De geruchtenmachine komt op gang dat Donald Trump niet gewoon van het padje af is, maar dement is. Presentator Joe Scarborough brengt het voorzichtig naar buiten, zie een bericht in RawStory. Wie Scarborough dit laat suggereren is de vraag, maar de conclusie is geen slag in de lucht. Aan Trumps poten wordt gezaagd.
Foto: Tweet van Joe Scarborough met reactie, 1 mei 2017.
Business Insider Nederland biedt wekelijks een debat tussen aankomend politicus Thierry Baudet (FvD) en kamerlid Stientje van Veldhoven (D66) over een specifiek onderwerp. Deze week het referendum.
Dat vraagt om commentaar:
Het debat over wel of geen referendum is een schijndebat. Waarom Stientje van Veldhoven zich in een debat laat lokken met Baudet is ook de vraag. Ze zou beter moeten weten.
De sinds zomer 2015 nieuwe voorstanders van het referendum lieten zich immers eerder leiden door de politieke en commerciële (Geen Stijl) kansen die het op 1 juli 2015 ingevoerde Wet Raadgevend Referendum bood dan door hun democratische gezindheid. Dat laatste wordt gebruikt als voorwendsel voor het eerste. Dus daarom is het krom om een debat aan te gaan met iemand van wie de democratische gezindheid in zijn politieke functioneren niet vooropstaat, maar die wel anderen op dit aspect de maat meent te kunnen nemen.
Het antwoord op de vraag die een meerderheid van de Nederlandse bevolking bezighoudt is hoe de politiek dichter bij de burger gebracht kan worden. Dus hoe de machtsdeling met de burger vergroot en de macht van de politieke partijen verminderd kan worden. Of dat via vormen van directe of representatieve democratie gerealiseerd kan worden is secundair.
De vraag over het referendum wordt zo in praktische zin een afleiding voor echte veranderingen van het politieke bestel. Die verder gaan dan lippendienst. De populistische splinterpartijen gebruiken de roep om het referendum om zich ermee te profileren en in te vechten in de gevestigde politieke orde waar ze tot toe willen treden door aan te schoppen tegen die gevestigde politiek. Ook een generatieconflict en een gebruikelijke carrièrestap voor aspirant politici. Sommige behoudende traditionele politieke partijen gebruiken het referendum als excuus en stootkussen om geen fundamentele maatschappelijke veranderingen door te voeren. Progressieve politieke partijen willen die veranderingen wel, maar laten zich afleiden door een eindeloos debat over de vormgeving ervan.
Wat te doen? De oplossing zit ‘m niet in het referendum, maar in de druk op de gevestigde politiek om de macht met de burger te delen. Geen enkele organisatie levert ooit zonder tegenprestatie een deel van de macht in. Met het Nederlandse veelpartijenstelstel is de representatie rvan de burgers redelijk verzekerd. Het echte debat gaat over sociaal-economische onderwerpen, zoals inkomensgelijkheid, belastingdruk en belastingontwijking, huisvesting, onderwijs, werk en gezondheid, klimaat en gezondheid.
Een partij als D66 moet niet bang zijn om kritiek te hebben op het referendum. Niet om het af te schaffen, maar door het belang ervan niet te overschatten. Maar wat D66 vooral niet moet doen is zich door een andere partij tot een schijndebat laten verleiden waarin beide kanten weten dat het een schijnvertoning is. Maar wat ze om uiteenlopende redenen de kiezer niet kunnen bekennen omdat ze eigen, specifieke electorale redenen hebben om het debat over het referendum in de lucht te houden. Als luchtkasteel.
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Stientje van Veldhoven: ‘Thierry Baudet gebruikt referenda om de politiek terzijde te schuiven’ op Business Insider Nederland, 31 januari 2017.
NRC plaatste gisteren een artikel van Frans Verhagen over Hillary Clinton en haar gezondheid. Een actueel onderwerp nu deze 68-jarige presidentskandidate van de Democratische partij (DNC) longontsteking heeft. Wat zij verborgen heeft gehouden. Verhagen is geen medewerker van de krant en in de aftiteling wordt hij als volgt voorgesteld: ‘Frans Verhagen is journalist. Van hem is net verschenen: Founding Fathers, De grondleggers van de Verenigde Staten.’ Het is onduidelijk wat de noodzaak voor de plaatsing van dit artikel is.
Verhagen meent dat de beoogde vice-president Tim Kaine zonodig het stokje van Clinton over kan nemen. Grappig is de titel ‘Kaine is minstens zo goed als Hillary Clinton’. Dat is echter nietszeggend omdat hij over Clinton verre van positief is. Dat bleek ook in juli 2016 uit een artikel van Verhagen met de onheilspellende titel ‘Hillary, de paranoïde president’ dat NRC plaatste. Hij maakte Clinton hierin met de grond gelijk.
Er is iets merkwaardigs aan de hand met deze artikelen van Frans Verhagen. Hij gaat volledig voorbij aan Bernie Sanders die 46% van de stemmen in de Democratische voorverkiezingen haalde. Meer dan 12 miljoen personen stemden op hem. Hoe bijzonder dit resultaat was blijkt wel uit het feit dat Donald Trump die de Republikeinse voorverkiezingen won 13,3 miljoen stemmen behaalde. Niet zoveel meer dan Sanders.
Verhagen is van mening dat als Clinton om gezondheidsredenen moet terugtreden Tim Kaine een goed alternatief is. Het zal wel. Elke serieuze kandidaat is vergeleken bij Hillary Clinton een goed alternatief. Maar de beantwoording van de vraag wat het passeren van de achterban van Sanders electoraal zou betekenen gaat Verhagen uit de weg. Uit kiezersonderzoek blijkt weliswaar dat vele fans van Sanders met forse tegenzin op Clinton zullen stemmen omdat ze aanvaard hebben dat zij de kandidaat is. En zij beseffen dat Trump een ramp zou zijn als president. Maar dit betekent niet dat de DNC straffeloos het stokje aan Kaine kan overgeven als Clinton om gezondheidsredenen stopt. Des te meer omdat na haar nominatie hacks in de openbaarheid zijn gekomen waaruit blijkt dat door manipulatie en partijdigheid van de leiding van de DNC Sanders een eerlijke kans op nominatie is onthouden door het establishment. Het valt niet in te zien hoe de progressieve kiezers overtuigd zouden moeten worden om op de niet progressieve kandidaat Kaine te stemmen die als gelovig katholiek voor abortus is en er geen blijk van heeft gegeven progressieve standpunten te steunen.
Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Kaine is minstens zo goed als Hillary Clinton’ en reacties op Facebook-pagina van NRC, 12 september 2016.
Frites uit de automaat. Wordt het werkelijkheid tot op de hoek van uw straat? Een prototype is ontwikkeld dat technisch op een veilige en schone manier goede frites voor een aanvaardbare prijs biedt. Op 180 graden wordt frites in twee minuten gebakken. Naast de koffie- en frisdrankautomaat straks de frites-automaat. Ja?
Zwarte Piet, IS, Oekraïne, Gaza en Ice Bucket Challenge. Het is me het zomertje wel. Naast het WK Voetbal toen ik in een zaal voor Duitsers in een Duits hotel de wedstrijd Duitsland-Ghana bekeek. Het is niet voor niks de Duitser Bertolt Brecht die de theorie van de Vervreemding formuleerde. Een dramatische techniek bedoeld om de toeschouwer niet in een fictieve wereld te laten verzinken, maar te laten blijven beseffen dat-ie een constructie aanschouwt. Het exacte tegendeel van producten uit Hollywood die de montage wegpoetsen.
Dus een zomer vol episch theater. Conflictgebieden in het Midden-Oosten en aan de rand van Europa eisen doden. Dat gaat ergens over. Dat we dat beseffen. Zoals we blijven beseffen dat het nieuws over Zwarte Piet in negen van de tien keer geen nieuws is. Non-nieuws wordt dan nieuws dat het nieuws vervangt. Noem het afleiding. Maar de ultieme constructie van non-nieuws met de pretentie van nieuws is de Ice Bucket Challenge voor de spierziekte ALS. U en ik worden in een sociaal contract gedwongen. De keuze is of een emmer ijswater over jezelf heengooien en drie mensen nomineren of 75 euro doneren voor ALS. Deze combinatie van de kettingbrief die niet onderbroken mag worden en de Neknomination (drinken in een slok) onzin vinden wordt sociaal blijkbaar niet aanvaard. Het wachten is op de eerste dodelijke slachtoffers van de Ice Bucket Challenge.
Opnieuw levert sociale media slachtoffers op. Een half jaar geleden was er NekNomination. Een halve liter bier in een teug en dan twee personen nomineren hetzelfde te doen, dat was de lol van het spel. Kortom, het langere indrinken. Binnen korte tijd vielen er vijf doden. Nu is er het Franse ‘à l’eau ou resto’ ofwel te water of voor een maaltijd in een restaurant betalen. De politie waarschuwt voor de gekte. Ook juridisch is het niet ongevaarlijk, want advocaten waarschuwen ervoor dat degenen die anderen uitdagen aansprakelijk kunnen worden gesteld onder beschuldiging van doodslag als het misgaat. Maar de meeste filmpjes -want in 2014 bestaat iets pas als het wordt vastgelegd op sociale media- zijn tamelijk banaal. Iemand die vol bravoure de zee, een zwembad, een waterstraal of een vijvertje inloopt. Alsof er een nieuw continent wordt betreden. De zwakte en sterkte van sociale media lopen in elkaar over. Positief is dat het eigen tegenkrachten oproept. SmartNomination was het antwoord op NekNomination. Wat wordt het antwoord op ‘à l’eau ou resto’?
Een halve liter bier in een teug en dan twee personen nomineren hetzelfde te doen, da’s de lol van dit spel. NekNomination is populair in kroegen en op sociale media, maar heeft al tot vijf doden geleid. Vooral als er sterkere drank als wodka wordt ingenomen. Zoals Stephen Brooks deed. De voormalige Ierse rugbyer Ross Samson die het rond kerstmis 2013 op Facebook promootte waarna het snel navolgers vond, verwerpt het nu. Het is uit de hand gelopen. In z’n culturele eigenheid heeft de Franse Julien Voinson op 14 februari de actie SmartNomination gestart. Het overspoelt Frankrijk en heeft een sociale kantje: voedsel en drinken geven aan een dakloze. Een gezond antwoord op Angelsaksische genotzucht dat als corrigerend is bedoeld. Cheers.
Ik eet al jaren geen kip meer. Ook geen biologische overigens. Zonder een dierenactivist-fetisjist te zijn, kan ik het toch niet aanzien. Daarbij komt dat ik het naar niks vind smaken en vrees voor m’n gezondheid. De Reclame Code Commissie heeft de klacht tegen bovenstaande reclame van Wakker Dier afgewezen. Ingediend door een onbekende. Het zegt haar campagne voort te zetten. Plofkippen dienen geen enkel doel. De kippen niet, de kippenboeren niet, de supermarkten niet, de smaak van Nederland niet en de volksgezondheid niet. Want omdat de plofkippen volgepompt worden met antibiotica neemt de resistentie tegen bacteriën toe. Da’s op termijn levensgevaarlijk omdat zo ziekten niet meer bestreden kunnen worden omdat de antibiotica niet meer werken. Daarom is het me een raadsel waarom plofkippen niet gewoon wettelijk verboden worden.
Foto: Poster van Wakker Dier over plofkip.
Traangas, ofwel CS-gas en pepperspray zijn middelen die overheden inzetten om burgerlijk protest de kop in te drukken. Opmerkelijk is dat het militair gebruik van CS-gas volgens de Geneefse Conventie verboden is. Zijn er voorwaarden voor het gebruik van traangas en pepperspray tegen burgers? Want de middelen bevatten giftige stoffen die niet ongevaarlijk zijn. Verdedigbaar is dat de middelen ingezet worden als laatste middel om rellen of plunderingen te voorkomen. Hoe omvangrijker in Europa het protest tegen het overheidsbeleid wordt, hoe meer het erop lijkt dat de inzet steeds laagdrempeliger wordt. Moet de EU hier niet eens initiatief nemen? De Turkse politie kreeg de afgelopen weken veel kritiek op het overdadig gebruik van beide middelen.
Het gebruik bij protesten of onlusten roept volop vragen op. Wat voor effect heeft het op de gezondheid van kwetsbare groepen als bejaarden, zwangere vrouwen, chronisch zieken en kinderen? Iemand die niet aan een protest meedoet wordt er in een stad toch ongewild mee geconfronteerd. Ook binnenshuis. Het zijn dure middelen die een overheid niet zomaar weggooit. Turkije kocht naar verluidt de afgelopen 12 jaar voor 21 miljoen dollar aan CS-gas en pepperspray in vooral de VS en Brazilië. Is het waar zoals een criticus van de Turkse regering zegt dat de houdbaarheidsdatum van het CS-gas dat nu tegen demonstranten in Turkije wordt gebruikt 2004 is? Wat heeft dat voor effect op de stabiliteit en de giftigheid van het traangas?
De grootschalige inzet ervan tekent de kloof die tussen overheden en burgers bestaat. Burgerlijk protest is een recht in een liberale democratie dat gerespecteerd dient te worden. Een bezetting van het Gezi-park in Istanbul kan een overheid zwaar opvatten, maar het rechtvaardigt op geen enkele manier het grootschalig gebruik van CS-gas of pepperspray tegen demonstranten. Zolang het protest niet tot ongewenste gevolgen leidt dient de politie terughoudend op te treden. En het gebruik van CS-gas en pepperspray achterwege te laten. Met het gebruik ervan laadt een regering de verdenking op zich dat het door haar argumenten heen is. De kloof met de burger met bruut geweld verbreden biedt voor de toekomst geen enkele oplossing.
Foto: De Turkse politie voegt Jenix Pepper Spray toe aan een waterkanon dat tegen demonstranten in Turkse steden wordt ingezet. Juni 2013. De produkt informatie van Jenix zegt dat het effect van pepperspray is dat een ‘aanvaller ongeveer 30 en 60 minuten zal worden geïnactiveerd’.
OLAF is het Europees Bureau voor Fraudebestrijding. Het wordt beschuldigd van … fraude. OLAF ontkent in een persbericht. De affaire draait om de Maltese EU-commissaris Gezondheid en Consumentenbescherming John Dalli die in oktober 2012 ontslag nam. Naar eigen zeggen om z’n handen vrij hebben om zich te verdedigen tegen beschuldigingen die bleken uit een fraudeonderzoek door OLAF. Maar in werkelijkheid gedwongen door de Portugese voorzitter van de Europese Commissie José Manuel Barroso. Dalli ontkende de beschuldigingen. Hij zou van de Zweedse tabaksfabricant ‘Swedish Match‘ 60 miljoen euro ontvangen als het snus zou toestaan. Dat is tabak in poedervorm die voornamelijk in Zweden en Noorwegen wordt gebruikt.
Nu is er twijfel gerezen over een bijeenkomst op 10 februari 2012. Op die dag zou volgens Swedish Match de deal over de 60 miljoen euro tussen Silvio Zammit, een vriend van Dalli, en de Maltese lobbyiste Gayle Kimberley gesloten zou zijn. Dalli ontkende altijd het bestaan ervan. Naar nu blijkt heeft die bijeenkomst nooit plaatsgevonden. De Brusselse correspondent van de Libération is in het bezit gekomen van een opname waarin Swedish Match erkent dat het door OLAF is gevraagd om te volharden in de verkeerde weergave van de feiten. Het voornaamste bewijsstuk in de zaak tegen John Dalli berust op een leugen van Kimberley en OLAF.
De affaire kent een binnenlandse Maltese invalshoek. De vervanging van Dalli had invloed op de parlementaire steun voor de regering van Lawrence Gonzi. Evenals Dalli lid van de Nationalistische Partij. Zoals OLAF zou de Maltese politie geweten hebben dat Gayle Kimberley loog over de ontmoeting met Silvio Zammit. Diens advocaat verklaart in Malta Today dat het OLAF-rapport werd opgesteld met de opzet om Dalli tot aftreden te dwingen en dat de Maltese regering er invloed op uitoefende: ‘subject to influence by the Maltese authorities‘.
De Groene Europarlementariërs José Bové (Frankrijk) en Bert Staes (België) hebben zich in de zaak verdiept. Vice-voorzitter van de landbouwcommissie van de EU Bové onderscheidt meerdere aspecten in Dalligate. Zo wordt het intussen genoemd. Er is de tabakslobby die via Swedish Match feiten heeft gemanipuleerd om Dalli in diskrediet te brengen. In algemene zin roept dat vragen over lobbyisten binnen de Europese instituties op. Er is OLAF die de geloofwaardigheid van de Europese instituties op het spel heeft gezet. En er is voorzitter Barroso die Dalli tot ontslag dwong. Libération zet bescheiden in met de opmerking in een tussenzin of-ie wel of niet bewust, ‘conscient ou non‘, zich liet gebruiken door de tabaksindustrie. Maar de twijfel is gezaaid.
Foto: Afgetreden Europees Commissaris John Dalli (links) met de Europarlementariër voor de Groenen Jean Bové.
George Knight 