NOS begrijpt het na vier jaar nog steeds niet: de kwestie-Assange

Waarschijnlijk praat een NOS-journalist de BBC na. Die zegt dat er ‘charges’ (aanklachten) tegen Assange zijn en dat-ie vervolgd wordt. Onzin. Julian Assange wordt niet verdacht van seksueel geweld tegen vrouwen. Hij wordt verzocht naar Zweden te komen om mee te werken aan een politie-onderzoek. Wat hij, z’n advocaten of de Ecuadoriaanse regering al meermalen hebben voorgesteld. Om een uitweg te zoeken voor Assanges verblijf in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen. Op voorwaarde dat de Zweedse regering de garantie geeft dat Assange niet uitgeleverd wordt aan de VS. De Zweedse regering heeft formeel de bevoegdheid voor deze garantie, maar verschuilt zich achter de Zweedse aanklager die zo’n garantie niet kan geven. In Zweden is politiek alleen onderhorig aan het recht als het de politiek uitkomt. Het is lastig voor de bureauredacteur van de NOS om het allemaal te begrijpen. De zaak speelt pas sinds augustus 2010. Assange gaan in hoger beroep.

Foto 1: Schermafbeelding van NOS-bericht ‘Arrestatiebevel Assange blijft’, 16 juli 2014.

Foto 2: Schermafbeelding van FREE ASSANGE NOW – FAQ, 16 juli 2014.

Hersh: Obama was niet waarheidsgetrouw over gifgasaanval Syrië

Onderzoeksjournalist Seymour Hersh publiceert zijn artikel ‘Whose sarin‘ in de London Review of Books. Hij heeft kritiek op het Syrië-beleid van president Obama. Over een aanval met gifgas die veel publiciteit kreeg en bijna tot een Amerikaanse inval leidde zegt-ie: ‘When the attack occurred al-Nusra should have been a suspect, but the administration cherry-picked intelligence to justify a strike against Assad.’ Niet het regime van Assad maar de moslimradicalen van Al-Nusra hadden de gifgasaanval uitgevoerd. Maar dat kwam Obama niet goed uit, zijn regering stelde de zaken anders voor, gaf geen openheid en verdraaide de waarheid.

In een geo-politieke analyse over de regio inclusief Turkije maakt Hersch aannemelijk dat het Westen sinds begin 2013 geen andere keuze had dan het regime van Assad te steunen omdat de gematigde opstandelingen het onderspit dolven tegenover de moslimradicalen die door Saoedi-Arabië en andere Soennitsche landen worden gesteund. Dit maakt de beweegreden van Obama om in te grijpen tegen Assad nog onverklaarbaarder. Was het die rode lijn? Hersh lijkt begripvol voor Obama, maar verwijt hem niet de waarheid te spreken.

Wyden en Udall komen met wetgeving om spionage in te perken

Een oud grapje is dat een Amerikaanse toerist die in Europa rondgeleid wordt bij alle monumenten antwoordt ‘oh, bij ons is dat groter‘. Dat irriteert de rondleider zo dat-ie richting gevangenis en krankzinnigengesticht gaat. Waarop de Amerikaan weer z’n standaardantwoord geeft. En een instemmende knik van de rondleider ontvangt. In de VS is alles groter. De rijkdom en de armoede. De religieuze verdwazing en het vrijdenken. De conservatieven  en de progressieven. De heksenjacht op klokkenluiders door de overheid en de vrijheidsdrang van boeren, burgers en buitenlui. De gelijkgeschakelde mainstream media en de kwaliteitsblogs op internet.

Interessant aan de VS is dat de grap klopt. Alles is er groter. Zowel alles dat verkeerd als alles dat goed is. Er is de staatsveiligheidsdienst NSA die de hele wereld bespioneert zonder daartoe toestemming te hebben. Er zijn de chefs van NSA en DNI, Keith Alexander en James Clapper die liegen tegen het parlement, dat achteraf toegeven maar door president Obama niet berispt, laat staan ontslagen worden. Er is Obama die begon met een Nobelprijs voor de Vrede maar nu op grote schaal de burgerrechten schendt en de controle op z’n eigen macht omzeilt. Zo bezien zijn de VS een machtswellustig, arrogant land waar macht en welvaart steeds ongelijker verdeeld worden. Een natie die vanuit een bijna religieuze vervoering anderen de maat neemt en zich daarin ‘exceptional‘ vindt, maar steigert uit onbegrip als andere landen hetzelfde met de VS doen.

In de klassieke dramaturgie van Aristoteles is een held niet goed en niet slecht. Die balans geeft spanning en diepte van karakter. Zo is het ook met landen. Die zijn voorspelbaar en zelfs ongenietbaar als ze te goed of te slecht zijn. De ‘goede’ kant van de VS is in het machtspel bij lange na niet opgewassen tegen het militair-industrieel complex van gevestigde partijpolitiek, gevestigde media, de klassieke krijgsmachtsonderdelen en de inlichtingen- en veiligheidsdiensten, maar geeft wel zicht en hoop op een omslag, de peripiteia.

De Democratische senator Ron Wyden is zo’n tegenkracht die hoop geeft. Z’n oud-assistente Jennifer Hoelzer bekritiseert president Obama fel. Wyden en senator Mark Udall worden vaak in een adem genoemd. Ze gaan voor constitutionele zuiverheid en hebben opeenvolgende regeringen kritisch gevolgd. Senator Richard Blumenthal en de libertarische Republikeinse senator Rand Paul voeden die vrijheidsdrang vanuit juridische of politiek-filosofische betrokkenheid. Deze vier senatoren dienden gisteren wetgeving in die probeert om te komen tot een fundamentele hervorming van de surveillance programma’s. Techdirt zet hun plannen op een rijtje en beschrijft de onderdelen. Deze nieuwe coalitie vanaf de flanken bevestigt de tendens dat linkse en rechtse, ofwel progressieve, traditioneel-gematigde en libertarische politici elkaar vinden om de staatsmacht terug te dringen omwille van burger en grondwet. De rebellen trotseren het establishment. Da’s groots.

Foto: State Lunatic Asylum, Buffalo, Erie County, NY. Niet gedateerd.

Uitersten ontmoeten elkaar: Ron Paul en Julian Assange

De progressieve Julian Assange en de libertarische Ron Paul vinden elkaar in hun afkeer van wat Assange het ‘extremistische centrum’ noemt. In dat centrum wordt de macht verdeeld en anderen buitengesloten. Vooral in de informatievoorziening. In de VS zijn dat Democraten en Republikeinen, in Nederland de VVD en PvdA. Personen uit die partijen die eerlijkheid, waarheid of burgerrechten boven de machtsvorming zetten worden niet tot dat machtscentrum van hun eigen partij toegelaten. Dit hoefijzermodel is niet nieuw, maar interessant is dat het steeds minder uitzonderlijk wordt. Feit dat Ron Paul voor zijn video-kanaal Julian Assange van WikiLeaks als gast uitnodigt onderstreept deze ontwikkeling. Zie hier voor de andere delen van het gesprek.

De verklaring ‘Waarom ik de VVD verlaat‘ van de fractievoorzitter voor de VVD in Menterwolde Marc Hesp snijdt precies dat probleem aan van een politieke partij als de VVD die in de machtsvorming de eigen principes verliest en de burgerrechten geweld aan doet: ‘Liberalisme gaat over vrijheid, een overheid die de persoonlijke vrijheid waarborgt. Dat staat haaks op de anti-privacy agenda van de VVD bewindslieden.’

Foto: Marcel van Eeden, 27 augustus 2007 [2308]

Alan Grayson: Militair-industrieel complex profiteert van Amerikaanse aanval in Syrië

De Democratische afgevaardigde uit Florida Alan Grayson steunt een militaire aanval op Syrië niet. Zelfs niet als de Syrische regering chemische wapens gebruikte in Ghouta. Grayson ziet een kloof tussen de bevolking die geen behoefte heeft om de politieman-van-de-wereld te spelen en het establishment dat dat wel wil. Een recente ABC-poll ondersteunt zijn claim. Zo’n zestig procent van de Amerikanen is tegen ingrijpen in Syrië.

Feitelijk wil niemand ten oorlog trekken. Echter op een categorie na. Alan Grayson memoreert dat een bepaald element van de samenleving profiteert van ingrijpen in het Midden-Oosten. Namelijk de producenten van wapens: ‘Nobody wants this except the military-industrial complex.’ President Eisenhower muntte deze term en waarschuwde er in 1961 in z’n afscheidsspeech voor. Hij had een vooruitziende blik die meer dan 50 jaar later nog steeds akelig relevant is. En gedeeld wordt door liberals en libertarians. The Perpetual War bestaat dankzij de hechte vermenging van overheid en bedrijfsleven. Straks opnieuw in het theater: Syria, The War.

Foto: Alan Grayson, 2009.

Economische spionage door NSA van Brazilië en Mexico. Ook in Nederland?

Nu is er weer de spionage door de Amerikaanse staatsveiligheidsdienst NSA van de Braziliaanse president Dilma Roussef en de Mexicaanse president Enrique Peña Nieto die werd afgeluisterd toen-ie nog kandidaat was. De onthullingen zijn gebaseerd op documenten die Edward Snowden kopieerde en journalist Glenn Greenwald bewerkte voor het Braziliaanse televisieprogramma ‘Fantástico‘. Samen met Sônia Bridi.

De Amerikaanse journalist Greenwald woont in Rio de Janeiro. Greenwald schrijft voor The Guardian en richt zich met zijn stukken die de werkwijze van de NSA onthullen inclusief de infrastructurele, juridische, politieke en economische strekking afwisselend op ’n Amerikaanse, Brits-Europese en Latijns-Amerikaanse invalshoek.

Uit de Braziliaanse pers is het bericht dat president Roussef is afgeluisterd door de VS ingeslagen als een bom. Ook vanwege de nationale trots. In een reactie trekt minister van Communicatie Paulo Bernardo van leer, zo citeert Folha de S.Paulo. Hij beschouwt de spionage als een ‘volledige absurditeit‘. Volgens Bernardo heeft het niets te maken met de nationale veiligheid van de VS. De spionage dient om een voordeel te behalen in commerciële en industriële onderhandelingen, zo meent Bernardo. Volgens ‘Fantástico’ roept de Braziliaanse regering de Amerikaanse ambassadeur Thomas Shannon op het matje met het verzoek om uitleg te geven.

De Brazilianen zullen internationale organisaties zoals de VN verzoeken deze kwestie op de agenda te zetten en te bespreken. Gewenst is dat Nederland Brazilië steunt en geen afhoudende houding aanneemt. Gezien het belang van de Nederlandse economie is het goed voorstelbaar dat de NSA ook Nederlandse ministers heeft bespioneerd om voordeel te behalen in commerciële en industriële onderhandelingen. Als de Nederlandse regering daarover aanwijzingen heeft of als de economische spionage door de VS in de komende maanden uit de documenten van Snowden blijkt, dan valt het te hopen dat het kabinet Rutte de schroom van zich af laat vallen en niet uit angst voor het Amerikaanse ‘bondgenootschap’ doorgaat zich te laten gijzelen door de VS. Zo’n kwestie van economisch belang dient het kabinet Rutte niet bilateraal met de VS te willen bespreken.

Foto:  De Braziliaanse president Dilma Roussef (rechts) ontvangt de Mexicaanse president Enrique Peña Nieto. Oliebelangen stonden op de agenda. 2013.

Saoedisch-Amerikaans complot in Syrische burgeroorlog? Wie weet

Update 22 september 2013: McClatchy geeft de pogingen weer die Dale Gavlak heeft gedaan om zich van het op Mint Press News gepubliceerde nieuws te distantiëren. AP-medewerkster Gavlak meent dat haar naam onterecht aan de publicatie is verbonden. Ze heeft wel zijdelings meegewerkt aan het artikel door te helpen met de vertaling, maar is niet ter plekke geweest of heeft getuigen gesproken. Mint Press News verklaart de reactie van Gavlak als gevolg van de druk om de lezing die de schuld bij de rebellen legt in te trekken. 

Het gezegde luidt dat het eerste slachtoffer dat in een oorlog sneuvelt de waarheid is. Gevoegd bij politici in het politieke bedrijf die waarheid niet als doel maar als middel voor hun machtspositie zien sneuvelt bij politici die op oorlog zinnen de waarheid nog voordat de oorlog gestart is. Nu is er de schuldvraag over de Syrische gifgasaanval. De regering-Obama meende te weten dat de regering-Assad dit op z’n geweten had. Maar omdat het geen harde bewijzen overlegde bleef deze aantijging een mening en werd geen feit. Door z’n aarzelend optreden maakte president Obama zichtbaar dat-ie speelbal van facties is die op hem inpraten.

De waarheid van oorlog is in mist gehuld. Oorlogsmist is een term van militair strateeg Carl von Clausewitz: ‘Oorlog is het gebied van onzekerheid, driekwart van die dingen waarop het handelen in de oorlog gebaseerd is, is in de mist van een meer of minder grote onzekerheid gehuld. Het eerste wat hier nodig is een scherpe geest, om de waarheid met zijn oordeel te doorgronden.‘ Deze uitspraak geldt niet alleen voor elk 19de eeuws slagveld dat met barrières doorsneden wordt zodat overzicht per definitie onmogelijk is. Daar helpen geen moderne communicatiemiddelen aan, die voornamelijk het rangschikken achteraf vergemakkelijken.

Mint Press News komt met het nieuws dat de Syrische opstandelingen op aangeven van Saoedi-Arabië onlangs de gifgasaanval in de voorstad Ghouta hebben uitgevoerd. Zonder dat de strijders wisten dat ze chemische wapens in handen hadden. Het artikel is geschreven door de gerespecteerde journaliste Dale Gavlak in samenwerking met Yahya Ababneh die ter plekke was. De laatste sprak met ooggetuigen. De sleutelzin is: ‘Many believe that certain rebels received chemical weapons via the Saudi intelligence chief, Prince Bandar bin Sultan, and were responsible for carrying out the dealing gas attack.‘ Hoe kunnen we dat nu checken?

In de analyse volgen de complottheorieën elkaar op. De soennietische Saoediërs zijn trouwe bondgenoten van de VS en zouden er op gebrand zijn om de sjiietisch-Alevitische president Assad omver te werpen. Daartoe zou prins Bandar bin Sultan met medeweten van de Amerikanen de in Syrië vechtende rebellen van geld en wapens hebben voorzien. Het sluitstuk van z’n inmenging zou het ‘insteken’ van het bewijs zijn dat het regime-Assad gifgas tegen de conservatief-soennietische inwoners van de voorstad Ghouta had gebruikt.

Omdat Assad notabene onder het oog van de VN-inspecteurs geen belang bij de gifgasaanval had, opent de uitleg een ander spoor. Het verklaart stellig onwaarschijnlijkheden, maar mogelijk worden ze gebruikt om de zaak te compliceren. Russen, Iraniërs en Syrische regering hebben belang bij zo’n verklaring. Onbegrijpelijk is dat het spoor zo makkelijk naar prins Bandar bin Sultan leidt. De aarzelingen in de VS en het VK krijgen er wel een basis door. De VS voorzien van een excuus om in de Syrische burgeroorlog in te grijpen is weer in lijn met wat in 2003 in Irak gebeurde. Westers ingrijpen had de luchtmacht en zware infrastructuur van de Syrische krijgsmacht een kopje kleiner kunnen maken. Zodat het machtsevenwicht naar de opstandelingen had kunnen verschuiven. Wat waar is valt nu niet na te gaan. Ook het verhaal van Dale Gavlak kan een afleiding zijn.

Foto: Slachtoffers die bij de gifgasaanval in Ghouta werden begraven. 21 augustus 2013.

Nieuwe stemming: Europa volgt VS niet meer blindelings

Wat hebben Syrië en het NSA-spionageschandaal met elkaar te maken? Volgens een commentaar in The Guardian over de omslag in de Britse publieke opinie heel veel. De vernederende excessen van het nationale veiligheidsbeleid van de VS is sleutelbegrip. Ofwel, ‘the humiliating excesses of US national security policy‘. Britten zijn het beu om nog langer meegesleept te worden in het Amerikaanse project. Dat bestaat uit het zich toeëigenen van een rol als politieagent voor de hele wereld. Landen willen niet langer blindvaren op de VS en meegesleept worden in een Amerikaanse waarheid. Hoe vinden ze de durf en vrijheid om afstand te nemen?

Een expeditie of interventie in Syrië past niet in het nieuwe denken los van de VS. Namens Nederland neemt minister van Buitenlandse Zaken Timmermans afstand van de VS door niet achter een snel militair ingrijpen te gaan staan en eerst de bevindingen van het VN-onderzoek naar de gifgasaanval af te willen wachten. Op de achtergrond beweegt de publieke opinie die verontwaardigd is over de Amerikaanse druk en die Europese leiders een excuus biedt om zich te beroepen op behoedzaamheid vanwege tegenstand in eigen gelederen.

De Amerikaanse regering is het contact met de rest van de wereld kwijt. Wat deze week benadrukt werd door de haperende volgzaamheid van de trouwste bondgenoot: de Britten. Aangejaagd door nationalistische media die hun journalistieke rol veronachtzamen door naar de mond van de regering te praten radicaliseert de VS en raakt het steeds verder verstrikt in een eigen waarheid. Macht van het militair-industrieel complex -inclusief de massale spionage- is de logica volgens welke de Amerikanen sinds 9/11 redeneren en tot bizarre excessen komen. Dat resulteert in Guantanamo Bay, de heksenjacht op klokkenluiders, de massale spionage van eigen burgers, de overzeese oorlogen en de chantage van bondgenoten die in de Pax Americana worden getrokken.

De VS zitten gevangen in een chauvinistisch debat dat zich kenmerkt door zelfoverschatting, het idee dat het een aparte roeping heeft, een zelfbeeld vol hoogmoed en eigenwaan, en het idee op kosten van anderen tot in de hemel te kunnen reiken. Maar bij critici komen oud en nieuw samen in het besef dat het loont om tegen dat patroon van bluf en intimidatie te rebelleren. De leugens over de massavernietigingswapens van Irak uit 2003 worden versterkt door de onthullingen van Edward Snowden. Ze maken inzichtelijk hoe de VS zelfs Duitsland, VN en EU onder het mom van terrorisme bespioneren en in hun wereld trekken. Genoeg is genoeg.

Foto: Amerikaanse vlag met onderschrift.

Schijnheilige opstelling van VS over Syrië wordt aanvaard. Waarom?

‘Our sense of basic humanity is offended not only by this cowardly crime but also by the cynical attempt to cover it up.’ Aldus de verklaring over Syrië van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry.

Wat mij en vele anderen nog het meest stoort is de moreel superieure die de Amerikaanse regering bij monde van Kerry heeft aangenomen. En meent aan te kunnen nemen. Maar hebben de VS nog recht van spreken?

Ok, als de VS de eigen olie- en gasbelangen willen veiligstellen. Ok, als de VS de grip op de regio willen verstevigen. Ok, als de VS de Russen hun machtsbasis Syrië willen ontnemen. Ok, als de VS Iran en Hezbollah willen dwarszitten. Ok, als ze Israel willen steunen. Ok, als de VS hun bondgenoten afhankelijk en volgzaam maken door de eigen militaire macht in te zetten. Ok, voor de duizenden grote en kleine redenen. En ook Ok dat dat niet gezegd kan worden omdat landen zich altijd verschuilen achter mooie woorden en voornemens.

Morele superioriteit is al marketing. Een goed product kan er bij goede voorbereidingen mee verkocht worden, maar bij een slecht product lukt ook dat niet. Dan slaat het uiteindelijk terug op de aanbieder. In die situatie zitten de VS. Vraag is of ze beseffen dat hun beroep op morele superioriteit potsierlijk en onheus is. Of dat ze vanuit machtspolitiek denken doen alsof ze vanuit die positie kunnen spreken. Het pokerface wordt grimas.

Want de regering-Obama houdt de strafkolonie Guantanamo Bay in stand; bespioneert en liegt met massale onwettige programma’s de eigen bevolking, VN en bondgenoten voor; plaatst klokkenluiders buiten de orde door ze te vervolgen met een Spionagewet uit 1917; intimideert en luistert journalisten af; doodt met drones zonder tussenkomst van een rechtbank op grote schaal burgers in Pakistan, Afghanistan en Jemen; geeft de eigen militaire en politieke oorlogsmisdadigers immuniteit en weigert ze ter verantwoording te laten komen voor het Internationaal Strafhof en voert overal ter wereld geheime oorlogen zonder wettelijke basis.

Een land als de VS dat zo systeemmatig wet en rechtsorde schendt zou enige zelfkennis en bescheidenheid passen. Een retoriek dienen te ontwikkelen die meer in lijn is met het eigen handelen. Of er in elk geval niet zo haaks op staat als nu. China en Rusland zijn even meedogenloos, berekenend en gewend om vuile handen te maken. Maar ze hebben een kwaliteit die deze landen gunstig onderscheidt van de VS. Ze stellen zich niet als een schizofrene dominee van de wereld op die van zichzelf weet dat-ie met zijn hand in de kas heeft gezeten, ontucht met de hele gemeente heeft gepleegd en aan de jenever is maar dat vervolgens zogenaamd vergeet. De dubbele standaard van de VS is om beroerd van te worden. Dat hoofd weet niet wat de hand doet.

Foto 1: Tweet van Myles Dyer.

Foto 2: Schermafbeelding van Anatomy of a Murder (1959) van Otto Preminger. Ontwerp titelsequentie Saul Bass. Zie YouTube.

Ingesloten en gevangen door overheid en media: een ontwikkeling

Kan de urgentie van de eigen tijd in de eigen tijd herkend worden? Dat gaat over ontwikkelingen die sterk van invloed zijn op de toekomst. Valt dat los van de eigen voorkeuren en waarnemingen te bepalen of is zoiets per definitie een strikt persoonlijke inschatting? Wordt subjectief pas tot objectief als het velen raakt? Hoe dan ook ontbreekt het tegendeel van urgentie. Elke ontwikkeling blijft een proces met een begin, groei en een einde.

De opkomst van de computer, individualisering, ontkerkelijking en hergroepering van religie, het verschuiven van het globale evenwicht van West naar Oost, de economisering van de samenleving en de depolitisering van de politiek zijn van die ontwikkelingen die ernaar solliciteren belangrijk te zijn. Niet toevallig noem ik ze. Want ze hangen naar mijn idee samen. Ze zijn zelfs herkenbaar in een en dezelfde kwestie en werken op elkaar in.

Een vroeg stukje Geen platform burgerrechten, stupid eindigde ik in 2010 hoopvol: ‘De praktisch gerichte internetgeneratie van WikiLeaks lijkt beter dan oudere generaties te begrijpen dat het zich niet moet laten inkapselen door politieke partijen of levensbeschouwelijke, door de overheid gesubsidieerde organisaties. Deze zitten vast in een wereldbeeld van conferenties en ambtelijke nota’s. WikiLeaks gaat verder en voegt de daad bij het woord. Nu vasthouden en uitbouwen.’ Is dat gelukt of laat de gevestigde macht het niet toe?

De opkomst van de tegenbeweging waaronder WikiLeaks is een belangrijke ontwikkeling van deze tijd. Met Julian Assange die gedwongen werd asiel te zoeken in de ambassade van een Latijns-Amerikaans land. En publicitair steun krijgt van de Engelstalige poot van Russische, Arabische of Iraanse nieuwszenders omdat de Westerse media hem in de steek lieten. Met het risico dat de rechteloosheid die WikiLeaks nu treft morgen journalisten van de gevestigde media treft. Uit hun argeloosheid, labbekakkerigheid of eigenbelang blijkt dat media hun controlerende taken verzaken. Da’s overgenomen door de internetgeneratie en hun sociale media.

Gevestigde media kloppen zich nog op de borst voor hun vakmanschap. Niet onterecht. Maar wat is dat waard als het verkeerd ingezet wordt? Daarover hoor je deze media nooit. In zulke media wordt president Obama iemand die over mensenrechten praat die anderen moeten navolgen, zonder dat ze centraal zetten dat de regering-Obama als geen ander deze rechten schendt. Niet alleen in overzeese oorlogen, maar ook in het afluisteren en controleren van de eigen burgers in het Homeland. Dat valt alleen nog in de marge te lezen. De burger die het aan nodige middelen en vaardigheden ontbreekt om zich te informeren wordt dom gehouden.

Foto: Montage met president Obama, de controlestaat en het logo van het Witte Huis.