Foute bewering van Trump dat Rusland niet in Oekraïne is

Heeft presidentskandidaat Donald Trump werkelijk geen idee waarover hij praat? Het lijkt er sterk op. Neem nou zo’n opmerking van Trump in een interview met ABC’s George Stephanopoulos dat Putin Oekraïne niet zal binnenvallen, terwijl het aangetoond is dat Putin Oost-Oekraïne al in het voorjaar van 2014 met militairen en militair materieel binnengevallen is. Trump maakt het er niet duidelijker op als hij op Stephanopoulos’ antwoord: ‘Well, he’s already there, isn’t he?’ zegt ‘OK, well, he’s there in a certain way’. Want wat is het nou? Als Putin ‘op een bepaalde manier’ al in Oekraïne is, hoe komt dat dan overeen met de opmerking dat Putin Oekraïne niet zal binnenvallen? Donald Trump zwetst en heeft werkelijk geen idee waarover hij praat.

Mijn reactie op The Hill: ‘Trump is mixing all things up. 1) Putin is already in East-Ukraine, so ‘he already went into Ukraine’. 2) Crimea is part of Ukraine and it is not up to the population of Crimea alone to decide about the status of the peninsula. 3) That part of the world is a mess due to the aggression of the Kremlin.

Trump would be right if he had said president Obama failed in refusing to guarantee the obligations of the Budapest Memorandum about the international borders and the territorial integrity of Ukraine. So, Obama was far too cautious in March 2014.‘

Advertentie

Paul Nolte meent dat islamisten en populisten de moderniteit niet bij kunnen benen

‘De islamisten en de populisten zitten in hetzelfde schuitje: ze vinden die moderne, open wereld maar moeilijk te vatten.’ Aldus de Duitse neoconservatieve historicus Paul Nolte in een interview in Trouw. Nog maar 10 jaar gelden was hij nog tegen het homohuwelijk, maar nu heeft hij ook de moderne wereld omarmd. Het is een inzichtelijk gesprek van Merlijn Schoonenboom met een misleidende titel van de eindredactie: ‘Paul Nolte: ‘Het tijdperk-Merkel is voorbij’’. Dit suggereert dat het politiek leven van kanselier Merkel ten einde loopt, maar niets is minder waar. Nolte wijst erop dat de brede consensus van CDU, SPD en Groenen voorbij is en de breuklijnen geheeld moeten worden. Hij ziet een coalitie van de CDU met de Groenen als mogelijk. Nolte: ‘Dat zou de triomf zijn van Merkels ideeën over een ecologisch en op waarden gebaseerd liberalisme.’

Nolte definieert het populisme: ‘Populisme past niet bij democratie, waarin je immers over standpunten kunt discussiëren. Het heeft veel kenmerken van een complottheorie: wij zijn het volk, en we worden door een paar daarboven voor de gek gehouden.’ Hij zegt dat de opkomst van het populisme hem grote zorgen baart. Nolte relativeert de tegenstelling elite – volk die hij minder scherp ziet dan doorgaans wordt voorgesteld. Hij meent dat 70% van de bevolking het vluchtelingenbeleid van Merkel steunt, terwijl de rechts-populistische ‘AfD elitairder is dan je zou denken’. Nolte: ‘Het is een hybride partij: het kent populistische tendensen met kritiek op de elite, maar het is ook een partij van economiehoogleraren en andere intellectuelen.’

Opkomst van en steun voor het populisme in de VS met Donald Trump en in West-Europa met Geert Wilders, Nigel Farage en Marine Le Pen verklaart Nolte niet uit kritiek op het linkse denken, maar op de moderniteit: ‘Daarom is de AfD ook zo aantrekkelijk voor veel mannen. Nu blijkt: ze kunnen een gesprek over het homohuwelijk helemaal niet aan, want ze hebben nog niet eens verwerkt dat vrouwen gelijke rechten hebben (..)De westerse maatschappijen zijn de laatste vijftien jaar in een moderne stroomversnelling terechtgekomen.’

Deze psychologisch-culturele uitleg die een verre echo is van de maatschappijkritiek van de Frankfurter Schule spoort niet met allerlei verklaringen die de opkomst van het populisme in sociaal-economische factoren zoeken. Die noemt Nolte niet. Een hogere kosmopolitische klasse zou vooral van het globalisme geprofiteerd hebben terwijl de werkende klasse en de lagere middenklasse door het verdwijnen van banen en het verplaatsen van de productie naar lageloon-landen het slachtoffer werden. Daar bovenop verdwijnen door de digitalisering de banen in het middensegment. Welvaart wordt door het globalisme en de digitalisering ongelijker verdeeld dan voorheen. Maar Nolte heeft gelijk dat islamisten en populisten die moderniteit niet kunnen vatten. Hoe deze malcontenten er precies bijgetrokken kunnen worden blijft de onbeantwoorde vraag.

Foto: Berlijn, 1930.

Gülenbeweging in Nederland moet worden getolereerd. Maar is een conservatieve, islamitische invloed die weinig waardering verdient

‘Het is niet redelijk om de islam de schuld te geven van de wreedheden van de gewelddadige radicalen. Maar wanneer terroristen claimen uit naam van de islam te handelen, dan dragen ze die identiteit – zij het alleen in naam. Daarom moeten gelovigen er alles aan doen om te voorkomen dat dit kankergezwel zich uitzaait binnen onze gemeenschappen. Doen we dat niet, dan zullen we medeverantwoordelijk zijn voor het besmeurde imago van ons geloof.’ Aldus de vertaling door WijBlijvenHier! van een opiniestuk van 27 augustus 2015 in The Wall Street Journal van de in de VS wonende Turkse politicus en islamprediker Fethullah Gülen.

Dit fragment verklaart enkele misverstanden. 1) Terroristen die zeggen uit naam van de islam te handelen doen dit ook daadwerkelijk; die claim kan hun niet ontnomen worden. 2) Gülen verwijst naar IS; hij ging hiermee in tegen president Erdogan van wie wordt gesuggereerd dat hij IS de hand boven het hoofd hield als tegenwicht van Koerdische ambities om een eigen staat te stichten. 3) Gülen profileert zich als gematigd moslim die inzet op onderwijs en modernisering; net als Tariq Ramadan brengt Gülen de moderniteit naar de islam, maar niet de islam naar de moderniteit. Dat houdt in dat hij moslims apart wil houden.

Moslimpredikers als Gülen en Ramadan meten zich een modern image aan, maar zijn conservatieve denkers die opteren voor apartheid van hun gelovigen. Ook in Nederland is de Gülenbeweging (Hizmet) actief. Het wordt al jarenlang beschuldigd van islamisering. Onder het mom van wereldburgerschap, interculturaliteit en interreligieusiteit wordt dat verhuld. Het is volgens critici een controversiële, streng-islamitische beweging die mannen boven vrouwen stelt en homoseksualiteit verwerpt. Het Rotterdamse raadslid Anita Fähmel (Leefbaar Rotterdam) concludeerde begin 2009 in een rapport dat de Gülenbeweging islamitisch-fundamentalistisch is. De geslotenheid maakt toetsing lastig en controle onmogelijk.

Eind december 2010 nam toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Piet Hein Donner (CDA) het in een overleg in de Tweede Kamer op voor de beweging na aanvallen van SP en PVV. De Fethullah Gülen-organisatie presenteerde het op haar site. De Turks-Nederlandse SP’er Sadet Karabulat probeert al jaren om de overheidssubsidie voor deze in haar ogen crypto-islamistische beweging terug te draaien. Ze kwam niet langs de coalitie van christenen en gedogende seculieren die de waarschuwingen over de beweging negeerden.

Dit was in tijd dat in Amsterdam burgemeester Eberhard van der Laan afscheid nam van het idee van compenserende neutraliteit van zijn voorganger Job Cohen omdat het de scheiding van kerk en staat onaanvaardbaar ver oprekte. Religie werd door de toenmalige wetgevers gezien als een instrument dat via overheidssubsidies ingezet kon worden om sociale rust en cohesie te kopen. De aanname was dat gematigde religieuze stromingen de radicale stromingen de wind uit de zielen konden nemen. De inschatting was dat de Gülenbeweging gematigd was, hoewel dat door de geslotenheid en de verborgen agenda van de beweging niet te controleren was en uiteindelijk neerkwam op wensdenken van de toenmalige politieke klasse.

Het gedogen van de Gülenbeweging en de enthousiaste medewerking van de politieke elite in het CDA en de PvdA leidde desondanks tot kritiek. In opdracht van toenmalig minister Van der Laan lichtte moslim en islamwetenschapper Martin van Bruinessen de beweging door en kwam in december 2010 met een rapport dat constateerde dat het wel meeviel. Maar Van Bruinessen werd partijdigheid verweten, door onder andere  Elise Steilberg die in De Volkskrant schreef: ‘De grootste bron van zorg vormden steeds de zeer gesloten mono-ethische schoolinternaten, die onder geen enkel overheidstoezicht vallen en dat Minister Donner het geheel in orde vindt dat een instelling die zich naar buiten als seculier voordoet, in haar kern diep religieus is.’

Nu keert Erdogans bewind zich tegen de Gülenbeweging. In Turkije en daarbuiten. In een overgenomen beweging verandert een coup in een tegencoup. Met dead weight van Hizmet. Ongewenst is dat dit conflict naar Nederland overslaat. De ene islamitische beweging die de andere islamitische beweging wil vervolgen doet dat maar buiten de Nederlandse grenzen. Leden van Hizmet moeten nu geen krokodillentranen huilen en net doen alsof ze deel uitmaken van een moderne beweging die gaat voor democratie, rechtsstaat en openheid. In de jaren dat Erdogan en Gülen nog bondgenoten waren gaf het geen kik toen de seculiere oppositie werd vervolgd. De Gülenbeweging zal nu ook voor de naïeve delen van de Nederlandse politiek de onschuld voorgoed voorbij zijn. Het wordt getolereerd, maar hoeft niet meer op enig privilege te rekenen.

Foto: Turks worstelen, 1979.

Oproerpolitie en demonstranten botsen in Armenië. Onrust en patstelling

Het is in de mode: de politiestaat. Kijk naar Venezuela, de Russische Federatie, Egypte, Bahrein of Turkije. Met de oproerpolitie in de hoofdrol als toegevoegde realiteit uit een game. Pokémon stapt in de werkelijkheid om die te veroveren. Soms krijgshaftig, soms onervaren. Een oppositiegroep bezet in de Armeense hoofdstad Yerevan al twee weken een politiebureau. Dit om de vrijlating van de in juni gevangen genomen politicus Jirair Sefilian af te dwingen. Al Jazeera geeft details. De achtergrond is dat de oppositie de verkiezingen van 2013 die Serzh Sargsyan een tweede termijn bezorgde niet erkent omdat ze vervalst zouden zijn. Die beschuldiging wordt alom betwijfeld. Maar geen enkele partij lijkt sterk genoeg om de ander definitief te verslaan.

Er is gelijkenis met de situatie in Oekraïne toen de zittende president Viktor Janoekovitsj in 2013 onder druk werd gezet door het Kremlin om de associatie-overeenkomst met de EU niet te tekenen. Een meerderheid van de bevolking was daar voor. Serzh Sargsyan overkwam in september 2013 iets overeenkomstig en moest onder Russische druk zijn land laten toetreden tot de door Moskou gecontroleerde tegenhanger van de EU, de Euroaziatische Economische Unie. Armenië houdt formeel de deur naar de EU open. Een andere overeenkomst is het verzet van nationalisten die zich verzetten tegen de politiek van Sargsyan inzake Nagorno-Karabakh die te defensief zou zijn. Op de achtergrond speelt de druk van Moskou op zowel Armenië als Azerbeidzjan om dat conflict binnen de perken te houden. Het Westen zoekt toenadering tot Azerbeidzjan vanwege gas en olie.

Google Translate: ‘Op 29 juli, om 22:00 uur begon de politie de aanval op de Sari buurt en een protest van de burgers‘.

Joseph Stiglitz over Obama en de financiële sector

Amy Goodman praat met econoom Joseph Stiglitz over de fouten van president Obama. Volgens Stiglitz. Naast handelsverdrag TPP is dat de onvoldoende hervorming van de financiële sector. Hij verklaart de Britse Brexit en de opkomst van Donald Trump vanuit ‘woede en een gebrek aan vertrouwen, en een sterk gevoel dat het systeem niet deugt’. Stiglitz heeft begrip voor de kritiek van mensen die door de globalisering en de financiële liberalisering hun baan hebben verloren. ‘Weet je wat’, zegt Joseph Stiglitz, ‘ik denk dat ze gelijk hebben’.

Kunsthandel volgens Philip Hoffman. Een kwestie van perversiteit

Philip Hoffman van de in 2001 in Londen opgerichte Fine Art Group krijgt gratis publiciteit van de Chinese staatstelevisie CCTV. Hij heeft zijn marketing goed voor elkaar. Een gesprek over kunsthandel, niet over kunst. Dus over winstgevendheid en investeringen. Fine Art Group is marktleider in financiering van kunst.

Er valt veel op dit fragment af te dingen. Zonder zelfs afgunstig of scherpslijperig te worden. Wat te denken van de maatschappelijke ongelijkheid die vermogenden in staat stelt om maandelijks voor 30 miljoen dollar aan kunst te kopen, terwijl anderen van de honger omkomen? Waarom besteden deze vermogenden dat geld niet aan maatschappelijke doelen? Wat zegt dat over de ethiek en wereldvreemdheid van de kunstmarkt, van koper en verkoper? En wat te denken van Hoffmans claim dat investeren in kunst rendeert? Dat doet het niet bovengemiddeld. Uiteraard zijn er de sprekende voorbeelden Peter Doig of Andy Warhol, maar hij vergeet de werken van al die namen te noemen die verlies opleveren. En een slechte investering bleken te zijn. Hoffmans claim dat investeren in kunst kansen biedt door toegang (hij!), kennis en begrip is op drijfzand gebouwd.

Wat is meer pervers? Een kunsthandelaar die de onmaatschappelijke aspecten van zijn kunsthandel niet ziet of onder het tapijt schuift? Of een kunsthandelaar die de essentie van zijn handel bewust verkeerd beschrijft en de winstgevendheid ervan op een doortrapte manier te rooskleurig voorstelt? Of is het de interviewster die gelegenheid geeft terwijl ze weet hoeveel onwaarheid er in de woorden van Hoffman schuilt? Of is het meest perverse om zo’n fragment te bekijken en een zekere appreciatie voor zo’n gentleman mystificateur te voelen?

Serieuze grappen met Bassem Youssef en Cenk Uygur

Een grappig, open, dynamisch en leerzaam (!) gesprek tussen de Egyptische Bassem Youssef en de Jonge Turk Cenk Uygur. Twee migranten uit het Midden-Oosten met humoristische neigingen. Maar ook geïntegreerde buitenstaanders die over Amerikaanse grenzen kunnen kijken en het Amerikaanse politieke bestel niet voor zoete koek slikken. De nadelen én voordelen ervan kunnen benoemen. Over de stand van de democratie in Egypte en Turkije, en in de VS. En over de tegencoup van Erdogan die de kans te baat neemt om gelijk maar alle oppositie uit te schakelen. Zijn de verschillen tussen die landen principieel of stukje bij beetje? In elk geval zijn Cenk en Bassem niet dol op autoritaire leiders zoals Trump, Putin, Erdogan of Sisi die burgerrechten het meest aan banden leggen. Bassem Youssef verwijst naar zijn show Democracy Handbook voor Fusion.

In het gesprek verwijst Bassem naar Citizens United. Dat is een gerechtelijke uitspraak uit 2010 die het grote geld in de politiek meer macht heeft gegeven en progressieven terug willen draaien. Het is een politieke lakmoesproef  geworden. Het komt overeen met de scheidslijn in de Democratische partij tussen aanhangers van Sanders en Clinton die respectievelijk wel en niet met urgentie het grote geld van het bedrijfsleven in de politiek terug willen dringen. Om zoals de critici zeggen de politiek weer terug te geven aan de burgers.

Winkelleegstand in Drenthe én plannen voor 45.000 m2 winkelnieuwbouw. Krom?

Leegstand van winkels in Drenthe en elders kan bestreden worden door herschikken en indikken. Zo menen Mark Strolenberg en Myriam Jansen van de denktank winkelleegstand. Niet opgelost, want de perspectieven voor winkels in stads- en dorpscentra zijn slecht. Wat ook helpt is dat er niet meer wordt gebouwd voor de leegstand. In Drente staat ondanks de leegstand nog 45.000 m2 winkelvloeroppervlakte gepland. Het lijkt zo simpel: bij winkelleegstand niet meer bijbouwen. Maar tot bestuurlijk Drenthe is deze logica blijkbaar nog niet doorgedrongen. En blijven de projectontwikkelaars met hun achterhaalde plannen de politiek bestoken.

The strange case of mr Putin and mr Trump. Overspeelt Trump zijn hand?

Wat er gebeurt in de Amerikaanse verkiezingsstrijd is nog nooit vertoond. De Republikeinse kandidaat Donald Trump roept de Russen op om 30.000 e-mails van Hillary Clinton die van haar privé server zijn verdwenen (EMAILgate) boven water te halen. Trump roept dus een buitenlandse mogendheid op zich actief te mengen in de Amerikaanse verkiezingsstrijd. De Republikeinse voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Paul Ryan neemt hier afstand van en heeft de Russische president Putin in een verklaring juist opgeroepen om buiten de Amerikaanse verkiezingstrijd te blijven, volgens een bericht in The Hill: ‘Rusland is een wereldwijde dreiging geleid door een sluwe misdadiger. Putin moet buiten de verkiezingen blijven’. Is Trump te ver gegaan?

De ontwikkelingen volgen elkaar snel op. Het kan dat Trump zijn eigen graf graaft door zich pro-Putin uit te laten.  In zekere zin brengt dat het Kremlin ook in verlegenheid omdat het beginsel van Maskirovka niet toelaat om die inmenging te bevestigen. Het geeft Trumps tegenstanders de gelegenheid om vragen bij zijn loyaliteit te zetten. Zoals de oud-directeur van de CIA en Democratische politicus Leon Panetta die volgens een tweet van CNN’s Christiane Amanpour niet vindt dat Trump Putin kan vragen zich met de Amerikaanse politiek te bemoeien: ‘Ik denk dat dat grenzen te buiten gaat. Ik denk dat soort uitspraken slechts weergeeft dat hij echt niet gekwalificeerd is om president van de Verenigde Staten zijn.’  De Clinton-campagne sluit zich bij monde van woordvoerder Brian Fallon aan bij de woorden van Paul Ryan. Fallon noemt de lovende woorden van Trump voor Putin ‘Al geruime tijd nogal vreemd’.

Marc Jansen retweet tweets van David Frum van The Atlantic die de Putin-politiek van Trump samenvatten:

The Young Turks gaven op de Democratische conventie in Philadelphia hun idee hoe Trump gekocht wordt met geld van het Kremlin. En Estland weggeeft aan de Russen door de Navo-verplichtingen bij het oud vuil te zetten. Maar als Trump zo handelt als president kan dat leiden tot zijn afzetting (impeachment) door de elite van de Republikeinse partij. En is er met vice-president Mike Pence een weg ’terug naar normaal’.

Foto: Tweets van David Frum, 27 juli 2016.

Paul Mason pleit voor linkse samenwerking. Terugvechten! Dat onderwerp zoemt overal rond in reactie op het rechts-populisme

Publicist Paul Mason omschrijft zichzelf als een radicale sociaal-democraat met belangstelling in politiek links. Hij ijvert voor linkse samenwerking. Dat pleidooi komt overeen met dat van de Amerikaanse socioloog Charles Derber aan wiens ideeën en de les die er valt te trekken uit de teloorgang van de Weimar-republiek ik onlangs aandacht besteedde in een commentaar. Net als Mason meent Derber dat progressieven door onderlinge samenwerking de strijd met de rechts-populisten (UKIP) moeten aangaan met het doel ze te marginaliseren.

Mason voegt hieraan toe dat links het gematigd rechts (Theresa May) niet te gemakkelijk moet maken. Als Brit is zijn perspectief de Brexit waarvan het volgens hem nog maar de vraag is of links ermee moet instemmen als het niet in het belang van de werkende klasse is. Een argument dat door de Leave-campagne trouwens voor een Brexit werd gebruikt. Mason accepteert niet dat het eenzijdig gekaapt wordt door nationalistisch rechts, keert het om en tilt het naar het niveau van de ideeënstrijd. Dit pleidooi raakt ook aan de Democratische partij waar de cultureel-linkse en economisch-rechtse Hillary Clinton en de sociaal-democratische Bernie Sanders gedwongen zijn tot samenwerking. Sanders probeert Clinton hierbij in het Democratische platform van de partij tot concessies te dwingen tijdens het verslaan van de rechts-populistische kandidaat Donald Trump.

Zo ontstaat bewustwording bij politiek links dat het niet machteloos is en niet afhankelijk hoeft te zijn van samenwerking met rechts. Zoals in Nederland de PvdA die met de VVD in zee ging en zichzelf niet meer terugvond. PvdA, GroenLinks, SP en zelfs D66 kunnen meer samenwerken als ze willen. Daartoe moeten ze hun eigenbelang opzij zetten. Dat is voor politieke partijen lastig met politici met hun eigen carrière die niet altijd het algemeen belang laten voorgaan. Dat leert ook de worsteling van de Britse Labour-leider Jeremy Corbyn. Hij heeft het mandaat van de leden, maar niet van de kaderleden. Van Corbyn wordt gezegd dat hij geen goede leider is en zijn partij en het sociaal-democratische gedachtengoed niet goed vertegenwoordigt. Het is de afweging tussen zuiverheid in de leer en doelmatigheid. Mason geeft er indirect antwoord op door te pleiten voor pragmatisme en doelmatigheid. Zo’n commentaar past perfect bij de links-liberale The Guardian.