Koran als moordwapen: moeder doodt zoontje

Als we de media moeten geloven kunnen boze moslims er geen genoeg van krijgen om hun verontwaardiging met geweld te tonen. Vaak ontstaat er onrust na geruchten over het verbranden, verscheuren of hoe dan ook ontheiligen van de koran. Elke verdenking kan de vlam in de pan doen slaan. Die gaat dan als een lopend vuurtje door dessa, madrassa of stad. Massaal zijn moslims op zoek naar identiteit. In sommige landen loopt dat langs de weg van moord. We kijken allang niet meer op als in Pakistan, Egypte, Irak, Indonesië of Afghanistan weer een christen, atheïst of een moslim van een niet erkende islamitische minderheid wordt aangevallen. Waarbij de politie zich afzijdig opstelt. We kennen de beelden en kijken er niet meer van op.

Maar de koran kan ook moordwapen zijn. Dat opent ongebruikelijke perspectieven. Het herinnert aan de  balpenmoord, de ijspinmoord of de kussenmoord. Afgelopen juli verstikte in het Zweedse Halmstad een 28-jarige vrouw haar zoontje van 5 maanden met de bladzijden van een koran. Met 39 verwondingen tot gevolg. In haar psychose wilde ze hem redden van demonen. Ze zag horens uit zijn voorhoofd groeien, lange lianen op zijn lichaam en het gezicht van een oude man er bovenop. Dat beeld laat niet onberoerd. Ze geeft haar daad toe. Advocaat Göran Ruthberg eist vrijspraak, want de vrouw had niet de opzet om te doden. Aanklager Anders Johansson ziet dat anders, volgens hem smoorde de vrouw haar zoontje opzettelijk met de koran.

Of zelfs bij vrijspraak de beproeving voor de vrouw ten einde is valt te bezien. Demonen kunnen haar blijven bezoeken. In ieder geval heeft haar man haar vergeven. Of moslims hetzelfde doen is minder zeker. Want de koran is hoe dan ook ontheiligd. Daar weegt geen leven of lijdensweg tegen op. Of de vrijheid van godsdienst in Zweden zover strekt dat hetzelfde met de IKEA-gids mogelijk is, blijft deo volente een theoretische vraag.

Foto: Geopende Koran

Leo Copers, Google Art, het Museum en de Dood

Nu eens niet de Tuinman of het Meisje en de Dood, maar het Museum en de Dood. De Belgische kunstenaar Leo Copers construeert het verval in z’n werken. Afgelopen zomer voor de Gentse buitententoonstelling TRACK. Met 111 granieten zerken, een kerkhof van museumnamen in het Citadelpark. Een feest van herkenning zoals op een echt kerkhof. Maar de dood van Copers is van een voorbij tijdperk. In zoverre de dood achterhaald kan zijn en niet zelf achterhaalt. Nu is er Google Art met een selectie van afbeeldingen van museumstukken uit 184 museumcollecties. Die nieuwe dood heet vooruitgang. Maar wij mensen weten beter.

Foto: Het kerkhof van Leo Copers, Gent 2012.

Progressive case against Obama

Progressief Amerika worstelt met Obama. Enthousiasme roept-ie daar sowieso niet meer op. Velen zijn er zich goed van bewust dat president Obama in vele opzichten het beleid van president Bush heeft voortgezet, en zelfs heeft aangescherpt. Maar wat als Mitt Romney nog erger is? Een aanname die overigens niet zeker is. Want is Obama wel de ‘lesser of two evils‘? De timing van Oliver Stone om z’n documentaire ‘Untold History of the United States‘ pas vanaf 12 november voor CBS’ Showtime uit te zenden wijst op de halfslachtigheid. Het boek ‘The Untold History of the United States‘ dat Stone met historicus Peter Kuznick schreef is al verschenen.

Afgelopen zaterdag riep Matt Stoller op salon.com in een stuk met de titel ‘The progressive case against Obama‘ op niet op Obama, maar op een kandidaat van een derde partij te stemmen. Bijvoorbeeld op Jill Stein of Rocky Anderson. Deze kandidaten maken nu geen kans, maar ooit moet begonnen worden met het bouwen aan een betere, duurzame toekomst voor Amerika. Obama voorziet daar volgens Stoller niet in. Niet elke progressieve Amerikaan denkt er zo over. Men aarzelt. Daniel Ellsberg riep op in swingstates toch voor Obama te stemmen. Ofwel split-state strategic voting. President Obama zet progressief Amerika aan het denken.

Foto: Omslag boek ‘The Untold History of the United States‘ door Oliver Stone en Peter Kuznick, verschenen op 30 oktober 2012

Goede doelen sector profiteert van ontbrekende transparantie

Update 1 februari 2013: Lea Bouwmeester en Mei Li Vos (PvdA) stellen kamervragen aan staatssecretaris Fred Teeven van Veiligheid en Justitie. Een vervolg van de eerdere vragen uit oktober 2012. Het handelen van het CBF roept vragen op. De transparantie in de goede doelen sector lijkt eerder kleiner dan groter te worden. 

Lea Bouwmeester van de PvdA stelt kamervragen aan de staatssecretarissen Fred Teeven van Veiligheid en Jusititie en Frans Weekers van Financiën over goede doelen. Ze wil weten of de staatssecretarissen op de hoogte zijn van de zogenaamde ‘namaak’ goede doelen. Deze look-a-likes lijken als twee druppels water op bestaande fondsen. En trekken daar fondsen weg. Maar tegelijk heeft ze ook vragen over de transparantie en de betrouwbaarheid van de sector, en de juiste besteding van de fondsen. Argos Radio kaart het aan.

Het Centraal Bureau Fondsenwerving (CBF) is de Nederlandse toezichthouder waar goede doelen een keurmerk aanvragen. Vaak een voorwaarde om elders toegelaten te worden. Er is kritiek op het functioneren van het CBF dat als een logge, ambtelijke organisatie wordt gezien. Maar het neemt een sleutelpositie in. Bezwaren zijn dat de toetsing hoofdzakelijk kwantitatief is en de kosten voor kleinere organisaties hoog zijn. Een klein nieuw doel dat een Verklaring van Geen Bezwaar wil aanvragen is daarvoor 1355 euro kwijt. Elk goed doel mag volgens de CBF-reglementen niet meer dan 25% aan fondsenwerving uitgeven. Dat zegt echter niets of de uitgaven volgens de doelstelling worden besteed. En het verbiedt de hoge directeurssalarissen niet.

De Vereniging Fondsenwervende Instellingen (VFI) is de brancheorganisatie waarbij de belangrijkste goede doelen zijn aangesloten. Ze besturen met elkaar de sector en drukken hun stempel op de belangenbehartiging en publiciteit. Uitgerekend oud VFI-voorzitter Joop Daalmeijer heeft er kritiek op en zegt zijn vertrouwen in de sector te hebben verloren. Zwak punt is dat het de problemen met zelfregulering wil aanpakken. Maar zonder sancties en overheidstoezicht werkt dat onvoldoende. De verwijzing naar transparantie wordt zo een middel om de controle op transparantie aan het oog te onttrekken. De politiek op haar beurt laat het gebeuren.

Er is op meerdere niveau’s iets mis met de sector. De ‘namaak’ goede doelen dienen aangepakt te worden, want het zijn direct mail instellingen die alleen met marketing bezig zijn. Ze geven de sector een slechte naam en er lekt geld weg. Dit probleem is al meer dan 10 jaar bekend. In een gezonde sector waren ze allang aangepakt. Onbegrijpelijk is waarom dit via kwalitatieve certificering, betere accountantscontrole en een agressiever publiciteitsbeleid van het CBF en de VFI nog steeds niet is gelukt. Het simpele antwoord is dat de grotere goede doelen niets te winnen hebben bij transparantie. Ze spelen liever koninkje in hun eigen rijk.

Foto: De blinde bedelaar, 1640-64, maker onbekend.

Essentie om inhoud te vinden in museumplannen Utrecht en Amersfoort is tot mislukken gedoemd

In het in juni 2012 in opdracht van het Amersfoortse college gemaakte rapport ‘De Kiemkracht van Amersfoort’ adviseert voormalig Rijksadviseur voor het Cultureel Erfgoed Fons Asselbergs om de Elleboogkerk en Museum Flehite ondergronds met elkaar te verbinden. Dat ziet-ie als kansrijke, eerste optie. De Elleboogkerk zou dan voor moderne kunst van 1850 tot 1950 gebruikt kunnen worden. De onderdoorgang wordt ook expositieruimte. Museum Flehite plus Elleboogkerk krijgen de naam Museum Amersfoort.

Het concentreert zich dan op de hoofdlijnen ‘cultuurhistorie (inclusief Amersfoortse oude kunst) en moderne beeldende kunst‘. In de taakverdeling neemt kunsthal KAdE de internationale hedendaagse kunst voor de rekening. Vraag is waar in Amersfoort de kunst van 1950 tot 1962 een plek vindt. Bij genoemde taakverdeling tussen KAdE en Museum Amersfoort zal het gat tussen 1950 en de hedendaagse kunst met de jaren groeien.

Op 22 oktober 2007 werd de Elleboogkerk door brand verwoest. Het Armando Museum was er gevestigd. Ondanks een convenant, afspraken en toezeggingen aan de toenmalige beheerder Amersfoort in C besliste het college vanwege economische tegenvallers dat het Armando Museum niet terug kon keren naar de Elleboogkerk. Na een moeizame besluitvorming, scepsis van de hele raad over de onderbouwing van de plannen en een bruidsschat van 1 miljoen is de Armando Collectie in 2012 naar Oud-Amelisweerd verhuisd.

Op 21 juni 2012 nam het Utrechtse college bij monde van wethouder Lintmeijer de motie 55: ‘Armando zonder overheidsgeld‘ over. Hier staat in dat de gemeente via huur, de bijdrage in de exploitatie of hoe dan ook geen cent subsidie verleent aan Museum Oud-Amelisweerd. Tevens zegde Lintmeijer aan VVD-raadslid Jesper Rijpma toe de opbouw van de meerjarige kostprijsdekkende (ook: marktconform) huur aan de raad te verstrekken. Uit gesprekken buiten de raad bleek me dat aan twee instanties hier advies over gevraagd werd. En rond 1 oktober de gegevens verstrekt zouden worden aan de raad. Da’s openbaar nog steeds niet gebeurd.

Wat leren we ervan? Exploitant Stichting Museum Oud-Amelisweerd kan zonder reserve de kleinste tegenslag niet opvangen. Een raad ziet het aan, gaat met een exploitant in zee die onmiskenbaar bedrijfseconomisch zwak is en houdt de hand op de knip. Amersfoort krijgt een advies waarvoor tientallen gesprekken gevoerd zijn met als uitkomst ondergronds bouwen in een historische binnenstad. De moderne kunst moet naar de Elleboogkerk, terwijl het Amersfoortse college in 2010 de Armando Collectie de kerk uitdreef omdat het geld op zou zijn. Logica in de cultuurpolitiek is soms ver te zoeken. Wereldvreemdheid is echter ruim voorradig. Als het niet zo triest was, dan zou er voor een kunstliefhebber heel wat te lachen zijn om dit absurdisme.

Rachel volgt de bijbel en wordt door christenen geboycot

Nu leven volgens alle voorschriften van de bijbel is onmogelijk. De Amerikaanse evangelical Rachel Held Evans heeft het een jaar geprobeerd. En verslag gedaan in ‘A Year of Biblical Womanhood‘. Ze heeft haar geloof er niet door verloren. Maar de absurditeit van de voorschriften aangetoond. Want waarom volgen gelovigen wel de ene en niet de andere regel? En waarom denken ze zich nog echte gelovigen te kunnen noemen ook?

Als niemand volgens de bijbelse voorschriften kan leven, houdt dit in dat gelovigen in hun gedrag selectief zijn. Ze hebben de vrijheid om het ene voorschrift wel, en het andere niet te volgen. Dan wint de makkelijkste, goedkoopste en sociaal meest aanvaardbare manier van leven het van wat lastiger ligt. Zo ontstaan ‘apocriefe’ voorschriften die niet teruggaan op de bron. Nieuwe verboden en geboden vervangen het authentieke.

Puriste Rachel Held Evans vindt weinig weerklank in gevestigde christelijke kringen. De boekketen LifeWay die wordt gerund door de Southern Baptist Convention biedt haar vandaag uitgekomen boek ‘A Year of Biblical Womanhood’ niet aan. Naar verluidt censureert LifeWay het boek omdat het woord ‘vagina‘ erin voorkomt. Door de steriliteit prijst de christelijke beweging zichzelf zo uit de markt. Dor en doods. En verwijdert het zich steeds verder van de bedoelingen van de bijbel. Maar da’s een gelaagd verhaal, zoals Rachel Held Evans met gevoel voor humor aantoont. Dat zij zich direct op de bron baseert is gevaarlijk aan haar zoektocht. Want het toont aan dat de christelijke beweging met grote economische belangen de bijbel als halffabrikaat gebruikt.

Foto: Rachel Held Evans en omslag van haar boek ‘A Year of Biblical Womanhood‘. 

Hedwigepolder: Vóór en Na

De Hedwige polder in Zeeuws-Vlaanderen wordt ontpolderd. Op termijn. Uiteindelijk wordt Zeeuwse natuur opgeofferd voor het economisch belang van de Antwerpse haven. Nu met Bart de Wever aan het roer. In de publiciteit wordt het alleen zo niet gezegd. Als geboren en getogen Zeeuws-Vlaming heb ik afstand genomen van het territorium dat ik zo goed ken. Maar het besluit dat onder het mom van natuur, Scheldeverdrag, compensatie, habitat of wat dan ook wordt verkocht verwerp ik nog steeds. Waar natuur aan het water wordt gegeven geef ik niet thuis. Immers voor Antwerpen dat aast op de vierde verdieping. Moeten straks Breskens, Hoofdplaat of Ossenisse ontpolderd worden? VIA Drupsteen uit Sneek maakt er prachtige simulaties van.

Foto’s: Hedwige polder na en voor de ontpoldering, kijkrichting: Noord. VIA Drupsteen, Sneek

Bruggen slaan met Rutte II

‘Bruggen slaan’, da’s het motto van het kabinet Rutte II. Fracties van VVD en PvdA hebben ingestemd met het regeerakkoord. Beide partijen hebben snel gehandeld. De wil was aanwezig. Voor die aanpak krijgen ze veel waardering. Voor en tegen elkaar houden ze vol dat het akkoord ‘evenwichtig’ is. Het wordt om 16.00 uur gepresenteerd. Maar nu de inhoud nog. Een muur van lastenverzwaringen komt op de burger af. We moeten wennen aan nieuwe en oude gezichten in nieuwe pakken. Of een enkele jurk. Minister van Infrastructuur en Milieu Schultz van Haegen neemt een sleutelpositie in. Ze kan bruggen gaan bouwen. Gaan slaan zoals het in de nieuwspraak heet. Een oerhollands beeld van handen uit de mouwen, arbeid en techniek. Zou het lukken?

Foto 1: Mackinac Bridge, Michigan VS.

Foto 2: Albert Hahn, omslag De Notenkraker, 1911. Minister Syb Talma (ARP) was in het kabinet Heemskerk een van de grondleggers van de sociale zekerheid. 

Sexisme in Zweedse commercial en reactie op Facebook: Liam!

Vrouw met kind en winkelwagen in een supermarkt roept herhaaldelijk ‘Liam‘. Ze pakt intussen artikelen van de schappen. Uiteindelijk blijkt ‘Liam‘ niet een weggelopen kind, maar haar echtgenoot te zijn. Spelend bij het gereedschap. Gedwee volgt-ie haar. Een doorsnee commercial van de Coop, lijkt het. Echter niet in Zweden.

De Zweden reageerden heftig op de commercial. Volgens Local Sweden meenden afgelopen zaterdag al 8000 Zweden zich er op Facebook over te moeten uitspreken. Sommigen vonden het grappig, anderen waren verontwaardigd en weer anderen waren er verontwaardigd over dat hierover een debat moest ontstaan. Kritiek zou dan zijn dat de man als een kind gepresenteerd wordt en daarom de commercial sexistisch is.

Woordvoerder Magnus Nelin is zich van geen kwaad bewust. ‘Coop had niet de intentie iemand te beledigen. Coop wil niet de ongelijkheid tussen man en vrouw bevorderen of vastgeroeste  man-vrouw verhoudingen bevestigen.’ De commotie moet begrepen worden in een samenleving waar de rol van de vrouw sterk is en mannen dienend zijn. Mogelijk braken sommigen toen ze zich in de commercial als kind afgeschilderd zagen.

De aanbiedingen van Coop staan intussen in de aandacht. Coop Zweden speelt er handig op in. Ware luxe is dat een land zich hier druk over maakt. Wie weet wordt Liam de geuzennaam van mannelijk zelfbewustzijn.

Arrestatie Griekse journalist wegens Lagarde-lijst zet vrije pers onder druk

De Griekse onderzoeksjournalist Kostas Vaxevanis is door de politie gearresteerd omdat-ie een lijst met belastingontduikers openbaar gemaakt heeft in zijn Hot Doc maandtijdschrift. Hij moet maandag voorkomen om vragen te beantwoorden. Het gaat om de zogenaamde ‘Lagarde-lijst‘ die in april 2010 de toenmalige Franse minister van Financiën aan de Griekse autoriteiten overhandigde. Waarna de Griekse regering er ruim 2,5 jaar niks mee deed. Er staan 2059 Grieken op met een rekening bij een Zwitsers filiaal van de HSBC bank.

Klokkenluider Vaxevanis zei in een gisteren opgenomen video dat de Griekse regering op zoek is naar hem, en niet naar de waarheid. De verdenking is dat corrupte politici, bankiers en ondernemers onder een hoedje spelen en er geen belang bij hebben dat de belastingontduikers op de lijst aangepakt worden. En door de politieke top beschermd worden. Dat ondanks de penibele stand van de economie waar door bezuinigingen burgers ontslagen of gekort worden op hun salarissen, en hogere belastingen voor de kiezen krijgen.

Er staat veel op het spel. Zoals de vrije pers. Een CD met de lijst wordt op straat voor 1 euro verkocht. Maar een journalist die de lijst publiceert wordt gearresteerd. Verder de geloofwaardigheid van de Griekse regering die bij de EU en het IMF steeds weer om overbruggingskredieten vraagt. Dat gaat niet van harte. Zeker de bevolking en politiek van noordelijke landen als Duitsland, Finland of Nederland zijn kritisch. Tenslotte staat de solidariteit van de Griekse samenleving onder druk. Waar burgers de rekening van een corrupte zakelijke en politieke moeten betalen. Een voor iedereen ongewenste uitkomst zou kunnen zijn dat de EU de Griekse overheid volledig onder curatele plaatst en voor lange tijd de macht op de belangrijke ministeries overneemt.

Foto: Cover Hot Doc en foto Kostas Vaxevanis.