Bitcoin Trading System probeert met nepnieuws mensen geld uit de zak te kloppen. AFM, waarom wordt dit bedrog niet vervolgd?

Bedrog dat er niet probeert uit te zien als bedrog, blijft bedrog. Neem het artikel ‘Elon Musk stopt met Tesla en start met Bitcoin Tech Startup van Seth Fiegerman op americanbeachproperty.net. Fiegerman is een tech journalist van CNN, maar hij heeft dit artikel niet geschreven. Het CNN-logo bij het artikel is eveneens nep. Een echte journalist heeft het evenmin geschreven, daarvoor bevat het te veel taal- en stijlfouten.

Het artikel is zo bizar en bevat zoveel onjuistheden die met een simpele muisklik zijn te weerleggen dat het er absurd op wordt. Neem alleen al de sitenaam ‘americanbeachproperty’ die van het niveau ‘PalmInvest’ of ‘InsiderDiamonds’ is. Het bedrog druipt eraf en lijkt nog eens extra aangedikt te worden. Nee, Elon Musk gaat niet weg bij Tesla. Nee, Elon Musk stapt niet in Bitcoins, zoals een bericht van CBNC verduidelijkt. Strossle prikt het bericht door, vraagt zich af hoe het met de bestrijding van nepnieuws door Facebook zit waar dit bericht voor het eerst gepubliceerd werd en probeert tegelijk de ‘Strossle Accelerator’ aan te bevelen die gebruikers door redactionele controle minder afhankelijk maakt van dit soort berichten op vage platforms.

Het artikel van americanbeachproperty plaatst een cookie op een computer waardoor het zonder verwijdering daarvan slechts eenmaal opgeroepen kan worden. Ook dat wijst op onregelmatige gang van zaken omdat er een product wordt verkocht. Want het is de opzet dat de argeloze bezoeker investeert in Bitcoins. Maar wie zelfs maar elementaire wijsheid over economie en financiële producten heeft weet dat de voorgespiegelde winsten niet kunnen kloppen. Als het te mooi is om waar te zijn, dan klopt het niet. Waarom zou een bedrijf dat een financieel product in handen heeft dat geen verlies kan lijden dat aanbieden aan een willekeurige consument? Dan kan het door eigen investeringen in dat product of een geldschieter die voorfinanciert die winst toch beter voor zichzelf houden? ‘Dan Marconi’, technisch directeur van Bitcoin Trading System licht toe:

Het van oorsprong Amerikaanse artikel speelt slim in op de bewustwording (Occupy!) over de toegenomen kloof tussen arm en rijk: ‘The Bitcoin Trading System is een financiële technologie dat als doel heeft de wereldrijkdom te herverdelen, ofwel het weg te halen bij de top 0,1% en het aan de andere 99,9% terug te geven.’ Zogenaamd Robin Hood op Wall Street. Wat betekent dat voor Jan Modaal? Welnu: ‘Dit betekent dat u 2 tot 3 rijker zal worden en dat niemand, behalve de superrijken, hierdoor getroffen zal worden.’ Daar is geen chocola van te maken. In de toelichting wordt het er nog raadselachtiger, om niet te zeggen cryptischer op: ‘De top 0,1% behoudt hun vermogen, belegd in aandelen en Wall Street-brokers verhandelen deze aandelen voor hen. Het idee is om de handelaren op Wall Street in hun eigen spel te verslaan door winstgevende handelstransacties te maken voor de midden- en lagere klasse met behulp van een cryptografisch algoritme, ontwikkeld door Bitcoin Time en geperfectioneerd door Elon Musk.’ Er zit geen logica in de gekte. Het is een wolk van uit hun verband gerukte termen die nog het meest doet denken aan huis-aan-huis reclame die het uitschreeuwt: ‘Altijd prijs; loterij zonder nieten’. Wie doorklikt komt op onderstaande site thecryptodaily.net uit waar een filmpje met uit hun verband gerukte citaten van bekende zakenmensen moet overtuigen:

De Facebook-feed onderaan het artikel is ook fantasie. Men kan er niet op reageren. Pseudo-gebruikers met Amerikaans klinkende namen zijn lovend over het onderliggende RefFeed Trading System waar belangstellenden vermoedelijk heengestuurd worden. Een bespreking daarvan door top10binaryrobots is negatief en zegt onder meer: ‘RefFeed is a financial product that carries a high degree of risk and there is possibility that it can result in the loss of traders’ funds.’ Men is gewaarschuwd. Hebzucht is een slechte raadgever. Ja, mensen kunnen rijk worden van Bitcoin. Maar niet per definitie de mensen die er via nepnieuws heen gestuurd worden, vals voorgelicht worden en niet beseffen hoe ze in de luren worden gelegd. Nederlandse consumenten zouden beschermd moeten worden door toezichthouder AFM, de Autoriteit Financiële Markten die het als haar kerntaak zou moeten zien om dit nepnieuws per omgaande te verwijderen.

Foto’s 1, 2 en 4: Schermafbeelding van delen uit het artikel ‘Elon Musk stopt met Tesla en start met Bitcoin Tech Startup’ op americanbeachprroperty, 21 februari 2019.

Foto 3: Schermafbeelding (21 februari 2019) van advertentie ‘Bitcoin Time; Mensen worden rijk van Bitcoin; Jij zou de volgende miljonair kunnen zijn!’ op thecryptodaily.net.

Wiet zusters in Californië. De nieuwe religie van The Sisters Of The Valley

The Sisters of the Valley in Californië trekken publiciteit. Zoals in een overzichtsartikel van Jack Huntington waar ze ‘outlaw nuns’ worden genoemd. Ze gedragen zich vogelvrij. Waarom ze het goed doen in de media is niet moeilijk te verklaren. Ze strijden voor de legalisering van marijuana op staatsniveau, zijn zelfvoorzienend en de drie strijdbare vrouwen kleden zich als katholieke nonnen. Hun camouflage is deels marketing, deels berekening, maar deels ook een logische ontwikkeling. Religieuze instellingen hebben voorrechten die door steeds meer mensen als willekeurig worden ervaren. Dus de logische vervolgstap is om een Cannabis-kerk of in dit geval een orde op te richten. Nieuwe religies als de Kerk van het Vliegend Spaghettimonster of The International Church of Cannabis vinden hun plaats. Zo gaat het al eeuwen, religies komen en religies gaan.

Hoe gaan Britten verder in EU? Brits referendum is vooral een gemiste kans

Vandaag is het B-Day 23 juni 2016. Het Britse referendum over de EU. Britten mogen de vraag beantwoorden of ze wel of niet lid willen blijven van de EU: ‘Should the United Kingdom remain a member of the European Union or leave the European Union?’. De markten rekenen erop dat een kleine meerderheid van de Britten in de EU wil blijven. Zo’n uitkomst ligt ook wel in de lijn der verwachting. Economen waren bijna unaniem in hun conclusie dat een Brexit de Britten veel schade zou doen. Niet in het laatst in hun huishoudportemonnee.

Maar wat dan? Hoe gaan de Britse regering en de EU verder? Vele commentatoren zoals Joris Luyendijk wijzen erop dat een Brexit juist voor de EU wenselijk is. Want het Verenigd Koninkrijk zit niet van harte in de EU en functioneert als stoorzender. Dat blokkeert de hoogstnodige hervormingen van de EU. Dat pleit voor een Brexit omdat de EU die Britse obstructie er niet bij kan hebben. Als premier Cameron straks opnieuw naar Brussel komt om uitzonderingen te bepleiten voor zijn land, dan zal dat het chagrijn bij de top van de EU en de regeringsleiders verder vergroten. Met de dreiging van een tweede referendum als Cameron zijn zin niet krijgt. Een Brexit zou een minder groot probleem te zijn dan het op het eerste gezicht lijkt. De Britten zullen economisch veel in moeten leveren, maar kunnen dat wel dragen. Voor de EU heeft een Brexit ook voordelen.

Pas echt kwalijk is de rechtse-populistische politiek van leiders als Nigel Farage en Boris Johnson. Twee grappenmakers in de Britse traditie die al dan niet terloops de meest racistische opmerkingen maken over huidskleur, anders zijn of Britse eigenheid. Farage en Johnson zijn de Lord Haw-Haw van de 21ste eeuw. Deze kwibussen en volksmenners staan met hun rug naar de toekomst en spiegelen een Verenigd Koninkrijk voor waarvan ze weten dat het niet kan bestaan. Puur bedrog waarvan iedereen weet dat het puur bedrog is. Ze reduceren politiek tot spektakelstuk. Net als Donald Trump, Marine Le Pen of Geert Wilders bevinden ze zich op de schaal van fascistische tot rechts-nationalistische politiek. Dit is de hoofdreden waarom een Brexit  ongewenst is: voorkomen dat deze rechtse politici die de EU willen ondermijnen wind in de zeilen krijgen.

Jammer aan het Britse debat over het EU referendum is dat het niet op een andere manier gevoerd is. Want een Brexit had ook positief benaderd kunnen worden zonder aan te schoppen tegen de EU. Dat de EU als aambeeld moest worden gebruikt geeft het failliet van de Brexit-campagne aan. Het had een vijandbeeld nodig omdat het te weinig eigen argumenten had. Maar negativisme verschroeit en verdeelt. Hopelijk vind die discussie alsnog plaats. Want nadenken over de hervorming van de EU blijft nodig. Er moet veel gerepareerd worden. Maar dan zonder dat het debat belast wordt door een terugblik naar een voorgoed voorbij verleden.

Foto: ‘Britain’s Home Front 1939 – 1945- Air Raid Damage’.

Stedelijk Museum aanvaardt geld van cultuurfonds Ammodo. Maar zou dit om morele en publicitaire redenen dienen te weigeren

Het Stedelijk Museum kijkt samen met Stichting Ammodo naar een nieuwe plek voor het Stedelijk Museum Bureau Amsterdam, aldus bovenstaand bericht op Artforum. Gezien de achtergrond van Ammodo is dit een opvallende ontwikkeling die alles in zich heeft de kunstwereld te beschadigen. ‘Together with Ammodo, we look forward to investigating ways of creating an inspiring place that offers compelling artistic encounters in Amsterdam and contributes to the city’s thriving artistic climate’ zegt directeur Beatrix Ruf. Maar hoe aantrekkelijk is het voor een culturele instelling om met Ammodo in zee te gaan? Het Stedelijk is zeker niet de enige, het rijtje is uitgebreid. Zelfs inclusief het Van Abbemuseum dat zo vaak politiek de nek uitsteekt.

Ammodo heeft een voorgeschiedenis die instellingen als het Stedelijk Museum zouden moeten kennen. Want elke instelling dient zich voldoende te informeren over een geldschieter waarmee het in zee gaat. De geschiedenis van Ammodo is besmet. Het komt erop neer dat ‘pensioenpremies van havenarbeiders in Rotterdam en Amsterdam buiten medeweten en tegen de wil van de spaarders een andere bestemming kregen’, zoals zes hoogleraren in 2014 in een opinie-artikel in de NRC betoogden. Dit wil zeggen dat in 2007 pensioenverzekeringsbedrijf Optas buiten medeweten van werkgevers en werknemers in de havens is verkocht aan verzekeringsmaatschappij Aegon. De Stichting Optas streek hiermee een vermogen op van circa 1,3 miljard euro dat zij nu besteedt aan ‘culturele en wetenschappelijke’ doelen. Hoewel de overdracht juridisch klopt, is het moreel verwerpelijk. Een culturele instelling kan het geld aannemen, maar moet goed beseffen dat het zich kan corrumperen en hiermee de eigen geloofwaardigheid en morele positie op het spel zet.

In 2014 schreef Eric Smit een artikel voor FTM over de verkoop van Optas en het geld dat Ammodo nu uitdeelt aan kunsten en wetenschappen. Hij citeert CDA-kamerlid Pieter Omtzigt: ‘Het is pensioengeld dat op slinkse wijze werd omgekat tot een fonds voor goede doelen. Mensen hebben voor dat geld gewerkt, dat moet aan pensioenen ten goede komen. Punt. De ontvangers moeten weten waar het geld vandaan komt en moeten overwegen het niet in ontvangst te nemen’. Uit Smits rondgang langs instellingen blijkt dat ze moeilijk kunnen uitleggen waarom ze geld aannemen van Ammodo. Houvast biedt punt 1.4.6 van de gedragscode (2012) van het Instituut voor Fondsenwerving: ‘Iedereen die organisaties of projecten in de sector wil steunen, met respect voor de belangen van de organisatie en van de consumenten, zal naar algemene fatsoensnormen en met respect voor hun wensen worden behandeld. Ter bescherming van de goede naam van de organisatie en van de sector in het algemeen worden bepaalde donateurs echter bij voorbaat geweerd als het risico bestaat dat de geloofwaardigheid van de organisatie in het geding kan komen.‘

Robin Hood is de fictieve uitzondering, stelen van de rijken om het aan de armen te geven. In de echte wereld gaat het andersom, stelen van de armen om het aan de rijken te geven. Stelen van havenarbeiders om het aan kunst en wetenschap te geven. Dit voedt de onrust van kanslozen die vinden dat het establishment in een eigen bubbel leeft en zich niets aantrekt van gewone mensen. De logica is dat wie de macht heeft de regels kan stellen. De 1% van Occupy die aan de touwtjes trekt wordt inmiddels de 0,1% genoemd. Zo erg is het. Dat heet in nette termen denivellering. Die ontwikkeling is geen direct gevolg van eerlijke concurrentie of de open markt van het kapitalisme, maar komt voort uit de beschermingsconstructie van het corporatisme. Exact het nadeel van het Nederlandse poldermodel waarin belangenorganisaties, zoals werkgevers- en werknemersorganisaties vooral in het recente verleden met de overheid in vooroverleg afspraken maakten.

Vraag is in hoeverre Nederlandse musea als Museum Boijmans, Van Abbemuseum, Kröller-Müller Museum, Mauritshuis, Museum Boerhaave, Ons’ Lieve Heer op Solder, Rijksmuseum of Stedelijk Museum zich bewust zijn van het verleden van Ammodo. Of doen ze net of hun neus bloedt, zolang het duurt? Er is veel voor te zeggen voor instellingen om op morele gronden geen geld te aanvaarden van Ammodo. Ook om de eigen goede naam te beschermen die zich op enig moment door negatieve publiciteit over Ammodo tegen deze instellingen kan keren. Het verdient ernstige overweging voor instellingen zoals het Stedelijk Museum om voortaan geen geld meer van Ammodo aan te nemen omdat het besmet is. Dan kunnen ze gelijk werken aan het rechtzetten van het hardnekkige beeld dat Nederlandse musea zo behoudzuchtig en ouderwets zijn.

Foto: Schermafbeelding van bericht ‘Stedelijk Museum Looking for a New Contemporary Art Venue in Amsterdam’ op Artforum, 24 mei 2016.

Eurokritiek van ‘Brexit: The Movie’ is bliksemafleider voor Brits rechts-nationalisme en belangen Britse elite

Brexit: The Movie is gemaakt door televisieproducent en regisseur Martin Durkin die op zijn eigen site verwijst naar een citaat dat hem omschrijft als ‘de Michael Moore van de rechts’. Hij is klimaatscepticus en voormalig lid van de ontbonden Trotskistische Revolutionary Communist Party. Een radicalist dus die van uiterst links op uiterst rechts terecht is gekomen. Zijn film ‘The Great Global Warming Swindle’ (2007) dat alles ontkent waar groen links zich voor inzet werd in een bericht in Media Lens als misleidend en pure propaganda ontmaskerd.

Vice News omschrijft in een recensie de mede door het Leave-kamp financieel ondersteunde documentaire als een slechte film en ziet Brexit als ‘de upperclasses in opstand’. Uiteraard schildert de film een ander beeld omdat daarmee het publiek niet te paaien valt. In de vorm bestaat de film overwegend uit pratende hoofden.

Vice News dat de première bijwoonde vermoedt wat de film verbergt: ‘De meeste mensen zijn ontvankelijk voor een verhaal over kleine jongens die verpletterd worden door een onverschillig staatsbureaucratie, maar de kleine jongens in het publiek op Leicester Square waren peers van de staat en Eton jongens. Er is een ongemakkelijke ironie in een film die tekeergaat tegen de ‘voorbehandelde’ presentatie van het Europese vriendjeskapitalisme dat vertoond wordt voor een publiek vol erfelijke aristocraten. Ze maken bezwaar tegen een EU-elite die ons vertelt wat te doen – en daarom financierden ze een documentaire waarin ze ons vertellen wat te doen, met hun grote leiders iets van onderen gefilmd die neerbuigend tegen de massa van kiezers spreken. Slachtoffers van de EU-ichtlijnen zijn hier geen gewone werknemers, maar ondernemers en bazen.’

Brexit: The Movie is bedoeld om het brede publiek voor het karretje van een elite te spannen die dit probeert te verbergen door zelf over een EU-elite te praten. Als verdediging kiest het daarom als bliksemafleider de aanval. Tragisch is dat het merendeel van het publiek niet in de gaten heeft hoe het zich laat manipuleren door de ene elite die tegen de ander elite zegt te ageren. Maar er is hoop zoals een FB-pagina van George van Houts leert die de documentaire van Durkin aanprees, maar vervolgens niet inhoudelijk op m’n kritiek reageerde en de pagina tijdelijk verwijderde. Van Houts opperde zelfs het idee van een Nexit, waarna allerlei vrienden hem bijvielen. Dat tekent het politiek debat van een publiek dat de weg kwijt is en zonder dat zelf te beseffen de agenda van Britse aristocraten, zakenmensen en rechts-nationalistische politici als Nigel Farage volgt. Dat onder verwijzing naar het gedachtegoed van Occupy of de Piratenpartij een documentaire prijst van een rechtse regisseur die met zijn broodheren een agenda heeft die haaks op zo’n gedachtenwereld staat.

Depositobank in oprichting is een nutsbank zonder risico

Voor wie van tegenbeweging houdt die binnen de lijntjes blijft wordt het er steeds leuker op. De politiek van de Piratenpartij, de religie van de Kerk van het Vliegend Spaghettiwonder of geld bewaren bij de Depositobank (in oprichting). Het zijn nette tegenbewegingen die niet zover gaan als Génération Identitaire of Occupy die beschouwd als systeemkritisch door de overheden werden geïnfiltreerd, tegengewerkt en in het geval van Occupy zo goed als ontmanteld. In Nederland vormen de politieke partijen, kerkgenootschappen en banken per sector een eigen kartel. Met elkaar hebben ze de markt verdeeld en bemoeilijken toetreders de toegang.

De Depositobank heeft 16.000 rekeninghouders nodig om van start te gaan. Ze betalen per jaar 50 euro per rekening. Dat geeft dus een beginkapitaal en budget van 800.000 euro. Het beoogt een echte nutsbank te zijn die niets onderneemt met het ingelegde geld en gaat voor veiligheid en stabiliteit. U kunt rekenen op geen gekke avonturen met uw geld, maar evenmin op rente. Maar met de minimale rentetarieven die commerciële banken nu bieden maakt dat nauwelijks verschil en is het tij voor de oprichting van een nutsbank optimaal.

Voor wie meer vermogen heeft kan de Depositobank dienen als vluchtheuvel voor een deel van het bezit. Dat in een 100% veilige kluis wordt bewaard. Vooral interessant voor wie de stabiliteit van de banksector niet vertrouwt en meer dan 100.000 euro heeft omdat het depositogarantiestelsel dat bedrag per bank(holding) garandeert. De Depositobank probeert trouwens wel een ontheffing daarvoor te krijgen anders dreigt het mee te moeten betalen aan het verlies van andere banken en is het nog direct verbonden aan de geldschepping.

Shoppen tussen banken en financiële instellingen blijft mogelijk. Hoewel men dan het idee van een duurzame financiële sector loslaat door niet volledig te kiezen voor deze zogenaamde full reserve bank die haaks staat op de geldschepping door banken. Wie aandelen, obligaties of goud aanhoudt kan er niet terecht. Het valt te voorzien dat de Depositobank de calculerende burger vooral een meerwaarde biedt door de duidelijkheid, veiligheid en zekerheid die de bank biedt. Meer dan door te hameren op de ethiek van de geldcreatie wat toch een tamelijk abstract, lastig te doorgronden en dubbelzinnig economisch principe is. Let’s keep it simple. 

Hier kan men bijdragen aan de Depositobank door Stichting Full Reserve éénmalig te machtigen 50 euro af te schrijven bij oprichting.

White privilege is onderdeel van systeemfout. En moet collectief hersteld worden

In de NRC stond afgelopen zaterdag een artikel onder de titel ‘Witte mensen moeten eens luisteren’ dat veel stof heeft doen opwaaien. Het wordt gekoppeld aan het idee van white privilige. Maar ook voor verwarring zorgde omdat er van alles door elkaar werd gehusseld. Aanleiding was de stellingname van drie vrouwen die zichzelf ‘zwart’ noemen en een vrouw die dat niet doet. Ze ageren niet alleen tegen het blanketten van de samenleving zoals Eleanor Goldfield van ActOut! voor Occupy het uitlegt, maar stelden zelfs dat een anti-racistische opstelling voor ‘kritische’ blanken statusverhogend werkt. De Angelsaksische term in dit door en door veramerikaniseerde discours is helper whitey. Dit soort blanken zou volgens de drie zich zwart en een zich niet zwart noemende vrouwen beter zwijgen over dit onderwerp. En daar gaan ze de fout in.

White privilege is onderdeel van de systeemfout van de samenleving die allen betreft met maatschappijkritiek. Dat omvat in de terminologie van Occupy, de 99% have-nots. Verandering daarvan vraagt actie van iedereen. Kritiek op een deelaspect zoals de man-vrouw -, oud-jong -, hoogopgeleid-laagopgeleid -, heteroseksueel-homoseksueel-transgender -, religie-niet-religie -, of zwart-wit ongelijkheid is niet voorbehouden  aan de betreffende doelgroep alleen omdat de ongelijkheden elkaar beïnvloeden en met elkaar in verband staan. Ofwel, de atheïstische, homoseksuele man kan helpen op te komen voor vrouwenrechten of rassengelijkheid omdat dit indirect meehelpt de overkoepelende systeemfout aan de orde te stellen en te herstellen.

De tekortkoming van de drie vrouwen die zichzelf ‘zwart’ noemen en een vrouw die dat niet doet is dat ze de zwart-wit problematiek niet zien als onderdeel van systematisch onrecht dat veel meer omvat dan ras alleen. Waarom ze dat niet zien is voer voor speculatie. In elk geval heeft het te maken met het kiezen van het perspectief. Hun opstelling die lijkt te stoppen met agenderen, signaleren en aandacht vragen roept de vraag op welk probleem ze op willen lossen en hoe breed hun visie op de maatschappij is. Ook in welke fase ze zich bevinden en of onvermijdelijk een generatieconflict de rol van deze vier jongere vrouwen niet stempelt. In alle opzichten is het een kwestie van naleving: opvolging, beoefening, behartiging en opbouwen van een praktijk.

Vice News: Het gevecht om de stem van de Britse moslim

Is het niet-islamitisch om te stemmen in verkiezingen? Sommige moslims denken van wel, maar andere niet. In het Verenigd Koninkrijk was in 2010 de opkomst onder de religieuze groepen het laagst bij moslims. Toen ging 35% van alle stemgerechtigden niet stemmen. Die zelfgekozen apartheid en keuze om uitsluitend te vertrouwen op Allah komt bovenop het wantrouwen van alle kiezers -en vooral jongeren- jegens de politiek.

Zoals er vele partijen zijn om op te stemmen, zijn er uiteenlopende argumenten om niet te gaan stemmen: religieus, anarchistisch, onthechting of apathie. En om het te compliceren verklaart een systeemcriticus als Russell Brand die opriep tot revolutie deze keer op Labour te stemmen. Hiermee spreekt hij zichzelf tegen.

Niet stemmen is niet altijd een verwerping van het politieke systeem. Da’s niet op voorhand duidelijk. Vele niet-stemmers hebben gemeen zich uitgesloten te voelen. Waaronder vele Britse moslims. Vice News laat de varianten zien. Dat loopt van reparatie via zelfgekozen afzondering tot vervanging van het politieke systeem.

Foto: Affiche Class War Election Campaign (vertaling: allemaal verdomde rukkers)

Waarheid over Russia Today dringt steeds meer door. Buigt het bij?

Een item van bijna 3 jaar geleden van het door Qatar gefinancierde Al Jazeera over de door het Kremlin gefinancierde Russische nieuwszender Russia Today, RT. Conclusie is dat RT op alles en iedereen kritiek heeft, maar niet op Rusland. En dat is hoogst merkwaardig voor een zender die Russia Today of RT heet.

Na de Oekraïens-Russische oorlog is het er volgens John O’Sullivan van het conservatieve Danube Institute  niet beter op geworden: ‘RT’s reporting and commentary on the Ukrainian crisis, which depicted the Kiev government as bloodthirsty neo-fascists intent on ethnic cleansing etc. — while depicting actual bloodthirsty neo-fascists (and Russian soldiers) in eastern Ukraine as peace-minded democrats.’ RT is journalistiek onaanvaardbaar eenzijdig. Da’s politiek beleid en meer dan ‘normale’ vooringenomenheid of kortzichtigheid.

O’Sullivan geeft vandaag in The Spectator zijn visie op RT en concludeert dat in het Westen de twijfel over het journalistieke gehalte ervan steeds meer toeneemt, de zender zich met deze niet-journalistieke houding buiten het debat plaatst en journalistieke waakhonden het niet langer het voordeel van de twijfel geven: ‘People are beginning to agree with Remnick that the ‘Russian point of view’ is generally Putin’s point of view. Now the British regulator Ofcom has reached the same conclusion: last month it accused RT of serious breaches of due impartiality and threatened sanctions against it.’ Het valt te bezien of O’Sullivan gelijk heeft en de waarheid van RT door Westerse nieuwsconsumenten doorzien wordt als niet-onpartijdig en selectief.

Als de leiding van RT verstandig is -en daartoe van het Kremlin de ruimte krijgt- dan verlegt het de koers en probeert de eigen geloofwaardigheid te redden door de ergste manipulatie en onwaarheid achterweg te laten om zo aanvaardbaar te kunnen blijven voor een Westers publiek. Dat weliswaar goedgelovig is, maar niet gek.

(Op 18 februari 2013 schreef ik over Russia Today:
Ontluisterend is dat voor de consument die maatschappijkritisch nieuws zoekt RT onmisbaar is omdat het goede journalistiek biedt die geen enkele westerse nieuwszender toont. Voor een totaalbeeld is RT, of PressTV of Al Jazeera, daarom een aanvullende bron. Maar selectief en eenzijdig. Zoals westerse media dat ook zijn.

Uiteraard is RT een marginale zender. En hoewel onmisbaar voor een totaalplaatje is het afhankelijk van een beperkt aantal informanten. Elke keer Julian Assange, Steve Rambam, John Kiriakou of de advocaat van Bradley Manning wordt ook voorspelbaar. Maar dat doet niks af aan het feit dat deze opinieleiders onverkort hun mening mogen geven op RT, wat het (geo)politieke doel ook is. Terwijl ze door de gevestigde westerse media zo goed als geboycot worden. Het bestaan van RT bevestigt het falen van westerse media. Ook een waarheid.)

Phil Donahue: gitzwart pessimisme over Amerikaanse democratie

Journalist Phil Donahue en gastheer Paul Jay praten over de Amerikaanse gevestigde media. Hoe functioneren ze en hoe beïnvloedt de macht van het bedrijfsleven de journalistiek? Welnu, daarover zijn ze pessimistisch. Journalistiek is ondergeschikt geworden aan bedrijfsbelang. Donahue vindt dat president Obama teleurstelt en de verwachtingen niet inlost. De 2 miljard dollar die de VS per dag aan defensie besteedt leidt onvermijdelijk tot oorlog. Want iets anders legitimeert nooit de besteding van zo’n enorm budget. Beide heren verschillen van mening over verandering. Hoe dan ook denken ze dat die niet vanuit het establishment zal komen dat zo gecorrumpeerd is -ook in de Democratische partij- maar van gewone mensen. Dit lijkt erg op denken tegen beter weten in om de hoop levend te houden. Ze weten als journalist dat het zo niet werkt. Hoe met media die de status quo en de oorlog promoten verandering tot stand kan komen is de vraag die onbeantwoord blijft.