Antwoord op video ‘Stop Disney’s LHBT-indoctrinatie’ van het ultra-conservatieve katholieke CitizenGo

Mijn reactie bij de video van CitizenGo over de vermeende LHBT-indoctrinatie van Disney. Ermee sluit deze ultra-conservatieve katholieke organisatie aan bij de politieke standpunten van de Republikeinse gouverneur van Florida Ron DeSantis die als mogelijke uitdager van Trump het schoppen tegen Disney gebruikt om hem rechts in te halen en de cancel culture hoog op de agenda te houden en de conservatieve kiezers voor zich te winnen:

Het lijkt er eerder op dat orthodoxe christenen zoals die van CitizenGo geobsedeerd zijn door de LHBT-gemeenschap, dan dat Disney geobsedeerd is door de LHBT-gemeenschap. Christenen hebben de vrijheid van godsdienst om met elkaar hun geloof te belijden. Wat ze voor zichzelf aan rechten en vrijheden verworven hebben, zouden ze ook anderen moeten gunnen. Maar dat doen ze niet. Daarmee zijn ze in strijd met de kern van hun eigen leer.

Voordat enkele jaren geleden de cancelcultuur over de wereld spoelde, was er eeuwenlang een kanselcultuur die dominant was in de westerse wereld. Ooit hadden georganiseerde godsdiensten een zinvolle, emanciperende rol die de samenleving hielp vormen. Ze hebben zelfs bouwstenen aangeleverd voor het rationalisme van de Verlichting. Historisch gezien is het verschil tussen de verschillende filosofieën niet zo groot.

Maar zoals met alles is er een tijd van komen en een tijd van gaan. De monotheïstische godsdiensten hebben hun nut bewezen, maar zijn van progressieve maatschappelijke krachten verworden tot behoudzuchtige krachten die op de rem van de ontwikkeling zijn gaan staan. Dat valt te betreuren. Dat uit zich erin dat ze tegen allerlei hedendaagse ontwikkelingen zijn. Zo is het christendom niet begonnen, maar lijkt het wel te eindigen.

Het christendom is waardevol als cultureel verschijnsel. Zoals Griekse of Shakespeariaanse tragedies of Middeleeuwse mirakelspelen dat ook zijn. Net als deze kunstvormen is religie een sterke uiting van de menselijke geest. Het is waardevol om dat cultureel erfgoed inclusief het christendom te bewaren en zelfs te koesteren. 

Het christendom verdient het om van de overheid subsidie te krijgen, zoals theater, beeldende kunst, literatuur of muziek ook subsidie van de overheid krijgen. Kunst en religie zijn menselijke uitingen waarin mensen troost, zingeving, diepte en scherpte vinden. 

Kunst en religie geven het menselijk leven diepte. Niet vanwege een vermeende hogere waarde die verticaal zou zijn, maar vanwege de horizontale waarde van de mens die zich in de beste momenten overtreft en andere mensen daarmee toont wat menselijkheid is.

Onverdraagzaamheid jegens anderen of andersdenkenden staat daar haaks op. Daarmee verengt een godsdienst zich tot een verlengstuk van de politiek. Dat is een vrije keuze, maar ermee prijst zo’n godsdienst zich wel uit de markt. Godsdiensten zouden beter dan nu moeten beseffen dat ze vanwege andere doeleinden en functies geen politieke partijen of lobbygroepen zijn die ageren tegen hedendaagse maatschappelijke ontwikkelingen, maar culturele organisaties die mensen troost, zingeving, diepte en scherpte geven.

Commentaar van Roderick Veelo (RTLZ) over Roseanne Barr probeert recht te praten wat krom is. Hij beschadigt vooral zichzelf

RTLZ-presentator Roderick Veelo bewijst zichzelf geen dienst met een commentaar over de Amerikaanse comédienne Roseanne Barr die na een racistische tweet door haar werkgever Disney-ABC Television werd ontslagen. TPO herplaatst dit commentaar, vermoedelijk omdat Veelo partij kiest voor Barr en haar racisme probeert te relativeren. Barr is een medestander van president Donald Trump. Maar Veelo gaat in zijn analyse uit van zoveel verkeerde aannames dat hij vooral zichzelf beschadigt. Mijn reactie bij het artikel op TPO:

Wat een vreemd commentaar uit de omgekeerde wereld van deze RTLZ-presentator. Het is namelijk in de eerste plaats Roseanne Barr die onverdraagzaam is. Alle reacties op haar zijn daar een gevolg van.

Veelo vergeet overigens te melden dat Roseanne zelf ook afstand van haar racistische tweet heeft geprobeerd te nemen. Ze wijt het aan de slaappil Ambien. Maar de fabrikant maakte snel duidelijk dat racisme geen bijwerking van Ambien is. Dat Roseanne afstand neemt van haar eigen tweet ondermijnt Veelo’s betoog dat rept van een tribunaal en Inquisitie. Roseanne zou daar dan immers zelf aan deelnemen.

Veelo spreekt zichzelf nog op een andere wijze tegen als hij opmerkt dat Roseanne vaker heeft geprovoceerd en daarbij over het randje is gegaan. De tweet staat dus niet op zichzelf en is geen toevalligheid.

En nog op een andere wijze slaat Veelo compleet de plank mis. Want Roseanne maakt met haar tweet geen grap, maar meende bloedserieus wat ze zei. Roseanne toonde in de tweet haar racistische overtuiging. Roseanne toont niet de inborst van een racist, zij is een racist.

En ook in zijn analyse aan wie het te wijten is dat Roseanne haar programma bij ABC geschrapt wordt heeft Veelo het bij het verkeerde eind. Het is niet de moraalpolitie op internet die de stekker uit de show van Roseanne trekt, maar Disney-ABC Television bij monde van baas Ben Sherwood. Hij gaf Roseanne ondanks haar smeekbede om een tweede kans geen herkansing en noemde haar tweet onvergeeflijk. Wat Roseanne deed was voor een meerderheid van de televisiekijkers onaanvaardbaar en daar had ABC Television rekening mee te houden.

Kortom, het is Roseanne die eigenhandig haar eigen glazen ingegooid heeft. Dat kan ze niemand anders of haar slaappil verwijten. Roderick Veelo haalt er van alles bij dat er niks mee te maken heeft of dat zelfs aantoonbaar onjuist is. Hij had zijn commentaar beter achterwege kunnen laten. Waarom TPO meent zo’n rammelend commentaar te moeten herplaatsen roept ook vragen op over het beoordelingsvermogen van degene bij TPO die hiervoor verantwoordelijk is.

Foto: Schermafbeelding van deel commentaar ‘Leven van Roseanne Barr moet kapot, daar gaan de hyena’s voor zorgen’ van Roderick Veelo op TPO, 2 juni 2018.

City Symphonies uit 1958 gemaakt voor Brussel

Motion Vault zet zo’n 15 filmpjes uit 1958 online die werden gemaakt voor de Wereldtentoonstelling in Brussel. ‘Office of the U.S. Commissioner General to the Brussels Universal and International Exhibition. (1957 – 1959)’ staat erbij. De meeste duren 2 tot 3 minuten en laten het moderne leven zien. Vooral van de stad. Promotie voor de VS. Maar zijn ze ook getoond in Brussel? America the Beautiful van Disney ging wel in het Amerikaanse paviljoen in première. Vol patriottisme en sentimentaliteit die nu onverteerbaar aandoet.

De filmpjes zijn 56 jaar later nog weinig verouderd. Het kon een experimentele film van Stan Brakhage zijn, een feature met John Cassavetes, de city symfonie A Bronx Morning uit 1931 van Jan Leyda of voorbeelden uit de filmgeschiedenis van Anton von Barsy, Joris Ivens, Walter Ruttmann of Jean Vigo. Muziek en geluid ontbreken, de kleur rood domineert en het beeld moet het doen. Toen iconisch, nu nostalgisch. We zien wat we zien. Zo was het natuurlijk ook in 1958 niet, maar we kunnen dat best geloven. Film werkt absoluut.

Vrede op aarde: stereotyperingen passen niet in vrolijke tekenfilm

Van alles komt langs in de werkplaats van Santa Claus. Santa’s Workshop is een Silly Symphony uit 1932 van de Disney studio. Met Wilfred Jackson als regisseur. Aanstekelijke muziek nodigt uit tot marcheren. Op dat moment bestaat de geluidsfilm amper 5 jaar. Klein grut loopt regelrecht in de zak met cadeautjes van Santa Claus. Volgens Wikipedia wordt het filmpje in Noorwegen en Zweden op kerstavond op televisie vertoond.

Voorzover weinig opzienbarend nieuws over een tekenfilm uit 1932. Maar tijden veranderen. Mogen artistieke uitingen herschreven worden? Stereotyperingen van etnische groepen uit oude tijden roepen soms een nare bijsmaak op. Maar het effect is dat het wegpoetsen juist nadruk legt op wat niet getoond mag worden.

Fragmenten met het zwarte poppetje dat van de glijbaan komt en van de kerstman het stempel ‘OK‘ krijgt en de man met de extra grote neus die een kozakkendans doet zijn weggeknipt door Disney. Waarschijnlijk gebeurt dit vanuit een combinatie van economische redenen om zo weinig mogelijk aanstoot te geven en vanuit het opschonen van het verleden. In de uitzending voor de Zweedse staatstelevisie op kerstavond zijn negerpopje en joodse man niet te zien. De twee Chinezen met staartjes wachtte blijkbaar (nog) niet de schaar.

Foto: Schermafbeelding van door Disney weggesneden fragment uit Santa’s Workshop, 1932.

Hoe WikiLeaks volgens Google financieel gewurgd kan worden

De vrijheid van internet staat onder druk. In de VS staan twee wetten op de rails die de vrijheid van internet uit economische redenen inperken. De Protect IP act of 2011 en de ‘Stop Online Piracy Act‘ (SOPA).

Een hearing voor het Amerikaanse congres over de SOPA bevestigde gisteren 16 november dat er een scheidslijn bestaat tussen voor- en tegenstanders van de vrijheid van meningsuiting. Voorstanders als Disney, Viacom en Time Warner komen uit Hollywood en de mediaindustrie. Tegenstanders als Google, Yahoo, Facebook and AOL uit Silicon Valley. Het is het oude tegen het nieuwe amusement. De eersten hebben te winnen bij inperking van de vrijheid, de laatsten niet. Maar het eigenbelang staat voorop.

In de hearing sprak Google’s Katerine Oyama ernstige bezwaren uit tegen het SOPA-ontwerp in zijn huidige vorm. Onder de tegenstanders schaart ze de internetindustrie, geldschieters, de universitaire wereld, mensenrechtengroepen en internetbeveiligingsdeskundigen. Ze ziet als een voorwaarde voor nieuwe wetgeving dat intellectueel eigendom wordt beschermd ‘met behoud van de legitieme online activiteiten die de economische groei en de vrijheid van meningsuiting voeden’.

Als voorbeeld hoe een site kan worden verstikt noemde Oyama het economisch wurgen van WikiLeaks. ‘Kijk naar WikiLeaks. (..) Ik denk dat [auteursrecht inbreukmakende sites] bestaan omdat ze reclame kunnen verkopen of omdat ze betalingen krijgen van abonnees. Als je de hele industrie op een lijn krijgt en inkomsten uit reclame en donaties kunt blokkeert, dan kun je ongelooflijk effectief zijn zonder de invoering van ongewenste neveneffecten op de vrije meningsuiting of de internet architectuur.’

Hoewel Google zich het afgelopen jaar afzijdig heeft gehouden van de niet juridisch onderbouwde blokkade door Amerikaanse bedrijven van WikiLeaks en verwijzingen bleef doorgeven, tekent zich hier een onderscheid af. In de SOPA zijn voorzieningen opgenomen die kunnen uitpakken zoals WikiLeaks nu economisch wordt gewurgd. Google offert WikiLeaks graag op als het zelf vrij kan blijven opereren.

Volgens Trevor Timm, een juridische activist van de Electronic Frontier Foundation kent de SOPA nauwelijks rechterlijke toetsing. ‘Zelfs als websites onschuldig zijn, is dat moeilijk aan te vechten zonder te worden afgesneden, al is het maar voor kort. Dat plaatst energieke nieuwkomers in een moeilijke positie als ze niet over een advocaat beschikken die hier mee om kan gaan en geeft grote bedrijven een reusachtig voordeel.’

WikiLeaks heeft niets te verwachten van bedrijven die het auteursrecht boven de internetvrijheid plaatsen. Die hun eigen economische wettelijkheid belangrijker achten dan juridische principes. Toevallige steun van internetbedrijven kan ontstaan als belangen parallel lopen. Maar daarop valt niet op voorhand te rekenen. Ook zij onderschrijven de handelwijze dat betaalmaatschappijen en adverteerders websites mogen censureren.