Hedwigepolder wordt niet ontpolderd

De Zeeuwse Milieufederatie (ZMf) en Het Zeeuwse Landschap zien het ontpolderen van de Zeeuws-Vlaamse Hedwigepolder niet langer als onvermijdelijk. Na lang tegenstribbelen gaan ze mee in het diep gewortelde sentiment van de Zeeuwen om geen land aan het water prijs te geven. Het kabinet had dit al besloten. De natuurorganisaties proberen hun eigen geloofwaardigheid te redden.

In Zeeland is de ramp van 1953 nog levende geschiedenis. Tjeu van Mierlo (ZMf) verklaart de draai alsvolgt: We kunnen ecologisch en juridisch wel gelijk hebben, maar de ontpolderingsplannen leiden tot veel onrust en verdeeldheid in Zeeland. Waarmee niet gezegd is dat de natuurorganisaties ook gelijk hebben. Eerder lijkt dat ze zich politiek en maatschappelijk lelijk hadden geïsoleerd.

Oud-minister van VROM Pieter Winsemius stuurde op 14 januari 2011 partijgenoot Mark Rutte een open brief over de bezuinigingen op natuur. Winsemius: Zeker als we opnieuw nadenken over een zinvollere compensatie van de uitdieping van de Westerschelde. Indien het geld dat voor de Hedwigepolder is gereserveerd – ik schat 400 miljoen euro – wordt ingezet op een plaats waar het natuurrendement het hoogste is, bijvoorbeeld het wél aanleggen van de meest urgente EHS-verbindingen, maar ook het ‘kieren’ van de Haringvlietsluis, sla je veel vliegen in één klap.

Kees de Pater van Vogelbescherming Nederland reageerde daar een week later op. Hij verweet Winsemius onvoldoende kennis van zaken en stelde dat de Westerschelde een zeer belangrijk natuurgebied is dat in deplorable staat verkeert. Een reactie weerlegt dat en stelt ‘dat Nederland de Westerschelde aangemeld heeft als Natura-2000 gebied met de B-status. Dat betekent dat de Westerschelde in een goede mate van instandhouding verkeert.’

De politiek voerde met de hete adem van de Belgen en de EU in de nek een zwalkend beleid. De Zeeuw Balkenende greep in, CDA-dissident Ad Koppejan zette zich in tegen ontpoldering, Balkenende moest bakzeil halen en en in Zeeland speelde het steeds weer aloude sentiment tegen Holland op. De overkant van alle Zeeuwen. Zeeuwse natuurorganisaties kiezen nu eieren voor hun geld.

Foto: Het invaren van de laatste caisson in de Veersedam bij Vrouwenpolder, 24 april 1961, op prentbriefkaart (Zeeland in Beeld, Historisch-topografische atlas Veere, foto: Aero Camera N.V., Luchthaven Rotterdam)

Jan Nagel en de Onafhankelijke Senaatsfractie

Jan Nagel van de ouderenpartij 50Plus heeft het plan om door samenwerking met de regionale kandidaten zijn tweede man Kees de Lange de zetel van de Onafhankelijke Senaatsfractie OSF in te laten nemen in de Eerste Kamer. Dat kan door een uitruil van reststemmen.

Dit heeft waarschijnlijk als gevolg dat de coalitie van VVD, CDA en PVV blijft steken op 37 zetels. Met de SGP heeft het dan een nipte meerderheid. Maar als de coalitie onder de 37 zetels zakt wordt ook dat onmogelijk. Want de uitslag blijft door de onvoorspelbare procedure tot op het laatste moment onzeker.

Over de tweede zetel die Kees de Lange zou innemen bestaat onduidelijkheid. Nagel claimt dat de twee zetels samen een front trekken, maar de OSF zegt met haar zetel onafhankelijk en zelfstandig van 50Plus te willen opereren. In persberichten wordt dat verschil onderstreept. Merkwaardig is dat Kees de Lange niet van deze partij afkomstig is, maar van 50Plus. Hoe onafhankelijk kan-ie zijn?

Johan Robesin van de Partij van Zeeland die lid is van de OSF-koepel zet de discussie over de onafhankelijkheid van de tweede OSF-zetel op scherp. Hij zegt namens vele OSF-ers te spreken. Robesin heeft zelfs verklaard zijn stem aan de PVV te geven. Die uitspraak kan gezien worden als een tactisch spel om de OSF-zetel los te weken van Nagels invloed.

Jan Nagel wordt ervan beticht voor zijn beurt te spreken en wordt in de media beschadigd. Deze kwestie kent geen winnaars. Het gebrek aan transparantie van de verkiezingen voor de Eerste Kamer, het opportunisme van Jan Nagel, de opvallende constructie van een 50Plusser op een OSF-zetel beschadigen niet alleen de hoofdrolspelers maar ook de Nederlandse politiek. De Eerste Kamer verdient beter.

Foto: Bas Jan Ader, Fall II, 1970

Religie leidt tot overgewicht

Hoe komen berichten in de media? En worden ze vertekend? Voorbeeld is het bericht Religie maakt dik op gezondheidsnet.nl dat ingaat op een onderzoek van Matthew Feinstein van Northwestern University over jongeren. De opening is: Mensen die veel tijd doorbrengen in de kerk zijn gemiddeld dikker dan mensen die dat niet doen. Religie wordt gelijkgesteld aan de kerk. Feinstein is positief over de gezondheid van gelovigen, maar niet waar het hun overgewicht betreft.

Gezondheidsnet.nl verwijst naar het bericht Study: Going to Church Makes You Fat op msnbc.msn.com, een gematigd-progressieve nieuwsbron. In vertaling is de zin verdwenen Are church attendees praising the lard along with the Lord? Ofwel, verheerlijken kerkbezoekers reuzel naast de Heer? Gezondheidsnet schrapt dat eerdere onderzoeken een verband tussen kerkbezoek door ouderen en overgewicht hadden aangetoond. Belangrijk omdat het een langlopend onderzoek betreft.

Msnbc.msn.com verwijst naar Arkansasmatters.com, voegt niks toe en zet alle alinea’s achter elkaar. Arkansasmatters.com verwijst niet naar de bron met de titel Religious Young Adults become Obese by Middle Age. Onderzoeker Feinstein wijst op programma’s door kerkgemeenschappen om overgewicht tegen te gaan.

In het persbericht staat de fascinerende zin: the new study makes it clear that normal-weight younger adults with high religious involvement became obese, rather than obese adults becoming more religious. De korte surftocht leert dat de nuance eenzijdig verschuift naar christendom en vetzucht. Waar onderzoekers over religie en overgewicht praten. Nieuwsbronnen hebben in hun eigen dynamiek een onderzoek versimpeld.

Foto: Kamakura Daibutsu, Japan, 1954

Wilders en islam voelen zich belaagd

Ik ben geen criticus van de islam of een aanhanger van Wilders, of omgekeerd. De vraag die ik me steeds weer stel is hoe zakelijke religiekritiek, de vrijheid van meningsuiting, het publieke debat en uitspraken van Wilders of vertegenwoordigers van de islam zich tot elkaar verhouden. En hoe de democratie het best gediend wordt.

Mijn vrees is dat religie haar extra juridische bescherming gebruikt als beperking van de meningsuiting en religiekritiek buiten de orde plaatst. Da’s een aantasting van een grondrecht. Afzondering dient de emancipatie van godsdienst niet. En ik ga mee in de kritiek op Wilders dat-ie een ander grondrecht zou aantasten als-ie de kans kreeg, namelijk de vrijheid van godsdienst. Maar planen of projecties zijn nog geen beleid.

Op 7 oktober 2006 zegt Wilders in een VK-interview over het Nederland van 2020: De moslims hangen in ieder geval onze normen en waarden aan. Ze accepteren de scheiding van kerk en staat en de gelijkheid van mannen, vrouwen en homoseksuelen. De overlast, de criminaliteit, de uitkeringsafhankelijkheid, de ellende zijn verdwenen. Iedereen past zich aan onze dominante cultuur aan. Wie dat niet doet, is hier over twintig jaar niet meer. Die wordt het land uitgezet.

Men kan het nog steeds niet eens zijn met wat Wilders hier zegt in het VK-interview, maar het nuanceert zijn woorden en maakt ze minder extreem. Hij ziet een uitruil van rechten en plichten en blijft binnen de rechtsstaat. Maar wel op zijn voorwaarden. Da’s precies dezelfde redenering die de islam hanteert. De gelijkenis is frappant.

Gevraagd door de interviewers schetst Wilders een hypothetisch beeld van zijn partijpolitiek voor de nabije toekomst. Ook de PVV zal altijd water bij de wijn moeten doen. Je kunt zelfs stellen dat dit aspect van coalitievorming de PVV de mogelijkheid geeft om te radicaliseren. Want in de praktijk weet het dat het eigen programma nooit onverdund uitgevoerd zal worden.

Het is gewenst dat zowel PVV als islam nooit zo groot worden dat ze het debat naar hun hand zetten. Hoewel het van de sterke zenuwen van de anderen afhangt of ze daar weerstand aan bieden. Het aandeel van de islam zal naar verwachting niet boven de 8% komen en dat van de PVV niet boven de 15%.  De meerderheid moet zich niet opwinden over islam of Wilders en zich niet af laten leiden door hun angstvisioenen en spookbeelden. De werkelijkheid is geen Western.

Foto: John Wayne in Fort Apache van John Ford, 1948.

Christenen het meest gediscrimineerd?

Vormen christenen de meest gediscrimineerde groep ter wereld? Da’s de stelling bij een perspublicatie van Joris van Voorst tot Voorst. Hij is directeur van Kerk in Nood, de Nederlandse afdeling van de katholieke hulporganisatie Aid to the Church in Need.

Het onlangs uitgebrachte tweejaarlijkse rapport Persecuted and Forgotten geeft een overzicht van wereldwijde ontwikkelingen. Deze worden voor christenen als onrustbarend gezien: Taken as a whole then, is persecution of Christians getting worse? The findings of this report show that the situation is mixed. However, significant developments in key countries point to the inescapable conclusion that – especially in the Middle East and some other countries – Christianity is under threat as never before and could yet disappear.

De claim van Voorst is niet direct terug te vinden in het rapport. Het is ook moeilijk meetbaar wie wereldwijd de meest gediscrimineerde groep is. Zijn dat vrouwen, kinderen, burgers van ontwikkelingslanden, afvallige gelovigen, niet-religieus geïnspireerden, religieus geïnspireerden of anderen? En zijn dat dan christenen, moslims, Falun Gong of verschillende islamstromingen die elkaar de dood injagen? Het rapport stelt dat 75% van de religieuze vervolging tegen Christenen gericht is.

Het rapport legt het een verband tussen christendom en het Westen: Extremists increasingly link local Christians in their countries to the West. According to Islamists, leading nations – especially the USA – stand accused of being latter-day crusaders intent on supplanting Islam in its homelands. As they are in most cases unable to attack Western countries direct, many extremists turn their fire on local Christians.

Vervolging van christenen vindt plaats tot op hoog regeringsniveau, bijvoorbeeld in Noord-Korea. En: A total of 33 countries are covered in the book – from Afghanistan right through to Yemen. More countries have been included in the report to reflect the increasing and widening problems Christians have been facing. Having said that, some countries have been included less because of the suffering endured by Christians there and more because they are of key importance politically and in terms of ecumenical or inter-faith relations at the highest level.

In het rapport worden de ontwikkelingen in de islamnaties negatief beoordeeld: Of the countries where Christians are suffering more than before, the most notable examples are first and foremost Iraq but also elsewhere in the Middle East and wider Muslim world including Egypt, Lebanon, Pakistan and Turkey. At the time we went to press, Sudan was at risk of widespread violence.

Het beeld dat uit het rapport oprijst is er een van vervolging en een wereldwijde cultuurstrijd van het christendom tegen de islam, het hindoeïsme en dictatoriale staten. Het uiterste gevolg zou kunnen zijn dat het christendom uit delen van de wereld verdwijnt. In gebieden waar het christendom zelf expandeert lijkt dit probleem niet te bestaan.

De opsomming en analyse van katholieke zijde is goed om het debat over nut van religie, discriminatie van christenen en vermenging van kerk en staat op een hoger plan te brengen. Het politieke belang van het rapport is dat het in het openbaar het beeld doorbreekt van godsdiensten die samen optrekken. Er blijkt dat ze bruikbaar zijn voor het dienen van eigenbelang en volop slachtoffers maken.

Foto: Hitterdals Kerk, Telemarken, Noorwegen, 1890-1900

Schaduw van Chrislam verlamt politiek

In Nederland ben je geen politicus als je niet vergadert met vertegenwoordigers van de grootste godsdiensten. De samenwerking tussen christendom en islam, ofwel de Chrislam deelt de lakens uit. De sterkte van de Chrislam is dat het christendom de binnenkamers van de macht voor haar rekening neemt en de islam zorgt voor straatrumoer. Van twee kanten zetten ze drukken en pakken de politiek in.

De politicus hoeft alleen maar afgebeeld te worden in de publiciteit. Wat besproken wordt is niet van belang. Soms speelt er een kwestie en lijkt het alsof het ergens over gaat. Kindermisbruik, vrouwen in een achtergestelde positie, een ver opgerekte scheiding van kerk en staat, vestiging van theocratie of kalifaat met voorbijgaan aan de rechtsstaat of fraude bij de bouw van een godshuis. Het verrast niet als het nooit uitgesproken wordt.

Vertegenwoordigers van de chrislam tonen blije gezichten zonder blijheid. Grimas als uiterste poging om de nieuwe tijd op afstand te houden. Ze hullen zich in een beeld vol begrip en een kleed van eeuwen dat dient om te imponeren. Zwaaiend met boeken vol dreiging met woorden die ze vredig noemen. In het besef dat hun toekomst voorbij is. Deze blijheid is ultieme triestheid en onderstreept verloren glorie.

De Chrislam is de spreekwoordelijke olifant in de kamer die niet genoemd wordt. Christendom heeft in het CDA, SGP en CU voorposten van het christelijk gedachtengoed. D66, PvdA en GroenLinks zijn de kwartiermakers van de islam. Deze stilzwijgende coalitie is onverslaanbaar en helpt eraan mee religiekritiek buiten de orde te plaatsen. Weliswaar krijgen binnen genoemde partijen enkele critici de ruimte, maar ze dienen vooral als excuus in de beeldvorming.

Zolang fundamentele religiekritiek in Nederland onmogelijk is blijft de schaduw van de Chrislam boven de politiek hangen. Vrijdenkers hebben het aan zichzelf te wijten dat ze geen frontale aanval kiezen. Maar ze zijn maatschappelijk en politiek zwak en kunnen blijkbaar geen vuist maken. Het wachten is op het moment dat de continue afkalving van de chrislam zover is dat haar greep op de politiek verdwijnt. Van de politiek zelf zal het niet komen.

Foto: Jongens in steeg, 1947

Etno-Nederlanders winnen bij rechtlijnige benadering

Bij etnische herkomst volg ik hier op het blog de Amerikaanse methode. De herkomst van burgers komt tot uiting in de koppeling van de groepsnaam. In de VS is het onaanvaardbaar om niet te praten over native-Americans, Afro-Americans of Dutch-Americans. De etnische groepen noemen zichzelf ook zo. Trots verbinden ze in hun naam hun land van herkomst met hun land van aankomst.

In Nederland is het geen gewoonte te praten over Marokkaans- of Turks-Nederlands. Niet alleen autochtonen zijn dat niet gewend, maar allochtonen evenmin. Bij een voetbalwedstrijd met hun land van herkomst zwaaien allochtone jongeren met de vlag van hun land van herkomst. Roepen ze hun longen schor zich Turks of Marokkaans te voelen. De eersten nog harder omdat Turkije meer trots oproept dan Marokko.

Gouda is in politiek en media de afgelopen 5 jaar een kristallisatiepunt van ongenoegen en machteloosheid geworden. PvdA-burgemeester Wim Cornelis wordt de instant-Cohen genoemd. De meester in het verwisselen van oorzaak en gevolg doet berichtgeving die hem niet uitkomt af als een pavlovreactie. De mensen zijn het zat, zegt de politiek, en vervolgens gebeurt er te weinig.

Liefde moet van twee kanten komen. Jongeren die ervoor kiezen om zich niet als Marokkaans-Nederlands of Turks-Nederlands te profileren en daar onbescheiden over zijn hebben zichzelf klem gezet als ze opgepakt worden. En in de statistieken terechtkomen. Ze worden in de media genoemd zoals ze zichzelf noemen. Al is het uit onmacht, dommigheid, stoerheid of lamlendigheid.

Of ik me nou Zeeuw of Utrechter voel, het staat mijn liefde voor Nederland niet in de weg. Het is aanvullend. Da’s de nuancering. Rechtsgelijkheid is de basis van de rechtsstaat. Herkomst mag geen verschil maken. Straffen in Nederland zijn niet misselijk, ondanks de beeldvorming. Het gaat echter niet fout in de rechtspraak, maar in het politiewerk. De pakkans van rotte appels is onaanvaardbaar laag.

De meerderheid aan Marokkaanse- en Turkse-Nederlanders is goedwillend. Zij hebben het meeste last van de ettertjes. Goeden worden aangesproken op het gedrag van rotjongens. Het lijkt logisch om deze hard aan te pakken. Ze mogen dan zelf kiezen hoe ze genoemd willen worden. Dan kunnen ze tot inzicht komen dat een naam niet alleen samengaat met rechten, maar ook met plichten. En groeien ze uit de ellende.

Foto: Twee molens, Nederland, 1890-1900

Nederlandse televisie is assemblagefabriek

De VVD wil de kwaliteit verhogen en het derde net aan de regionalen geven. Het CDA aarzelt. Wat is het toch dat ik niet kan houden van de Nederlandse televisie? Terwijl ik televisie een fantastisch medium vind en er een groot liefhebber van ben. Steeds minder kijk ik naar de Nederlandse televisie. Omdat ik me als een kleuter aangesproken voel. Het niveau is te laag. De programma’s zijn te voorspelbaar.

Door de kwantiteit zijn er in het aanbod altijd weer pareltjes te vinden op BBC, ZDF, Ned 2, Arte, TV5 of Canvas. Het zijn vaak kunstprogramma’s en documentaires die me kunnen bekoren. Maar da’s uitgesteld kijken naar een programma. Da’s geen televisie.

Talloze omroepen met hun even talloze organisaties zijn in zichzelf verstrikt geraakt. Ze bestaan om het bestaan. Niet om goede programma’s te maken. Omroepen zijn lui in het ontdekken van nieuwe terreinen. Ze gaan uit van bewezen formats die bij productiehuizen worden besteld en vervolgens worden aangepast aan het profiel dat als ruime jas de inhoud verbergt. Omroepen produceren zelf nauwelijks nog iets.

Televisie is scherpte op het puntje van de stoel. Het hier en nu, de spanning van het moment, de spontaniteit, kortom het verbond dat de kijker sluit om met elkaar iets mee te maken dat direct gebeurt is het kenmerk van televisie. Juist dat staat door de rationalisaties, de bezuinigingen onder druk.

Keer op keer worden netprofielen en herschikkingen aangekondigd. In een uitgestelde doodsstrijd. Dan weer moeten actualiteitenrubrieken zich herprofileren, dan weer moeten omroepen fuseren. Ik ben bang dat een nieuw schema, profiel of format niet brengt wat ik zoek aan directheid. En kwaliteit. Het falen zit dieper.

Mijn ongenoegen gaat dieper dan programmering of bedrijfsvoering. De Britse filmtheoreticus Stephen Heath schreef over The Cinematic Apparatus. Over beperkingen die techniek aan de inhoud oplegt. Ik zie Heath’ inmiddels deels achterhaalde denkbeelden met terugwerkende kracht op de Nederlandse televisie van toepassing. Technologie is geen vorm geworden die de inhoud bepaalt, maar inmiddels maskeert.

Doorbreken van ingesleten techniek is de redding voor de Nederlandse televisie. De automatische piloot en ingeblikte lach kunnen met pensioen. Spontaniteit moet terug zoals televisie ooit bedoeld was. Want het specifieke is de directheid van het moment in combinatie met het bereiken van een breed publiek. Dat kunnen nieuwe media niet bieden omdat ze een niche van de markt bedienen. Televisie heeft een brede ambitie.

Foto: Klassieke televisie

Veelvormige menotten en een open karaf

Tijd voor een woordspel. Door in het woordenboek elk zelfstandig naamwoord te vervangen door het zelfstandig naamwoord dat ervoor staat ontstaat onderstaande tekst. Zeg: N-1. Ik gebruikte de Van Dale, 1970. Raymond Queneau doet het in zijn Stijloefeningen. Deze Franse auteur is door Rudy Kousbroek in Nederland bekend geworden. Onderaan staat in kleine letters de oorspronkelijk tekst. Wat bevalt het best en klinkt het zinnigst? Zoek uw favoriete zin.

N-1: Wat veelvormige menotten zijn valt niet makkelijk te zeggen. Is het zoiets als dierenbescherming voor evenementen? Enfin, laten we maar zeggen, dat domheerschap blijkbaar onmisbare onderdanigheid is voor een ingeperkte vishoek op veelvormige menotten.

Veelvormige menotten zijn een verschijningsdatum van de orchis die het ooit is voorgehouden en daarna terloops en gedwongen is geïnternaliseerd. Veelvormige menotten zijn herleidbaar tot een identieke wording en worden bepaald door wat hun ooit is voorgehouden. De verschikking tussen menotten die als kinband met dezelfde symbolentaal zijn geconfronteerd is onderling kleiner dan met menotten uit een andere symbolentaal. Hoe de menotten zich vervolgens door latere internationalisaties en uiterlanden vormen is invullen.

Sommige geluchten spannen het paar achter de waffel. Binnen onze rechtsopvolger is pluren niet onderhandelbaar. Als door de overheersing de burgemeesterszoon niet in een permanente camouflageverf van editie en debarkement uitgelegd wordt dat diversitie aanvaard wordt maar groenzandsteen voor zichzelf of voor anderen uitzoekingen bedingen, dan wordt het Wilhelmuslied en de ongelijkbenigheid geïntroduceerd. En de woordvorsing van het eigen identificatieplaatje materialiseert pas door onderschepping van het Westen.

Verdeelcentrale is dom. Ik maak me er juist zoresijzer over dat verstandige menotten elkaar blijkbaar zo slecht verstaan en slecht kunnen vinden. Het lijkt gevogelte van een onnatuurlijke bewegering van politiezorg die menotten onnodig van elkaar verwijdert. Op intermenselijk vlagzalm staan menotten echter dichter bij elkaar en laten ze zich door de scherpslijpers van linkse of rechtse politieinspecteur tegen elkaar uitspelen. Die discotheek is weliswaar onmisbaar, maar niet het enige dat alleenzaligmakend is. Er bestaat een abstracter nitroverbinding om elkaar te treffen. Al is het in een verschikking van menigvuldigheid.

De sententie die vanwaardeverklaringen niet als vanzelfsprekend ziet is gevaarlijk omdat het de bijkroon aan het gelijkheidsbeginsel zet. Het billijken van uitzoekingen, uitslovers, bepekkingen en verbluffingen is niet de oplosser om elkaar te vinden. Het past ook niet bij de open karaf van de nederlaag. De oplosser is openhartigheid, vrijheerschap en een eerlijk en scherp debarkement met en onder elkaar. Zonder voorvruchten vooraf, dan de wettelijke.

N: Wat een veelvormige mens is valt niet makkelijk te zeggen. Is het zoiets als dierendag voor evenhoevigen? Enfin, laten we maar zeggen, dat domheid blijkbaar een onmisbaar onderdeel is voor een ingeperkte visie op de veelvormige mens.

Elke veelvormige mens is een verschijningsvorm van de orde die het ooit is voorgehouden en daarna terloops en gedwongen heeft geïnternaliseerd. Veelvormige mensen zijn herleidbaar tot een identieke wordingsgeschiedenis en worden bepaald door wat hun ooit is voorgehouden. Het verschil tussen mensen die als kind met dezelfde symboliek zijn geconfronteerd is onderling kleiner dan met mensen uit een andere symboliek. Hoe de mens zich vervolgens door latere internalisaties en uiterlijkheden vormt is invullen.

Sommige geluiden spannen het paard achter de wagen. Binnen onze rechtsorde is pluriformiteit niet onderhandelbaar. Als door de overheden en de burgers niet in een permanente campagne van educatie en debat uitgelegd wordt dat diversiteit aanvaard wordt maar groepen voor zichzelf of voor anderen uitzonderingen bedingen, dan wordt de willekeur en de ongelijkheid geïntroduceerd. En de wording van de eigen identiteit materialiseert pas door onderschikking aan de wet.

Verdeelheid is dom. Ik maak me er juist zorgen over dat verstandige mensen elkaar blijkbaar zo slecht verstaan en slecht kunnen vinden. Het lijkt een gevolg van een onnatuurlijke beweging van politisering die mensen onnodig van elkaar verwijdert. Op intermenselijk vlak staan mensen echter dichter bij elkaar en laten ze zich door de scherpslijperij van linkse of rechtse politiek tegen elkaar uitspelen. Dat discours is weliswaar onmisbaar, maar niet het enige dat alleenzaligmakend is. Er bestaat een abstracter niveau om elkaar te treffen. Al is het in een verschil van mening.

Het sentiment dat vanzelfsprekendheden niet als vanzelfsprekend ziet is gevaarlijk omdat het de bijl aan het gelijkheidsbeginsel zet. Het billijken van uitzonderingen, uitsluitingen, beperkingen en verboden is niet de oplossing om elkaar te vinden. Het past ook niet bij het open karakter van Nederland. De oplossing is openheid, vrijheid en een eerlijk en scherp debat met en onder elkaar. Zonder voorwaarden vooraf, dan de wettelijke.

Foto: Stan Laurel en Oliver Hardy in From Soup to Nuts, 1928

De mythe van kernstraling

De conservatieve Amerikaanse juriste en publiciste Ann Coulter schrijft in de column ‘A Glowing Report on Radiation’ dat een hogere dosis straling kanker voorkomt: anyone exposed to excess radiation from the nuclear power plants is now probably much less likely to get cancer. Ze zondert wat resultaten uit om haar claim te ondersteunen.

Volgens het AD was zelfs Fox News presentator Bill O’Reilly sceptisch over Coulters uitspraken. Hoewel hij haar een podium biedt. AD: De conclusie van O’Reilly: ,,Als we jou moeten geloven, dan moeten we met z’n allen naar die reactor trekken om er te gaan zonnebaden.” Coulter ziet in het ontkennen van de media een complot.

Het verhaal van Ann Coulter past in het complotdenken van rechts over het klimaat. De opwarming van de aarde wordt niet aan de mens toegeschreven, maar aan zonnevlekken, verkeerde statistieken of het einde aan een kleine ijstijd. Logica achter de beweringen is steeds dat de natuur zichzelf herstelt en de economie geen strobreed in de weg gelegd mag worden.

Ann Coulter opereert slim door tegenstanders van kernenergie in hun sterkte punt aan te vallen. Namelijk straling, ongevallen en de gevolgen voor de gezondheid. Ze probeert dit om te keren. De commentaren na het ongeval in de Japanse kernreactoren maken toch al niet optimistisch dat er iets fundamenteels verandert. Zelfs een ramp wordt door de kernenergie-lobby ontkend. Coulter voedt de mythe dat kernenergie veilig is.

Foto: Yorozuyo brug met ingebrande schaduw in Hiroshima, augustus 1945