Na Super Tuesday: Race tussen Sanders en Clinton nog niet gelopen

Cenk Uygur van The Young Turks maakt er geen geheim van dat de Democratische presidentskandidaat Bernie Sanders zijn favoriet is. En Hillary Clinton met haar grotere naamsbekendheid en afhankelijkheid van het grote geld van Wall Street dat niet is. Sanders gaat voor verandering en Clinton doet alsof ze voor verandering gaat.

Naar verwachting zullen zowel Sanders als Clinton winnen van Trump als deze Republikeins kandidaat wordt. Een gecompliceerder scenario is als de onafhankelijke kandidaat, multimiljonair en oud-burgemeester van New York Mike Bloomberg in de race stapt om Trump af te stoppen. Hij zal dat minder snel doen als Clinton wint van Sanders. Het wordt nog gecompliceerder als Trump op een ‘brokered’ conventie waar de stemmen staken -maar hij wel de meeste stemmen heeft- uit de Republikeinse partij stapt en zich eveneens presenteert als onafhankelijk kandidaat. Ted Cruz of Marco Rubio worden dan de officiële Republikeinse kandidaat. Zodat er presidentsverkiezingen volgen met vier kandidaten: Clinton of Sanders, Bloomberg, Trump, Cruz of Rubio.

Op Super Tuesday heeft Sanders volgens Uygur goed gepresteerd door te winnen in Oklahoma, Colorado en Minnesota. Naast zijn thuisstaat Vermont. Omdat de zuidelijke staten waar Clinton om niet geheel duidelijke redenen op de Afro-Amerikaanse stem kan rekenen voor het grootste deel achter de rug zijn zou haar perspectief voor het vervolg minder gunstig zijn dan het lijkt. En een commentaar in NRC niet geheel logisch voorspiegelt. In gedelegeerden ontlopen Clinton en Sanders elkaar weinig. Hoewel de ongebonden ‘supergedelegeerden’ onder wie verkozenen en partijleiders in overgrote meerderheid voor Clinton kiezen.

Naast die electorale race worden er nog twee races gehouden: de fondsenwerving en de opstelling van de media. Uygur merkt op dat Sanders goed presteert in de fondsenwerving. Dit betekent dat hij zijn campagne kan voortzetten. Niet zozeer om de nominatie te winnen, maar om veranderingen af te dwingen waar Clinton uit zichzelf niet mee komt. De gevestigde media zijn duidelijk op de hand van Hillary Clinton. Interessant is dat Uygur oproept om de strijd voor Sanders op internet voort te zetten. Maar ook als progressieve en jonge kiezers elkaar op sociale media weten te mobiliseren in hun steun voor Sanders schiet dat naar verwachting tekort om de macht van de gevestigde media te breken die nauw verbonden zijn aan het bedrijfsleven dat op de hand van Clinton is. Maar het is veelzeggend dat het internet als alternatief medium wordt gepresenteerd.

TYT: Bernie Sanders wordt niet gesteund door progressieve media

Cenk Uygur vraagt zich af over er in de VS progressieve (‘liberal’) media bestaan. Dit naar aanleiding van de bejegening in de campagne van de progressieve Democratische kandidaat voor het presidentschap Bernie Sanders. Cenks antwoord is ontkennend. Zelfs de als progressief bekend staande Washington Post is naar zijn idee niet progressief, maar zou in de zak van het bedrijfsleven zitten. Omdat Sanders zegt het bedrijfsleven aan te pakken als hij president wordt, laten de progressieve media Sanders vallen. Republikeinse kandidaten Donald Trump en Ted Cruz worden door die progressieve media minder als bedreiging gezien dan Sanders die aan politieke structuren wil morrelen. Bij de campagne in 2012 was het de Republikeinse outsider en  libertariër Ron Paul die gif voor de media was. Evenals Sanders nu had Paul relatief veel steun onder jongeren.

Het is een misverstand dat de gevestigde media links zijn, want ze zijn rechts. Ook in Nederland, waar NRC, Volkskrant en Trouw eerder tegen de zittende macht aanschurken dan die kritisch volgen. Dat is er de laatste jaren nog erger op geworden omdat de redacties ondergeschikt zijn gemaakt aan het nieuwsbedrijf. Ondanks redactiestatuten en plechtige woorden over onafhankelijke journalistiek. Dat laatste bestaat niet echt in een commercieel bedrijf. Ook goedwillende redacties die goede journalistiek willen bedrijven hebben steeds minder te zeggen in hun eigen medium. Nog onlangs kwam dat tot uiting in een botsing tussen de redactie van de NRC en het bedrijf NRC Media die het nieuwsbedrijf commercieel uitbaat over een artikel in een commerciële bijlage over de Krim door Munda de la Marre. De NRC-Ombudsman ontkende trouwens in een commentaar dat er vermenging bestaat van redactie en commercie, maar leek daarbij toch weg te kijken voor de macht van het bedrijfsleven die verder gaat dan de garantie van de journalistieke onafhankelijkheid.

Ron Paul spreekt over Oekraïne en Amerikaanse steun

Ron Paul is consequent in z’n isolationisme. Daarom werd-ie genegeerd door de Amerikaanse media toen-ie nog namens de Republikeinse partij in de race was voor president. Ron Paul is gif voor de media. Hij is niet voor steun aan banken of de wapenindustrie. Daarom negeren de door het bedrijfsleven gecontroleerde media Ron Paul zoveel mogelijk. Nu iets minder dan voorheen, omdat z’n ambitie kleiner is. De VS dreigt door steun aan de Oekraïne zelfs de Russen te betalen. Hoe valt dat de Amerikaanse belastingbetaler uit te leggen? Een los eindje aan dit verhaal is de presentatie ervan. Waarom brengt het door het Kremlin gefinancierde RT kritiek op de Amerikaanse regering als het er niks bij te winnen heeft? Wat heeft Rusland te winnen bij isolationisme van de VS? Evenveel als de Amerikaanse belastingbetaler? Ron Paul zwijgt in elk geval niet. Dat siert hem.

Langzaam komt een oplossing voor de kwestie-Assange in zicht

De Portugees-Zweedse Marcello Ferrada de Noli prikt in een open brief door de argumenten van het Zweedse establishment in hun verdediging van de zaak Assange. Met de VS heeft de conservatieve regering Reinfeldt nauwe banden. Traditiegetrouw vooral met neoconservatieve Republikeinen. De oprichter van WikiLeaks is al 1155 dagen in z’n bewegingsvrijheid beperkt zonder aangeklaagd te zijn. Hij vreest doorverwijzing naar de VS als-ie naar Zweden uitgewezen wordt om ondervraagd te worden in een politie-onderzoek vanwege seksueel misbruik van twee vrouwen. Op deze justitiële dwaling waarvoor aanklager Marianne Ny verantwoordelijk is komt in Zweden steeds meer kritiek. Onder meer van parlementslid Johan Pehrson van de Liberale Volkspartij.

Ferrada de Noli verwijt de Zweedse procureur-generaal Anders Perklev hypocrisie. Onder verwijzing naar de scheiding der machten heeft Perklev de opmerkingen van Pehrson veroordeeld. Theoretisch heeft de procureur-generaal gelijk indien die scheiding der machten feitelijk zou bestaan en de rechterlijke macht onafhankelijk was. Maar da’s in Zweden niet het geval.  Juist in de zaak-Assange heeft de partijpolitiek vanaf het begin de vervolging van Assange gestuurd. In de aanklacht eerst door de sociaal-democratische partij die in 2010 aan de macht was en na een verloren verkiezing vooral door de conservatieve regering Reinfeldt.

Het is van tweeën een. Of alle politici onthouden zich van commentaar op de rechtsgang en de positie van personen die deel uitmaken van een onderzoek. Of alle politici mogen hun mening geven. De selectieve verontwaardiging van procureur-generaal Anders Perklev is krom. Hij meent niet alleen de liberale parlementariër Johan Pehrson die een oplossing uit de patstelling zoekt de les te kunnen lezen, maar doet alsof premier Reinfeldt, de huidige ministers Bildt of Haglund, of oud-minister Thomas Bodström zich nooit met de zaak-Assange hebben bemoeid. Er zijn voldoende feiten en citaten die dat weerspreken.

Het schaduwspel tussen Zweedse politiek en rechterlijke macht heeft lang genoeg geduurd. Het beschadigt het image van een land dat telkens een portie mensenrechten inzet om de eigen scheve schaatsen aan het gezicht te onttrekken. Zoals een wapendeal met Saoedi-Arabië. Om nog iets van de geloofwaardigheid in het buitenland te redden kan het niet langer vertragen. Of het nu de inmenging van de politiek is die de zaak compliceert of omdat de procureur geen rechtmatige zaak tegen Assange heeft is bijzaak. Zweden moet verantwoordelijkheid nemen om zo snel mogelijk een oplossing te vinden. Wie weet kan premier Rutte bemiddelen bij vice-premier en leider van de Liberalen Jan Björklund. In de EU ook deel van de ALDE-fractie.

Hoe draait het Zweedse establishment van partijpolitiek, rechterlijke macht en media een eind aan de zaak-Assange? Want de justitiële dwaling is nu al ruim drie jaar een steen in de maag van de Zweedse samenleving. Dat kan niet blijven duren en moet tot een einde worden gebracht. De oplossing is politiek. Met alle tegenstrijdigheden die het in zich heeft verschuilt de regering-Reinfeldt zich achter het primaat van de rechterlijke macht. De Zweedse opperrechter Stefan Lindskog maakte in april 2013 in een lezing in Australië duidelijk dat het echter de politiek is die het laatste woord heeft over de positie van Julian Assange.

Foto: Luchtschip de USS Akron onder constructie, 1930.

Zie hier voor het dossier Assange op dit blog.

Verdient Julian Assange de gevangenis of de Nobelprijs?

Stel dat we niet weten of de invloed van Julian Assange positief of negatief is. Verdient-ie een Nobelprijs voor de Vrede en heeft-ie een prestatie verricht door meer gevallen van corruptie door regeringsleiders te onthullen dan alle journalisten bij elkaar? Of is-ie een zelfingenomen kwast die de focus van de publiciteit opzoekt om ten koste van anderen te stralen en daarbij de veiligheid van staten in gevaar brengt?

Het Amerikaanse establishment weet sinds eind 2010 op voorhand het antwoord. Assange moet het zwijgen opgelegd worden. Hij zou de reputatie van de VS beschadigen. Want Assange toont aan wat de slager in zijn worsten stopt. Dat oogt onsmakelijk. Diplomatie is druk, diplomatie is chantage, diplomatie scheert over de grenzen van de wet. Geen enkele regering wil de eigen werkwijze onthullen. Assange onthult niet zozeer geheimen, maar de duistere kanten van de macht. De machinaties die nodig zijn om de macht te bestendigen.

Die Amerikaanse reactie is begrijpelijk. Zelfs media die objectief verslag zouden moeten doen hebben onder Amerikaanse druk partij tegen WikiLeaks gekozen. De New York Times die dezelfde geheimen publiceerde als WikiLeaks wordt geen strobreed in de weg gelegd. Wat vragen oproept over de rechtsgelijkheid. Maar Assange wordt kaltgestellt. De doofpot moet weer dicht. Een uitgelezen middel voor machthebbers om politieke tegenstanders te bezoedelen is criminalisering. Dat leidt immers af van de beschuldigingen en zet de aanstichter in een kwaad daglicht. Samen met de economische wurging van een opposant is dat het truckje. Een reputatie is in de publiciteit niet sneller af te breken dan door een zedenzaak. Verkrachting, overspel, pedofilie, het publiek vreet het zonder na te denken. Het gelooft de grootste flauwekul en laat zich afleiden.

De steun voor Assange is verschrompeld. Sinds gevestigde media als The Guardian, The New York Times en de partners van het eerste uur hun steun opzegden heeft Assange weinig publicitaire dekking meer. Onder druk van de regering-Obama is die verkruimeld. Er zijn nog progressieve opinieleiders als Glenn Greenwald, Daniel Ellsberg, Noam Chomsky, John Pilger of Chris Hedges die hun eigen visie volgen. Vanuit Australië is de Groene senator Scott Ludlum actief. En een opmerkelijk geluid vanuit libertarische hoek was voormalig Republikeins presidentskandidaat Ron Paul die eveneens genegeerd werd door de gevestigde media. Verder komt de steun van zenders die zich tegen Amerika richten en Julian Assange simpelweg als vriend gebruiken omdat-ie de vijand van een vijand is. Zoals het Kremlin-gezinde Russia Today of het Iraanse Press TV.

Wat in de hele Assange-affaire die nu zo’n twee jaar loopt het meest verbaast is dat links Europa zich laat intimideren en afzijdig blijft. Het Duits-Turkse lid van de Bundestag voor Die Linke Sevim Dağdelen is tot nu toe de enige politicus geweest die Assange in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen heeft opgezocht. In een interview met RT breekt ze een lans voor Assange. Maar waar blijven de principiële Groenen? Waar is de standvastige SP? Waar zijn de theoretiserende links-liberalen die de mond vol hebben over de rechtsstaat? Hoe dan ook durven ze Assange niet te bezoeken. Dat tekent de werking van de publiciteit die een kant van de zaak steeds meer onderbelicht laat. Behalve Sevim Dağdelen heeft de linkse Europese politiek geen kloten.

Foto: Marcel van Eeden, 3 april 2002  [0330], tekening. Credits: Marcel van Eeden.

Is president Obama een tweede kans waard?

President Barack Obama is herkozen. Trouwens, opnieuw was de analyse van de meeste Nederlandse media abominabel. Ze spraken elkaar na dat het een nek-aan-nekrace was. Terwijl volgens de peilingen Obama in de laatste week uitliep en bijna zijn hoogste scores evenaarde. Inderdaad verloor Obama aan momentum na het eerste presidentiële debat in Denver, zodat Romney kon naderen. Maar in de swingstates heeft Obama altijd zijn voorsprong behouden. Spits is een voorbeeld van dat gebrek aan kennis:  ‘(..) bouwde hij [Obama] in de belangrijkste Swing States weer een kleine voorsprong op.’ Onzin. NOS-journalist Eelco Bosch van Rosenthal kwam opnieuw met een inconsistent verhaal dat inzicht en analytische diepte miste. Hij was er met zijn hoofd niet bij. De Nederlandse journalistiek moet nodig investeren in academische kennis voor meer verdieping.

President Obama is dus met een ruim mandaat herkozen. Als-ie ook Florida wint, zelfs met een meerderheid van ruim 100 kiesmannen. Hij kan niet meer herkozen worden en heeft daarom de komende vier jaar zijn handen vrij om te werken aan zijn rol in de geschiedenis. Hoewel een vijandig gezind Huis van Afgevaardigden hem beperkt. De president kreeg in zijn eerste termijn de meeste kritiek en stelde het meest teleur in zijn mensen- en burgerrechtenbeleid. Dat laatste gaat om de inperking van de privacy, zoals de surveillance via geïntegreerde camerasystemen zonder dat dit openbaar is besproken of de inperking van de internetvrijheid. Een ander aspect is de werking van de rechtsstaat en de rechtsgang. Zo perkt de NDAA de meningsuiting in.

Suzanne Nossel van Amnesty VS geeft Obama een tweede kans op het gebied van de mensenrechten. Hij moet van ver komen, want zelfs president Bush had een beter mensenrechtbeleid dan president Obama. Ze roept Obama op om zijn beloften uit 2008 na te komen en de mensenrechten niet ondergeschikt te maken aan de nationale veiligheid. Volgens haar kunnen een einde aan de dodenlijsten en de aanvallen met drones president Obama en de VS hun geloofwaardigheid teruggeven. Dat heeft ook een uitstraling naar andere landen die dan niet langer kunnen verwijzen naar de overtredingen en schendingen van de mensenrechten door de VS.

Maakt zo’n oproep een kans om gehoord te worden? Het gaat er inderdaad om dat president Obama terug moet keren naar zijn beloften uit 2008. In zijn streven naar een ethische politiek. Heeft Obama zich laten gijzelen door bedrijfsleven en krijgsmacht en is-ie door voorzichtigheid en gebrek aan ervaring ingepakt? Was dat wel een echt beeld wat-ie van zichzelf gaf? Bestond de oude Obama die ontspoorde? Hoe dan ook krijgt-ie nu een tweede kans. Ik heb er een hard hoofd in. Hij moet van ver komen en heeft zoveel fouten gemaakt.

Foto: President Barack Obama, 6-7 november 2012. Credits SITA/AP. 

Help de NDAA te stoppen

De Amerikaanse burgerrechtenbeweging voert actie op ‘Stop de NDAA‘ met de oproep om tijdens het derde debat tussen president Barack Obama en uitdager Mitt Romney in Florida hash tag #StopNDAA trending te laten worden. Iedereen kan meedoen. De protestactie is bedoeld tegen het plan van de regering-Obama om via wetgeving met de zogenaamde National Defense Authorization Act (NDAA) de mensenrechten in te perken. Chris Hedges veroordeelt president Obama hierom, beticht hem van staatsfascisme en is een rechtszaak begonnen. Dat leidde in september tot een gunstige uitspraak van de New Yorkse rechter Katherine Forrest waartegen de regering-Obama tegen in beroep gaat. Dat loopt de komende maanden verder.

De NDAA is niet alleen voor Amerikanen van belang. De interpretatie van de burgerrechtenbeweging is dat iemand zonder aanklacht door de Amerikaanse overheid onbeperkt kan worden opgesloten. Ongeacht de nationaliteit geldt dat voor iedereen waar ook ter wereld. President Obama heeft weliswaar gezegd daar zorgvuldig mee om te gaan, maar die garantie kan-ie niet geven voor zijn opvolgers. Kritiek is dat de wet de president te veel bevoegdheden geeft en te ruim is. Daar komt het niet aflatende protest op neer.

De NDAA is het sluitstuk van het wantrouwen tegen president Obama die ooit hoop gaf, maar in werkelijkheid de mensenrechten slechter gediend heeft dan welke president voor hem. Dit staat in schril contrast tot zijn recente woorden voor de Algemene Vergadering van de VN die onder de pretentie van ethisch handelen het tegendeel suggereren. Als er een alternatief bestond zou ‘Stop de NDAA’ opgevat kunnen worden als ‘Stop Obama’. De echte tragiek is dat de Amerikaanse politiek nu geen alternatief voor president Obama biedt.

Foto: Slide ‘Twitter Bomb‘, 22 oktober 2012

Doug Wead: Romney dreigde Ron Paul met publicitaire A-bom

De ‘Senior 2012 Campaign Adviser’ van Ron Paul Doug Wead ziet de huidige VS als een staat waar de staatsmacht te groot is geworden en individuen bedreigt. De VS vertoont fascistische trekken. En voordat het beter wordt zal het eerst erger worden. Wead heeft vertrouwen in de jeugd en de tegenbeweging. Hij verklaart (15’20”) voor weaerchange.org waarom Ron Paul Mitt Romney niet heeft aangevallen. Romney dreigde Ron Paul met een publicitaire A-Bom die zijn naam en de libertarische beweging voorgoed zou vernietigen.

Debat over Assange tekent Amerikaans nationalisme

Amerikanen overschatten hun eigen kwaliteiten als het over de stand van hun democratie gaat. Die belijden ze als een geloofsartikel. Maar de praktijk is anders. Amerika staat 47ste op de Press Freedom Index 2011/2012 van Reporters Without Orders, hoewel Justin Danfof serieus meent dat de VS de meest vrije pers van de wereld hebben. Op een Human Rights Index uit 2010 van het Spaanse The School for a Culture of Peace staan de VS tussen China en Zimbawe, ver verwijderd van de Europese landen, Canada of Nieuw Zeeland. Da’s de realiteit.

Julian Danhof is verbonden aan de conservatieve think tank National Center for Public Policy Research. De meer liberale Peter van Buren ontzenuwt de halve waarheden van Danhof en claimt als een echte sporter de winst in het debat. Van Buren gaat uit van de feiten en niet van het geloof in de Amerikaanse democratie.

Merkwaardig aan het debat is dat de conservatieve Danhof de positie van president Obama verdedigt en Van Buren daarin volop bressen slaat. Hoe gelukkig kan Obama met zo’n medestander zijn? Ondubbelzinnige kritiek op Amerikaanse overheidsfunctionarissen en politici in de kwestie Assange valt doorgaans slechts te horen bij Russia Today, dit geval het Chinese CCTV of progressieve nieuwsmedia als Democray Now! of The Young Turks Network. De eersten met geopolitieke bedoelingen, de laatsten vanwege de mensenrechten.

Peter van Buren merkt op dat president Obama meer dan zijn voorgangers grove middelen inzet om de staatsveiligheid te verdedigen en rechten van klokkenluiders negeert. De bejegening van Julian Assange en Bradley Manning door het Amerikaanse establishment tekent de stand van de Amerikaanse democratie. Ontdaan van grenzeloze zelfoverschatting is dat weinig om trots op te zijn. Bizar is dat een internationaal georiënteerd land als de VS zo in zichzelf gekeerd zijn dat het niet meer weet waar haar grenzen liggen.

Obama verspeelt onze steun zonder dat we het willen weten

Waar komt het misverstand vandaan dat president Obama de wereldvrede dient? Zet de Nobelprijs voor de Vrede ons op het verkeerde been en zien we zijn oorlogshitserij niet? Columnist Glenn Greenwald maakt in een vergelijking tussen Obama en presidentskandidaat Mitt Romney aannemelijk dat van laatstgenoemde een voorzichtigere buitenlandse politiek te verwachten valt. Onder Obama is een aanval op Iran waarschijnlijker dan onder Romney: ‘We weten dat de Amerikaanse kiezers en wereldleiders Obama buitengewone ruimte laten als het gaat om dodelijke drone aanvallen, juist vanwege zijn politiek, karakter en achtergrond‘.

Met name voor links is het een omslag in het denken om zich te realiseren dat de wereldvrede beter gediend wordt met de kandidatuur van Romney. Onbegrijpelijk staan progressieve media nog steeds aan de kant van Obama. Ze dienen hem zelfs door zijn vijanden als Julian Assange onbeschaamd aan te vallen. Romney vol gebreken, aarzelingen en onhandige optredens is geen cowboy als Bush, maar Obama is dat wel. Romney lijkt op president Gerald Ford. In de media valt dat niet terug te vinden. Electoraal en politiek wringt het dat Barack Obama zich moet bewijzen tegenover de conservatieven. Terwijl die op Mitt Romney minder grip hebben.

Glenn Greenwald wijst op een volgens hem over het hoofd gezien CIA-memo uit 2010. Door WikiLeaks in 2010 geopenbaard. Het gaat erover hoe de populariteit van Obama gebruikt wordt om de publieke opinie in Europa te manipuleren voor de Afghaanse oorlog. De val van het kabinet Balkenende-Bos toont volgens de CIA de kwetsbaarheid van de steun voor de ISAF-missie. Ook in het belangrijke Frankrijk en Duitsland. En een Nederlands vertrek uit Afghanistan zou ertoe kunnen leiden dat ‘politici elders naar hun kiezers luisteren’.

De vergelijking tussen Obama en Romney kan doorgetrokken worden naar Nederland. Daar wilde linksliberaal GroenLinks bewijzen haar mannetje te staan wat resulteerde in de Kunduz-missie. Wat de partij in het verderf stortte. Men kan raden naar de gesprekken tussen Jolande Sap en de Amerikaanse NATO-ambassadeur Ivo Daalder en het beroep dat Daalder op Sap deed. Alleen ontbreekt in ons land een libertarische stroming die zich vanuit een conservatief wereldbeeld tegen de oorlogen overzee uitspreekt en zich niet door Obama en de Amerikanen laat ronselen. Obama’s geloofwaardigheid is zijn werkkapitaal. Wie stelt dat bij ons aan de orde?

Foto: President Barack Obama and Vice President Joe Biden meet with Combatant Commanders and senior military leadership in the Cabinet Room of the White House, May 15, 2012. (Official White House Photo by Pete Souza)