Trump is Nixon zonder hersens, maar met veel branie en bluf. Dat kan niet anders dan slecht eindigen

Op 9 mei 1940 wisten de Nederlanders niet wat de volgende dag zou brengen. In de geschiedschrijving wordt dat uiteraard geweten, maar niet altijd ten volle beseft. Met terugwerkende kracht redeneren we terug naar een moment en vullen dat in met de kennis van nu. Met kennis die toen ontbrak. Nu horen we op Nederlandse en Britse media die de Amerikaanse media napraten dat impeachment tegen president Trump een riskante zaak is voor de Democraten. Trump kan er zijn basis mee motiveren en twijfelaars over de streep trekken door een slachtofferrol aan te nemen, zo heet het. Is dat even waarschijnlijk als de kans dat Trump door zijn partijgenoten in de steek gelaten wordt en voortijdig af moet treden? Is de situatie van Trump niet eerder vergelijkbaar met die van president Nixon voordat die door zijn partijgenoten de wacht werd aangezegd en aftrad om de schande van afzetting voor te zijn? Trump is in vergelijking met Nixon een amateur die niks van rechtsstaat, politiek en democratie begrijpt. Nixon was een even grote schurk die als jurist uiteindelijk toch het recht respecteerde. Dat besef ontbreekt bij Trump, hij heeft overal lak aan en stikt in zijn eigen leugens. Dat kan niet anders dan slecht eindigen. Trump is Nixon zonder hersens, maar met veel branie en bluf.

Impeachment procedure tegen Trump roept gedachten op om na te denken over de toekomst van de Republikeinse partij

In een hoofdredactioneel is de radicaal-rechtse DDS duidelijk, als Trump heeft ‘gekonkelfoesd’ in zijn contacten met president Zelenski van Oekraïne, dan verdient Trump ‘dubbel en dwars’ een impeachment procedure. Dat is duidelijk. DDS zegt over zichzelf dat het vanaf het eerste uur een criticus van Trump was: ‘Het zou een soort politieke soap worden, met de ene knotsgekke plotwending na de andere. Affaires met pornosterren, een flirt met Noord-Korea en altijd maar weer die tax returns die altijd binnenkort vrijgegeven worden maar nooit vandaag. En dan hebben we het nog niet eens gehad over grab them by the pussy. We zaten er niet naast. Trump bleek inderdaad de klunzige president te zijn waarvan we al glimpsen opvingen tijdens de verkiezingscampagne.’ Als een andere criticus van Trump van het eerste uur geef ik graag mijn instemmende commentaar op de recente ontwikkelingen rond Trump bij dit hoofdredactioneel van DDS:

Het is waar dat de Republikeinse partij onder president Trump tamelijk eensgezind is, maar dat is wel ten koste van de breedte ervan gegaan. Niet moet worden vergeten dat dit met intimidatie door Trump en zijn samenwerking met rechtse media als Fox News of Sinclair is afgedwongen. Vele gematigde én traditioneel-conservatieve Republikeinen zijn in de innerlijke emigratie gegaan of hebben de partij verlaten. Met als gevolg dat de partij eensgezind oogt, maar in de breedte is ingekrompen. De tussentijdse verkiezingen van 2018 waarin de Republikeinen fors verloren is daarvoor een aanwijzing.

Donald Trump is een ramp voor zijn land en de wereld. Hij had zelf nooit verwacht om president te worden en was niet op de functie voorbereid. De hoop van sommigen dat hij in zijn ambt zou groeien is niet bewaarheid. Integendeel, Trump is in de afgelopen 2,5 jaar steeds eigenzinniger en doldriester geworden en omdat ‘de volwassenen’ zijn regering hebben verlaten luistert Trump naar geen enkel advies meer. Hij denkt boven de wet te staan, respecteert de grondwet niet en navigeert van incident naar incident. Zijn onverklaarbare goede relatie met autoritaire leiders en zijn even onverklaarbare slechte relatie met traditionele bondgenoten en bondgenootschappen laat iedereen al bijna 3 jaar gissen wat hier eigenlijk precies aan de hand is.

Speaker Nancy Pelosi heeft lang weerstand geboden aan de roep uit haar partij om een impeachment procedure op te starten. Reden was haar inschatting dat er te weinig steun voor was in het land. Door de Oekraïne-kwestie die Trump volledig aan zichzelf te wijten heeft is de inschatting in de top van de Democratische partij dat dat veranderd is omdat er duidelijk en goed aantoonbaar sprake is van onwettig gedrag van Trump.

Het is onduidelijk of de Republikeinen in de Senaat Trump door dik en dun zullen blijven steunen. De verkiezingen zijn over 14 maanden en vele Republikeinse senatoren die verkiesbaar staan zullen de inschatting maken dat als ze de niet populaire Trump ondubbelzinnig blijven steunen dat negatief op hen afstraalt. Ze zullen naar het centrum moeten bewegen. Daarnaast zijn er Republikeinse senatoren als Romney of Burr die staan voor een idee van rechtsstatelijkheid in hun partij en daarom Trump niet steunen als hij tegen de grondwet in opereert.

Er zijn op dit moment drie Republikeinse uitdagers van Trump, te weten Joe Walsh, Bill Weld en Mark Sanford. Maar dat zijn geen uitdagers die voldoende gewicht en draagvlak hebben om de hele Republikeinse partij te verenigen. Vice-president Mike Pence zit op de wip en is niet populair in het Witte Huis. Hij lijkt daarnaast te veel besmet door de scheve schaatsen van Trump waar hij stilzwijgend en soms actief in mee is gereden.

De Republikeinse partij moet zich dus beraden over een reservekandidaat voor het geval Trump om welke reden dan ook afvalt. Zijn psychische gezondheid lijkt ook steeds meer een risicofactor te zijn. In dat geval kan de Republikeinse partij in de luwte werken aan de verwerking van het Trump-trauma die de partij in een religieuze sekte heeft veranderd en zich via zelfonderzoek de vraag stellen hoe het zo ver heeft kunnen komen.

Als de linkse Eilzabeth Warren de kandidaat van de Democratische partij wordt, dan zou John Kasich nog best een kansrijke centrumkandidaat zijn voor de Republikeinen. Als de centrumkandidaat Joe Biden de kandidaat van de Democratische partij wordt, dan zouden de Republikeinen er verstandig aan doen om een relatief jonge kandidaat in het veld te brengen die optimaal contrasteert met de nu 76-jarige Biden en die zich ook warm kan lopen voor 2024. Wie weet, Marco Rubio of Nikki Haley.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Als Trump inderdaad heeft gekonkelfoesd met Oekraïne, dan verdient hij z’n impeachment dubbel en dwars’ van de DDS hoofdredactie op DDS, 25 september 2019.

Waarom plaatsen de Volkskrant en De Morgen de aantoonbare desinformatie van Michael Persson? (in Vlaanderen: Daan van Acht).

Hoe het komt is een raadsel, maar de journalist die voor de Volkskrant schrijft heet in Nederland ‘Michael Persson’, en wordt schrijvend voor De Morgen in Vlaanderen ‘Daan van Acht’ genoemd. Het bericht van 21 september 2019 ‘Wat we tot nu toe weten over ‘Oekraïne-gate’, de zaak waardoor zelfs onder conservatieven de roep om afzetting luider wordt’ in de Volkskrant verschijnt 10 uur en 1 minuut later in de online versie van De Morgen in bijna identieke vorm als ‘Het schandaal te veel voor Trump? Wat we nu weten over ‘Oekraïne-gate’. Onder meer onderstaande passage komt in identieke vorm in beide berichten terug:

Dit is om meerdere redenen een aantoonbaar onjuiste bewering, zoals onder meer onderstaande tweet van Max Boot van 4 maart 2019 aantoont. De conservatieve Boot die al in 2016 tegen Trumps kandidatuur was heeft al meermalen gepleit voor impeachment van de president, zoals in een opinie-artikel in de Washington Post van 3 juni 2019 met een titel die niets aan onduidelijkheid overlaat: ‘Here are seven reasons Trump should be impeached’. Daarnaast wordt alleen Boot bij naam genoemd, terwijl de claim het heeft over ‘veel conservatieve opiniemakers’. Maar wie zijn dan die conservatieve opiniemakers die afgelopen vrijdag 20 september 2019 ‘voor het eerst aandringen op impeachment’? Het is een onjuiste en onlogische bewering, want de kritiek uit de hoek van de conservatieve Never Trumpers klinkt al jaren behoorlijk hard en fel.

Het betoog van Michael Persson, die zich in Vlaanderen Daan van Acht noemt, is nog om een andere reden verwarrend omdat het het Trumpisme gelijkstelt met conservatisme. In een reactie op de FB-pagina van De Morgen bij het artikel van Daan van Acht dat als intro had ‘Nu klinkt zelfs onder conservatieve opiniemakers de roep om een afzettingsprocedure steeds luider’ schreef ik:

De Morgen plaatste het artikel van Michael Persson/ Daan van Acht op FB, maar de Volkskrant deed dat niet. Daarom kon ik niet op de FB-pagina van de Volkskrant op dit artikel reageren. Ik gaf ook onderstaande reactie op een andere versie van hetzelfde artikel van Persson/ Van Acht met de titel ‘Zelfs conservatieven in VS willen Trump nu afzetten’. Het raadsel blijft wie Michael Persson of Daan van Acht is en op welke informatie deze journalist of spookschrijver zich baseert. Het grootste raadsel is echter waarom kwaliteitsmedia als de Volkskrant en De Morgen bereid zijn aantoonbare desinformatie te plaatsen. Ze zouden beter moeten weten.

Foto’s 1 en 2: Schermafbeelding van delen van artikel ‘Wat we tot nu toe weten over ‘Oekraïne-gate’, de zaak waardoor zelfs onder conservatieven de roep om afzetting luider wordt’ van ‘Michael Persson’ in de Volkskrant, 21 september 2019, 7:52.

Foto 3: Tweet van Max Boot van 4 maart 2019.

Foto 4: Schermafbeelding van artikel ‘Media VS: ‘Trump zette Oekraïne onder druk om onderzoek naar Joe Biden te starten’ met reactie op FB-pagina van De Morgen

Foto 5: Schermafbeelding van artikel ‘Zelfs conservatieven in VS willen Trump nu afzetten’ met reactie op FB-pagina van De Morgen.

Trump onder vuur door tegenwerking van klokkenluider en belofte aan buitenlandse leider. Een kwestie van dringende bezorgdheid

In de politiek en journalistiek van de VS vraagt iedereen zich af wat de belofte was die president Trump aan een buitenlandse leider heeft gedaan. Dit werd door een klokkenluider als zo ernstig gezien dat hij of zij een klacht indiende bij de Inspector General of the Intelligence Community Michael Atkinson. Deze stuurde de klacht die hij ‘geloofwaardig en dringend’ noemde door naar waarnemend Director of National Intelligence die verplicht is om die binnen een week door te sturen naar de Huis en Senaat Intelligence Committees. Maar DNI Joseph Maguire deed dit niet, of werd door het Witte Huis en ministerie van Justitie buiten de besluitvorming gehouden. Met als gevolg dat het Congres geen inzage heeft in informatie waar het zegt recht op te hebben.

Veel is vaag in een kwestie die sommigen als game changer zien die een impeachment procedure tegen Trump onvermijdelijk maakt. De ernstige kwestie betreft waarschijnlijk niet het onthullen van geclassificeerde informatie door Trump. Dat voorrecht heeft de president. De buitenlandse leider zou de Oekraïense president Volodymyr Zelensky zijn en de belofte zou eruit bestaan dat Trump toezegt militaire hulp ter waarde van 250 miljoen dollar door te zenden als Oekraïne in ruil een onderzoek wegens corruptie tegen de zoon van de Democratische presidentskandidaat Joe Biden niet sluit. Koehandel dus, voor wat, hoort wat. Dat is illegaal.

Media als MSNBC, CNN, Washington Post en New York Times zitten er bovenop en houden het venster van de democratie open dat door Trumps obstructie gesloten dreigt te worden. Het aarzelend en weinig zelfbewust opereren van Democraten en het laf wegkijken van Republikeinen dient de weerbaarheid van de democratie evenmin. Trump ontkent iets verkeerd te hebben gedaan, maar heeft de schijn tegen. Wie de klokkenluider is en hoe hij of zij aan deze informatie is gekomen is evenmin duidelijk. Deze kwestie zet alles op scherp.

Tobias Walraven weg bij COMM. Was het toezicht voldoende?

Tobias Walraven heeft na kritiek ontslag genomen als directeur van het COMM. Aanleiding was een artikel van onderzoeksjournalist Siem Eikelenboom in FTM. De klokkenluider die hem van informatie voorzag wordt niet beloond door de Raad van Toezicht omdat zij een wantoestand naar buiten heeft gebracht, maar gestraft met een rechtszaak omdat zij de geheimhouding zou hebben geschonden. Het museum is aan de rand van de afgrond gebracht door een dure verbouwing, hoge marketingkosten en een riant salaris voor Walraven. In een interview in het AD zegt Walraven dat hem niks te verwijten valt. Toch neemt hij ontslag, naar hij zegt om het COMM te beschermen. Zijn uitleg is ontwijkend en halfbakken. Hij zegt terug te treden vanwege ‘negatieve publiciteit’, niet omdat hij toegeeft dat onder zijn leiding het COMM aan de rand van de afgrond is gebracht.

Het lijkt op twee manieren mis te zijn gegaan bij het COMM. Allereerst door onvoldoende gebrek aan bestuurlijke kwaliteit en de verkeerde focus én prioriteit van de Raad van Toezicht. Het toezicht ontbrak grotendeels of was onvoldoende en de Raad was onevenwichtig samengesteld. Voorzitter Willem Ackermans was rond 2000 de financiële man van KPNQwest. Het COMM had tot september 2018 een Raad van Toezicht zonder iemand met museale expertise. Trouwens, waarom de directeur van Het Scheepvaartmuseum Michael Huijser toen in dit zinkend schip is gestapt valt lastig te begrijpen. Dat was óf te laat óf te vroeg.

Reden waarom medewerkers van het COMM in afgelopen jaren niet succesvol hebben gelobbyd en steun hebben gevonden om het beleid van het museum de pas af te snijden valt te verklaren door de identiteit en mentaliteit ervan. Naar zeggen van een medewerker was het reglementair niet toegestaan om buiten de directeur om contact met de Raad van Toezicht te zoeken. Ondanks het feit dat de medewerkers al vanaf 2011 signalen ontvingen dat de Raad van Toezicht met een sterfhuisconstructie bezig was en die niet serieus met de medewerkers in gesprek wilde gaan. Zodat de informatie vanuit het museum de top niet bereikte omdat de Raad van Toezicht dit afhield. Walraven trad pas in 2016 toe. Een en ander werd versterkt door het feit dat het museum een eigen stichting was met een pot geld van 75 miljoen gulden waarover het zeggenschap had en onafhankelijk van overheidssubsidies kon functioneren. De autonomie van Raad en directeur was groot omdat er geen publiek geld bij betrokken was. Verantwoording aan de overheid en collegiale toetsing ontbraken.

Het afwijzende advies over de Culturele basisinfrastructuur 2017-2020 van de Raad voor Cultuur uit 2016/17 over het COMM is kritisch. Wat volgens de Raad voor Cultuur ontbreekt is een goede en voldoende uitwerking van de plannen. Leidend punt van kritiek is dat de plannen niet aansluiten bij de musea functie van het museum. Hier lijkt zich het ontbreken van museummensen in directie en Raad van Toezicht te wreken. Maar het advies is niet alleen kritisch op de inhoud en de museale functie van het COMM maar ook op de aspecten ondernemerschap en marketing. Als laatste kritische noot zet het advies een kanttekening bij het bestuur van het COMM: ‘De Governance Code Cultuur wordt toegepast en er wordt een overgang gemaakt naar een raad-van-toezichtmodel. Het museum gaat niet in op de taakverdeling en de samenstelling van deze raad.’

De constructie van het COMM gaf de bestuurders dus een vrijbrief voor onethisch gedrag omdat ze in hun eigen autarchie wettelijk binnen hun reglementair mandaat bleven. Het lijkt er sterk op dat niet directeur Walraven, maar een foute structuur de verklaring voor het uit de rails lopen van dit museum is. De directeur was weliswaar de foute man op de foute plek zonder museale ervaring of expertise die nooit benoemd had moeten worden, maar het lijkt vooral de Raad van Toezicht die deze ontsporing mogelijk heeft gemaakt. Waarschijnlijk niet uit kwaadwillendheid, maar uit onbenul, onkunde en een verkeerde doelstelling.

De weeffout is dat dit heeft kunnen gebeuren en er geen enkele instantie was die corrigerend op kon treden. Zoals de Museumvereniging, de gemeente Den Haag of het ministerie van OCW. In algemene zin is deze verkokering en kortzichtigheid een aandachtspunt bij privémusea die vaak maar één sponsor hebben en sterk in zichzelf gekeerd opereren. Een recent voorbeeld is het ontslag van Ralf Beil bij het Kunstmuseum Wolfsburg dat eenzijdig door Volkswagen wordt gerund. Van de andere kant zijn er geen wettelijke middelen om zo’n privémuseum waarvan iedereen van buiten ziet dat het ontspoort bindend op het rechte spoor te brengen.

Walraven verkoopt zijn marketingpraatjes, oneigenlijke argumenten en jeuktaal in het AD als hij zegt: ‘Ik voel me sterk omdat ik niet makkelijk opgeef en omdat ik vind dat ik de situatie professioneel tegemoet moet treden. COMM moet in haar kracht teruggezet worden.’ Walraven voelt zich niet sterk omdat hij een goede directeur was met museale ervaring, expertise, visie en een goed netwerk binnen de museumsector, maar omdat hij niet makkelijk opgeeft. Hijzelf brengt de flinterdunne onzin van zijn orakeltaal als geen ander onder woorden. Deze man had nooit benoemd moeten worden op deze functie. Dat valt echter niet zozeer Walraven, maar wel de Raad van Toezicht aan te rekenen. Voor de duidelijkheid de namen van de leden van de Raad van Toezicht die de ontsporing van het COMM hebben begeleid: Willem Ackermans, Sylvia Roelofs, Leon Merkun en Feer Verkade. Het voelt onrechtvaardig dat Walraven weggaat en Willem Ackermans blijft zitten.

Foto: Schermafbeelding van nieuwsbericht ‘Directeur Museum voor Communicatie treedt terug’ van het COMM, 23 januari 2019.

Aantijging dat Snowden Russische spion is wacht nog steeds op publieke onderbouwing. Charlie Savage antwoordt Jay Epstein

Sargasso verwijst in een bericht naar een bespreking door Charlie Savage in The New York Review of Books van ‘How America Lost Its Secrets: Edward Snowden, the Man and the Theft’ van Jay Epstein. Savage is kritisch op Epstein die stelt dat Snowden een Russische spion is. Hoewel Epstein toegeeft dat Snowden kan zijn begonnen als klokkenluider om te eindigen als spion. De wrok en verbittering die in sommige geledingen van de Amerikaanse en Britse inlichtingendiensten bestaat over de onthullingen van Snowden in The Guardian en andere media in 2013 kan niet onderschat worden. Epsteins boek is er de weerslag van. Mijn commentaar:

Het blijft vooral speculatie of Edward Snowden een Russische spion is. Harde bewijzen ontbreken, maar ook ondersteunend bewijs. Van de andere kant valt evenmin te bewijzen dat Snowden geen Russische spion is. Maar zolang er geen harde bewijzen zijn is het onterecht om Snowden een Russische spion te noemen.

Dat hij in Moskou is gestrand is valt vooral ex-president Obama en zijn toenmalige Justitieminister Eric Holder te verwijten die Snowdens paspoort introkken op diens vlucht naar Latijns-Amerika. Juist op het moment dat hij in Moskou moest overstappen. Zij leverden hem over aan de Russen. Wat je noemt een uitermate domme manier van handelen. Wat is de logica dat ze hem kwijt wilden in het land dat Snowden het meest onbereikbaar maakte en het best beschermde? ik wacht nog op een verklaring hiervoor.

Tekenend voor de makkelijke manier van argumenteren van de Snowden-bashers is de gezaghebbende informatie-analist John Schindler die op z’n site ‘The XX Committee’ de erkenning door de hoge spion Franz Klintsevich als bewijs geeft.

Schindler verwijst ook steeds naar het hoofd van de Duitse BND Gerhard Schindler als bewijs dat Snowden een spion is die gerund zou worden door het Kremlin. Maar Gerhard Schindler komt helemaal niet met hard bewijs. Hij noemt Snowden een verrader. Dat is een mening of observatie, geen bewijsvoering.

Snowden kan als een ethische spion gezien worden die met zijn onthullingen naar buiten kwam om de geheime massaspionage van burgers door de NSA te openbaren. Dat hebben de westerse informatiediensten Snowden nooit vergeven. Ze doen er alles aan om hem via de media in diskrediet te brengen. Snowden heeft meermalen aangegeven dat hij tegen zijn zin in de Russische Federatie verblijft. Hij wil zich voor een Amerikaanse rechtbank verantwoorden als hem een openbaar en eerlijk proces wordt toegezegd. Niet een enkele reis naar de kerker onder verwijzing van de Espionage Act 1916 zonder recht op weerspraak. Maar de regering-Obama wilde hier niet aan.

Zo weten we nog steeds niet 100% zeker of Snowden een held of een verrader is. De te simpele bewijsvoering van de Snowden-bashers doet vermoeden dat ze met hun goed georganiseerde netwerk na 3,5 jaar nog steeds niet bewezen hebben dat Snowden een Russische spion is. Terwijl inlichtingen hun expertise is. Dat laat voorlopig de optie open dat Snowden waarschijnlijk geen Russische spion is.

Foto: Schermafbeelding van deel van boekbespreking door Charlie Savage van Jay Epstein. ”How America Lost Its Secrets: Edward Snowden, the Man and the Theft’ in The New York Review of Books, 9 februari 2017.

Petitie aan het IOC: Klokkenluidster Stepanova verdient geen straf, laat haar toe tot Spelen in Rio

Een petitie op Change.org roept IOC-voorzitter, de Duitser Thomas Bach op om de Russische atlete Julia Stepanova niet te straffen, maar deel te laten nemen aan de Olympische Spelen in Rio. In een onnavolgbaar besluit van het bestuur van de IOC werd klokkenluidster Stepanova uitgesloten omdat ze ooit  betrapt is op doping. Dit gaat niet om sport, dit gaat niet om de Russische Federatie en dit gaat niet om sportpolitiek en anti-dopingmaatregelen. Dit gaat om de geloofwaardigheid van klokkenluiders. Als ze vanwege het algemeen belang hun nek uitsteken, dan verdienen ze bescherming. Het voelt onrechtvaardig om ze te straffen.

Klokkenluiders zijn kwetsbaar zoals ook het geval Edward Snowden onderstreept naar wie de petitie verwijst. Door intrekking van zijn paspoort door de regering Obama strandde hij in in 2013 in Rusland toen hij de massale spionage door de NSA in de openbaarheid bracht. Dat werd hem niet in dank afgenomen door het Amerikaanse economische, politieke en militaire establishment. Bij Julia Stepanova is iets soortgelijks aan de hand. Deze keer is het de Russiche politiek van het Kremlin en de internationale sportwereld zoals die wordt vertegenwoordigd door Bach die menen een klokkenluider te moeten straffen in plaats van te belonen.

Foto: Petitie ‘Do not punish the whistleblower – Julia Stepanowa (Yuliya Stepanova) for Rio’ van Kaj Beuter.

Obama moet Edward Snowden terug naar de VS halen

De Amerikaanse klokkenluider Edward Snowden reisde drie jaar geleden van Hong Kong naar Latijns-Amerika via Moskou. Daar werd zijn paspoort op 22 juni 2013 door de Amerikaanse regering ingetrokken. Tegen zijn zin gestrand in de Russische Federatie. Hij wil graag naar de VS terugkeren en wil zelfs een straf ondergaan, maar vindt het ministerie van Justitie niet bereid tot onderhandelingen over redelijke voorwaarden. Reden was dat Snowden geheime documenten over spionageactiviteiten van de NSA en GCHQ aan journalisten gegeven had. Onder wie onderzoeksjournalist en activist Glenn Greenwald die toen nog voor The Guardian werkte.

Edward Snowden zei te handelen vanuit het algemeen belang en de nationale veiligheid van de VS en haar bondgenoten niet te hebben geschaad. Bewijzen hiervan zijn de afgelopen drie jaar niet geleverd, maar de beschuldigingen hielden niet op. Zoals de invloedrijke publicist John Schindler die niet ophoudt te beweren dat ‘Snowden is overgelopen naar Moskou’ (defected to Moscow) zonder dat hij daarvoor enig bewijs heeft.

Het bracht me tot de volgende reactie bij een recent artikel: ‘This author is stubborn in the case of Edward Snowden. He knows he is wrong. A flaw in a spotless article. Snowden did not defect to the Russian Federation. His passport was revoked by the American government when travelling to Latin America. Snowden had no intention to stay in the Russian Federation. But due to the decision by president Obama he had to against his will. A rather bad decision which handed Snowden over to the Russians. But Snowden had no secret information with him because he had left it in Hong Kong and handed over to Glenn Greenwald, Laura Poitras and The Guardian. Maybe a correction is appropriate, John Schindler? Or is it asked too much?‘

Het is teveel gevraagd van Schindler en hardliners die het niet willen begrijpen en graag hun vooroordelen bevestigd zien. Het lot van dissidenten als Julian Assange of Edward Snowden is dat ze door hun eigen land in de steek worden gelaten en geïsoleerd zijn. Ook cultureel. Wat moeten ze doen om zich te handhaven? Het is inzichtelijk hoe verschillend ze ermee omgaan. Ze hebben verschillende uitgangspunten, want Assange heeft in WikiLeaks een organisatie die hij in de lucht wil houden. Dat kost geld en vraagt compromissen. Assange die in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen asiel heeft gekregen zoekt toenadering tot de vijanden van zijn vijanden waarmee hij samenwerkingsverbanden smeedt. Zo maakte Assange in 2012 voor de Russische propagandazender Russia Today een 12-delige serie over dissidenten. Of liever gezegd, anti-Westerse dissidenten. Assange verloor hiermee aan geloofwaardigheid en onafhankelijkheid en werd door onder meer Luke Harding gezien als bruikbare idioot van het Kremlin. Assange gunt Trump het voordeel van de twijfel.

Snowden houdt meer afstand. Hij blijft naar alle kanten kritisch en dat tekent zijn rechtvaardigheidsgevoel. Hij zou een rechtlijnige Nederlandse calvinist kunnen zijn. Hij is onafhankelijk en niet bang te hand te bijten die hem voedt. Zoals hij in bovengenoemde tweet president Putin bekritiseert die opnieuw de mensenrechten inperkt en daarmee zijn land steeds meer de kant van de dictatuur opvoert. The Washinton Post citeert in een bericht Snowdens reactie of hij repercussies vreest: ‘People ask if I fear retaliation for my criticism. I do. But it did not stop me from criticizing the @WhiteHouse, and will not stop me here’ zo schreef hij gisteren.

Snowden is de lakmoesproef van Putin, maar ook van het Westen. Hij heeft zich gepositioneerd als moreel kompas dat zich door niemand laat omkopen of beïnvloeden, maar zijn oordeel over de zaak geef. In zijn geval de opbouw van de controlestaat in zowel de VS als de Russische Federatie. Ondanks de druk van neo-conservatieve politici en media zou de in januari 2017 aftredende president Barack Obama de intellectuele onafhankelijkheid moeten nemen om Snowden een goede pleidooi overeenkomst te bieden met een lichte straf. Iemand als Snowden is te waardevol om geen rol te spelen in de VS. Als moreel geweten voor allen.

Foto: Tweet van Edward Snowden, 7 juli 2016.

Bij een boekpresentatie van ‘De Macht van de Megaonderneming’

Vanmiddag werd op de kunstmanifestatie Hacking Habitat in de voormalige gevangenis aan het Wolvenplein in Utrecht het boek ‘De Macht van de Megaonderneming’ gepresenteerd. Het verscheen in januari 2016 bij uitgeverij Van Gennep. Twee van de drie auteurs waren aanwezig en Giep Hagoort was gespreksleider. Het werd een mooi compact debat dat aansloot bij de thematiek van de tentoonstelling over macht, opbouw van de controlestaat en leefomgeving. Dat trouwens zo ruim opgevat is dat het ook niet actuele thema’s omvat.

Het boek heb ik niet gelezen, maar de hoofdlijn is me door de uitleg van John Huige en Pieter Pekelharing duidelijk. Het gaat om een analyse van het opereren van de 150 megaondernemingen ter wereld die over grenzen heen de nationale overheden tegen elkaar uitspelen. Vraag is hoe er weer enige rechtvaardigheid en structuur in het opereren van de megaondernemingen gebracht kan worden, zodat dit positief doorwerkt op de samenleving. Dat gaat verder dan de economie alleen en dient via de politiek bereikt te worden.

Consensus ontstond bij de toelichting van Pieter Pekelharing over de rol van de overheid. Die ligt ten onrechte onder druk omdat het het beste is wat de burgers hebben. De overheid mag dan wellicht in sommige opzichten een probleem zijn, maar biedt ook de enige oplossing voor dit probleem. Daarom moet de rol van de overheid niet kleiner worden gemaakt, maar worden opgewaardeerd. Uiteraard onder strikte voorwaarden van controle op de macht, machtsdeling, interne democratie en een eerlijk overleg dat de burgers niet tegen elkaar uitspeelt. Hervorming dus. Met inzet van burgers, maatschappelijke groeperingen als vakbonden en klokkenluiders die nog enige mate van tegenwicht kunnen bieden tegen snel handelende ondernemingen.

Een en ander bracht me tot een volgende reactie bij een FB-debat over een Brexit waarin sommigen ijveren voor een Nexit dat per saldo de rol van de overheid afwaardeert, hoewel dat op het eerste gezicht anders lijkt: ‘De vraag die we ons moeten stellen voordat we onze kritiek formuleren of voordat we meegaan met de kritiek van anderen is wat de rol van de overheid moet zijn. Ik denk dat beredeneerd vanuit de burger de overheid de oplossing is. Om de burger te beschermen tegen de megaondernemingen die geen grenzen kennen, en als paradox tegen die beweging vanuit de veiligheidsindustrie binnen de overheid bij het opbouwen van de controlestaat. Ook tegen een supranationale overheid zoals de EU is de nationale overheid van de natiestaat een redelijk democratisch en zich in de praktijk bewezen hebbend instrument om de macht te reguleren. Er bestaat dus spanning tussen deel en geheel. Maar dit betekent nog niet dat de natiestaat de EU moet verlaten.

Dat is een conclusie die niet uit het voorafgaande volgt. En zelfs om meerdere redenen schadelijk is: 1) Nederland buiten de EU is nog minder machtig om tegenwicht te bieden aan de 150 megaondernemingen ter wereld en wordt daarvan nog afhankelijker dan nu; 2) De schaal van Nederland als natiestaat biedt een te kleine basis om wereldwijd te concurreren. Zo bezien wordt het nog duidelijker wie er het meeste belang hebben bij een Brexit of Nexit. Namelijk de bovenbazen en de door de bovenbazen ingehuurde opiniemakers van de megaondernemingen die de rol van de nationale overheid terug willen brengen tot symboliek over natie, nationalisme en nationale identiteit. Maar feitelijk de overheid onmachtig willen maken en houden vanwege grensoverstijgend verkeer dat zich onttrekt aan controle en toezicht. Dit is een door en door rechtse agenda waardoor sommige linkse mensen zich laten overtuigen.’ Dit boek geeft houvast over dit onderwerp.

Drentse politievrouw Greet Elsinga zegt ontslagen te zijn omdat ze klokkenluider was

Een klokkenluider die zichzelf klokkenluider noemt en het openbaar bestuur die dat ontkent. Dit geeft aan hoe onduidelijk de positie van klokkenluiders is, ondanks recente initiatieven die naar verwachting op 1 juli 2016 resulteren in de wet Huis voor klokkenluiders die dan in werking treedt. In het wetsvoorstel wordt het beginsel van goed werkgeverschap vastgelegd en krijgen klokkenluiders gelijke rechtsbescherming.

Greet Elsinga werkte 36 jaar bij de politie Drenthe en zegt nu vanwege kritiek op haar directe chef te zijn ontslagen. Ze meldde dat bij het college van bestuur. Bij de bestuursrechter in Groningen staan beide partijen tegenover elkaar. Wat is de rol van Marplegate en de Drentse gedeputeerde (VVD) Henk Brink? Het betreft een onderzoek van 150.000 euro in 2014 door recherchebureau Marple van Elsinga naar provincieambtenaren die verdacht werden van fraude en niet aan Marple gegund had moeten worden. Is dat de echte reden van het ontslag of een smoes? Elsinga zou deze particuliere klus niet gemeld hebben aan de politieleiding, maar Elsinga’s advocaat stelt dat ze nevenwerk niet hoefde te melden en dat ze volgens de regels werkte. Elsinga meent dat ze een maatschappelijk onrecht meldde, daarom klokkenluider is en er om die reden uitgewerkt werd. Hoe dan ook toont deze zaak het belang van een wettelijke klokkenluidersregeling aan. Wordt vervolgd.