Chomsky noemt annexatie Krim door Rusland criminele daad

Noam Chomsky is duidelijk over de annexatie door de Russische Federatie van de Krim. Da’s een criminele daad, daarover kan geen misverstand bestaan. Daarom dient op termijn de Krim teruggegeven te worden aan Oekraïne. Andrei Illarionov zet elders de argumenten overzichtelijk op een rijtje. Ook de annexatie van Koeweit, Sudetenland of Oostenrijk werd na verloop van tijd ongedaan gemaakt.

Maar Chomsky zou Chomsky niet zijn als-ie de Krim gebruikt in een ander debat. Het Cubaanse Guantanamo dat door de VS is geannexeerd. Nog geen 100 km2 tegenover 27.000 km2. Door in tweede instantie een soort begrip te tonen voor de ‘considerations’ voor het crimineel handelende Rusland verliest Chomsky grond onder de voeten. Zowel de VS als Rusland zijn fout door van respectievelijk Cuba of Oekraïne land in te pikken. Daar is geen enkel excuus voor. De ene hand wast nooit de andere hand schoon in kwesties van goed en kwaad.

Advertentie

Hypocrisie van Amerikaanse progressieven die niet progressief zijn

Radiohost Richard A. Fowler heet ‘progressive‘ te zijn. Hij is ook interim directeur van Generational Alliance dat op de site strooit met het woord ‘progressive‘ zoals een kleuter die geen maat weet met hagelslag. De vertaling van ‘progressive‘ is progressief of vooruitstrevend. Wat de noties gelijkheid en machtsdeling omvat. Feitelijk is Richard Fowler niet progressief, maar een politiek georiënteerde ‘liberal‘ die de Democratische Partij en president Obama die leiding geeft aan de meest gesloten en heimelijke (secretive) regering sinds jaren en op een ongekende wijze klokkenluiders aanpakt (crackdown) omzichtig in bescherming neemt.

Amerikaanse progressieven als Ralph Nader, Daniel Ellsberg, journalisten als Glenn Greenwald of Jeremy Scahill en de Freedom of the Press Foundation, nieuwsmedia als The Real News, Democracy Now! of The Young Turks, digitale burgerrechtenorganisaties als EFF, mensenrechtenorganisaties als ACLU of de Green Party met Jill Stein hebben niets op met partijgangers als Richard Fowler of de omroep MSNBC die door dik en dun Obama verdedigt en zich progressief noemt. In schaaktermen gezegd, ze spelen niet tegen het bord. Dat wil zeggen dat het uitsluitend om de persoon gaat die het beleid uitvoert. Los van de inhoud ervan. Obama verdedigen ze en diens beleid praten ze goed, terwijl ze president Bush voor hetzelfde beleid veroordeelden. Vooral op het gebied van nationale veiligheid en mensenrechten waar Obama de lijn van Bush voortzet.

Obama zwendelt over afwijkende meningen en misbruikt Mandela

‘There are too many of us who happily embrace Madiba’s legacy of racial reconciliation, but passionately resist even modest reforms that would challenge chronic poverty and growing inequality. There are too many leaders who claim solidarity with Madiba’s struggle for freedom, but do not tolerate dissent from their own people. And there are too many of us who stand on the sidelines, comfortable in complacency or cynicism when our voices must be heard.’ Aldus president Obama in z’n lofrede op Nelson Mandela. Door overheden te veroordelen die ‘geen afwijkende meningen van hun eigen volk tolereren’ plaatst Obama zich op ’n standpunt afwijkende meningen toe te staan. Waar haalt-ie het recht vandaan om met z’n vinger naar anderen te wijzen?

Vraag is wat erger is, een boef of een hypocriet. De recente geschiedenis roept de vraag op met wie de wereld slechter af is, met president Bush of Obama. Het antwoord hangt af van eigen voorkeur. De zalvende en prekende Obama loopt de grootste kans het diepst te vallen en het meest teleur te stellen door de pretenties die hij niet waarmaakt. Z’n woorden zijn mooier dan z’n daden. Hij eigent zich Mandela toe en gebruikt hem om eigen onvolkomenheden en gebrek aan ruggengraat te verhullen. Ook om te verduidelijken wat vuile handen maken in de politiek betekent. Wat deze Obama doet is perfide: dubbeltongig, oneerlijk en vals. Voor wie wil geloven dat dit verraad aan Mandela en een betere versie van Obama de waarheid is klinkt het mooi.

Juan Cole brandt Obama af wegens de dubbelhartigheid in bovenstaand citaat. In de controlestaat VS is een afwijkende mening praktisch niet mogelijk. Cole begrijpt Realpolitik en is als analyticus geen purist die de lat hoog legt. Hij wil ook niet ‘de politiek’ brandmerken als een klasse die per definitie niet deugt. Alleen, Obama doet alles wat in z’n macht ligt om afwijkende meningen te onderdrukken. Als het Obama werkelijk menens was zoals-ie pretendeert, dan had-ie onafhankelijke onderzoeken naar onrecht en machtsmisbruik ingesteld: ‘A man driven by a desire for social justice, on discovering what the NSA and other agencies have been up to, would have formed an urgent commission to investigate abuses and curb them. Obama instead kidnapped the president of Bolivia looking for Snowden and stiff-armed any talk from people like Sen. Ron Wyden (D-OR) about maybe reforming the practices.‘ De waardeloze Bush verdient de voorkeur boven de waardeloze Obama.

Gaat volgens de BBC Greenwald te ver? Of gaat de BBC niet ver genoeg?

Stephen Sackur van HARDtalk van BBC World News spreekt met Glenn Greenwald. Hij bracht de onthullingen van Edward Snowden. De relatie van Greenwald met de gevestigde journalistiek is slecht. Gesprekken lopen niet soepel. Dat ligt aan Greenwald die scherp en neerbuigend in z’n oordeel over dat soort journalistiek kan zijn en aan de journalisten van de gevestigde media. Ze stellen zich doorgaans kritischer op tegenover hun collega-onderzoeksjournalisten die de vanzelfsprekendheid van de macht in twijfel trekken dan tegenover de macht zelf. Het raakt aan de vraag wat journalistiek is en hoe het verschilt van activisme. Hoewel het de gelouterde Stephen Sackur aanvankelijk lukt een houding als evenwichtige, professionele journalist aan te nemen ontsnapt-ie gaandeweg het gesprek toch niet aan die houding van onderhorigheid aan de macht.

Het is een memorabel gesprek dat ingaat op Greenwalds werkwijze en z’n overwegingen, en op de diverse posities die journalisten in kunnen nemen. Als introductie in het onderwerp een inzichtelijk gesprek.

Juist op het punt waar Sackur door had kunnen vragen, vraagt-ie niet door. Dat gaat over de voorwaarden waaronder Snowden de NSA-documenten aan Laura Poitras en Greenwald heeft gegeven. Naar aanleiding van de NSA-onthullingen in de NRC ontstond begin deze week een discussie tussen WikiLeaks en Greenwald. Een grafiek bevatte veel zwart gemaakte namen. NRC-journalist Huib Modderkolk stelde dat dat was om de bron te beschermen. Snowden dus. Maar Guardian-journaliste Janine Gibson die ook met Snowden samenwerkte zei op 19 oktober: ‘He [Snowden] has never issued any kind of edict about how we should report the story. He expressed what he thought was important, but there’s been no restrictions‘. Edward Snowden stelde dus geen beperkingen aan de journalisten aan wie hij de documenten gaf. Greenwald stelt echter dat dat wel zo is en Modderkolk sluit zich aan bij die mening. En wordt zo afhankelijk van Glenn Greenwalds interpretatie.

De houding van Greenwald om Snowden te willen beschermen valt te verklaren uit zijn angst om zelf als samenzweerder aangeklaagd te worden en het op te moeten nemen voor Snowden. De positie van Edward Snowden is delicaat omdat-ie door zijn ondertekende verklaring  van geheimhouding uit de vertrouwelijkheid heeft geklapt. Zelfs critici die hem als held zien begrijpen dat daar een straf op staat. Alleen niet van hoogverraad of spionage zoals de Espionage Act van 1917 biedt -met de consequentie van jarenlange opsluiting- maar een disciplinaire straf die de ambtenaar of de werknemer past die over de schreef gaat.

Voor de zoveelste keer blijkt dat de onthullingen pas in de eerste fase verkeren. Nog maar zo’n 250 documenten zijn  geopenbaard, zo verklaart Greenwald. Er komen er nog tienduizenden aan die als basis voor artikelen dienen. Mogelijk hebben Greenwald en Poitras 200.000 documenten in bezit. Het vrijgeven in een keer is een ultiem red- of wraakmiddel dat een zekere garantie biedt voor de fysieke veiligheid van Snowden, Poitras en Greenwald. Edward Snowden die nu in Rusland verzeild is geraakt heeft verklaard zelf geen documenten meer in bezit te hebben. Maar voor zijn tegenstanders valt niet na te gaan of die bewering klopt.

NSA bespioneerde pornografisch surfgedrag van radicale moslims. Wie meer?

Is NSA-directeur Keith Alexander de reïncarnatie van de directeur van de FBI gedurende 48 jaar J. Edgar Hoover? Die het establishment chanteerde met z’n dossiers vol geheimen van belangrijke politici? Het begint erop te lijken. De zielsverhuizing van het lichaam van Hoover naar dat van Alexander lijkt  succesvol verlopen.

In The Huffington Post schrijft Glenn Greenwald samen met Ryan Gallagher en Ryan Grim dat in oktober 2012 Alexander zich persoonlijk bezighield met een project om radicale moslims te pakken op hun surfgedrag. Deze onthulling is gebaseerd op een document dat Edward Snowden kopieerde. Keith Alexander is er de opsteller (‘originator‘) van. Van zes moslims die geen terroristische activiteiten ondernamen werd gemonitord dat ze porno-sites bezochten. Zo zou hun geloofwaardigheid, reputatie en autoriteit ondermijnd worden.

Waarom zouden inlichtingendiensten als de NSA stoppen bij het surfgedrag van radicale moslims? Technisch maakt het niet uit een moslim in Pakistan of een politicus in Washington te volgen. Dat maakt het griezelig. Dat roept het chanteren van politici door Hoover in gedachten die 48 jaar hoofd van de FBI kon blijven. Een overklaarbaar lange periode. En de moord op Kennedy niet kon voorkomen, maar wel zijn eigen kop redde.

Wat weten we ervan hoe bepaalde politici door geheime diensten in allerlei landen onder druk worden gezet met belastende informatie? Waarom is president Obama van een progressieve politicus veranderd in een evenbeeld van president Bush? ‘Don’t you remember what happened to Martin Luther King Jr.?‘, antwoordde Obama op de vraag aan oude vrienden waarom-ie niet meer stond voor de dingen waarvoor-ie ooit stond. Is Obama zo bang gemaakt dat-ie voor z’n leven en dat van z’n gezin vreest? Complotdenken neemt het soms over van de rede. Maar als dan het complotdenken in een document aangetoond wordt, dan is cynisme zo gek nog niet. En realistischer dan zogenaamd politieke realisme dat niet stopt met praten over strategie of beleid.

Foto 1: ‘President John F. Kennedy with Robert F. Kennedy and J. Edgar Hoover by Cecil Stoughton (NARA)‘, mei 1963.

Foto 2: Lynda Benglis met advertentie in 1974 in Artforum: kunst

Temperend oordeel Buruma over Obama is uitgewerkt

Mooi aan de VS is dat alles er groot is. Volgens Ian Buruma in de NRC van 15 november is de overmoed van de VS nog het grootst. Buruma komt tot de conclusie dat de schuld voor de economische en morele neergang van de VS door iedereen gedeeld wordt. Door deze helicopterblik neemt Buruma president Obama in bescherming: ‘Toch is Obama niet het voornaamste probleem. De moeilijkheid is de Amerikaanse hybris; het geloof in een nationale vrijheidsmissie die te vaak is gebruikt om onnodige oorlogen te ontkenen‘.  Overmoed dus.

Wat Buruma zegt is niet onwaar, maar klopt niet. Hij komt deze keer niet toe aan de vraag wie van ‘het geloof in een nationale vrijheidsmissie‘ profiteren. Of die zelfs exploiteren. Want het kan zijn dat de Amerikaanse overmoed en het geloof in een vrijheidsmissie in de Amerikaanse geest zijn ingedaald, maar een ander aspect is hoe ze vervolgens worden aangewakkerd en misbruikt. Wat Buruma trouwens ook beweert door te stellen dat de vrijheidsmissie dient ‘om onnodige oorlogen te ontketenen‘. Maar bij die constatering laat-ie het.

In een studie concludeerden ​ASIS International (ASIS) en het Institute of Finance and Management (IOFM) dat de Amerikaanse veiligheidsindustrie jaarlijks 350 miljard dollar (= 259 miljard euro) bedraagt. Ter vergelijking, da’s iets meer dan de totale Nederlandse rijksbegroting over 2013 van 248,9 miljard euro. Dit komt bovenop de reguliere Amerikaanse Defensiebegroting van 642 miljard dollar (circa 474 miljoen euro).

Veiligheid en nationale verdediging kosten de VS zo’n 1000 miljard dollar per jaar. Een gigantische industrie en politieke machtsfactor. Het is hier eerder gememoreerd, aftredend president Dwight D. Eisenhower muntte in 1961 het begrip militair-industrieel complex in zijn afscheidsrede. Hij waarschuwde voor de rampzalige opkomst van misplaatste macht die zich onttrekt aan democratische besluitvorming: ‘In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist.‘ De oud-generaal sprak vanuit eigen ervaring en voorspelde 52 jaar geleden wat we nu meemaken.

Iedereen die nadenkt over de Amerikaanse macht die leiders van andere landen vrees aanjaagt kent de feiten. Zeker een kritische geest als Ian Buruma. Toch koppelt-ie de Amerikaanse overmoed en de vrijheidsmissie los van het militair-industrieel complex. Da’s onverstandig omdat het een uit het ander volgt. Ze versterken elkaar zelfs in een geharnast haasje-over. President Obama breekt net als andere politici verkiezingsbeloften. Maar de vraag waarom Obama Guantánamo niet sluit, klokkenluiders vele malen harder vervolgt dan zijn voorgangers die ook ‘leden’ onder overmoed en nationale vrijheidsmissie, de drones-oorlog overzee zonder voldoende juridische basis heeft opgevoerd en de massale spionage van burgers toelaat wordt daarmee niet beantwoord. Maar ontweken door Buruma. Het in abstracties verhullen van Obama’s fouten is afwending.

Foto: ‘The Military-Industrial Complex. War is big business. Even in 1963, the military-industrial complex knew that millions could be made from the escalating tension in Southeast Asia. So, when it looked as though Kennedy was going to go soft on Vietnam, the Pentagon had him killed to make way for the bellicose tendencies of his successor.‘ De presidenten Kennedy (links) en Eisenhower op 22 april, 1961.

Trage verandering in NSA-dossier. Vervang Plasterk door Asscher

Het ergste wat Edward Snowden afgelopen juni vreesde toen-ie geheime NSA-documenten aan de journalisten Glenn Greenwald en Laura Poitras overhandigde was dat en geen publiek debat zou ontstaan. Dat het rimpelloos zou blijven in de eendenvijver. Z’n vrees is niet bewaarheid. De onthullingen die voornamelijk in Britse, Amerikaanse, Braziliaanse en Duitse gedrukte media verschenen hebben alles en iedereen in beweging gezet. Sinds juni loopt president Obama zichtbaar achter de ontwikkelingen aan. Hij is in het defensief gebracht. In het Amerikaanse congres zijn wetsvoorstelllen in behandeling genomen die het toezicht op de inlichtingendiensten aanscherpen. Latijns-Amerika en vooral Brazilië valt VS frontaal aan over NSA-spionage.

Macht staat nooit vrijwillig macht af. Verandering gaat langzaam. Politieke marges zijn smal, dat zei Den Uyl al in 1978: ‘ … marges gebruiken is soms het verschil tussen een spiraal naar beneden of naar omhoog. Het verschil tussen uitzichtloosheid en perspectief, tussen hoop en wanhoop.’ Daarom doet het merkwaardig aan dat maatschappijcritici nu wanhopen. Juist nu er perspectief is om de opbouw van de controlestaat te stoppen. John Naughton in The Guardian vindt de afzijdigheid van het brede publiek opvallend. Maar die van journalisten betreurt-ie meer. Feitelijk hebben de NSA-onthullingen het failliet van de Britse en Amerikaanse journalistiek aangetoond. Waarmee niet gezegd is dat een kleine minderheid niet kundig onderzoek en verslag doet. Zij beïnvloeden de politici en hebben de invloed. Niet de waterdragers voor die politiek.

In Nederland blinkt de voor de inlichtingendiensten verantwoordelijke minister van Binnenlandse Zaken Ronald Plasterk niet uit in kundigheid en inspiratie. Hij maakt een warrige en afwezige indruk op dit dossier. Hij weet geen goede houding te vinden. Omdat het onderwerp van privacy, meningsuiting, nationale veiligheid en spionage velen bezighoudt is dat jammerlijk. Ondanks de wanhoop van sommigen. Voor het kabinet is het belangrijk dat het kundig aangepakt wordt. De storm moet nog losbarsten. Glenn Greenwald komt met z’n onthullingen over Nederland. Dan moet het kabinet een antwoord hebben dat niet onderdrukt, maar kalmeert, vertrouwen wekt en perspectief op verbetering schetst. Met vice-premier Lodewijk Asscher heeft het kabinet een expert die dit dossier van partijgenoot Plasterk kan overnemen. Tijd voor herschikking van portefeuilles.

Foto: Stanley Kubrick, ‘Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb‘, (1964). War Room. 

Erger dan Nixon? Journalisten waarschuwen tegen optreden Obama

Dat president Obama de weg kwijt is merken velen op. Niet over de hele linie stelt-ie teleur. Homorechten, het ontvangen van Malala, daar valt de president zich geen buil aan. Maar zijn heksenjacht op klokkenluiders en journalisten is ongekend. De retorische vraag of het nu slechter is dan onder de presidenten Nixon of Bush zegt genoeg. Afgelopen week verscheen het door Leonard Downie geschreven rapport van the Committee to Protect Journalists. De door Obama beloofde transparante overheid is veranderd in een schrikbewind van een regering die alles en iedereen wil controleren. Uncle Sam goes nuts. Binnen en buiten de overheid. Downie praat met Amy Goodman voor Democracy Now! Raadselachtig hoe Obama zo afwijkt van z’n beloften. Hij kan de ethische normen niet handhaven die hem als het ware opgelegd werden toen-ie in 2009 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg. Deze man praat verder in Washington waar het op 12 oktober nog 12 juli is. Vervreemdend.

Amerikaanse uitzonderlijkheid wordt bestreden. Iets als nazisme?

President Obama dicht de VS een bijzondere status toe. Het zou ‘exceptional‘ zijn. Hij blijft het herhalen. Critici zien er een manier in van de VS om de regels van de internationale rechtsorde te omzeilen en de eigen ambities om de wereld te beheersen in stand te houden. De Ecuadoriaanse president Rafael Correa vergelijkt de claim van Obama op een uitzonderingspositie met de claim van de nazi’s op eigen superioriteit. Er zijn overeenkomsten. Maar de Amerikanen brengen hun claim op de eigen uitzonderlijkheid verhulder. Minder cultureel en minder ideologisch onderbouwd. Maar daardoor juist weer onbegrijpelijker. Want waar is die claim van Obama en de Amerikanen nou eigenlijk op gebaseerd als het niet het ras, de plek of de missie is?

Ondanks het feit dat president Obama afzwakt wat president Bush eerder onverhulder deed blijft de claim op uitzonderlijkheid een zachte kant van de Amerikaanse machtspolitiek. Het is een claim op het voordeel van de twijfel. Het afdwingen van acceptatie door de ander. Deze claim is een teken van cultureel isolationisme. Kritiek erop van RT is weer het omgekeerde en ook onderdeel van machtspolitiek en propaganda. Dan van de andere kant. Grote landen gaan soms in de eigen retoriek geloven. Met de legitimatie uit een schijnwereld.

Foto: Superman pakt een nazi bij de kraag, 1944.

Amerikaans Exceptionalism: een wereld van (on)mogelijkheden

Zo kun je het ook bekijken. Zoals Peter Van Buren doet. Amerikaans ‘exceptionalism’ betekent zich meer verschansen voor de vijand. En by the way de Amerikaanse aankomend ambassadeur voor Nederland Timothy Broas, hoopt na zijn aantreden Den Haag zover te krijgen meer JSF’s te kopen. Dat zal de achterban van de PvdA prettig vinden om te horen. Broas zei vandaag tijdens een hoorzitting voor een Amerikaanse senaatscommissie er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat als de Nederlanders meer kunnen kopen er alles aan te doen om ze ook zover te krijgen. Of die kisten nou presteren of niet, de komende Amerikaanse ambassadeur zal er persoonlijk voor zorgen dat de Nederlanders er zoveel mogelijk van kopen. Da’s de ware spirit. Diplomatieke taal die de Nederlandse regering zal bevallen. Timothy Broas heeft als grootste verdienste dat-ie een succesvol fondsenwerver voor de Democratische Partij van president Obama is. Exceptional.

Foto: Schermafbeelding van tweet van Peter Van Buren.