Verbazingwekkend nieuws dat allang niet meer verbaast. Amnesty en Human Rights Watch weigeren Bradley Manning als politieke gevangene te beschouwen. WikiLeaks noemt dit op Twitter ongeloofwaardig en ziet het als een laffe houding van beide NGO’s die zich inzetten voor mensenrechten. WikiLeaks heeft gelijk. Amnesty of HRW spreken zich makkelijker uit voor niet-westerse dan westerse dissidenten. Ze zijn terughoudender als het om een westerse dissident gaat. Zo roepen ze de schijn op de confrontatie met westerse regeringen niet aan te durven. Hun hoofdkantoren zetelen in Londen, New York of andere westerse steden. Niet in Teheran, Moskou, Caïro of Beiijng. Deze NGO’s staan onder druk van westerse regeringen en laten zich beïnvloeden.
Bradley Manning betaalt de prijs van de westerse dissident. Zoals Julian Assange ook doet. Hun belangrijkste steun komt vanuit de westerse marge en van niet-westerse media en regeringen. Westerse media en politici winden zich terecht op over de zware straffen die leden van Pussy Riot treft. Of Ai Weiwei. Of welke dissident dan ook in een niet-westers land. Vanaf een afstand wordt deze verontwaardiging in vrijheid geuit. Het is de uitdaging voor Amnesty of HRW om dat vanuit hun westerse kantoren op dezelfde manier te doen als het een westerse dissident betreft. Maar dat gebeurt niet. Zo worden NGO’s tot een verlengde van de Amerikaanse of Britse buitenlandse politiek gemaakt. De globale wetmatigheid is dat regeringen doelgericht de ‘eigen‘ dissident buiten de orde plaatsen. Dat Amnesty en HRW daarin meegesleept worden tekent hun onvermogen.
Foto: Schermafbeelding van Twitter Wikileaks, 17 maart 2013.