Assange heeft met progressieve vrienden geen vijanden nodig

Julian Assange heeft een programma op RT. In 12 afleveringen interviewt hij in The World Tomorrow mensen die zelden of nooit op westerse omroepen te zien zijn. Zoals Hezbollah-leider Hassan Nasrallah in aflevering 1 of de Sloveense filosoof Slavoj Žižek in aflevering 2. In juli 2011 debateerde Assange ook al met Žižek. 

Russia Today is de zender van de Russische machthebbers. Die samenwerking komt Assange op kritiek te staan van zijn ‘vrienden’ bij the Guardian of The New York Times. Ze stellen zich vijandig tegenover hem op en lieten hem al eerder vallen. RT dikt het eigenbelang aan. Assange produceert de interviews voor een Britse productiemaatschappij en zegt journalistieke onafhankelijkheid te hebben. Als voorbeeld voert-ie aan in het gesprek met Nasrallah de positie van zowel Hezbollah als het Kremlin bekritiseerd te hebben door te kiezen voor de Syrische oppositie. Ook klokkenluider Bradley Manning krijgt geen steun in progressief Amerika.

Niet langer westerse progressieve media doen het meest aan maatschappijkritiek. Die rol is overgenomen door buitenstaanders als RT of Al Jazeera English. Uiteraard hebben ze hun eigen agenda door maar al te graag het Westen te bekritiseren. Feit is echter dat alleen daar maatschappijcritici als Assange, John Berger, Noam Chomsky, John Pilger of Daniel Ellsberg nog aan het woord komen. Tragiek is dat er steeds meer valt te kritiseren omdat de VS onder president Obama steeds meer anti-democratische trekjes vertoont terwijl critici met inzet van economische en juridische staatsmacht naar de marge wordt verbannen.

Dat eens progressieve media als the Guardian of The New York Times hun kritische rol niet meer voluit spelen is een gemis. Of ze nou uit jaloezie omdat Assange met de ‘scoops’ gaat lopen, economische of  politieke redenen Julian Assange in de steek laten, meedoen aan de karaktermoord en hem verketteren is jammer. De keuze van Assange voor RT geeft aan dat ook de media globaliseren en de macht naar het Oosten verschuift.

Julian Assange keurt de leugen van de journalistiek af

Op de anti-oorlogsdemonstratie op 8 oktober Antiwar Assembly in Londen ter gelegenheid van de 10de verjaardag van de Afghaanse oorlog spreekt Jullian Assange. Hij stelt dat oorlogen ons opgelegd worden, dat ze voortkomen uit leugens (hoewel het voorbeeld van de Duitse inval in Polen dat ontkracht) en dat de grootste oorlogsmisdadigers niet alleen de politici of militairen zijn, maar ook de medeplichtige media.

De geconstrueerde oorlog is in lijn met de visionaire afscheidstoespraak die aftredend president Eisenhower in januari 1961 hield en waarin hij het begrip militair-industrieel complex muntte: Only an alert and knowledgeable citizenry can compel the proper meshing of the huge industrial and military machinery of defense with our peaceful methods and goals, so that security and liberty may prosper together. Nu 50 jaar geleden. De voormalige opperbevelhebber van de Geallieerden in de Tweede Wereldoorlog formuleerde het onderscheid tussen een noodzakelijke en een geconstrueerde oorlog. Juan Bosch werkte het begrip in 1967-68 uit in zijn boekje Pentagonismo.

Evenals John Pilger of Jonathan Cook richt Assange zijn pijlen op de media. En hoewel ze een links wereldbeeld hebben zijn het niet alleen rechtse media die kritiek ontvangen. Het zijn juist de BBC of the Guardian die medeplichtig worden geacht aan de constructie van de leugens die tot de oorlog leiden. De oproep van Assange dat petities niet helpen, maar dat alleen het meespelen aan het spel zin heeft klinkt logisch. Maar hoe dat er concreet dan uitziet blijft onduidelijk.

Media zijn economische machten die tot voor kort niet zomaar opzij konden worden gezet. Maar de achteruitgang van de gevestigde media en de opkomst van internet en de sociale media is een zegen in vermomming en biedt kansen. Daarom gaat de komende strijd over de vrijheid op internet. Want als de overheid de verslaggeving over de oorlog niet meer via NOS, de Volkskrant of NRC kan sturen en controleren, dan zal de overheid andere wegen zoeken. Dan komen de pedofielen of terroristen in beeld als excuus om de burgervrijheden op internet in te perken.

Het blijft gissen waarom Assange het meest wordt gestoken door de medewerking van journalisten aan de constructie van de leugen. Het zijn uiteindelijk toch politici, militairen en bedrijfsleven die de oorlog construeren. Misschien komt het omdat-ie zich steeds meer opstelt als journalist en het onverdraagzaam vindt dat een meerderheid van zijn collega’s hun controlerende taak onvoldoende vervult. Of is-ie erachter gekomen dat de ethische code bij medeplichtige journalisten er niet meer is en er zelfs nooit is geweest.

John Pilger bekritiseert Obama en wordt gecensureerd

De Britse filmmaker en journalist John Pilger heeft het helemaal gehad met de subtiele en verborgen censuur van de liberale democratie. Zonder uitleg werd door de Lannan Foundation in Santa Fe, New Mexico afgelopen juni zijn gesprek met journalist David Bersamian afgelast, evenals de presentatie en Amerikaanse distributie van zijn documentaire The War You Don’t See. De film is kritisch op president Obama. De open samenleving staat op het spel. Met een rol voor onafhankelijke journalistiek. Kortom, volop ruimte voor complotdenken.

De Lannan Foundation is gewijd aan culturele vrijheid, diversiteit en creativiteit door de steun aan projecten van uitzonderlijke hedendaagse kunstenaars en schrijvers, evenals inheemse activisten. De multimiljonair Patrick Lannan (1905-1983) maakte via een schenking de stichting mogelijk gemaakt. De Lannan Foundation geeft ook beurzen aan liberale media in de VS. In 2008 steunde het Barack Obama’s campagne voor het presidentschap. Voorzitter zoon Patrick is naar verluidt devoted to Obama.

Pilger suggereert dat zijn aanval op president Obama door de Lannan Foundation de reden van de afzegging was. Ik parafraseer Pilger: ‘Obama de zwarte liberaal, het politiek correcte  voorbeeld, de marketing droom is net zo goed een oorlogsstoker als George W. Bush. Zijn score tot nu toe is zes oorlogen. Nog nooit in de presidentiële geschiedenis van de VS heeft het Witte Huis zoveel klokkenluiders vervolgd (..). Grootste prestatie van Obama is dat-ie de anti-oorlogsbeweging en de liberale opinie in de VS heeft verleid, tot samenwerking en uiteindelijk tot zwijgen heeft gebracht.’

Het steekt John Pilger dat Patrick Lannan zonder opgave van redenen het gesprek met David Bersamian en de vertoning en distributie van zijn film zes dagen van tevoren afgelastte. Naar zijn idee het voorrecht van een rijke elite die zich niet wenst te verantwoorden. De Lannan Foundation verklaarde later dat er slechts 152 kaartjes voor de het gesprek met Bersamian waren verkocht en dat dat de reden was. Maar da’s onzin omdat de publiciteit nog in volle gang was voor de afgelasting. En Pilger beweert dat de film al uitverkocht was. Ook hier is het aantoonbaar onjuist dat een gebrek aan belangstelling de reden voor de afgelasting was.

De censuur ondermijnt de geloofwaardigheid van de Lannan Foundation die zich als liberaal profileert. Zoals de Santa Fe- New Mexican in een commentaar zegt: It has been great – but is no longer. Hetzelfde kan onderhand van president Obama worden gezegd. En van de onafhankelijke journalistiek die niet langer kritisch de macht volgt. Dat censuur plaatsvindt met verwijzing naar culturele vrijheid en diversiteit is nog het meest onverteerbaar. Zo worden vrienden tot vijand en vijand tot vriend. Het is niet eens meer subtiel.

Foto: Affiche van John Pilger’s The War You Don’t See