Seksueel grensoverschrijdend gedrag van Brian Houston van Hillsong Church dat jarenlang werd getolereerd toont zwakheid van godsdienst

Het is altijd weer bevreemdend als kerkleiders het een zeggen en het ander doen. In deze houding benaderen ze politici. Het opmerkelijke van deze kerkleiders is dat ze worstelen met seks en relaties. Wat door de leerstellingen van hun kerk verboden is en wat ze notabene zelf prediken wordt er blijkbaar aantrekkelijk op om als een verboden vrucht te plukken. In het geheim uiteraard. De kloof tussen wat ze zijn en wat ze doen wordt zo levensgroot.

Vaak gaat het om mannen van middelbare leeftijd die zich seksueel niet weten in te houden en zichzelf, gezin en kerk beschamen. Of de religieuze omgeving waarin ze opereren onevenwichtige mannen aantrekt of dat ze binnen hun godsdienst onevenwichtig en stiekem gedrag ontwikkelen is de vraag. Het kan ook een combinatie zijn. Namelijk dat onevenwichtige, onvolwassen mannen een religieuze omgeving zoeken om hun gedrag te botvieren en makkelijk onschuldige slachtoffers te vinden. Zo kan het kindermisbruik door priesters binnen katholieke kerken verklaard worden.

Een spreuk die me in mijn jeugdjaren over christenen is bijgebracht luidt: ‘In de ene hand de bijbel en in de andere de drankfles‘. Hypocrisie dus. Niet dat anderen dat niet doorhebben. Want iedereen met een beetje mensenkennis en realiteitsbesef weet waar de grootste schijnheiligen te vinden zijn. Namelijk binnen in religieuze instellingen. De praktijk bestaat eruit door naar buiten toe anderen voorbeeldig gedrag op te leggen of geld uit de zak te kloppen, maar daar zelf in de praktijk niet naar te leven. Geactualiseerd zou de spreuk nu luiden: ‘In de ene hand de bijbel en in de andere vreemd vrouwenvlees‘.

In het Australisch Sydney is pastoor Brian Houston van Hillsong Church moeten terugtreden wegens grensoverschrijdend seksueel gedrag. In de verklaring van het bestuur van 23 maart 2022 wordt de reden waarom Houston is teruggetreden niet genoemd. Wat resteert om zijn scheve schaats te verhullen zijn verwijzingen naar Jezus Christus en God. Dat zijn abstracte woorden die in hun eigen werkelijkheid bestaan en op een ander niveau spelen dan het platvloerse gedrag van Brian Houston. Hij heeft niet gehandeld volgens de christelijke leer die hij anderen probeerde op te leggen. Het bestuur overigens evenmin, want het heeft jarenlang Houstons laakbare gedrag waar het kennis van had toegedekt.

Hoe ethisch geloofwaardig zijn Brian Houston, bestuur en Hillsong Church nog? Want moraal is hun uniek verkooppunt waarmee ze concurrenten op de religiemarkt proberen af te troeven. Normbesef en vaststaande ideeën over goed en kwaad zijn de kern van hun christelijke leerstelling. Daar hebben ze zelf jarenlang tegen gezondigd.

Houston was toegewijd aan zijn eigen driften en emoties. Dat is geen schande en alleen maar menselijk, maar anderen richtlijnen voor gedrag opleggen die men zelf overtreedt leidt tot schijnheiligheid. Dat is de schande.

Putin, Orban en Wilders kapen het christendom. Kerkleiders moeten hun godsdienst uit handen van radicaal-rechtse politici redden

Hoewel de hitte van dat debat wat lijkt afgenomen, werd kort geleden steevast opgemerkt dat de islam wordt gekaapt door radicalen en ‘gematigde moslims’ zich daar niet of onvoldoende tegen verzetten. Geestelijke leiders zouden zelfs vuile zaak doen met politieke leiders. Zodat de islam radicaliseert en politiseert, en verder van de gelovigen komt af te staan. Dat mechanisme zou onder meer te maken hebben met het begrip van de wereldgemeenschap van moslims, de ummah. Vanwege de broederschap behoren moslims elkaar niet af te vallen: ‘De moslims zijn door Allah uitgeroepen tot broeders in het geloof. En eenieder dient te weten dat alle overige banden ondergeschikt zijn aan de band die een moslim met zijn broeder heeft, zelfs de familiebanden.’ Deze interpretatie houdt in dat de redelijkheid wordt geneutraliseerd en de islam een vrijbrief voor radicalisering en politiek gebruik in zich verborgen houdt. De brutaalste opportunisten en hardste schreeuwers kapen een godsdienst uit handen van gelovigen die het machteloos zien gebeuren. Kritiek uit niet-islamitische kring was dat hiermee de hele islam gecorrumpeerd werd en daardoor ongeloofwaardig was geworden. Volgens sommigen zelfs geen godsdienst meer was, maar een politieke ideologie.

Religiekritiek is nodig om religieuze organisaties met de beide voeten op de grond te houden. Die kritiek moet wel naar alle kanten even sterk klinken om geloofwaardig te zijn. Dat is nu niet het geval. In Europa klinkt nauwelijks kritiek op het christendom zoals dat op de islam klinkt. Namelijk als het om politieke redenen door radicalen gekaapt wordt, ze zich op hun christelijke inborst beroepen en de kerkleiders de kaping van hun godsdienst kritiekloos laten gebeuren. Want het is een vals beroep. Het komt niet voort uit overtuiging, maar uit machtspolitiek. Dat verschil in benadering van de islam en het christendom is opvallend.

Politieke leiders als de Russische president Vladimir Putin of de Hongaarse premier Viktor Orban kapen het christendom zonder dat in Europa een maatschappelijk debat met fundamentele kritiek hierop ontstaat. Waar zijn de ‘gematigde christenen’ die zich ertegen verzetten dat hun godsdienst wordt gekaapt? Waarom zwijgen ze? Orban zegt dat het de christelijke plicht is om Europa te behoeden voor de toevloed van islamitische vluchtelingen uit het Midden-Oosten. Dat is berekening en politiek opportunisme. Dat heeft niet alleen niets met naastenliefde te maken dat een groot goed van het christendom is, maar staat er zelfs haaks op.

In de VS is het president Trump die financiële oplichting en omgang met porno-actrices en fotomodellen combineert met een beroep op het christendom. Hij krijgt hiervoor steun van conservatieve kerkleiders in een Faustiaanse verkoop van de ziel van hun godsdienst. Valse lof en profeten die op zoek zijn naar winst zijn niet nieuws, maar hebben zich voor het eerst in de kern van de macht genesteld. Hoewel ook daar weer een reactie op komt. Een recente ontwikkeling is dat christelijke gelovigen zich afkeren van hun godsdienst omdat de hypocrisie te groot is geworden in twee jaar Trump. De conclusie van een artikel in Salon omschrijft waar het om gaat: ‘Als christelijke hypocrisie niet wordt aangepakt, zal de georganiseerde religie niet standhouden.’

Paus Franciscus van Rome lijkt het gevaar te beseffen dat het christendom wordt gekaapt door rechtse politieke leiders die ermee op de loop gaan en het voor eigen gewin naar de afgrond voeren. De hypocrisie wordt voor ‘gematigde christenen’ te groot als ze dit zien gebeuren en tevens bespeuren dat hun kerkleiders zich er onvoldoende tegen verzetten en het initiatief over hun eigen godsdienst uit handen geven aan politici. Om hun eigen geloofwaardigheid te behouden en hun godsdienst te redden is het de hoogste tijd dat Europese kerkleiders hard stelling nemen tegen Putin, Orban, Wilders of Trump met hun vertekening van de werkelijkheid en de rol van het christendom daarin en aan gelovigen en andersdenkenden uitleggen waar hun kritiek uit voorkomt. De associatie met politiek rechts beschadigt het christendom. Immigratie naar Europa is een onderwerp dat een evenwichtig beleid verdient met als uitgangspunten compassie en haalbaarheid.

Christendom of islam verdienen het niet om in die controverse vermalen te worden als een halffabrikaat voor radicaal-rechtse politici. Om dat te verhinderen moeten de kerkleiders zich wel duidelijk gaan uitspreken en ontworstelen aan de macht van de wereldse leiders over hun godsdienst. Paus Franciscus kraakt kritische noten in de op 9 april gepubliceerde apostolische vermaning ‘GAUDETE ET EXSULTATE’ (‘Vrolijk en verblijd zijn’) over het onderwerp heiligheid. Zijn probleem is dat de bandbreedte voor een religieus leider klein is en het vooralsnog moet blijven bij indirecte en omfloerste kritiek. Het is de taak voor (christelijke) media om de kritiek van de paus en Europese protestante kerkleiders op te pakken en te vertalen naar een breed publiek.

Foto 1: Schermafbeelding van paragraaf 103 over de vreemdeling in de apostolische vermaning ‘GAUDETE ET EXSULTATE’ van Paus Franciscus, 9 april 2018.

Foto 2: Schermafbeelding van illustratie in artikel ‘Hungary’s leader says he’s defending Christian Europe. The pope disagrees.’ in The Washington Post, 10 april 2018.

Hoe diep is de val van Josh Duggar? Over familiewaarden en hypocrisie

Een bom in christelijk Amerika en leedvermaak in progressieve kringen. Zoals Montel Williams dat verwoordt. Waarna hem uiteraard de kritiek wachtte dat hij ‘over the top‘ had gereageerd. Het gaat om de evangelische, conservatieve Josh Duggar die door Williams een kwezel, hypocriet en een verachtelijk persoon (scumbag) wordt genoemd. Duggar heeft op 14-jarige leeftijd streken met meisjes uitgehaald terwijl hij op de veroordeling daarvan zijn carrière bouwde. Met 19 Kids and Counting. Dat tast zijn geloofwaardigheid aan, hoewel hij vanuit conservatieve hoek nog steeds steun krijgt. Zoals door de voormalige kandidaten voor de Republikeinse nominatie Rick Santorum en Mike Huckabee. Ook een kwestie van geloof om in het slechte te geloven. Interessante vraag is waarom Duggar niet vervolgd werd en of zijn dossier opgeschoond is door de autoriteiten van Arkansas. Intussen is het lachen om Josh Duggar die exact dat deed wat hij en God verboden.

Foto: Header van FB-pagina van televisieprogramma 19 Kids and Counting. 

Vrijheid is altijd de vrijheid van dissidenten, van eigen dissidenten

Lara Newell twittert. Dat doet glimlachen en zet aan het denken: ‘La libertad es siempre la libertad de los disidentes’. Ofwel, vrijheid is altijd de vrijheid van dissidenten. Een variant op een uitspraak die valt te herleiden tot Rosa Luxemburg en voortborduurt op de oervaders van het communisme: ‘Freiheit nur für die Anhänger der Regierung, nur für Mitglieder einer Partei (..) ist keine Freiheit. Freiheit ist immer Freiheit des anders Denkenden. Nicht wegen des Fanatismus der ‘Gerechtigkeit’, sondern weil all das Belebende, Heilsame und Reinigende der politischen Freiheit an diesem Wesen hängt und seine Wirkung versagt, wenn die ‘Freiheit’ zum Privilegium wird’. Vrijheid dus als een voorrecht dat gegund wordt en niet als een vanzelfsprekend recht.

Een waarheid als een koe is dat vrijheid niks waard is als het aan medestanders wordt gegund. De uitspraak van Lara Newell is onvoldoende actueel en doet glimlachen. Want toegevoegd moet worden dat vrijheid er pas toe doet als eigen dissidenten vrijheid krijgen. Want: ‘Dissident zijn is een kwestie van perspectief. Het beschrijven ervan ook.’ Julian Assange, Chelsea Manning, Sarah Harrison of Edward Snowden zijn Westerse dissidenten die in het Westen niet vrij zijn. Omdat ze westerse dissidenten zijn. Maar buiten het Westen wel. Omgekeerd krijgen niet-westerse dissidenten in het Westen vrijheid, maar in hun eigen land niet. Zoals Alexei Navalny in Rusland of Ai Weiwei in China. Kortom, vrijheid is pas vrijheid als het de eigen dissidenten vrijheid geeft. Ruimhartig en zonder uitruil van rechten. Goed om op sociale media die oude waarheden te herhalen.

Foto: Tweet van Lara Newell, 1 juli 2014.

Stemoproep Jan Pronk maakt PvdA ongeloofwaardig

Jan Pronk stapte een jaar geleden uit de PvdA. Hij zei na 49 jaar z’n lidmaatschap op. In een afscheidsbrief zei hij over de PvdA: ‘De partij heeft zich steeds verder van de beginselen van de sociaal democratie verwijderd‘,  ‘De basiswaarden van de sociaaldemocratie zijn in het geding. De kern daarvan wordt gevormd door het beginsel van solidariteit. Dat beginsel is terzijde geschoven‘, .'(..) wanneer beginselen eenmaal terzijde zijn geschoven, zijn er geen grenzen meer en helt het vlak‘ en ‘Beginselen worden verloochend. Daarom voel ik mij in de Partij van de Arbeid niet meer thuis en heb ik besloten dat huis te verlaten. Ik doe dat met heimwee, maar het is mijn politieke thuis niet meer. Ik ervaar de partij niet langer als sociaaldemocratisch.‘ 

Binnen een jaar slikt Pronk zijn bezwaren in zonder dat de PvdA fundamenteel van koers is veranderd. Hoe kan dat? Pronk verwoordde in z’n afscheidsbrief dat-ie kritiek had op de PvdA vanwege veronachtzaming van de basiswaarden. Die waren in z’n ogen in het geding en werden niet langer goed vertegenwoordigd. Dit is hypocriet van Jan Pronk. Hij maakt zichzelf met de steunverklaring ongeloofwaardig. Z’n opstelling van een jaar geleden viel nog op te vatten als opkomen voor de eigen principes. Dat de PvdA zich dit laat aanleunen en de steun van de PvdA-kritische Pronk blijkbaar nodig heeft geeft te denken over het geslonken zelfvertrouwen van de PvdA. En de paniek die er in de organisatie heerst. Bang voor weer een slecht verkiezingsresultaat.

Meest verontrustend voor de huidige PvdA is nog dat het het nodig acht de zeventiger Pronk te revitaliseren. Is het verleden de toekomst van de PvdA? Het risico is dat de bezwaren uit de afscheidsbrief weer opgerakeld worden in de publiciteit. De PvdA zit met een probleem. Het zet met alle middelen marketing in, voert zelfs op on-Nederlandse wijze een negatieve campagne tegen concurrent PVV met de site devriendenvanwilders, maar heeft geen geloofwaardig product meer in huis om te verkopen. Dat tegenpolen als de PVV en Pronk vanuit het negativisme de eigen lege huls moeten verhullen is geen teken van geloof in eigen kracht van deze PvdA.

Obama en netneutraliteit: politiek als kunst van het bedrog

Cenk Uygur belicht opnieuw de hypocrisie van president Obama. Deze keer aan de hand van netneutraliteit. Dat gaat om de vraag of providers bepaalde soorten internetverkeer met voorrang dan wel met vertraging behandelen mogen. Obama zei in zijn campagne dat niet toe te zullen staan, maar geeft er nu wel het groene licht voor. Naar verwachting komt dat er in de VS in 2014 door. Zodat het internet niet volstrekt open meer is.

Niet alleen uit dit voorbeeld blijkt volgens Uygur dat president Obama de klassieke politicus is die het een zegt en het ander doet. Politiek als de kunst van het bedrog. De partijpoliticus die zich omhoog vecht en aan de top alles vergeet waarvoor hij ooit stond. Obama is een bounty, rebels van buiten maar establishment van binnen. Moeilijker te plaatsen dan z’n voorganger president George ‘W’ Bush die duidelijk was in z’n keuze voor de gevestigde macht. Obama ontkent die keuze en is daardoor schijnheilig. Obama helpt er niet aan mee om de Amerikaanse democratie te revitaliseren en de mensen hoop te geven zoals hij beloofde. Obama helpt er actief aan mee om de democratie ten grave te dragen. Het kan hem werkelijk geen ene mallemoer schelen.

Foto: Marcel Krebs, ‘Yes, We Can! Lie‘, 2012.

Alain Delon te politiek voor neutrale schijn: Miss France

Een relletje met de 77-jarige Zwitsers-Franse Alain Delon. Wat is het geval? Hij sprak zich op 9 oktober positief uit over het Front National (FN) in een interview met de Zwitserse krant Le Matin. Het FN kan de eerste partij van Frankrijk worden. Delon zegt in antwoord op een vraag naar de opkomst van de lokale Geneefse partij MCG: ‘Ik wil alleen maar zeggen dat de strekking van de MCG zoals het Front National heel opbouwend is. Positief omdat mensen het beu zijn om te praten zoals wij deden. Ze willen actie, ze willen iets anders. Ze kenden een ander Frankrijk onder De Gaulle of zelfs Mitterrand. Daarom is het Front National, zoals de MCG in Genève erg belangrijk en daar ben ik het mee eens, ik ondersteun en begrijp het volkomen‘.

Op deze uitspraak kwam veel kritiek. Ook van de Miss France-organisatie. Alain Delon besloot daarop zijn erevoorzitterschap voor het leven van de Miss France-verkiezingen neer te leggen. Hoewel de organisatie het deed voorkomen alsof het Delon de laan uitstuurde. Daar laat een ster van het kaliber Delon geen misverstand over bestaan. Hij houdt de eer aan zichzelf, neemt officieel afstand van z’n voorzitterschap en vertrekt.

Dit meningsverschil is te herleiden tot de vraag of de status quo neutraal is. De Miss France-organisatie zegt dat de verkiezingen amusement zijn en het om die reden weg wil blijven van het innemen van politieke standpunten (elle est par nature à l’écart de toutes prises de positions politiques). Maar het is juist de vraag of het louter bestaan van de verkiezingen of soortgelijk amusement geen politiek standpunt vertegenwoordigt. Door maatschappijcritici wordt zulke verstrooiing als brood en spelen gezien om het volk tevreden te stellen en af te leiden. Als blokkering van de vraag hoe de macht verdeeld wordt en hoe rechtvaardig dat is.

Conclusie kan zijn dat Alain Delon een te uitgesproken mening heeft voor een Miss France-organisatie die zich in het openbaar om economische redenen presenteert als politiek neutraal, maar dat per definitie door haar bestaan niet kan zijn. Het is kien genoeg om dat te beseffen en probeert dat te neutraliseren door een schijn van neutraliteit in stand te houden. Die Delon dus te zichtbaar doorbreekt. Vraag is wat erger pijn doet: de hypocrisie van de Miss France-organisatie of de steun van Alain Delon voor Marine Le Pen en het FN.

Foto: Alain Delon en Brigitte Bardot, 1967.

Franciscus praat over geweten van niet-katholieken. Z’n belang?

De Rooms-Katholieke paus Franciscus heeft een brief naar La Reppublica  gestuurd. In antwoord op Eugenio Scalfari. Hij noemt het een open dialoog met niet-gelovigen. Maar wat moeten de zogenaamde ‘niet-gelovigen‘ hiermee? Wie is deze paus dat-ie meent over anderen te kunnen spreken? Al is het positief. Met z’n titel gaat de paus van Rome al gelijk de fout in. Hij dwingt niet-katholieken in een religieus frame, want hij definieert ze als een afgeleide van gelovigen. Dat verdienen ze niet. Laten we ‘niet-gelovigen‘ liever positief en niet in relatie tot religie omschrijven. Bijvoorbeeld met de term ‘humanisten‘, ‘vrijdenkers‘ of  ‘libertijnen‘.

‘Atheïsme‘ of ‘niet-gelovigen‘ zijn geen waardevrije begrippen omdat ze afgeleid zijn van religie. Ze zijn gemunt in een maatschappelijk debat toen religie nog almachtig was en aan anderen haar taalgebruik kon dicteren. Maar in een samenleving van minderheden is dat gedateerd, en dus ongepast. Voor de duidelijkheid, Rooms-Katholieken verdienen het evenmin om ‘niet-humanisten‘ of ‘niet-moslims‘ genoemd te worden. Da’s beledigend. Feit dat paus Franciscus dat niet begrijpt tekent z’n fixatie op geloof en religie. De waarheid is dat wat-ie ziet als handreiking uiteindelijk gewoon traditioneel missiewerk is. Met een modern sausje erover.

Franciscus schrijft: ‘Gods genade heeft geen grenzen als hij die vraagt ​​om genade dat doet in berouw en met een oprecht hart, het probleem voor degenen die niet geloven in God is in het gehoorzamen van hun eigen geweten.’ Maar wat moet een humanist, vrijdenker of libertijn met Gods genade? Laat staan dat zo iemand de behoefte heeft Gods genade te zoeken. De strijdigheid is dat de humanist, vrijdenker of libertijn daarmee ophoudt te zijn wat-ie is, en overgaat in een pseudo-katholieke toestand. Precies de inlijving die het Vaticaan beoogt. Vergeving door zo’n religieuze organisatie die haar bestaan ontleent aan het zelfbenoemde woordvoerderschap van de katholieke God op aarde is onwaarachtig, annexerend en bedrieglijk. Arglistig.

Foto: Katholieke kerk modeshow uit Federico Fellinis’ Roma (1972).

Amnesty: Do Not …

Een video van Amnesty International over wat niet mag. Opvoeding, aanpassing en politiek komen er akelig in samen. Zoals deze video zien, op het gras lopen en harde muziek spelen. Of kunst maken die de overheid bevraagt, er grapjes over twitteren, tegenspreken of een blog schrijven dat de overheid bekritiseert. Vrijheid van informatie en expressie. Het ontbreekt in vele landen. Zorgelijk. Hoe moet dat bekritiseerd worden. Zo?

Waarom kiest Amnesty voor een niet-Westerse dissident als Ai Weiwei? Wanneer kiest het voor Assange, Manning of Snowden? Hoe moedig is Amnesty International zelf? Do Not criticise Western governments. Zo.

Foto: Still uit video van Amnesty International, 6 augustus 2013.

Petitie om Manning als politieke gevangene te erkennen. Druk op Amnesty

Wie vindt dat Bradley Manning erkend moet worden als ‘politieke gevangene’ of ‘gewetensgevange’ kan de petitie ondertekenen. Opzet is om de resultaten al voor komende donderdag 2 juni aan Amnesty aan te bieden. Dan wordt het proces van april 2013 hervat. Zijn gevangenschap is op een marteling uitgelopen.

De militair Manning hangt een zware straf boven het hoofd. Hij wordt ervan beticht de vijand geholpen te hebben. De federaal-militaire aanklagers halen de Espionage Act van 1917 van stal om hem aan te klagen. Onder president Obama worden klokkenluiders en activisten harder aangepakt dan onder welke regering ook. Hierop hebben  mensenrechtenbewegingen kritiek. De harde aanpak van Manning wordt eruit verklaard dat de regering een voorbeeld wil stellen en andere militairen wil afschrikken informatie naar buiten te brengen.

Dat de petitionisten Amnesty erin betrekken heeft een voorgeschiedenis. Amnesty en Human Right Watch weigerden eerder om Manning als politieke gevangene te beschouwen. Wikileaks beschuldigde ze daarop van lafheid en ongeloofwaardigheid. In maart 2013 schreef ik: ‘WikiLeaks heeft gelijk. Amnesty of HRW spreken zich makkelijker uit voor niet-westerse dan westerse dissidenten. Ze zijn terughoudender als het om een westerse dissident gaat. Zo roepen ze de schijn op de confrontatie met westerse regeringen niet aan te durven. Hun hoofdkantoren zetelen in Londen, New York of andere westerse steden. Niet in Teheran, Moskou, Caïro of Beiijng. Deze NGO’s staan onder druk van westerse regeringen en laten zich beïnvloeden.’ Denk na.

Joe Emersberger vroeg zich af waarom Bradley Manning na een detentie van jaren door de VS nog steeds niet door Amnesty tot gewetensgevangene was verklaard. Hij vroeg het aan Amnesty USA en kreeg een ontwijkend antwoord. Hem werd gezegd dat het nog wordt onderzocht. Want Amnesty zou niet zeker zijn over twee criteria: of Manning zijn informatie verantwoord geopenbaard heeft en of de regering hem gestraft heeft om te voorkomen dat de mensenrechtenschendingen aan het licht kwamen. Zie hier m’n commentaar.

Foto 1: Schermafbeelding van petitie over Bradley Manning op Avvaz.org, 27 mei 2013.

Foto 2: Schermafbeelding van Twitter Wikileaks, 17 maart 2013.