Er waart een spook door de beeldende kunst – het spook van handjeklap, ons-kent-ons en vriendjespolitiek

Er waart een spook door de beeldende kunst – het spook van handjeklap, ons-kent-ons en vriendjespolitiek. Net als bij het Communistische Manifest van Marx en Engels gaat dat over economie en klassenstrijd. Ofwel, over macht en eigendom.

Afgelopen week was er op Facebook een levendige discussie over niet-professionele kunstenaars die in een kunstmuseum worden gepresenteerd. Velen hadden er een gefundeerde mening over. Aanleiding was een expositie van Herman van Veen in Singer Laren. Bijna allen vonden dit een slechte, ongewenste ontwikkeling.

Niet alleen in kunstmusea kan de selectie van kunstenaars worden bepaald door niet-kwalitatieve criteria, maar door handjeklap, ons-kent-ons en vriendjespolitiek. Herman van Veen in Singer Laren, Pieter van Vollenhoven in Museum JAN of toenmalig koningin Beatrix als gastconservator in het Stedelijk Museum.

Er zijn media die hetzelfde doen. Ze ondermijnen daarmee hun legitimiteit om vrij en onverveerd op vriendjespolitiek in de museumsector te reageren. Een hoofdredactie zou dat moeten bewaken en paal en perk stellen aan de nevenactiviteit van individuele redacteuren. Bij de Volkskrant speelt zo’n kwestie met literatuurrecensent Arjan Peters.

Wie regelmatig galeriehouders spreekt weet hoe moeilijk ze het hebben om het hoofd boven water te houden en hoe lastig het voor hen is om kunstjournalisten van belangrijke kranten als NRC, de Volkskrant, Het Parool of Trouw naar hun galerie te halen. Dat geldt ook voor galeries die al vele jaren bezig zijn, deelnemen aan beurzen, met goede kunstenaars werken en spetterende prestaties maken.

Dit beleid van deze zogenaamde kwaliteitsmedia is logisch omdat de ruimte in deze kranten voor galeries nu eenmaal schaars is. Het onderscheidingsvermogen van galeristen is genoeg ontwikkeld om te erkennen dat bij een goede presentatie het gerechtvaardigd is als een collega-galerie media-aandacht krijgt. Zo fair en professioneel zijn galeristen, hoewel jaloezie ingebakken is.

Maar ze zien ook wanneer er sprake is van vriendjespolitiek en de aandacht in de krant totaal niet gerechtvaardigd is. Zo’n voorbeeld van het laatste is een artikel van Arjen Ribbens in NRC over Madé van Krimpen die afgelopen zomer een galerie aan de Prinsengracht in Amsterdam opende. Zij is dochter van oud-museumdirecteur en -galerist Wim van Krimpen.

De noodzaak voor het artikel valt niet te ontdekken. De galerie specialiseert zich in multiples, maar dat doet Harry Ruhé met Galerie A al meer dan 40 jaar. Hij heeft een waardevolle catalogus opgebouwd. Wat heeft Madé van Krimpen bereikt? Dit roept de vraag op waarom zij zo’n prominente plek in NRC krijgt. Notabene een hele pagina in de papieren editie, terwijl normale galeriebesprekingen het doorgaans moeten doen met een klein, afgemeten kader.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Interview; Nieuwe galerie Multiplemadé richt zich op kunst ‘die geen 10.000 euro kost’’ van Arjen Ribbens in NRC, 9 september 2020.

Twee jaar later: nog geen uitleg voor arrestatie Maessen en Joanna

Twee jaar geleden werden Hans Maessen en Joanna op de Dam in Amsterdam gearresteerd. Nog steeds is het onduidelijk waarom. Bas Blokker wijdt er in NRC een reconstructie aan onder de titel ‘Mee naar het bureau’. Blokker: ‘Maar twee jaar later eist Maessen nog altijd dat het Openbaar Ministerie zowel de agenten die hem aanhielden, als de eindverantwoordelijke bij de politie vervolgt voor zijn onterechte arrestatie. Tot nog toe wijst justitie vervolging af. Woensdag mag hij bij wijze van laatste kans zijn zaak bepleiten in een (niet-openbare) hoorzitting voor het gerechtshof in Den Haag.’ Maessen vermoedt dat het Koninklijk Huis en beveiligers achter hun arrestatie zat omdat hun afwijkende mening niet werd getolereerd. Nederland Vrijstaat.

België en Spanje tonen dat monarchie fundamentele nadelen heeft

Geen nieuws is goed nieuws, maar wel nieuws is slecht nieuws. In België gunt de vorige koning Albert z’n zoon, de huidige koning Filip het licht in de ogen niet. Het Nieuwsblad vindt het belangrijk genoeg om er aandacht aan te besteden. En te verwijzen naar roddelblad Dag Allemaal. Naar aanleiding van recente aanvaringen tussen vader en zoon spreekt dat van ‘Een beschadigingsoperatie binnen de eigen rangen’. Albert en Paola zouden moeite hebben het gezag van koning Filip te aanvaarden en overleggen niet met hun zoon.

Dit gebrek aan coördinatie beschadigt de Belgische monarchie. Vervelend voor een federale staat waarvan vaak wordt gezegd dat het naast de Rode Duivels en de monarchie weinig heeft dat de gemeenschappen nog samenbindt. De verdedigers van de eenheidsstaat voegen daar Manneke Pis, de Belgische keuken, de Franstalige artiest Stromae en de niet-identiteit van de Belgitude nog bij, maar vraag is hoe diep dat gaat.

In Spanje heeft de oude koning Juan Carlos die ooit de democratie redde het later door z’n losse levenswandel inclusief maîtresse en verspilling van geld bij vooral het Republikeinse deel van het publiek verbruid. Dat smeekt om een maatschappelijk debat over het door Juan Carlos eenzijdig aangekondigde aftreden en de opvolging door kroonprins Felipe. Is het niet verstandig om daarover het publiek te raadplegen? Met als inzet een debat over de vraag welk staatshoofd het verkiest en welke staatsvorm het beste bij een land past.

Het is iets van oude tijden dat burgers zich niet kunnen uitspreken over het staatshoofd dat ze boven zich moeten verdragen. De voorbeelden in België en Spanje tonen aan dat erfopvolging het risico in zich draagt dat niet de beste persoon benoemd wordt. Of zo iemand te lang blijft zitten en de functie niet meer aankan. En zo alsnog z’n land beschadigt. Erfopvolging is dus meer dan het principiële bezwaar dat een functie niet door iedereen bezet kan worden, het talent daarvoor en de invulling ervan. Het omvat ook de rol van de oude koning die zich als ongeleid projectiel niets laat zeggen en niet door politiek of burgers afgezet kan worden.

Nederland heeft in 2013 bij het aftreden van koningin Beatrix geen aanzet tot een maatschappelijke debat gekend over haar opvolging. Door een verpletterende publiciteitscampagne die alle media tot pro-monarchie gelijkgeschakelde en hermelijnvlooien zelfs het minste Republikeinse protest tot zwijgen brachten werden de burgers overrompeld. Met de feilloos uitgevoerde Oranje-doctrine van overmacht, suggestie van massale steun en niet dulden van fundamentele tegenspraak. Of de monarchie de wil van het volk is valt door die gelijkschakelde marketing en publiciteit niet meer uit te maken. Het aftredende staatshoofd presenteert het volk het nieuwe staatshoofd alsof het een onderonsje tussen ouders en kind is. Dat zou niet zo moeten zijn.

Foto 1: Omslag van Dag Allemaal, 2014.

Foto 2: Orson Welles als koning Macbeth in de film Macbeth (1948) die hij ook regisseerde.

Democratisering Turkije kent dwaalwegen. En overheidsgeweld

Chauffeur Hakan Yaman werd op 3 juni 2013 tijdens de Gezi Park protesten in Istanbul hard aangepakt door Turkse veiligheidstroepen. Hij was op de verkeerde tijd op de verkeerde plek in het verkeerde land. Vijf agenten molesteerden hem en gooiden hem voor dood in een vuur. Ze dachten met een demonstrant te maken te hebben en willen hem vermoorden. Hij kon er ternauwernood aan ontsnappen. Gevolg is dat-ie aan het ene oog blind is en in het andere oog het zicht voor 80% verloren heeft. Dit gewelddadig optreden van Turkse veiligheidstroepen is geen uitzondering. Amnesty verwijst naar de  Turkse Medical Association die bij de onlusten meer dan 8000 gewonden telde. En er is sterk bewijs dat er door politiegeweld drie doden vielen.

Midden-Oosten deskundige, kritische wetenschapper en blogger Juan Cole stelde na de Gezi Park protesten in juli de vraag of Turkije het nieuwe Egypte is. De richting die Turkije uitgaat leidt volop tot controverses: ‘Among American academics and policy makers there is an influential contingent who have held up Erdoğan’s government as a model for “Islamic democracy” in the rest of the Muslim world.’ Dit idee werd jarenlang door de huidige minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans in een vorige functie op de Nederlandse media verkondigd. Als lichtend voorbeeld van een democratische islam. Toenmalig koningin Beatrix zei nog in april 2012 tegen  de Turkse president Abdullah Gül: ‘Voor velen is uw land een inspiratie en een voorbeeld‘. Echt?

Wittevrongel toont anti-monarchistische collages. Nederland?

De Blankenbergse kunstenaar en oprichter van de politieke partij Dwars Piet Wittevrongel heeft het niet zo op koningshuizen. In kunsthuis Beau-Site in Oostende presenteerde hij afgelopen weken anti-monarchistische fotocollages.

Wittevrongel ziet de monarchie  als een georkestreerde propagandamachine. Omdat de burgers misleid worden vindt Wittevrongel het belangrijk een tegenstem te laten horen.

Door het erfrecht ontbreekt er een sollicitatieprocedure voor het staatshoofd en bestaat de kans dat een land opgezadeld wordt met een ongeschikte koning. Maar de propaganda strijkt ook dat glad.

Tekenend is dat Wittevrongel nog uitgaat van koningin Beatrix terwijl ze op de opening van 19 juli al 2,5 maand was afgetreden. Ook daar laat Wittevrongel de symboliek winnen van actualiteit. Maar een tegenstem is een welkome afwisseling in het gelijkgeschakelde monarchistische koor. Wie is de Nederlandse Wittevrongel en waar is zijn of haar tentoonstelling te zien?

Beeld uit de reportage van de VRT over de fotocollages van Piet Wittervrongel die in Oostende worden getoond. Met de tekst ‘Je maintiendrai mes privileges‘ (Ik zal mijn privileges handhaven) onder een afbeelding van koningin (nu: prinses) Beatrix.

Haagse rechters halen foto met Máxima van de muur

Een bericht in het AD geeft aan dat enkele Haagse rechters erop aandringen dat staatsieportretten van koning Willem-Alexander en koningin Máxima van de muur worden gehaald. De rechters weigeren recht te spreken in haar aanwezigheid. Woordvoerder Arnoud Boer zegt: ‘Ze volgen de formele lijn om uitspraken te doen in naam van het staatshoofd, ook al is dat al jaren niet meer wettelijk vastgelegd. Onder koningin Beatrix was dat eveneens traditie. Die lijn willen ze nu voortzetten, maar alleen in naam van de koning.‘

Máxima wordt aangesproken als ‘Majesteit’ en heeft het predikaat ‘Hare Majesteit’ en haar officiële titel is prinses. Zij is geen staatshoofd. De titel ’Koningin’ voor Máxima is niet wettelijk voorgeschreven en zorgt daarom voor verwarring. Op voorhand is duidelijk dat zij staatsrechtelijk niet gelijkwaardig is aan de koning.

Er blijken vier staatsiefoto’s te zijn. Op twee ervan staat koning Willem-Alexander alleen, op de overige is-ie vergezeld van Máxima. Het bestuur van de rechtbank had voor een foto van het paar gekozen. Dat stuitte op verzet van rechters. Voldoende om het signaal af te geven dat de bezwaren breed gedragen werden. Zoals het logischer, minder verwarrend en staatsrechtelijk zuiverder zou zijn om Máxima de titel prinses te geven, is de keuze voor een staatsiefoto met alleen de koning erop voor officiële plekken waar de koning een functie als staatshoofd heeft logischer, overzichtelijker en staatsrechtelijk zuiverder. De Haagse rechters hebben gelijk. Het verdient aanbeveling om op officiële plekken foto’s met alleen het staatshoofd op te hangen.

Foto: Staatsieportret van het Nederlandse staatshoofd, koning Willem-Alexander. 30 april 2013. Credits: Koos Breukel.

‘In onbeschoftheid steken de Oranjes hun lakeien naar de kroon’

Update 26 april 2014: Campagneleider Hans Maessen van het Nieuw Republikeins Genootschap doet alsnog aangifte tegen de Amsterdamse politie. Hij werd bijna een jaar geleden op 30 april 2013 op de Dam samen met activiste Joanna van der Hoek door de politie gearresteerd en vastgezet. Ondanks de afspraak met burgemeester Van der Laan dat demonstreren tegen de monarchie mocht. Op de arrestatie kwam kritiek. Het Amsterdamse bevoegd gezag bood excuses aan. Een door de politie zelf samengesteld feitenrelaas volgde. Een persoonsverwisseling en miscommunicatie bij de politie zouden geleid hebben tot de aanhouding. Hans Maessen gelooft er niks van. Het feitenrelaas kreeg kritiek niet onafhankelijk en geloofwaardig te zijn. Hij denkt eerder dat de politie Amsterdam de instructies van burgemeester Van der Laan niet heeft opgevolgd. Een onafhankelijk onderzoek kan deze keer uitkomst bieden over de precieze gang van zaken. 

Meindert Fennema vindt koningin Beatrix, nu prinses Beatrix een takkewijf. Zo’n geluid is een welkome, want afwijkende afwisseling van de Oranje-propaganda die Nederland al sinds 28 januari in z’n greep houdt. Toen kondigde Beatrix haar aftreden aan. Ontdaan van hun gewone redelijkheid en kritisch vermogen kwamen de hermelijnvlooien, jaknikkers en hielenlikkers tevoorschijn om Oranje’s lof te uiten. Fennema legt aan de hand van Oranjefanaat en aftredend Senaatsvoorzitter Fred de Graaf in De Volkskrant uit hoe dat in z’n werk gaat.

Fennema biedt hoogst vermakelijke kost. Niet alleen omdat hij de kleinheid van mensen in de nabijheid van Oranje zo grappig tekent. Maar bij lezing groeit het besef hoe zelden deze kritiek eigenlijk klinkt. Is dat niet bizar? We lezen volop negatieve verhalen over Obama, Merkel, Hollande of Putin. Maar in de Nederlandse gevestigde media blijft dat soort kritiek op het koningshuis achterwege. Het lijkt daarom bijna of Fennema bewust een taboe probeert te doorbreken. Ter emancipatie van Nederland en de Nederlandse media.

Dat heeft in zijn ogen alles met de verstorende werking van de democratie te maken: ‘De kern van de zaak is dat de Oranjes een verkeerd soort gezagsgetrouwheid aanwakkeren.‘ Oranje kweekt amechtige horigheid en geen kritisch burgerschap. Fennema laat ongenoemd dat het openbaar bestuur geen raad weet met een ander geluid. Demonstranten tegen het koningshuis worden gearresteerd. En daarna met een smoes vrijgelaten.

Volgens Fennema zit het Oranjegevoel achter de ellebogen. ‘Het gaat er om zo dicht mogelijk bij het centrum van de macht te geraken: bij de koning.‘ Daar verliezen politici, journalisten, bestuurders en iedereen die in de nabijheid van Oranje komt hun fatsoen en verstand bij. ‘Het hebben van een vorstenhuis roept bij veel mensen het slechtste naar boven. Veel van die zelfbenoemde lakeien zouden er de maagdelijkheid van hun dochter voor over hebben om in de nabijheid van de koning te geraken.’ Een thema dat past bij sprookjes.

Fennema heeft niet alleen geen goed woord over voor de aanstellers die voordringen en zich vergeten in de nabijheid van Oranje, maar ook voor de Oranjes zelf: ‘In onbeschoftheid steken de Oranjes hun lakeien naar de kroon. Leden van de Staten-Generaal die om staatsrechtelijke redenen geen trouw aan de koning hadden gezworen werden door de koning niet begroet. Toen Marianne Thieme niettemin op Willem-Alexander afstapte, gaf hij haar een hand ‘met afgewend hoofd, terwijl hij doorsprak met iemand anders‘. Waarschijnlijk heeft Fennema gelijk. Hoe dan ook is het verfrissend dat iemand eens niet meegaat in de Oranje-propaganda.

Foto: ‘Mensen kijken naar de nieuwe koning Willem-Alexander en zijn moeder, koningin Beatrix, tijdens de abdicatieceremonie. Amsterdam, 30 april 2013.’ Credits: AFP.

Officiële titel van Máxima is prinses. Geen koningin

Het Koninklijk Huis vergroot de onduidelijkheid hoe Máxima genoemd moet worden. Het kan beter weten. Dat verwijt valt de Nederlanders nauwelijks te maken. Ze begrijpen niet meer hoe functie, formele aanspreekvorm, predikaat, titel en echtgenote samenhangen. Titels zijn historisch verbonden aan het lidmaatschap van het koninklijk huis, aldus de Wet lidmaatschap koninklijk huis uit 2002. De verwarring lijkt kenmerkend voor Máxima’s profilering. Ze wordt op de achtergrond gehouden om haar echtgenoot niet voor de voeten te lopen.

Koning Willem-Alexander is het staatshoofd. Alleen hij heeft deze functie en niet als duo-baan met Máxima. Als echtgenote van het staatshoofd draagt zij de titel ‘Prinses der Nederlanden’ sinds haar huwelijk met de toenmalige kroonprins Willem-Alexander. Tevens haar opname in de adelstand. De titel ‘prins-gemaal’ was voorbehouden aan de echtgenotes van de koninginnen Wilhelmina, Juliana en Beatrix. Ze konden geen koning genoemd worden. Omdat het gebruikelijk is dat een man met dezelfde titel hoger wordt geplaatst geldt dat bezwaar voor de echtgenote van een staatshoofd niet. Op voorhand is duidelijk dat zij staatsrechtelijk niet gelijkwaardig is aan de koning. De titel ‘Koning’ van Willem-Alexander is functioneel en verwijst naar zijn functie als staatshoofd, zoals ‘Prinses’ voor Máxima verwijst naar haar functie als echtgenote van de Koning.

Artikel 8 van de Wet lidmaatschap zegt: ‘Mede gelet op de sedert het begin van de vorige eeuw gevolgde praktijk, ligt het in de rede dat in elk geval de titel «Prins (Prinses) der Nederlanden» wordt verleend aan de echtgenoot of echtgenote van de Koning en aan de echtgenoot of echtgenote van de vermoedelijke opvolger van de Koning.’ Da’s een argument te meer om prinses-gemaal Máxima Zorreguieta prinses te noemen. De omschrijving ‘in elk geval’ laat ruimte voor een hogere titel, maar stelt deze niet verplicht. De titel ‘Koningin’ voor Máxima is niet wettelijk voorgeschreven. Als predikaat krijgt ze nu ‘Hare Majesteit’, met als formele aanspreekvorm ‘Majesteit’. Maar da’s ongepast. Het predikaat ‘Majesteit’ is voorbehouden aan de monarch, het staatshoofd. Ook in lijn met haar functie is ‘Hare Koninklijke Hoogheid’ eenduidiger. Om geen verwarring met het staatshoofd te wekken is het logischer en staatsrechtelijk zuiverder om Máxima prinses te noemen.

Foto: Bijeenkomst in het Amsterdamse Olympisch Stadion op 12 september 1953 met onder meer koningin Juliana en prins Bernhard.

Onterechte arrestatie demonstranten op de Dam. Politie zwalkt

Op de Dam was vandaag ‘individueel protest’ toegestaan. Toch werden studente Joanna en Hans Maessen van het Nieuw Republikeins Genootschap (NRG) gearresteerd volgens de berichtgeving in De Volkskrant en Trouw. Sophie Vanlommel van De Volkskrant: ‘De twee kregen eerst een waarschuwing het plein te verlaten, maar ze beriepen zich tegen de agenten op het recht te demonstreren.’ Haar advocaat bevestigde even later de arrestatie tegen de NOS.’ Trouw-verslaggeefster Hanne Obbink stond naast haar toen rond 10 uur plotseling 10 agenten in uniform en ‘twee kleerkasten in burger’ opdoken. Obbink: ‘Ze gingen om haar heen staan en trokken haar richting een politiebusje. Vreemd, want voor zover ik kon zien deed ze niets verkeerd.‘

Eerst ontkende de politie dat Joanna was verwijderd. Nu heeft de politie haar excuus aangeboden: ‘Dit had niet mogen gebeuren‘. Omdat Joanna haar actie had aangekondigd is het merkwaardig dat de Amsterdamse politie niet voorbereid was op dit kleinschalige protest. Daar helpt geen excuus aan. Des te meer omdat in Utrecht in februari 2013 Joanna al eens eerder op het Jaarbeursplein onterecht werd weggevoerd door de Utrechtse politie bij een bezoek van koningin Beatrix. Daarover ontstond in de publiciteit een breed debat met als uitkomst dat Joanna in Utrecht nooit weggevoerd had mogen worden door de Utrechtse politie.

De arrestatie zet burgemeester Eberhard van der Laan te kijk. Afgelopen week beloofde hij in een gesprek met het NRG dat individuen die zich verspreid in de menigte ophielden mochten protesteren tijdens de balkonscène. Joanna en Hans Maessen leken aan dat profiel te voldoen, hoewel ze zich in elkaars buurt ophielden. Drie is het maximum voor samenscholingen die niet vallen onder het demonstratieverbod. Vraag is wat het woord van de Amsterdamse burgemeester waard is als-ie zijn garantie breekt die individueel protest buiten de protestzone toestaat. Vraag is ook hoe de Amsterdamse driehoek van burgemeester, korpschef en officier van justitie in de aanloop naar de troonswisseling heeft overlegd over taakverdeling en commando.

De arrestatie van enkele demonstranten lijkt niet meer dan een schoonheidsfoutje op een stralende dag, maar raakt aan het burgerrecht dat individuele vrijheid van het protest toelaat. Handhaving van de openbare orde is altijd een afweging tussen veiligheid en vrijheid. Het valt niet in te zien waarom de aanwezigheid van twee individuele demonstranten in de mensenmassa op de Dam als bedreigend werd ervaren door de politie.

Foto: Studente Joanna met haar protestbord in handen, 30 april 2013. Credits: ANP.

Oranje klant is koning. Met gratis feestkroon

Marketing maakt de troonswisseling, maar is ook de troonswisseling. Bedrijven slijten hun produkt. En het koninklijk huis slijt haar produkt: een gloednieuwe koning. Media laten deze dagen geen grijstinten zien. Alleen oranjetinten. Oranje tompoezen overspoelen het land. Joop van den Ende van het Nationaal Comité Inhuldiging vindt het Koningslied ‘rete commercieel‘. Oranje strikken, Samen voor Oranje, een Koningsvaart en een Koningsbal onder leiding van André Rieu. Er is geen ontkomen aan de Oranje smaak. Nog een feestdag te gaan. Dan zakt de opwinding weer. En wordt in de directiekamers geteld of de doelen zijn gehaald.

Foto 1: Oranje Tompoucen.

Foto 2: ‘Aviko speelt in op Oranje feesten‘