Nederlands kabinet geeft voorkeur aan handelsbelangen boven de bestrijding van de radicale islam. In Algerije is dat anders

Wie het Frans of Arabisch niet verstaat, kan toch uit de beelden afleiden wat er aan de hand is. De Algerijnse minister van Religieuze Zaken en Waqf  Mohamed Aïssa verklaart de oorlog aan het Saoedische Wahabisme en het islamitisch fundamentalisme. Islamitische geestelijken omringen hem. Aïssa meent onder verwijzing naar de Saoedische islamgeleerde Sheik Ibn El-Otheimine (1929-2001) dat hedendaagse salafisten niet de ware betekenis hanteren. Salafisme zou een verwijzing zijn naar het pad dat de profeet, zijn volgelingen en voorgangers volgden, maar hieruit zou niets afgeleid kunnen worden over het persoonlijke pad van moslims voor nu: ‘Echter, salafiya adopteren als een persoonlijk pad en het gebruiken van andere moslims met een tegengestelde mening, of sterker nog als een partizanenpad, is volledig in tegenspraak met salafiya zelf’. Dit gaat om de interpretatie en beeldvorming van het salafisme en wie erover het laatste woord kan claimen.

Of het klopt wat Aïssa zegt is niet de kern. Het gaat erom dat een Algerijnse minister het met stilzwijgende instemming van islamitische geestelijken nodig acht om zich tegen de fundamentalistische islam uit Saoedi-Arabië te keren en hij denkt die met eigen wapens te kunnen bestrijden. Dit geeft aan dat de stromingenstrijd in de (Soennitische) islam in een nieuwe fase is beland. De radicale islam wordt de voet dwarsgezet.

Dit staat in schril contrast met de conclusie van RTLZ-journalist Roderick Veelo. In een commentaar hekelt hij de lakse opstelling van de Nederlandse regering over de import van de radicale islam uit Saoedi-Arabië. Achtereenvolgende kabinetten met onder meer VVD, PvdA, CDA en D66  zouden dat jarenlang vanwege handelsbelangen hebben verzwegen of zelfs ontkend. Door onderzoeksjournalistiek van Nieuwsuur en NRC en tegen de zin van het kabinet in is de financiering van radicale moskeeën alsnog naar buiten gekomen. Veelo concludeert: ‘De situatie is absurd: we hebben de handen vol aan het deradicaliseren van jonge moslims en tegelijkertijd houdt de overheid er een geheime achteringang op na voor de radicale islam. Die geheime afspraken zijn ondraaglijk. Net als de wegkijkers, de langslapers en de lakse bestuurders die de samenleving opzadelen met de import van nog meer religieuze intolerantie.’ In landen als Algerije wordt de urgentie beseft van het terugdringen van de radicale islam omdat het een strijd om de macht is. Maar de Nederlandse regering daartegenover beseft die urgentie niet en maakt die ondergeschikt aan het eigen handelsbelang.

Kwestie Henk van Deún en de ULU-moskee: Het simplisme van DutchTurks steekt dat van de PVV naar de kroon

In het opinie-artikel ‘Het PVV-gif in de samenleving is het product van pro-israëlische haatgroepen’ op het ‘Turks-Nederlandse’ DutchTurks bestrijdt Volkan simplisme met simplisme. Hij is naar eigen zeggen ‘Political reporter, blogger, concerned citizen’. Het blog zegt over zichzelf ‘een multicultureel en multireligieus platform dat een niche opvult, als er al gesproken kan worden van links of rechts, aan de linkerzijde van het mediaspectrum.’ Of dat betekent dat DutchTurks zich ook links van het politieke spectrum plaatst is de vraag.

Het stuk van Volkan gaat in op een uitspraak van de lijsttrekker van de PVV in Utrecht Henk van Deún voor de gemeenteraadsverkiezingen op 21 maart 2017. Van Deun zei in een radiointerview voor Bingo FM dat hij de Utrechtse ULU-moskee liever ziet afbranden. Van Deún nam achteraf afstand van zijn uitspraken die hij ‘onhandig’ noemde. Raadsleden van diverse partijen spraken hun afkeuring uit over de uitspraak van de PVV’er waar een ongeoorloofde oproep tot geweld in werd gezien. De ULU-moskee wordt beheerd door de Islamitische Stichting Nederland (een tak van het soennitisch-Turkse directoraat Diyanet), aldus Wikipedia.

Maar de opinie van Volkan gaat verder dan nodig is om de uitspraak van Van Deún af te wijzen en in een context te plaatsen. Hij overtreft de rancune van Van Deún met zijn eigen rancune. Of onmacht. In zijn opinie maakt Volkan het nog bonter dan Van Deún. Dat is niet mis, want het is een hele prestatie om de domme uitspraak van Van Deún in dommigheid en blinde haat te overtreffen. Maar het lukt Volkan. Dat geeft te denken over de democratische gezindheid, het gezond verstand en de journalistieke koers van DutchTurks.

Kritiek op Volkans opinie is tweeledig. Die is impliciet antisemitisch door het gebruik van verwijzingen als ‘pro-israëlische haatgroepen’ en een opsomming van joodse opinieleiders die ‘islamofoob’ zouden zijn. Volkan censureert zichzelf door ‘joods’ ‘Israëlitisch’ te noemen. Dat verandert niets aan het antisemitisme dat uit zijn opinie spreekt. Zijn benadering is eerder cultureel dan politiek. Zelfs de plichtmatige verwijzing naar de Joodse George Soros onthoudt Volkan ons niet. De nuancering die in Volkans opinie ontbreekt is dat de Hongaars-Amerikaanse Soros Kop-van-jut van aanhangers van alt-right, neo-nazi’s of Trumps achterban is.

Volkan mist de tweedeling binnen extreem-rechts over Israël en de acceptatie van Joden. Dat varieert van de omarming van Israël die vaak vanuit een christelijke invalshoek wordt beredeneerd tot een afwijzing die joden niet accepteert als wit. In de reacties bij een commentaar over Leon de Winter geef ik verwijzingen naar dat debat. Volkan mist dat er een oorlog of op zijn best gewapende vrede bestaat tussen de Joden en de niet-Joden binnen de regering Trump. Volkan zal het niet willen toegeven of ten volle beseffen, maar met zijn starre opinie zonder grijstinten zit hij op dezelfde lijn als de Daily Stormer, Steve Bannon of Richard Spencer.

Groepsdenken over moslims door radicaal-rechts geeft geen afdoende verklaring omdat het voorbijgaat aan nuances tussen en individualisering van moslims. Groepsdenken door moslims is evenzeer contra-productief en zinloos omdat het voorbijgaat aan de gelaagdheid en verscheidenheid van de wereld. Volkan redeneert net als Henk van Deún en andere scherpslijpers volgens een zwart/wit-schema dat alles omvat. Daarmee poetst hij wat niet in zijn kraampje komt uit zijn betoog weg dat daarom geen weergave is van wat er werkelijk aan de hand is. Zoals het zo goed als in de steek laten van de Palestijnen door de Arabische wereld. Gelukkig vormen hardliners als Volkan, Van Deún, Wilders of Baudet een minderheid. Ze moeten het met hun retoriek hebben van het aandikken van het onderlinge verschil met hun tegenpool aan de andere kant van het politieke spectrum. Maar de wijsheid en de nuancering liggen in het midden. Noch bij Henk van Deún, noch bij Volkan.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Het PVV-gif in de samenleving is het product van pro-israëlische haatgroepen’ van Volkan op DutchTurks, 9 januari 2018.

Het nieuwe religieuze normaal: intolerantie geframed als tolerantie. Met in de hoofdrol koning Hamad bin Isa Al Khalifa van Bahrein

Een opvallend bericht op mijn favoriete website ChristianHeadlines.com. Het gaat over een ontmoeting van religieuze leiders in Los Angeles op 13 september om te spreken over religieuze tolerantie. Van de drie monotheïstische godsdiensten waren vertegenwoordigers aanwezig. Als initiatiefnemer en schrijver van het document ‘Bahrain Declaration for Religious Tolerance’ werd de aanwezige politieke leider van Bahrein koning Hamad bin Isa Al Khalifa voorgesteld. Maar de bijeenkomst had een soennitisch karakter en was een schijnvertoning over religieuze tolerantie. Dat kritiekloos werd opgepikt door Amerikaanse conservatief-christelijke media. Koning Al Khalifa is het tegendeel van religieuze tolerantie. Mijn reactie bij het bericht:

What if religion is the problem? Let’s say if it is a case of short-sightedness. So, it would be wise, in preventing that, to meet representatives of all beliefs. Not only leaders of religious organisations.

By the way, the Sunni King Hamad bin Isa Al Khalifa of Bahrain is widely known for suppressing and crushing the opposition of the majority Shiite community. With the help of the Sunni leadership of Saudi Arabia. He has not spearheaded a movement of tolerance, but a movement of intolerance. Hamad bin Isa Al Khalifa is the example of religious repression.

Amnesty International says in a report from 21 August 2012: ‘However, the government’s response has only scratched the surface of these issues. Reforms have been piecemeal, perhaps aiming to appease Bahrain’s international partners, and have failed to provide real accountability and justice for the victims. Despite the authorities’ claims to the contrary, abuses continue to be committed against those who oppose the Al Khalifa family’s rule. The government is refusing to release scores of prisoners who are incarcerated because they called for meaningful political reforms, and is failing to address the Shi’a majority’s deeply seated sense of discrimination and political marginalization, which has exacerbated sectarian divisions in the country.’

It is one or the other. Or the other religious leaders who met with him are not well-informed about the unilateral view of religious tolerance by their interlocutor Hamad bin Isa Al Khalifa. Or they are aware of it and keep it silent.

If Veronica Neffinger was a well-informed and objective journalist who knows what she is talking about, she should have mentioned the details of the religious intolerance of King Hamad bin Isa Al Khalifa of Bahrain. But she did not.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘Jewish, Christian, and Muslim Leaders Join Together to Advocate for Religious Tolerance’ van Veronica Neffinger op ChristianHeadlines.com, 14 september 2017.

Foto 2: Schermafbeelding van tweede pagina van  rapport ‘BAHRAIN: FURTHER INFORMATION: BAHRAINI ACTIVIST SENTENCED TO THREE YEARS: NABEEL RAJAB’ van Amnesty International, 21 August 2012, Index number: MDE 11/051/2012.

Masterplan voor de salafistische dawa in Nederland gevraagd: isolatie tussen repressie en tolerantie

Enkele burgemeesters en de Tweede Kamer denken verschillend over de gewenste relatie met salafistische groeperingen. Het is een orthodoxe stroming binnen de soennitische islam die extreem fundamentalistisch en islamitisch is. De Tweede Kamer heeft het kabinet in november 2015 in een motie gevraagd te onderzoeken of salafistische organisaties kunnen worden verboden. Het geschil spitst zich toe op de burgemeester Jozias van Aartsen van Den Haag die wijst op de vrijheid van godsdienst en gemeentelijke diensten met salafistische organisaties laat samenwerken en zelfs subsidie geeft voor taallessen. NRC zette zijn mening uiteen in een artikel. Mede daarop reageert het sociaal-democratische kamerlid Ahmed Marcouch die Van Aartsen naïviteit verwijt en volgens een artikel in het AD net als andere kamerleden het liefst het salafisme in Nederland wil verbieden. Marcouch wijst ook op het ronselen van jihadisten door salafisten voor de jihad in Syrië.

In het rapport ‘Radicale dawa in verandering; de opkomst van een islamitisch neoradicalisme in Nederland’ vatte de AIVD in 2007 samen wat het onder de radicale dawa verstond, namelijk ‘de verspreiding van radicaal, onverdraagzaam politiek- religieus gedachtegoed’. De aanbiedingsbrief omschreef de salafistische dawa beweging: ‘Het radicale karakter is gelegen in het feit dat zij de samenleving diep ingrijpend wil hervormen naar ultraorthodox model, waarmee zij zich duidelijk onderscheidt van meer traditioneel georiënteerde ultraorthodoxe stromingen. Participatie in de omringende niet- islamitische samenleving wordt afgewezen en verregaande vormen van onverdraagzaam isolationisme tegen andersdenkende moslims en niet-moslims worden gepropageerd. Ook roept de salafistische dawa beweging op tot antidemocratisch handelen, evenwel zonder daarbij het gebruik van geweld te verheerlijken, ertoe op te roepen of het te ondersteunen.’

De salafistische dawa is een stroming die de Nederlandse democratie verwerpt en zich verzet tegen de verworvenheden van de rechtsstaat zoals de vrijheid van godsdienst of gelijke rechten en zich beroept op de vrijheid van godsdienst om dat te mogen zeggen. Wat moet de overheid met een organisatie waarvan het weet dat die erop gericht is de democratie om zeep te willen helpen? Wie heeft gelijk, Marcouch of Van Aartsen?

Verschil tussen de meerderheid van de Kamer en Van Aartsen (plus D66 en SP in de Kamer) valt te herleiden tot het soort democratie dat betrokkenen voor ogen staat, respectievelijk een substantieve (preventie door repressie) of procedurele (tolerante) democratie. Ook omschreven als het verschil tussen een Duitse en een Amerikaanse democratie. (zie p. 1). Stefan Rummens en Koen Abts komen in hun artikel ‘Politiek extremisme en de weerbaarheid van de democratie’ (2008) tot een derde aanpak omdat ze de procedurele en substantieve aanpak problematisch vinden. Anders gezegd, hoe kan een democratie zich wapenen niet te inschikkelijk te zijn jegens vijanden die de democratie op willen blazen zonder met een te militante aanpak de eigen principes met voeten te treden? Wat is de beste strategie om extremisten te ontmantelen en mogelijk te vervangen?

Rummens en Abts besluiten hun artikel met een aanbeveling voor de Vlaamse situatie die vertaald kan worden naar een aanbeveling voor de Nederlandse overheid met betrekking tot de salafistische dawa: ‘de combinatie van enerzijds een stringent cordon sanitaire en anderzijds een geloofwaardige, alternatieve oppositievoering (..) uiteindelijk electorale schade kan aanrichten bij het extremistische Vlaams Belang. Uiteindelijk zou principiële non-coöperatie niet alleen legitiem, maar ook wel eens effectief kunnen blijken te zijn.‘

Conclusie is dat er iets aan de hand is met de salafistische dawa dat ingrijpen door overheden rechtvaardigt. Van Aartsen wijst op de vrijheid van godsdienst die mensen niet beoordeelt op gedachten of ideeën: ‘Dat is de hoeksteen van de rechtsstaat waar onze democratie op is gebaseerd. Ik vraag mij af of de Tweede Kamer zelf nog wel gelooft in de beginselen van de rechtsstaat.’ Maar hij heeft het mis de salafistische dawa uitsluitend als godsdienst te zien en de politieke component buiten beschouwing te laten. Vooralsnog kijkt de kamermeerderheid naar wat van het salafistische gedachtengoed en activisme niet binnen een godsdienst past en Van Aartsen kijkt naar wat wel binnen een godsdienst past. Ze gaan hierbij allebei de fout in.

Er dient een masterplan te komen dat geldt voor alle overheden dat eruit bestaat dat de salafistische dawa in Nederland wordt geïsoleerd en facilitair wordt geblokkeerd, bijvoorbeeld bij de toekenning van vergunningen voor ‘brede’ moskeeën. Van Aartsen en andere burgemeesters zoals Rob van Gijzel dienen onmiddellijk de samenwerking met salafistische organisaties te staken en de subsidie te stoppen met als doel dat er een cordon sanitaire om de salafistische dawa wordt gelegd en dat de instroom van oliegelden uit het Midden-Oosten voor de bouw van moskeeën in kaart wordt gebracht. De overheid moet niet zover gaan door actief aan de slag te gaan met het idee van compenserende neutraliteit -dat tijdens het burgemeesterschap van Job Cohen door Ahmed Marcouch werd gesteund- maar dient de gematigde stromingen van de islam wel passief te steunen. Het onderzoek door het OM waar de motie Marcouch/Tellegen om vraagt dient een onderscheid te maken tussen de politieke en de religieuze componenten van de salafistische dawa in Nederland.

Foto: Caïro 1856. Zicht op de citadel. Fotograaf Francis Frith (1822 -1898).

Islam en democratie onverenigbaar volgens Saffaruk Choudhury

Volgens de Brits-Pakistaanse hafanistisch-soennitische prediker Saffaruk Choudhury kan een moslim niet zeggen dat politiek en religie gescheiden zijn. De scheiding van kerk en staat gelden volgens hem voor het christendom, het boeddhisme of het animisme, maar niet voor de islam. Hij beredeneert dat niet vanuit de staatsinrichting, de nationale grondwet of nationale rechtsstaat, maar vanuit de opvatting van zijn geloof.

Zoals bekend kent Nederland geen volledige scheiding van kerk en staat. Voorbeelden volgens Wikipedia zijn: politieke partijen met een religieuze grondslag; op Prinsjesdag sluit de Koning de troonrede af met een bede; de koning regeert volgens de aanhef van elke wet “bij de gratie Gods”; in veel gemeenteraden wordt de vergadering geopend en gesloten met een ambtsgebed; de Zondagswet verbiedt openbare vermakelijkheden op zondag voor 13.00 uur; al het overheidspersoneel is verplicht vrij op vijf christelijke feestdagen; de meeste geestelijken in Caribisch Nederland zijn als rijksambtenaar in overheidsdienst; bij rechtszaken wordt aan getuigen de optie voorgelegd om de waarheid te spreken op grond van een eed op de Bijbel. Bij een volledige scheiding zou de Nederlandse wetgever deze voorbeelden moeten afschaffen. Die verandering gaat langzaam.

Saffaruk Choudhury gaat verder als hij nationale wetgeving ondergeschikt maakt aan islamitische wetgeving (Sharia) volgens de interpretatie van de opvatting van zijn geloof. Da’s niet zozeer een kwestie van een onvolledige scheiding van kerk en staat, maar van onverenigbaarheid van religie en politiek. Bevestigt hij hiermee het idee dat islam en democratie onverenigbaar zijn? Ja, dat doet hij, want volgens zijn interpretatie onttrekken de islam en de gemeenschap van moslims zich aan het democratisch proces. Want democratie is een staatsvorm waarin de vertegenwoordiging van het volk de hoogste macht heeft en een overwegende invloed heeft op het regeringsbeleid. In de opvatting van Saffaruk Choudhury ligt die hoogste macht elders.

Helmond: Islamitische prediker hengelt naar roem met intolerantie

Update: Vanwege schending van de auteursrechten is de versie van Memri niet meer op YouTube te zien. Het moest verwijderd worden. De onvertaalde en integrale versie van het vrijdaggebed van 24 april 2015 is te zien op het YouTube-kanaal van Vereniging I.G. Al Fadjr. Zie bij reacties.

Memri TV toont fragmenten om te laten zien dat de islam niet eenzijdig en restrictief opgevat moet worden. Of dat hardliners tot de meest onwaarschijnlijke uitspraken komen. Het op internet geposte vrijdaggebed van 24 april 2015 van de Marokkaanse sjeik Abdelhamid Aynelhayat uit Helmond behoort tot de laatste categorie.

In de opvatting van deze prediker is democratie geen middel dan de mens verbindt, maar een oorzaak van twist. Hij probeert dat aan te tonen door cabareteske overdrijving, importeert zijn tribalisme en projecteert ervaringen uit het Midden-Oosten op Nederland. Democratie is het kiezen tussen minkukels alleen. Wie weet is het wel een dronkaard of een crimineel. De stilzwijgende claim is dat de islam beter is dan democratie. De islam kent alleen pure vertegenwoordigers. Geen criminelen, idioten, oorlogsmengers of bommengooiers.

Volgens Aynelhayat zijn de straten van Helmond vol naaktheid. Van mannen? Nee, vrouwen uiteraard met een mini-mini-mini-skirt. En da’s behoorlijk weinig. Moslimmannen die zich blijkbaar slecht in de hand hebben wordt aangeraden de verleiding te vermijden door de straat te mijden. De prediker leest een vrouw uit de moskee een lesje. Hij zag haar vandaag op de markt en Satan zou zich voor haar schamen. Terwijl hij vlak daarvoor nog beweerde dat als hij in Helmond is nauwelijks de moskee verlaat. Vanwege die verleiding.

Aynelhayat zegt dat mensen hem mogelijk een extremist of ISIS-terrorist zullen noemen. Maar da’s teveel eer voor deze sjeik die vooral uitblinkt in onverdraagzaamheid, lompheid en vrouwonvriendelijkheid. Het lijkt dat hij zich maar al te graag profileert als hardliner die de Nederlandse samenleving schrik aanjaagt door te doen wat van hem verwacht wordt. Met stip op de islamitische intolerantie-index. Zijn woorden klinken als die van iemand die nooit volwassen is geworden. Ze roepen ook de vraag op hoe grondig hij de islam bestudeerd heeft en wat hij er van opgestoken heeft. Helmond is gewaarschuwd. In hun midden bevindt zich een zeloot.

Waarom geen Open Moskee in Nederland? Hokjesgeest in de islam?

Dr. Taj Hargey is de stichter van de Open Moskee in het Zuid-Afrikaanse Kaapstad. Hij reageert op een poging tot brandstichting in de moskee. Voor France.com legt hij uit dat de moskee niet sektarisch is, het fanatisme en extremisme bestrijdt en iedereen er welkom is. Vrouwen en mannen komen door dezelfde deur binnen en zitten in dezelfde zaal. Ook christenen zijn uitgenodigd. Deze intellectuele benadering van religie ondervindt tegenwerking van de gevestigde islamgroepen in Zuid-Afrika. Zijn ze bang voor een nieuwe concurrent?

Zo’n open instelling lijkt logisch en zeggen religies ook te beogen, maar in de praktijk komt het nauwelijks voor. Sektarisme is leidend in de hedendaagse islam. Is een Open Moskee het begin van een oplossing van de identiteitscrisis waarin de islam zich op dit moment bevindt? Te beginnen in Zuid-Afrika. Ook in Nederland?

Alles Okay met islam? Of toch bij nader inzien niet?

Okay Pala ziet islam als oplossing voor alle problemen in de wereld.  Met (de hegemonie van) de islam komt alles goed is z’n boodschap. Hij spreekt vanuit islamitisch-soennietisch perspectief namens de politieke organisatie Hizb-ut-Tahrir, ofwel de Partij van de bevrijding. Dat standpunt verklaart z’n uitspraak over Syrië waar sjiitische moslims vechten tegen soennietische moslims: ‘En met name hen in Syrië die onder extreme omstandigheden hun nobele strijd voortzetten enkel omwille van de dominantie van islam‘. Heiligt dat doel de middelen van een burgeroorlog met vele doden en een uitzichtloze strijd in naam van een religie van vrede?

Want over welke islam heeft Pala het? Hij stelt islam voor als een ondeelbare, eensgezinde gemeenschap die het opneemt tegen de rest van de wereld. Maar die ondeelbare gemeenschap bestaat alleen bij politici die de islam voor hun karretje spannen en in nostalgische ballades en heilsverwachtingen over het kalifaat. De tragiek van de hedendaagse islam is dat de bloedigste strijd niet tegen de islam, maar binnen de islam woedt. De wereld is niet verdeeld tegen de islam, maar islam tegen de wereld. Die waarheid ziet Pala niet in de ogen.

Morsi afgezet door leger. Rechter is waarnemend president

De Egyptische president namens de Moslimbroederschap Mohamed Morsi is afgezet door het leger. Hij is niet langer president. Vooralsnog is z’n verblijfplaats onbekend. Maar het leger heeft de macht niet gegrepen. Dat blijft in de coulissen. Egypte is vandaag nog verdeelder dan gisteren. De salafisten van de Nour partij kiezen eieren voor hun geld en nemen afstand van de Moslimbroeders. Die noemen de salafisten weer verraders. En de oppositie en het leger zitten evenmin op dezelfde lijn. Is er een burgeroorlog in de maak of dooft de woede van de Islamisten? De belangrijkste rechter Adly Mansour wordt tijdelijk president. Hij is sinds kort president van het Constitutionele Hof. De grondwet wordt opgeschort. Dat was de steen des aanstoots voor de minderheden die door Morsi genegeerd werden. Egypte, het land maakt het zichzelf moeilijk. Steeds weer.

Foto: Presidentieel paleis met vuurwerk en gejuich nadat bekend werd dat president Morsi afgezet is. 3 juli 2013. Credits: Bel Threw

Campagne probeert van ‘jihad’ een positief woord te maken

Er is in de VS een woordenstrijd ontstaan over het begrip ‘jihad‘. Dit naar aanleiding van een campagne op bussen door CAIR, de Council on American-Islamic Relations. Het probeert het begrip ‘jihad‘ te ‘rebranden’ van een negatief in een positief begrip. Betekent het een heilige oorlog of gewoon een strijd? Bijvoorbeeld om fit te blijven of vriendschap te sluiten. Het is een strijd om het zich toeëigenen van islamitische begrippen.

Kan de marketing van een ‘produkt’ slagen dat voor een meerderheid het tegendeel betekent van wat de campagne suggereert? Aangejaagd door fundamentalistische moslims die met veel media-aandacht voor de heilige oorlog gaan. CAIR voert een lastige strijd over de beeldvorming in de islam. Niet in het minst omdat het geen invloed heeft op het negatieve nieuws uit islamlanden dat het goede nieuws overvleugelt. Zoals de greep naar de macht van de islamisten in Egypte en de strijd op leven en dood tussen soennieten en sjiieten. Wellicht kan het werken om de verdraagzaamheid tussen bevolkingsgroepen in de VS te vergroten, maar succesvolle ‘rebranding’ van begrippen als jihad of islam? Is het produkt ‘islam’ wel betrouwbaar genoeg?

Foto: Campagne van CAIR presenteert jihad als een strijd om fitness