De toekomst hoe scholen de sociale media van studenten volgen om deze te disciplineren kondigt zich aan in Californië. Somini Sengupta beschrijft het in The New York Times. Eerder besteedde The Huffington Post er aandacht aan. Gaan leraren straks online om studenten te monitoren? In de VS kondigt deze ontwikkeling zich nu aan. Het techbedrijf Geo Listening wordt door scholen betaald om studenten op hun sociale media te volgen. Onder het mom van de veiligheid van studenten. Dat gebeurt volgens GL-directeur Chris Frydrach door een combinatie van technologie en een boel menselijk kapitaal. Een monitorprogramma zoekt naar sleutelwoorden en gevoelens op openbaar toegankelijke berichten (‘sentiments on posts’).
Uitbesteden aan bedrijven door scholen om studenten te monitoren is big business. Zo betaalt het Glendale schooldistrict in Californië Geo Listening 40.500 dollar (30.000 euro). Voorstelbaar is dat deze ontwikkeling binnen enkele jaren naar Nederland overwaait. En schoolbesturen particuliere bedrijven inhuren om hun studenten op Facebook, Twitter, Instagram, Hyves of in welk programma dan ook te volgen. Waar in de VS wapengebruik een reden is om pro-actief in te grijpen, zijn dat in Nederland vooral pesten en zelfmoord.
Digitale monitorprogramma’s die studenten volgen kunnen in strijd komen met de vrijheid van meningsuiting. Big Brother volgt Little Brother. Daarom moeten de politiek en schoolbesturen goed nadenken voordat ze aan de slag gaan met de privatisering van een deel van het onderwijs. Van de andere kant bepalen Facebook en Google nu al de manier van denken en de keuzes die studenten maken zonder dat ze dit beseffen. Dus hoe hypocriet is de opwinding over een ontwikkeling die hiermee in lijn is? Echte oplossing zijn niet programma’s die studenten monitoren, maar lesprogramma’s die studenten mediawijsheid bijbrengen. Nog steeds een ondergeschoven kindje in het Nederlands onderwijsprogramma. Nu kan de omslag nog gemaakt worden.
Humor en Britten is vanouds een gelukkig huwelijk. Hoewel uiteraard een Brits huwelijk. Humor is het onbekende weglachen met het bekende. De nazi’s maakten handig gebruik van de nieuwe media van de jaren ’30: film en radio. De documentaire Triumph des Willens(1935) van Leni Riefenstahl over de Rijkspartijdag in Neurenberg, 1934 is propaganda. Maar ook een meesterwerk. Engelsen zetten daar in een beslissend jaar van de Tweede Wereldoorlog in 1942 ‘Hoch der Lambeth Valk‘ tegenover met ‘General Adolph‘ in de hoofdrol.
Once you get down Lambeth way, Ev’ry evening, ev’ry day, You’ll find yourself doin’ the Lambeth walk.
Anytime you’re Lambeth way Any evening, any day, You’ll find us all doin’ the Lambeth walk.
Ev’ry little Lambeth gal With her little Lambeth pal, You’ll find ‘em all doin’ the Lambeth walk.
Ev’rything’s free and easy, Do as you darn well pleasey, Why don’t you make your way there, Go there, stay there,
Once you get down Lambeth way, Ev’ry evening, ev’ry day, You’ll find yourself Doin’ the Lambeth- Doin’ the Lambeth- Doin’ the Lambeth walk!
Een parodie gebaseerd op ‘The Lambeth Walk‘. Een song uit de Britse musical Me and My Girl (1934). Deze film was niet bedoeld om Herr Schicklgruber en zijn stormtroepers belachelijk te maken, maar om de zwaar op de proef gestelde Londenaren te verenigen. Met humor en populaire muziek. Wees nou eerlijk, zo’n filmpje is toch weer eens wat anders dan een van de duizenden parodieën op Der Untergang met een woedende Bruno Ganz als Herr Hitler die zich in z’n bunker over van alles en nog wat steeds weer kolossaal opwindt.
Bedenk dat de ergste verschrikkingen van de nazi’s bij het westerse publiek midden in de oorlog nog niet bekend waren. Daarom kan de Amerikaanse muzikale komiek Spike Jones in datzelfde 1942 ook grappen en grollen over Hitler maken. Humor is in meerdere opzichten een kwestie van timing. Ook de ontvangst ervan.
Update: Minister Plasterk was vanavond in Nieuwsuur voor het eerst in het openbaar kritisch op het afluisteren door de NSA. Hij had vanavond een brief van de NSA ontvangen waarin het toegeeft in december 2012 de metadata van 1,8 miljoen telefoongesprekken te hebben verzameld. Plasterk maakt daar nu in het openbaar bezwaren tegen. Hij neemt hiermee afstand van de VS.
Speculaties vliegen de wereld rond over spionage-programma’s die dag-in-dag-uit het nieuws halen. Leiders van Brazilië, Duitsland, Mexico, Italië, Spanje en het Vaticaan worden afgeluisterd. Maar is de Amerikaanse spionagedienst NSA nou de kampcommandant, zijn de nationale inlichtingendiensten zoals de Nederlandse AIVD kapo’s die optreden als onderaannemers met vuile handen en de afgeluisterden de gevangenen?
Bovenstaand geheim document van de NSA dat Edward Snowden lekte aan Glenn Greenwald classificeert landen in vier categorieën. Categorie B (Tier B) van gerichte samenwerking (Focused Cooperation) omvat 20 landen: Oostenrijk, België, Tsjechië, Denemarken, Duitsland, Griekenland, Hongarije, IJsland, Italië, Japan, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Polen, Portugal, Zuid-Korea, Spanje, Zweden, Zwitserland en Turkije. Doel van de NSA is om door medewerking van deze landen voordeel te behalen voor de VS.
De samenwerking als onderaannemers voor de NSA verklaart het zwijgen of de dubbelzinnige reacties van de regeringen van Europese landen. Ze zitten klem als ‘partners in crime’ die verdacht worden, maar nog net niet op heterdaad betrapt zijn. Maar ze weten dat onthulling dreigt. Steeds meer wordt duidelijk dat ze zich overgeleverd hebben aan de VS die verreweg het grootste budget en de meeste middelen hebben. Dat doen landen uit bescherming van hun informatiepositie. Dat gaat uiteraard onder het motto ‘voor wat hoort wat’.
Met als gevolg een Nederlandse minister Ronald Plasterk die eerst maandenlang zwijgt en vervolgens tastend in het donker van de openbaarheid antwoorden geeft over het functioneren van de NSA in Nederland die niemand kunnen bevredigen. Da’s omdat Nederland zich sinds 9/11 ondergeschikt heeft gemaakt aan de Amerikaanse hegemonie. Ons land kan zich niet meer bevrijden uit de greep van de VS en de ministers zitten klem nu ongeruste burgers zich steeds ongeruster maken over de nadelige effecten van de spionage. En nu bescherming van hun burgerrechten eisen die in het verleden door Nederlandse regeringen al weggegeven is.
In en rond het Limburgse Bergen vond in de eerste twee weekenden van oktober de kunstmanifestatie ‘De Smaak van Kunst‘ plaats, georganiseerd door de lokale kunstenaars van het IMFA-collectief. Het college wordt gevormd door CDA en VVD. Bezoekers konden galeries en ateliers bezoeken, zeg maar een atelierroute plus. Maar de route kent een min. De St. Petruskerk in Bergen van pastoor Jo Janssen die ook deel van de route was.
Tegen de zin van de pastoor in werd de parochie door de gemeente Bergen gedwongen om de schilderijen uit de kerk te halen. De bestemming van de Petruskerk zou geen galerie-activiteiten toestaan. Kunst mocht er niet verkocht worden. Drie omwonenden, waaronder de in de buurt van de kerk wonende ‘beroepsklager’ Huub Dahlmans hadden bezwaar aangetekend bij de gemeente, zo zegt De Limburger. Het werk van Theo Selen werd uiteindelijk ondergebracht bij World Art House in Well en het werk van Fredi Voss bij De Bakkerij.
Wie gewend is om in Spanje, Italië of Frankrijk kerken te bezoeken om te genieten van kunstschatten die daar in eeuwen verzameld zijn begrijpt niet waarom het Bergense college geen weg kon vinden om de bezwaren te omzeilen. De reden om de Petruskerk ‘vanwege de bestemming‘ geen vergunning te geven om deel te nemen aan een kunstmanifestatie die slechts vier dagen duurt is vergezocht. De organisatoren hadden het overigens voor kunnen zijn door de verkoop in de kerk in een andere vorm te gieten. Zodat de kerk naadloos aansloot bij de aloude functie van kunst tonen in kerken. Want wat kan de grond dan nog zijn om een gewoon functionerende kerk te verbieden om kunstwerken te tonen? Kerken wenden het tentoonstellen van kunst juist aan om bezoek te trekken. Die kans om een nieuwe doelgroep aan te boren is de St. Petruskerk ontnomen.
Op een vraag in het vragenuurtje door SP-kamerlid Ronald van Raak om Edward Snowden uit te nodigen om naar Nederland te komen voor een getuigenis in het parlement antwoordde minister Plasterk vandaag dat Nederland gehouden is aan een uitleveringsverdrag met de Verenigde Staten. Van Raak stelde dit eerder voor.
Vraag is op welke verplichting die Nederland jegens de VS heeft Plasterk doelt. Artikel 1 van het Uitleveringsverdrag tussen Nederland en de VS zegt: ‘De Verdragsluitende Partijen komen overeen, met inachtneming van de in dit Verdrag opgenomen bepalingen personen aan elkaar uit te leveren die worden aangetroffen op het grondgebied van een van de Verdragsluitende Partijen en tegen wie een strafvervolging is ingesteld, die schuldig zijn bevonden aan het plegen van een strafbaar feit of die worden gezocht met het oog op de tenuitvoerlegging van een door de rechter opgelegde straf of maatregel, welke vrijheidsbeneming met zich mede brengt.’
Tegen Edward Snowden is door de Amerikaanse regering op 14 juni 2013 een aanklacht wegens diefstal ingediend. De specifieke beschuldiging is ‘unauthorized communication of national defense information‘ en ‘willful communication of classified communications intelligence information to an unauthorized person‘. De regering brengt deze aanklachten onder in de Espionage Act van 1917. De grondwettelijkheid van deze wet staat al bijna 100 jaar ter discussie vanwege de strijdigheid met de meningsuiting. Glenn Greenwald beredeneert op 22 juni in z’n Guardian-column dat zelfs Snowden niet zal betwisten dat-ie de wet heeft overtreden, maar dat een aanklacht niet onder spionage gebracht kan worden. Hij heeft z’n documenten niet aan de vijand gegeven of verkocht, maar nieuwsmedia juist om zorgvuldigheid gevraagd in het openbaren ervan. Da’s echter geen spionage, maar het in verlegenheid brengen van de regering-Obama en de NSA.
Tegen Snowden is door de VS strafvervolging ingesteld. Maar in beschouwing kan worden genomen dat Snowden de documenten heeft gestolen met een politiek doel. Om een publiek debat over de surveillance en de opbouw van de controlestaat op te starten. Velen hebben dit erkend, zoals Vince Cable, Hillary Clinton of FISA-rechter Dennis Saylor. Artikel 4 van het Uitleveringsverdrag biedt de Nederlandse regering de ruimte om uitlevering van Snowden niet toe te staan. Aannemelijk is te maken dat de vervolging door de Amerikaanse federale overheid ‘samenhangt met een strafbaar feit van politieke aard‘. Conclusie is dat Nederland weliswaar is gehouden aan het Uitleveringverdrag met de VS, maar dit absoluut niet inhoudt dat het geen ontbindende voorwaarden bevat. Zoals het genoemde artikel 4. Daarom is het standpunt van Plasterk voorbarig dat de Nederlandse regering Snowden geen garantie kan geven om in de kamer te getuigen. Dat valt te bezien.
Foto: Edward Snowden in Hong Kong. Juni 2013. Credits: The Guardian/AP.
Cenk Uygur van The Young Turks toont aan de hand van een onderzoek van Columbia University door Albert Wong en Valerie Belair-Gagnon aan dat Amerikaanse kranten op het gebied van de surveillance de kant van de overheid kiezen. Zelfs de Washington Post die onthullingen van Edward Snowden publiceerde. Volgens Uygur verwijzen deze feiten het idee dat media links zijn naar het rijk der fabelen. Media leunen juist naar rechts. Ze kiezen de kant van de macht. Het zijn geen waakhonden, maar schoothondjes. No watchdogs, but lapdogs.
Dit staat los van het feit wat links en rechts precies zijn en hoe progressieven en libertarisch-conservatieven elkaar aan de uiteinden van de hoefijzer vinden. Maar in het midden voegen de gevestigde media zich naar het establishment dat door overheid, bedrijfsleven en het militair-industrieel complex wordt bepaald. En de observatie van Cenk Uygur is dat de omroepen in de VS nog vele malen conservatiever zijn dan de kranten.
Vraag is of de Nederlandse kranten ook als rechts zijn te definiëren. Ik denk het wel. Ze voegen zich namelijk meer in de agenda van het establishment dan dat ze er tegenin gaan. Daardoor komen ze niet voorbij de machtsverhoudingen zoals die bestaan. Dat maakt de NRC‘s, Volkskranten, Parools, Telegraven, Trouws en AD’s tot rechtse kranten. Mogelijk minder uitgesproken dan in de VS. Dat moet maar eens uitgezocht worden.
Update 13 oktober 2017: Eindelijk komt er beweging in de vastgeroeste machine die het Stedelijk Museum is waar amateurs bestuurlijk jarenlang de dienst hebben uitgemaakt. Met onrealistische ambities. NRC meldt in een bericht dat de nieuwe (sinds 1 oktober) voorzitter van de Raad van Toezicht Ferdinand Grapperhaus de nevenactiviteiten van artistiek directeur Beatrix Ruf gaat onderzoeken. Haar dagen bij het Stedelijk lijken geteld. De feiten die onherroepelijk wijzen op belangenverstrengeling staan te haaks op de ethische code om ze nog te kunnen verhullen of weg te praten.
Een onderzoek naar de nevenactiviteiten van Ruf komt neer op een onderzoek naar het reilen en zeilen van de vorige Raad van Toezicht onder voorzitter Alexander Ribbink. Die gaf haar dekking. Het is het scenario van dief en diefjesmaat. De kwestie Ruf staat niet op zichzelf en past in een patroon van mismanagement, stuurloosheid en zelfoverschatting.
Door de kunstwereld werd de Eerste Turing Toekenning, 2009 aan het Stedelijk met Ribbink -via TomTom- in een dubbelrol als ontoelaatbaar en gênant ervaren. De geur van handjeklap en bestuurlijk onzuiver handelen was van een afstand te ruiken. In de jaren daarna bleek kritiek klinken op de Raad van Toezicht, die dat hautain afwimpelde. Het Amsterdamse gemeentebestuur had nog weinig grip of visie op het in 2006 verzelfstandigde Stedelijk. Dit zag ik in 2013:
‘Het valt te hopen dat de Raad van Toezicht bij het vinden van een nieuwe directeur loskomt van zowel het bestuurlijk-ambtelijk denken zoals dat vertegenwoordigd wordt door de PvdA-politicus Guusje ter Horst als het sponsordenken van Ribbink, Cees de Bruin en Rob Defares die elk goed zijn voor vele tientallen of honderden miljoenen. Ingefluisterd door oude getrouwen die deze (ex-)ondernemers op sleeptouw nemen om ze van een museale waarheid te voorzien. Het Stedelijk hoeft niet ver van huis te gaan. Het kan zoeken in Den Haag, Rotterdam of Amsterdam voor een goede directeur. Zodat het drama Ann Goldstein niet herhaald wordt.‘
Zo schreef ik op 28 augustus in een posting die pijlen op de Raad van Toezicht (RvT) van het Stedelijk Museum (SM) richt. Hoe kun je in het misnoegen over functioneren en mentaliteit nog afwijzender zijn?
In november 2011 waagde verzamelaar Jan Christiaan Braun een poging. Zijn kritiek was dat de RvT te weinig afstand tot de gemeente Amsterdam nam, niet tot een constructieve rol wist te komen, geen passie voor en notie van beeldende kunst had en niet had voorkomen dat het SM zelfs op nationaal was voorbijgestreefd door Museum Boijmans, het Van Abbemuseum en het Haags Gemeentemuseum.
Kunstcriticus Anna Tilroe deed afgelopen vrijdag in de NRC een nieuwe poging. Ze neemt de ruimte om haar ongenoegen over de RvT te verwoorden. Dat doet ze schitterend afgemeten in haar afwijzing van een foute mentaliteit bij de RvT met de foute mensen aan het roer van wat ooit het belangrijkste museum van hedendaagse kunst van Nederland was.
Tilroe ziet in de keuze voor Goldstein een mismatch waarmee de RvT het paard achter de wagen spande: ‘Die droom leverde een directeur op die niet begreep dat een op Amerika en het Westen georiënteerd aankoop- en tentoonstellingsbeleid niet de manier is om het Stedelijk Museum naar de eententwintigste eeuw te tillen‘. Met een aforistische sneer die de deur van welwillende kritiek dichtgooit: ‘De Raad heeft vast gedacht dat ontkennen van het heden de manier was om de toekomst veilig te stellen‘.
Volgens Anna Tilroe blijkt uit de profielschets voor de nieuwe directeur dat de RvT geen idee heeft waar het SM precies staat. Ze wijt dat aan de samenstelling: ‘Van de zeven leden komt er één uit de politiek, vijf -waaronder een prins- uit de financiële sector en het bedrijfsleven en welgeteld één uit de kunstwereld zelf, een kunstenaar die in het buitenland woont.‘ Toegevoegd kan worden dat een vacature voor een lid van de RvT vraagt om ‘een breed en relevant netwerk in zowel het bedrijfsleven als in het politiek maatschappelijke veld’, maar er geen enkele expertise of vaardigheid op het gebied van de cultuursector, de beeldende kunst of de museale sector verlangd wordt.
Tilroe heeft gelijk dat het huidige SM een bedrijf is waar CEO’s het voor het zeggen hebben en vervolgens niet weten wat ze moeten doen. Dat staat haaks op de traditie van Sandberg, De Wilde en Beeren. Daarom is er een nieuwe, krachtige en door de wol geverfde directeur nodig die met politiek inzicht, een goed zakelijk beleid, een open blik naar Azië, Afrika en Zuid-Amerika en ruime museale en kunsthistorische kennis zowel de gemeente Amsterdam als de RvT overbodig maakt.
Dat gaat niet om een strijd van directeur en museumstaf tegen de rest. Ook de RvT is immers gebaat bij succes van het museum. De amateurs op het gebied van beeldende kunst en de museumsector in de RvT zullen diep in hun hart beseffen dat een museum meer dan een bedrijf is. Het SM moet teruggegeven worden aan het publiek en de kunstenaars, en uit handen genomen van deze miljonairs uit het bedrijfsleven die museumpje spelen, maar akelig blijven steken in uiterlijkheden.
Foto 1: Ben van Meerendonk, Henry Moore (links) en directeur Willem Sandberg in het Stedelijk Museum, Amsterdam 1950. Credits: Collectie IISG.
Foto 2: Yayoi Kusama’s installatie ‘Aggregation: One Thousand Boats Show‘ in de tentoonstelling ‘Nul 1965‘, Stedelijk Museum Amsterdam. Credits: Collectie Museum Boijmans van Beuningen, Rotterdam.
Geert Wilders heeft vandaag Louis Bontes wegens ‘een vertrouwensbreuk’ uit de PVV-fractie gezet. Bontes gaat verder als eenmansfractie. Hij was penningmeester van de Stichting ondersteuning Tweede Kamerfractie PVV en campagneleider en belangrijk binnen de partij. Mede door de onduidelijke geldstromen wilde hij als penningmeester niet meer verantwoordelijk gehouden worden voor het financieel beleid. Louis Bontes vreesde zijn royement, maar hoopte op een omslag die de democratisering van de partij mogelijk zou maken. Z’n kritiek is dat de PVV te afhankelijk is van Wilders en de opbouw van de partijorganisatie wordt verwaarloosd.
Dit incident past in een patroon. In juli 2012 stapten Wim Kortenoeven en Marcial Hernandez uit de fractie omdat ze de koers te links vonden en te weinig tijd kregen om te reageren op het verkiezingsprogramma. Fractieleden als Richard de Mos werden niet meer geselecteerd. Hero Brinkman stapte in maart 2012 uit de fractie en zat nog een half jaar als eenmansfractie in de kamer. Vanwege het gesloten karakter en de strikte partijdiscipline vergeleek hij de PVV met de Stasi. Een systeem waarin Wilders alle touwtjes in handen heeft noemde hij ‘pervers’. Net als Brinkman hoopte ook Bontes op een constructieve manier binnen de partij te kunnen blijven. Maar dat staat Wilders niet toe. Brinkmaniaan Jacky Stevens uit haar leedvermaak op Twitter:
De oogst van het gerommel binnen de PVV is dat het niks uitmaakt voor de koers. In de peilingen krabbelt de PVV ook na gedoe weer op. De hysterie over Bontes, Brinkman, Kortenoeven, Hernandez, De Mos of Wilders gaat over personen, maar niet over politiek. Kortom, het gaat over bijzaken. De politieke marketing met personen als zetstukken roept de schijn op van een debat binnen een partij dat per definitie niet bestaat.
Foto 1: Louis Bontes (links) en Geert Wilders. Credits: ANP
Minister Ronald Plasterk van Binnenlandse Zaken beantwoordt kamervragen van Kees Verhoeven en Gerard Schouw (D66) over de signalen dat de Amerikaanse NSA ook topmensen uit het bedrijfsleven afluistert. Hierop geeft Plasterk met een beroep op de nationale veiligheid geen antwoord.
Plasterk billijkt in zijn antwoord het verzamelen in Nederland van zogenaamde metadata door de NSA. In een begeleidende kamerbrief stelt de minister: ‘Gezien de Amerikaanse wetgeving, waaronder de Foreign Intelligence Surveillance Act (FISA), is het kabinet zich bewust van de mogelijkheid dat de Amerikaanse NSA telefooncommunicatie kan onderscheppen. Met behulp van de analyse van metadata kunnen netwerken van personen en organisaties in kaart worden gebracht, en kan de intensiteit van de contacten worden ingeschat.‘
Plasterk omkadert het verzamelen van metadata: ‘Het kabinet acht op zichzelf het intercepteren van metadata en het analyseren daarvan in zijn algemeenheid een aanvaardbare methode in het kader van onderzoek naar terroristen, andere gevaren voor de nationale veiligheid of in het kader van militaire operaties.‘
Over het verzamelen van gegevens in of vanuit Nederland door bevriende buitenlandse inlichtingendiensten zegt Plasterk: ‘Het kan voorkomen dat andere landen menen dat er een goede reden is om in of vanuit Nederland inlichtingen te verzamelen. In een dergelijk geval dient het desbetreffende land een verzoek te richten tot de AIVD of de MIVD. Het verzoek wordt dan binnen de kaders van de Nederlandse wet beoordeeld. Het kabinet acht enig optreden buiten die wettelijke kaders niet aanvaardbaar.’
De antwoorden van Plasterk namens de regering geven aan dat buitenlandse inlichtingendiensten als de NSA of de Britse GCHQ in Nederland alle ruimte krijgen. Het verzamelen van metadata in Nederland kunnen ze zonder toestemming doen. Dit omvat bijvoorbeeld het verzamelen van gegevens over wie er belt, wanneer en hoe lang, en vanuit welk gebied van de telefoongesprekken die via de onderzeese kabels Nederland bij Beverwijk en Katwijk binnenkomen. Voor het verzamelen van de inhoud van telefoongesprekken, e-mails of Skype-gesprekken in Nederland kunnen de buitenlandse diensten toestemming vragen aan de minister.
Uit de antwoorden van Plasterk valt op te maken dat bevriende buitenlandse inlichtingendiensten in Nederland van de regering onbeperkte ruimte krijgen om metadata te verzamelen en voor het verzamelen van de inhoud van telefoongesprekken, e-mails of beeldverslagen toestemming kunnen krijgen als ze binnen de kaders van de wet blijven. Omdat de minister die over de inlichtingendiensten gaat deze toestemming geeft, ontbreekt extern, onafhankelijk toezicht op de praktijk van gegevensverzameling door NSA of GCHQ in Nederland.
Foto: Minister Ronald Plasterk van Binnenlandse Zaken op het Binnenhof. Credits: ANP.
De glans van de belofte is er wel af bij president Obama. Hij inspireert niet langer. Yes, we can is veranderd in Yes, we scan. Europa hangt niet langer aan z’n lippen. Zijn buitenlandse politiek is op z’n best te omschrijven als zwabberend, en op z’n slechts als rampzalig. Door een reeks onhandigheden over Syrië heeft Obama zelfs zijn bondgenoot Saoedi-Arabië tegen het hoofd gestoten. Deze Obama wordt spottend door progressieven en conservatieven Bush IV genoemd. Hij zet het beleid van deze voorganger voort. Obama gaat in de vervolging van klokkenluiders en journalisten nog een stap verder dan Bush. Die kon losse eindjes nog accepteren. Obama niet, hij wil alles controleren. Juist dat tekent zijn onzekerheid en z’n ongeschiktheid als president.
Onthullingen over het afluisterschandaal zijn niet meer te stoppen. Ondanks dreigementen van NSA-chef Keith Alexander dat-ie een middel zoekt om journalisten te stoppen. Vandaag zijn er weer berichten over Spanje en Japan. De weigering van Japan in 2011 om de NSA toestemming te geven om glasvezelkabels af te laten tappen omdat er geen wettelijke grond voor was is interessant. Als straks uit nieuwe onthullingen mocht blijken dat Nederlandse regeringen toestemming aan de NSA of de GCHQ hebben verleend om de onderzeese kabel Atlantic Crossing of de TransAtlantic Telephonecable af te laten tappen, dan heeft premier Mark Rutte aan het parlement uit te leggen op welke grond deze toestemming door hem of zijn voorgangers is verleend.
Of treedt dan dezelfde afleiding in als bij Obama? Door zijn handen in onschuld te wassen en te beweren dat-ie niet geïnformeerd was probeert-ie de schuld bij de veiligheidsdiensten te leggen. Waarvan tot nu toe gezegd werd dat het politieke en juridische toezicht erop goed was. Nu blijkt een dienst als de NSA met een jaarbudget van 52 miljard dollar jarenlang de eigen gang te zijn gegaan. Wie stopt de NSA is dan de vraag die resteert. Waarom wordt Alexander niet ontslagen door Obama? Durft de president niet omdat-ie bang is voor de militairen? Pas nu de president in politieke moeilijkheden komt door het afluisteren van bevriende leiders als kanselier Merkel neemt Obama afstand van de praktijken van de veiligheidsdiensten. Ruim vier jaar te laat.
George Knight 