Julian Assange betaalt de prijs van de westerse dissident

UPDATE 17 augustus: Nederlandse politici maken zich terecht zorgen over de bovenmatige straf van 2 jaar die de leden van Pussy Riot vandaag kregen. Ze buitelen over elkaar heen om hun verontwaardiging te tonen. Maar gisteren toen de Britten met voorbijgaan aan het internationaal recht dreigden Julian Assange uit de Ecuadoriaanse ambassade in Londen te halen zwegen ze. Onze politici spreken op hoge toon over exotische dissidenten, maar zwijgen als het om westerse dissidenten gaat. Toch staat alleen in dat laatste geval onze eigen vrijheid van meningsuiting op het spel. Bij enige logica zou men het omgekeerde verwachten.  

Dissident zijn is een kwestie van perspectief. Het beschrijven ervan ook. De Chinees-Australische Outcast Journalist Wei Ling Chua (蔡伟麟) geeft op de radicale nieuwsbrief Dissident Voice een overzicht en analyse van wat Assange is overkomen in zijn stuk ‘Julian Assange: The Price of Being a Western Dissident‘. Hij schetst de tegenwerking die de WikiLeaks-oprichter op initiatief van de regering Obama ondervindt van westerse regeringen. Tot rechteloosheid toe. Assange’s eigen Australische overheid inbegrepen die hem niet bijstaat.

‘Assange is a Western dissident, he does not enjoy the soft-power of being a Chinese one’, stelt Chua. Da’s de prijs die een westerse dissident betaalt. Westerse regeringen en media hebben Assange de rug toegekeerd. De laatsten uit jaloezie en opportunisme. Ook in Nederland steunt geen enkele partij hem van harte. Ligt hier een rol voor de Piratenpartij om haar campagne inhoud te geven? De conclusie is dat het voor westerse steun beter is om dissident in een exotisch dictatoriaal land te zijn, dan in het ‘vrije‘ Westen. Dan stopt elke steun. En werken regeringen, bedrijven en media actief mee om de ‘eigen‘ dissident buiten de orde te plaatsen.

Foto: Schermafbeelding begin artikel Julian Assange: The Price of Being a Western Dissident van Wei Ling Chua op Dissident Voice

FBI zit Assange op de hielen: fabriceert het bewijs voor een aanklacht?

Gasten van het RT-programma The Julian Assange Show die zich binnen de invloedsfeer van de Amerikaanse veiligheidsdiensten bevinden worden gevolgd. En in bepaalde gevallen gevraagd over te lopen om te helpen bewijs tegen Assange te verzamelen. Activist Jeremie Zimmermann die in episode 8 over Cypherpunks optrad werd na de uitzending in de VS door de FBI ondervraagd. De FBI is blijkbaar bezig bewijs te verzamelen om Julian Assange aan te klagen voor een grand jury. Zweden is niet de uiteindelijke bestemming van de voorgenomen uitlevering, vertelden bronnen dicht bij Wikileaks en Julian Assange aan RT. Kijk hier.

Op 3 juni 2012 bezocht de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton Zweden. Waarbij ze sprak met haar Zweedse tegenhanger Carl Bildt en premier Fredrik Reinfeldt. De affaire Assange wordt steeds meer de lakmoesproef voor burgerrechten. Heeft de Amerikaanse regering in samenwerking met bedrijfsleven en militairen het laatste woord, of de rechter en de nationale parlementen? Maar waarom spreken media en parlementsleden zich niet uit ten gunste van een eerlijke rechtsgang voor Assange? Zijn ze ook overgelopen?

Foto: Hillary Clinton met Carl Bildt (links) en Fredrik Reinfeldt, Stockholm 3 juni 2012

Waarom Julian Assange wordt uitgewezen naar Zweden

UPDATE 14 juni: Het beroep van Assange tegen zijn uitlevering aan Zweden is vandaag door het Britse Hooggerechtshof afgewezen. Naar verwachting wordt Assange nu tussen 29 juni en 9 juli uitgeleverd aan Zweden. De weg via het Mensenrechtenhof in Straatsburg wordt kansloos geacht. In Zweden wacht hem een streng regime van isolatie en ontbrekende communicatiemogelijkheden. Assange is nooit aangeklaagd. 

Julian Assange mag uitgeleverd worden aan Zweden, zo heeft het Britse Hooggerechtshof beslist. Met een meerderheid van 5 tegen 2. Assange houdt vol dat de sex waarop de beschuldiging is gebaseerd vrijwillig was en dat de beschuldigingen politiek gemotiveerd zijn. De Zweedse aanklager Marianne Ny heeft geen aanklacht geformuleerd. De enige juridische weg die Assange nog rest is het Europees Hof  voor de Rechten van de Mens in Straatsburg. Daarom krijgt Julian Assange twee weken uitstel van de rechter om dat voor te bereiden.

Waarom wordt Assange uitgeleverd? Veel gebeurt achter de schermen tussen wapenhandel, diplomatieke dienst en veiligheidsdienst. Alles wijst erop dat de Zweedse politiek klasse die vuile handen heeft gemaakt onder druk wordt gezet door de Amerikanen. In Europa lijkt Zweden een democratie, maar intern is het een eenpartijstaat. Conservatieve feministes van sociaal-democratische snit leveren het ‘bewijs’ tegen Assange.

De animatie verwijst naar voormalig minister van Justitie Thomas Bodström en toont Claes Borgström. Ze zijn partners in het advocatenkantoor Bodström & Borgström. Borgström doet de zaak van Anna Ardin en Sofia Wilén tegen Assange. Marcello Ferrada de Noli die de Zweedse politiek kritisch volgt ziet overeenkomsten met de zaak van de Chileens-Zweedse operazanger Tito Beltrán. Ook hij werd van verkrachting beschuldigd en onder merkwaardige omstandigheden zonder bewijs veroordeeld. De advocaat was Thomas Bodström. Ook Beltrán kreeg geen steun van zijn geboorteland Chili. Ook Beltrán heeft stevige kritiek op de rechtsgang.

Niemand durft tegen de Amerikanen in te gaan. In Nederland houden politieke partijen die over alles en nog wat hun mening geven, hun mond opvallend stil. Tot nu toe neemt geen enkele partij het voor Assange op. Paradox is dat de Amerikaanse presidentskandidaat Ron Paul het meest kritisch is op staatsbemoeienis. Niet voor niets beschouwt Assange zich net als Paul als libertariër. De staatbemoeienis van de regering-Obama in binnen- en buitenland komt volgens critici intussen overeen met staatsfascisme. Wie zwijgt stemt toe.

Assange heeft met progressieve vrienden geen vijanden nodig

Julian Assange heeft een programma op RT. In 12 afleveringen interviewt hij in The World Tomorrow mensen die zelden of nooit op westerse omroepen te zien zijn. Zoals Hezbollah-leider Hassan Nasrallah in aflevering 1 of de Sloveense filosoof Slavoj Žižek in aflevering 2. In juli 2011 debateerde Assange ook al met Žižek. 

Russia Today is de zender van de Russische machthebbers. Die samenwerking komt Assange op kritiek te staan van zijn ‘vrienden’ bij the Guardian of The New York Times. Ze stellen zich vijandig tegenover hem op en lieten hem al eerder vallen. RT dikt het eigenbelang aan. Assange produceert de interviews voor een Britse productiemaatschappij en zegt journalistieke onafhankelijkheid te hebben. Als voorbeeld voert-ie aan in het gesprek met Nasrallah de positie van zowel Hezbollah als het Kremlin bekritiseerd te hebben door te kiezen voor de Syrische oppositie. Ook klokkenluider Bradley Manning krijgt geen steun in progressief Amerika.

Niet langer westerse progressieve media doen het meest aan maatschappijkritiek. Die rol is overgenomen door buitenstaanders als RT of Al Jazeera English. Uiteraard hebben ze hun eigen agenda door maar al te graag het Westen te bekritiseren. Feit is echter dat alleen daar maatschappijcritici als Assange, John Berger, Noam Chomsky, John Pilger of Daniel Ellsberg nog aan het woord komen. Tragiek is dat er steeds meer valt te kritiseren omdat de VS onder president Obama steeds meer anti-democratische trekjes vertoont terwijl critici met inzet van economische en juridische staatsmacht naar de marge wordt verbannen.

Dat eens progressieve media als the Guardian of The New York Times hun kritische rol niet meer voluit spelen is een gemis. Of ze nou uit jaloezie omdat Assange met de ‘scoops’ gaat lopen, economische of  politieke redenen Julian Assange in de steek laten, meedoen aan de karaktermoord en hem verketteren is jammer. De keuze van Assange voor RT geeft aan dat ook de media globaliseren en de macht naar het Oosten verschuift.

Aanklacht tegen John Kiriakou tekent rechtsongelijkheid VS

Update 26 januari 2013: Oud CIA-medewerker John Kiriakou gaat voor 2,5 jaar de gevangenis in. Zo besliste de rechter. Omdat-ie uit de school klapte over marteling door de CIA. Zie RT-video bij commentaar.

John Kiriakou was 14 jaar CIA-agent. Door het Amerikaanse ministerie van Justitie wordt-ie ervan beschuldigd de media geheime informatie te hebben gegeven. De misdaden zouden onder de 1917 Espionage Act vallen. Een aanklacht die is voorbehouden aan verraders die tegen hun land samenzweren. Omdat zijn verdediging meer dan een half miljoen dollar kost is er een actie gestart. Inclusief een website die zijn zaak belicht.

Door de aanklagers wordt Kiriakou niet beschuldigd van contact met een buitenlandse overheid, noch geld te hebben ontvangen van personen die vijandig tegenover de VS staan of regeringsdocumenten te hebben overhandigd. De ‘misdaad’ is dat-ie is in juni 2008 op een vraag van journalisten van de New York Times antwoordde  over de ondervragingsmethoden van de CIA onder de regering Bush, inclusief waterboarding.

Deze aanklacht geeft opnieuw aan dat de meningsuiting in de VS onder druk staat en klokkenluiders rechteloos zijn. De schijnheiligheid van de regering Obama doet pijn. Want Amerikaanse journalisten in het buitenland worden door de overheid geëerd als strijders voor informatievrijheid. Maar met dezelfde nieuwsgierigheid, professionalisme en kritisch onderzoek worden zij of de organisatie waar ze deel van uitmaken in het binnenland door de regering vervolgd. Nationale directeur mensenrechten Jesselyn Radack vindt het schandalig dat de regering Obama niet-spionnen als Kiriakou vervolgt onder de Espionage Act.

Schrijnend is dat tot nu toe niemand die verantwoordelijk was voor het programma van waterboarding is aangeklaagd. Maar voor CIA-agent John Kiriakou die er desgevraagd enkele jaren later open op terugblikt wordt de Espionage Act uit de kast gehaald. Terwijl niet hij gemarteld heeft of opdracht ertoe gaf. Een kanon schiet op een mug, maar de olifanten blijven buiten schot. Als-ie veroordeeld wordt kan John Kiriakou een straf van 30 jaar krijgen. De aanklacht samenzwering tegen de staat maakt het individu machteloos.

Foto: President Barack Obama

Chris Hedges veroordeelt NDAA en beticht Obama van staatsfascisme

Journalist Chris Hedges verzet zich publicitair en juridisch tegen de invoering van de NDAA omdat het recht en burgerrechten opzij zet. President Obama tekende de wet op 31 december 2011. De gevestigde media slikken hun kritiek in en critici worden gemarginaliseerd. De NDAA, ook wel Homeland Battlefield Law geeft de Amerikaanse overheid ongekende macht. Burgers, inclusief journalisten kunnen zonder vorm van proces in een Guantanamo Bay scenario verzeild raken. Hedges beticht de regering Obama van staatsfascisme.

In het artikel ‘The Polite Conference Rooms Where Liberties Are Saved and Lost‘ vergelijkt Hedges de NDAA met de regering Reagan die een actief programma van desinformatie en manipulatie had om journalisten onschadelijk te maken. Hedges ziet onder Obama hetzelfde gebeuren. Opvallend is dat op Ron Paul na de Republikeinse presidentskandidaten Barack Obama hier tot nu toe niet op hebben aanvallen.

Vage en brede formuleringen van de NDAA maken het mogelijk om burgers op vage aanklachten vast te zetten. Zo kan de NDAA die bedoeld is om terrorisme te bestrijden ook iemand die ‘substantial support even to ‘associated forces” geeft vastzetten. Dat opent de willekeur, want wat is dat? Hieronder kon ook een journalist vallen die over terrorisme schrijft. Hedges ziet er het eind van de constitutionele democratie in.

Op 29 maart 2012 hoorde U.S. District rechter Katherine Forrest argumenten voor een voorlopige voorziening tegen een aantal bepalingen van de NDAA. Activisten, wetenschappers and politici voegden zich in het geding van Chris Hedges, onder wie de bron van de Pentagon Papers Daniel Ellsberg, MIT- professor Noam Chomsky, de IJslandse volksvertegenwoordiger Birgitta Jonsdottir, Kai Wargalla, organisator van Occupy London en Alexa O’Brien, organisator van de in New York-gevestigde activistische groep U.S. Day of Rage.

Regeringsadvocaten beweerden vorige week maandag dat de activisten zich baseren op ‘misverstanden’ over de NDAA. De wet zou niet dienen om de vrijheid van meningsuiting in te perken. Zo zeggen de advocaten dat ‘associated forces‘ begrepen moet worden als gewapende steun. En dat het daarom per definitie activisten als WikiLeaks en Occupy uitsluit omdat dit geen gewapende groepen zijn. Maar volgens een advocaat van de eisers Carl Mayer, zijn de definities van de NDAA zo vaag en in beweging dat dit verder gaat dan juridische definities. En vraagt Mayer waarom is Bradley Manning dan nu gedetineerd terwijl-ie geen geweld gebruikte?

Zelfs Bush had een beter mensenrechtenbeleid dan Obama

Weinig politici hebben me zo teleurgesteld als Barack Obama. In 2008 hoopte ik dat-ie president zou worden. Nu zie ik zijn verkiezing als een ramp. Zijn aarzelend optreden geeft hardliners meer ruimte dan ze onder zijn voorganger George W. Bush ooit kregen. Evenmin een president die de burgerrechten voorop zette.

Van Bush viel weinig te verwachten en daarom viel elke minder negatieve ontwikkeling mee. Maar Obama beperkt de vrijheden nog meer. Filmmaker en journalist John Pilger vat het samen: Obama de zwarte liberaal, het politiek correcte  voorbeeld, de marketing droom is net zo goed een oorlogsstoker als George W. Bush. Zijn score tot nu toe is zes oorlogen. Nog nooit in de presidentiële geschiedenis van de VS heeft het Witte Huis zoveel klokkenluiders vervolgd (..). Grootste prestatie van Obama is dat-ie de anti-oorlogsbeweging en de liberale opinie in de VS tot samenwerking heeft verleid, en uiteindelijk tot zwijgen heeft gebracht.

Ook Daniel Ellsberg, de man die in 1971 de Pentagon Papers over Vietnam naar buiten bracht, heeft forse kritiek op Obama. Hij zegt op Obama te hebben gestemd met een ander idee van ‘change’ in gedachten. De verandering die Obama biedt is het tegendeel van wat-ie beloofde: minder transparantie en meer macht die hij naar zich toetrekt. En Republikeins presidentkandidaat Ron Paul zegt dat Obama met de National Defence Authorization Act for Fiscal Year 2012 (NDAA) te veel macht naar zich toetrekt in de terrorismebestrijding.

De partijpolitieke kritiek die Obama van de conservatieve Republikeinen krijgt is anders dan de kritiek die hij van Pilger of Ellsberg krijgt. Deze progressieven zijn immers natuurlijke bondgenoten die het vertrouwen in hem hebben opgezegd. Lakmoesproef is de behandeling van Bradley Manning die ervan wordt verdacht de bron van WikiLeaks te zijn. Maar Obama kan ongestoord de vrijheden terugdraaien omdat Manning weinig steun krijgt in progressief Amerika. Van conservatief Amerika heeft Manning nog minder te verachten. Alleen libertariër Ron Paul springt voor de vrijheid van meningsuiting, Manning, Assange of Ellsberg in de bres.

De teloorgang van een presidentschap doet pijn. Of Mitt Romney het beter zal doen dan Obama is de vraag. Maar als Romney ouderwetse waarden van de Oostkust weer weet te introduceren in het hart van de Amerikaanse politiek dan is dat winst. Samen met zijn terugbuigen naar het centrum van de politiek. De buitenstaander Barack Obama heeft te veel macht naar zich toe getrokken en nimmer weten te overtuigen. De aanval van Cenk Uygur van de progressieve internet talkshow The Young Turks geeft hem weinig hoop.

Ron Paul verdedigt WikiLeaks, Assange, Manning en Ellsberg

Update 11 februari: Vandaag werd bekend dat het conservatieve FOX Freedom Watch van Andrew Napolitano opdoekt. Volgens velen het enige informatieve programma van het netwerk. Napolitano zag de libertariër Paul als de ware conservatief en haalde hem steeds in zijn programma. Wat voor Paul enig tegenwicht gaf omdat-ie in de mainstream-media genegeerd wordt. De aandacht voor Paul wordt door critici als reden genoemd voor het besluit van FOX. Sociaal-conservatieven Gingrich en Santorum passen beter bij het profiel van FOX.

De clip uit het programma Freedom Watch uit februari 2010 van Judge Andrew Napolitano met Ron Paul is vervangen door een meer uitgebreide versie. Dat geeft inzicht in de wisselwerking tussen Paul en Napolitano en de macht van bedrijven waarmee de libertariërs overhoop liggen. Het onderstaande commentaar heeft betrekking op de uitspraken vanaf 6’50”.  Mogelijk vindt Napolitano elders onderdak met Freedom Watch.

Republikeins presidentskandidaat Ron Paul blijft het consequent opnemen voor de vrijheid van meningsuiting van Julian Assange, Bradley Manning en Daniel Ellsberg. Als een Republikeinse George McGovern 30 jaar later. Hij ziet in een vrije samenleving de waarheid als belangrijk. Als die waarheid verraden wordt dan komen we in grote problemen. Dat doet volgens Paul op dit moment de regering Obama. De conservatieve Andrew Napolitano die de kandidatuur van Paul ondersteunt hoort het met gemengde gevoelens aan. Hij is ook tegen Obama, maar niet echt voor ‘liberals‘ als Ellsberg en Assange. Maar Andrew Napolitano valt Ron Paul niet af.

Daniel Ellsberg veroordeelt Obama en vreest voor het leven van Assange

Daniel Ellsberg was in de jaren ’60 een militair analist. Hij zag hoe de regeringen Johnson en Nixon de Amerikanen de waarheid onthielden en op valse gronden de verloren oorlog Vietnam inrommelden. Openbare informatie werd geheim gemaakt. In 1971 bracht Ellsberg de zogenaamde Pentagon Papers naar buiten. Ze verschenen in de New York Times. Ellsberg verwijt zich achteraf dat-ie dat al in 1964 had kunnen doen. Het had een oorlog gescheeld. Maar de prijs is hoog. Het lekken van informatie kan je je leven kosten.

Ellsberg ziet een parallel tussen hem en WikiLeaks-voorman Julian Assange en tussen Vietnam en Irak. Hij heeft respect voor klokkenluider Bradley Manning die doet wat anderen hadden moeten doen. En Ellsberg in 1971 deed. Ellsberg waarschuwt Assange dat-ie voor zijn leven moet vrezen omdat de Amerikaanse regering achter hem aanzit. Volgens eigen zeggen werd op Ellsberg begin jaren ’70 een door de CIA gehuurde groep Cubanen gestuurd die hem tot zwijgen moest brengen. Dat plan mislukte en daarom vertelt Ellsberg het na.

Kritiek van de in progressieve en journalistieke kringen gezaghebbende Ellsberg op Obama is fors. Hij zegt op Obama te hebben gestemd met een ander idee van ‘change’ in gedachten. De verandering die Obama biedt is het tegendeel van wat-ie beloofde: minder transparantie en meer macht die hij naar zich toetrekt. Manning was al veroordeeld door uitspraken van commander-in-chief Obama voordat het recht zijn loop kreeg.

Kritiek van Ellsberg op het machtsmisbruik van Obama is goed onderbouwd en klinkt aannemelijk. Het komt in een verkiezingsjaar. Obama gaat verder dan alle presidenten voor hem. Wat de uitspraken betekenen voor zijn electorale steun valt te bezien. President Obama kan toch alleen gekozen worden als-ie de weg naar het centrum vindt. Maar Ellsberg kan journalistiek en progressief Amerika wakker schudden. Als ze de schroom voorbij zijn om de ‘liberal‘ president Obama te steunen. Volgens Ellsberg kunnen ze dat beter niet doen.

Julian Assange keurt de leugen van de journalistiek af

Op de anti-oorlogsdemonstratie op 8 oktober Antiwar Assembly in Londen ter gelegenheid van de 10de verjaardag van de Afghaanse oorlog spreekt Jullian Assange. Hij stelt dat oorlogen ons opgelegd worden, dat ze voortkomen uit leugens (hoewel het voorbeeld van de Duitse inval in Polen dat ontkracht) en dat de grootste oorlogsmisdadigers niet alleen de politici of militairen zijn, maar ook de medeplichtige media.

De geconstrueerde oorlog is in lijn met de visionaire afscheidstoespraak die aftredend president Eisenhower in januari 1961 hield en waarin hij het begrip militair-industrieel complex muntte: Only an alert and knowledgeable citizenry can compel the proper meshing of the huge industrial and military machinery of defense with our peaceful methods and goals, so that security and liberty may prosper together. Nu 50 jaar geleden. De voormalige opperbevelhebber van de Geallieerden in de Tweede Wereldoorlog formuleerde het onderscheid tussen een noodzakelijke en een geconstrueerde oorlog. Juan Bosch werkte het begrip in 1967-68 uit in zijn boekje Pentagonismo.

Evenals John Pilger of Jonathan Cook richt Assange zijn pijlen op de media. En hoewel ze een links wereldbeeld hebben zijn het niet alleen rechtse media die kritiek ontvangen. Het zijn juist de BBC of the Guardian die medeplichtig worden geacht aan de constructie van de leugens die tot de oorlog leiden. De oproep van Assange dat petities niet helpen, maar dat alleen het meespelen aan het spel zin heeft klinkt logisch. Maar hoe dat er concreet dan uitziet blijft onduidelijk.

Media zijn economische machten die tot voor kort niet zomaar opzij konden worden gezet. Maar de achteruitgang van de gevestigde media en de opkomst van internet en de sociale media is een zegen in vermomming en biedt kansen. Daarom gaat de komende strijd over de vrijheid op internet. Want als de overheid de verslaggeving over de oorlog niet meer via NOS, de Volkskrant of NRC kan sturen en controleren, dan zal de overheid andere wegen zoeken. Dan komen de pedofielen of terroristen in beeld als excuus om de burgervrijheden op internet in te perken.

Het blijft gissen waarom Assange het meest wordt gestoken door de medewerking van journalisten aan de constructie van de leugen. Het zijn uiteindelijk toch politici, militairen en bedrijfsleven die de oorlog construeren. Misschien komt het omdat-ie zich steeds meer opstelt als journalist en het onverdraagzaam vindt dat een meerderheid van zijn collega’s hun controlerende taak onvoldoende vervult. Of is-ie erachter gekomen dat de ethische code bij medeplichtige journalisten er niet meer is en er zelfs nooit is geweest.