Tinkebell, Wilders’ ijskast en de slapende journalistiek

Schermafbeelding van deel opinie-artikel van Tinkebell op Joop, 26 april 2024.

Het is weer eens iets anders, maar ik ben het grotendeels eens met de opinie van Tinkebell van 26 april 2024 op Joop. Ofwel Katinka Simonse. Op twee punten na: (1) en (2).

Tinkebell behandelt het optreden van Geert Wilders op het radicaal-rechtse CPAC congres in Boedapest. En de reactie daarop van de Nederlandse journalistiek. Het congres in Hongarije is een afgeleide van de Amerikaanse CPAC.

Tinkebell trapt zoals velen in de valkuil van misleiding door de aanwezigen ‘ultraconservatieve politici‘ te noemen. (1). Dat zijn ze niet. Dat is de mantel waarachter ze zich maar al te graag verbergen. 

CPAC noemt zich ‘the nation’s oldest conservative grassroots organization’. Dat was het wellicht ooit bij de oprichting in 1974 toen Ronald Reagan de leidende Republikein was. Maar dat is CPAC niet meer sinds 2019. Vanaf dan gijzelt Trump de organisatie met zijn rechts-radicalisme dat haaks staat op het conservatisme. Gematigde conservatieven van The Lincoln Project waren in de campagne van 2020 de effectiefse tegenstanders van Trump.

Hoe hecht Trump en CPAC verbonden zijn kan afgeleid worden uit CPAC-voorzitter Matt Schlapp die sterke banden met Trump heeft. Schlapp wordt trouwens beschuldigd van seksueel overschrijdend gedrag. Ook dat heeft hij gemeen met Trump.

Dat geeft aan hoe moeilijk het is om te ontsnappen aan de misleiding van radicaal-rechts die is doorgesijpeld naar de publieke opinie. Zelfs een criticus als Tinkebell die het goed bedoelt haalt begrippen door elkaar.

Tinkebell heeft kritiek op de Nederlandse journalistiek die volgens haar niet bij de les is en kritiekloos overneemt wat Wilders zegt. Dat is haar kritiek op de slapende Nederlandse journalistiek die niet alert zou zijn op wat Wilders is en waar hij voor staat. 

Schermafbeelding van deel opinie-artikel van Tinkebell op Joop, 26 april 2024.

De Nederlandse journalistiek verzaakt volgens haar de taak als poortwachter van de democratie als het om Wilders gaat. Een politicus die openlijk de bijl aan de rechtsstaat en de democratie zet, en dat tegelijk ontkent. Dat is de complicatie voor de journalistiek én het excuus om Wilders op zijn blauwe contactlenzen te geloven.

Vraag is of de journalistiek slaapt in sloomheid en gebrek aan alertheid of doet alsof het slaapt om onder de dekking van die vermeende onverschilligheid als doorgeefluik van Wilders‘ politiek te dienen. Tinkebell meent het eerste. Ik sluit de combinatie van misverstand en moedwil niet uit. Hoe dan ook is de journalistiek geworden tot doorgeefluik van Wilders‘ politiek. Dat is niet haar functie.

Volgens Tinkebell slaapt de journalistiek als het om Wilders gaat. Of dat nou voortkomt uit sloomheid of kwaadwilligheid. (2) Jammergenoeg heeft ze gelijk. Het is triest omdat het ook het failliet van de Nederlandse parlementaire journalistiek betekent. Of de journalistiek is niet alert genoeg of kijkt bewust weg.

Of Tinkebells oproep aan de Nederlandse journalistiek helpt om alert te worden en het gevaar dat Wilders vormt te benoemen lijkt eerder wensdenken dan politieke realiteit. Want de journalistiek laat Wilders al tijden wegkomen met zijn leugens en valse beloften.

Toch is het belangrijk dat in de journalistiek gezegd wordt wat Wilders echt van plan is met rechtsstaat en democratie. Dat zou in de journalistiek elke dag op een kritische manier moeten klinken zonder dat de journalistiek de quotes van Wilders zonder context als waarheid presenteert.