Verdient Julian Assange de gevangenis of de Nobelprijs?

Stel dat we niet weten of de invloed van Julian Assange positief of negatief is. Verdient-ie een Nobelprijs voor de Vrede en heeft-ie een prestatie verricht door meer gevallen van corruptie door regeringsleiders te onthullen dan alle journalisten bij elkaar? Of is-ie een zelfingenomen kwast die de focus van de publiciteit opzoekt om ten koste van anderen te stralen en daarbij de veiligheid van staten in gevaar brengt?

Het Amerikaanse establishment weet sinds eind 2010 op voorhand het antwoord. Assange moet het zwijgen opgelegd worden. Hij zou de reputatie van de VS beschadigen. Want Assange toont aan wat de slager in zijn worsten stopt. Dat oogt onsmakelijk. Diplomatie is druk, diplomatie is chantage, diplomatie scheert over de grenzen van de wet. Geen enkele regering wil de eigen werkwijze onthullen. Assange onthult niet zozeer geheimen, maar de duistere kanten van de macht. De machinaties die nodig zijn om de macht te bestendigen.

Die Amerikaanse reactie is begrijpelijk. Zelfs media die objectief verslag zouden moeten doen hebben onder Amerikaanse druk partij tegen WikiLeaks gekozen. De New York Times die dezelfde geheimen publiceerde als WikiLeaks wordt geen strobreed in de weg gelegd. Wat vragen oproept over de rechtsgelijkheid. Maar Assange wordt kaltgestellt. De doofpot moet weer dicht. Een uitgelezen middel voor machthebbers om politieke tegenstanders te bezoedelen is criminalisering. Dat leidt immers af van de beschuldigingen en zet de aanstichter in een kwaad daglicht. Samen met de economische wurging van een opposant is dat het truckje. Een reputatie is in de publiciteit niet sneller af te breken dan door een zedenzaak. Verkrachting, overspel, pedofilie, het publiek vreet het zonder na te denken. Het gelooft de grootste flauwekul en laat zich afleiden.

De steun voor Assange is verschrompeld. Sinds gevestigde media als The Guardian, The New York Times en de partners van het eerste uur hun steun opzegden heeft Assange weinig publicitaire dekking meer. Onder druk van de regering-Obama is die verkruimeld. Er zijn nog progressieve opinieleiders als Glenn Greenwald, Daniel Ellsberg, Noam Chomsky, John Pilger of Chris Hedges die hun eigen visie volgen. Vanuit Australië is de Groene senator Scott Ludlum actief. En een opmerkelijk geluid vanuit libertarische hoek was voormalig Republikeins presidentskandidaat Ron Paul die eveneens genegeerd werd door de gevestigde media. Verder komt de steun van zenders die zich tegen Amerika richten en Julian Assange simpelweg als vriend gebruiken omdat-ie de vijand van een vijand is. Zoals het Kremlin-gezinde Russia Today of het Iraanse Press TV.

Wat in de hele Assange-affaire die nu zo’n twee jaar loopt het meest verbaast is dat links Europa zich laat intimideren en afzijdig blijft. Het Duits-Turkse lid van de Bundestag voor Die Linke Sevim Dağdelen is tot nu toe de enige politicus geweest die Assange in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen heeft opgezocht. In een interview met RT breekt ze een lans voor Assange. Maar waar blijven de principiële Groenen? Waar is de standvastige SP? Waar zijn de theoretiserende links-liberalen die de mond vol hebben over de rechtsstaat? Hoe dan ook durven ze Assange niet te bezoeken. Dat tekent de werking van de publiciteit die een kant van de zaak steeds meer onderbelicht laat. Behalve Sevim Dağdelen heeft de linkse Europese politiek geen kloten.

Foto: Marcel van Eeden, 3 april 2002  [0330], tekening. Credits: Marcel van Eeden.

Advertentie

Assange zoekt asiel in ambassade Ecuador

Update 19 juni 2013: Vandaag is het een jaar geleden dat Julian Assange naar de Ecuadoriaanse ambassade in Londen vluchtte. Assange laat z’n stem meer dan ooit horen in de media. Hoewel gevestigde media nog steeds zijn tegenstanders steunen. Ook schreef-ie met anderen het boek Cyperpunks, Met de WikiLeaks Party maakt Assange een kans op een senaatszetel in de Australische deelstaat Victoria. De recente onthullingen in The Guardian door Edward Snowden over de opbouw van de controlestaat die geavanceerder is dan velen dachten geeft WikiLeaks ook voor middengroepen relevantie. Het onlangs begonnen proces tegen Bradley Manning is een middel om WikiLeaks klein te krijgen. Pogingen van deze blogger om Nederland te laten bemiddelen in de kwestie Assange resulteerden in kamervragen van SP’er Harry van Bommel, maar niet in een actieve publieke rol van de Nederlandse diplomatie. Zweden laat zich kennen als een gesloten land dat conservatisme verbergt achter een progressieve Potemkin-façade. Assange ondervindt persoonlijk de gevolgen van de restrictieve politiek van de regering-Obama. Zijn belang is dat-ie tijdig tegen de opbouw van de controlestaat waarschuwde en een generatie van activisten en progressieve publicisten heeft gevoed.  

Julian Assange is naar de Londense ambassade van Ecuador gevlucht. Zo luiden de berichten van een verhaal in ontwikkeling. De Ecuadoriaanse minister van Buitenlandse Zaken Ricardo Patino zegt het verzoek van WikiLeaks-oprichter Assange te bestuderen en analyseren. De onderminister van Buitenlandse Zaken Kintto Lucas nodigde Assange al in november 2010 uit. Voor zijn programma The World Tomorrow op RT had Assange onlangs een gesprek met de Ecuadoriaanse president Rafael Correa. Een progressieve politicus.

Ecuador biedt Assange een platform dat de VS hem wil onthouden. Dat Assange op het Ecuadoriaanse aanbod ingaat geeft aan hoe bedreigd-ie zich voelt. Juridische mogelijkheden om zich tegen zijn uitwijzing naar Zweden te verweren zijn uitgeput. Binnenkort wacht hem een Zweedse gevangenis met eenzame opsluiting. En daarna een uitwijzing naar de VS met een onmenselijk detentie die ook Bradley Manning ondergaat.

Assange’s vlucht is een omkering van waarden en een blamage voor de vrijheid in de westerse wereld. Als een Kim Philby vlucht een westerse dissident voor westerse repressie naar een niet-westers land. De FBI zit hem op de hielen. Assange maakte de programmareeks voor het Russische RT omdat-ie door de westerse media verketterd werd. Ook ‘progressieve’ vrienden lieten hem in de steek. Behalve maatschappijcritici als Noam Chomsky, Daniel Ellsberg of Chris Hedges. In Nederland nam geen enkele politieke partij het voor hem op.

Sympathisanten van Julian Assange en WikiLeaks zien de samenwerking tussen Amerikaans bedrijfsleven en de regering-Obama als fascisme. Daarvoor is Julian Assange nu gevlucht omdat hij inschatte dat hem in het Westen geen eerlijk proces meer wachtte. Zijn vlucht tekent ons tekort aan democratie. Een zwarte dag.

Foto: Schermafbeelding van de verklaring over Julian Assange dd. 19 juni 2012 van de Ecuadoriaanse ambassade in Londen

Chris Hedges veroordeelt NDAA en beticht Obama van staatsfascisme

Journalist Chris Hedges verzet zich publicitair en juridisch tegen de invoering van de NDAA omdat het recht en burgerrechten opzij zet. President Obama tekende de wet op 31 december 2011. De gevestigde media slikken hun kritiek in en critici worden gemarginaliseerd. De NDAA, ook wel Homeland Battlefield Law geeft de Amerikaanse overheid ongekende macht. Burgers, inclusief journalisten kunnen zonder vorm van proces in een Guantanamo Bay scenario verzeild raken. Hedges beticht de regering Obama van staatsfascisme.

In het artikel ‘The Polite Conference Rooms Where Liberties Are Saved and Lost‘ vergelijkt Hedges de NDAA met de regering Reagan die een actief programma van desinformatie en manipulatie had om journalisten onschadelijk te maken. Hedges ziet onder Obama hetzelfde gebeuren. Opvallend is dat op Ron Paul na de Republikeinse presidentskandidaten Barack Obama hier tot nu toe niet op hebben aanvallen.

Vage en brede formuleringen van de NDAA maken het mogelijk om burgers op vage aanklachten vast te zetten. Zo kan de NDAA die bedoeld is om terrorisme te bestrijden ook iemand die ‘substantial support even to ‘associated forces” geeft vastzetten. Dat opent de willekeur, want wat is dat? Hieronder kon ook een journalist vallen die over terrorisme schrijft. Hedges ziet er het eind van de constitutionele democratie in.

Op 29 maart 2012 hoorde U.S. District rechter Katherine Forrest argumenten voor een voorlopige voorziening tegen een aantal bepalingen van de NDAA. Activisten, wetenschappers and politici voegden zich in het geding van Chris Hedges, onder wie de bron van de Pentagon Papers Daniel Ellsberg, MIT- professor Noam Chomsky, de IJslandse volksvertegenwoordiger Birgitta Jonsdottir, Kai Wargalla, organisator van Occupy London en Alexa O’Brien, organisator van de in New York-gevestigde activistische groep U.S. Day of Rage.

Regeringsadvocaten beweerden vorige week maandag dat de activisten zich baseren op ‘misverstanden’ over de NDAA. De wet zou niet dienen om de vrijheid van meningsuiting in te perken. Zo zeggen de advocaten dat ‘associated forces‘ begrepen moet worden als gewapende steun. En dat het daarom per definitie activisten als WikiLeaks en Occupy uitsluit omdat dit geen gewapende groepen zijn. Maar volgens een advocaat van de eisers Carl Mayer, zijn de definities van de NDAA zo vaag en in beweging dat dit verder gaat dan juridische definities. En vraagt Mayer waarom is Bradley Manning dan nu gedetineerd terwijl-ie geen geweld gebruikte?

WikiLeaks niet welkom op UNESCO-conferentie over WikiLeaks

Op 16 en 17 februari organiseerde UNESCO in Parijs een conferentie over WikiLeaks zonder dat WikiLeaks wordt toegelaten. De doelstelling luidt: ‘The conference aims to explore a wide range of new questions for traditional media and journalism posed by the WikiLeaks phenomenon’. Vragen over de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van informatie, nationale veiligheid, privacy en ethiek worden gesteld.

Kort voor aanvang vraagt WikiLeaks waarom het niet wordt toegelaten. Desgevraagd licht UNESCO toe. Het zou een conferentie ‘over journalistiek’ zijn en niet ‘over de afleveringen zelf’ (not about the episodes themselves). Da’s een opvallend standpunt omdat WikiLeaks bij projecten als Cablegate en de GIF-Files met tientallen gerenommeerde media journalistiek samenwerkt. Dit rechtvaardigt geen fundamentele blokkade.

Volgens WikiLeaks hebben Amerikaanse organisatoren alleen tegenstanders van WikiLeaks uitgenodigd en sprekers van WikiLeaks geblokkeerd. Leerzaam is hoe de in Virginia gevestigde hoofdorganisator WPFC (World Press Freedom Committee) zegt gewijd te zijn aan: 1) Nieuwsmedia vrij van overheidsbemoeienis, 2) Een volledige en vrije nieuwsstroom, 3) Praktische hulp aan media die dat nodig hebben. Werkt dat in de praktijk?

Door de in zijn ogen eenzijdige benadering heeft Julian Assange de conferentie van de neutrale VN-organisatie UNESCO gehekeld: UNESCO has made itself an international human rights joke. To use ‘freedom of expression’ to censor WikiLeaks from a conference about WikiLeaks is an Orwellian absurdity beyond words. This is an intolerable abuse of UNESCO’s Constitution. It’s time to occupy UNESCO.’

De blokkade om WikiLeaks niet tot de conferentie toe te laten is een politiek standpunt en voor velen een klap in het gezicht van de meningsuiting. Al was WikiLeaks toegelaten als toehoorder. Een politiek standpunt vraagt om een politiek antwoord. Omdat de Nederlandse regering betrokken is door een Nationale UNESCO Commissie lijkt het gewenst dat er kamervragen gesteld worden. Da’s bij mijn weten nog niet gebeurd. Om te weten of de Nederlandse regering het uitnodigingenbeleid van WikiLeaks steunt. Welke partij pakt het op?

Foto: WikiLeaks’ Annoying Noise. Credits Twitpic Inc