TYT: Bernie Sanders wordt niet gesteund door progressieve media

Cenk Uygur vraagt zich af over er in de VS progressieve (‘liberal’) media bestaan. Dit naar aanleiding van de bejegening in de campagne van de progressieve Democratische kandidaat voor het presidentschap Bernie Sanders. Cenks antwoord is ontkennend. Zelfs de als progressief bekend staande Washington Post is naar zijn idee niet progressief, maar zou in de zak van het bedrijfsleven zitten. Omdat Sanders zegt het bedrijfsleven aan te pakken als hij president wordt, laten de progressieve media Sanders vallen. Republikeinse kandidaten Donald Trump en Ted Cruz worden door die progressieve media minder als bedreiging gezien dan Sanders die aan politieke structuren wil morrelen. Bij de campagne in 2012 was het de Republikeinse outsider en  libertariër Ron Paul die gif voor de media was. Evenals Sanders nu had Paul relatief veel steun onder jongeren.

Het is een misverstand dat de gevestigde media links zijn, want ze zijn rechts. Ook in Nederland, waar NRC, Volkskrant en Trouw eerder tegen de zittende macht aanschurken dan die kritisch volgen. Dat is er de laatste jaren nog erger op geworden omdat de redacties ondergeschikt zijn gemaakt aan het nieuwsbedrijf. Ondanks redactiestatuten en plechtige woorden over onafhankelijke journalistiek. Dat laatste bestaat niet echt in een commercieel bedrijf. Ook goedwillende redacties die goede journalistiek willen bedrijven hebben steeds minder te zeggen in hun eigen medium. Nog onlangs kwam dat tot uiting in een botsing tussen de redactie van de NRC en het bedrijf NRC Media die het nieuwsbedrijf commercieel uitbaat over een artikel in een commerciële bijlage over de Krim door Munda de la Marre. De NRC-Ombudsman ontkende trouwens in een commentaar dat er vermenging bestaat van redactie en commercie, maar leek daarbij toch weg te kijken voor de macht van het bedrijfsleven die verder gaat dan de garantie van de journalistieke onafhankelijkheid.

Libertarisme moet zich internationaal organiseren om te slagen

Libertariërs zullen deze video van anti-belasting activist Larken Rose kennen. Zie voor achtergronden hier de gratis pdf van ‘Het meest gevaarlijke bijgeloof’ van Rose. Etatisme oftewel staatsmacht is volgens libertarische opvatting het gevaarlijkste geloof. Een goed te verdedigen standpunt waaraan echter nog niet zo makkelijk een praktisch vervolg gegeven kan worden. Los van het feit dat het altijd lastig redeneren is met gelovigen.

De opgave is om evenwichtig, methodisch en over grenzen heen de staatsmacht af te breken. Een gegeven is dat de macht nooit vrijwillig macht afstaat. De paradox van het libertarisme is dat het aanpakken van de ene macht de andere macht machtiger maakt omdat er tegenmacht wordt afgebroken. Zoals tijdens de Grote Sprong Voorwaarts  begin jaren ’60 de Chinezen door het uitroeien van de mus ruim baan gaven aan gewas-etende insecten die de oogst opvraten. Met als gevaar dat libertarische politici zich voor het karretje van machtspolitici van andere landen laten spannen als tegenmacht. En zo hun eigen doelstelling om zeep helpen.

Alle staatsmacht ter wereld tegelijk aanpakken is dus de voorwaarde. Dat vergt globaal denken over grenzen, internationalisme, evenwichtskunst en globale coördinatie als libertarisch wereldproject. De theorie van het libertarisme vindt weerklank in prachtige boeken en filmpjes, maar hoe kan er over landen en continenten van een geglobaliseerde wereld praktisch uitvoering aan gegeven worden? Libertarisme in de 21ste eeuw kan niet slagen als het zich niet internationaal organiseert. Het moet terughoudenheid verliezen om deze te winnen.

Resolutie 758 veroordeelt Russische agressie in Oekraïne. That’s it

Russische propaganda, haar mantelorganisaties en trollen op sociale media werken op volle toeren om de op 4 december door het House of Representatives aangenomen resolutie 758 voor te stellen als oorlogshitserij. Zonder op de oorzaak voor de resolutie in te gaan. Omdat het de senaat nog moet passeren is het nog geen wet. De Russisch-Canadese pro-Kremlin publicist Michel Chossudovsky van Global Research doet alsof de VS een WOIII zijn begonnen: ‘Its main thrust consists in portraying Russia as an “Aggressor Nation”, which has invaded Ukraine and calling for military action directed against Russia.’ Hoe waar zijn deze woorden?

Resolutie 758 valt te lezen als een oproep van het Huis aan president Obama om de Russische agressie jegens Oekraïne, Georgië en Moldavië in te dammen. Het omgekeerde van wat Chossudovsky of Ron Paul beweren. Hun claim dat het Amerikaanse antwoord op het verbreken van afspraken (Helsinki Akkoord 1975, Boedapester Memorandum 1995, Minsk Protocol 2014) disproportioneel is valt in de resolutie niet terug te vinden. Het uitspreken van ongerustheid over Russische agressie is immers nog geen Amerikaanse agressie: ‘strongly condemning the actions of the Russian Federation, under President Vladimir Putin, which has carried out a policy of aggression against neighboring countries aimed at political and economic domination.’

De resolutie roept niet op tot militaire actie tegen de Russische Federatie. Na het opsommen van wat het beschouwt als daden van Russische agressie en ondermijning van andere landen passeert vanaf pagina 9 de bevestiging van het recht op soevereiniteit van Oekraïne, Georgië en Moldavië, de oproep Oekraine te steunen, de oproep aan Rusland de bezetting van de Krim te beëindigen, de veroordeling van Rusland voor militaire acties en het verzoek aan de president om samenwerking met partners wereldwijd te zoeken. Pas op pagina 12 -zie hierboven- wordt de resolutie concreet als het de president oproept om Oekraïne -opdat het zich tegen de Russische agressie kan verdedigen- van zogenaamde lethale (=dodelijke) wapens en informatie te voorzien. Het is een wens van delen van de Amerikaanse politiek die al sinds het begin van de zomer 2o14 bestaat en wordt beschouwd als zelfverdediging tegen de Russische agressie.

De VS hoeven niet vertrouwd te worden op de mooie blauwe ogen. Als wereldmacht heeft het eigenbelang. Onmiskenbaar hebben de VS er belang bij om het Rusland zo lastig mogelijk te maken en op kosten te jagen in de Oekraïense oorlog. Daar de Russische handen zo lang mogelijk te binden en het leger uit te putten. Zoals Rusland er belang bij heeft om de EU op kosten te jagen bij de steun om de Oekraïense economie op orde te brengen. Zo cynisch is wereldpolitiek: het neerleggen van de kosten bij de ander. Maar resolutie 758 is niet wat de Russische propaganda ervan maakt, namelijk een Amerikaanse oorlogsverklaring. Het is een benoemen van Russische agressie en een oproep tot indamming van de oorlog door een passend antwoord.

Foto: Schermafbeelding uit House resolutie 758, 4 december 2014.

Wilders vraagt EU en Rusland om terughoudendheid in Oekraïne

PVV-leider en enig lid van die partij Geert Wilders spreekt over Oekraïne voor RT. Een door het Kremlin van president Putin gecontroleerde Engelstalige nieuwszender. Wilders kan al zijn pijnpunten over de EU kwijt, zoals over een stop op uitbreiding. Met de kosten die daar bij horen voor de belastingbetaler. Hij stelt zich eerder op als een libertariër en isolationist van het type Ron Paul dan als een rechts-nationalist als Marine Le Pen van het Front National die dit jaar herhaaldelijk in Moskou verscheen om de lof van Putin te prijzen.

Wilders spaart de Russen niet en veroordeelt ook hun inmenging in Oekraïne. Die moed valt te prijzen voor iemand die niet meegaat in de Russische propaganda en lezing van de feiten. Maar Wilders legt wel de eerste fout bij de EU. Want die moet niet een, maar twee stappen terugzetten. Z’n oplossing van terughoudendheid van de machtsblokken spaart de kool en de geit, vermijdt het naar de mond praten van Putin van de andere Europese rechts-nationalisten, maar komt toch wereldvreemd over. Want zowel Rusland als het Westen zijn over de rug van het onmachtige Oekraïne in gevecht gewikkeld om de invloed over dat land. De oproep van Geert Wilders verandert daar niks aan. Hij redeneert zoals altijd vanuit de politieke marketing van de PVV.

Foto: Europarlementarier (VVD) Hans van Baalen was erbij in Kiev in februari 2014. Samen met Guy Verhofstadt. Met wijzend vingertje.

Pleidooi voor nieuw politiek machtsevenwicht. Via de flanken

Ralph Nader is duidelijk. De links-rechts tegenstelling over sociale kwesties wordt vanuit een verdeel en heers tactiek door het bedrijfsleven aangewakkerd. Zodat politieke partijen niet samen een front trekken tegen dat bedrijfsleven. Het te boven komen van die tegenstelling is een recente ontwikkeling. Het zijn rebellen van progressief links en libertarisch rechts tegenover het establishment. Hun meningsverschillen zetten ze per onderwerp voor een hoger doel opzij om een gelegenheidscoalitie te smeden. Als passing ships in the night.

In een hoefijzermodel raken conservatieven en progressieven elkaar. Niet door het midden, maar over de flanken. In de VS waren het Julian Assange en Ron Paul die elkaar vonden. Of genoemde rebellen tegen het establishment van de politieke partijen. Zodat Amy Goodman van Democracy Now! en de conservatieve Glenn Beck van Fox ondanks zichzelf in hetzelfde kamp belandden. Voor even. Beslissend was dat hun afwijzing van president Obama met z’n inperking van privacy, de opbouw van de controlestaat en de vrije hand voor de veiligheidsindustrie, het bedrijfsleven en de bankensector groter was geworden dan hun onderlinge afkeer. In Nederland vinden SP en PVV elkaar soms op de flanken. Jagers trekken soms op met milieuactivisten.

Logica van politiek is het zoeken van macht door het maken van afspraken met partners. Per onderwerp of per kabinetsperiode. Nederland kent de middenpartijen VVD, PvdA, D66, CDA, CU en SGP die niet twijfelen aan het bestaande machtsevenwicht. Maatschappijcritici die een samenleving met andere machtsverhoudingen wensen hebben niks van deze partijen te verwachten. Namens de macht achter de schermen mogen ze op de winkel passen. De verandering moet over de flanken komen. Hoe lastig dat gaat toont de mislukte campagne van de SP voor de Tweede Kamer in 2012. Het is de sleutel voor het gegeven dat het establishment met inzet van de gevestigde media actief het machtsevenwicht bewaakt. SP, PVV, Piratenpartij, Libertarische partij, vrijzinnige D66’ers en conservatieve VVD’ers weten wat hun taak is. En wel elkaar opzoeken via de flanken en de sociale kwesties tijdelijk bevriezen om een ander stelsel van afspraken naar het centrum van de politiek te brengen.

Foto: Maurice Tillieux en Gos, (uit: stripreeks Gil Jourdan /Guus Slim) Trois Detectives, 1987.

Ron Paul spreekt over Oekraïne en Amerikaanse steun

Ron Paul is consequent in z’n isolationisme. Daarom werd-ie genegeerd door de Amerikaanse media toen-ie nog namens de Republikeinse partij in de race was voor president. Ron Paul is gif voor de media. Hij is niet voor steun aan banken of de wapenindustrie. Daarom negeren de door het bedrijfsleven gecontroleerde media Ron Paul zoveel mogelijk. Nu iets minder dan voorheen, omdat z’n ambitie kleiner is. De VS dreigt door steun aan de Oekraïne zelfs de Russen te betalen. Hoe valt dat de Amerikaanse belastingbetaler uit te leggen? Een los eindje aan dit verhaal is de presentatie ervan. Waarom brengt het door het Kremlin gefinancierde RT kritiek op de Amerikaanse regering als het er niks bij te winnen heeft? Wat heeft Rusland te winnen bij isolationisme van de VS? Evenveel als de Amerikaanse belastingbetaler? Ron Paul zwijgt in elk geval niet. Dat siert hem.

Wat zegt uitkomst van de Kleinste Politieke Quiz over partijkeuze?

De Amerikaanse Libertarische Partij zet een kleine politieke quiz op de voorpagina. Waarom? Omdat de partij voor maximale vrijheid gaat, zal het wel de opzet zijn dat iedereen tot zo’n uitkomst komt. En zich nog meer thuis voelt bij de zich gematigd opstellende lijsttrekker en oud-gouverneur van New Mexico Gary Johnson. Met op de achtergrond de meekijkende Ron Paul. Mij is het niet gelukt om volbloed libertariër te worden. Te Nederlands? De uitkomst maakt me half-libertarisch en half-links. Voor maximale persoonlijke vrijheid in een verzorgingsstaat die door de overheid in stand wordt gehouden. Met het oog op de komende verkiezingen voor gemeente en Europa vraag ik me af welke politieke partij bij dat profiel past. Ik zou het niet weten.

In april 2012 maakte ik dezelfde quiz met een vergelijkbare, maar toch iets andere uitkomst.

Maak ook de quiz en laat hieronder desgewenst weten welke Nederlandse politieke partij naar uw idee bij uw profiel past. Stemt u op die partij op 19 maart (gemeente) of 22 mei (Europa)? En zo niet, waarom niet?

(Vertaling: 1. Overheid moet geen toespraak, pers, media, of internet censureren.

2.  Militaire dienst zou vrijwillig moeten zijn. Er mag geen dienstplicht zijn.

3.  Geen wetten met betrekking tot vrijwillige seks tussen volwassenen.

4.  Intrekking van wetten die volwassen het bezit en gebruik van drugs verbieden.

5.  Geen nationale identiteitskaart.

6.  Beëindig ‘bedrijfs welzijn’. Geen uitdelen van overheidsgeld aan bedrijven.

7.  Beëindig overheidsbelemmeringen voor de internationale handel.

8.  Laat mensen hun eigen pensioen regelen; privatiseer de sociale zekerheid.

9. Vervang de verzorgingsstaat door private liefdadigheid.

10. Schrap belastingen en overheidsuitgaven met 50% of meer).

Foto’s: Schermafbeelding van The World’s Smallest Political Quiz: opgave en uitkomst.

Bestaande macht blokkeert ontstaan fundamentele kritiek: EU

De kritiek van ‘acht bestuurders en wetenschappers‘ op Thierry Baudet en Bastiaan Rijpkema lokte kritiek uit. Ook van mij. Ik vond dat de acht zonder kennis van zaken over de werking van de nieuwsmedia op internet spraken. Dat detail gaf me weinig vertrouwen in hun andere inzichten. Een van de acht Peter Verhaar plaatste op m’n blog een reactie, maar antwoordde jammergenoeg niet meer op m’n riposte. Ook niet in de e-mail die ik ‘m stuurde. De kern van het  debat ging over het verwijt van de acht dat Baudet en Rijpkema zonder kennis van zaken over Europa schrijven. Ze vonden de bewering ‘dat de democratie wordt uitgehold‘ een ‘schrijnende onjuistheid‘ is. Wie heeft er gelijk in deze discussie tussen de tien min of meer deftige heren in de NRC?

De stellingnames van beide partijen in het geschil over de EU passen in een patroon dat zich in 2013 in allerlei westerse landen aftekende. Aangejaagd door de onthullingen van Edward Snowden die de verhoudingen op scherp zette en iedereen ertoe dreef om kleur te bekennen en voor of tegen de status quo te kiezen. Voor het eerst sinds de in de jaren ’60 (vdve) in gang gezette democratisering tekende zich weer op grotere schaal een tweedeling af tussen de verdedigers van de bestaande macht en de aanvallers daarvan vanaf beide flanken.

Een oud modewoord ‘establishment‘ werd weer van stal gehaald. Ofwel, ‘dat om tegen te schoppen‘. In een hoefijzermodel raken conservatieven en progressieven elkaar. Niet door het midden, maar over de flanken. In de VS waren het Julian Assange en Ron Paul die elkaar vonden. Of de rebellen tegen het establishment van de gevestigde politieke partijen. Zodat Amy Goodman van Democracy Now! en de conservatieve Glenn Beck van Fox ondanks zichzelf in hetzelfde kamp belandden. Niet dat ze nu ineens in alles gemeenschappelijk waren. Verre van dat. Maar beslissend was dat hun afwijzing van president Obama met z’n inperking van privacy en de opbouw van de controlestaat met behulp van een ondersteund conglomeraat van bedrijven en overheden groter was geworden dan hun onderlinge afkeer. In Nederland vinden SP en PVV elkaar soms op de flanken.

Is het zo simpel om de ‘acht bestuurders en wetenschappers‘ als verdedigers van de bestaande macht te zien en Baudet en Rijpkema als aanvallers? Ik denk het wel. De acht geven zich bloot als ze zeggen: ‘Wij als burgers zijn echter gebaat bij ordentelijke uitwisselingen van argumenten‘. Da’s altijd de argumentatie van de macht om de lijnen van die door de macht vastgestelde regels te volgen. Maar buitenstaanders hebben daar niks bij te winnen en zoeken a-synchrone middelen om zowel die debatregels als de vanzelfsprekendheid van de macht te vervangen. In hun gespeelde naïviteit, geniale domheid of ultieme geslepenheid doen de acht alsof ze dat niet begrijpen. Ze eisen dat er gediscussieerd wordt binnen de piketpaaltjes die zij helpen neerzetten.

King Billy geeft in een reactie ondersteundend bewijs voor het gelijk van Baudet en Rijpkema en het ongelijk van de acht bestuurders en wetenschappers: ‘Deze heren maken zich druk over de wijze waarop een debat over de toekomst van Europa wordt gevoerd? Waar is überhaupt inhoudelijk publiek debat in Nederland?‘ Dat debat wordt door de bestaande macht de nek omgedraaid. Tekenend is dat de Europese Commissie sinds 20 december 2013 de financiële steun aan het kritische en grenzen overstijgende website Presseurop staakte.

Zijn topbestuurders van de EU bang voor feiten? Presseurop is voorbeeld van een nieuwsmedium op internet dat de acht heren van bestuur en wetenschap afdoen als de illusie van een debat zonder draagvlak. Maar de echte werkelijkheid is precies andersom. De EU gaat voor de illusie van publieke steun door het publiek debat te blokkeren. Lees hier de hartekreet van José Ignacio Torreblanca over een Europees establishment dat bang is voor de publieke opinie zoals dat ook verwoord wordt door Baudet en Rijpkema: ‘Een unie van regels is goed, maar wat we echt nodig hebben, is een unie waar politiek wordt bedreven. Wie is bang voor politiek?‘

Foto: Schermafbeelding van petitie ‘To @VivianeRedingEU: Save @Presseurop!‘ tegen het stopzetten van de steun aan Presseurop, 26 december 2013. Tekenen kan hier.  

Uitersten ontmoeten elkaar: Ron Paul en Julian Assange

De progressieve Julian Assange en de libertarische Ron Paul vinden elkaar in hun afkeer van wat Assange het ‘extremistische centrum’ noemt. In dat centrum wordt de macht verdeeld en anderen buitengesloten. Vooral in de informatievoorziening. In de VS zijn dat Democraten en Republikeinen, in Nederland de VVD en PvdA. Personen uit die partijen die eerlijkheid, waarheid of burgerrechten boven de machtsvorming zetten worden niet tot dat machtscentrum van hun eigen partij toegelaten. Dit hoefijzermodel is niet nieuw, maar interessant is dat het steeds minder uitzonderlijk wordt. Feit dat Ron Paul voor zijn video-kanaal Julian Assange van WikiLeaks als gast uitnodigt onderstreept deze ontwikkeling. Zie hier voor de andere delen van het gesprek.

De verklaring ‘Waarom ik de VVD verlaat‘ van de fractievoorzitter voor de VVD in Menterwolde Marc Hesp snijdt precies dat probleem aan van een politieke partij als de VVD die in de machtsvorming de eigen principes verliest en de burgerrechten geweld aan doet: ‘Liberalisme gaat over vrijheid, een overheid die de persoonlijke vrijheid waarborgt. Dat staat haaks op de anti-privacy agenda van de VVD bewindslieden.’

Foto: Marcel van Eeden, 27 augustus 2007 [2308]

Identitair Verzet zoekt onze identiteit. Hoe geloofwaardig is dat?

Vandaag werden bij de Rotterdamse Ibn Ghaldoun school toegangshekken met kettingsloten afgesloten. Deze islamitische school kwam de laatste weken in het nieuws door examenfraude. Leerlingen die opkwamen om hun examen over te doen moesten de school via een achteringang bereiken. Aanhangers van Identitair Verzet eisen de actie op. Jongeren uit Rotterdam en Haaglanden zouden er achter zitten. De meeste publiciteit ging trouwens naar een 17-jarige leerling van Ibn Ghaloun die doordraaide en cameramannen aanviel. Wat is de relatie tussen identiteit en verzet? Vindt Identitair Verzet haar identiteit in het verzet of omgekeerd?

Identitair Verzet baseert zich op het Franse Génération Identitaire dat in oktober 2012 publiciteit zocht door in Poitiers een moskee te bezetten. Is Génération Identitaire een rechtse Occupy-beweging? Gevoed door de woede van het buitengesloten zijn? Ik vroeg het me af: ‘Dus in de maatschappijkritiek van de jongeren kan ik me vinden. (..). Interessant is dat die kritiek voor een groot deel identiek is met wat de Occupy-generatie, ‘mavericks’ als de Amerikaanse libertarier Ron Paul of echt onafhankelijke (..) critici en journalisten zeggen. Namelijk dat het individu wordt vermalen in de samenwerking tussen grote bedrijven en overheden. En dat dit door media nauwelijks wordt gemeld omdat ze tot onderdeel van de macht zijn gemaakt.’ Identitaire jongeren zoeken de verklaring in de uitverkoop van de nationale identiteit door het establishment. Omdat moslimhaat publicitair slecht scoort spreekt het immigranten indirect aan. Ze zeggen de samenleving terug te willen veroveren en hun identiteit terug te willen vinden. Maar da’s positivisme dat veel negativisme in zich bergt.

Op de eigen website ziet Identitair Verzet zich als ‘een Groot-Nederlandse actiegroep welke zich weert tegen de toenemende immigratie en islamisering, maar bovenal vóór behoud van de Nederlandse identiteit. Wij zijn de generatie die zich niet langer laat passeren, die zich niet langer monddood laat maken. Wij treden in het verzet, en brengen ons woord de straat op.‘ Op Facebook afficheert de actiegroep zich als ‘de Groot-Nederlandse actiegroep voor Nederland en Vlaanderen‘. Het Franse voorbeeld leert dat het betoog verpakt moet worden in een positief betoog. Hoe brengt het dat in praktijk en hoe handelbaar is dat thema identiteit?

Identitair Verzet is een actiegroep die zich richt op het voeren van acties. Nergens op de Facebook-pagina of de website wordt verwezen naar een doelstelling of kernprogramma. Sowieso is het lastig om onze nationale identiteit in positieve termen te omschrijven zoals ook bleek uit een uitzending van het Filosofisch Kwintet over geschiedenis en identiteit met vragen als: ‘Wie zijn wij Nederlanders, wat heeft ons gemaakt tot wat wij zijn, wie zijn wij aan het worden en waarom zijn we juist dezer dagen toch zo op zoek naar onze identiteit?’ Identitair Verzet gaat met haar woede en gevoel van buitengesloten zijn de straat op zonder deze vragen te kunnen beantwoorden. Zoals niemand deze vragen kan beantwoorden. Dit roept de vraag op of de focus op identiteit handig is voor een actiegroep die zo naar positivisme verlangt, en wat het uiteindelijke doel is.

Foto 1: Hendrick Avercamp, Winterlandschap met ijsvermaak. Omstreeks 1608. Collectie Rijksmuseum Amsterdam.

Foto 2: Affiche ‘Stop de Oost-Europese Invasie’ tegen het ‘Polenhotel’ Boskoop. Credits: Identitair Verzet.