‘A Happy New Year’ met Alfred Stieglitz (1894-1895)

Hoe gelukkig kon het nieuwjaar zijn van deze twee Duitse meisjes die in 1894 een brief in de brievenbus, de Postbriefkasten stopten? Hoewel het oudste meisje dat nog niet doet. Doet ze net alsof en haalt ze op een teken van de fotograaf de brief weer terug? Dat is niet onmogelijk. Trouwens een oude brievenbus uit 1860, de zogenaamde gietijzeren Briefkasten van de toenmalige Reichspost zoals die in 1985 op een DDR-postzegel vereeuwigd werd. De fotograaf is de Amerikaanse Alfred Stieglitz die veel door Europa reisde. Wat opvalt is dat de meisjes geen schoenen aan hebben. Er lijkt geoefend te zijn omdat de aarde voor de linkervoet van het oudste meisje is omgewoeld. Of heeft Stieglitz een streep op de grond getrokken die aangeeft waar het oudste meisje moet staan? Zij doet aantoonbaar haar best om de brief mooi in de bus te duwen. Vanuit het achterste raam slaat iemand het tafereel gade. Dat is traditioneel. Een fotograaf baart opzien. Als de meisjes nog zouden leven en twee wereldoorlogen overleefd hadden zouden ze nu zo’n 130 jaar oud zijn. Ach. 

De foto die in januari 1895 in nummer 26 van het maandelijks verschijnende The Photographic Times werd gepubliceerd heeft als titel ‘A Happy New Year’ of ’The Letter Box‘. De foto is in de gedigitaliseerde versie van dit nummer wel en niet te vinden. De inhoudsopgave lokaliseert ‘A Happy New Year’ ‘opposite 1’, maar de afbeelding zelf ontbreekt. Wel op p. 9-12 is het artikel ’Two Artists’ Haunts‘ van Louis H. Schubart en Stieglitz te vinden over het bezoek aan het Nederlandse Katwijk (geschreven als ‘Katwyk’) en het in het Zwarte Woud gelegen Duitse Gutach. Men kan dus aannemen dat de foto ‘A Happy New Year’ in 1894 in het Duitse Gutach is genomen. Stieglitz geeft in dit fototijdschrift bij ’Two Artists’ Haunts‘ technische bijzonderheden op p. 12:

Foto 1: Alfred Stieglitz, ‘A Happy New Year’, 1894 (negatief), januari 1895 (publicatie) in nummer 26 van The Photographic Times.

Foto 2: Schermafbeelding van gedigitaliseerde versie van p. 12 van nummer 26 vanThe Photographic Times (januari 1895); Princeton University en Google.

Bij een affiche van de Schotse overheid. Een christelijke organisatie voelt zich als dweepziek en intolerant aangesproken. Terecht?

Een campagne van de Schotse overheid tegen ‘hate crime’ die in oktober 2018 werd gelanceerd spoort Schotten aan om incidenten te melden bij de politie en een eind te maken aan ‘hate crime’. De campagne bevat affiches waarvan onderstaande er een was. Ze werden in alle Schotse steden verspreid. Betreffende affiche heeft controverse opgeroepen bij christenen die zich onterecht aangesproken voelen als ‘bigots’, oftewel intolerant en dweepziek. In de verwerking van de klacht is iets merkwaardigs aan de hand. De christelijke belangengroepering Barnabas Fund heeft enkele maanden geleden een klacht over deze affiche ingediend die door dezelfde politie die deze campagne heeft opgezet is beoordeeld, aldus een bericht van WND. Kwestie van de slager die zijn eigen vlees keurt. Dat had procedureel anders opgelost moeten worden.

De affiche is volgens een hogere functionaris van de Schotse politie niet ‘gebaseerd op boosaardigheid of slechte wil jegens een sociale groep’. Dat kan kloppen. De affiche laat in het midden wie aangesproken wordt. Christenen worden niet direct genoemd. Dat het over deze groep gaat kan alleen indirect afgeleid worden uit verwijzingen naar een preek (sermon) en religieuze haat, maar zeker is het niet of alleen christelijke gelovigen worden aangesproken. De Barnabas Fund vindt haar klacht niet serieus genomen. Een vertegenwoordiger ziet in de campagne die ‘hate crime’ zou uitdragen met gebruikmaking van haatspraak een tegenstrijdigheid.

Verkondigt de affiche wel de claim van Barnabas Fund ‘die zegt dat als je religieus bent, je een bigot bent’? Of wordt alleen een categorie van dweepzieke gelovigen van alle godsdiensten aangesproken die het eigen geloof boven dat van de ander stelt? Zo opgevat past deze affiche prima in de campagne. Want die gelovigen onder elkaar die elkaar het licht in de ogen niet gunnen moeten beseffen dat ze geen voorrechten hebben om andere gelovigen aan te vallen via haatspraak. Dat blijkt uit de tekst van de affiche en van de reactie van de Barnabas Fund die de affiche onterecht op zichzelf en het eigen gedachtengoed betrekt. Hiermee maakt deze christelijke stichting zich groter en belangrijker dan het is. Het verbreedt eerst de focus van de affiche en vernauwt daarna de strekking ervan. Verontwaardiging is een verkapte vorm van religieuze expansie. Het is stoutmoedig van de Schotse overheid om gelovigen die elkaar dwars zitten aan te spreken op hun gedrag.

Foto: Affiche van Schotse overheid; campagne ‘hate crime’, 2018.

Ralph Fiennes aanvaardt European Achievement in World Cinema Award met bewogen dankwoord

De Engelse filmacteur Ralph Fiennes kreeg op 15 december 2018 in het Spaanse Sevilla door de European Film Academy de European Achievement in World Cinema Award uitgereikt. Zijn toespraak was een pro-Europees, bewogen en humanistisch verhaal dat het belang van de cinematografie accentueert om mensen te verbinden en te leren over grenzen heen te kijken. Fiennes keert zich tegen het populisme, de politiek correctheid en de manipulatie door sociale media. Acteur Fiennes lijkt samen te vallen met de vele rollen die heeft gespeeld in films waar mensen dagelijks moeten vechten voor hun vrijheid en leven. Vanzelfsprekend was vrijheid nooit. Het staat in het hedendaagse Europa opnieuw onder druk. Dat gaat verder dan vermaledijd kosmopolitisme en de bekommernissen van een vrijgestelde klasse. Bij een YouTube-video over de Britse filmindustrie die erop neerkomt dat door een toekomstige Brexit ‘alles wordt weggegooid’ schreef ik onderstaande reactie:

The prosperity of a nation is not a soccer match. Politics should not be about winning or losing, but about cooperating and together finding common ground for the sake of the nation.

The Brexit referendum was consultative and not binding. Therefore it is not legal or constitutional, but a political decision to make it irrevocable. But of course the logic of politics is that a decision can be reversed by advancing insight and changed circumstances.

The question that appeared on ballot papers was: ‘Should the United Kingdom remain a member of the European Union or leave the European Union?’ A slim majority of 51.9% said no. Under what conditions the UK would leave the EU, the people were not asked and not answered.

In addition, there were many irregularities that raised the question whether the referendum took place under equal, fair conditions. A parliamentary committee (Culture, Media and Sport) chaired by Damian Collins tries to map the irregularities. Among other things, about the interference of the Russian Federation and illegal Russian money that flowed via dusky routes to the Leave campaigns. Via Arron Banks. But Collins’ own party, the Tories, do not cooperate and block a broad, open investigation, as was done in the US under the direction of Robert Mueller after the suspicion of Russian interference.

In short, the British are now saddled with the outcome of a non-binding referendum that did not ask for clarity about the kind of withdrawal from the EU. A referendum whose legitimacy can be challenged by the many irregularities.

The circumstances have changed. All signals are red. Companies, banks, hospitals, pharmaceutical industry, farmers and transporters warn about the disadvantages of a Brexit.

President Trump places America First and attaches no value to the so-called special relationship with the United Kingdom. Other countries in the former English sphere, such as Canada or Australia, see that the UK has only 66 million inhabitants and the EU 442 million.

Why should third countries act against their own interests and give preference to the United Kingdom over the much larger and economically powerful EU (Germany, France, Spain, Italy, Poland, etc.)? All the more because the British political class has shown in the past two years that it functions as a class of toddlers without a sense of reality and sense of responsibility.

Because no matter how the Brexit problem goes, with a hard, soft or No Deal variant or a withdrawal of the exit, the British people are the big losers with an economy that is lagging behind in the uncertain circumstances and a political class (especially Tories and Labour) who only deals with itself and acts exclusively from its own party interests.

Kerk in Noord Carolina brandt af dankzij Gods kracht

In het Amerikaanse Denton (North Carolina) is in de nacht van 18 op 19 december 2018 de Siloam United Methodist Church afgebrand. Het gebouw dateert uit 1833. Dominee Scott Davis is dankbaar dat er bij de brand niemand gewond is geraakt. Uit een bericht van Christian Headlines blijkt dat de brandweerlieden een koperen kruis van het altaar hebben weten te redden. De vernietigde kerk ziet Davis’ dochter niet als een afwijzing van haar God die ze aanbidt, maar als een teken van Gods kracht omdat het koperen kruis dankzij God kracht gered zou zijn. Zo heeft elk nadeel, hoe klein ook, een voordeel. Zelfs, of juist in godsdienst.

Door toedoen van God brandt een historische kerk uit 1833 af, maar de dochter van de dominee ziet dat niet als een afwijzing van haar God dat er iets fouts gaat of dat het een straf voor het handelen van de gemeente is. Rachel Davis buigt Gods onheil om tot heil. Ze weet in de verzengende vlammenzee een lichtpuntje te vinden. Dat is niet zomaar geloven, dat is geloven tegen beter weten in. Dominee Scott Davis meent dat de gemeente niet bij de pakken neerzit, maar dankzij Gods hulp verder gaat. ‘Ons vertrouwen en onze hoop blijft in Jezus Christus, onze Heer’ zo zegt hij tegen de lokale Courier-Tribune. Redeneerkunst binnen godsdienst is onnavolgbaar. In godsdienst lijkt niks zoals het is. Gods kronkelwegen verklaren alles. Ook de grootste onzin of tegenstrijdigheid. De logica waarom de kerk afbrandt als God deze gemeente helpt is het eeuwige raadsel.

Foto: Schermafbeelding van artikel ‘Cross Salvaged from Church that Burned; ‘God Is Very Powerful’’ door Michael Foust in Christian Headlines, 20 december 2018.

Directeur Ralf Beil van Kunstmuseum Wolfsburg verrassend, onverwachts en zonder debat ontslagen. Door sponsor Volkswagen

Er is iets merkwaardigs gebeurd in de Duitse museumsector. De directeur van het Kunstmuseum Wolfsburg is tussentijds ontslagen. Zijn vijfjarige termijn liep af op 1 februari 2020. Het museum draait prima en er zijn geen problemen. Het kwam als verrassing en schok. Voor directeur Ralf Beil is de reden voor zijn ontslag gissen, althans dat zegt hij in de publiciteit. Het vermoeden bestaat dat het te maken heeft met de geplande tentoonstelling ‘OIL; SCHÖNHEIT UND SCHRECKEN DES ERDÖLZEITALTERS’ die op 29 september 2019 opent en tot 16 februari 2020 te zien is. Merkwaardig is dat Beil ondanks zijn onmiddellijke ontslag nog steeds als conservator bij deze tentoonstelling betrokken lijkt te zijn. Hoe werkbaar dat is, is nog niet duidelijk.

Wolfsburg is de stad van Volkswagen. Wie wel eens de trein naar Berlijn heeft genomen zal zich de immense fabriekshallen langs het spoor herinneren. Volkswagen domineert fysiek, economisch en mentaal Wolfsburg. Volkswagen heeft het als enige geldschieter en organisator voor het zeggen bij Kunstmuseum Wolfsburg. Er wordt over gespeculeerd dat Ralf Beil moest vertrekken omdat door de verantwoordelijke museumbestuurders namens Volkswagen gevreesd werd dat zijn Olie-tentoonstelling negatieve publiciteit op zou kunnen leveren over het gebruik van fossiele brandstoffen en de uitblijvende transitie naar duurzaamheid. Of de voet op de rem daarheen. Het bedrijf Volkswagen is nog nauwelijks bekomen van het dieselschandaal met sjoemel software uit 2015 dat alleen in de VS het bedrijf in totaal al een schadepost van 22 miljard dollar opleverde. Beil ontkent overigens dat de Olie-tentoonstelling eenzijdig negatief is, in de publiciteit legt hij uit dat hij ook de positieve aspecten van olie wil benadrukken. Als hij uiteindelijk niet van het project gehaald wordt.

De kwestie Ralf Beil accentueert de afhankelijkheid van een kunstmuseum van één sponsor en de verkrampte overlegstructuur die daaruit volgt. In een interview met tijdschrift Monopol geeft Beil aan dat er over de Olie-tentoonstelling of zijn ontslag geen strijd is geweest, maar dat bij de top van Volkswagen zich alles achter de schermen in het verborgene afspeelt. Volgens Beil kent Volkswagen geen debatcultuur dat het mogelijk maakt om verschillen van mening in redelijke openheid te bespreken. Dit zet de cultuur van grote Duitse bedrijven in een negatief daglicht en schetst de geslotenheid en het in zichzelf gekeerd zijn ervan. De nieuwe directeur Andreas Beitin is ook al benoemd en in de publiciteit doet het museum net alsof Beil is teruggetreden:

De nieuwe directeur Andreas Beitin is al benoemd en in een persbericht zegt het museum dat Beil ‘onlangs is vertrokken’. Dat laat de optie open dat dat vrijwillig was, wat dus niet het geval is. Tot Beitins aantreden op 1 april 2019  is Otmar Böhmer waarnemend directeur. Hij is bestuurslid van de Volkswagen Art Foundation.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘A Museum Director Planned a Show About Art and Oil. Just One Problem: His Institution Is Funded by Volkswagen’ op Artnet, 21 december 2018.

Foto 2: Schermafbeelding van deel aankondiging van komende tentoonstelling ‘OIL; SCHÖNHEIT UND SCHRECKEN DES ERDÖLZEITALTERS’ in het Kunstmuseum Wolfsburg. Zie hier de Engelstalige tekst.

Foto’s 3 en 4: Schermafbeelding van delen van interview ‘”Einflussreiche Kräfte haben gezielt meine Ablösung betrieben” (‘Invloedrijke krachten hebben opzettelijk mijn vervanging geforceerd’) met Ralf Beil door Daniel Völzke in Monopol, 17 december 2018.

Liegend parlementslid Fiona Onasanya geschorst door Labour. Ze lijdt aan grootheidswaan en vergelijkt zichzelf met Jezus Christus

Niet alleen de uiterste rechterzijde van het politieke centrum kent opportunistische, onvolwassen en warrige politici die de indruk geven nog niet af te zijn. Die nog niet gevormd zijn en het aan een weloverwogen oordeel ontbreekt. De uiterste linkerzijde kent dit type ook. Neem in de VS de progressieve rijzende ster en gekozen afgevaardigde namens de Democratische partij voor het Huis van Afgevaardigden Alexandria Ocasio-Cortez die ondoordachte en slecht onderbouwde uitspraken doet. Terwijl ze kan zwijgen om zich goed voor te bereiden op haar nieuwe functie vanaf januari 2019. De progressieve David Pakman besteedde er afgelopen week zijns ondanks aandacht aan in een aflevering van zijn show op YouTube. Het Britse parlementslid in het Lagerhuis Fiona Onasanya en trouwe bondgenote van partijleider Jeremy Corbyn is ook zo’n links dwaallicht. Ze is nu door haar partij geschorst en wordt aangespoord om haar Peterborough zetel op te geven.

Onnodig heeft ze tegenover de politie gelogen over een bon voor te hard rijden en probeerde ze de politie hierover te misleiden. In een commentaar in een WhatsApp groep stelt de diepgelovige Onasanya dat ze het er niet bij laat zitten, geen schuld bekent en verder vecht, aldus een bericht in PoliticsHome. Haar commentaar waarin ze zich met Jezus Christus vergelijkt wordt in alle media geciteerd: ‘What I do know is that I am in good biblical company along with Joseph, Moses, Daniel and his three Hebrew friends who were each found guilty by the courts of their day. While God did not save them from a guilty verdict he did save them in it and ensured that their greatest days of impact were on the other side of a guilty verdict. Of course this is equally true of Christ who was accused and convicted by the courts of his day and yet this was not his end but rather the beginning of the next chapter in his story.’ Religieuze wanen van een klein persoon die meent boven de wet te staan en een boodschapper van God te zijn. Psychische bijstand heeft Onasanya nu het hardste nodig.

Trumps besluit om Amerikaanse troepen uit Syrië terug te trekken krijgt veel kritiek. Amerika’s vijanden zien het goedkeurend aan

President Trump heeft besloten om de 2000 personen sterke Amerikaanse troepenmacht binnen 30 dagen terug te trekken uit Syrië. Volgens Trump is IS verslagen en kunnen daarom de Amerikaanse commando’s Syrië verlaten. Op deze beslissing komt van vele kanten kritiek. Het ministerie van Defensie en Buitenlandse Zaken, en de hoogste militairen zijn niet geconsulteerd door Trump en werden onaangenaam verrast door dit besluit. Vooral omdat IS weliswaar verslagen is, maar nog niet geëlimineerd, zoals ook Danny Yatom het voormalige hoofd van de Israëlische Mossad zegt. Assad, Putin, Erdogan en de Iraanse ayatollahs profiteren.

Het is een raadsel met wie Trump dit besproken heeft. Hij levert Syrië over aan de Russische Federatie en zijn vijand Iran. Hoe bizar is het om het uitschakelen van de ene vijand (IS) over te laten aan de andere vijand (Iran)? Het besluit beschadigt het vertrouwen in de VS. Bij de Koerdische bondgenoten die samen met de Amerikaanse troepen vechten in Noord-Syrië, bij de Franse en Britse strijdkrachten ter plekke en bij Israël dat ziet dat aartsvijand Iran vrij op kan rukken in Syrië door het vacuüm dat Amerikanen zullen achterlaten.

Er is maar één plausibele verklaring voor Trumps besluit, namelijk het zoeken van een afleiding voor zijn binnenlandse problemen en het creëeren van chaos. De vraag die dit besluit afroept is wat er nog meer voor nodig is om Trump af te zetten omdat hij een immens gevaar vormt voor de nationale veiligheid van zijn land. Mogelijk kan het door druk van de Senaat nog worden afgezwakt. Die keurt dit in overgrote meerderheid af.

Voorlopig verslag: Rooms-Katholieke kerk van Illinois stopte 500 gevallen van kindermisbruik door priesters in de doofpot. Dus?

Er is een verband tussen godsdienst en bedrog, zoals een nieuw doofpotschandaal in Illinois aantoont. Volgens een voorlopig verslag van minister van Justitie Lisa Madigan hield de leiding van de katholieke kerk meer dan 500 gevallen van seksueel misbruik van minderjarigen door priesters van de Rooms-Katholieke kerk jarenlang geheim. Dat is obstructie van het recht. Een artikel van de New York Times geeft de details.

Dit ontwijken van verantwoordelijkheid maakt duidelijk dat de Rooms-Katholieke kerk niet bij machte is om de eigen organisatie door te lichten en ‘de crisis van geestelijken en seksueel misbruik alleen op te lossen’. Dit geval staat niet op zichzelf. Er zijn wereldwijd meer van dit soort gevallen van misbruik van minderjarigen door priesters die door de kerkleiding geheel of gedeeltelijk in de doofpot zijn gestopt. Slachtoffers worden geïntimideerd om te zwijgen. Dit is onaanvaardbaar. Het zelfregulerend vermogen van de katholieke kerk schiet tekort om zelf orde op zaken te stellen. De autonomie van religieuze organisaties maakt ingrijpen door de overheid lastig. Van de andere kant kan dit ontlopen van verantwoordelijkheid door een kerk niet worden getolereerd. Mede vanwege de vele jeugdige slachtoffers die geen genoegdoening krijgen. Dit betreft een religieuze organisatie die notabene claimt om gelovigen geestelijke leiding en richting te geven. Maar die in eigen huis het verkeerde voorbeeld geeft. Hoe hol klinkt zo’n claim van de katholiek kerk die niet alleen een dekmantel biedt voor misbruikplegers, maar dat misbruik vervolgens op een georganiseerde wijze toedekt?

Vraag is hoe religieuze instellingen als de Rooms-Katholieke kerk vanuit zowel de inhoudelijke dogmatiek als de machtspolitieke opstelling beoordeeld moeten worden. Het is onderhand duidelijk door vele gevallen die in de doofpot gestopt werden en daar door juridische autoriteiten of klokkenluiders weer uit zijn gehaald dat religieuze instellingen niet op hun mooie woorden geloofd kunnen worden. Ze kunnen vanwege de rechten die de rechtsstaat biedt evenmin generiek verboden worden. Er zijn steekhoudende overwegingen om een religieuze organisatie als de Rooms-Katholieke kerk aan te merken als criminele organisatie, maar uiteindelijk is dat een te grof middel dat juridisch niet standhoudt. Duidelijk evenwel is dat zelfregulering door de Rooms-Katholieke kerk of een ‘onafhankelijke’ klachtencommissie die door de kerk zelf is ingesteld niet werkt en het probleem van kindermisbruik door priesters niet goed in kaart brengt en evenmin oplost voor de toekomst.

Overheid moet voorlichtingscampagne starten om orthodoxe gelovigen te bevrijden van de vrees dat hun geloof niet vrij is

In dit verslag van Nieuwsuur over de orthodoxie van christelijk Nederland verbaasde ik me over een uitspraak van een orthodox-protestante gelovige. Zij zegt (na 3’10’’): ‘Hoe lang mogen wij nog in vrijheid naar de kerk gaan?’ Waar haalt ze de angst vandaan en door wie wordt haar dit aangepraat? Nieuwsuur geeft deze uitspraak onvoldoende context. Het helpt er voor het begrip van de positie en het perspectief van orthodoxe christenen niet aan mee als Nieuwsuur nalaat om een passende context te bieden. Zonder commentaar en nuancering geeft het een onvolledig en foutief beeld van het secularisme door. Het verslag volgt het perspectief van de angstige vrouw die denkt dat het secularisme of een seculiere samenleving vijandig staan tegenover godsdienst. Dat is onjuist, want het secularisme is niet pro- of anti-religieus. Nieuwsuur houdt de vooroordelen van deze orthodoxe christenen echter in de lucht doordat ze die niet direct weerspreekt.

Journalistiek mag signaleren, maar dient foute beweringen stante pede te corrigeren in een commentaar waarbij een en ander met elkaar in direct verband staan. Het valt Nieuwsuur te verwijten dat het waarnemend en te indirect verslag doet zonder toe te lichten dat de vrees van de vrouw ongegrond is en niet gebaseerd is op de werking van de vrijheid van godsdienst, de grondwet, de rechtsstaat en de uitvoering ervan. De kritiek op Nieuwsuur gaat niet zozeer om een verkeerde inhoud, maar om een verkeerd gekozen vorm en toon.

Het verslag toont aan dat de orthodoxe dominee en de gelovigen intolerant zijn tegenover andersdenkenden voor wie de hoop wordt ingeruimd dat ze zich ooit naar hun geloof, bijbel en God zullen voegen. Zo ontstaat in dit verslag indirect toch een verklaring over de uitspraak van de vrouw die zich bevreesd afvraagt hoelang ze nog in vrijheid naar de kerk kan gaan. Het is haar projectie door spiegeling. Want wat ze een ander zou willen opleggen als haar orthodoxe christendom de macht had, denkt ze nu dat haar door de huidige macht wordt opgelegd. Maar dat is onjuist. Want de politieke filosofie van het secularisme is overkoepelend en biedt in gelijke mate ruimte voor alle godsdiensten en levensovertuigingen. Dat de vrouw dit voor waar houdt en uitspreekt lijkt een gevolg van orthodox-protestante kerkpolitiek die de weerstand preekt. Gelovigen worden om begrijpelijke redenen door hun kerkleiders vrees aangejaagd voor de wereld buiten de eigen kerk. Zodat ze niet afdwalen, maar in de kudde blijven, en zich radicaal en streng opstellen tegenover de buitenwereld.

De defensieve houding van kerken is begrijpelijk vanwege de ontkerkelijking. Het vandaag gepubliceerde rapport ‘Christenen in Nederland: kerkelijke deelname en christelijke gelovigheid’ van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) maakt duidelijk dat per saldo jaarlijks zo’n 100.000 gelovigen de kerken verlaten. SCP-onderzoeker Joep de Hart zegt er tegen de NOS over: ‘Mensen die zich betrokken voelen bij een vorm van christendom zijn inmiddels een kleine minderheid onder de Nederlandse bevolking aan het worden’. De Hart zegt ook: ‘Maar ontkerkelijking is een gegeven waarmee kerkleiders al decennia lang vertrouwd zijn. Kerken worden leger en grijzer. En niemand heeft eigenlijk een oplossing bij de hand.’ Het valt te verwachten dat de ontkerkelijking doorgaat, maar het tempo van teruggang kan afvlakken. In zo’n krimpende religieuze sector waarin kerken onder druk staan en voor hun voortbestaan vrezen is het van belang dat aan gelovigen door overheid en media goed uitgelegd wordt in welke nieuwe situatie hun religieuze organisaties functioneren.

Het is de verantwoordelijkheid van kerkleiders vanwege het aspect van psychische gezondheid om de eigen gelovigen geen onnodige vrees aan te jagen, maar goed te informeren dat ze onder bescherming van de nationale rechtsstaat niks te vrezen hebben voor hun geloofsvrijheid of die van de kerk waar ze lid van zijn.

De overheid zou hierover in overleg met de koepels van de verschillende christelijke geloofsstromingen moeten treden. Waarbij de overheid nogmaals uitlegt wat het secularisme of een seculiere samenleving inhouden en dat die niet vijandig staat tegenover godsdienst, maar de krimpende kerken die allen een kleine minderheid vormen juist bescherming biedt tegen dominante stromingen. De overheid kan orthodoxe christelijke organisaties die volharden in hun defensieve houding omdat ze niet leven in het heden (maar óf in een ver, glorieus verleden óf in een toekomstige eindtijd die verlossing brengt) niet dwingen om de gelovigen behoorlijk en toereikend te informeren. Maar met een overheidscampagne over ontkerkelijking, het afnemend belang van godsdienst, de grondwet en de vrijheid van godsdienst, en de uitleg van wat het secularisme inhoudt kunnen gelovigen rechtstreeks benaderd worden. Het wegnemen van de angst niet in vrijheid naar de kerk te kunnen gaan is goed voor de relatie tussen diverse groeperingen in de samenleving en voor de geestelijke gezondheid van gelovigen die binnen orthodoxe kerkelijke organisaties vrees wordt aangejaagd.

Diagnose Russische inmenging: behandelplan om Amerikaanse democratie weerbaar te maken moet nog geschreven worden

Brian Williams praat met counterintelligence-expert Malcolm Nance over twee rapporten die aantonen hoe Russische diensten die onderdeel waren van het Russische veiligheidsapparaat in 2016 via sociale media de Amerikaanse presidentsverkiezingen konden beïnvloeden. En volgens steeds meer deskundigen op een beslissende wijze. Zeer waarschijnlijk in samenwerking met binnenlandse, Amerikaanse medewerkers die de Russen van informatie voorzagen. Wat is het behandelplan van een zieke, weerloze democratie die met weinig middelen uit evenwicht kon worden gebracht? Wat is hier aan de hand? Aan welke ziekte leidt de Amerikaanse democratie? Is het alleen aan de oppervlakte of in de kern verrot? Ik vermoed het laatste en wees in een reactie bij deze video op de negatieve rol van het grote geld. Hier valt meer te lezen over het arrest Citizens United v. FEC van 2010 dat de poorten voor het grote geld in de Amerikaanse politiek openzette.

Trump must be fired if the results of the Mueller investigation justify it. All directions point more and more in that direction. It is to be hoped that he will not get away with a secret deal without criminal prosecution and public trial. Because the US does not learn anything from that. That concerns the current development.

A more interesting question is why American democracy and the electoral system could become so vulnerable. How could it be that the Kremlin could buy and possess the presidency at relatively low cost. Why is American democracy so defenseless? The answer to that question indicates the way to make American democracy resilient, powerful and strong.

That answer should reflect on the power of social media and the undermining role of companies like Facebook, Twitter or Google that do not take responsibility and need to be dealt with under criminal law. But as instruments they never give the complete and ultimate answer.

This should rather be sought in the participation of citizens at the higher levels of politics and the decisive role of the money in both large parties.

The role of big money must be reduced and the participation of ordinary citizens in politics must be increased. This makes the politics and the electoral system resilient and able to cope with unlawful interference of foreign actors, such as the Russian Federation in cooperation with domestic traitors who surrender their country to a foreign power.