NOS Journaal blundert in berichtgeving over uitslagen Amerikaanse tussentijdse verkiezingen

Schermafbeelding van de actuele verkiezingsuitslagen van de New York Times van 21.14 uur op 10 november 2022.

Wat is er aan de hand met de berichtgeving van het NOS Journaal over de Amerikaanse tussentijdse verkiezingen? Die zit vol missers. Er worden elementaire fouten gemaakt. Door zowel verslaggevers als bureauredactie die de tekst aanlevert voor de nieuwslezer. Is er niemand met kennis van zaken en overzicht die dit soort fouten uit de bulletins houdt?

In een bulletin van enkele dagen geleden was het verslaggeefster Simone Tukker die de kern miste voor de reden van de runoff tussen Warnock en Walker voor een Senaatszetel in Georgia. Dat had niet’s te maken met het kleine verschil tussen de twee kandidaten zoals ze beweerde, maar met het feit dat geen van hen meer dan 50% van de stemmen achter zich had verzameld. 

Het 8-uur Journaal van 10 november 2022 (Seizoen 55 Afl. 224) schoot een nog grotere journalistieke bok. Nieuwslezer Rob Trip zei dat de strijd in het Huis van Afgevaardigden was beslist in het voordeel van de Republikeinen. Met 24 zetels meer.

Dat is onjuist. Trip liet een tussenstand zien met Republikeinen 209 en Democraten 185 zetels en concludeerde daaruit dat dat de eindstand was. Voor een meerderheid in het Huis zijn 218 zetels nodig. Geen van de partijen heeft op dit moment dat aantal bereikt. Er druppelen nog steeds uitslagen binnen. Er is zelfs nog een hele kleine kans dat de Democraten hun meerderheid in het Huis nipt behouden. De marges zijn flinterdun. Vele uitslagen in California laten nog op zich wachten. 

Vervolgens ging dezelfde Simone Tukker in Atlanta Georgia in gesprek met een Republikeinse jongere. De context van dat gesprek was dat de runoff op 6 december tussen Warnock en Walker beslissend zal zijn voor de meerderheid in de Senaat. Hoe journalistiek relevant was de focus op deze runoff?

Het is nog onduidelijk of de runoff van belang is. Als de Democraten de Senaatszetels in Nevada en Arizona winnen wat door verkiezingsdeskundigen niet onwaarschijnlijk wordt geacht, dan hebben ze 50 zetels. Met de stem van vicepresident en voorzitter van het Huis Kamala Harris is dat een werkbare meerderheid.

De runoff tussen Warnock en Walker is dan niet meer van belang voor de meerderheid in de Senaat. Waarom was de verslaggeefster niet in Arizona of Nevada waar het verschil wordt gemaakt en bleef ze in Georgia waar voorlopig niets nieuws meer te melden valt?

Hoe kan het dat het NOS Journaal er zo’n journalistieke puinzooi van maakt? Het is een raadsel. Bezuinigingen, personeelsgebrek, vakantie, slechte coördinatie? Het overzicht in vele buitenlandonderwerpen lijkt steeds meet te ontbreken. Ook over Oekraïne worden wilde speculaties gedaan of irrelevante zaken als belangrijk gemeld. En trouwens, waarom worden dit soort fouten nooit publiekelijk erkend? In een rubriek correctie en aanvulling.

Het NOS Journaal doet, waarschijnlijk onbewust, aan misleiding van de kijker. Goede nieuwsvoorziening is het niet. Dat is beschamend voor het belangrijkste journaalbulletin van de Nederlandse publieke omroep. Wie grijpt er in om de buitenlanddesk van NOS Nieuws op een hoger peil te brengen? Dit soort fouten worden bij een schoolkrant nog niet gemaakt. Maar wel bij het NOS Journaal.

Voorlopig verslag: Rooms-Katholieke kerk van Illinois stopte 500 gevallen van kindermisbruik door priesters in de doofpot. Dus?

Er is een verband tussen godsdienst en bedrog, zoals een nieuw doofpotschandaal in Illinois aantoont. Volgens een voorlopig verslag van minister van Justitie Lisa Madigan hield de leiding van de katholieke kerk meer dan 500 gevallen van seksueel misbruik van minderjarigen door priesters van de Rooms-Katholieke kerk jarenlang geheim. Dat is obstructie van het recht. Een artikel van de New York Times geeft de details.

Dit ontwijken van verantwoordelijkheid maakt duidelijk dat de Rooms-Katholieke kerk niet bij machte is om de eigen organisatie door te lichten en ‘de crisis van geestelijken en seksueel misbruik alleen op te lossen’. Dit geval staat niet op zichzelf. Er zijn wereldwijd meer van dit soort gevallen van misbruik van minderjarigen door priesters die door de kerkleiding geheel of gedeeltelijk in de doofpot zijn gestopt. Slachtoffers worden geïntimideerd om te zwijgen. Dit is onaanvaardbaar. Het zelfregulerend vermogen van de katholieke kerk schiet tekort om zelf orde op zaken te stellen. De autonomie van religieuze organisaties maakt ingrijpen door de overheid lastig. Van de andere kant kan dit ontlopen van verantwoordelijkheid door een kerk niet worden getolereerd. Mede vanwege de vele jeugdige slachtoffers die geen genoegdoening krijgen. Dit betreft een religieuze organisatie die notabene claimt om gelovigen geestelijke leiding en richting te geven. Maar die in eigen huis het verkeerde voorbeeld geeft. Hoe hol klinkt zo’n claim van de katholiek kerk die niet alleen een dekmantel biedt voor misbruikplegers, maar dat misbruik vervolgens op een georganiseerde wijze toedekt?

Vraag is hoe religieuze instellingen als de Rooms-Katholieke kerk vanuit zowel de inhoudelijke dogmatiek als de machtspolitieke opstelling beoordeeld moeten worden. Het is onderhand duidelijk door vele gevallen die in de doofpot gestopt werden en daar door juridische autoriteiten of klokkenluiders weer uit zijn gehaald dat religieuze instellingen niet op hun mooie woorden geloofd kunnen worden. Ze kunnen vanwege de rechten die de rechtsstaat biedt evenmin generiek verboden worden. Er zijn steekhoudende overwegingen om een religieuze organisatie als de Rooms-Katholieke kerk aan te merken als criminele organisatie, maar uiteindelijk is dat een te grof middel dat juridisch niet standhoudt. Duidelijk evenwel is dat zelfregulering door de Rooms-Katholieke kerk of een ‘onafhankelijke’ klachtencommissie die door de kerk zelf is ingesteld niet werkt en het probleem van kindermisbruik door priesters niet goed in kaart brengt en evenmin oplost voor de toekomst.

Trump is de laatste dagen ontketend. Voor wat zoekt hij afleiding?

New York Times’ Maggie Haberman meent dat president Trump de laatste dagen ontketend (‘unleashed’) is. Hij heeft op Twitter de trossen losgegooid. In de verklaring noemt Haberman ook dat ze een afleiding kunnen zijn. De laatste dagen is door verschillende bronnen gemeld dat de voormalige Nationale Veiligheidsadviseur Michael Flynn omgedraaid (‘flipped’) is. Hij zou meewerken aan het Rusland-onderzoek van speciale aanklager Robert Mueller. Omdat Flynn tijdens de campagne, in de overgangsperiode en na Trumps inauguratie een centrale rol speelde zou het de president in paniek hebben kunnen gebracht. Vandaar de afleiding van de anti-moslim tweets die niet oproepen tot debat of beleid, maar tot haat en uitsluiting. En ook nog Trumps relatie met het Verenigd Koninkrijk en premier Theresa May beschadigden. Trump lijkt voorgoed de weg kwijt.

Aanwijzingen nemen toe dat Trump ten koste van alles het onderzoek door speciale aanklager Mueller wil stoppen

President Trump is in paniek. Dat blijkt uit zijn recente gedrag. Het onderzoek van speciale aanklager Bob Mueller komt op stoom en strekt zich ook uit tot de zakelijke transacties van de Trump Organisatie. Dat wil Trump ten koste van alles stoppen. Vermoed wordt dat door aankoop van vastgoed Russisch crimineel geld werd witgewassen in de Trump Organisatie. Dat heeft Trump afhankelijk gemaakt van Russische criminelen, oligarchen en banken die allen weer een directe relatie hebben met het Kremlin. Zo is Trump aan het Kremlin verbonden. Vermoedelijk wordt Trump hiermee onder druk gezet of zelfs gechanteerd. Het Kremlin heeft hem aan een touwtje. Trump wil niet dat Mueller die praktijk van jaren ontrafelt en blootlegt. Want dat houdt tevens zijn zakelijke en politieke einde in. Zelfs zijn einde als publieke figuur die in de media opereert.

In een bizarre episode zei Trump afgelopen week in een interview met de New York Times het vertrouwen in minster van Justitie Jeff Sessions op. Maar Sessions bleef tot verbazing van het Witte Huis op zijn post. Ook met steun van Republikeinse congresleden. Sessions was immers tot zijn benoeming in januari senator van Alabama. Het vermoeden is dat Trump uit is op een nieuwe minister van Justitie die wel verantwoordelijk is voor het onderzoek van speciale aanklager Mueller. Aan wie Trump de opdracht geeft om Mueller te ontslaan.

Wat er dan gebeurt is ongewis. Zoiets is nog nooit gebeurd. Er ontstaan dan waarschijnlijk een constitutionele crisis met veel onzekerheden en een VS die steeds verder verzwakt en verdeeld raakt. Trump neemt dan zijn land mee in de ondergang van hem, zijn familieleden en zijn bedrijf. De leiders van de Republikeinse partij zijn onmachtig en hebben niet de ruggengraat en het lef om in te grijpen en het landsbelang voorop te zetten.

Bosch van Rosenthal meent niet dat ‘de media’ Trump-stemmers te weinig opzochten. Maar ze leven in hun eigen zeepbel. Dus?

Journalist Eelco Bosch van Rosenthal die voor Nieuwsuur werkt meent in een tweet in antwoord op VNL-lijsttrekker Jan Roos dat het een waanidee is dat ‘de media’ de Trump-stemmers te weinig opzochten. Die mening van Bosch vind ik op mijn beurt weer een waanidee. Aangenomen dat hij hiermee bedoelt dat ze die stemmers hebben begrepen, hun grieven correct hebben verwoord en voldoende recht hebben gedaan.

Het is in een tweet lastig om te bepalen wat ‘de media’ zijn. Aangenomen mag worden dat Bosch hiermee verwijst naar de oude media. Gedrukte en audiovisuele media. Niet de nieuwe (sociale) media. Vele Online Nieuwszenders hebben een toenemend bereik onder jongeren die steeds minder tijd besteden aan kranten en televisie. Hij vindt dat de oude media de Trump-stemmers niet te weinig hebben opgezocht.

De claim van Bosch is lachwekkend. Want als de media de Trump-stemmers voldoende hadden begrepen, dan hadden ze de stemming onder de bevolking beter weergegeven. En dan waren ze tot andere inschattingen van de kansen gekomen. Nog tot op de dag van de verkiezing beweerden oude media als de New York Times dat Hillary Clinton een kans van 85% om te winnen had. Maar het Online Medium The Huffington Post deed het nog slechter en had nog minder voeling met de stemming in het land. Het schatte op 7 november de kans dat Clinton president werd in als 98,2%. Nate Silver van FiveThirtyEight achtte dat een absurde bewering die niet op feiten was gebaseerd. Een twitter- en artikelenoorlog was geboren waarin HufPost zich belachelijk maakte.

Even belachelijk als Bosch zich nu maakt door achteraf te suggereren dat de media -ook: establishment media- de Trump-stemmers voldoende opgezocht, begrepen en ingeschat hebben. Dat hebben ze niet. Hoe gekleurd –biased– de Amerikaanse media waren over het begrip over de stemming in het land en de kansen van Trump toont dit item van TYT. Een progressief Online Medium dat vanaf het begin kritisch op Hillary Clinton was. Dat kan van Nieuwsuur niet gezegd worden. Enfin, achteraf is het voor iedereen makkelijk praten.

Foto 1: Schermafbeelding van tweet Eelco Bosch van Rosenthal, 10 november 2016.

Foto 2: Schermafbeelding van deel artikel ‘2016 Election Forecast‘ van The New York Times, 8 november 2016.

Gary Johnson weet niet wat Aleppo is. Blunder of niet? Wat zegt dit over het niveau van de Amerikaanse presidentsverkiezingen?

Vaak ben ik het eens met The Young Turks. Het combineert maatschappijkritiek met progressieve politiek zonder sektarisch of eenzijdig te worden. Voor The Young Turks is de vijand van de vijand niet per definitie een vriend. Dat is de valkuil voor objectieve journalistiek. Andere nieuwszenders aan de linkerkant van het politieke spectrum maken vaak de simpele fout door tamelijk kritiekloos dat te omarmen dat ook strijdt tegen datgene waar het ook tegen strijdt. Bijvoorbeeld Democracy Now!, The Real News, Counterpunch of WikiLeaks bezondigen zich vaak aan dat simplisme. The Young Turks doet dat nooit, maar houdt altijd het oog op de bal. Obama verkeerd bezig? Ok, maar dat betekent nog niet dat de tegenstander van Obama goed bezig is.

In bovenstaand item ben ik het oneens met Cenk Uygur van The Young Turks die een fout van Gary Johnson zo meent te kunnen ‘spinnen‘ dat het in diens voordeel uitpakt. Dat is hogere wiskunde die daar mijn idee niets met politiek te maken heeft. Maar alles met wensdenken en goedpraten. Uiteraard is het niet meer dan een verschil van mening. Ik meen dat Gary Johnson door niet te weten wat ‘Aleppo’ is door de mand gevallen is als serieuze presidentskandidaat. Als kandidaat van de Libertarian Party met weinig naamsbekendheid heeft hij een verbazingwekkende 10% steun in de peilingen, aldus een bericht in The New York Times. Met 15% steun in peilingen zou hij door de Democratische en Republikeinse partij toegelaten moeten worden tot de presidentsdebatten. In een reactie op het YouTube-kanaal van The Young Turks verwoordde ik mijn kritiek:

What Cenk is saying in defense of Gary Johnson is utter nonsense. Aleppo is not just a city in Syria. Without knowing what Aleppo is one also does not know the European refugee crisis plaguing and dividing the EU since 2015. Without knowing what Aleppo is one does not know the position of German chancellor Merkel and her ‘Wir schaffen das (We handle it) which met lot of criticism. Without knowing what Aleppo is one does not know the details about the battle including the Russian air force bombing hospitals and residential areas without military importance. Without knowing what Aleppo is one does not know what Hezbollah or Iran is doing in Syria. Without knowing what Aleppo is one also does not know what the Turkish interest in Syria is and why the Turkish government of Erdogan was backing ISIS and fighting the Syrian Kurds (YPG) which are the most loyal allies of the US. Without knowing what Aleppo is Johnson indicates he does not know a lot about geopolitics and foreign policy.

Cenk is wrong Gary Johnson is just making ‘a mistake’ by not knowing what Aleppo is. It is far more than that. Cenk himself is making a mistake by making a comparison with Trump or Clinton. Why? When one talks about Johnson one should talk about Johnson. I don’t understand why Cenk is doing this. He is also not sportsmanlike towards Ana who says she thinks Johnson really made a big mistake. It seems Cenk is overruling her. Should Cenk have behaved more restrained? Of course!

The American presidential race is a sad and painful exercise for journalists and public. All the remaining candidates are under average and lack basic judgement. Hillary Clinton is lying and trying to hide her mistakes, corruption and character. And has a secret Kremlin-connection via the Skolkovo Innovation Center. Donald Trump is a clown without any knowledge, insights and sound opinions about the real world and is preferring the authoritarian Putin above the democratically elected Obama. Gary Johnson does not know what Aleppo is and on May 1, 2014 in an interview with the Russian propaganda station Russian Today showed understanding for the illegal annexation of Crimea. Jill Stein in December 2015 visited Moscow and attended a jubilee dinner of that same Russia Today where Vladimir Putin and Trump-surrogate Mike Flynn were also present.

Trump-medewerker Manafort symboliseert Russische inmenging in Westerse politiek

De New York Times kwam gisteren met een artikel over Donald Trumps campagnemanager Paul Manafort die banden had met Viktor Janoekovitsj, de ooit machtige Partij van de Regio’s en de Russische oligarch Oleg Deripaska uit de kring van Vladimir Putin. Zelfs na Janoekovitsjs vlucht naar Rusland in 2014 zou Manafort zijn werk voortgezet hebben voor de oppositie tegen de pro-Westerse regering Porosjenko. Door het Anti-Corruptie Bureau van de Oekraïense overheid zijn er in een corruptieonderzoek documenten gevonden die aangeven dat Manafort 12,7 miljoen dollar aan betalingen ontving via Janoekovitsj. Er is ook een dubieuze transactie van 18 miljoen dollar over een kabeltelevisie contract. Hij ontkent, maar heeft de schijn tegen.

Cenk Uygur gaat in op Manafort die werkte voor dictators als Marcos en Janoekovitsj  en ze de schijn van legitimiteit gaf. Binnen de campagne van Trump ijverde Manafort met andere medewerkers als Mike Flynn en Carter Page voor een pro-Kremlin koers. Dat zorgde in de Baltische landen, Polen en in Oekraïne voor twijfel over Trumps bedoelingen. Dat deden ze niet uit overtuiging, maar om er via fraudeleus handelen financieel beter van te worden. Vraag is of Manafort en de andere pro-Kremlin medewerkers van Trump niet aangemerkt moeten worden als buitenlandse agent en gehandhaafd kunnen worden in Trumps campagneteam.

In een achtergrondverhaal dat net als genoemd artikel in de New York Times gaat over Russische inmenging in de Westerse politiek verwees de Washington Post naar haar Brusselse reporter Michael Birnbaum. Hij verklaart dat wat de VS nu overkomt via Manafort in Europa al langer voorkomt. Trouwens in een ander artikel wees John Schindler er fijntjes op dat Bernie Sanders de enige van de belangrijkste presidentiële kanshebbers (Trump, Clinton, Johnson, Stein) zonder banden met het Kremlin is. Birnbaum betrekt de Russische inmenging ook op Nederland: ‘European leaders say Russia has been involved in such actions as an April referendum in the Netherlands that rejected a European Union trade deal with Ukraine (..).’ Ik ken geen openbare  uitspraken van Europese leiders over de inmenging van het Kremlin in het Nederlandse Oekraïne-referendum, maar het is mogelijk dat ze off the record tegen journalisten in Brussel zijn gedaan. Dat vraagt om een vervolgonderzoek.

Ongefilterde stemmen van de Trump-supporters

Het ongenoegen van de Trump-supporters kookt over de rand. The New York Times doet verslag. Er zijn drie opties: 1) Trump wordt president; 2) Clinton wordt president of 3) Trump wordt voor de verkiezingen in november door zijn partij afgezet en vervangen door een andere kandidaat. Omdat 1) door het domme en ongecoördineerde opereren van Trump onwaarschijnlijk wordt is de teleurstelling bij zijn supporters nu al ingebakken. Niet voor niets nam hij al een voorschot op z’n nederlaag door te verklaren dat de verkiezingen gemanipuleerd worden. Een minder onwaarschijnlijke bewering dan het lijkt. In 2000 verloor Al Gore het presidentschap in Florida van George ‘W’ Bush omdat volgens een besluit van het U.S. Supreme Court de stemmen niet herteld mochten worden. Hoewel Gore de popular vote in zowel land als Florida gewonnen had.

Vechten tegen het establishment is een zware strijd, een uphill battle. Maar dom en ongenuanceerd vechten tegen het establishment is een onmogelijke opgave. Want het leidt af van het verslaan van de tegenstander.

Vraag over de juiste opinie is vraag naar de eigen kijk op de wereld

Wat is de juiste opinie? Dat is geen makkelijk te beantwoorden vraag. Het hangt er vanzelfsprekend vanaf wat de vragensteller beoogt. En wat zijn of haar achtergrond is. Gaat men voor verandering of dat alles bij het oude blijft? En als men voor verandering gaat, voor wat voor soort verandering gaat men dan? Revolutie of hervorming? En wat voor hervorming dan? Die van de kleine of de grote stappen vooruit? Maar wordt dat streven naar hervorming dan niet ingehaald door de tijd? Een fiets heeft snelheid nodig om niet om te vallen. Zo is het met hervorming ook. Hervorming als excuus om echt iets te veranderen is gedoemd om te vallen.

De ondertitel van dit blog ‘debat tussen links en rechts’ geeft aan welk antwoord te verwachten valt. Laat ik het indirect beantwoorden door erop te wijzen met wie of wat ik me verbonden voel. Niemand zal het ontgaan zijn dat ik een supporter ben van Bernie Sanders. Ik ben nog steeds van mening dat hij verreweg de beste president voor de VS zou zijn. Waarom? Sanders doet twee dingen tegelijk en is in die combinatie uniek. Hij blijft binnen de consensus van de gevestigde orde (de Democratische partij, waar hij trouwens geen lid van is), maar streeft ook naar hervormingen. Zowel van het politieke bestel dat het grote geld de politiek laat bepalen als van beleidsmaatregelen die de omstandigheden van de gewone mensen proberen te verbeteren. Zoals het verhogen van het minimumloon. Daarbij heeft Sanders een kwaliteit die bijna geen enkele politicus heeft en die hem nog unieker maakt: hij cijfert zichzelf weg. Precies het ontbreken daarvan maakt hedendaagse politici gehaat omdat ze het onderscheid tussen hun overtuiging en hun persoonlijk belang niet weten te maken.

Bij die positie horen nieuwsbronnen die verslag doen en hun opinie geven. Er zijn de hardliners die niet willen hervormen, maar willen omverwerpen. Daartoe zoeken ze steun bij de vijanden van hun vijand bij wie ze zich mentaal thuisvoelen. Wikileaks’ Julian Assange en Donald Trump spreken lovend over de Russische Federatie en handelen in een dystopisch wereldbeeld. Ze streven geen utopie na, maar blijven hangen in het diapositief daarvan. Dan zijn er de goedpraters die de gevestigde macht willen handhaven zonder stevig te willen hervormen. Dat zijn de gevestigde media zoals de New York Times, Washington Post, CNN, NRC en Trouw. In hun pluriformiteit laten ze kritiek toe, maar het wereldbeeld dat ze uitstralen is alles bij het oude laten.

Bij allebei voel ik me niet thuis. Revolutie zonder te weten waar het heengaat lijkt me onverstandig. Zeker niet als de woordvoerders populistische types als Nigel Farage, Boris Johnson, Geert Wilders of Donald Trump zijn die goed zijn in kritiek, maar die niet de indruk geven te weten waarmee ze precies bezig zijn en zich goed voorbereid te hebben op de toekomst. Maar het gezegde ‘men moet veranderen om alles bij het oude te laten blijven’ diskwalificeert de gevestigde media en politiek die weliswaar inzien hoewel maatschappelijke woede en ongenoegen zich tegen het establishment keert, maar die niet beseffen dat ze door het verdedigen van de status quo zelf een actieve rol spelen. Ze zijn even onverantwoord en gemakzuchtig bezig als de hardliners.

De oplossing is dus een beweging tussen hervorming en revolutie in. Een activistische beweging die binnen het bestaande systeem probeert optimale veranderingen te bewerkstelligen in de richting van machtsdeling en terugdringen van de macht van megaondernemingen, inkomensgelijkheid en aandacht voor de natuur.

Bij de landelijke verkiezingen van 15 maart 2017 zal ik volgens bovenstaande overwegingen mijn stem bepalen. De hardliners en de verdedigers van de status quo vallen dus af. Vooralsnog zie ik in GroenLinks de enige partij die binnen mijn overwegingen past. Zonder dat ik nou echt dol op die partij ben en er veel liefde voor voel. Want al sinds de fusie huizen er anti-democratische elementen binnen die partij zoals René Danen  of Mohamed Rabbae. En net als het links-liberale D66 lijkt GroenLinks te soft voor echte machtspolitiek en liever in de eigen bubbel te willen leven. Maar veel soeps is het niet in de Nederlandse politiek en politici die respect afdwingen zijn zeldzaam. De vraag over de juiste opinie is een vraag naar de eigen kijk op de wereld.

Foto: Maspes en Sacchi sur place, 1950-1960.

Zes Amerikaanse schrijvers protesteren tegen prijs Charlie Hebdo

Vrijheid van meningsuiting waaraan beperkingen worden gesteld is geen vrijheid van meningsuiting meer. Salman Rushdie legde dat enkele maanden geleden uit. Zes leden van de Amerikaanse PEN club hebben echter niet begrepen wat vrijheid van meningsuiting is. Het gaat om de schrijvers Peter Carey, Michael Ondaatje, Francine Prose, Teju Cole, Rachel Kushner en Taiye Selasi. De New York Times meldt dat ze protesteren tegen de beslissing van de PEN club om de jaarlijkse Freedom of Expression Courage award aan Charlie Hebdo te geven en dat ze het gala waar de award wordt uitgereikt niet zullen bijwonen. Eerder dit jaar werden 12 redactieleden van het Franse satirische tijdschrift bij een moordaanslag door twee islamisten vermoord.

Kushner verwijt Charlie Hebdo ‘culturele intolerantie‘ en ‘een soort van gedwongen seculier standpunt’. Deze schrijvers hebben er niets van begrepen. Komt dat door hun Amerikaanse blik op de wereld? Ze kennen Charlie Hebdo niet dat alles en iedereen op de korrel neemt en reduceren het tot een tijdschrift dat moslims denigrerend zou afbeelden. Ze begrijpen evenmin wat meningsuiting echt inhoudt. Best triest, die Peter Carey, Michael Ondaatje, Francine Prose, Teju Cole, Rachel Kushner en Taiye Selasi die menen op te komen voor tolerantie, maar feitelijk het omgekeerde doen. En wat is in hemelsnaam een ‘gedwongen seculier standpunt‘?