Rob Scholte Museum spreekt Den Helder aan in petitie

Het is nogal wat wat de petitie beweert. De verantwoordelijke wethouders van Den Helder zouden zich niet aan hun afspraken houden en in sociale media zelfs grappen maken over de invaliditeit van Scholte. Da’s onacceptabel. In een petitie die u hier kunt tekenen roept het Rob Scholte Museum het college van Den Helder dat gesteund wordt door Stadspartij Den Helder, GroenLinks, ChristenUnie, Vrije Socialisten, Behoorlijk Bestuur en Fractie Vermooten op om de over het museum gemaakte afspraken na te komen. Rob Scholte hoopt dat het museum tijdens de komende Marinedagen (4 en 5 juli 2015) definitief geopend kan worden.

Foto 1: Petitie ‘TEKEN DE OPEN BRIEF AAN HET COLLEGE VAN B & W DEN HELDER OVER HET ROB SCHOLTE MUSEUM!‘

Foto 2: Rob Scholte

Censuur Curaçaosch Museum in naam van prinses Beatrix over Rotterdamchinezen

Kop van een persbericht luidt: ”Prinses Beatrix’ bezoek aan Curaçaosch Museum leidt tot censuur’. Het gaat om de tentoonstelling ‘Guera na Kòrsou?!,War in Curaçao 1940-1945’ in het Curaçaosch Museum die Beatrix op 2 mei zal openen. Naar nu blijkt is echter een door de Stichting Eerherstel Oorlogsslachtoffers Curaçao (SEOC) voorgesteld onderdeel geweigerd. Het heeft te maken met 15 arbeiders van Chinese afkomst uit Rotterdam van Shell-Curaçao die op 20 april 1942 vanwege een staking door de Nederlandse autoriteiten werden doodgeschoten. SEOC ijvert al jaren voor eerherstel van deze in de doofpot gestopte episode.

Het persbericht zegt: ‘De SEOC wilde onder meer een namenlijst van vijftien oorlogsslachtoffers op een bord vermelden, geplaatst langs de route van prinses Beatrix. De organisatie ‘werkgroep Guera na Kòrsou liet de SEOC vele keren merken dat dit intern op verzet stuitte. Men wilde niet het risico lopen dat de prinses deze vijftien namen onder ogen zou krijgen. Deze kwestie ligt politiek nog zeer gevoelig in Nederland.’ Zoals het er nu naar uitziet wordt in naam van prinses Beatrix -maar zonder haar medeweten- censuur toegepast door Antilliaanse autoriteiten. Het is de vraag of censuur het Nederlandse koningshuis en het Koninkrijk dient.

De SEOC zegt: ‘Noch de Nederlandse overheid, noch enige onafhankelijke onderzoekscommissie heeft zich ooit beziggehouden met deze wandaad. Nog tijdens de oorlog werd het de toenmalige gouverneur van de Antillen zelfs officieel opgedragen een Chinese gezant die mogelijk naar de toedracht van het incident zou gaan informeren ‘terstond de mond te snoeren’.  Na de oorlog weigerde de Parlementaire Enquêtecommissie Regeringsbeleid 1940-1945 om het bloedbad onder de Shell-stakers in haar onderzoek te betrekken.’ Is het geen tijd de 73 jaar oude episode over de Rotterdamchinezen af te sluiten? Omdat de Chinezen uit Rotterdam afkomstig waren kan de gemeente Rotterdam wellicht het voortouw nemen tot verdere normalisatie.

Zonder de moord op de 15 Chinezen goed te praten was het gezien de oorlogssituatie begrijpelijk dat in 1942 de Nederlandse autoriteiten vreesden dat de staking de olieproductie onder druk zette. Deze was immers van strategisch belang voor de hele geallieerde oorlogsinspanning. Dat is wat anders dan angstig opererende Antilliaanse autoriteiten die in 2015 in naam van het koningshuis vanwege vermeende gevoeligheden en hun eigen prestige waarbij het beeld past dat ze alles onder controle hebben hun toevlucht tot censuur nemen. Ligt deze kwestie overigens werkelijk ‘zeer gevoelig in Nederland’? Het lijkt er eerder op dat het onbekend is.

AFVN zegt aanklacht tegen Powned in te dienen wegens belediging

Is er een gedenksteen onthuld voor de op 21 februari 1945 gesneuvelde Lufwaffepiloot Gerhard Rohde in het Brabantse dorp Schaijk in de gemeente Landerd? ‘Omstreden monument onthuld‘, zegt Omroep Brabant op 21 februari. ‘Toch niet onthuld na ophef‘, zegt Omroep Brabant op 29 april. Misverstanden en gevoeligheden. Monumenten voor Duitse militairen zijn in Nederland zeldzaam. In Goirle staat in het dorp Riel in een tuin van een particulier een beeld van de Wehrmacht-soldaat Karl Heinz Rosch die in 1944 twee kinderen redde en daarbij zelf om het leven kwam. Een ‘Goede Duitser’. Een monument in het Leuldal herdenkt 687 militairen van 11 nationaliteiten die tussen 1940 en 1945 omkwamen, onder wie vier militairen van de Luftwaffe.

De AFVN (‘antifascistische oudverzetsstrijders nederland/ bond van antifascisten’) stapelt onduidelijkheid op onduidelijkheid met een persbericht dat verklaart een strafklacht tegen Powned in te dienen ‘wegens belediging, smaad en laster’ omdat het op haar site toe zou staan dat ‘de doorlopende series beledigingen door zogenaamde reaguurders worden gedumpt, vers uit het riool’. Het is niet de berichtgeving van Powned over het monument in Schaijk dat de AFVN opvoert als reden voor de aanklacht, maar de ruimte die Powned aan de reageerders zou geven. Een reactie die AFVN als voorbeeld geeft ‘In 9 van de 10 gevallen zijn anti-fascisten de nieuwe fascisten’ kan de AFVN wellicht onprettig vinden, is echter geen belediging maar een normale politieke mening. AFVN maakt het er nog gecompliceerder op door fouten recht te zetten die geen fouten zijn en steevast over een onthuld nazimonument te praten dat dus niet onthuld is en waarvan het de vraag is of de 20-jarige piloot Gerhard Rohde een nazi was of een marionet van een verkeerd regime.

Zijn de reageerders zo negatief als de AFVN beweert? Dat valt reuze mee, reacties als ‘Niet elke Duitser was een nazi’, ‘Sir Winston Churchill waarschuwde al voor de opkomst van bewegingen als deze „AFVN”’, ‘Het na-oorlogse verzet in actie’ en ‘Ik vind een monument, ook voor 1 omgekomen Duitse vlieger, een teken van volwassenheid’ zijn genuanceerder dan de AFVN doet uitkomen. Het kan zijn dat Powned het ergste heeft weggejorist. Zelfs als de AFVN gelijk zou hebben dat het doorlopend beledigd wordt door de reageerders van Powned moet het als organisatie die zich mengt in het publieke debat tegen een stootje kunnen. Het kan met persberichten, artikelen en aanklachten reageren. Om zich te profileren binnen de vrijheid van meningsuiting.

Foto: Herdenking 2014 bij het Leuldalmonumnet.

Vragen over de vele vragen over Aaidh ibn Abdullah al-Qarni

Update: De lezingen van de Saudische islamitische geestelijke Aaidh al-Qarni in Eindhoven gaan niet door, aldus het ED. Stichting Waqf, die hem had uitgenodigd, heeft wegens alle commotie over zijn geplande komst besloten ze te annuleren. Dat liet de organisatie woensdag 29 april weten.

De Saudische islamist Aaidh ibn Abdullah al-Qarni wordt beschuldigd van plagiaat, maar is in Nederland vooral het onderwerp van vragen van lokale en landelijke politieke partijen. Naar verluidt is hij uitgenodigd voor een conferentie van de ultra-orthodoxe islamitische stichting Al Waqf al-Islami, die is verbonden aan de Marokkaanse Al-Fourqaan-moskee in Eindhoven. In 2003 stelde de AIVD vast dat er ‘er hechte religieus-ideologische, financiële, organisatorische en juridische banden tussen beide bestaan.’ Al-Qarni is de toegang tot VS en Frankrijk geweigerd vanwege z’n extremistische standpunten. Volgens een woordvoerder van de stichting Al Waqf is Al-Qarni niet gevaarlijk en zouden zijn uitspraken uit het verleden er niet toe doen.

Maar daar denken politici anders over. CDA Eindhoven, VVD Eindhoven (‘de keiharde grens van het oproepen tot geweld mag wat ons betreft niet worden overschreden’), LPF Eindhoven (‘Omdat het verwerpelijk en levensgevaarlijk is dat deze haatprediker zijn woord kan richten tot inwoners van onze stad’), OAE Eindhoven, GBVKL TK, SGP TK, PVV TK, CU/VVD/CDA/SP TK buitelen over elkaar heen en stellen tientallen vragen over Al-Qarni die omstreden sjeik, haatsjeik, geweldsprediker, uiterste radicale sjeik en haatprediker wordt genoemd.

Vanwaar de bovengemiddelde aandacht van de politieke partijen voor Aaidh Al-Qarni? Is de vrijheid van meningsuiting niet onbeperkt als Al-Qarni met zijn uitspraken binnen de wet blijft, zoals de woordvoerder van Al Waqf al-Islami stelt? Een open debat over de islam is nodig. Moralisme, beschaving en fatsoen zijn van die termen die in stelling worden gebracht als wordt gezegd ‘in principe ben ik voor openheid, maar ….‘ Dat werkt dan twee kanten op. Als Geert Wilders spreekt tegen de islam of iemand als Al-Qarni voor de islam.

Zolang sprekers binnen de wet blijven moeten van tevoren geen beperkingen opgelegd worden of een vijandige sfeer gecreëerd worden. Het is simpel, als Al-Qarni de wet overtreedt wordt hij op een zwarte lijst gezet. En komt hij volgende keer Nederland niet meer in. Dat kan niet op voorhand. Laten we beseffen dat beperkingen van het publieke debat vaak oneigenlijk zijn en niet zozeer voortkomen uit echte bekommernis met de openbare orde of wat dan ook, maar uit keiharde partijpolitieke overwegingen. Als politici echt iets willen veranderen, dan kunnen ze de regering beter vragen om alle relaties met Saoedi-Arabië te verbreken.

Foto: Cartoon.

Literatuur van Kroaat Miroslav Krleža gaat niet nergens over

‘Een hele stoet van die arme schepsels trekt langs, met hun vacht en hun povere verstand, met onnatuurlijke bewegingen die nogal op de lachspieren werken. In iedere beweging van een mens schuilt meer dan zeventig miljoen jaar dressuur en slaag. Die hele manier van mensen waarop ze over straat lopen is eigenlijk een soort hogere hippische school voor het circus van de straat, en groot is de afstand tussen de steengroeve waar de mens zijn naaste familie op een vuurtje roosterde en de straten van tegenwoordig waarover de mensen wandelen in het gelid van de openbare orde, op het ritme van de gummiknuppel, terwijl ze zichzelf voorhouden dat ze niet langer kannibalen zijn.’ Aldus de Kroatische schrijver Miroslav Krleža (1893-1981) in het hoofdstuk ‘De bruiloft van prefect Klanfar‘ in de roman ‘De Glembays’ (1932) in vertaling van Guido Snel. Van hetzelfde soort absurdisme als Bohumil Hrabal die met humor de wreedheid van het leven blootlegt.

We houden onszelf voor de gek omdat het leven anders onverteerbaar is. Opvallend is dat in ‘De Glembays’ het onder invloed van Hongarije staande lijdende Kroatië met allerlei politieke intriges en omhooggevallen politici die hun ziel aan de meestbiedende verkopen wordt afgezet tegen Nederland als het land waar alles goed geregeld is: ‘Dat lichtende, heerlijke, godgezegende Nederlandse land met zijn afwateringssysteem en geasfalteerde wegen leek hem vanavond een tuin van Eden vergeleken bij dit moerasland en de hongerende koeien. Daar waren de stallen betegeld met blauw-wit porselein, terwijl hier alles besmet was met tering en miltvuur, hier floot de wind door de balken op zolder en van gloeilampen had nog nooit iemand gehoord.’

Dit is geen literatuur die de lezer laat ontsnappen. De schrijver wrijft het er met een expressieve stijl extra in. Maar de zwaarmoedigheid en het zichtbaar maken van het dunne lage vernis dat de mens tot mens maakt geven ook troost. We zijn niet de enigen, de meeste mensen zijn zo. ‘In die koppen hebben die mensen een beeld, over de rechtsorde, over de hemelse mysteriën, ze antwoorden elkaar als papegaaien met aangeleerde dingen, maar wat ze allemaal in hun kop ronddragen is niet veel meer waard dan wat ze in hun zakken hebben. Al die nikkelen horloges en die geldwissels, al hun levensbeschouwingen, die hen naar de dingen doen kijken als door een gebarsten bril, zijn stuk voor stuk toneelatrributen van een treurig stemmende voorstelling die nooit lang zal duren’ Het leven is eindig en Miroslav Krleža wijst ons daar op. Vol weemoed.

Foto 1: Petrinjskastraat Zagreb, Kroatië. Omstreeks 1930. 

Foto 2: Ksaverskastraat Zagreb, Kroatië. Omstreeks 1930.

Vice News: Russisch nationalisme en propaganda. Hoe eindigt het?

Begrijpen we onze tijd? Of is afstand in de tijd nodig om onze eigen tijd te begrijpen? Zien we beter wat er in het Duitsland van de jaren ’30 gebeurde, dan wat nu in de Russische Federatie gebeurt? Het eerste is immers afgesloten en het laatste ontwikkelt zich nog van dag tot dag. We kunnen niet weten of de Russische agressie in Oekraïne in een grootscheepse oorlog eindigt. Maar de overeenkomsten zijn verbluffend. En verontrustend.

Er is de propaganda die de geest van een meerderheid van de bevolking beïnvloedt, de vreemdelingenhaat, het revanchisme over wat verloren is gegaan, de militarisering van een samenleving die geleidelijk overgaat in een oorlogseconomie, het nationalisme en de marginalisering van de enkele tegenstem die nog klinkt. Dat laatste varieert van een rockgroep die in Oekraïne optreedt en intellectuelen die moeten emigreren omdat hun leven bedreigd wordt tot een oppositieleider als Boris Nemtsov die om zijn mening vermoord wordt.

Nog een overeenkomst met de jaren ’30 (vdve) is dat Europa geen antwoord heeft op de Russische agressie en zolang mogelijk de schijn probeert op te houden dat alles normaal is. München 1938 heet nu Minsk 2015. Wat in de Russische Federatie gebeurt is echter verre van normaal. Dat gebrek aan Europese weerstand is nog onbegrijpelijker vanwege de inschatting dat de Russische conventionele strijdkrachten van mindere kwaliteit zijn dan de Westerse legers. De Russische zelfoverschatting gaat samen met Westerse zelfonderschatting. Of de ellendige luiheid om de eigen comfort zone te verlaten om harde eisen te stellen die de vrede redden.

Bespiegeling over rol van Duitsland in de EU. Wat kan Nederland?

Duitsland is een gespleten land. Imperialistisch en anti-imperialistisch tegelijk. In Angelsaksische landen wordt de buitenlandpolitiek van Duitsland niet vertrouwd, zoals uit de woorden van Edward Lucas blijkt: ‘Some wonder if Germany and Russia have cooked up a secret deal on Ukraine, in which Russia gets Crimea and the eastern rebel regions in return for Germany closing the doors to Ukraine’s EU and NATO membership. That may be wrong. But German diplomats’ behavior gives cause for concern. The foreign minister, Frank-Walter Steinmeier, simply refuses to answer when asked by other EU foreign ministers to explain his country’s position.’ Excuus is dat Frankrijk, Groot-Brittannië, Spanje en Italië ieder hun redenen hebben om zich te isoleren. Ze doen een stap terug zodat het op de plaats blijvende Duitsland in de EU ineens vooraan staat.

Zuid-Europese landen als Griekenland, Spanje of Italië vertrouwen Duitsland evenmin en Griekenland eist zelfs herstelbetalingen voor het aangedane leed in de Tweede Wereldoorlog. Mede om het eigen onvermogen te verhullen. Dat verleden werkt door in de politiek van Duitsland en in de reacties op dat land. In die zin is de Griekse eis even gerechtvaardigd als toegeeflijkheid van Duitsland in een verkeerd begrepen schuldcomplex dat het verkeerde slachtoffer compenseert. Dat het hardste schreeuwt maar niet het meest onder de Duitse terreur geleden heeft. Dat is niet Rusland, maar waren Polen, Oekraïne en Wit-Rusland. De Duitse politieke elite kan dat weten, maar ontkent door de realiteit van 70 jaar geleden de realiteit van nu. Het keert zich af van Oekraïne en vermengt handelspolitiek, baatzucht, machtspolitiek, onderscheidingsdrift, masochisme en psychologische boetedoening. Duitsland is akelig onberekenbaar omdat het zichzelf onvoldoende kent.

Duitsland is het land dat zo hunkert om definitief uit de schaduw van de eigen recente geschiedenis te treden, dat het achterom blijft kijken. Vol zelfkwelling neemt Duitsland de EU op sleeptouw. Aangescherpt door de niet-werkbare situatie van een supranationale staat waar de nationale staten het voor het zeggen hebben is Duitsland in Europa het land dat dan maar steeds zwaarder het eigenbelang laat tellen. Bij de bankencrisis of in de relatie met Rusland. Notabene op verzoek van landen als de VS die graag in Duitsland een stabiliserende factor in Europa zien. En haar dat opdringen. Maar hoe stabiel is Duitsland dat nog steeds achtervolgd wordt door de oude spoken uit haar recente verleden die steeds weer opnieuw levend blijken te zijn?

Nederland is als klein land afhankelijk van de Duitse economie. Spreekwoordelijk is Nederland een deelstaat van Duitsland en aanvoerhaven voor het Ruhrgebied. Het Atlantisch georiënteerde Nederland leunt ook sterk op het vrijhandelende Groot-Brittannië en de VS. Nederland vindt haar bestaansrecht in het jongleren tussen de machten. Nu dreigt het politiek geïsoleerd komen te staan en het tegenwicht tegenover het economisch dwingende Duitsland te verliezen als haar mentale partner Groot-Brittannië via een referendum uit de EU stapt. Een kans die nu op 50% wordt ingeschat. Nederland kan Groot-Brittannië om economische redenen niet volgen omdat het economisch afhangt van Duitsland. Maar politiek zou het een zegen zijn voor Nederland om afscheid te nemen van de steeds meer onder invloed van Duitsland staande EU die vanuit die kern vals klinkt.

Foto: K. Lishko, ‘Vrouwen op de vlucht voor de Duitse bombardementen in de wijk Grushki, Kiev, Oekraïne, 23 juni 1941.’ Bron: Russisch Internationaal Nieuwsagentschap.

Zes Amerikaanse schrijvers protesteren tegen prijs Charlie Hebdo

Vrijheid van meningsuiting waaraan beperkingen worden gesteld is geen vrijheid van meningsuiting meer. Salman Rushdie legde dat enkele maanden geleden uit. Zes leden van de Amerikaanse PEN club hebben echter niet begrepen wat vrijheid van meningsuiting is. Het gaat om de schrijvers Peter Carey, Michael Ondaatje, Francine Prose, Teju Cole, Rachel Kushner en Taiye Selasi. De New York Times meldt dat ze protesteren tegen de beslissing van de PEN club om de jaarlijkse Freedom of Expression Courage award aan Charlie Hebdo te geven en dat ze het gala waar de award wordt uitgereikt niet zullen bijwonen. Eerder dit jaar werden 12 redactieleden van het Franse satirische tijdschrift bij een moordaanslag door twee islamisten vermoord.

Kushner verwijt Charlie Hebdo ‘culturele intolerantie‘ en ‘een soort van gedwongen seculier standpunt’. Deze schrijvers hebben er niets van begrepen. Komt dat door hun Amerikaanse blik op de wereld? Ze kennen Charlie Hebdo niet dat alles en iedereen op de korrel neemt en reduceren het tot een tijdschrift dat moslims denigrerend zou afbeelden. Ze begrijpen evenmin wat meningsuiting echt inhoudt. Best triest, die Peter Carey, Michael Ondaatje, Francine Prose, Teju Cole, Rachel Kushner en Taiye Selasi die menen op te komen voor tolerantie, maar feitelijk het omgekeerde doen. En wat is in hemelsnaam een ‘gedwongen seculier standpunt‘?

MH17: Duitse media geven prima overzicht, geen onthullingen

Het Duitse WDR, NDR en de Süddeutscher Zeitung duiken opnieuw in de MH17. Emotie wordt niet geschuwd. Waarom moesten 298 mensen sterven, vragen de journalisten zich af. Drie aspecten zijn opvallend. 1) Deze Duitse media houden geen slagen meer om de arm over de schuldigen: Russische militairen; 2) Twijfels of het onderzoek onder leiding van Nederland ooit zal leiden tot het aanwijzen van een schuldige. Ofwel, wat zijn de overwegingen om de confrontatie met Rusland niet aan te gaan? Daarover wordt veel gesuggereerd, maar weinig concreets vermeld; 3) Twijfels over de rol van Oekraïne  en Westerse landen bij het niet-sluiten van het luchtruim boven Oost-Oekraïne na 14 juli 2014. Het bekende wordt overzichtelijk op een rij gezet. Een prima overzicht voor wie nog in het onderwerp ingevoerd is, maar voor anderen bevat de reportage niets nieuws.

Een opvallend gemiste kans is dat niet uitgelegd wordt dat de onderdelen van het Buk-systeem op tientallen kilometers afstand van elkaar kunnen opereren. Zodat er in de commandovoering, transport en lancering wel degelijk samenwerking kan zijn geweest tussen Russische militairen en separatisten. Nu wordt gesuggereerd dat het het een of het ander is. En dus hoogstwaarschijnlijk een volledig Russische militaire aangelegenheid.

Burgerinitiatief pleit voor de Scheiding van Banken en Staat

‘In de Middeleeuwen probeerde je de Kerk en de Staat te scheiden en nu proberen we de Banken en De Staat te scheiden’, aldus acteurs Pierre Bokma en Victor Löw. Op 21 april bood George van  Houts namens 113.878 ondertekenaars, De Verleiders, Ad Broere en Ons Geld een burgerinitiatief aan aan Helma Neppérus, voorzitter van de commissie burgerinitiatieven in de Tweede Kamer. Doel ervan is bewustwording over geldschepping door een commerciële partij, de banken en vragen stellen over de vanzelfsprekendheid. We Are Change Rotterdam doet verslag en sprak met Pierre Bokma en Victor Löw over de scheiding tussen Banken en Staat.

De verwijzing van Bokma en Löw naar William Shakespeare is interessant. De historische stukken stelden de vraag wat macht is, hoe het werkt en hoe machtspolitiek zich aan ons voordoet. En treft. Op een terloopse en onderhoudende wijze, maar vol voedsel voor kritiek. In de goede vorm gebracht dienen oude verhalen om na te denken over de eigen tijd. Want de mechanismen van de macht veranderen niet. Het theaterstuk ‘De Verleiders, door de bank genomen’ bevraagt de macht. En is zoals politieke partijen en Raden voor Cultuur willen dat kunst is: relevant, geëngageerd en professioneel. De politiek staat op een tweesprong. Of het neemt het burgerinitiatief en de kunst serieus. Of het gaat over tot de orde van de dag en doet kunst af als franje.