Politiek kent Zeeuwse babbelaars: Nagel en Rutte

Premier Rutte wordt door de oppositie verweten dat-ie aan achterkamertjespolitiek doet. Hij ontving het Zeeuwse statenlid Johan Robesin in het torentje. De oppositie suggereert koehandel. Robesin zou zijn stem bij de verkiezingen voor de Eerste Kamer aan de coalitie geven in ruil voor de toezegging van Rutte dat de ontpoldering van de Hedwigepolder gestopt wordt. Deze suggestie klopt van twee kanten niet. 

Het plan tot ontpoldering van de Hedwigepolder is bij monde van staatssecretaris Bleker door het kabinet allang in de koelkast gezet. De derde verdieping van de Westerschelde is voltooid, dus de Antwerpse haven heeft er voorlopig geen belang meer bij zich druk te maken over de Hedwigepolder. Zeeuwse natuurorganisaties pleiten niet langer voor ontpoldering. CDA-dissident Ad Koppejan is tevredengesteld voor zijn steun aan het kabinet.

Vanaf begin maart 2011 bestond er onduidelijkheid over de tweede 50Plus zetel die Kees de Lange met steun van de Onafhankelijke Senaatsfractie (OSF) zou innemen. Jan Nagel claimde dat de twee zetels samen een front zouden trekken, maar de OSF wilde met haar zetel onafhankelijk en zelfstandig van 50Plus opereren. In persberichten werd dat verschil onderstreept. Merkwaardig is dat Kees de Lange niet van de OSF afkomstig is, maar van 50Plus van Jan Nagel.

Dit geschil over de onafhankelijkheid van de OSF-zetel verklaart de e-mail die Robesin op 22 maart aan het bestuur van de OSF stuurde. Robesin belooft zijn steun aan een OSF die een zelfstandige en onafhankelijke zetel inneemt:

Geachte bestuur van de OSF, 

Ik verklaar mij akkoord met de kandidatenlijst voor de OSF en zal deze op 23 mei a.s. steunen.

Hoogachtend, Johan Robesin, voorzitter Statenfractie Partij voor Zeeland (PvZ)

Op 31 maart jongstleden schreef ik op dit blog: Johan Robesin van de Partij van Zeeland die lid is van de OSF-koepel zet de discussie over de onafhankelijkheid van de tweede OSF-zetel op scherp. Hij zegt namens vele OSF-ers te spreken. Robesin heeft zelfs verklaard zijn stem aan de PVV te geven. Die uitspraak kan gezien worden als een tactisch spel om de OSF-zetel los te weken van Nagels invloed. Het gesprek met Rutte was de sluitstuk van een ontwikkeling.

Verwerpelijker dan het spel om de macht door Rutte lijkt het gedrag van de byzantijnse Jan Nagel. Hij verzon de constructie dat zijn nummer twee van de lijst de zetel van de OSF zou innemen. Daarbij suggereerde Nagel dat-ie zich in de Eerste Kamer tussen links en rechts zou opstellen. Nagel is niet in zijn eerste leugen gestikt. Het getuigt van politiek realisme van Rutte en Robesin om iemand met de achtergrond van Nagel niet te geloven.

 Nagel heeft zijn hand overspeeld.

De politieke situatie brengt met zich mee dat de regeringspartijen de meerderheid in de Eerste Kamer veilig moeten stellen. Het spant erom of ze wel of niet een meerderheid behalen. Daartoe haalt de coalitie alles uit de kast, zoals de oppositie ook doet. Toch blijft het mogelijk dat Rutte aan Robesin toezeggingen heeft gedaan. Over de WTC? Over toerisme? Over steun aan ziekenhuizen? Tijd voor een nieuwe complottheorie.

Foto: Havendijk Kruiningen gedicht met caisson, 24 juli 1953

Wanneer kiest Erdoğan voor het nieuwe Turkije?

Een telegram uit 2005 van de Amerikaanse ambassade in Ankara gaat in op de zaak van de gevangen genomen Koerdische parlementariërs Leyla Zana, Hatip Dicle, Orhan Doğan en Selim Sadak. In 2005 de oprichters van de Koerdische Demokratik Toplum Partisi die in 2009 door het Turkse Grondwettelijk Hof vanwege vermeende banden met de PKK verboden werd. WikiLeaks maakte het deze week openbaar. 

Ambassadeur Edelman stelt dat de vier Koerdische parlementariers onterecht vastgehouden worden en vrijgelaten hadden moeten worden omdat de grond voor hun detentie ontbrak. Het Europese Hof van de Rechten van de Mens had hun veroordeling onjuist bevonden. De Turkse rechterlijke macht negeert dit.

Over toenmalig GroenLinks Europarlementariër Joost Lagendijk (Lajendik) zegt Edelman dat deze teleurgesteld is over de gang van zaken. Lagendijk verklaart dat de Turkse rechterlijke macht moet kiezen of het bij het oude Turkije van het Kemalistische keurslijf wil blijven of wil toetreden tot het nieuwe Turkije. Volgens Lagendijk is het de verantwoordelijkheid van de Turkse overheid om voor de rechterlijke macht de voorwaarden te scheppen waaronder het voor het nieuwe Turkije kan kiezen.

Het telegram verwijst naar Groundhog Day. De Amerikaanse feestdag die viert dat de bosmarmot uit zijn winterslaap ontwaakt en zijn hol verlaat. Als aankondiging van het einde van de winter. De Turkse rechterlijke macht is in winterslaap en negeert Europese verdragen. Dit is de verantwoordelijkheid van de conservatief-islamistische AK-Partij van Recep Erdoğan. Het is aan hem om te kiezen voor het nieuwe Turkije. Sinds 2005 heeft-ie die kans niet gegrepen.

Foto: Kara-Keui (Galata) en zicht op Pera, Constantinopel, Turkije, 1890-1900

Heilig geloven ontneemt ons het weten: Antoine Bodar

Altijd weer genieten als de geest van Antoine Bodar de goddelozen fileert. VK-Opinie geeft deze katholieke leidsman ter ere van Pasen de ruimte in het stuk Heilig weten ontneemt ons het geloof. De titel krijgt door de toevoeging ‘Heilig’ ironische lading. Bodar bereikt ermee dat heilig weten en heilig geloven gelijkgeschakeld worden. Da’s niet het eerste leugentje van de jokkebrokkende eerwaarde. Het wordt nog verwarrender. 

Bodar schrijft: Christenen verkondigen dat Christus uit de doden is opgestaan. (..) Hoe kunnen dan sceptici onder u, vaderlanders, weten dat verrijzenis van de doden niet bestaat? Als die niet zou bestaan, dan zou Jesus de Christus niet zijn opgestaan en dan zou onze prediking toen, tweeduizend jaar geleden, en nu nog steeds zinloos zijn en dus geloof in Christus waardeloos. Daarom blijft de verkondiging van Christus en Zijn verrijzenis. Die is noodzakelijk.

Bodar baseert zijn argumentatie uitsluitend op ondersteunend bewijs. Hij voert geen enkel direct bewijs aan voor de verrijzenis van Christus, maar speelt het via het geloof in de verrijzenis van Christus en de vermeende zin daarvan. Zijn redenering komt erop neer dat een klein aantal mensen voor korte tijd voor de gek gehouden kan worden. Maar dat veel mensen gedurende eeuwen niet bedrogen kunnen worden. Vanwege de grootte zou een godsdienst niet waardeloos kunnen zijn. Deze moral hazard van religie is een onzinnig argument.

Mensen leven in hun eigen werkelijkheid en ontlenen daar zin aan. Ze zijn pas in volle harmonie met hun activiteit als ze zichzelf via een omweg hiervoor kunnen belonen. Dat weifelt tussen weten en niet-weten omdat het naast de werkelijkheid kijken de natuurlijkheid van de activiteit vergroot. Die indirecte claim op vanzelfsprekendheid is deel van het plan. De diepte van de zin lijkt immens en van buiten te komen. Maar mensen leggen het er eerst zelf in. Precies wat Bodar doet met zijn religie.

Individuen hebben er behoefte aan om opgenomen te worden in een groter verhaal. Dat hoeft geen religie te zijn. Gamers kennen hun virtuele werkelijkheid die zwaarder weegt dan de echte werkelijkheid. Voor Second Life geldt hetzelfde. Kinderen geloven dat heksen op bezems vliegen en reuzen met zevenmijlslaarzen over de aarde denderen. Filmliefhebbers zien zombies uit hun graf opstaan of Chinese zwaardvechters door de lucht dansen. Door de kracht van het verhaal vergeten ze de montage.

Bodar opereert met zijn theologie in het domein van de sociale wetenschappen. Zijn maatschappijkritiek snijdt hout, maar is breder dan de positie van het Christendom. Bodar komt tot zijn kern: In tegenstelling tot agnosten (..) beweren veelal atheisten slechts beter na te denken dan gelovigen. In feite denken zij anders na en wensen  hun denken te beperken tot het verstand alleen – de leiding gevende faculteit van de mens, nochtans niet de enige. In dit kader moet herhaald worden dat het niet bestaan van God even onbewijsbaar is dan het wel bestaan van God. 

Opmerkelijk is dat Bodar agnosten voor hun twijfel aan het bestaan van God looft, maar voor atheisten in hun ontkenning geen goed woord over heeft. Paradox is dat gelovigen evenmin twijfelen maar toch gespaard blijven voor zijn hoon. Bodar vermengt doel en middelen. Zijn heilig doel heiligt alle middelen. Twijfelen aan God als constructie van de mens is hetzelfde als twijfelen aan het bestaan van de mensheid.

Als niet aan te tonen valt dat God buiten de mens bestaat, dan is het de verantwoordelijkheid van de gelovers in God om die onbewijsbaarheid toe te geven. De bewijslast ligt immers bij degenen die beweren dat God bestaat. Zoals ik en niet Bodar moet bewijzen dat er groene marsmannetjes bestaan als ik dat zou stellen. Bodar bouwt een kathedraal van argumenten, zadelt anderen op met zijn gebrekkige bewijsvoering en laat de kern, het mysterie buiten schot.

Foto: Jongens aan het bidden in Willibrorduskerk, Amsterdam, 15 september 1951 (C IISG)

Egypte stevent af op minder democratisering

Het deel van het Egyptische volk dat zich democratisch opstelde heeft nog geen overwinning behaald in de recente onlusten. Die maakten iets los, maar niet wat velen in het Westen hoopten. Een overwinning van de conservatieven is eerder in zicht dan die van de seculiere jongeren. De geest van het islamisme is niet terug van weggeweest, maar bleef altijd aanwezig. Welk beeld biedt dit Egypte dat weer één wordt? 

Strijd tussen moslims van salafistische, jihadistische en conservatieve snit tekent de polarisering in de aanloop naar de parlementsverkiezingen van september. Tactisch opereren ze uiteenlopend, maar hun einddoel is hetzelfde: islamisering van Egypte. De Moslimbroeders en het leger praten over de verdeling de macht. Jeugdige opstandelingen die de boel in gang gezet hebben zijn gemarginaliseerd en hebben geen plek aan de tafel van de macht.

De vestiging van een burgerlijke staat is de afgelopen maanden verder uit gezicht geraakt omdat in de besprekingen over de grondwetherziening de sharia ongemoeid is gelaten. Egypte is een staat die uitgaat van de sharia. De uitspraken van Moslimbroeder Mahmout Ezzat over de vestiging van een islamitische staat laten aan duidelijkheid niets te wensen over. Hij slaat de hoop op pluriformiteit de bodem is. Da’s onverteerbaar voor seculieren, christenen en gematigde moslims.

Christenen en moslims die in de zonnige blik van een bepaald moment door een gekleurde bril van BBC, CNN of El Jazeera op het bijzondere Tahrir-plein in Caïro met elkaar leken te kunnen verkeren zijn elders in Egypte met elkaar slaags.Nooit is een alliantie gevormd. Slachtoffers vallen nog steeds. Door afzijdigheid van de veiligheidstroepen gaat het eerder slechter dan beter. In de andere landen van de Arabische lente is het niet veel beter gesteld.

Deels wordt het Westen ontmaskerd omdat het decennialang de verkeerde facties steunde. Activist Wael Ghonim zegt dat Egypte kanker had en de internationale gemeenschap het land Paracetamol verschafte. De VS heeft de laatste maanden door diplomatieke druk massale slachtpartijen voorkomen. Toch is Egypte nu vrijer dan voorheen in het zoeken van partners. Dat pakt anders dan de VS wenst uit in een toenadering tot Iran.

Toch zijn het uiteindelijk de Arabische politieke leiders zelf die er een potje van hebben gemaakt door hun bevolkingen onderontwikkeld te houden. Tot op de dag van vandaag proberen ze democratische vernieuwingen tegen te houden. Die ontwikkeling was in landen als Spanje, Griekenland, Polen, Chili of China onder de dictatuur anders.

Daar ging een immense onderdrukking door de veiligheidstroepen samen met economische ontwikkeling en een aanvaardbaar onderwijspeil. Dus toen de staatsmacht in elkaar klapte kon de omslag uitgerold waren. Daar is in de Arabische landen geen sprake van. Het zijn de Arabische dictators die hun bevolking onderontwikkeld hebben gehouden. Deze dictators nemen nu nieuwe schijngestalten aan, zoeken nieuwe partners en laten zich niet ontmaskeren.

In de analyse over de Arabische lente heeft het wensdenken voorrang. Ieder zoekt de eigen waarheid. Links verwijt de VS op het verkeerde paard gewed te hebben en ten koste van alles Israël uit de wind te houden. Rechts verwijt links dat het niet inziet dat seculieren in een islamitische maatschappij geen gelijke uitgangspositie kunnen verwerven. Links denkt dat een democratie binnen handbereik is en rechts waarschuwt voor islamitische dictatuur.

Tragisch is dat links en rechts in hun kritiek beiden gelijk hebben, maar er geen opbouwende houding aan vastkoppelen. Verwijten of wensdenken dat het wel goed komt of toch fout loopt voegen niets toe. Dat gebrek aan realisme van de internationale gemeenschap boezemt geen vertrouwen in. In hun verdeeldheid kunnen ze geen politieke druk geven zodat de reactionaire krachten vrij spel hebben. Zo kan de internationale gemeenschap niets betekenen.

Foto:  Egypte. Pyramiden van Gizeh. The Great Pyramid. Reflecting pyramid & mounted camelman. Tussen 1934 en 1939.

Etnische registratie bij publieke omroep

In zijn NRC-column Zap ‘Dr. Pennekamp meet de schedels op publieke tv’ bespreekt Hans Beerekamp het rapport Monitor representatie 2010 van de afdeling Kijk- en Luisteronderzoek van de Nederlandse Publieke Omroep (NPO). Beerekamp merkt op dat het eergisteren ‘schielijk van de website werd gehaald’. PowNews wist het door te plaatsen. Nu is het rapport na enig zoeken gewoon (weer) oproepbaar. 

Er is dus iets aan de hand met dit rapport. Dat heeft te maken met het verplicht stellen van een etnisch quotum voor de publieke omroep. Ofwel, hoe kan kleur en achtergrond van personen op televisie opgelegd worden. Eerdere plannen zijn onder kritiek van PowNed ingetrokken. Want het houdt etnische registratie in en dat ligt sinds de Tweede Wereldoorlog gevoelig. Het is niet toegestaan en de wet wordt ermee overtreden.

Beerekamp stelt dat er een Stimuleringsplan Representatie bestaat dat door extra gelden de publieke zendgemachtigden in staat stelt de representatie van etnische minderheden te verhogen. De NPO wil het bestaan ervan bevestigen noch ontkennen, volgens Beerekamp. De gedetailleerde meting van etniciteit op televisie zoals dat in de Monitor staat is verbazingwekkend. Leider van het onderzoek is Sjoerd Pennekamp.

Op p. 24 wordt onder Operationalisering etniciteit uitgelegd hoe de etniciteit bepaald wordt: Bij het coderen zijn 8 verschillende kleurgroepen gehanteerd (zie Tabel 2.4). Deze kleurgroepen zijn een combinatie van kleur en geografische herkomst. De etniciteit van een persoon werd bepaald op basis van zichtbare biologische kenmerken, geschreven of gesproken informatie of verbale/auditieve kenmerken. De etniciteit van de gecodeerde personen is in de meeste gevallen (98,1%) bepaald op zichtbare biologische kenmerken. Bij gekleurde personen is dit voor 89,1% van de personen het geval. In een klein deel van de gevallen werd de etniciteit bij gekleurde personen vastgesteld op basis van gesproken informatie in het programma (6,2%) of zowel zichtbare kenmerken als verbale kenmerken (2,7%). Als iemand niet eenduidig aan een kleurgroep toegeschreven kon worden, werd gekeken of deze persoon eenduidig als niet wit aangemerkt kon worden. Als dat ook niet mogelijk was, werd de etniciteit als onbekend gecodeerd. Dit laatste kwam slechts in 4 gevallen voor. Voor de analyse zijn uiteindelijk vijf kleurgroepen gehanteerd. Een aantal kleurgroepen kwam te weinig voor om afzonderlijk over te rapporteren. Deze worden gerapporteerd als: etniciteit anders, samen met degene van wie de etniciteit alleen als niet wit is gecodeerd.

Tabel 2.4. Operationalisering kleurgroepen

– Wit: West-Europees, Oost-Europees, Zuid-Europees, Extra-Europees (VS, Australië, …)

– Mediterraan Maghrebijns / Arabisch: Marokkaans, Tunesisch, Algerijns, Lybisch, Turks, Syrisch, Libanees, Egyptisch, …

– Zwart: Afrikaans, Afro-Amerikaans, Centraal-Amerikaans (Antillen, Jamaica, Suriname, …)

– Zuid Amerikaans: Latino, Hispanic

– Aziatisch: Chinees, Japans, Koreaans, Vietnamees, …

– Zuid Aziatisch: Indiaas, Pakistaans

– Andere etniciteit:  Arctisch, Indiaans, Aboriginal, Maori, … 

– Etniciteit onduidelijk, maar in ieder geval niet wit: Ook mix van etniciteiten

– Onbekend

Los van de wettelijke onmogelijkheid en de maatschappelijke ongewenstheid tot etnische registratie neemt deze Monitor representatie 2010 een loopje met alle methodologie. Want hoe kan etniciteit van gecodeerde personen voor 89,1% bepaald worden door biologische kenmerken? Da’s onmogelijk. De definitie wie allochtoon is hangt af van de achtergrond van de ouders, niet van de kleur. En etniciteit is niet gebonden aan kleur.

Er is nog meer over te zeggen, zoals de vraag waarom Joden en Israëliërs niet worden geoperationaliseerd naar kleur. Dr. Pennekamp overtreedt met zijn Monitor drie geboden. Vraag is of zijn bazen dat toestaan.

Foto: Donald Jones met Magda Janssens en Ger Smits in Mik en Mak, 1962-1963

Zitten en opstaan met advocaat Enait

Op 2 mei gaat de zaak Wilders verder met dezelfde rechters. De benadeelde partij is door alle aandacht voor Wilders, diens advocaat Bram Moszkowicz, rechters Marcel van Oosten en Jan Moors en getuigen als Hans Jansen, Bertus Hendriks en Tom Schalken onderbelicht gebleven. Een benadeelde partij voegt zich in een lopend proces. Het kan gezien worden als een civiele procedure binnen het strafrecht. 

Onderling zitten de advocaten van benadeelde partijen Ties Prakken, Michiel Pestman, Henri Sarolea, Nico Steijnen en Mohammed Enait niet op een lijn. Het Advocatenblad zegt: Er is veel kritiek op het optreden van Nico Steijnen en Mohammed Enait, maar zij zijn zelf tevreden. Henri Sarolea vond het citeren door Enait van een vergelijking van Mohamed Rabbae over Wilders als kleine Hitler zelfs ‘hoogst ongepast’. Enait denkt daar anders over. 

Beweegredenen van Mohammed Enait zijn aardig voor talkshows als-ie niet wegloopt, maar voegen niets toe aan zijn optreden in de rechtszaal waar-ie blijft zitten. Advocaten leveren wat en gunnen de ander wat zonder hun principes te verloochenen. Dat besef mist Enait. Het maakt hem geen advocaat die flexibel opereert. Vrouwen weigert-ie de hand te schudden. Zijn punten kan-ie beter scoren in politiek of religie.

Het optreden van Enait is een continu sollicitatiegesprek vol kwaadheid en religieuze propaganda. In zijn handelen komt-ie over als een provocateur die de rechts-populistische zaak steunt. Enait beseft niet dat zijn volhouden van het eigen gelijk resulteert in het bevestigen van het gelijk van de partij die hij het meest bestrijdt. De advocaten van de andere benadeelde partijen voelen deze tegenstrijdigheid beter aan. 

Enait is tragikomisch. Elke maatschappij kent grootsprekers die ongewild voor vermaak zorgen. Enait toont de beperkte houdbaarheid van vereenzelviging met godsdienst. Daarom moeten we hem dankbaar zijn voor het inzicht dat-ie ons geeft. Hopelijk kunnen we de komende tijd nog veel van hem genieten in zijn duivelse kwaadheid. Hoe harder zijn zweep slaat, hoe meer we huiveren van genot.  

Foto: Lucille Ball in Ziegfeld Follies van Vincente Minnelli, 1946

Teken petitie voor de vrijlating van Ai Weiwei

The Guggenheim Foundation is een actie gestart om China’s bekendste beeldende kunstenaar Ai Weiwei vrij te krijgen. Iedereen wordt opgeroepen een petitie te ondertekenen aan de Chinese overheid, te weten Cultuurminister Cai Wu. Een bijzondere actie omdat Guggenheim plannen heeft om een museum in China op te zetten. Niet vaak laten organisaties het algemeen belang voorgaan. 

Volgens The Guardian hebben Chinese hackers de website change.org waarop de petitie staat aangevallen waardoor deze onbereikbaar werd. Al meer dan 93.000 mensen hebben inmiddels de petitie ondertekend. De Chinese overheid intimideert critici en beschouwt betrokkenheid bij het lot van Ai Weiwei en andere dissidenten als inmenging. Zonder onze steun staan ze alleen.

Foto: Oil Spills (porselein) van Ai Weiwei, 2006 op de presentatie I Promise To Love You van de Caldic Collectie in Kunsthal (eigen foto)

Wat doet Cohen voor vrouwenemancipatie?

Het sociaal-democratisch gedachtengoed zou in goede handen kunnen zijn bij de PvdA. Da’s nu niet het geval. Partijleider Job Cohen laat het afweten. Hij praat in riedels over samenbinden, maar wordt nooit concreet. Hoon is zijn deel. Feitelijk kent Nederland op dit moment geen gezaghebbende partij die de sociaal-democratische idealen representeert. Het verklaart deels de impasse waarin de Nederlandse politiek verkeert.

Daarbij komt dat Cohen nog een groter gevaar is gebleken voor het secularisme dan het CDA.  
Het is ijzingwekkend dat zowel Hirsi Ali, Bolkestein als Cohen in antwoord op de islam op enig moment opteerden voor nog meer religie. Waar de eersten kijken naar het christendom blijft Cohen hangen. Zijn politieke homeopathie potentieert met vaagheid.

Hoe goed Hirsi Ali, Bolkestein en Cohen het ook bedoelen, het is geestelijke luiheid, gebrek aan ambitie van liberalen en sociaal-democraten om het vrijdenken over te slaan en haasje-over een toevlucht in religie te zoeken. Het is politieke branchevervaging en bedrog van het secularisme. Voor de duidelijkheid, da’s de strikt neutrale opstelling van de staat tegenover religie.

In de positie van de vrouw komen beide aspecten samen. De huidige PvdA heeft vrouwen weinig te bieden. Gevolg van de slappe interpretatie van een sociaal-democratisch ideaal als gelijkheid en de crypto-religieuze opstelling van de PvdA. Een jongere generatie lijkt Cohen eindelijk te gaan corrigeren. Kamerlid Martijn van Dam wil na Femke Halsema de hoofddoek afslingeren. Immers: In Nederland is gestreden om ons vrij te maken van het juk van religie. 

Voorzitter Keklik Yücel van de PvdA Vrouwenorganisatie vindt dat de PvdA meer moet doen voor vrouwen: En van Job Cohen als partijleider verwacht ik dat hij flink met onze emancipatie-idealen aan de weg gaat timmeren. Ik ga ervan uit dat hij natuurlijk ook tegen die sociale, religieuze en culturele druk is. Hij tamboereert er niet op, misschien omdat hij het vanzelfsprekend vindt. Ik vind wel dat we vanuit de PvdA moeten roepen dat wij achter de Fatima’s staan die de vrijheid opzoeken.’  

Foto: PvdA-affiche Ook vrouwen kiezen de PvdA, 1946

Aantrekkingskracht van de roem: De Kreek

Wie in Nederland leeft kan het niet ontgaan wie Geert Wilders is. Hij is tot over de grenzen bekend met zijn geblondeerde kop. Zijn PVV moet niets hebben van de islam. Da’s niet meer dan een spiegeling, want de islam moet doorgaans niets hebben van christendom of jodendom. Religies bestaan dankzij het verketteren van andersdenkenden. De seculiere Wilders voegt zich in het spel dat politiek heet.

Voormalig advocaat Jeroen de Kreek wordt ervan verdacht geen nuance te zoeken. Hij moet zich volgende week voor de Amsterdamse rechter verantwoorden voor het beledigen van Joden en het aanzetten tot haat. De Kreek is een van de benadeelde partijen in de zaak Wilders. Op zijn website hetzuur.nl plaatst hij teksten die anti-semitisch opgevat kunnen worden. Reden dat De Kreek nu voor de rechter komt. Hij was het ook die getuige-deskundige Hans Jansen bedreigde.

Geert Wilders is opgeschoven naar de macht en heeft zijn toon gematigd. Jeroen de Kreek is nog niet zover. Hij zit nog aan de marge en spiegelt zich aan Wilders. In elk geval ontleent-ie zijn bestaansrecht aan het bestrijden van Wilders, Joden en sympathisanten van deze groepen. De Kreek kan dat doen als-ie binnen de wet blijft. Een publiek debat met adrenalinestoten hoeft niet verkeerd uit te pakken. Maar de marges zijn klein.

Het eigen functioneren ophangen aan het bestrijden van een bepaalde persoon is een wankele basis. Zoals De Kreek blijkbaar doet. De grens tussen politieke stalking en inhoudelijke kritiek is schimmig. De Kreek kijkt in de spiegel, ziet de kop van Wilders en wordt giftig. Vervolgens geeft-ie Wilders precies wat deze nodig heeft: ver opgerekte grenzen aan de vrijheid van meningsuiting. Doel en middelen lopen in elkaar over.

Foto: Bakery Mirrors, Tanger, 1993

Straf en boete in hedendaags China

Is China een dictatuur die langzaam verandert in een democratie? Hoe langzaam is langzaam? Maakt het verschil of intellectuelen, juristen, bloggers en kunstenaars uit de samenleving verdwijnen? Liu Xiaobo, Ai Weiwei, Hu Jia lopen kans de komende jaren even vertrouwde namen als Andrej Amalrik, Andrej Sacharov of Václav Havel te worden. De Chinese Communistische Partij heeft van de Soviet-Unie geleerd. 

Maar er is toch geen ijzeren gordijn meer dat werelden van elkaar scheidt? Door het geld te volgen blijkt hoe belangen in elkaar grijpen. Foxconn is wereldwijd de grootste fabrikant van computeronderdelen en produceert onder meer voor Apple. De arbeidsomstandigheden bij Foxconn zijn slecht. Werknemers plegen zelfmoord. Westerse bedrijven ontkennen dat er iets mis is. En gaan door met de orde van de dag.

Ai Weiwei heeft herhaaldelijk gewezen op de moderne slavernij in China. Het establishment van de Communistische Partij profiteert samen met westerse bedrijven en consumenten over de rug van de Chinese werknemers. We doen er niets tegen. De milieuvervuiling is de ernstigste ter wereld en vernietigt China. De schade aan het milieu wordt op € 135 miljard per jaar berekend.

Westerse protesten tegen milieuvervuiling of het schenden van mensenrechten zijn beperkt. Net genoeg om de eigen bevolking een goed gevoel te geven. Meer kan het niet worden, want dat brengt de samenwerking met China in gevaar. Over Ai Weiwei maakt niemand zich echt druk. Mensenrechten zijn ondergeschikt aan economie. We worden allen tot medeplichtigen gemaakt aan een grenzeloos opportunisme.

Foto: Resigned to his punishment in Old China; Levend met de vloek van de ‘Cangue’ (houten halskraag), 1902