India heroverweegt de relatie met China. Andere landen beginnen dezelfde heroverweging te maken

FT geeft een analyse van de toegenomen spanningen tussen India en China. Behalve de militaire opbouw van beide landen in hun grensgebied is er de economische relatie tussen beide landen. Net als Europese landen is India steeds afhankelijker geworden van China. De afweging die India nu maakt om de afhankelijkheid van China te verminderen is dezelfde afweging die in Brussel en andere Europese hoofdsteden de komende tijd gemaakt wordt. China dat de afgelopen decennia sinds de opening naar het Westen werd geholpen door andere landen en zich nu publiekelijk laat kennen om niet te willen integreren binnen Azië, maar te willen domineren wordt met terugwerkende kracht door die andere landen als valsspeler gezien. Dat wordt versterkt door de machtsverhoudingen binnen China. Niet langer staat de economische expansie centraal, maar is het zwaartepunt verschoven naar militaire expansie en de nationale veiligheid. In de analyse blijft de rol van president Trump onderbelicht. Dat China nu toeslaat in de Zuid-Chinese Zee en in het Chinees-Indiase grensgebied kan niet los worden gezien van het geopolitieke vacuüm dat door het gebrek aan leiderschap van Trump is ontstaan. Hij heeft de relatie met de traditionele bondgenoten van de VS veronachtzaamd. Op India na. Tegelijkertijd loopt China het risico dat het allerlei landen in de regio, van India, Australië, Vietnam, Japan, Zuid-Korea, Maleisië, de Filippijnen, Indonesië en daarnaast de VS en het VK tegen zich in het harnas jaagt.

Radicale boeren zijn met hun anti-overheidsdenken tot ultrarechtse complotdenkers geworden

Nederland kent een archipel van rechts-radicale en -extremistische groeperingen. Ze zijn verdeeld en relatief zwak en vormen daarom volgens de inschatting van de overheid geen groot gevaar voor de veiligheid, zoals onlangs bleek uit het antwoord op kamervragen van Sjoerd Sjoerdsma (D66). Maar de kans dat ze naar geweld grijpen wordt niet uitgesloten. Het loopt van complotdenkers over het 5G-netwerk, het RIVM, vaccinatie, het stikstofdossier en het coronavirus, tot anti-semitisten, anti-LHBTQ, anti-vrouw, anti-overheid, anti-Black Lives Matter en racisten. Sinds 2019 kan men aan dit ultrarechtse gedachtegoed de geradicaliseerde boeren van Farmers Defence Force toevoegen. Die door de agro-industrie zijn gesponsord en op de been geholpen. Uit een vandaag gepubliceerd Brits rapport van de Commissie voor de bestrijding van extremisme (CCE) blijkt dat extremisten de pandemie benutten om hun haat te verspreiden. In Nederland zal het niet veel anders zijn.

Veelzeggend is een bericht op de rechts-radicale site DDS over ene Femke Marije-Wiersma die werkt voor de Nederlandse Melkveehoudersvakbond en reageert op GL-leider Jesse Klaver. Zowel zij als de auteur van het stukje gooien alle remmen los en gaan elke nuance uit de weg. Dat is opmerkelijk voor wie dat rechtse idioom niet kent. Het past in het patroon van de complotdenkers, malcontenten en achtergestelden die het als hun opdracht zien om tegen de gebezigde orde te schoppen en chaos en onrust te creëeren. Bij gebrek aan argumenten doen ze dat niet op een zakelijke, maar op een persoonlijke manier. Het klopt met de observatie van de overheid en de AIVD. Namelijk dat ultrarechts in Nederland gefragmenteerd en marginaal is, maar ook op sociale media slecht geïnformeerden aanzet tot copy cat gedrag. Mijn reactie bij dit artikel op DDS:

Het is verdedigbaar om het met de standpunten of kijk op de wereld van een ander niet eens te zijn. Dan zegt men: ‘Ik ben het niet met u eens. Ik denk er anders over’. En vervolgens geeft men aan waarom en hoe men anders denkt over een bepaald standpunt. Daar kan die ander dan weer op reageren. Zo ontstaat een discussie. Dat hoort bij een volwassen, open democratie.

Wat Femke Marije en Michael van der Galien doen is het omgekeerde. Ze spelen het op de man. Zo raakt het zakelijke verschil van mening uit het zicht. De eerste noemt Jesse Klaver ‘een slecht mens’ en de laatste noemt hem ‘een schoft’. Dat is ongelukkig en niet zinvol. Men kan het ook anders zien, namelijk dat Marije en Van der Galien geen steekhoudende argumenten hebben en het daarom maar op de persoon spelen. Lekker simpel, bij gebrek aan beter.

Jesse Klaver schrijft in betreffende tweet dat minister Schouten niet veilig op bezoek (in Zeeland) kan gaan. Want zij heeft op advies van veiligheidsmensen haar bezoek afgebroken. Klaver vraagt zich af waar de intimidatie stopt. Hij verzoekt PVV en FvD om afstand te nemen van de radicale boeren.

Marije maakt niet aannemelijk wat er niet klopt aan deze tweet van Klaver. De feiten in de tweet kloppen. Niet Klaver, maar Marije neemt een loopje met de waarheid. Zoals gezegd, zij slaat de plank mis door het op de persoon te spelen en Klaver ‘een slecht mens’ te noemen. Omdat hij een andere mening heeft?

Klaver maakt, zoals inmiddels de meeste Nederlanders, een onderscheid tussen geradicaliseerde boeren en andere boeren. Klaver heeft het uitsluitend over ‘agressieve FDF-boeren’. Feit is dat minister Schouten haar bezoek moest afgelasten door het optreden van de geradicaliseerde boeren. Zij demonstreren in veel gevallen niet vreedzaam, maar intimiderend. Hiermee schieten de radicale boeren in eigen voet en verliezen ze steeds meer de sympathie van de Nederlanders.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘BZV Femke Marije veegt de vloer aan met Jesse Klaver: ‘Een slecht mens’’ van Michael van der galien op DDS, 9 juli 2020.

Foto 2: Tweet van Jesse Klaver, 8 juli 2020.

Foto 3: Antwoord 4 met vraag van Kamervragen over het bericht over dreiging extreemrechts en het Dreigingsbeeld Terrorisme Nederland 52 van Minister Grapperhaus naar aanleiding van het artikel ‘Dreiging extreemrechts is een grote blinde vlek’, 1 juli 2020.

Communistische Partij China doet greep naar de macht in Hong Kong. Hoe reageert de internationale gemeenschap hierop?

De toekomst van Hong Kong als vrije, internationale stad is in het geding. De Communistische Partij China (CPC) zet eenzijdig het Brits-Chinese akkoord van 1997 bij het oud vuil. Een overeenkomst die beide landen verzekerden door het internationaal te borgen. Het pseudo-parlement van de CPC zet hiermee het ‘Een land, twee systemen’ beleid overboord. Zelfs de gedelegeerden van Hong Kong waren niet geraadpleegd. Het is van bovenaf beslist. Interessant is wat de internationale reactie is. Tot nu toe valt de lauwe reactie van het VK op. Lord Patten, de laatste gouverneur van Hong Kong, noemt de Chinese greep naar de macht een ‘uitgebreide aanval op de autonomie, de rechtsstaat en de fundamentele vrijheden van de stad’. Maar het VK is machteloos en heeft door de Brexit, de uitbraak van COVID-19 en de aangetaste gezondheid van premier Johnson genoeg zorgen aan het eigen hoofd. Het land is niet langer de macht van weleer. De Amerikaanse regering en de EU reageren feller. Maar de vraag blijft of het Westen en Aziatische bondgenoten als Japan, Zuid-Korea, Vietnam en Singapore een geloofwaardige internationale houding kunnen optuigen die China tot zinnen brengt. Complicatie is ook dat landen als Vietnam, Zuid-Korea en Singapore er belang bij hebben om bedrijven te huisvesten die Hong Kong verlaten als de Chinese greep naar de macht daar de democratie om zeep helpt.

Is secularisme een politieke filosofie die noodzakelijk leidt tot gematigde politiek?

Andrew Copson is een Engelse humanist en voorzitter van Humanists International. Hij legt uit wat volgens hem secularisme is en begint zoals gewoonlijk bij dit soort toelichtingen met de uitleg dat secularisme niet gelijkstaat aan atheïsme of humanisme en niet anti-religieus is. Het secularisme is een politieke filosofie die levensovertuigingen en godsdiensten gelijkelijk waardeert en garandeert onder de bescherming van een nationale overheid, wetgeving en werking van de rechtsstaat. Hij meent dat het secularisme een pacificerende invloed heeft en als het niet zou bestaan Europa wellicht nog geteisterd zou worden door religieuze oorlogen.

Copson eindigt als het politiek actueel en prikkelend wordt. Begrijpelijk vanuit zijn positie, maar teleurstellend voor de verdieping van het debat. Is het gevolg van zijn betoog immers niet dat gematigde centrumpolitiek en secularisme op een lijn gezet kunnen worden tegenover politiek, religieus en levensbeschouwelijk radicalisme en identiteitspolitiek die de eigen groep apart zet? Zo bekeken kan het succesvolle secularisme als verwijzing en aanbeveling worden opgevat voor gematigde politiek die niet uitsluit, afzondert of opziet naar iets of iemand en naar alle kanten even kritisch en onbeschroomd kijkt. Zoals in het secularisme ingebakken is.

Waar is het massaprotest in de VS tegen Trump die zijn land verraadt en naar de pijpen van Putin danst?

Wat opvalt aan de huidige situatie in de VS is dat het massaprotest ontbreekt. In het VK of Hong Kong gaan miljoenen de straat op om te protesteren tegen het regeringsbeleid dat als ondemocratisch wordt beschouwd. In de VS blijft het relatief stil, terwijl er toch alle reden is om tegen Trump te protesteren. Hij verraadt zo aantoonbaar het landsbelang en danst naar de pijpen van de Russische Federatie dat men blind moet zijn om het niet te zien. Die relatieve stilte is verklaarbaar. De bevolking is na 2,5 jaar Trump lamgeslagen en buiten adem van alle schandalen en onregelmatigheden. De partijpolitiek is gefragmenteerd, weinig productief en vecht vooral tegen elkaar in procedures. Trump bezorgt vele landen hoofdpijn, zoals Oekraïne, zoals dit bericht van Kyiv Post verduidelijkt. Wellicht moet het Amerikaanse protest dat in de VS niet plaatsvindt, maar uitbesteed worden aan andere landen die dagelijks schade ondervinden van Trumps Rusland-politiek.

Mijn commentaar bij de video:
It is really incredible that the US Congress and citizens tolerate this. Namely Putin’s power over their president Trump.

Why don’t people take to the streets in protest like in other countries? Why don’t the big companies pull the plug from cooperation with the Trump government? Why doesn’t the Congress pass a law to put Trump out of order? Why don’t the national security institutions unite and come up with a statement that Trump mentions as a traitor to the interests of the US?

Where’s the protest? Has the US fallen asleep? It seems so. Incredible.

Overpeinzing bij foto ‘Statue of Liberty at Night’ (1889)

De vrijheid flikkert met het gevaar te doven. Is zo’n uitspraak te zwaar aangezet of is dat het nieuwe normaal waarmee we moeten leven? Een Amerikaanse president komt uit de kast als volbloed racist. Europese politici keren zich tegen journalistiek, kunsten en wetenschap. In het Verenigd Koninkrijk helpt de heersende klasse zichzelf om zeep en laat zich opjagen door beroepsonruststokers. Wat 30 jaar geleden vanzelfsprekend was, is dat niet meer. De muur die gevallen is wordt weer opgebouwd. Optimisme over technologie en menselijk kunnen om een man op de maan te zetten is veranderd in pessimisme. Niet overal, maar wel in Europa. De kortademigheid van de publieke opinie werkt benauwend. Angst neemt ons in een greep. Tegelijkertijd gaat het ons goed. We eten heerlijk en genotvol onze planeet op en zien gletsjers smelten, de zeespiegel stijgen, de temperatuur toenemen en het klimaat veranderen. Maar we gedijen. Voorspoedig groeien we over onze grenzen. Niemand gaat meer terug. Weten we waar we staan? De nacht valt. Wanneer wordt het ochtend?

Foto: Seneca Ray Stoddard, ‘Statue of Liberty at Night’, 1889.

Boris Johnson ligt onder vergrootglas vanwege zijn rol in het ontslag van ambassadeur Darroch

De kwestie Kim Darroch is nog niet over. Het verhaal is bekend. Van de Britse ambassadeur in de VS zijn ambtsberichten gelekt waarin hij openlijk en negatief oordeelt over president Trump. Daarop heeft Trump in een ongebruikelijke stap de ambassadeur de wacht aangezegd en zag Darroch zich genoodzaakt om ontslag te nemen omdat hij niet meer zinvol als ambassadeur meende te kunnen functioneren. Als reden voor zijn terugtreden wordt in de media genoemd dat Boris Johnson in een TV-debat met zijn concurrent voor het leiderschap van de Conservatieve partij Jeremy Hunt zich niet onomwonden voor de Britse diplomatieke dienst en Darroch uitsprak. Alsof Johnson halfslachtig de lijn naar Trump openhield en niet voor eigen land koos.

Johnsons opstelling heeft in de top van de Conservatieve partij veel kwaad bloed gezet. Hij wordt toch al als brokkenpiloot gezien. Er gaan geruchten dat om Johnson hiervan niet te laten profiteren de aftredende premier Theresa May in de twee weken dat ze in functie is een nieuwe ambassadeur in Washington benoemt. Dat zal naar verwachting iemand zijn met hetzelfde profiel als Darroch. Maar de echte beproeving komt als blijkt wie de ambtsberichten heeft gelekt. Een politioneel onderzoek moet dat ophelderen. Als buitenlandse inlichtingendiensten erbij betrokken zijn, wat niet onaannemelijk is, dan wordt het er nog onoverzichtelijker, onaangenamer en chaotischer op in de Britse politiek. Mijn reactie bij de YouTube-video van BBC Newsnight:

Kim Darroch just did his job like ambassadors do. He cannot be blamed for anything. It is essential that the leak is found. It is clear that this is politically motivated and is part of the leadership contest between Johnson and Hunt.

In view of his opportunistic and non-patriotic response, it is likely to look for the leak on the Johnson side. Otherwise he would have fully supported Darroch in the ITV debate, but he did not.

Who took this initiative and thought it would serve Johnson’s interest and/ or self-interest? The question who has leaked is the question of the integrity of British politics. That is already under pressure because of the debate on the Brexit. If foreign powers are involved, it becomes even less transparent. What about a Kremlin – Arron Banks – Isabel Oakeshott/ The Mail on Sunday scenario?

The answer to the question who has leaked may well be counterproductive for Boris Johnson in view of the negative reactions about the lack of unequivocal support for Kim Darroch. A weak and capricious character stands in the way of Johnson the politician.

Even if the members of the Conservative party prefer him to Jeremy Hunt, which seems likely, he can still be opposed in various ways as prime minister and especially if he is heading for a No-Deal. The Darroch episode has not increased respect or support for Johnson among MPs and diplomats. The foundation on which British politics operates has been further narrowed by this issue.

Foto: Tweet van Alan Rusbridger, 10 juli 2019.

Escalatie tussen China en VK over Hong Kong

De twee kandidaten voor het leiderschap van de Conservatieve partij nemen het op voor de vreedzame demonstranten tegen het opgeschorte voorstel van het bestuur van Hong Kong over uitwijzing naar China. De zogenaamde extradition bill. Boris Johnson en Jeremy Hunt stellen zich ferm op en beroepen zich op de overeenkomst uit 1997 tussen China en het VK over de status van deze voormalige Britse kroonkolonie. Ze menen dat de bestuurders van Hong Kong deze status (one country, two systems) dreigen te schenden en gaan er vanuit dat dit door het leiderschap in Beijing is ingefluisterd. Ze vinden dat ze zich hierover in het openbaar kunnen uitspreken. Hunt sluit sancties tegen China niet uit. China heeft daar op geageerd. Zo sprak de Chinese ambassadeur in het VK Liu Xiaoming over Britse inmenging in interne aangelegenheden en vertelde Westminster zich er niet mee te bemoeien. Daar werd hij weer voor op het matje geroepen bij Buitenlandse Zaken. Zo escaleert de kwestie van de extradition bill en krijgt buitenlandse dimensies. Het is niet in het belang van China dat dit uit de hand loopt en publiciteit blijft trekken. Ook in mainland China zelf.

Raab zegt dat Boris Johnson kwetsbaar is omdat hij makkelijk te karikaturiseren valt als ‘afkomstig van de bevoorrechte elite’

Dominic Raab is een van de zes overgebleven kandidaten in de race voor het leiderschap van de Conservatieve partij. Hij wordt als radicaler dan koploper Boris Johnson gezien. Kandidaten zetten de aanval op elkaar in. Dat heeft het risico dat ze elkaar tot aan de grond toe afbranden en zo concurrenten publiciteitsmateriaal geven bij algemene verkiezingen. In de VS viel in de race voor de presidentskandidaat afgelopen week de aanval van Beto O’Rourke op koploper Joe Biden op. Beto noemde Biden een ‘terugkeer naar het verleden’. Daarmee geven de Democraten Trump munitie. In het VK is het niet anders, Labour kan straks de vruchten plukken en die in haar campagne plakken. Het is de paradox van open verkiezingen voor het partijleiderschap.

Bij harde aanvallen kunnen dus andere partijen profiteren. Dat speelt op de achtergrond bij zo’n verkiezing. Hoe ver gaan de concurrenten? Want in de toekomst moeten ze weer samenwerken. Zo’n aanval was dat Raab Johnson een kandidaat noemt die makkelijk gekarikatureerd kan worden als ‘afkomstig van de bevoorrechte elite’. Raab zegt niet met zoveel woorden dat Johnson dat is, maar dat hij in de beeldvorming het risico loopt zo genoemd te worden. Omdat Raab dit zelf naar buiten brengt oogt dat halfslachtig. Is volgens Raab Johnson nou wel of niet ‘afkomstig van de bevoorrechte elite’? The Guardian volgt in bovenstaande kop exact wat Raab zegt waardoor een dubbelzinnige kop ontstaat. Want erin kan zowel een aanval als een verdediging door Raab van Johnson gelezen worden. Maar uit het artikel blijkt wel degelijk dat het een aanval van Raab op Johnson is. Des te meer omdat Raab zichzelf afbeeldt als de zoon van een vluchteling die niet als Johnson op een dure eliteschool als Eton heeft gezeten. Raab raakt met zijn kritiek op Johnson aan een raar fenomeen van de campagnes voor de Brexit, namelijk dat leden van de bevoorrechte elite als Johnson en Nigel Farage zich hebben omgekat tot woordvoerders van het volk, maar feitelijk de belangen van de elite waar ze nog steeds deel van uitmaken behartigen. Dominic Raab probeert Johnson zijn vermomming af te rukken. Of dat lukt zullen we komende weken zien in het moddergooien tussen de kandidaten voor het leiderschap van de Tories.

Foto’s: Schermafbeelding van delen artikel ‘Boris Johnson too easily caricatured as ‘privileged elite‘, says Raab’ in The Guardian, 15 juni 2019.

Exit from reality: Jeremy Hunt vult zichzelf met marketing, publiciteitsgeilheid en fantasie om partijleider te worden

Soms doet het pijn om te zien hoe mensen zichzelf verlagen. Hoe ze zich in bochten wringen om gunstig over te komen. De minister van Buitenlandse Zaken Jeremy Hunt gedraagt zich als een lege huls die met marketing, publiciteitsgeilheid en fantasie gevuld wordt. Onaangenaam om te zien hoe disfunctioneel de Britse politiek is. Hunt klapt quasi uit de school door te zeggen wat kanselier Merkel hem afgelopen week gezegd zou hebben.
Mijn reactie bij de video:

It is nonsense if Hunt says that the negotiations between the British government and the EU failed ‘because the government could not deliver the parliament.’ That is fake history. That only became apparent after they had ended. The issue of the Irish backstop was underestimated by both parties during the negotiations.

The EU leadership has confirmed several times in the past year through the President of the European Commission Jean-Claude Juncker, his right-hand man Frans Timmermans and the President of the European Council Donald Tusk that the EU’s exit agreement with the UK is final and cannot be renegotiated.

The hard-to-reach compromise of 27 EU Member States with the UK cannot be opened for practical and procedural reasons. Because not only the UK, but also the 27 EU member states would then come up with new demands. Because it works both ways and not one way as Hunt suggests. Just think of Spain and the position of Gibraltar. National leaders such as Emmanuel Macron, Mark Rutte, Leo Varadkar or Angela Merkel have publicly confirmed several times that renegotiation of the exit agreement is not possible. Period.

There is political room for negotiation when adapting the political statement to the exit agreement. But that is nothing new and has been emphasized several times by Juncker and Tusk. Hunt doesn’t say that’s the point. He suggests that the exit agreement with the EU can be changed. But he is not concrete. What he says remains vague and suggestive. In fact, he says nothing at all. Something could be possible. Well, that’s always true.

The only purpose of his shot was probably to score in the British Sunday news cycle. He succeeded. It marks the thinness of political marketing for those who want to become leaders of the Conservative party at the expense of each other. His profile as a moderately hard candidate is ridiculous, unbelievable and hopeless. The national interest is secondary, or rather tertiar, after personal and party interest.

The stubbornness and autism of the leaders of the Conservative party is immense. They do not solve their problems in-house, but continue to export and project them on Brussels. There is as yet no technical solution for the demarcation of the Irish-Northern Irish border, and Hunt flees forward by pretending that he does not understand that and Chancellor Merkel does not understand anything about it either.

Yet for another reason, Hunt’s statement is completely illogical. Because why would the EU leaders or the political leaders of the most important EU member states give a guarantee to Hunt that they had withheld from PM Theresa May with whom a reasonable hold had been built up? May was the political leader with whom the EU had signed an exit agreement.

Why Secretary Hunt violates the confidentiality of an extremely sensitive subject in his apparent conversation with Chancellor Merkel is the question. As always, the answer is too simple for words: party politics and internal profiling of candidates. It is too childish for words what Hunt does. Without limits he ridicules his country, his party, himself as a politician and politics in general. Politics, once a profession for gentlemen and not for business travelers in deception en marketing.