TYT leiden uit tweestrijd Trump – DeSantis van alles af over media, Democraten en het politieke bedrijf van de VS

In dit segment fileren Cenk Uygur en Ana Kasparian van The Young Turks (TYT) het politieke bedrijf van de VS. Het is knap hoe het segment is opgebouwd. Door vergelijkingen, complimentjes, verwijten en omkeringen lezen ze het establishment de les. Inclusief politiek, bedrijfsleven, sponsors en media.

In ‘t voorbijgaan tonen TYT de ware aard van de grote networks, de corporate media. Ze zijn corrupt, dienen de belangen van bedrijven en biljonairs, en houden door misleiding en schijn-objectiviteit de status quo in stand. De corrupte media zijn een terugkerend thema van Cenk, aangejaagd door zijn eigen geschiedenis. In 2011 verliet hij MSNBC.

Als Bernie Sanders-Democraat heeft Cenk evenmin een goed woord over voor de Democratische partij die volgens hem de belangen van het bedrijfsleven dient, en in een staat van verlamming verkeert. De eenheid wordt er beter bewaard dan in de Democratische partij, maar het offer daarvoor is hoog.

TYT vragen zich af waarom de Democraten Ron DeSantis niet frontaal aanvallen, zoals Donald Trump dat in zijn recente toespraak in Davenport, Iowa deed. Florida waar DeSantis gouverneur is, werd nog maar kort geleden beschouwd als swing state, maar lijkt nu vast in Republikeinse handen. DeSantis heeft recent de aanval gekozen op Democratische stadsbesturen die hij zijn beleid wil opleggen. Dat wordt in dit fragment niet genoemd.

Dat toont des te meer de noodzaak van de Democraten aan om DeSantis aan te vallen op zijn zwakke punten. Zoals sociale zekerheid en zorgverzekering Medicare dat DeSantis wil uitkleden en Trump niet. Daarnaast geeft DeSantis Poetin een cadeautje door te verkondigen dat hij de steun aan Oekraïne wil afbouwen. DeSantis voert in Florida een cultuuroorlog tegen alles dat ‘woke’ zou zijn.

Van DeSantis wordt gezegd dat hij een redelijk bekwaam bestuurder is, maar als persoon geen enkel charisma heeft, en vooral naar zijn vrouw luistert. In dit aspect is hij het omgekeerde van Trump die overloopt van charisma en van niemand advies aanneemt.

Democraten redeneren wellicht dat het strategisch verstandiger is om Trump en DeSantis elkaar af te laten slachten. Maar in dat proces gaat veel tijd verloren en zijn de ongewenste neveneffecten groot.

Donald Trump is per saldo even corrupt als DeSantis, maar menselijker en sociaal minder meedogenloos. DeSantis loopt zich warm als Republikeinse presidentskandidaat in 2024, maar heeft zich officieel nog niet aangemeld als kandidaat. De keuze tussen Trump en DeSantis is een keuze tussen twee kwaden.

Trump wacht juridische aanklachten waarvan vandaag waarschijnlijk de eerste in Manhattan naar buiten komt, over de ‘stille’ betaling aan pornoster Stormy Daniels. Daarnaast zijn er meerdere zaken die bedreigender zijn voor Trump en hem zo beschadigen dat partij en geldschieters zich van hem afkeren. Vooral de federale aanklacht van het ministerie van Justitie over Trumps rol in ‘6 januari’ is politiek bedreigend voor hem. Vermoedelijk wacht DeSantis dat af omdat hij weet dat hij het aflegt in een frontale confrontatie met Trump.

Kandidaten die programmatisch geen kopie zijn van Trump hebben zich in de Republikeinse partij nog niet aangemeld. Gematigde Republikeinen als John Kasich, Chris Sununu of Larry Hogan maken op dit moment geen kans om Republikeinse voorverkiezingen te winnen. Hogan ziet radicalisering van zijn partij als een probleem om algemene verkiezingen te winnen. Radicale kandidaten prijzen zich hiermee uit de markt.

Wellicht meldt Hogan zich alsnog aan als kandidaat van een derde partij als het in 2024 weer tot een tweestrijd Biden-Trump komt. De ironie is dat Trump dat ook van plan lijkt als hij geen Republikeinse presidentskandidaat wordt. Dan zal hij zijn tactiek van de verschroeide aarde binnen zijn partij voeren door de winst van de waarschijnlijk genomineerde DeSantis niet te erkennen.

De Democraten hebben dan de presidentsverkiezingen voor het oprapen, maar verliezen dan programmatisch door hun afwachtende en verdedigende houding. Dat is niet zozeer politiek zonder inhoud, maar politiek met de verkeerde inhoud.

Trump en Biden in nek-aan-nek race voor het presidentschap en de ziel van de VS

In een nek-aan-nek race sprokkelen beide kandidaten Trump en Biden hun kiesmannen bij elkaar. De poststemmen zullen in swingstates de doorslag geven. Zoals voorspeld. Dat tellen dat in sommige staten pas gestart is kan nog dagen duren. Deze complicaties geven aan hoe gedateerd en slecht gefaliciteerd dit kiessysteem is. De verwachting dat snel duidelijk zou zijn dat Biden zou winnen is niet bewaarheid. Dat geeft Trump de mogelijkheid om via verdraaiing de verkiezingen te stelen als hij in stemmen achterligt. In de Senaat lijken Democraten het slechter te doen dan verwacht. Het is afwachten of Trump buitenparlementaire acties uit zijn mouw hoeft te halen. Die zijn maandenlang voorbereid. Een uitslag die kans geeft op een herstart is de VS niet gegund. De verdeeldheid loopt dwars door het land. Dat zal de komende vier jaar zo blijven.

Cenk Uygur pleit vanwege Republikeinse doofpot in de Senaat voor nieuwe aanklachten in het Huis om Trump af te zetten

Cenk Uygur is een progressieve journalist en oprichter van TYT die zich als Democratische kandidaat heeft aangemeld voor de speciale verkiezing van Californië’s 25ste congressionele district op 3 maart 2020. Vanwege beschuldigingen van seksueel wangedrag kondigde de huidige Democratische vertegenwoordiger Katie Hill in oktober 2019 haar vertrek aan. Uygur zit in het kamp van Bernie Sanders, maar in december 2019 trok laatstgenoemde na één dag zijn goedkeuring van Uygur in omdat die beledigende opmerkingen over vrouwen, joden, moslims en andere minderheidsgroepen heeft gemaakt. Als reactie beweerde Uygur geen ‘endorsements’ meer te accepteren, maar de aanbeveling van Sanders viel daarmee niet meer ongedaan te maken. De kans bestaat dat als twee kandidaten op 3 maart minder dan 50% behalen Uygur het in de tweede ronde op moet nemen tegen de Democratische kandidaat Christy Smith die kansrijker lijkt.

Het is niet ongewoon dat journalisten de overstap maken naar de politiek, en omgekeerd. Het is echter ongewoon dat politiek en journalistiek tegelijkertijd wordt gecombineerd. Dat geeft vermenging van belangen. Hoe stelt Uygur of zijn netwerk TYT zich op tegenover de kandidatuur van Sanders in de voorverkiezingen? Aanstaande maandag 3 februari 2020 wordt het primary-seizoen geopend in Iowa. De radicale Sanders lijkt met de gematigde Joe Biden gewikkeld in de strijd om de winst. Maar hoe kan Uygur verwachten dat wij denken dat hij daar als verklaard aanhanger van Sanders objectief verslag van doet? Van de andere kant stelt Uygur zich open op en windt geen doekjes over zijn politiek voorkeur. Dat is eerlijker dan vele journalisten die er een geheime agenda op na houden en feitelijk geen journalist, maar politieke activist zijn.

Nu de Republikeinse partij schaamteloos president Trump in bescherming heeft genomen en er geen eerlijk proces in de Senaat heeft kunnen plaatsvinden waarbij nieuwe getuigen worden opgeroepen en nieuwe documenten worden toegevoegd aan het dossier, klinkt de roep van progressieve Democraten én van Never Trump conservatieven dat de Democratische partij harder en meedogenlozer moet zijn om Trump met succes te kunnen bestrijden. Het moet vuile tactiek beantwoorden met vuile tactiek. Een weerwoord daarop is dat door de gematigde strategie van Huisvoorzitter Pelosi de Democraten in november 2018 een verpletterende overwinning van zo’n 40 zetels boekten in het Huis. Daar kan weer tegen ingebracht worden dat anderhalf jaar later Trump nog onberekender en geïsoleerder is. Volwassenen die Trump moesten inperken en die zich nu grotendeels tegen hem keren, hebben inmiddels de kamer verlaten. Trump zet niet alleen alle middelen in om zijn presidentschap te behouden, maar ook om zijn onderneming en zijn vrijheid te behouden. Want zonder de bescherming van zijn functie zullen de rechtszaken tegen hem in alle hevigheid losbarsten.

Uygur gaat makkelijk voorbij aan de problemen die het gaf om getuigen te dagvaarden in de impeachment hoorzittingen in het Huis. Die overigens nog niet officieel zijn afgesloten en weer opgepakt kunnen worden. De dagvaardingen werden betwist door het Witte Huis en hadden kunnen leiden tot een juridische strijd van maanden. Het Democratische leiderschap redeneerde dat door Russische inmenging de integriteit van de presidentsverkiezingen in november 2020 op het spel staat en het nu urgent is om de impeachment van Trump zo snel mogelijk ter discussie te stellen. Daarnaast is de overweging dat kiezers de sociaal-economische ‘keukentafel’-onderwerpen als gezondheid, banen en huizen belangrijker vinden. Nu de Republikeinen het impeachment proces in de Senaat tot een schijnproces hebben gemaakt ontstaat er een nieuwe situatie die om een nieuwe strategie van de Democraten vraagt. Notabene zo’n 75% van de bevolking wilde een eerlijk proces in de Senaat dat er door de doofpot-strategie van de Republikeinen niet is gekomen.

Het valt lastig in  te zien waar Uygurs verontwaardiging over de Republikeinse inbreuken op de parlementaire gedragsregels en de Constitutie overgaat in de politieke profilering van zijn eigen kandidatuur voor de Californische zetel en zijn steun voor Bernie Sanders en de radicaal-progressieve vleugel van de Democratische partij. De Democraten hebben eind 2019 vanwege tijdsdruk gekozen voor een impeachment strategie die focuste op enkele hoofdzaken en de criminele activiteiten van Trump en zijn bedrijf buiten de aanklachten liet. Nogmaals, omdat Trump de juridische en politieke middelen oprekt en hij het overleggen van documenten en het optreden van getuigen blokkeert. Omdat echter het tijdsaspect is weggevallen en naar verwachting het impeachment proces in de Senaat op woensdag 5 februari wordt afgesloten ontstaat er een nieuwe situatie. Het is nog negen maanden tot de verkiezingen in november 2020. De strijd zal smerig zijn, mede omdat in de Republikeinse partij de gematigde krachten tot zwijgen zijn gebracht. Of het radicalisme van Uygur en Sanders het antwoord is valt te bezien. Wellicht wel in toon en hartstocht, maar niet in strategie.

Christianity Today: ‘Trump Should Be Removed from Office’

In een opinie-artikel in het orthodox-evangelische Christianity Today stelt Mark Galli dat president Trump uit zijn functie verwijderd moet worden omdat hij in de kern immoreel is. Trump is volgens Galli moreel verloren: ‘His Twitter feed alone—with its habitual string of mischaracterizations, lies, and slanders—is a near perfect example of a human being who is morally lost and confused.’ Galli begrijpt waarom evangelicals Trump steunen, maar ‘We believe the impeachment hearings have made it absolutely clear, in a way the Mueller investigation did not, that President Trump has abused his authority for personal gain and betrayed his constitutional oath.’ Galli spreekt zich uit tegen Trump zonder partij te kiezen voor de Democraten. Wat Franklin Graham als zoon van de oprichter van CT in een reactie op Facebook zegt, namelijk dat Galli de kant van de Democraten kiest is voorspelbare onzin, want Galli kiest de kant van de Constitutie en wat hij ziet als de God van de christenen. Of zijn opinie veel verschil uitmaakt is de vraag. In 2016 had Trump de steun van 81% van de evangelische christenen en naar verluidt mikt de Republikeinse partij voor 2020 met 83% steun nog hoger. Hoe immoreel Trump ook is, hoe hij het ambt bezoedelt en aan zelfverrijking doet lijkt niet aan evangelische christenen besteed. Of in elk geval niet aan de oudere generaties. Mark Galli is overigens 67 jaar.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Trump Should Be Removed from Office; It’s time to say what we said 20 years ago when a president’s character was revealed for what it was.’ van Mark Galli in Christianity Today, 19 december 2019.

Joe Biden is bij nader inzien niet de ideale uitdager van Trump

Afgelopen maanden stond ik op het standpunt dat de voormalige vice-president Joe Biden de beste kansen had om president Donald Trump te verslaan en daarom de Democratische uitdager moest worden. Dat werd ondersteund door peilingen in staten waar de zware industrie was gevestigd, de zogenaamde Rust Belt. Wie deze staten wint, wint het presidentschap. Dat omvat delen van staten als Pennsylvania, West Virginia, Ohio, Indiana, Michigan, Illinois, Iowa en Wisconsin. Biden had hier een grote voorsprong op Trump. Dat geldt ook voor staten met een grote Afro-Amerikaanse gemeenschap, zoals South Carolina waar Biden goed scoort.

Ik ben om drie redenen van mening veranderd en vind dat Biden in 2020 niet Trumps uitdager moet worden. Dat heeft niet eens zozeer te maken met de keuze tussen gematigde en progressieve politiek, maar met de keuze voor de kandidaat met de beste kansen om Trump of zijn mogelijke vervanger te verslaan. Hoewel de ‘corporate Democrat’ Hillary Clinton met haar rechtse economische politiek door haar aanschurken tegen Goldman Sachs en het bedrijfsleven in 2016 het slechte voorbeeld gaf. Schrikbeeld is dat dit herhaald wordt.

1) Zoals Cenk Uygur en Ana Kasparian van TYT zeggen weet Joe Biden niet, slecht of niet agressief genoeg te vechten en probeert hij niet eens Trump af te troeven. Hij lijkt te denken te kunnen volstaan met zijn profiel als staatsman. Zijn leeftijd (77) werkt ook tegen hem; 2) Democratische mededingers onder wie Elizabeth Warren zijn Biden genaderd in de peilingen en verslaan Trump in de peilingen ook in staten als Wisconsin, ofschoon met een kleinere marge; 3) Biden is kwetsbaar geworden door het Oekraïne-schandaal waarmee Trump hem heeft beschadigd vanwege het niet goed te verdedigen nepotisme van zijn zoon Hunter Biden.

Cenk Uygur bespreekt manipulatie van Mueller-rapport door Barr

Cenk Uygur is onrechtvaardig en voorbarig over speciale aanklager Robert Mueller die afgelopen vrijdag zijn eindrapport indiende bij minister van Justitie William Barr. Deze Republikeinse minister die volgens geruchten door Trump benoemd werd om dit rapport onschadelijk te maken kwam binnen 48 uur met een samenvatting die een stempel drukte op de nieuwscyclus. Dat gaf Trump en de Republikeinen de kans om het initiatief te nemen. Maar die samenvatting is gekleurd, onvolledig en vooral bedoeld om Trump (voorlopig) uit de wind te houden en een voorsprong in de publiciteit te geven. Het rapport dat de neerslag is van een onderzoek van bijna twee jaar is op dit moment nog steeds niet naar het congres gestuurd. Barr vertraagt bewust.

Uygur heeft gelijk dat Trump niet is vrijgepleit van samenspanning (collusion) met de Russen doordat Mueller dat niet afdoende onderzocht heeft. Los van het feit of dat in het rapport staat dat we (nog) niet kennen. Maar Muellers opdracht was beperkt tot de campagne van 2016 en kende weliswaar de ruimte om in te gaan op financiële verwikkelingen binnen de Trump Organisatie, maar Trump trok rode lijnen die de Republikein Mueller onder druk en intimidatie blijkbaar niet heeft durven overtreden. Zo kondigt zich al een volgende fase in dit verhaal aan: kritiek van de Democraten op Mueller. Uygur zegt terecht zegt dat de samenspanning van Trump met de Russische regering, de Russische maffia en Russische oligarchen van voor 2016 niet door Mueller is onderzocht. Dat gebeurt overigens wel in andere lopende onderzoeken zoals van het SDNY, dat focust op financiële malversaties, witwaspraktijken en belastingfraude binnen de Trump Organisatie.

Mueller laat volgens de samenvatting van Barr wel de optie open dat Trump de rechtsgang belemmerd heeft (obstruction). Mueller heeft dat volgens geruchten niet expliciet in zijn rapport gezet, omdat hij vindt dat het trekken van die conclusie niet aan hem is en hij volstaat met het leveren van de feiten waarover het congres vervolgens moet oordelen. Mits het ooit een volledige, niet-gecensureerde versie van het rapport krijgt.

Uygur is als progressieve Democraat kritisch op het leiderschap van de Democratische partij dat hij te gematigd vindt. Die zou volgens hem te veel ingezet hebben op dat aspect van de samenspanning dat nu als een nachtkaars uitgaat. Maar opnieuw is dat onrechtvaardig naar met name de Democratische voorzitter van het Huis Nancy Pelosi. Zij probeert al sinds november 2018 de nieuwgekozen radicale afgevaardigden ervan te overtuigen dat afzetting (impeachment) van Trump een doodlopende weg is en zich tegen de Democratische partij kan keren. Zo beredeneerd wordt ze geholpen door de manipulatie van het Mueller-rapport door Barr om de radicale vleugel in toom te houden. Trump is door alle onderzoeken nog lang niet uit de gevarenzone.

Zelfs van het Mueller-rapport weten we niet hoeveel informatie het bevat dat Trump kan beschadigen. Ook Uygur kan dat niet weten. Gezien de terughoudende en puur staatsrechtelijke aard en opstelling van Mueller die met zijn aanklachten vaak indirect heeft gecommuniceerd om feiten naar buiten te brengen en in beton te gieten is het mogelijk dat hij in zijn opsomming van voorbeelden waarin Trump de rechtsgang belemmerd heeft ook voorbeelden van samenspanning met de Russen heeft bijgevoegd. Dan is de cirkel alsnog rond.

Michael Rakowitz doet niet mee aan Whitney Biennial vanwege wapenfabrikant Warren Kanders van Safariland

Wat hebben een museum voor Amerikaanse kunst en een bedrijf dat wapens verkoopt met elkaar te maken? Alles of niets. Het museum is het Whitney Museum of American Art in New York en het bedrijf is Safariland met een hoofdvestiging in Jacksonville, Florida. Eigenaar en directeur van Safariland is Warren Kanders. Hij is ook vice-voorzitter van het Whitney Museum zoals onderstaande afbeelding van de Raad van Toezicht toont:

Kanders is controversieel zoals ook de Democratische senator en presidentskandidaat voor 2020 Cory Booker eind 2018 ondervond toen bleek dat hij net als vele andere politici geld had aangenomen van Kanders. In de progressieve pers kreeg hij daarvoor kritiek. Hiermee wordt het idee ondersteund dat Big money politici koopt en daarvoor een tegenprestatie verwacht. Dit roept ook de vraag op waar culturele instellingen de grens leggen in het accepteren van financiën en de samenwerking met bedrijven en personen. Welke ethische code volgen ze? Werken ze samen met criminelen? Tabaksfabrikanten? Wapenhandelaars? Pornobazen? Vervuilende bedrijven? Autoritaire regimes zoals Saoedi-Arabië? En als ze dat doen, hoe verantwoorden ze dat dan?

Aanleiding voor deze overweging is de weigering van de kunstenaar Michael Rakowitz om deel te nemen aan de 2019 Whitney Biennial, die samengesteld wordt door Rujeko Hockley en Jane Panetta en op 17 mei opent. Maar dus zonder Michael Rakowitz die zich terugtrekt vanwege Kanders’ rol in de Raad van Toezicht in het Whitney Museum. Volgens een bericht van 25 februari 2019 in de New York Times heeft Rakowitz dit in een brief van 18 december 2018 aangekondigd. Dat is enkele weken na de negatieve publiciteit over Cory Booker.

Wat is de moraal van het verhaal? Welnu, dat culturele instellingen zoals musea niet zomaar uit controversiële bronnen geld kunnen accepteren. En als ze dat toch doen, dan kunstenaars in actie kunnen komen. Vaak zijn het de uitzonderingen die ruggengraat tonen, maar dat is nu eenmaal de realiteit. Principes zijn niet voor iedereen weggelegd. Kunstenaars zijn geen uitzondering op deze wrange constatering. Echter, wie beweert autonoom te opereren als kunstenaar zal daar in de praktijk naar moeten leven om geloofwaardig te zijn.

Foto 1: Schermafbeelding van deel pagina ‘About Us’ van de Safariland Group.

Foto 2: Schermafbeelding van overzicht Board of Trustees (stand 5 november 2018) van het Whitney Museum of American Art.

Leon de Winter vertaalt zijn afwijzing als Jood door extreem-rechts en witte suprematisten door de ‘linkse’ media de schuld te geven

Het is de vraag of Leon de Winter werkelijk zo dom is als het lijkt of dat hij net doet alsof hij dom is. Ik kom er niet uit, maar wat slaat De Winter de plank weer mis in zijn Telegraaf-column van 30 oktober 2018. Dat overkomt hem wekelijks. Waarom hij niets waardevols toevoegt aan het publieke debat is het raadsel van De Winter. Het is niet alleen dat hij de feiten uit zijn mening laat volgen, het is dat hij nog geen begin van een betoog kan opzetten dat in de verste verte lijkt op een degelijke bewijsvoering. Het stijlmiddel van De Winter is inductie, hij laat het algemene uit het specifieke volgen. Daartoe schudt hij enkele voorbeelden uit zijn hoge hoed en komt zo tot een generalisatie. Dat is vrij schieten en altijd prijs. Tussen duizenden voorbeelden weet hij feilloos de enkele uitzondering te vinden die hij tot regel verheft. Dat is lui denken van De Winter die klaarblijkelijk de ambitie heeft opgegeven om de wereld te verklaren zoals hij is. De Winter verklaart de wereld zoals De Winter is. Dat heeft niets met de echte realiteit te maken en alles met de realiteit van De Winter.

Hoe valt anders bovenstaand citaat uit genoemde column te verklaren die als titel heeft: ‘Trump vooral gehaat door media’. In de VS steunen de gevestigde media, inclusief de zogenaamde linkse CNN en MSNBC, de status quo en beschermen ze hun winstgevendheid, zoals Cenk Uygur van TYT overtuigend aantoont. Dat geldt ook voor de zogenaamde linkse New York Times en The Washington Post die pilaren onder de status quo zijn. Die media zijn verweven met de Republikeinse partij en niet met de Democratische partij zoals De Winter meent. Dan gaat het dus niet eens om Fox News, The Wall Street Journal of Sinclair Broadcast Group en al die andere rechtse media die de openlijke spreekbuis van Trump zijn. Waar De Winter de aantoonbaar onjuiste claim vandaan haalt dat ‘journalisten niet omgaan met Trumpstemmers’ of dat er in ‘de media niets te merken valt van mensen die Trumps presidentschap goedkeuren’ is duidelijk. Namelijk uit zijn eigen verbeelding.

De Winter verwijst naar de moord op 11 Joden in een synagoge in Pittsburgh op 27 oktober door Robert Bowers. Volgens zijn bekende recept verwijst hij naar enkele niet-representatieve meningen van ‘linkse’ journalisten, maar laat hij de hoofdzaak ongenoemd. Dat is dat Bowers extreem-rechts is en op de extreem-rechtse website Gab zijn meningen opdeed die passen in het kraampje van neo-Nazi’s, alt-right en white suprematisten. Dat De Winter de extreem-rechtse, antisemitische achtergrond van Bowers niet noemt is logisch omdat het hem niet uitkomt. Dat levert voor hem als rechtse Jood namelijk een complicatie op omdat hij de tegenstelling niet kan overbruggen dat hij degenen door wie hij als Jood om zijn Jood-zijn afgewezen wordt stilzwijgend steunt. Dat is de tragiek van rechtse Joden die afgewezen worden door extreem-rechts, maar er zich op een bizarre manier toch mee identificeren. Dat is een tragische projectie en levert columns op waarin de olifant in de kamer wordt doodgezwegen en de muis buiten er als dader aan de haren bijgesleept wordt. Om uit dat spagaat te geraken of om een bekentenis vanwege zelfinzicht te ontlopen wacht De Winter als enig antwoord de afleiding. Hij geeft ‘links’ overal de schuld van en hoeft daarom niet meer bij zichzelf te rade te gaan waarom hij in hemelsnaam rechtse extremisten die Joden niet accepteren uit de wind houdt.

Foto: Schermafbeelding van deel column ‘Trump vooral gehaat door media’ van Leon de Winter in De Telegraaf, 30 oktober 2018.

Wat is de reactie van het Amerikaanse publiek op ‘Fear’ van Bob Woodward?

Op 11 september 2018 verschijnt het boek ‘Fear; Trump in the White House’ van de gezaghebbende journalist Bob Woodward die samen met Carl Bernstein bekend werd door onthullingen over Watergate die tot het aftreden van president Richard Nixon leidden. Woodward baseert zich op honderden uren interviews met getuigen uit de eerste hand en heeft de rimpelloze reputatie zijn bronnen serieus te nemen.

In de marketing van dit soort boeken worden er voor verschijning mondjesmaat passages gelekt naar nieuwsshows en kranten om de publieke opinie op te warmen. Het boek is dodelijk voor Trump die overkomt als een idioot en zwakzinnige en het gedrag van een 10-jarig kind vertoont. Na 20 maanden presidentschap is dat onderhand geen nieuws meer te noemen omdat het allemaal al bekend is hoe Trump functioneert. Of liever gezegd, disfunctioneert. Zoals Cenk Uygur en Ana Kasparian van TYT uitleggen is het nog erger dan we al dachten. En dat is heel erg. Woodward verbindt de losse punten en maakt het inzichtelijk en invoelbaar.

Foto: Omslag van ‘Fear; Trump in the White House’ van Bob Woodward dat op 11 september 2018 verschijnt bij Simon & Schuster.

VS zet ‘CBW Act’ in werking vanwege Skripal-vergiftiging in Engeland. Zware sancties dreigen voor de Russische Federatie

Met tegenzin van president Trump en een maand te laat heeft het Amerikaanse State Department vanwege de vergiftiging van de Skripals in het Verenigd Koninkrijk sancties aangekondigd tegen de Russische Federatie waar het wettelijk toe verplicht is volgens de ‘CBW Act’. Na een periode van 15 dagen waarin het Congres wordt geïnformeerd treden ze rond 22 augustus in werking, aldus een verklaring van het State Department. Dat is na de tussentijdse verkiezingen van 6 november. Een briefing van 8 augustus geeft de bijzonderheden.

Als het Kremlin geen openheid van zaken geeft over de achtergronden van de vergiftiging en met zoveel woorden bekent die vergiftiging op Britse bodem uitgevoerd te hebben, dan moet volgens sectie 307(B) van de CBW Act een tweede ronde van zwaardere sancties opgelegd worden. Het valt niet te verwachten dat het Kremlin zal inbinden en daaraan voldoet. Procedures worden gevolgd die de wet oplegt. Interventie van president Trump is aan handen gebonden. Na een termijn van 90 dagen kan dat tot ernstige gevolgen leiden voor de handel tussen VS en Russische Federatie zoals het panel van TYT meent. Die kan tot stilstand komen.

Foto: Schermafbeelding van deel van de ‘Special Briefing ‘Previewing the Imposition of Chemical and Biological Weapons Control and Warfare Elimination Sanctions on Russia’ van het U.S. State Department van 8 augustus 2018.