten maken zich zorgen dat Trump straks staatsgeheimen gaat verkopen aan de meest biedende. In Moskou, Peking of het Midden-Oosten. Trumps bedrijf verkeert in financiële nood.

Een ander aspect zijn de Nederlandse commentatoren die menen dat de Democraten slecht gepresenteerd hebben. Datzelfde zeiden ze bij de tussentijdse verkiezingen in 2018 die uiteindelijk een groot succes voor de Democraten waren met een dikke winst in het Huis. Hun mening ging voor de feiten uit. Dat lijkt nu opnieuw aan de orde te zijn.

De Democraten hebben met een winst van 306 kiesmannen, waaronder winst in staten als Arizona en Georgia die ze in tientallen niet hadden gewonnen, goed gepresteerd.

Dat is des te meer een goede prestatie omdat het Amerikaanse kiessysteem de Republikeinen en de landelijke gebieden bevoordeelt. Dat wordt ingeschat als een vertekening van zo’n 3% in het voordeel van de Republikeinen. Vergeet niet dat de Democratische staten Washington DC en Puerto Rico geen senatoren mogen afvaardigen. Vergeet niet dat de Republikeinen in staten die ze bestuurlijk onder controle hebben langlopende en succesvolle programma’s van kiezersonderdrukking zijn opgetuigd. Bijvoorbeeld in Georgia waar in 2018 de Democratische kandidaat Stacey Abrams het gouverneurschap zou zijn ontstolen door Republikeinse machinaties.

Op dit moment heeft Biden 5,31 miljoen meer stemmen behaald dan Trump. Dat kan nog oplopen tot tegen de 6 miljoen. Een verschil van 3,5%. In 2016 was het verschil met Hillary Clinton ‘slechts’ 2,1% in het nadeel van Trump. Dat ondanks de stelselmatige kiezersonderdrukking door de Republikeinen. Als het onrechtvaardige kiessysteem dat de Republikeinse stem hoger waardeert dan de Democratische stem niet bestond, dan had Biden zonder twijfel meer kiesmannen behaald dan nu.

De steun voor Trump was aanzienlijk, maar hij heeft slechts 5% boven zijn trouwe achterban van 42-43% gescoord. Die relativering ontbreekt. Trumps score wordt nu voorgesteld als een geweldig resultaat met blijvende gevolgen voor de toekomst. Wie weet, maar het omgekeerde is nog meer waar. Namelijk Biden heeft ondanks tegenwind van een zittende president met veel macht, een oneerlijk kiessysteem dat hem benadeelt en bestuurlijke tegenwerking op staatsniveau met zo’n 51% een meerderheid van de Amerikanen achter zich gekregen.

Biden begon op een systematige achterstand in de uphill battle met Trump en heeft gewonnen. Niet met een landslide zoals verwacht, maar wie in de analyse daarvan niet de vertekeningen in het kiessysteem betrekt doet de werkelijke situatie tekort. Bidens winst was kleiner dan gehoopt, maar is groter dan nu door commentatoren in Nederlandse media wordt voorgesteld.

Is er redelijkheid in de onredelijkheid om de politieagent die George Floyd doodde de doodstraf op te leggen?

In de zaak George Floyd in het Amerikaanse Minneapolis kan men zich afvragen of de politieagent die acht minuten lang zijn knie in de nek van de op de grond liggende Floyd drukte in aanmerking zou moeten komen voor de doodstraf. In Nederlandse oren klinkt die vraag bizar. Maar de aanleiding is ernstig. Floyd liet de agent weten dat hij niet meer kon ademen. Uiteindelijk stierf Floyd onder de knie van de agent. Dit gaat tegen de procedures in. Tot nu toe zijn de betreffende agent en drie agenten die hem vergezelden niet aangeklaagd. Zeer vermoedelijk houdt het gepolitiseerde ministerie van Justitie de agenten uit de wind. Dit betreft de VS waar de doodstraf een sanctie voor zo’n overtreding kan zijn. Dus volgens de logica van de Amerikaanse grondwet kan de betreffende agent de doodstraf opgelegd worden. Een broer van het slachtoffer en Floyds vriend Stephen Jackson hebben afgelopen dagen gepleit voor het opleggen van de doodstraf aan de agent.

Ik ben tegen de doodstraf ‘in normale omstandigheden’. Zoals een roofoverval met dodelijk afloop of een moord. Wat het niet normaal maakt is dat het een overheidsdienaar, te weten een politieagent betreft die is belast met het geweldsmonopolie. Hij opereert namens de overheid. Het geweld van politieagenten tegen burgers is een verzwarende factor omdat ze extra verantwoordelijkheid hebben. Daarbij komt dat het handelen van betreffende agenten ideologisch gemotiveerd lijkt. George Floyd wordt bewust ontmenselijkt en vernederd. Het rapport ‘21st Century Policing’ (2015) van de regering Obama dat aanbevelingen bevat om de kloof tussen politie en agent te verkleinen is door de regering Trump in de la gelegd. De kloof is verbreed.

De zaak George Floyd staat niet op zichzelf. Er zijn in de VS talloze vergelijkbare gevallen die als institutioneel racisme kunnen worden gekenschetst. Alleen als het wordt gefilmd haalt zo’n zaak de publiciteit. De niet gefilmde gevallen van racistisch geweld tegen minderheden blijven buiten de publiciteit. Ook ‘betrapte’ agenten worden altijd van vervolging vrijgesteld. Zoals dat in Nederland na onderzoek ook gebeurde bij de zaak Mitch Henriquez in Den Haag. Agenten opereren soms onder hoogspanning en zijn zelf kwetsbaar voor geweld van burgers. Maar juist door het juridisch aanpakken van de ergste overtredingen van politiegeweld zou de kou uit de lucht gehaald kunnen worden om de spanning tussen politie en burger te verkleinen.

Het is lastig om te beredeneren welk doel de middelen heiligt. De doodstraf is onherroepelijk en een zwaar middel. In een ideale situatie is elke weldenkende burger tegen de doodstraf. De EU ervoor pleit ervoor om de doodstraf in alle gevallen en in alle omstandigheden af te schaffen. Aanvullend feit is dat de doodstraf in landen die het toepassen discriminerend wordt opgelegd aan voornamelijk leden van zwakkere groepen. Er pleit wat voor de redenering om dat (uitsluitend in landen waar de doodstraf al wordt opgelegd) om te keren en te richten op degenen die zwakkere groepen onderdrukken. Ideaal is het niet, maar binnen het geldende rechtsprekende systeem kan het als een correctie dienen. De Amerikaanse grondwet biedt de mogelijkheid.

Foto: Schermafbeelding van paragraaf ‘TITLE 18, U.S.C., SECTION 242; DEPRIVATION OF RIGHTS UNDER COLOR OF LAW’ van het Amerikaanse ministerie van Justitie (DoJ).

‘Never Trumper’ Steve Schmidt noemt Trump een imbeciel en idioot

Amerikanen houden graag van overdrijving. Ooit zou hun land het meest exceptionele land ter wereld zijn geweest omdat het op een idee van gelijkheid voor allen zou zijn gebaseerd. Dat is potsierlijk. Ondanks de politieke, economische, mentale, medische en sociale neergang onder president Trump is de VS nog steeds niet tot inzicht gekomen en denkt het nog steeds een gidsland met een missie te zijn geweest. Vanwege hun economische en militaire macht kan de VS de eigenwaan volhouden dat het exceptioneel is. Dat zelfbeeld komt voort uit projectie. Wereldse macht ontstaat zonder tegengeluid in isolatie en wordt aangewakkerd door het christendom. Het is niet gebaseerd op een opdracht of een bijzondere geschiedenis. Zo’n claim van exceptionalisme kan elk land zichzelf voorhouden, maar wordt daarmee nog geen waarheid die authentiek is.

Steve Schmidt is een voormalige Republikeinse strateeg die onder meer heeft gewerkt in de campagnes van president George Bush, California Gouverneur Arnold Schwarzenegger en presidentskandidaat John McCain. De laatste zadelde Schmidt in 2008 op met het onzalige plan om Sarah Palin als kandidaat voor het vice-presidentschap te nomineren. Zelden viel een lichtgewicht als Palin zo snel door de mand. Schmidt heeft zich vanaf het begin verzet tegen Trump. Samen met andere conservatieve, (ex)-Republikeinse Never Trumpers als Rick Wilson en George Conway hebben ze het Lincoln Project opgericht dat als voornaamste doel heeft om president Trump en het Trumpisme bij de stembus te verslaan. Deze Never Trumpers hebben tijdens Trumps presidentschap aansluiting gevonden bij de Democratische partij en de media waar kritiek klinkt op Trump, zoals de kwaliteitskranten, CNN en het ooit progressieve MSNBC. Die samenwerking bracht Perry Bacon op de politieke site FiveThirty Eight op 5 mei 2020 tot het artikel ‘How ‘Never Trumpers’ Crashed The Democratic Party’ waarin hij stelt dat ze een factie van de Democratische partij zijn geworden en hielpen om Bernie Sanders naar de marge te verdringen. Bacon vermoedt dat ze weer overstappen als Trump zwaar verliest.

Het is dus logisch dat Steve Schmidt zich op MSNBC in het programma van Joy Reid keert tegen Trump. De Never Trumpers spreken zich samen met progressieve Democraten als parlementslid Maxine Waters in de publiciteit het felst uit tegen Trump. Dat is de rolverdeling. Ze kunnen vrij schieten vanaf de flanken op de regering-Trump. Omgekeerd dient het Democratisch leiderschap de continuïteit te bewaken en is het kwetsbaar voor aanvallen van de rechtse media en de Republikeinse partij. Schmidt keert zich al weken hard tegen de aanpak van de coronacrisis door Trump die hij als rampzalig kwalificeert: ‘Donald Trump is de slechtste president die dit land ooit heeft gehad. Ik zeg dat niet uit overdrijving – dat is hij. Maar hij is een consequente president. Hij heeft dit land in drie korte jaren naar een zwakke plek gebracht die gewoon onvoorstelbaar is als je nadenkt over waar we nu zijn vanaf de dag dat Barack Obama zijn ambt verliet.’ Hij vervolgt door Trump een imbeciel en idioot te noemen. Dat zijn volgens hem de precieze woorden om het gedrag en de acties van Trump te beschrijven. ‘We hebben nog nooit een niveau van incompetentie gezien, een zo onthutsend niveau van onbekwaamheid van wie dan ook in de geschiedenis van het land.’ Overdreven?

Trumps aanpak van coronacrisis is een ramp en daarom hebben de Democraten bij de verkiezingen de meeste troeven in handen

Mijn reactie op het artikel ‘Mister Obamacare: ‘Trumps aanpak coronacrisis is een CHAOTISCHE RAMP!’’ van 10 mei 2020 van Kenneth Steffers op De Dagelijkse Standaard:

Kenneth Steffers bouwt zijn stuk merkwaardig op. Hij gaat uit van het frame dat president Obama kritiek heeft op de bestrijding van het coronavirus door de huidige regering Trump.

Er bestaat ruime overeenstemming over dat president Trump de crisis slecht aanpakt. Hij gaat voor de wetenschappers staan en geeft China dan weer complimenten en dan weer kritiek. Trump zigzagt door de crisis met het oog op zijn populariteitscijfers en zijn media-aandacht. Met rampzalige gevolgen. De VS hebben nu met 80.000 de meeste geregistreerde doden ten gevolge van COVID-19. Nog afgelopen week legden de kritische Republikeinen van het Lincoln Project in een video de leugens, de wispelturigheid en het gebrek aan doelmatigheid van Trumps aanpak vast.

In het privégesprek van president Obama met voormalige medewerkers werd nog een actuele situatie besproken. Namelijk het intrekken van de aanklacht tegen generaal Flynn door het ministerie van Justitie en minster Barr ondanks het feit dat Flynn meermalen schuld heeft bekend. Dat is een politiek besluit van Barr dat de onafhankelijk positie van zijn ministerie en de rechtsstaat in gevaar brengen om Trump te behagen.

Steffers komt in de slotalinea met zijn aanname dat de Democraten in de komende presidentsverkiezingen weinig troeven in handen hebben. Dat is in strijd met de ontwikkelingen van de laatste maanden. De peilingen geven vice-president Biden in de belangrijke swingstates een voorsprong op president Trump. De steun voor Trump bij vrouwen en ouderen is gekelderd. Biden wordt eensgezind gesteund door bijna de hele Democratische partij, door onafhankelijken en door gematigde Republikeinen.

De waarheid is dat Trump weinig troeven in handen heeft. Hij heeft er eigenlijk maar twee. Namelijk de steun van zijn trouwe achterban van rond de 43%. Omdat Trump zijn basis niet heeft weten te verbreden is dat echter te weinig om te winnen. En er is de knop aan de staatsmacht en de meerderheid in het Supreme Court. Dat stelt hem in staat om samen met de Republikeinse Senaat en Republikeinse gouverneurs om tegen de grondwet, de rechtsstaat en de politieke gebruiken in de macht naar zich toe te trekken ook als een meerderheid in het land én het Electoral College in november 2020 voor Biden kiest.

Dit dreigen inderdaad de meest vuile presidentsverkiezingen ooit te worden. Dat betreft de interpretatie van de uitslag. Niet vanwege de inmenging van het Kremlin zoals in 2016, maar vanwege de manipulatie van de staatsmacht door president Trump, minister Barr, Senaatsvoorzitter McConnell en de voorzitter van het Supreme Court Roberts. Middenin een coronacrisis die de regering-Trump slecht heeft aangepakt dreigt een constitutionele crisis als Trump zijn verlies niet wil nemen en met alle onwettige middelen aan de macht vasthoudt. Landen als China en de Russische Federatie lachen in hun vuistje en zien dan hun kans schoon om de chaos die Trump creëert verder te vergroten.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Mister Obamacare: ‘Trumps aanpak coronacrisis is een CHAOTISCHE RAMP!’’ van 10 mei 2020 van Kenneth Steffers op De Dagelijkse Standaard.

Adam Schiff verwijst naar het Boedapest Memorandum en de Russische agressie, en springt over Obama heen naar Trump

Voor- en tegenstanders waren er gisteren over eens dat ‘House Manager’ Adam Schiff op de eerste dag van de drie dagen waarop de Democraten hun zaak in de Senaat kunnen bepleiten een overtuigend verhaal heeft gehouden. Stap voor stap maakte hij in een urenlang betoog duidelijk wat president Trump gedaan heeft en waarom het voor waarheidsvinding nodig is om getuigen en documenten aan de rechtszaak toe te voegen. Dit fragment eindigt met zijn woorden ‘For help with a political campaign?’ Hoe moeten we dit fragment duiden?

Schiff verwijst naar het Boedapast Memorandum 1994 waarin Oekraïne naast Wit-Rusland en Kazachstan de eigen (verouderde) kernmacht opgaf in ruil voor de garantie van de Russische Federatie, de VS en het VK de territoriale integriteit te beschermen. Zoals we weten werd in 2014 de Oekraïense territoriale integriteit door de Russische Federatie geschonden toen dat land de Oekraïense Krim bezette. Dat was onrechtmatig en werd veroordeeld door de meerderheid van de staten in de Algemene Vergadering van de VN op 27 maart 2014 in resolutie 68/262. In reactie legden voornamelijk Westerse landen de Russische Federatie sancties op.

Er zijn internationale verdragen (San Francisco 1945, Helsinki 1975, Parijs 1990, Boedapest 1994) waarin de territoriale integriteit en soevereiniteit van landen wordt gegarandeerd. Maar dat verwordt tot een papieren werkelijkheid als er bij overtreding geen geloofwaardige en krachtige actie op volgt om die rechtsorde af te dwingen. Dat staat op het spel, namelijk de geloofwaardigheid van de internationale rechtsorde.

Het gaat er dus om of de internationale gemeenschap met verwijzing naar de internationale rechtsorde de agressor tot de orde roept. Als dat niet gebeurt, dan betekent dat een verlaging van het niveau van agressie voor een volgend conflict. Nu hard en duidelijk optreden kan leed in de toekomst voorkomen. De Tweede Wereldoorlog begon in München 1938 en gaf het Derde Rijk het idee dat het de internationale rechtsorde kon oprekken. Zoals het toen niet alleen om het Sudetenland ging, ging het in 2014 niet uitsluitend om Oekraïne.

De agressie van de Russische Federatie werd ondanks de beloftes niet door de VS en het VK nagekomen. Deze landen lieten Oekraïne in de steek. President Obama en premier Cameron waren daarvoor verantwoordelijk. Hier kwam in 2014 veel kritiek op. Obama die vooraf de Russen blijkbaar geen afdoende waarschuwing had gegeven om de Krim niet te bezetten -en dus diplomatiek in gebreke was gebleven- handelde afwachtend. De Russische operatie was in de jaren daarvoor voorbereid en daarvan had de VS op de hoogte moeten zijn.

Hoe moeten we Schiffs opmerking ‘For help with a political campaign?’ opvatten? Het lijkt terug te slaan op president Trump die vuile zaak maakte met het Kremlin en met behulp van de Russen de Democratische presidentskandidaat Joe Biden via Oekraine vanwege binnenlandse partijpolitieke redenen in een kwaad daglicht probeerde te stellen. Wat mislukte en als een boemerang terugsloeg op Trump met de impeachment procedure tot gevolg. Maar de schending door de Russische Federatie van het Boedapest Memorandum dateert uit 2014 en voor de uitblijvende reactie en het niet nakomen van de garantie in de vorm van een Amerikaanse handtekening onder het memorandum is president Obama verantwoordelijk. Hij bleef in 2014 en in de jaren daarvoor toen hij de Russen had moeten waarschuwen niet de rode lijn van de bezetting van de Krim te overschrijden op zijn handen zitten. Ja, de VS braken hun woord. Maar niet alleen onder Trump.

Wat gebeurde in de verkiezingen van 2016 is dat Hillary Clinton verloor wegens Hillary Clinton. Maar zij herschrijft de geschiedenis

Hillary Clinton kan haar verlies tegen Donald Trump niet verkroppen en geeft Bernie Sanders de schuld. Dat zegt ze volgens TYT in haar boek ‘What Happened’ dat in de VS op 12 september verschijnt. Maar alles wijst erop dat Hillary Clinton niet verloor vanwege Sanders, maar uitsluitend vanwege Hillary Clinton. Ze was een slechte politicus, een koele en gekunstelde persoon die daarnaast ook nog eens corrupt was en zich voor het karretje van het bedrijfsleven liet spannen. Verre van progressief zoals Sanders. Cenk Uygur toont aan dat Sanders de fout heeft gemaakt Clinton niet te hard, maar juist niet hard genoeg aan te pakken. Zoals Barack Obama in 2008 deed. Als Bernie Sanders dat wel had gedaan had de VS nu niet in de nachtmerrie verkeerd waarin Donald Trump het land heeft gebracht. Verdeelder en verzwakter dan ooit in de recente geschiedenis.

Incident stapelt zich op incident in KremlinGate. Niet Trump, maar het politieke systeem VS is het probleem. Dat wordt verzwegen

Wat is de echte, dieperliggende reden dat alle schandalen in de Amerikaanse politiek -Congres en Witte Huis- in verband met de Russische Federatie zijn ontstaan? Het is meer dan het onbenul en het opportunisme van een oerdomme president Donald Trump. Maar het telt er wel bij op. Het gaat verder. Er zit de laatste jaren in de Amerikaanse politiek een naïviteit en inertie ten aanzien van de Russische Federatie die onverklaarbaar is. Hoe kan het dat de VS dat zich altijd wapende en andere landen wist te inspireren dat nu aantoonbaar nalaat? John Schindler toont in een opinie-artikel voor de Observer aan dat de VS zelfs bij de stroperige EU achterblijft in het zich teweerstellen tegen het Kremlin. Hij maakt aannemelijk dat onder president Barack Obama deze terughoudendheid ook al bestond. Het valt dus niet te verklaren met de verwijzing naar Trump alleen.

Amerikaanse media komen elke dag met belangrijke onthullingen over de vermeende samenzwering tussen Trump en Kremlin -KremlinGate- en de obstructie door Trump van de onderzoeken, maar ze komen niet toe aan de verklaring tegen welke achtergrond dit sinds 2014 heeft plaatsgevonden. Het aan het licht brengen van incidenten is belangrijk, maar als ze als incidenten gezien blijven worden, dan zal er niets veranderen.

Het antwoord op de vraag zou wel eens een taboe of feitelijke geheimhoudingsplicht kunnen zijn die niet mag genoemd worden. Te denken valt aan de Amerikaanse partijpolitiek die gecorrumpeerd is en door binnen- en buitenlandse belanghebbenden is gekocht zonder dat dit in de kern toegegeven kan worden. Door banken van Wall Street, sponsors die politici en journalisten aansturen, multinationals, China, de Russische Federatie of Saoedi-Arabië dat met wapenaankopen invloed koopt. Daarom kan het schandaal slechts tot op zekere hoogte onthuld worden. Door het aan de kaak stellen van de scheve schaats van de incompetente en zelfverrijkende Trump. Maar hij of zijn surrogates zijn slechts symptomen van een verrot politiek systeem, geen aanstichters  ervan. Dat lijkt een groot verschil met Watergate dat nauwelijks genoemd wordt in de analyses. Waarom niet?

Jean-Luc Mélenchon is geen Bernie Sanders. Maar in de optiek van vele Amerikanen wel. Obama steunt Macron, oei …

Het valt niet mee om een Amerikaans publiek uit te leggen hoe de hazen in de Franse presidentsverkiezingen lopen. Vooral over de radicaal-linkse kandidaat Jean-Luc Mélenchon bestaat veel misverstand. Voor wie het interesseert, hier een debatje erover in de reactieruimte van TYT. Mélenchon wordt door velen gezien als een soort Franse Bernie Sanders. Dus aanvaardbaar. Maar dat is Mélenchon naar mijn idee niet vanwege zijn buitenlandse politiek, vooral zijn vijandigheid jegens Duitsland en de EU en zijn verregaande vriendschap met de Russische Federatie. De EU moet de EU zijn. Geen afgeleide van de VS, de Russische Federatie of China.

Maar een Amerikaans publiek begrijpt niet wat een EU is die voor zichzelf opkomt. Niet zo vreemd, want vele inwoners van EU-lidstaten begrijpen dat evenmin of willen het belang van een sterke, autonome EU inzien. Mark Weisbrot maakte het in een opinie-artikel voor The Hill zo bont dat hij president Obama indirect verwijt om op te komen voor centrumkandidaat Emmanuel Macron. Dat kon niet onweerlegd blijven. Mijn reactie:

Weird analysis by Mark Weisbrot which can only be made in a country which has no real interest in the EU.

Weisbrot totally ignores the foreign policy of Jean-Luc Mélenchon. This radical-left politician wants to break up the EU and is hostile towards Germany. While the axis France-Germany is essential for the EU. Mélenchon is a conservative-left politician who stands with his back to the future.

Weisbrot doesn’t understand anything from European politics and the interest of a strong and balanced EU for the USA in blaming president Obama not supporting Mélenchon and more or less endorsing Emmanuel Macron.

In Europe former Trotskyist Mélenchon is seen as a radical-left politician who offers no answer to contemporary problems. For France with a more than average government debt the answer is not more spending, but becoming more competitive by reforming society and government.

Northern European countries like The Netherlands and Germany started their reforms at the end of the nineties and completed that in the first half decade of 2000. So, already more than 12 years ago. France is limping behind and has not yet started those reforms which must increase the competitiveness of French economy.

Macron is the only candidate which sees the urgency of 1) the EU and the relation with Germany; 2) the competitiveness of French economy and 3) the modernisation of French society.

As a European I don’t understand the relation which a part of US politics -especially opportunists in the GOP who in two years time changed from foe into a naive friend- seeks with the Russian Federation. It looks like stupid submission. Weisbrot may not know, but Marine Le Pen, Francois Fillon and Jean-Luc Mélenchon are in the pocket of the Kremlin and supported by Putin and his palls, Macron is the only main candidate who does not make EU’s importance subordinate to that of the Russian Federation.

Does Weisbrot know the implications and details of the various candidates? After reading his article I hardly can see he knows. He seems to follow his American sources and examples without knowing the primary sources and real facts.

I’m no fan of president Obama and I accuse him of having Bernie Sanders opposed and making the hijacking of the DNC by Hillary Clinton possible, but in the case of France for someone who goes for realism in politics Emmanuel Macron is the only plausible candidate. And certainly not Jean-Luc Mélenchon who would be a disaster for France, the EU and the relation with the US.

Foto: Schermafbeelding van deel opinie-artikel ‘Obama plants himself on the wrong side of French elections’ door Mark Weisbrot, 26 april 2017 in The Hill.

Aantijging dat Snowden Russische spion is wacht nog steeds op publieke onderbouwing. Charlie Savage antwoordt Jay Epstein

Sargasso verwijst in een bericht naar een bespreking door Charlie Savage in The New York Review of Books van ‘How America Lost Its Secrets: Edward Snowden, the Man and the Theft’ van Jay Epstein. Savage is kritisch op Epstein die stelt dat Snowden een Russische spion is. Hoewel Epstein toegeeft dat Snowden kan zijn begonnen als klokkenluider om te eindigen als spion. De wrok en verbittering die in sommige geledingen van de Amerikaanse en Britse inlichtingendiensten bestaat over de onthullingen van Snowden in The Guardian en andere media in 2013 kan niet onderschat worden. Epsteins boek is er de weerslag van. Mijn commentaar:

Het blijft vooral speculatie of Edward Snowden een Russische spion is. Harde bewijzen ontbreken, maar ook ondersteunend bewijs. Van de andere kant valt evenmin te bewijzen dat Snowden geen Russische spion is. Maar zolang er geen harde bewijzen zijn is het onterecht om Snowden een Russische spion te noemen.

Dat hij in Moskou is gestrand is valt vooral ex-president Obama en zijn toenmalige Justitieminister Eric Holder te verwijten die Snowdens paspoort introkken op diens vlucht naar Latijns-Amerika. Juist op het moment dat hij in Moskou moest overstappen. Zij leverden hem over aan de Russen. Wat je noemt een uitermate domme manier van handelen. Wat is de logica dat ze hem kwijt wilden in het land dat Snowden het meest onbereikbaar maakte en het best beschermde? ik wacht nog op een verklaring hiervoor.

Tekenend voor de makkelijke manier van argumenteren van de Snowden-bashers is de gezaghebbende informatie-analist John Schindler die op z’n site ‘The XX Committee’ de erkenning door de hoge spion Franz Klintsevich als bewijs geeft.

Schindler verwijst ook steeds naar het hoofd van de Duitse BND Gerhard Schindler als bewijs dat Snowden een spion is die gerund zou worden door het Kremlin. Maar Gerhard Schindler komt helemaal niet met hard bewijs. Hij noemt Snowden een verrader. Dat is een mening of observatie, geen bewijsvoering.

Snowden kan als een ethische spion gezien worden die met zijn onthullingen naar buiten kwam om de geheime massaspionage van burgers door de NSA te openbaren. Dat hebben de westerse informatiediensten Snowden nooit vergeven. Ze doen er alles aan om hem via de media in diskrediet te brengen. Snowden heeft meermalen aangegeven dat hij tegen zijn zin in de Russische Federatie verblijft. Hij wil zich voor een Amerikaanse rechtbank verantwoorden als hem een openbaar en eerlijk proces wordt toegezegd. Niet een enkele reis naar de kerker onder verwijzing van de Espionage Act 1916 zonder recht op weerspraak. Maar de regering-Obama wilde hier niet aan.

Zo weten we nog steeds niet 100% zeker of Snowden een held of een verrader is. De te simpele bewijsvoering van de Snowden-bashers doet vermoeden dat ze met hun goed georganiseerde netwerk na 3,5 jaar nog steeds niet bewezen hebben dat Snowden een Russische spion is. Terwijl inlichtingen hun expertise is. Dat laat voorlopig de optie open dat Snowden waarschijnlijk geen Russische spion is.

Foto: Schermafbeelding van deel van boekbespreking door Charlie Savage van Jay Epstein. ”How America Lost Its Secrets: Edward Snowden, the Man and the Theft’ in The New York Review of Books, 9 februari 2017.