Nieuwe bestemming van Amerikaanse ambassade in Den Haag. Op zoek naar authenticiteit: Escher Museum, Hotel Corona of … ?

hc

Een opvallend bericht in het AD. Het gaat om de nieuwe bestemming van de Amerikaanse ambassade aan het Haagse Lange Voorhout. Het gebouw van Marcel Breuer dat eigendom is van de gemeente Den Haag komt in 2017 vrij als de Amerikaanse ambassade verhuist naar de Waalsdorperlaan bij renbaan Duindigt. In januari 2016 koos het Haagse stadsbestuur voor een combinatie van een hotel en een museum als nieuwe bestemming waarbij het Escher Museum dat onderdeel is van het Haagse Gemeentemuseum door het college als belangrijke kanshebber wordt gezien. Er is echter een overwegend bezwaar tegen de vestiging van het Escher Museum in het Breuer-gebouw. Het beschikt niet alleen niet over een eigen collectie, maar deze bruiklenen zijn geen origineel werk. Het Advies Meerjarenbeleidsplan Kunst en Cultuur 2017-2020 Den Haag (p. 86) is er kritisch over: ‘Bovendien is het merendeel van de geëxposeerde objecten niet authentiek; de presentatie van Eschers werken omvat overwegend facsimile’s.’ Vraag is of dit gebrek aan authenticiteit de exploitatie van 5000 m2 museumruimte en hoge ontwikkelings- en exploitatiekosten rechtvaardigt.

De nieuwe bestemming van de Amerikaanse ambassade is dus nog geen gelopen race. De plannenmakers die zich in het AD presenteren voegen er weinig duidelijkheid aan toe: ‘Een groep Haagse ondernemers wil in het gebouw een museum voor moderne en hedendaagse kunst vestigen. Volgens woordvoerder Emile Gassler – tevens eigenaar van Hotel Corona – moet het een ‘museum op wereldniveau‘ worden. Met hun schot voor de boeg bevestigen ze hun bestaan, maar plannen hebben ze nog niet: ‘De ondernemers achter het nieuwe concept hebben nog geen concreet plan ingediend bij de gemeente, meldt een zegsman.’ Vraag is of het een hoteleigenaar te doen is om het museum of toch om het uitbaten van de eigen expertise: de exploitatie van het hotelgedeelte. Wellicht is het een goed idee om verder te kijken dan het Escher Museum of Hotel Corona.

Foto: Still van eetzaal uit promotievideo van Hotel Corona Den Haag.

Advertentie

Wilders vindt Tweede Kamer nepparlement. Waarom stapt hij er niet uit?

GW

Afgelopen week verklaarde PVV-leider Geert Wilders tijdens de Algemene Beschouwingen bij een interventie van D66-leider Alexander Pechtold dat de Tweede Kamer een nepparlement is. Dit naar aanleiding van een debat over het vluchtelingenprobleem en de vermeende islamisering van Nederland. Vraag is waarom Wilders en zijn fractieleden deel willen uitmaken van wat hij als een nepparlement ziet. Want als de Tweede Kamer werkelijk een nepparlement is, dan is Wilders een nepfractievoorzitter en de PVV een nepfractie met nepleden.

De uitspraak over het nepparlement was niet uitgeschreven in Wilders’ bijdrage, maar ontstond dus in een woordenwisseling met Pechtold. Wilders lijkt een en ander te verwarren. Hoewel goed aannemelijk kan worden gemaakt dat de kabinetten Rutte een rampzalig, anti-cyclisch economisch beleid hebben gevoerd, het huidige kabinet over allerlei beleidsterreinen intern verdeeld is tussen VVD en PvdA en geen slagvaardigheid en ambitie uitstraalt wil dat nog niet zeggen dat slecht beleid gelijkgesteld kan worden aan een nepparlement.

Nep heeft de betekenissen bedrog, imitatie, misleiding, namaak, schijn, vals, rommel, onecht. Het kan om andere redenen best dat de macht van Nederland niet in de Tweede Kamer ligt. Maar in de bestuurskamers van de multinationals, de Europese Unie of de Amerikaanse ambassade in Den Haag. Goed voorstelbaar is dat de echte beslissingen daar worden genomen en niet in de Tweede Kamer die enkel mag dienen als voorkant.

Waarom wil de PVV dat zegt de misleiding te doorzien dan nog langer deel uitmaken van wat het ziet als een schertsvertoning? Waarom zoekt Wilders niet de buitenparlementaire actie als hij het parlement volgens eigen zeggen heeft ontmaskerd als bedrog? Door het parlement een nepparlement te noemen, maar gewoon in die poppenkast te blijven functioneren tast Wilders vooral zijn eigen geloofwaardigheid aan. Als hij een vent is die meent wat hij zegt, dan resteert hem na zijn gevolgtrekking dat de Tweede Kamer een nepparlement is een laatste stap: het uit het parlement stappen van hem en zijn fractie. Door gewoon te blijven zitten laadt Wilders de verdenking op zich te handelen in nepargumenten en nepemoties. Eenvoudigweg een neppoliticus te zijn.

Foto: Schermafbeelding van vraag ‘Bent u het eens met Wilders dat dit parlement een ‚Nepparlement is’ met antwoorden volgens politieke voorkeur uit de Stemming van 20 september 2015 door Peil.nl.

Journalistiek VS onder vuur moet samenwerking en ambitie tonen

opc

Een terugkerende vraag op dit blog is hoe journalisten van de gevestigde media denken. Waarvoor springen ze in de bres? Zijn ze behoudend in hun denken en kunnen ze buiten hun eigen kring denken? Wat is hun politieke filosofie? Deze vragen zijn niet los te zien van veranderingen in de media. Het internet doet gedrukte media sluiten en nieuwe verdienmodellen ervoor worden ontwikkeld. Professionele blogs zijn in opmars, maar richten zich niet meer op een breed publiek. Dat wordt gefragmenteerd. Broadcasting wordt narrowcasting.

Journalisten mogen aan hun eigen hachje denken. Een journalist hoeft niet vanwege een mening de eigen baan in gevaar te brengen. Vaak kiezen ze midlife eieren voor hun geld en stappen over naar bedrijfsleven of de overheid. De overstap van de controle op de macht naar de controle van de media kleedt de journalistiek nog verder uit. Maar wacht even … de journalistiek wordt toch beschouwd als een venster op de democratie en zijn het niet de journalisten zelf die dat beeld in stand houden? Koesteren, zelfs. Kan de journalistiek die pretentie nog waarmaken of is het een oud beeld waarmee de media alleen uit marketingoogpunt leuren?

Juist op die overgang van een gesloten naar een open beroepsgroep kondigde zich de affaire WikiLeaks aan. Die vooral in de VS en het Verenigd Koninkrijk tot debatten leidde. Vanaf de zomer van 2010 werd Julian Assange in het geheim tegengewerkt door de Amerikaanse regering die alles in het werk stelde om hem publicitair onschadelijk te maken. Via inzet van media. Da’s half gelukt. WikiLeaks werd economisch -en illegaal- tegengewerkt door de regering-Obama en moest temporiseren, maar bleef doorgaan met onthullingen. De harde aanpak van klokkenluiders bezorgde president Obama een slechte naam bij mensenrechtenactivisten en in progressieve kring. Alleen niet in de gevestigde media. Tot afgelopen maand.

Kevin Gosztola zet op firedoglake.com de feiten op een rij. Hij pleit ervoor dat journalisten in samenwerking zelfverzekerd hun recht nemen en stoppen zich te gedragen als slachtoffer van een restrictieve overheid. In progressieve kring werd de recente opwinding over het registreren van de AP-journalisten en de beschuldiging door het ministerie van Justitie van Fox News journalist James Rosen als opportunistisch gezien. Pas toen collega nieuws- en onderzoeksjounalisten werden aangepakt, kwamen ze in het geweer. Wat is dan nog de ‘democratische meerwaarde’ van de journalistiek als de meerderheid van journalisten pas reageert als het persoonlijk wordt? Toen Assange in 2010 zonder aanklacht op een Red Notice-lijst van Interpol werd gezet en door Amerikaanse politici en opinieleiders naar de andere wereld werd gewenst zwegen ze.

Gosztola verwijst naar een commentaar uit december 2010 van Nancy Youssef over de prestigieuze ‘The freedom of the press committee of the Overseas Press Club of America‘ dat Assange not one of us verklaarde. Hierboven afgebeeld. Journalisten van ‘The Freedom of The Press Committee‘ spraken zich dus uit tegen een organisatie die in z’n eentje voor meer onthullingen zorgde dan alle journalisten van de wereld bij elkaar. Het commentaar verdraait ook nog eens feiten zoals het idee dat WikiLeaks documenten niet redigeerde en geheimen onthulde. Ook nu nog beschamend om te lezen omdat het doet uitkomen dat journalisten onder het mom van ‘persvrijheid’ de persvrijheid geweld aandoen en toetreders buiten de deur houden. Zo denken journalisten. Als reactie lanceerden progressieve kringen eind 2012 de Freedom of The Press Foundation.

Foto: Schermafbeelding van commentaar van 9 december 2010 door Jeremy Main, Larry Martz and Kevin McDermott van The freedom of the press committee of the Overseas Press Club of America over WikiLeaks.

Zorgen om NOS-berichtgeving over Demmink

NOS-logo

De werking van de Nederlandse media is af te lezen aan een artikel over de zaak-Demmink op NOS.nl. Het verschuilt zich achter de journalistieke code van hoor en wederhoor. In de algemene berichtgeving laat het een mening doorsijpelen die het suggereert niet te geven. Want hoe anders kan de slotzin ‘De Amerikaanse ambassade in Den Haag heeft de conclusies van de Nederlandse justitie altijd onderschreven‘ gelezen worden dan een relativering van de kritiek op een ontbrekend diepgaand onderzoek naar Demmink? Waar haalt de NOS het vandaan? Want antwoorden op kamervragen zijn duidelijk: er was nooit een diepgaand onderzoek.

CDA-Kamerlid Pieter Omtzigt die zich vanuit christelijke hoek bezighoudt met de zaak-Demmink vraagt zich op Twitter af hoe de NOS aan haar informatie komt: ‘Wie heeft NOS opgebeld om dat te melden? En in welke openbare bron laat VS ambassade zich uit over juistheid niet-uitgevoerd onderzoek?‘ Er loopt een directe lijn van minister Opstelten via de Amerikaanse ambassade in Den Haag naar de NOS. Het consigne ‘niets te melden‘ is allang achterhaald door de beantwoording van de kamervragen door minister Timmermans. Die in een ambtelijke strijd als eerste verantwoordelijke met minister Opstelten lijkt verwikkeld over dit dossier.

Waarom geeft de NOS informatie waarvan het moet weten dat het achterhaald is? En waarom geeft de NOS geen update waarin het zegt dat de Amerikaanse ambassade zich voor haar informatievoorziening over deze zaak verliet op de Nederlandse regering die foute informatie over de aard en degelijkheid van het onderzoek verschafte? Zo laadt de NOS de verdenking op zich niet aan algemene berichtgeving, maar aan politiek te doen. Een ander aspect is dat de auteur ongenoemd blijft. Wie heeft het bericht opgesteld? En met welke intentie door wie ingefluisterd? Dat draait de rollen om. Niet Pieter Omtzigt of de gebruikers van de sociale media verschuilen zich in de anonimiteit, maar het paradepaardje van de gevestigde media doet dat wel.

Foto: NOS-logo

Verdient Julian Assange de gevangenis of de Nobelprijs?

Stel dat we niet weten of de invloed van Julian Assange positief of negatief is. Verdient-ie een Nobelprijs voor de Vrede en heeft-ie een prestatie verricht door meer gevallen van corruptie door regeringsleiders te onthullen dan alle journalisten bij elkaar? Of is-ie een zelfingenomen kwast die de focus van de publiciteit opzoekt om ten koste van anderen te stralen en daarbij de veiligheid van staten in gevaar brengt?

Het Amerikaanse establishment weet sinds eind 2010 op voorhand het antwoord. Assange moet het zwijgen opgelegd worden. Hij zou de reputatie van de VS beschadigen. Want Assange toont aan wat de slager in zijn worsten stopt. Dat oogt onsmakelijk. Diplomatie is druk, diplomatie is chantage, diplomatie scheert over de grenzen van de wet. Geen enkele regering wil de eigen werkwijze onthullen. Assange onthult niet zozeer geheimen, maar de duistere kanten van de macht. De machinaties die nodig zijn om de macht te bestendigen.

Die Amerikaanse reactie is begrijpelijk. Zelfs media die objectief verslag zouden moeten doen hebben onder Amerikaanse druk partij tegen WikiLeaks gekozen. De New York Times die dezelfde geheimen publiceerde als WikiLeaks wordt geen strobreed in de weg gelegd. Wat vragen oproept over de rechtsgelijkheid. Maar Assange wordt kaltgestellt. De doofpot moet weer dicht. Een uitgelezen middel voor machthebbers om politieke tegenstanders te bezoedelen is criminalisering. Dat leidt immers af van de beschuldigingen en zet de aanstichter in een kwaad daglicht. Samen met de economische wurging van een opposant is dat het truckje. Een reputatie is in de publiciteit niet sneller af te breken dan door een zedenzaak. Verkrachting, overspel, pedofilie, het publiek vreet het zonder na te denken. Het gelooft de grootste flauwekul en laat zich afleiden.

De steun voor Assange is verschrompeld. Sinds gevestigde media als The Guardian, The New York Times en de partners van het eerste uur hun steun opzegden heeft Assange weinig publicitaire dekking meer. Onder druk van de regering-Obama is die verkruimeld. Er zijn nog progressieve opinieleiders als Glenn Greenwald, Daniel Ellsberg, Noam Chomsky, John Pilger of Chris Hedges die hun eigen visie volgen. Vanuit Australië is de Groene senator Scott Ludlum actief. En een opmerkelijk geluid vanuit libertarische hoek was voormalig Republikeins presidentskandidaat Ron Paul die eveneens genegeerd werd door de gevestigde media. Verder komt de steun van zenders die zich tegen Amerika richten en Julian Assange simpelweg als vriend gebruiken omdat-ie de vijand van een vijand is. Zoals het Kremlin-gezinde Russia Today of het Iraanse Press TV.

Wat in de hele Assange-affaire die nu zo’n twee jaar loopt het meest verbaast is dat links Europa zich laat intimideren en afzijdig blijft. Het Duits-Turkse lid van de Bundestag voor Die Linke Sevim Dağdelen is tot nu toe de enige politicus geweest die Assange in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen heeft opgezocht. In een interview met RT breekt ze een lans voor Assange. Maar waar blijven de principiële Groenen? Waar is de standvastige SP? Waar zijn de theoretiserende links-liberalen die de mond vol hebben over de rechtsstaat? Hoe dan ook durven ze Assange niet te bezoeken. Dat tekent de werking van de publiciteit die een kant van de zaak steeds meer onderbelicht laat. Behalve Sevim Dağdelen heeft de linkse Europese politiek geen kloten.

Foto: Marcel van Eeden, 3 april 2002  [0330], tekening. Credits: Marcel van Eeden.

Solidariteit met ‘hactivist’ Jeremy Hammond

501

Anonymous neemt het op voor ‘hacktivist’ Jeremy Hammond en organiseert op 23 juli een bijeenkomt in New York City. Hij wordt ervan beschuldigd betrokken te zijn bij het hacken van computersystemen van Stratfor en de gegevens doorgespeeld te hebben aan Wikileaks. Vanaf 27 februari 2012 werden ze door Wikileaks en diverse internationale media gepubliceerd als The Global Intelligence Files. Deze informatie onthulde corruptie binnen de Amerikaanse inlichtingendiensten en gaf inzicht in zowel het netwerk als de werkzaamheden.

Anonymous betwijfelt of Jeremy schuldig is: De arrestatie van Jeremy vanwege de Stratfor hack was gebaseerd op de getuigenis en handelingen van FBI-informant, Hector Xavier Monsegur. Monsegur wachtte zelf 105 jaar gevangenis als-ie de FBI niet hielp bij de aanhouding en identificatie van andere vermeende leden van Anonymous en LulzSec. Er is voldoende bewijs voor het feit dat de Stratfor hack werd georganiseerd, gepland en georkestreerd door de FBI met medewerking van Monsegur om ‘hactivisten‘ te strikken. 

Foto 1: Affiche Solidarity With Jeremy Hammond

Foto 2: Spandoek voor Jeremy Hammond

WikiLeaks niet welkom op UNESCO-conferentie over WikiLeaks

Op 16 en 17 februari organiseerde UNESCO in Parijs een conferentie over WikiLeaks zonder dat WikiLeaks wordt toegelaten. De doelstelling luidt: ‘The conference aims to explore a wide range of new questions for traditional media and journalism posed by the WikiLeaks phenomenon’. Vragen over de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van informatie, nationale veiligheid, privacy en ethiek worden gesteld.

Kort voor aanvang vraagt WikiLeaks waarom het niet wordt toegelaten. Desgevraagd licht UNESCO toe. Het zou een conferentie ‘over journalistiek’ zijn en niet ‘over de afleveringen zelf’ (not about the episodes themselves). Da’s een opvallend standpunt omdat WikiLeaks bij projecten als Cablegate en de GIF-Files met tientallen gerenommeerde media journalistiek samenwerkt. Dit rechtvaardigt geen fundamentele blokkade.

Volgens WikiLeaks hebben Amerikaanse organisatoren alleen tegenstanders van WikiLeaks uitgenodigd en sprekers van WikiLeaks geblokkeerd. Leerzaam is hoe de in Virginia gevestigde hoofdorganisator WPFC (World Press Freedom Committee) zegt gewijd te zijn aan: 1) Nieuwsmedia vrij van overheidsbemoeienis, 2) Een volledige en vrije nieuwsstroom, 3) Praktische hulp aan media die dat nodig hebben. Werkt dat in de praktijk?

Door de in zijn ogen eenzijdige benadering heeft Julian Assange de conferentie van de neutrale VN-organisatie UNESCO gehekeld: UNESCO has made itself an international human rights joke. To use ‘freedom of expression’ to censor WikiLeaks from a conference about WikiLeaks is an Orwellian absurdity beyond words. This is an intolerable abuse of UNESCO’s Constitution. It’s time to occupy UNESCO.’

De blokkade om WikiLeaks niet tot de conferentie toe te laten is een politiek standpunt en voor velen een klap in het gezicht van de meningsuiting. Al was WikiLeaks toegelaten als toehoorder. Een politiek standpunt vraagt om een politiek antwoord. Omdat de Nederlandse regering betrokken is door een Nationale UNESCO Commissie lijkt het gewenst dat er kamervragen gesteld worden. Da’s bij mijn weten nog niet gebeurd. Om te weten of de Nederlandse regering het uitnodigingenbeleid van WikiLeaks steunt. Welke partij pakt het op?

Foto: WikiLeaks’ Annoying Noise. Credits Twitpic Inc

Fethullah Gülen en de AK-partij volgens Stratfor

Op mijn stukje Interreligieusiteit met Fethullah Gülen reageerde Yesilkoy Press Agency met een verwijzing en de opmerking dat deze in de VS wonende Turkse prediker voor de CIA werkt. Vandaag werden door WikiLeaks GIF-files e-mails gepubliceerd die ingaan op de relatie tussen de aan Fethullah Gülen verbonden krant Zaman en Stratfor. De analyses van Strafor bevestigen de verbondenheid tussen AK-partij van premier Erdoğan en de Gülen-beweging. Die buiten Turkije een multireligieuze en binnen Turkije een islamistische agenda heeft. Deze conservatieve beweging waakt ervoor zelf in het nieuws te komen.

Uit de e-mails blijkt dat Stratfor een rapport heeft gepubliceerd waarin de Gülen beweging gewelddadig en islamistisch wordt genoemd. Woordvoerders van Zaman willen dat veranderd zien zonder met argumenten te komen. Stratfor bindt in om het contact met Zaman open te houden. Hier enkele onvertaalde passages:

Maart 2010
For the first part of my trip, Emre and I have been hanging out with hardcore Gulenists. We started at Zaman headquarters (Zaman is main Gulenist newspaper and media voice for AKP, Today’s Zaman is the English-language daily). We met with the Editor in Chief of Today’s Zaman and the head of Cihan news agency (which runs their major media outlets). Cihan is now the most powerful media outlet in Turkey. It used to be Hurriyet, dominated by the nationalists, but they’re under attack (will get to that later). They explicitly represented themselves as part of the ‘jamaah’, or the ‘movement’, as they like to call it. The way they represent their agenda is that this is about democratization in Turkey, human rights, world peace, etc. The guy was actually quoting Western liberal philosophers trying to show how much in common they have with them in respect for these democratic values, and this is what’s essential for Turkey’s candidacy in the EU. The irony, they claim, is that people think because they’re Islamist, they’re fundamentalist and not modern, whereas the authoritarians (in their view) ie. the military, are the ones who are seen in the West as modern. This is what frustrates them. So, by promoting this peace, love and democracy campaign, they say they are fighting for constitutional reform, business and political pluralism, civilian control over military, judicial reform, etc.
That there is no secret agenda. (my note — what Emre and I noticed is that in all our meetings with Gulenists, they recite almost the same lines verbatim. they’re very well rehearsed in selling this model. At the root of this, however, is power. The established elite, ie. the military, Istanbul business giants, etc. are being threatened by an Islamist political vehicle fueled by the Anatolian small-to-med business class.) Both of the sources talked about how they need to raise an Anatolian business class to undermine the Istanbul giants (they essentially articulated our own theory, which was cool.). 

We discussed the Ergenekon case a lot, which gave them plenty of opportunity to bash the military for being so irresponsible and disrespectful to the civilian government. What struck us most is how they claim they have allies within the military, people high up in rank, who are disaffected with the establishment and are WILLING to provide leaks to the Gulenist newspapers and intelligence services that support these coup allegations. We heard the exact same story the next day at a Gulenist organization that we visited. More likely this is an allusion to their successful penetration of the military (have sent more detailed insight on this previously)

We also discussed the Gulen schools that are spreading across the globe, expanding Turkish influence. Of course these are the schools with teh best resources, facilities. Students will learn how to speak Turkish, the national anthem, how to be the ‘right kind of Muslim’, etc. In essence, it buys them loyalty. We are still working on getting a complete database of Gulenist schools. They claim that have more than 2,000 in 200 countries so far.

The next day, Emre and I visited a major Gulenist organization that puts together these massive conferences all over the world to promote their agenda, raise funds, recruits, etc. Their office is in a very expensive part of Istanbul. They’ve got the best facilities, this beautiful theater system. In short, they’ve got money. Now you have to ask yourself, where is the money comingfrom? the head of the organization that met with us and propagandized us kept talking about all these peace love and harmony efforts to spread the Gulen ideas and democratize Turkey, spread Turkey’s influence, etc. But their funding comes mainly from co-opting the Anatolian business class. Again we heard about how they have allies within the military ‘brave’ enough to issue leaks on their coup plots.

September 2010:
Apart from this, Gulenists got over-concerned following our special report given their already tarnishing image in the US. We’ve been closely following AKP’s efforts to reverse this situation. However, we are an American company and we wrote in detail on how Gulen community works and their relationship to the AKP. They don’t have anything to say against the facts that we included, because we wrote the truth. But as Reva says, the mere fact that we wrote about them and how they work disturbed them intensely.

They won’t be happy unless we take their side. So, I don’t think that we need to work to make them happy. They are extremely skeptical to us because we are American, and I’m sure they wonder if there is an American plan in the works against Gulen and AKP and if we are a part of it. I think what we need to do is to convince them that there is no such a thing and we write what we know, without taking side by anyone. This could help us to maintain our relationships. Guidance would be much appreciated, especially given HDN republished our article.

Foto: Fethullah Gülen (l.) met Recep Tayyip Erdoğan

Stratfor: WikiLeaks en Anonymous werken samen

Op 24 december 2011 liet Anonymous weten dat het had de servers van het Texaanse Stratfor had gekraakt. Volgens Forbes is het slechts een denktank op het gebied van informatie en defensie die wereldwijd onderzoekt en rapporteert over ‘hot spots’ en voorvallen. Maar critici zien een hechte samenwerking tussen Stratfor, de Amerikaanse regering, informanten en allerlei geheime diensten zoals de Israëlische Mossad.

Vanaf 27 februari publiceert WikiLeaks de ‘Global Intelligence Files‘. Dat zijn 5,5 miljoen gehackte e-mails die door Anonymous werden gehackt. Ze dateren van juli 2004 tot december 2011. ‘Ze onthullen de werking van een bedrijf dat een uitgever van informatie lijkt, maar vertrouwelijke inlichtingen aan grote bedrijven biedt, zoals Bhopal Dow Chemical Co, Lockheed Martin, Northrop Grumman, Raytheon en overheidsinstellingen, waaronder de US Department of Homeland Security , de US Marines en de US Defense Intelligence Agency.’

WikiLeaks werkt voor het eerst met Anonymous samen als partner. Voor het doorspitten van de miljoenen e-mails zocht WikiLeaks samenwerking met meer dan 25 media-partners waaronder de Indiase krant The Hindu, de Italiaanse krant L’Espresso, het Amerikaanse nieuwsbureau McClatchy en de Duitse omroepen NDR/ARD.

Vanwege zijn dreigende uitwijzing naar Zweden heeft Julian Assange er belang bij dat de samenwerking tussen de Amerikaanse regering en informanten in de openbaarheid komt. Kritiek op Stratfor is dat het in een schemergebied werkt zonder regeringscontrole. Reden voor regeringen om Stratfor voor klusjes in de arm te nemen. Maar e-mails moeten dat ondubbelzinnig duidelijk maken, want anders zijn het loze beschuldigingen.

Zo probeert WikiLeaks de Zweedse Minister van Buitenlandse Zaken Carl Bildt af te tekenen als informant van de VS. De vandaag gelekte e-mail over Bildt overtuigt echter niet. Wachten is op e-mails die de samenwerking tussen de Zweedse en Amerikaanse regering aantonen. Voor Nederland wordt het interessant om te zien welke politici of journalisten op de loonlijst van Stratford staan en welke informatie ze hebben doorgespeeld.

Foto: Julian Assange met Guy Fawkes-masker, symbool van Anonymous. Londen, 15 oktober 2011

Carl Bildt als Amerikaanse spion verklaart Zweedse aanklacht Assange

De Zweedse politieke klasse heeft geprobeerd Wikileaks-voorman Julian Assange erin te luizen. Daarom werd een sexaanklacht tegen hem gefabriceerd. Reden is dat de Zweedse regering samenwerking bij anti-terreur operaties met de Amerikanen voor het Zweedse parlement verborgen hield. Dat dreigt WikiLeaks te openbaren. Daarom moet WikiLeaks economisch en organisatorisch zo snel mogelijk ontmanteld worden.

Ter verdediging zegt de Zweedse Minister van Buitenlandse Zaken Carl Bildt bezorgd te zijn over een smeercampagne van WikiLeaks. Bildt van wie gezegd wordt dat-ie informant en spion van de Amerikanen is. Hij keert de werkelijkheid om. Want Bildt is juist degene die een smeercampagne tegen WikiLeaks en Assange voert. Samen met de VS. De psychologische oorlogsvoering slaat op de Zweedse regering terug. Zo lijkt het.

Foto: Carl Bildt en Hillary Clinton