Baudet verkleedt zich als militair om aandacht te trekken. Zielig of lachwekkend?

Oorlogshelden op rechts zijn doorgaans helden op sokken die nooit in militaire dienst waren of tijdens de oorlog alle moeite deden om niet uitgezonden te worden. Zoals Donald Trump die nu een oorlogsveteraan als John McCain kleineert maar zelf thuisbleef om niet naar Vietnam te hoeven. Of de zich al even drukkende George ‘W’ Bush die tijdens de campagne van 2004 zijn tegenstander John Kerry in de Swift Boat affaire valselijk beschuldigde. Rechtse politici winnen met hun patriottisme de oorlog nadat die afgelopen is.

Ik ben vanwege de dienstplicht 16 maanden in militaire dienst geweest, maar geen haar op mijn hoofd zou eraan denken om weer in militaire kleding te gaan lopen. Of in fantasiekleding uit de legerdump die daar op lijkt. Tegenwoordig het uniform waarin radicaal-rechts marcheert. Dat doen alleen psychoten die iets te compenseren hebben of clowns die worstelen met hun mannelijkheid en blijven steken in hun studententijd. Hun pseudo-machismo bezoedelt de krijgsmacht die niets van dit soort instabiele karakters moet hebben.

De aandacht die pseudo-militair Baudet met de verkleedpartij in de Tweede Kamer probeert te trekken is deerniswekkend omdat het verduidelijkt dat deze keizer geen kleren aanheeft. Hij heeft die aandacht zo nodig dat hij zijn geloofwaardigheid graag inlevert voor het optreden van een generaal in een operette. In al zijn oppervlakkigheid staat hij naakt op het spreekgestoelte waar het om het woord gaat. De verkleedpartij roept de vraag of dit eerder zielig dan lachwekkend is. Zijn gevoel voor politieke marketing laat hem in de steek.

Lichtman voorspelt presidentsverkiezingen: Trump wint, maar de ‘sleutels’ zijn onzeker en de marges klein

Hoogleraar Geschiedenis Allan J. Lichtman voorspelt dat zoals de zaken er nu voorstaan Trump op 8 november tot president gekozen wordt. Maar de marges zijn klein en het kan nog veranderen. In een interview in The Washington Post legt hij zijn model uit dat sinds 1984 elke president correct voorspelde. Hij baseert zich niet op peilingen of inschattingen van het Electoral College, maar op 13 ‘sleutels’ (keys). Als 6 ervan niet waar zijn, dan verliest de zittende partij. Volgens Lichtman scoren de Democraten nu op 6 sleutels als onwaar.

De sleutel van de sleutels van Lichtman lijkt nu in handen te zijn van de ‘derde’ Libertarische kandidaat Gary Johnson die tegen Clinton telt als hij meer dan 5% behaalt. Volgens de statistische nieuwssite FiveThirtyEight van Nate Silver scoort Johnson nu 4,9% en kalft z’n steun door onvast opereren snel af. Johnsons VP Bill Weld kondigde afgelopen week aan op Clinton te stemmen. Het lijkt een herhaling van het scenario met Ralph Nader dat Al Gore in 2000 in Florida de verkiezingen kostte. Hoe dan ook, de marges lijken kleiner dan de peilingen uitwijzen. Als Hillary Clinton wint, dan komt dat omdat de potentiële kiezers op Gary Johnson of Jill Stein in ‘swingstates’ uiteindelijk toch voor haar kozen. Niet uit liefde, maar om Trump uit het Witte Huis te houden. Lichtman zegt ook de historische onberekenbaarheid van Donald Trump niet goed in zijn model te kunnen vangen. Dan verandert de opvatting van politiek. En juist dat lijkt in deze campagne te gebeuren.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Prof correct on 30 years of elections: Trump will win’ in The Hill, 28 oktober 2016.

Islamitische vluchtelingen bekeren zich in Europa tot christendom. Maakt het uit of dat uit overtuiging of berekening is?

Het blijft wat merkwaardig om Amerikanen wat meewarig over de vluchtelingencrisis te horen praten waarmee Europa sinds 2015 geconfronteerd wordt. De chaos in Irak en Syrië is immers een erfenis van het rampzalige beleid van de Amerikaanse president George ‘W’ Bush. Europese landen als Frankrijk en Duitsland namen daar toendertijd bewust afstand van. Maar vooral Duitsland plukt er nu de wrange vruchten van.

Duizenden naar Europa gevluchte moslims in onder meer Nederland en Duitsland zouden zich bekeren tot het christendom. Exacte cijfers ontbreken. De bekering kan uit overtuiging of opportunisme zijn vanwege de grotere kans op een asielstatus. Of vanwege economische voordelen. Het maakt niet uit. In grondwettelijke zin is in Europese landen de keuze voor godsdienst of levensovertuiging vrij, hoewel het wel opvallend is dat islamitische vluchtelingen niet in grote getale kiezen voor atheïsme. Vooral als ze in hun land van herkomst zo getraumatiseerd zijn als ze suggeren omdat de dwang van de islam beslag legde op hun hele leven. Een logische reactie zou dan het afstand nemen van alle religie zijn als eenmaal het vrije Europa was bereikt.

In hun commentaar zien The Young Turks een belangrijk aspect over het hoofd. Dat betreft de ontvangende, christelijke instellingen die hun eigen waarden en werkwijze hebben die in eeuwen is gegroeid. Inclusief belijdenis, bekering en geloofsafval. Door ontkerkelijking hebben de Europese kerkgenootschappen de afgelopen decennia de draai gemaakt van een massabeweging naar een beweging voor weinigen. Een effect van dit laatste is dat meer dan voorheen het accent gelegd wordt op de leer en de strikte naleving ervan.

Door ontkerkelijking en het teruglopende aantal christenen voelen kerkgenootschappen zich meer dan ooit concurrenten van elkaar. In Nederland beschouwt een kleine meerderheid van de bevolking zich niet als godsdienstig. In dat voor Amerikanen slecht te doorgronden spanningsveld bieden islamitische vluchtelingen die zich willen bekeren tot het christendom kansen op groei. Maar ook op verwatering van de eigen waarden.

Moslims die om welke reden dan ook afscheid willen nemen van de islam moeten dat probleemloos kunnen doen. Ze hoeven daarvoor geen reden te geven omdat de vrijheid van godsdienst deze voorwaarde niet stelt. Omdat het om de interne werking van een religieuze instelling gaat, staat het elke christelijke organisatie vrij om vanuit eigen waarden en cultuur voorwaarden te stellen aan moslims die zich aanmelden als bekeerling.

Chaos bij voorverkiezingen New York werpt schaduw over overwinning Clinton

Waarom gaan Amerikaanse verkiezingen doorgaans vergezeld van ‘onregelmatigheden’? De overwinning werd in 2000 door het Republikeinse bestuur van de staat Florida gestolen van de Democraat Al Gore zodat George Bush onrechtmatig president werd. Bij de primary in New York waren bij de Democraten in Brooklyn 125.000 kiezers van de lijsten verdwenen. Waar Bernie Sanders is geboren en veel aanhang heeft. De Democratische Partij is op de hand van Hillary Clinton en maakt het verkiezingsproces ondoorzichtig. Zoals bij het aanwijzen van de 712 supergedelegeerden die niet door kiezers worden gekozen, maar door partijbobo’s. Ook is er nog het onderzoek van de FBI naar de e-mails van Clinton. De geloofwaardigheid van de FBI zou op het spel staan, volgens kritische oud-agenten in Long Island. Dat speelt  op het niveau of de VS een rechtsstaat is en Clinton aanklaagt of de aanklacht tegen Clinton onrechtmatig in een lade wordt weggestopt. Amerikaanse democratie lijkt fraaier dan het is. Dat is het mooiste eraan. Het verkiezingsproces is een lappendeken van belangen.

VOX verklaart de opkomst van IS. Straks geen rol voor Assad?

VOX legt in 6 minuten uit wat de omstandigheden waren die de opkomst van IS (of ISIS) bevorderden. Er zijn drie hoofdoorzaken. a) De Russische-Afghaanse oorlog die de voorwaarden schepte voor de opkomst van moslim-extremisten; b) De Irak-politiek van president Bush die de structuur van Irak ernstig verzwakte en de strijd tussen shiieten en soennieten voedde en c) De politiek van de Syrische president Bashar al-Assad die IS buiten schot hield en liet groeien omdat dat hem meer acceptabel zou maken in de ogen van de buitenwereld.

Dit geeft aan dat de oplossing van de Syrische oorlog niet via Assad loopt omdat hij deel van het probleem is. Daarover bestaat volgens Reuters begin van consensus nu ook de Russen niet meer vasthouden aan het aanblijven van Assad na de overgangssituatie. De dreiging van aanslagen blijft ook na het oprollen van IS.

Sam Harris en Noam Chomsky verschillen over goede bedoelingen om oorlog te beginnen

Cenk Uygur gaat in op de polemiek tussen neurowetenschapper en atheïst (‘religie is één van de meest perverse misbruiken van intelligentie die we ooit hebben bedacht’) Sam Harris en taalwetenschapper en activist Noam Chomsky. Een debat op afstand dat geen debat wil worden, maar een zure ontmoeting is tussen iemand die chagrijnig vanuit de hoogte blijft doen (Chomsky) en iemand met de mindere argumenten (Harris).

Een debat over goede bedoelingen van politici die niet onderkennen dat het beste middel om oorlogen niet te laten ontsporen het niet beginnen ervan is. President George ‘W’ Bush begon vanuit zijn ‘goede bedoelingen’ om democratie naar het Midden-Oosten te brengen een oorlog waarvan hij de gevolgen niet begreep. Da’s onverantwoord. Slotsom? Als halfproduct voor het eigen gelijk zitten religies ernaast en heeft geen ervan recht van spreken om vanuit moralisme of culturele superioriteit gelijk te claimen. Ze falen alle op hun eigen wijze.

Chomsky: Snowden moet terug kunnen keren naar huis

Taalwetenschapper, publicist en activist Noam Chomsky ziet Edward Snowden als een patriottist. Niet van het soort dat met vlaggen zwaait, maar burgerschap toont. Chomsky meent dat Snowden een rol in de VS moet kunnen spelen. Over het effect van de zogenaamde War on Terror is Chomsky duidelijk. Deze strijd heeft niet het terrorisme bestreden, maar juist bevorderd. Een verdedigbaar standpunt. Sinds de militaire interventies van de VS in Afrika, het Midden-Oosten en het Verre Oosten onder president George ‘W’ Bush vanaf 2001 zijn het gezag, het aanzien en de steun voor de VS internationaal aanzienlijk afgenomen. De VS staan uit het lood.

Greenwald interviewt Risen over controlestaat en persvrijheid

De gelauwerde en gelouterde journalist bij de New York Times James Risen ziet de regering-Obama als de grootste vijand van de persvrijheid in een generatie (‘the greatest enemy of press freedom in a generation’). Da’s niet niks. Hij legt uit waarom dat zo is. Voor The Intercept interviewt Glenn Greenwald James Risen naar aanleiding van de verschijning van diens boek: ‘Pay Any Price: Greed, Power and Endless War.’ Greenwald vraagt zich af hoe het komt dat Risen in tien jaar tijd geradicaliseerd is en geen blad meer voor de mond neemt. Risen zegt dat ‘Pay Any Price’ zijn antwoord op de campagne van de overheid tegen hem is.

Risen: ‘I was trying to understand how we could have this prolonged period of war with such little debate. And I think it’s both economic incentives and personal power incentives and ambition and status.’ En: ‘One of the things I always think about, and one of my earlier books was comparing the CIA and the KGB during the Cold War, and I always remember somebody telling me that the only countries that have really efficient security services are dictatorships.’ Lezenswaardig om de opbouw van de Amerikaanse controlestaat te begrijpen -en tot stand te brengen- inclusief de rol daarin van de media die zo anders operereren dan Greenwald en Risen.

Obama is een zwakke leider die de wereld niets te bieden heeft

Met Rob de Wijk ben ik het meestal niet eens. Over hem schreef ik in 2013: ‘De veiligheidsindustrie heeft als legitimatie de dreiging die door ‘wetenschappers‘ en ‘journalisten‘ in de lucht wordt gehouden. Daartoe worden vijandbeelden gecreëerd om het belastinggeld te verantwoorden. Vanuit deze industrie worden door ‘deskundigen‘ in de publieke opinie breed analyses verspreid die als overeenkomst hebben dat ze de noodzaak voor het bestaan ervan ‘neutraal’ onderstrepen. Rob de Wijk maakt onderdeel uit van deze industrie.’ De Wijk heeft een geloofwaardigheids- en identiteitsprobleem. Voor wie en namens wie praat hij?

Met een column in Trouw over president Obama revancheert Rob de Wijk zich enigszins. Waarbij opnieuw wereldbeelden, verwachtingen en projecties over de ander botsen. De Wijk verwijt Obama niet alleen geen groot strategisch denker te zijn, maar ook als een amateur politiek te bedrijven: ‘Obama’s tegenstanders zien hem als een zwakke leider die je risicoloos kunt testen. Obama uit zich soms meer als commentator dan als staatsman.’ Het verwijt dat Obama ook steeds meer in eigen land treft is dat-ie wel mooi kan praten, maar niet weet te handelen. Feitelijk is het presidentschap van Obama -door tegenstanders Bush III genoemd- een even grote ramp als dat van zijn voorganger George ‘W’ Bush. Waarbij Bush foute strategische keuzes maakte, maar nog enige consistentie had door te doen wat hij zei, terwijl Obama juist nooit doet wat hij zegt.

De rot zit diep in het Amerikaanse politieke systeem als welwillende amateurs als George Bush en Barack Obama president worden en de professionals aan de kant blijven staan. Terwijl president Bill Clinton nog een politicus in hart en nieren kon worden genoemd mist Obama de basisvaardigheden om diplomatie op hoog niveau te bedrijven, het tactisch besef om te scoren en het strategisch vermogen om een geïntegreerd buitenlands beleid te voeren. Obama is er met z’n kop niet bij en hij geeft de indruk alsof politiek hem geen zier interesseert. In de vorm excelleert hij. En daar stopt het. Ook Europa plukt daar de wrange vruchten van, zoals in Oekraïne waar Putin geen strobreed in de weg gelegd wordt in het schenden van de soevereiniteit van Oekraïne. De Wijk: ‘Even vreemd is Obama’s verklaring dat het Russische conflict met Oekraïne hem geen oorlog waard is. Dat mag zo zijn, maar les een van het handboek dwangdiplomatie is dat alle opties worden opengehouden. Als de militaire optie expliciet van tafel gaat, maakt dat de risico’s voor Poetins bemoeienis met Oekraïne redelijk beperkt, worden economische sancties ineffectief en wordt de kans op escalatie groter.’

Foto: Een houten Matroesjka-pop in Estland voor 29 euro te koop met Putin, Obama, Bush en tweemaal Stalin, 2 september, 2014. Credits: Mindaugas Kulbis/AP Photo.

Breng Putin en Obama vanwege hun misdaden voor tribunaal

De Poolse voormalige vakbondsleider en oud-politicus Lech Walesa stelt in een gesprek met de Poolse krant Rzeczpospolita voor om president Putin voor het ​​Internationaal Strafhof in Den Haag voor z’n Oekraïne-politiek te berechten. Of voor een andere rechtbank. Want Putin breekt regels en zou een gevaar voor andere landen zijn. Die berechting zal echter niet uitgevoerd worden. Want Putin met een kernmacht achter zich kan niet zomaar opgepakt worden. Van het recht wordt niet voor niks gezegd dat het het recht van de sterkste is.

Toch is het geen gek idee om de immuniteit van politieke leiders eens tegen het licht te houden. Het idee is dat als ze beseffen dat ze ooit voor een wereldse rechter verantwoording af moeten leggen voor hun daden ze beter nadenken voordat ze internationale verdragen of de soevereiniteit van andere landen schenden.

Wellicht is het vanwege de haalbaarheid een goed voornemen om allerlei politieke leiders die bovengemiddeld de mensenrechten hebben geschonden en een negatief voorbeeld vormen samen voor het Internationaal Strafhof te brengen. Met een interval van 10 jaar zou zo’n tribunaal kunnen plaatsvinden. Dan wordt het recht opgeschoond met de meest grove overtreders. Onder inhalen van achterstallig onderhoud kan een begin worden gemaakt met reeds afgetreden leiders als president George ‘W’ Bush die in Irak op grootschalige wijze de mensenrechten geschonden heeft. Of met president Paul Kagame van Rwanda die betrokken was bij de genocide. Of met de Indiase presidentskandidaat Narendra Modi of de Egyptische maarschalk Abdul Fatah al-Sisi. Door z’n drones-politiek komt president Barack Obama ook in aanmerking om berecht te worden.

Het zal er niet van komen omdat politieke leiders zich niet in het openbaar ter verantwoording laten roepen. Alleen kleine vissen als Radovan Karadžić of Slobodan Milošević worden gepakt. Zodat het nog lijkt ook dat het internationaal recht werkt. Maar Putin en Obama kunnen voortmodderen met hun onethische politiek die andere landen schaadt en de wereld er niet beter op maakt. Als het voor het Internationaal Strafhof niet lukt, biedt een revitalisatie van een NGO-achtig Russell Tribunaal wellicht een oplossing. Met als machtig wapen de publicitaire aanklacht en de aantasting van het aanzien van genoemde leiders. Waarbij de signatuur loepzuiver moet zijn: neutraal, veelzijdig en politiek ongekleurd. Niet vooringenomen zoals het huidige Russell Tribunaal geworden is. Als voorbeeld en waarschuwing kan bezinning op fundamentele principes geen kwaad. Doen. 

Foto: Gravure uitgegeven door Jean-Baptiste Huet, Tribunaal in het revolutionaire Frankrijk, 1795.