Een regenboogzebrapad is in Tholen beklad. Aldus een bericht van 31 augustus 2022 van Omroep Zeeland.
Het regenboogzebrapad was door onbekenden gemaakt voor Emma Smits (23) Ze kwam tijdens haar deelname aan het tv-programma Au Pairs uit de kast en vroeg zich vervolgens op Instagram af waarom er in de gemeente Tholen nog geen regenboogzebrapad was. Welnu, Tholen kreeg er een en heeft dat geweten.
De bekladding verraadt met verwijzingen naar Hebreeuwse naam van God, YHWH, naar Sodom en Gomorra (Bijbel, Genesis 19) en naar de zonde (Bijbel, Romeinen 6:23) de christelijke achtergrond van de bekladder.
Het klinkt als een gedicht van een hedendaagse intolerante christelijke gelovige die geobsedeerd is door ontucht, schuld en zondebesef:
YHWH daar kun
je niet omheen
Sodom en
Gomorra
Stop de
Hoererij !!
Want het loon van
de zonde is de dood
De bekladding is waarschijnlijk bedoeld om niet-christelijke Tholenaren te intimideren. Zodat ze niet meer uit de kast komen en zich voortaan koest houden. Het kan ook een impulsieve daad zijn geweest van iemand die de emoties niet meer in de hand had. Zo’n bekladding maakt nog wat anders duidelijk. Namelijk hoe een christelijke gelovige zich op de kast laat jagen.
Regenboogzebrapaden hebben een symboolfunctie. Je hoeft de zin er niet van in te zien of het achterliggend gedachtegoed ervan te omarmen om ze te tolereren. Maar in Tholen is dat in dit geval niet gelukt. Daar heeft intolerantie het gewonnen van lankmoedigheid. Met dank aan het christelijke gedachtengoed die de bekladder van denkbeelden en dadendrang heeft voorzien die tot de bekladding heeft geleid.
Op 18 september 1952 arriveert modeontwerper Roberto Capucci op Schiphol. Pas 21 jaar oud. Het heeft net geregend. Paraplu’s worden weggemoffeld. De laatste mannequin is gehaast en de derde staat stil. Wonder boven wonder vormen ze toch een rij. Net eendjes. Achter de wolken schijnt de zon en kunstlicht laat de lichte mantel oplichten. Italianen maken kennis met een typische Ruisdael-lucht.
Roberto Capucci wandelt op Schiphol een zonnige toekomst tegemoet. Als voorloper van ontwerpers die tegen de beeldende kunst aanleunen. Geïnspireerd door Christian Dior’s New Look die in 1956 beantwoord wordt. Italiaanse mode wordt dat jaar geboren en gaat concurrentie aan met Parijs. De geüniformeerde man op de fiets brengt aan het licht wat de frivole Daltons missen: zwaarte. Gravitas.
Op de show later die dag toont Capucci in het Victoriahotel stoffen en zijn ware gezicht. Hij lijkt warempel op een jonge Nicolas Sarkozy die pas in 1955 wordt geboren. De vijf modellen kijken beroepsmatig toe.
Men ontkomt er niet aan dat buitenlandse fotografen die Nederland bezochten vaak aanhaakten bij de in het buitenland bestaande beeld van ons land. Marken, vissers in klederdracht, kerkgang of stadsgezichten.
De Franse fotograaf Gilles Ehrmann bezocht Nederland in maart 1959. Bovenstaande foto die in juni 2022 op de site van het Franse ministerie van Cultuur werd geplaatst heeft een opvallende titel: ‘Homme sur une mobilette‘. Dat wil zeggen ‘Man op een bromfiets’.
Maar we zien iets anders. Een Nederlandse man van middelbare leeftijd op een oerdegelijke fiets. De toelichting op een verkoopsite die een afdruk van deze foto in 2006 voor 1233 euro verkocht hanteert een meer neutrale titel: ‘Hollande Amsterdam‘.
Ehrmann laat zich uitdagen door het lamplicht in de nacht. Zo lijkt het. Of liever gezegd, de avond. Lampen larderen het straatbeeld. Haakt Ehrmann aan bij het cliché van een fietsend Nederland zoals ons land toen in het buitenland bekend stond of vat hij lampen, lichten en schimmen in de nacht als compositiestudie op? Of combineert hij een en ander?
Dit stukje verscheen eerder op George Knight Kort op 19 januari 2013. Gewijzigd.
Als ‘King of Jazz‘ Paul Whiteman in 1926 met zijn orkest door Europa toert pikt de Duits-Amerikaanse trompettist Henry Busse in Duitsland de schlager ‘Madonna, du bist schöner als der Sonnenschein‘ op. De Oostenrijkse componist Robert Katscher schreef het in 1924 voor de revue ‘Küsse um Mitternacht‘. Tenor Engelbert Milde zingt het in een cabareteske traditie.
Een Duitse hit wordt een internationaal succes met een Engelstalige tekst. Buddy DeSylva schrijft ‘When Day Is Done‘. Whiteman scoort in 1927 met een instrumentale versie. Zoals vaker op het raakvlak van een sterke compositie, effectbejag en sentiment. Een klassieker is geboren:
When day is done and grass is wet with twilight’s dew My lonely heart is sinkin’ with the sun Although I miss your tender kiss the whole day through I miss you most of all when day is done When day is done
Bladmuziek ‘When Day Is Done’, 1926. Uitgeverij Harms Inc.
De versie van Jack Hylton met op Wurlitzer organist Claude Ivy van 19 augustus 1927 in de Londense Kensington Cinema leent van Whiteman. De Engelse band treedt voor de machtsovername door Hitler in januari 1933 nog in Berlijn op. In mei 1930 en november 1932. Onderstaande video heeft niet alle feiten juist. De locatie van de foto lijkt wel degelijk het Scala Theater in Berlijn.
Een hakenkruis in 1927 kondigt de arisering aan. Ook de joodse Robert Katscher moet eraan geloven en vlucht in 1938 naar de VS. Zijn dag in Oostenrijk is voorbij.
Schermafbeelding van deel artikel ‘Rechtbank Utrecht verbiedt Mout Bierfestival in Wilhelminapark; gemeente op de vingers getikt‘ op de DUIC, 27 augustus 2022.
De rechtbank Midden-Nederland heeft een door de gemeente Utrecht verleende vergunning voor het Mout Bierfestival geschorst. Dat zou van 9 tot en met 11 september in het Wilhelminapark plaatsvinden. Dat ligt in Utrecht-Oost. Lees hier de uitspraak.
Dit Bierfestival vindt in meerdere steden plaats en is een initiatief van ondernemer Tinus Weijkamp. Het kent een mix van drinken, eten en muziek zoals die ook bekend is van de Foodtruckfestivals. Tickets om het afgesloten terrein op te mogen komen zouden in Utrecht inclusief servicekosten 11 euro kosten. Per dag zouden 1800 bezoekers aanwezig zijn. Sponsors zijn onder meer de brouwerijen Brand en Lagunitas. Ze werken samen en zijn onderdeel van Heineken.
In een reactie die ik bij dit artikel plaatste vraag ik me af wat de grenzen aan het gebruik van de publieke ruimte is. In hoeverre moeten commerciële partijen als brouwerij Heineken om niet beslag op de publieke ruimte kunnen leggen?
Gaat de gemeente haar rol van dienaar van het algemeen belang niet te buiten als het zich tot facilitator en promotor van commerciële activiteiten in de publieke ruimte maakt? Terwijl het afstand zou moeten nemen en zich zou moeten opstellen als scheidsrechter die het commerciële en algemeen belang zorgvuldig tegen elkaar afweegt zonder daar bij voorbaat een keuze in te maken.
De casus Wilheminapark en de uitspraak van de rechter is jammergenoeg niet typisch omdat de rol van het park als rijksmonument in het besluit van de rechter de doorslag geeft. Zo komt de rechter niet toe aan de toetsing van commerciële activiteiten in publieke ruimten. Terwijl duidelijk is dat dit Bierfestival ondersteund wordt door de multinational Heineken. Commerciëler kun je het niet hebben.
Wildgroei van commerciële activiteiten die verhullend ‘festival’ worden genoemd, zodat het lijkt alsof het om een culturele activiteit gaat, zou in een maatschappelijk debat ter discussie moeten worden gesteld. Zodat voor gemeentebesturen duidelijk wordt wat de voorwaarden zijn om gebruik te maken van de publieke ruimte. Het is krom dat omwonenden de overlast moeten dragen voor het commercieel gewin van bedrijven en op winst gerichte organisaties die zich eenzijdig de publieke ruimte toe-eigenen.
Mijn reactie:
Goed dat de gemeente is teruggefloten. Ik woon vlakbij het Griftpark en ervaar af en toe in de late avond geluidsoverlast van evenementen die daar gehouden worden. Het heeft dan nog weinig zin om de politie te bellen.
In een dynamische stad als Utrecht bestaat in de publieke ruimte een wankel evenwicht tussen algemeen en particulier belang. Omwonenden, gemeente of commerciële partijen leggen dat evenwicht anders omdat ze uiteenlopende belangen hebben. Daardoor ontstaat wrevel.
Een vuistregel zou moeten zijn om de publieke ruimte openbaar te houden en niet over te leveren aan commerciële partijen. Daar is de publieke ruimte niet voor bedoeld. Kleinschalige, non-profit activiteiten zouden wel mogelijk moeten zijn.
Dat zou voor het college betekenen dat het ervoor waakt dat de Utrechtse binnenstad een groot terras wordt, dat de parken worden overgenomen door commerciële partijen en dat pleinen bezit worden van organisaties en bedrijven.
De tragiek is dat de lokale politiek bij uitstek de aanjager is van het versjacheren van de publieke ruimte voor commerciële doeleinden. Denk aan Koning van D66 met zijn terugkerend pleidooi voor terrassen voor de horeca.
Wat dan? In een drukke stad als Utrecht is stilte een luxe goed. Geluidsoverlast is onvermijdelijk, maar zou niet door toedoen en met instemming van de gemeente vergroot moeten worden. Daarmee kiest de gemeente een niet bij haar taak passend evenwicht tussen het algemeen en particulier belang.
Voor commerciële activiteiten van een brouwerij of andere commerciële bedrijven zou aan de rand van de stad een terrein moeten worden ingericht dat onder strenge voorwaarden mag worden gebruikt, zodat de overlast tot een minimum beperkt blijft en commerciële partijen toch hun plek in Utrecht kunnen vinden. Maar niet op de A-locatie in een woongebied die ze in gedachten hadden.
Dit stukje verscheen eerder op George Knight Kort op 25 februari 2013.
Opperste melancholie van de Franse komische acteur Bourvil. Naïef en droog, niet per se humoristisch. Een kleinood uit 1961 van componist Gaby Verlor en tekstdichter Robert Nyel.
Over een hopeloze verliefdheid, vlak na de oorlog. Van een klein bal waarvan de naam vergeten is. Twee geliefden verliezen zich in elkaar. Intens gelukkig. Als de accordeonist ophoudt met spelen, stopt de betovering. De avond valt. Ook over hun leven. Moeten ze terug naar de regelmaat? Is de zanger de man die nog steeds terugverlangt naar 1945? Mogelijk.
Meer weemoed bestaat niet. Tegen het huilen aan. Over het voorbijgaan van het leven. Tristesse.
Bourvil (links) met Jayne Mansfield bij een voorstelling op het Filmfestival Cannes van Jacques Tati’s Mon Oncle, 1958.
C’était tout juste après la guerre, Dans un p’tit bal qu’avait souffert. Sur une piste de misère, Y’en avait deux, à découvert. Parmi les gravats ils dansaient Dans ce p’tit bal qui s’appelait… Qui s’appelait… qui s’appelait… qui s’appelait…
Non je n’me souviens plus du nom du bal perdu. Ce dont je me souviens c’est de ces amoureux Qui ne regardaient rien autour d’eux. Y’avait tant d’insouciance Dans leurs gestes émus, Alors quelle importance Le nom du bal perdu ? Non je n’me souviens plus du nom du bal perdu Ce dont je me souviens c’est qu’ils étaient heureux Les yeux au fond des yeux Et c’était bien… Et c’était bien…
Ils buvaient dans le même verre, Toujours sans se quitter des yeux. Ils faisaient la même prière, D’être toujours, toujours heureux. Parmi les gravats ils souriaient Dans ce p’tit bal qui s’appelait… Qui s’appelait… qui s’appelait… qui s’appelait…
Non je n’me souviens plus du nom du bal perdu. Ce dont je me souviens c’est de ces amoureux Qui ne regardaient rien autour d’eux. Y’avait tant d’insouciance Dans leurs gestes émus, Alors quelle importance Le nom du bal perdu ? Non je n’me souviens plus du nom du bal perdu Ce dont je me souviens c’est qu’ils étaient heureux Les yeux au fond des yeux Et c’était bien… Et c’était bien…
Et puis quand l’accordéoniste S’est arrêté, ils sont partis. Le soir tombait dessus la piste, Sur les gravats et sur ma vie. Il était redev’nu tout triste Ce petit bal qui s’appelait, Qui s’appelait… qui s’appelait… qui s’appelait…
Non je n’me souviens plus du nom du bal perdu. Ce dont je me souviens c’est de ces amoureux Qui ne regardaient rien autour d’eux. Y’avait tant de lumière, Avec eux dans la rue, Alors la belle affaire Le nom du bal perdu. Non je n’me souviens plus du nom du bal perdu. Ce dont je me souviens c’est qu’on était heureux Les yeux au fond des yeux. Et c’était bien… Et c’était bien.
De VS gaan door een moeilijke tijd. Er is politieke verdeeldheid tussen de twee grootste partijen. Ofschoon een gunstige ontwikkeling is dat sommige Republikeinen in het congres de door president Biden ingediende wetsvoorstellen hebben gesteund.
Maar de sfeer in politiek en land blijft giftig en gevaarlijk. Een minderheid Trump-aanhangers lijkt tot het uiterste te willen gaan. Inclusief het gebruik van wapens tegen politie en politieke tegenstanders. Een minderheid van Republikeinse wetgevers was betrokken bij machinaties om de overwinning van president Biden in de verkiezingen van november 2020 te verwerpen door illegale acties die in strijd waren met de grondwet. Ze zijn in staat om dat in de toekomst te herhalen. Hoe ziek is de politiek van een land waar dit kan gebeuren?
Nu lijkt het onvermijdelijk dat oud-president Trump aangeklaagd en vervolgd gaat worden door het ministerie van Justitie vanwege het bezit van documenten die hij onrechtmatig in bezit hield. Het is nog steeds onduidelijk of de FBI alle documenten die Trump onrechtmatig in bezit hield al in beslag heeft genomen.
De vraag wat Trump met de geheime informatie uit de documenten heeft gedaan is eveneens nog onbeantwoord. Was het een appeltje voor de dorst of heeft hij buitenlandse agenten (uit China en de Russische Federatie) voor geld informatie verkocht? In dat geval is Trump een landverrader, een spion die een lange gevangenisstraf wacht.
Zoals historicus Michael Beschloss in het fragment opmerkt heeft de VS nog nooit zoiets meegemaakt als wat Trump heeft gedaan. Het is ondenkbaar dat eerdere presidenten als Roosevelt of Truman, of toenmalig opperbevelhebber en latere president Eisenhower zouden hebben gedaan waar Trump nu van verdacht wordt.
Wat is de schade? Welke informatie heeft Trump aan buitenlandse agenten gegeven en hoe heeft dat de nationale veiligheid van de VS beschadigd? In elk geval lijkt de publicitaire schade voor de Amerikaanse politiek groot. Het heeft zich onder Trump laten kennen als onvolwassenen, onbetrouwbaar en onverantwoordelijk.
Een lichtpuntje is dat hoe duidelijker wordt wat Trump heeft uitgevreten, hoe meer Republikeinen afstand tot hem nemen. Trump heeft klaarblijkelijk een grens overschreden. Een landverrader valt niet te verdedigen. Uit de verklaring, de gisteren vrijgegeven ‘affidavit’ blijkt dat meerdere mensen met kennis van de situatie in Trumps buitenverblijf in Mar-a-Lago hebben meegewerkt aan het onderzoek en de huiszoeking van de FBI.
Zoals Beschloss opmerkt zwijgen Republikeinse politici nadat de ‘affidavit’ werd gepubliceerd. Hun gebruikelijke ketelmuziek van verontwaardiging en afleiding blijft achterwege. Er lopen nog meer rechtszaken tegen Trump in onder meer Georgia en New York die hem juridische en financieel in het nauw brengen. Het net sluit zich ten langen leste rond deze oud-president die als hij geen oud-president was geweest al lang in de gevangenis had gezeten. Het heeft lang geduurd, maar Trump wordt afgerekend voor zijn euvele daden. Eindelijk gerechtigheid.
Dit stukje verscheen eerder op George Knight Kort op 8 juni 2011.
Stan Laurel, Oliver Hardy, Vivien Oakland en Richard Cramer in Scram!.
Nederland komt voor op een lijst met verboden films. Met Scram! uit 1932. Een film van Ray McCarey met Stan Laurel en Oliver Hardy. Volgens Thomas Leeflang werd de film door moraalridders verboden omdat de scène waarin het duo met een vrouw op bed zit onfatsoenlijk is. De still leert dat het nog erger is. Het duo ligt met een vrouw op bed. Vivien Oakland lijkt zich in de rol van mevrouw Beaumont overigens fatsoenlijk te amuseren.
Veel films op de lijst zijn verboden vanwege geweld, Texas Chain Saw Massacre, blasfemie, Life of Brian of sex, Last Tango in Paris. Waarbij alleen films uit het reguliere circuit de lijst halen. Nederland mag trots zijn dat het op de lijst voorkomt met een komische film.
Een verbod dient soms om aandacht op een film te vestigen. Producenten hopen dat hun film die verboden lijkt maar niet verboden wordt, zich onderscheidt. Bij The Human Centipede 2 wordt het verbod tot kenmerk. Ons gevoel voor humor heeft wat te stellen met de cinema die half kunst en half commercie is. Vaak wint de zakelijke helft.
Hoe luidt het gezegde ook al weer? De geschiedenis herhaalt zich, maar nooit op dezelfde manier. De geschiedenis herhaalt zich anders.
De Krim ligt strategisch in de Zwarte Zee en is ook een populair toeristisch gebied. De Russische Federatie heeft het in 2014 onrechtmatig geannexeerd. Oekraïne heeft aangekondigd het terug te veroveren. Maar heeft daar vooralsnog de vuurkracht niet voor.
Wie de sfeer van de Krim wil begrijpen kan beginnen met het lezen van de verhalenbundel ‘Lente in Fialta‘ van Vladimir Nabokov. De zoete sfeer van landerig luieren. In een masterscriptie wordt het titelverhaal een cirkelconstructie genoemd. Alles verwijst naar zichzelf en elkaar.
Zo is het ook met de Krim. Balaclava dat nu onderdeel is van Sebastopol was midden 19de eeuw een strijdtoneel in de Krimoorlog en is dat nog steeds in weer een andere oorlog tussen de Russische Federatie en Oekraïne. De bomen en granaten zijn nu groter en dodelijker.
Het is geen lolletje voor een gebied om continu betwist te worden. Vraag maar aan Galicië inclusief Roethenië, Istrië, Dantzig of Elzas-Lotharingen. Als een gebied een persoon was zou het kunnen uitschreeuwen, ‘ik wil stabiliteit en niet langer betwist grensland zijn‘. Maar een gebied is geen individu. Hooguit een tijdelijke identiteit.
Dit stukje verscheen eerder op George Knight Kort op 6 juni 2011. Licht gewijzigd.
Eind jaren 1950 is Hitchcock immens populair door zijn serie korte verhalen Alfred Hitchcock Presents. De openingstitels veranderen met de jaren maar Hitchcocks silhouet en Charles Gounod’s muziek Marche funèbre d’une marionnette blijven hetzelfde.
Alfred Hitchcock hield van koele blonde dames als Grace Kelly, Kim Novak en Tippi Hedren en van de glimprol, de cameo. In 39 van zijn 52 films betreedt hij een bus of trein, loopt over straat of zit aan tafel. Zijn korte verschijning blijf niet onopgemerkt. Zo’n handtekening trekt de aandacht. Het bouwt bij de toeschouwer ook verwachting op die afleidt van het verhaal. Een reden om de cameo aan het begin te zetten.
Alfred Hitchcock als cameo in North by Northwest.
De ene bus is de andere niet. Stadsbus of streekbus, VS of Zuid-Frankrijk, North by Northwest of To Catch a Thief, 1959 of 1955. Maar in beide films is Cary Grant op de vlucht. Voor de spreekwoordelijke MacGuffin. Onbelangrijk wat het is, het houdt het verhaal gaande. Het verstoort een evenwicht en zet de boel in beweging. Alfred Hitchcock als cameo is de ultieme MacGuffin. Onbelangrijk en onmisbaar tegelijk.
Cary Grant en Alfred Hitchcock als cameo in To Catch a Thief.
George Knight 