Joe Walsh en conservatief Amerika. Schoppen van rechts tegen media is onvergelijkbaar met links dat haatspraak wil verbieden

Joe Walsh is een voormalig Republikeins, conservatief congreslid voor Illinois. Ooit lid van de Tea Party causus. Hij is nu gastheer van een conservatief radioprogramma. Walsh was aanvankelijk een aanhanger van Trump, maar kwam daar na de ontmoeting van Trump met Putin en de ontluisterende afsluitende persconferentie in juli 2018 op terug. Walsh noemde Trump een verrader. Walsh steunt het onderzoek van speciale aanklager Robert Mueller naar de samenwerking van Team Trump met het Kremlin. Walsh is vergelijkbaar met het wereldbeeld van andere vanouds conservatieve opinie-makers als Max Boot, Ben Shapiro, John Schindler of Bill Kristol die doorgaans pro-Israël, pro-kleine overheid en een strikte fiscale politiek, anti-abortus, pro-Navo, pro-Westerse alliantie en anti-Putin zijn. Een artikel van Arch Puddington in het conservatieve Weekly Standard gaat in op de vraag in hoeverre conservatieven en Republikeinen de Rusland-politiek van Trump steunen. Zijn Walsh en consorten de regel of de uitzondering binnen de conservatieve beweging in de VS?

Bij genoemd wereldbeeld hoort de opvatting van ongebreidelde persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting. Zoals Jaap Tielbeke in een artikel in De Groene uitlegt valt dat te herleiden tot de liberale filosoof John Stuart Mill die van mening was dat ‘een ongehinderde uitwisseling van ideeën‘ in het publieke debat ‘een essentiële voorwaarde‘ was ‘om dichter bij de waarheid te komen’. Tielbeke doet het af als ‘naïef‘ en ‘een valse voorstelling van zaken’ omdat ‘de vrije markt voor ideeën een illusie’ is. Overigens des te meer omdat door de verslechterde economische situatie van traditionele media de rol van de journalistiek is afgenomen en er gaten zijn gevallen in ‘de vrije markt voor ideeën‘ en nieuwe media als Facebook tot nu toe onvoldoende beseffen en aarzelen om de verantwoordelijkheid te nemen die bij hun journalistieke verplichtingen past. 

Walsh’ tweet verwijst in de tweede alinea (‘hate speech banned’) naar complotdenker Alex Jones en diens radicaal-rechts vehikel ‘Infowars’. Zoals techsite The Verge in het artikel ‘How Alex Jones lost his info war; Misinformation is fine — but hate speech isn’t’ opmerkt is Jones door de techbedrijven behalve Twitter in de ban gedaan vanwege haatspraak of aanzetten tot haat. Casey Newton vraagt zich trouwens af of de echte uitdaging voor de techbedrijven pas komt als gebruikers de inhoud van Jones’ programma’s gaan kopiëren.

Walsh’ vergelijking tussen rechts dat niet gelooft in persvrijheid en links dat niet gelooft in vrijheid van meningsuiting is onevenwichtig. Het eerste is realiteit, maar het tweede niet. Trumps tirades tegen ‘de pers als vijand van het volk’ omdat nieuwsorganisaties ‘nepnieuws’ zouden bieden is een afleiding om de actuele en nog te verschijnen verslagen van de media over de uitkomsten van de onderzoeken naar de samenzwering van Team Trump met het Kremlin in een kwaad daglicht te stellen. Walsh heeft gelijk dat Trumps achterban hem daarin steunt. Ook onafhankelijk kiezers zijn gevoelig voor die continue tirades van Trump en zijn waterdragers tegen de media. Enig bewijs dat media werkelijk vijanden van het volk zijn ontbreekt echter.

Dat is anders met haatspraak. Zoals ook Tielbeke stelt is een ‘een ongehinderde uitwisseling van ideeën’ waarin het denken van Alex Jones past naïef. Niet alleen omdat de ‘vrije markt van ideeën’ van de traditionele media een illusie is en nieuwe (sociale) media nu pas schoorvoetend hun journalistieke verantwoordelijkheid beginnen te nemen, maar ook omdat in de echokamers van de sociale media per definitie een publiek debat ontbreekt waarbij de beste ideeën komen bovendrijven. Hier moeten overheden op inspringen om het open, publieke debat en de democratie te redden. Door zelf actie te nemen en richtlijnen op te stellen, en door bedrijven te verplichten tot actie. Het is Jones’ intentie niet om zijn meningen te meten met die van anderen en zonodig in te wisselen voor een betere mening. Kwam Jones met het verspreiden van desinformatie jarenlang weg, nu hij wordt aangesproken op haatspraak of aanzet tot haat lijkt ineens de maat vol te zijn. Als indirecte terechtwijzing van Trump? De maat die allang vol was, maar eindelijk echt als vol bevonden wordt. 

Foto: Tweet van Joe Walsh, 9 augustus 2018.

Advertentie

Donald Trump kan zomaar president worden. Of dictator

Donald Trump gaf een afsluitende toespraak van 75 minuten op de Republikeinse conventie in Cleveland. Gitzwart en negatief, zonder hoop en met weinig beleidsvoornemens hoe het land gerepareerd kan worden om het weer op de rails te zetten. Nog los van het feit dat Trump geen idee heeft hoe een democratie werkt, welke instituties daarin samenwerken en waaruit het politieke handwerk bestaat om iets voor elkaar te krijgen. Het blijven grote woorden. De macht van de president is relatief klein, zoals president Obama ervaren heeft. Hoewel hij zich soms verschool achter die machteloosheid vanwege zijn besluiteloosheid. Maar in de praktijk zijn de marges voor een president klein en rechtvaardigen ze niet het beeld van almacht dat Trump schetst.

Als Trump al beleidsvoornemens schetst, zoals over de NAVO, dan zijn ze zo wereldvreemd en onrealistisch dat ze nooit gerealiseerd kunnen worden omdat internationale verdragen en afspraken ze in de weg staan. Intussen zorgen ze voor onrust en onzekerheid. Trump zaait verdeeldheid. Zijn toespraak ging niet over het bereiken van een ideale wereld (utopie), maar over het schetsen van een wereld met akelige kenmerken (dystopie). Hij begint steeds meer te lijken op de hoofdpersoon Charles Lindbergh uit de roman ‘The Plot Against America‘ (2004) van Philip Roth. Diens antisemitisme uit 1940 is vervangen door Mexicanen- en moslimhaat. De roman die 12 jaar geleden als waarschuwing opgevat kon worden dreigt realiteit te worden.

Trump wordt door vele Amerikanen gehaat, maar hetzelfde geldt voor zijn belangrijkste opponent Hillary Clinton die in de peilingen geen afstand van hem kan nemen. Volgende week is de Democratische conventie en te verwachten valt dat de Democraten wel hoop bieden en Trumps ongeschiktheid zullen benadrukken. Maar toch tekent zich het onheilsscenario af van een Amerikaanse president die alle kenmerken van een fascistische leider vertoont. Europese rechts-nationalistische politici als Geert Wilders en Nigel Farage steunen Donald Trump en zeggen zich met hem te identificeren. Die identificatie verraadt wie ze werkelijk zijn.

Het blijft jammer dat Bernie Sanders geen kandidaat namens de Democratische partij is. Dan zou tegenover Trump met zijn historische lage favorable ratings een kandidaat in het veld gebracht worden die positieve gevoelens bij grote delen van het electoraat losmaakt. Niet zo gehaat wordt als Trump en Clinton. Amerikanen moeten in november hun president kiezen. Dat kan zomaar Trump worden. De strijd binnen de Republikeinse partij kan het verschil maken. Veelzeggend is dat de Koch broers die 900 miljoen in de campagnes stoppen zich distantiëren van lokale kandidaten die zich met Trump verbinden, zoals Ron Johnson ervoer volgens een bericht in de Huffington Post. Een derde kandidaat als Gary Johnson kan zich ook nog in de race mengen.

Nate Silver zegt in een afrondende reactie op Trumps toespraak dat er geen peil is te trekken op de uitkomst: ‘Trump could become president, obviously. Or he could lose by 15 points. I’m not sure we really know a lot more than when the general election unofficially started six weeks ago.’ De race is onvoorspelbaar met een onvoorspelbare kandidaat en twee kandidaten die door grote delen van het electoraat diep gehaat worden. Europa moet op het ergste voorbereid zijn: een presidentschap van Trump. Een dictator als vriend. Awesome. 

Foto: Tweet van Bernie Sanders, 22 juli 2016.

Het grote geld van de Koch broers roept Donald Trump in politiek en media tot de orde. Hij moet hun belang behartigen

Waarom het een gemiste kans is dat Bernie Sanders niet genomineerd wordt namens de Democratische partij, maar ook waarom hij vanwege het systeem van big money in politics niet genomineerd kon worden maakt Cenk Uygur duidelijk in zijn commentaar over Donald Trump en de Koch Brothers. Sanders was de enige kandidaat die daar tegen ageerde. Het maakte hem kansloos. Het is het grote geld achter de schermen dat de politiek bepaalt en journalisten en politici aanstuurt. Dat geldt ook voor de Clintons die volgens onderzoek van de Washington Post in 41 jaar meer dan 3 miljard dollar ophaalden bij geldschieters. Dat gaat niet zonder tegenprestatie. Dit verklaart waarom Hillary Clinton op belangrijke onderwerpen vaak van positie verandert en haar in de beeldvorming het beeld van een draaikont, ofwel flip-flop aankleeft. Zij volgt haar geldschieters.

‘Zwart geld‘ van de conservatieve Koch broers corrumpeert de Amerikaanse politiek en in het bijzonder de Republikeinse partij. Het zet de burger aan de zijlijn omdat Koch en andere geldschieters de deelnemers, de strategie en de hoofdlijnen van de politiek bepalen. Elke poging om dat te veranderen ten gunste van de burger wordt geblokkeerd. Donald Trump moet terug in zijn hok vanwege zijn onafhankelijke koers, zijn onberekenbaarheid en de mogelijkheid dat hij de belasting voor de rijken verhoogt. Daarom hebben de Koch broeders de opinieleiders die ze controleren, zoals Joe Scarborough op MSNBC’s Morning Joe en voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Paul Ryan met als voorwendsel het geval rechter Gonzalo Curiel ‘losgelaten’ op Trump. Deze heeft geld nodig om succesvol campagne te kunnen voeren. Dat geld kan hij alleen van de Koch broers en andere geldschieters krijgen. Ze vertellen hem exact hoe hij hun belangen dient te behartigen.

TYT: Bernie Sanders wordt niet gesteund door progressieve media

Cenk Uygur vraagt zich af over er in de VS progressieve (‘liberal’) media bestaan. Dit naar aanleiding van de bejegening in de campagne van de progressieve Democratische kandidaat voor het presidentschap Bernie Sanders. Cenks antwoord is ontkennend. Zelfs de als progressief bekend staande Washington Post is naar zijn idee niet progressief, maar zou in de zak van het bedrijfsleven zitten. Omdat Sanders zegt het bedrijfsleven aan te pakken als hij president wordt, laten de progressieve media Sanders vallen. Republikeinse kandidaten Donald Trump en Ted Cruz worden door die progressieve media minder als bedreiging gezien dan Sanders die aan politieke structuren wil morrelen. Bij de campagne in 2012 was het de Republikeinse outsider en  libertariër Ron Paul die gif voor de media was. Evenals Sanders nu had Paul relatief veel steun onder jongeren.

Het is een misverstand dat de gevestigde media links zijn, want ze zijn rechts. Ook in Nederland, waar NRC, Volkskrant en Trouw eerder tegen de zittende macht aanschurken dan die kritisch volgen. Dat is er de laatste jaren nog erger op geworden omdat de redacties ondergeschikt zijn gemaakt aan het nieuwsbedrijf. Ondanks redactiestatuten en plechtige woorden over onafhankelijke journalistiek. Dat laatste bestaat niet echt in een commercieel bedrijf. Ook goedwillende redacties die goede journalistiek willen bedrijven hebben steeds minder te zeggen in hun eigen medium. Nog onlangs kwam dat tot uiting in een botsing tussen de redactie van de NRC en het bedrijf NRC Media die het nieuwsbedrijf commercieel uitbaat over een artikel in een commerciële bijlage over de Krim door Munda de la Marre. De NRC-Ombudsman ontkende trouwens in een commentaar dat er vermenging bestaat van redactie en commercie, maar leek daarbij toch weg te kijken voor de macht van het bedrijfsleven die verder gaat dan de garantie van de journalistieke onafhankelijkheid.

Cenk Uygur over de Koch broers en het grote geld in de Amerikaanse politiek

Cenk Uygur is naast journalist ook politiek activist. Hij wil dat het grote geld uit het Amerikaans politieke bestel verdwijnt, omdat het de democratie kapotmaakt. Als voorbeeld neemt hij de in de VS invloedrijke, neoconservatieve ondernemers de Koch broers die met hun geld politici kopen. En de ultraconservatieve Tea Party-beweging binnen de Republikeinse partij steunden waardoor deze partij steeds extremer werd. Met Donald Trump en Ted Cruz nu als exponent. Aanleiding is het boek Dark Money van Jane Mayer dat uitzoekt hoe de Koch familie aan hun geld kwam waarmee ze nu de Amerikaanse politiek beïnvloeden. De herkomst is dat hun vader Fred Koch olieraffinaderijen voor Stalin en Hitler bouwde. En de Duitse oorlogsmachine hielp opbouwen. Cenk heeft er geen goed woord voor over. Er is ook een Nederlandse connectie, want genoemde Fred Koch was een zoon van immigranten uit het Nederlandse Workum. Niets om trots op te zijn, deze Kochs.

Foto: Omslag van boek Dark Money van Jane Mayer.

Ron Paul spreekt over Oekraïne en Amerikaanse steun

Ron Paul is consequent in z’n isolationisme. Daarom werd-ie genegeerd door de Amerikaanse media toen-ie nog namens de Republikeinse partij in de race was voor president. Ron Paul is gif voor de media. Hij is niet voor steun aan banken of de wapenindustrie. Daarom negeren de door het bedrijfsleven gecontroleerde media Ron Paul zoveel mogelijk. Nu iets minder dan voorheen, omdat z’n ambitie kleiner is. De VS dreigt door steun aan de Oekraïne zelfs de Russen te betalen. Hoe valt dat de Amerikaanse belastingbetaler uit te leggen? Een los eindje aan dit verhaal is de presentatie ervan. Waarom brengt het door het Kremlin gefinancierde RT kritiek op de Amerikaanse regering als het er niks bij te winnen heeft? Wat heeft Rusland te winnen bij isolationisme van de VS? Evenveel als de Amerikaanse belastingbetaler? Ron Paul zwijgt in elk geval niet. Dat siert hem.

Waarom geeft rechts Nederland geen kritiek op spionagepraktijk?

Een vraag houdt me sinds juli 2013 bezig zonder dat ik het antwoord weet. Het is hier en hier vaak beweerd. Een terugkerend thema, namelijk waarom weten in de VS progressieven, Tea Party en libertariërs elkaar -hoewel tandenknarsend- te vinden in hun afkeer van de overheidspraktijken en gebeurt dat in Nederland niet. Het valt op dat vooral rechts Nederland geen kritiek openbaart. Connie Cass maakte er voor AP een verhaal over met een titel die voor de VS een antwoord geeft: ‘What can unite liberals and tea partyers? The NSA’.

Hoe kan dat in de VS niet-partijgebonden of gemarginaliseerd links en rechts elkaar vinden op het onderwerp massale spionage van burgers? ‘More extreme political views lead to more distrust of government‘, antwoordt Ilya Somin van de George Mason University die de focus op de grondwet van de Tea Party bestuurde. Hoe verder burgers afstaan van de middenpartijen, hoe minder waarschijnlijk het is dat ze denken dat de overheid naar hen luistert. (People at the far ends of the political spectrum are less likely than middle-of-the-road voters to feel government is responsive to them). En aan de andere kant volgen gematigden minder nauw de politiek dan kiezers die zich meer aan de buitenkant van het politieke spectrum bevinden. Mede om die reden zou het kunnen dat gematigden zich minder bewust zijn van de omvang van de activiteiten van de NSA.

In Nederland komt er vanaf links stilaan kritiek op de NSA, de praktijk van massale spionage van burgers en inperking van de burgerrechten. Te denken valt aan digitale burgerrechtenbeweging Bits of Freedom, de SP en het centrum-linkse D66. Maar rechts Nederland laat zo goed als niks horen. Dat wil zeggen de VVD, het CDA en de PVV wimpelen alle kritiek weg. Er is weliswaar een Libertarische Partij die het opneemt voor de burgers, maar deze partij heeft weinig invloed. Waarom zijn er binnen VVD en het CDA geen leden die een vuist maken in het krachtig stelling nemen tegen het snuffelen door geheime diensten, het opslaan van persoonsgegevens door overheden en de inperking van burgerrechten? Wat is er aan de hand met de vrijheidsdrang en het zelfbeeld van conservatief Nederland? Waar blijft hun kritiek op de overheid en het opkomen voor de burger?

Foto: Anne Francis in Forbidden Planet (1956) van Frank McLeod Wilcox.

Uitersten ontmoeten elkaar: Ron Paul en Julian Assange

De progressieve Julian Assange en de libertarische Ron Paul vinden elkaar in hun afkeer van wat Assange het ‘extremistische centrum’ noemt. In dat centrum wordt de macht verdeeld en anderen buitengesloten. Vooral in de informatievoorziening. In de VS zijn dat Democraten en Republikeinen, in Nederland de VVD en PvdA. Personen uit die partijen die eerlijkheid, waarheid of burgerrechten boven de machtsvorming zetten worden niet tot dat machtscentrum van hun eigen partij toegelaten. Dit hoefijzermodel is niet nieuw, maar interessant is dat het steeds minder uitzonderlijk wordt. Feit dat Ron Paul voor zijn video-kanaal Julian Assange van WikiLeaks als gast uitnodigt onderstreept deze ontwikkeling. Zie hier voor de andere delen van het gesprek.

De verklaring ‘Waarom ik de VVD verlaat‘ van de fractievoorzitter voor de VVD in Menterwolde Marc Hesp snijdt precies dat probleem aan van een politieke partij als de VVD die in de machtsvorming de eigen principes verliest en de burgerrechten geweld aan doet: ‘Liberalisme gaat over vrijheid, een overheid die de persoonlijke vrijheid waarborgt. Dat staat haaks op de anti-privacy agenda van de VVD bewindslieden.’

Foto: Marcel van Eeden, 27 augustus 2007 [2308]

FBI coördineerde hardhandig optreden tegen Occupy met bedrijfsleven

Kan het nog iemand verwonderen dat veiligheidsdiensten als een particuliere dienst voor banken en bedrijven werken? Uit volgens de Freedom of Information Act opgevraagde, maar sterk geredigeerde documenten blijkt dat Occupy Wall Street vanaf het begin nauwgezet in de gaten werd gehouden door de FBI. Een en ander wijst op de verwevenheid van bedrijven en overheid. Chris Hedges noemt dat staatsfascisme. Zodat een geweldloze beweging als Occupy wordt gevolgd en de met geweren zwaaiende en dreigende Tea Party beweging niet. Mara Verheyden-Hilliard van burgerrechtenbeweging The Partnership for Civil Justice Fund licht toe.

Foto: Occupy Wall Street

Onstabiele politici als nuttige idioten: WikiLeaks, Karl Rove en VVD

De IJslandse WikiLeaks-woordvoerder Kristinn Hrafnsson introduceert in een interview met John Robles van de Voice of Russia de term ‘unstable politicians‘.  Het gesprek loopt de problemen na die de onlangs opgerichte Freedom of the Press Foundation zou kunnen ontmoeten van degenen die WikiLeaks het zwijgen op willen leggen. Een batterij advocaten staat klaar om een nieuwe bankblokkade van WikiLeaks te counteren. Doel van de Freedom Foundation is het steunen van transparante journalistiek. Hrafnsson merkt op dat WikiLeaks tot nu toe nergens ter wereld ooit door wie dan ook aangeklaagd is voor het begaan van welke misdaad dan ook.

Onstabiele politici gebruikten grote woorden om WikiLeaks naar de hel te wensen, maar voegden de daad niet bij het woord. Amerikaanse politici kunnen sinds eind 2010 met hun vrije mening Julian Assange ongestraft criminaliseren en de publieke opinie beïnvloeden. Hun aantijgingen zijn opinies zonder onderbouwing. Dit wordt niet geformaliseerd in een aanklacht, maar informeel gespind. Uit calculatie door hardliners en impuls van navolgers. Onstabiele politici bouwen niet alleen een relatie met nieuwsmedia op om zelf te scoren, maar manipuleren ook de werking van transparante journalistiek. Zodat WikiLeaks geen steun meer vindt in het centrum van de publiciteit. De karakterisering onzorgvuldig of zonder verplichting past onstabiele politici.

Onstabiele politici staan in een hiërarchische relatie tot elkaar. Republikeins strateeg Karl Rove zet een lijn uit die door het politieke voetvolk dat zijn gedachtengoed deelt gevolgd wordt. Zelfs vice-president Joe Biden neemt als ‘tough guy’ van de regering-Obama de patriottische lijn over om de verdediging op rechts af te dekken. Uiteindelijk sijpelt de manipulatie door naar de nationale politiek van de bondgenoten. Zodat de VVD zonder eigen meningsvorming over Assange zich ezelachtig door Rove en de Tea Party laat beïnvloeden. Voormalig minister Uri Rosenthal etaleerde zijn gebrek aan autonoom denken in antwoord op vragen van SP-Kamerlid Harry van Bommel door de leugens van zijn Zweedse collega Carl Bildt uit de regering-Fredrik Reinfeldt over te nemen. Diens ‘Nieuwe Conservatieven’ worden al ruim 30 jaar geadviseerd door Karl Rove.

Zo laten onstabiele politici zich in Nederland als marionetten door de Amerikaanse partijpolitiek sturen. Ze beseffen stellig hun eigen rol. Maar ze vinden het geschikter om His Master’s Voice na te echoën dan een eigen geluid te ontwikkelen. Zelfs ik krijg een voorgekauwd antwoord uit Amerikaanse koker van de medewerker van VVD-Kamerlid Mark Verheijen op mijn suggestie om Nederland te laten bemiddelen in de zaak-Assange. Uiteindelijk maakt dit onze onstabiele politici tot ‘nuttige idioten’. We zijn ons ervan bewust.

Foto: Bizarro, 2004. ‘But surely you agree that truth can be created by the repetition of a lie‘ (Maar zeker gaat u ermee akkoord dat de waarheid kan worden gecreëerd door de herhaling van een leugen).