Schermafbeelding van deel artikel ‘Chaos in Van Gogh Museum vanwege Pokémonkaarten‘ van de NOS, 29 september 2023.
Het wordt steeds gekker in Nederland museumland. Velen vragen zich af na de chaos in de winkel van het Van Gogh Museum of de directie van het Van Gogh Museum gek is geworden door samen te werken met de Pokémon Company.
De vraag hoe het zover is gekomen valt lastig te begrijpen. Des te meer omdat er in 2020-21 een machtsconflict was in de top van het museum. Tussen directeur Emilie Gordenker en de commerciële dochter Van Gogh Museum Enterprises (VGME) met directeur Ricardo van Dam. Gordenker won die slag. Via een rechtszaak. Ze won de strijd om de commercie in te perken.
In het commentaar ‘Machtsconflict in top van het Van Gogh Museum komt in openbaarheid. Directeur Gordenker heeft machtsstrijd van commerciële poot gewonnen‘ van juni 2021 schreef ik het volgende: ‘Schaamteloze commercie zoals het Van Gogh Museum die bedreef zou voor geen enkel serieus kunstmuseum een aannemelijke optie moeten zijn. Maar niet alle museumdirecteuren doorzien dat. Ze laten zich verblinden door het geld dat zo’n commerciële afdeling binnenharkt. Maar daarmee verkoopt een museum zijn ziel.‘
En nu de samenwerking van het Van Gogh Museum met de Pokémon Company. Het valt uit het vorige conflict met VGME en Ricardo van Dam niet verklaren. Haalt directeur Gordenker alsnog bakzeil, gedwongen door de commerciële afdeling van het museum?
Een verklaring voor toch nog de omschakeling richting commercie van het Van Gogh Museum kan zijn dat vele grote en middelgrote Nederlandse musea relatief veel medewerkers marketing en publiciteit in dienst hebben. Te veel.
Museum beconcurreren elkaar. Die medewerkers moeten productief zijn en resultaat leveren. Aangejaagd door een hoofd die dat coördineert en belang heeft bij meer publiciteit en marketing. Dan krijg je een dynamiek in een museum die niet meer te beteugelen valt. Dat is een zichzelf vervullende voorspelling.
Verkoopt het Van Gogh Museum opnieuw zijn ziel door de samenwerking met de Pokémon Company? Die vraag is niet makkelijk te beantwoorden. Gezien het conflict met VGME in 2020-21 is het opvallend dat directeur Gordenker deze plat-commerciële afslag neemt. Of toestaat.
De samenwerking met de Pokémon Company wordt in de publiciteit door het museum anders gepresenteerd. Het zou gaan om het binnenhalen van een nieuwe doelgroep. Dat was op 28 september 2023 goed te merken in de museumwinkel. De vraag die deze episode oproept is wat het Van Gogh Museum er publicitair mee is opgeschoten. Publiciteit kan ook negatief uitpakken.
Schermafbeelding van deel interview ‘Harriët (81) vertrapte de Asjerabeeldjes in het Bijbels Museum. ‘Hopelijk komt het tot een rechtszaak’ van Koos van Noppen in het ND, 29 september 2023.
Het viel te verwachten dat het Nederlands Dagblad (ND) een interview met de 81-jarige vrouw zou publiceren die in Buitenplaats Doornburgh in Maarssen op de expositie Exodus Asjerabeeldjes (‘de Godin Asjera’) van de kunstenares Marieke Ploeg vertrapte. Of er op een andere manier op zou terugkomen. De groepstentoonstelling werd samengesteld in samenwerking met het Bijbels Museum.
Dat viel te verwachten omdat in een artikel van Marije van Beek van 24 september 2023 in Trouw werd verwezen naar het Nederlands Dagblad: ‘(..) er was wel een wanklank te horen geweest in de kolommen van het Nederlands Dagblad. Columniste Reina Wiskerke bestempelde het kunstwerk daarin een week eerder als ‘geflikflooi met afgoderij die de God van de Bijbel niet kan verdragen’.
Het gaat om een botsing tussen bevindelijk en gematigd protestantisme waarbij het ND in de verdediging was gedrongen. Dit interview moest dat schoonwassen. Vraag is of die missie geslaagd is.
Het was volgens zeggen van een redactioneel van ND trouwens de betreffende 81-jarige vrouw Harriët Tom die het ND benaderde. Ze wilde erover vertellen. Het redactioneel van Nico de Fijter vraagt zich af of het ND een podium moet geven aan deze vrouw om ‘een zeer kwalijke actie goed te praten‘ Het ND zegt dat je deze vraag met ‘ja’ zou kunnen beantwoorden. Maar ‘toch‘ besloot het ND om het interview de ruimte te geven. Dus ondanks het besef van het ND dat het om ‘een zeer kwalijke actie‘ gaat die het met het interview goedpraat, geeft het de vrouw een podium.
De uitleg van het ND voor plaatsing van het interview met Harriët Tom is warrig. De argumentatie van De Fijter is zwak. Het wordt pas duidelijk wat er precies speelt door de volgende vraag in het interview:
Vraag in het interview met Harriët Tom in artikel ‘Harriët (81) vertrapte de Asjerabeeldjes in het Bijbels Museum. ‘Hopelijk komt het tot een rechtszaak’ in het ND, 29 september 2023.
Het is mogelijk dat de column van Reina Wiskerke in het ND Harriët Tom toch heeft beïnvloed om vast te houden aan haar voornemen. Weliswaar betekent ‘je plan trekken‘ zoiets als ‘het zelf uitzoeken, zonder je veel van anderen aan te trekken‘, zodat de formulering niet toevallig gekozen lijkt om het ND te pardonneren, maar dat wil niet zeggen dat dat voornemen van Tom niet versterkt is door de column van Wiskerke.
Wat Harriët Tom heeft gedaan is ‘zeer kwalijk‘. Haar daad om de Asjerabeeldjes te vertrappen probeert ze te verantwoorden: ‘De crux is voor mij dat het Bijbels Museum de Asjera-expositie heeft gefaciliteerd. Ik beschuldig het Bíjbels Museum van het propageren van valse informatie. Het is misleiding.‘
Dat kan allemaal kloppen in een gesloten orthodox-protestant wereldbeeld, maar de stap om vervolgens de beeldjes kapot te maken, kan Tom niet uitleggen. Tom zegt: ‘Nee, dit moest fysiek. Woorden alleen waren hier niet genoeg‘.
Tom meet zich een oordeel over het werk van Marieke Ploeg aan als ze zegt dat de beeldjes ‘geen blijvende waarde‘ hebben en: ‘ik heb geen wereldberoemde kunst beschadigd, geen Jan Steen of zo‘. Dat doet er niet toe. Hiermee maakt Tom haar daad alleen maar erger. Ze heeft niet alleen sterke religieuze, maar ook artistieke oordelen die resulteren in geweld. Wat Tom zegt is een vrijbrief om kunst te beschadigen die niet wereldberoemd is. Dat is gekkenpraat.
Volgens Tom heeft het Bijbels Museum een grens overschreden: ‘als het Bijbels Museum afgodsbeeldjes aan bezoekers meegeeft, overschrijdt het een grens‘. Welke grens maakt Tom niet duidelijk. Dat Tom met geweld reageert op een tentoonstelling waar Asjerabeeldjes worden getoond valt alleen te verklaren uit haar religieuze focus. Ze heeft zich bekrompen opgesteld tegenover een culturele uiting die ze niet begrijpt omdat die niet in haar wereldbeeld past.
Directeur Carolien Croon van het Bijbels Museum geeft bij het interview de volgende reactie: ‘Het wordt ingewikkeld als je Godsbeeld zo vaststaat, dat het niet door een andere visie mag worden bevraagd. Dat is verdrietig, zeker in een samenleving met een grote culturele en religieuze diversiteit. Tolerantie en mensenliefde zijn daarin essentieel.
Kunst kan helpen om onszelf te onderzoeken. Zoals vaker bij onze tentoonstellingen was ook bij deze expositie een scala aan visies op religie en spiritualiteit vertegenwoordigd. In de ontmoetingen met bezoekers – onder wie predikanten, pastors en kerkelijk werkers – merkten we dat zij het waardeerden om bevraagd te worden op hun Godsbeeld.‘
Het is goed dat het ND dit interview heeft geplaatst. Er was eigenbelang mee gemoeid omdat het ND door een column van Wiskerke ervan werd beschuldigd de eigen achterban opgejut te hebben. Het ND grijpt het interview aan om dat te recht te zetten. Toms uitleg is niet waterdicht of de column haar toch niet beïnvloed heeft. Zij maakt haar beweegredenen om de Asjerabeeldjes te vertrappen niet inzichtelijk. Harriët Tom is het voorbeeld van iemand die in een gesloten religieus wereldbeeld tot daden overgaat. Anderen in dezelfde kring doen dat niet. Waarom zij wel, beantwoordt het interview niet. Dat is eerder een vraag voor een gedragswetenschapper.
Schermafbeelding van deel artikel ‘Docudrama over bevrijding van Zeeland: ‘Moet een document voor de provincie worden‘ van Omroep Zeeland, 26 september 2023.
Om de uitdrukking ‘op de kaart zetten’ moet ik altijd vreselijk lachen. Het betekent zoiets als ‘gemaakt tot iets om rekening mee te houden’. Ik vind het een rare uitdrukking. Taalfilosofisch zegt het naar mijn idee het omgekeerde van wat het meent te zeggen.
Iets dat op de kaart is gezet wil zeggen dat het daarvoor nog niet op de kaart was gezet. Dus er eerder geen rekening mee moest worden gehouden.
Iets dat op de kaart is gezet wordt gefixeerd en verliest aan speelruimte. Er moet dan rekening mee worden gehouden, maar tegelijk is het niet langer ongebonden. En vrij. Iets dat op de kaart wordt gezet verliest aan beweeglijkheid. Iets dat op de kaart is gezet is voorgoed bevroren.
Filmproducent Alain de Levita komt aan het woord in het artikel ‘Docudrama over bevrijding van Zeeland: ‘Moet een document voor de provincie worden’‘ van Omroep Zeeland. De journalist legt De Levita de woorden in de mond dat hij Zeeland met een docudrama op de kaart wil zetten. Uit niets blijkt dat De Levita dit werkelijk gezegd heeft:
Schermafbeelding van deel artikel ‘Docudrama over bevrijding van Zeeland: ‘Moet een document voor de provincie worden‘ van Omroep Zeeland, 26 september 2023.
Zeeland op de kaart zetten? Zeeland staat al sinds eeuwen op de kaart. Na Holland was Zeeland in de 17de eeuw de belangrijkste provincie van de Republiek. Middelburg speelde een grote rol in de West-Indische Compagnie. Hoe kan een Zeeuwse journalist met enig historisch besef en trots op de eigen provincie die uitdrukking over Zeeland gebruiken?
Daarnaast is het belang van de bevrijding van Zeeland in 1944 met felle strijd op Walcheren en bij de Scheldemond rond Breskens, en de cruciale rol van de haven van Antwerpen voor de geallieerde oorlogsinspanning allang bekend bij een breder publiek. Dat hoeft door een docudrama niet opnieuw aangetoond te worden.
Er zijn talloze kaarten waar Zeeland op staat. Met steeds veranderende waterlopen, overstromingen en indijkingen. Als een stop motion film die in het heden aanlandt.
Als De Levita gezegd zou hebben dat hij met zijn filmproject Zeeland op de kaart wil zetten, dan zou hij zijn woorden verkeerd hebben gekozen. Daar heeft Zeeland hem of een filmproject niet voor nodig. Dat zou de journalist van Omroep Zeeland moeten beseffen. Filmproducenten zetten trouwens vooral zichzelf op de kaart. Maar dat is weer een ander verhaal.
Georges-Louis Le Rouge, Zeeland, 1748. Gravure. Bron: Inter-Antiquariaat Mefferdt & De Jonge.
Schermafbeelding van artikel ‘Nieuwe aanwijzingen in Nord Stream-onderzoek: meerdere Oekraïners in beeld‘ van Nieuwsuur, 26 september 2023.
Soms trekt NOS‘ Nieuwsuur een grote broek aan. Als een kleuter met korte beentjes. Het ziet er aandoenlijk uit. Maar ook wat stumperig.
In de promotie van de aflevering van dinsdag 26 september 2023 met een item van 30 minuten sprak Nieuwsuur bij monde van Eelco Bosch van Rosenthal over ‘ons’ onderzoek naar de daders die de Nord Stream pijplijnen in de Oostzee een jaar geleden hebben opgeblazen.
Er is echter weinig sprake van ‘ons’ onderzoek van NOS/ Nieuwsuur. Het is een productie van een consortium met negen Europese media-organisaties die dit hebben onderzocht. Er is evenmin sprake van ‘nieuwe aanwijzingen‘. Tot een eensluidend oordeel over de dader komt de reportage niet. Alleen tot aannames die zoals wordt toegegeven het tegenovergestelde kunnen betekenen van wat ze lijken te zijn.
Toch praten NOS en Nieuwsuur over ‘nieuwe aanwijzingen’. Hoe wordt dat onderbouwd?
Een maand geleden, op 25 augustus 2023 zond het Duitse ZDF de reportage ‘Fahnder vermuten “Andromeda”-Crew in Ukraine’ (‘Onderzoekers vermoeden dat de Andromeda-bemanning zich in Oekraïne bevindt’) en de reportage ‘Doku: Der Fall Nord Stream; Spurensuche auf der Ostsee‘ uit. Van Julia Klaus en Nils Metzger. De eerste reportage met Christian Rohde, de tweede met Ulrich Stoll.
Volgens informatie van de NOS maakt het ZDF geen deel uit van het consortium. Dat onderzoek verrichtte het ZDF samen met Der Spiegel.
Op 30 augustus 2023 schreef ik op FB over het onderzoek van het ZDF en Der Spiegel het volgende:
Hoe kan het dat het ZDF en Der Spiegel een maand geleden met min of meer dezelfde onderzoeksresultaten naar buiten kwamen dat nu door het consortium waar NOS en Nieuwsuur deel van uitmaken als ‘nieuwe aanwijzingen’ naar buiten wordt gebracht? Hoe relatief is ‘nieuw’ in de ogen van de redacties van NOS en Nieuwsuur?
Het lijkt er sterk op dat Duitse media-organisaties elkaar vliegen hebben afgevangen met het onderzoek naar de daders van het opblazen van de Nord Stream pijplijnen. Met aan de ene kant ZDF en Der Spiegel en aan de andere kant het ARD, Die Zeit en de Süddeutsche Zeitung die met NOS en Nieuwsuur in het consortium zaten.
Wat rechtvaardigt Nieuwsuur om een maand na de reportage van het ZDF waar alle belangrijke feiten die wijzen naar Oekraïense daders al openbaar werden gemaakt op de borst te kloppen en te praten over ‘ons’ onderzoek en te suggereren dat er sprake is van ‘nieuwe aanwijzingen’? Waar het waarheidsgehalte van in de reportage ook nog eens wordt gerelativeerd. Oekraïners zouden volgens Nieuwsuur ‘in beeld‘ zijn als dader. Dat klinkt niet als spijkerhard bewijs.
Daarover kan men alleen maar speculeren. Dat is omroeppolitiek in de jacht op kijkcijfers, journalistiek prestige, aanspraken op de eigen voortreffelijkheid en de dwang om flitsende reportages te maken. Het lijkt er sterk op dat NOS en Nieuwsuur in dit onderzoek slachtoffer zijn geworden van concurrentie tussen Duitse media. Met als resultaat een reportage die best een goed overzicht geeft, maar ook niet meer dan dat is.
Het is trouwens de vraag of Nieuwsuur de reportage waar het met het consortium aan deelnam volledig in de hand had. Na 10 minuten in de reportage wordt een talking head opgevoerd die voorzitter van de inlichtingencommissie van de Bundestag is. Ofwel, het Parlamentarisches Kontrollgremium. De persoon wordt Gerhard Conrad genoemd. Dat klopt niet, want het is de Groene politicus Konstantin von Notz. Wat zegt dat over de zorgvuldigheid van Nieuwsuur?
Het gaat er vreemd aan toe in de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen van november 2024. De fysieke en mentale gezondheid van de kandidaten die in de race zijn voor hun partij speelt een hoofdrol. Het zijn zeventigers.
President Joe Biden komt fysiek kwetsbaar over. In de beeldencultuur van de VS is dat een zwakte. Maar zijn beleid is sterk en heeft tot resultaten geleid. Oud-president Donald Trump is het omgekeerde. Hij komt fysiek krachtig over, maar geestelijk gaat hij richting verwarring en vergeetachtigheid. Hij haalt mensen door elkaar, herinnert zich namen niet meer en denkt dat de Tweede Wereldoorlog nog moet beginnen.
Wat moeten Amerikaanse kiezers met een Democratische kandidaat die fysiek verzwakt is en een Republikeinse kandidaat die geestelijk de weg kwijt is? Wat zegt dat over de Amerikaanse politiek? Terwijl China en de Russische Federatie de macht van de VS betwisten lijkt de Amerikaanse politiek aan verdeeldheid ten onder te gaan.
Voor de duidelijkheid, het is nog lang niet zeker dat deze twee zeventigers in 2024 de presidentskandidaat voor hun partij worden. Trump wacht in 2024 talloze rechtszaken die hem nu electoraal lijken te helpen, maar hem toch kunnen opbreken omdat eruit kan volgen dat hij geen openbaar ambt meer mag vervullen. Naast de gematigde Republikeinse en onafhankelijke kiezers die niet van het gedoe houden en afhaken.
Biden kan zich terugtrekken als blijkt dat Trump niet namens zijn partij in het krijt treedt. Dan is de Democratische partij verlost van het probleem van een fysiek verzwakte Biden. Ofschoon het onduidelijk is wie dan wel de Democratische kandidaat is.
Er staat geen natuurlijke opvolger in de startblokken. De minderheidsleider in het congres Hakeem Jeffries? De Californische gouverneur Gavin Newsom? De huidige vice-president Kamala Harris? Senator Sheldon Whitehouse van Rhode Island? Maar door veranderde omstandigheden kunnen ontwikkelingen snel gaan.
Trump krijgt nog de steun van zijn partij. Zoals het panel van CNN zegt is het van de Republikeinse kandidaten alleen de voormalige gouverneur van New Jersey Chris Christie die publiekelijk kritisch op Trump durft te zijn.
Maar als Trump verder afglijdt in geheugenverlies, bizarre uitspraken en extreme maatregelen als hij in 2025 aan de macht komt zoals het executeren van tegenstanders, het breidelen van de media of het sluiten van de ministerie van Onderwijs, dan komt er een moment dat de leiding van de Republikeinse partij afstand van hem moet nemen. Ook hun probleem is dat er geen natuurlijke opvolger klaarstaat.
Is de actie van student Jessica Kuhn puberaal of geniaal? Ze plaatste op de laatste dag van de Amsterdamse kunstroute ArtZuid een readymade van een ijshoorn tussen de andere werken.
Bescheiden is ze niet. Ze vergelijkt zich met Marcel Duchamp. Duidelijk over haar intentie is Kuhn niet: ‘Het is een soort van protestactie misschien. Maar misschien ook niet.’
Kuhn probeert de kunstgeschiedenis van iets meer dan 100 jaar geleden over te doen. Rolvast is ze niet als ze niet lijkt te weten dat niet Duchamp, maar Elsa von Freytag-Loringhoven de initiator is van het urinoir dat gemunt werd met de naam ‘Fountain’. Dat gebrek aan kennis roept vragen op over de kwaliteit van het kunstvakonderwijs.
Enfin, opnieuw denkt een kunststudent de grenzen van de kunst én de kunstpraktijk op te rekken. Die pretentie is de jeugdige overmoed van iedereen die pas komt kijken. Zonder kan niet om het te maken, maar zelfoverschatting is het risico.
Het vinden van de juiste balans tussen moed en overmoed is de uitdaging voor de beginnende kunstenaar of kunststudent. Dat is de afweging tussen conventioneel en onconventioneel. Wat aanvaarden en wat verwerpen? Het speelt in het nu, maar kan uitwaaieren naar de eigen toekomstige beroepspraktijk. Positief of negatief.
Lewis Hine (1874 – 1940) was een Amerikaanse fotograaf die kinderarbeid en ander onrecht aan de kaak stelde. Zijn belang kan niet onderschat worden. Sociale fotografie die onrecht verbeeldt kan tot maatschappelijke verbeteringen leiden.
Het lijkt exotisch, maar ook in Nederland werden kinderen in de 19de en begin 20ste eeuw aan het werk gezet. Het fameuze kinderwetje van Van Houten (1874) trachtte kinderarbeid te verbieden, maar slaagde daar onvoldoende in. Pas in 1901 met de Leerplichtwet werd kinderarbeid doelmatig tegengegaan. Maar nog niet uitgesloten. Pas met de invoering van de Arbeidswet in 1919 werd het jongeren onder de vijftien jaar verboden in fabrieken te werken.
Het kan dat sociale fotografie grotendeels uitgewerkt is. Sinds eind 19de eeuw zijn er media ontwikkeld om onrecht op de agenda te plaatsen. Film, radio, televisie, internet. Door de veelheid aan media zien we door de bomen het bos niet meer. Het voorrecht van de pionier is dat het openbaren van schending in een tamelijk ongerept medialandschap hard aankomt. Dat valt nooit meer terug te halen. Nu harder schreeuwen helpt niet. Is de publieke opinie blasé?
Schermafbeelding van YouTube-kanaal van het CDA, 24 september 2023. Met 16 keer Henri Bontenbal in de hoofdrol.
De politieke marketing van het CDA richt zich volledig op lijstrekker Henri Bontenbal. Op YouTube plaatst het in een maand 16 videos met deze lijsttrekker. Geen aandacht voor iemand anders.
In de peilingen voor de Tweede Kamer verkiezingen van 22 november 2023 staat het CDA op 5 zetels. Bij de verkiezingen in 2021 haalde het 15 zetels, waar er na het vertrek van Pieter Omtzigt 14 van overbleven.
Het is een gok van het CDA door uitsluitend in te zetten op Bontenbal om het verlies zo beperkt mogelijk te houden. Bontenbal wordt gezien als een belofte voor de toekomst. Maar dan moet het CDA nog wel een toekomst hebben.
De partij heeft fikse concurrentie van NSC van Omtzigt en BBB van Van der Plas. Bij deze twee partijen hoopt het kiezers terug te halen. En ook bij de centrum-rechtse VVD waar het CDA de afgelopen jaren een bijwagen van leek te zijn geworden. Alle rechtse middenpartijen profileren zich als sociaal-conservatief. Wat dat in de praktijk straks ook mag betekenen.
Schermafbeelding uit liveblog NOS van 23 september 2023; ‘CDA-leider Bontenbal: wij gaan Nederland verrassen’.
Het er dik opleggen hoort bij een politieke campagne. Of cadeautjes uitdelen. Ook als dat weinig realistisch is en aantoonbaar wringt met wat van politieke partijen wordt verwacht. Kiezers zijn verstandig genoeg om te weten dat het een spel van overtoepen is. Campagne is politiek carnaval. Ze weten dat de verwachtingen die Bontenbal wekt op het congres van zijn partij in Den Bosch op 23 september 2023 horen bij politieke marketing.
Henri Bontenbal zegt dat het CDA Nederland gaat verrassen. Met een nieuwe uitslag, met een nieuwe generatie en een nieuw verhaal. Bontenbal kan moeilijk iets anders zeggen. Nieuw heeft betekenissen die elkaar tegenspreken en niet altijd positief zijn. Zoals onervaren en ongeoefend of hedendaags en origineel.
Het CDA nam sinds 2002 deel aan talloze kabinetten van de premiers Balkenende en Rutte. Het CDA heeft het beleid van het huidige Nederland in belangrijke mate vormgegeven. De 40-jarige Bontenbal neemt daar afstand van door zich te profileren als een nieuwe generatie met een nieuw verhaal. Dat is de logica van de nieuwe insider. Een spelletje dat de oudgediende Geert Wilders al sinds 2004 speelt.
Of het beperken van het verlies lukt met de tamelijk onbekende Bontenbal die zo centraal staat in de marketing is de vraag. Het CDA ziet blijkbaar geen ander opties. De partij mist populaire ministers of staatssecretarissen in het kabinet Rutte IV. Populaire oud-premiers en -ministers ontbreken eveneens. Een schrale oogst voor een partij die zich altijd als bestuurderspartij heeft geprofileerd. De inzet op een nieuwe generatie kan verklaren waarom de oude generatie van het CDA door het campagneteam buiten beeld wordt gehouden.
Het is opvallend dat andere leden van ‘de nieuwe generatie‘ van het CDA niet actiever worden ingezet in de campagne. Zoals de kamerleden Derk Boswijk (34), Harmen Krul (29) of Anne Kuik (36). Of jongere CDA-wethouders, zoals Hilbert Bredemeijer (Den Haag), Stijn Steenbakkers of Maes van Lanschot (Eindhoven). Het CDA is op gemeentelijk niveau de grootste landelijke partij van Nederland maar maakt daar in de campagne nauwelijks gebruik van.
Dit stukje verscheen eerder op George Knight Kort op 27 juni 2012.
Lilian Harvey en Will Fritsch spelen de hoofdrol in Einbrechervan Hanns Schwarz. Het is 1930. Sidney Bechet (1897- 1959) en zijn band spelen in de Palmenbar van het Berlijnse Haus Vaterland. Stan Douglas danst. De song is ‘Ich lass mir meinen Koerper schwarz bepinseln‘ van Friedrich Hollaender.
De portrettering van zwarte musici stemt tot nadenken. Het exotisme is niet negatief. Pas drie jaar later grijpen de nazi’s de macht. En klinkt er geen Entartete Musik meer in Duitsland.
The Port of Harlem Jazzmen; v.l.n.r: J.C. Higginbotham – Sidney Bechet – Sidney Catlett – Johnny Williams en Frank Newton. Gitarist Teddy Bunn zit vooraan. Credits:Mosaic Records
Ach wie herrlich ist es in Paris die Frauen sind so süß und dennoch ist mir mies! Jeden Abend Smoking oder Frack So geht das Tag für Tag das ist nicht mein Geschmack!!
Ich lass mir meinen Körper schwarz bepinseln schwarz bepinseln und fahren nach den Fitji Inseln – nach den Fitji Inseln!
Volgens NBC News zal de VS Oekraïne ‘op een bepaald punt in de toekomst’ voorzien van een beperkt aantal ATACMS. Het is een ballistische langeafstandsraket met een bereik tot 300 kilometer. Oekraïne vraagt al enige tijd om deze raketten.
Vermoedelijk zijn er voorwaarden gesteld aan de levering. Oekraïne zal er niet het grondgebied van de Russische Federatie mee mogen aanvallen, maar wel Oekraïense door de Russen bezette gebieden zoals de Krim en de Donbas.
De inzet van ATACMS biedt Oekraïne naast de Frans/ Britse Storm Shadow of SCALP-EG raketten met een bereik van 240 kilometer de mogelijkheid om militaire doelen diep op de Krim te bereiken. Of de Kerch brug die Rusland met de Krim verbindt.
De Duitse regering overweegt al enige tijd om Oekraïne Zweeds-Duitse Taurus kruisraketten te leveren. De levering van de ATACMS kan Duitsland politiek een zetje geven, zoals dat ook met de levering van de Leopard2-tanks gebeurde toen de VS toezegde om Oekraïne Abrams-tanks te leveren. Pas toen ging Berlijn over tot levering.
Na ruim 1,5 jaar oorlog is het Westen aangekomen op het punt waar Oekraïne sinds februari 2022 om vraagt. Het was een moeizame en lastige weg. De Russische afschrikking en dreiging met kernbommen lijkt uitgewerkt.
George Knight 
