Michael D’Antuono biedt met kunst weerstand in tijdperk Trump

Beeldend kunstenaar en politiek activist Michael D’Antuono (‘the Norman Rockwell of the Resistance’) probeert met zijn kunst en publicitaire uitingen president Trump en de Republikeinse partij (GOP) te bestrijden. Want de kunstenaar is van mening dat president en partij zich misdragen en het belang van het land niet dienen. Dat gaat zelfs zover dat dissidenten als niet-patriottisch worden voorgesteld met de opzet ze tot zwijgen te brengen. Maar is het niet eerder andersom? Namelijk dat dissidenten de echte patriotten zijn die de politieke leiding van het land corrigeren omdat het afgedwaald is. Of enkele billboards met kritische voorstellingen van Trump en zijn medestanders het verschil maken valt te betwijfelen. De echte strijd wordt nu op verschillende fronten juridisch uitgevochten. Michael D’Antuono maakt indirect twee zaken duidelijk. Namelijk dat kunst als het wil er echt toe doet en dat strijdbaarheid en opkomen voor democratie en rechtsstaat hoe dan ook zinvol is. Of het nou loont of niet. Michael D’Antuono’s homepage Art and Response geeft achtergronden en details.

Obama moet Edward Snowden terug naar de VS halen

De Amerikaanse klokkenluider Edward Snowden reisde drie jaar geleden van Hong Kong naar Latijns-Amerika via Moskou. Daar werd zijn paspoort op 22 juni 2013 door de Amerikaanse regering ingetrokken. Tegen zijn zin gestrand in de Russische Federatie. Hij wil graag naar de VS terugkeren en wil zelfs een straf ondergaan, maar vindt het ministerie van Justitie niet bereid tot onderhandelingen over redelijke voorwaarden. Reden was dat Snowden geheime documenten over spionageactiviteiten van de NSA en GCHQ aan journalisten gegeven had. Onder wie onderzoeksjournalist en activist Glenn Greenwald die toen nog voor The Guardian werkte.

Edward Snowden zei te handelen vanuit het algemeen belang en de nationale veiligheid van de VS en haar bondgenoten niet te hebben geschaad. Bewijzen hiervan zijn de afgelopen drie jaar niet geleverd, maar de beschuldigingen hielden niet op. Zoals de invloedrijke publicist John Schindler die niet ophoudt te beweren dat ‘Snowden is overgelopen naar Moskou’ (defected to Moscow) zonder dat hij daarvoor enig bewijs heeft.

Het bracht me tot de volgende reactie bij een recent artikel: ‘This author is stubborn in the case of Edward Snowden. He knows he is wrong. A flaw in a spotless article. Snowden did not defect to the Russian Federation. His passport was revoked by the American government when travelling to Latin America. Snowden had no intention to stay in the Russian Federation. But due to the decision by president Obama he had to against his will. A rather bad decision which handed Snowden over to the Russians. But Snowden had no secret information with him because he had left it in Hong Kong and handed over to Glenn Greenwald, Laura Poitras and The Guardian. Maybe a correction is appropriate, John Schindler? Or is it asked too much?‘

Het is teveel gevraagd van Schindler en hardliners die het niet willen begrijpen en graag hun vooroordelen bevestigd zien. Het lot van dissidenten als Julian Assange of Edward Snowden is dat ze door hun eigen land in de steek worden gelaten en geïsoleerd zijn. Ook cultureel. Wat moeten ze doen om zich te handhaven? Het is inzichtelijk hoe verschillend ze ermee omgaan. Ze hebben verschillende uitgangspunten, want Assange heeft in WikiLeaks een organisatie die hij in de lucht wil houden. Dat kost geld en vraagt compromissen. Assange die in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen asiel heeft gekregen zoekt toenadering tot de vijanden van zijn vijanden waarmee hij samenwerkingsverbanden smeedt. Zo maakte Assange in 2012 voor de Russische propagandazender Russia Today een 12-delige serie over dissidenten. Of liever gezegd, anti-Westerse dissidenten. Assange verloor hiermee aan geloofwaardigheid en onafhankelijkheid en werd door onder meer Luke Harding gezien als bruikbare idioot van het Kremlin. Assange gunt Trump het voordeel van de twijfel.

Snowden houdt meer afstand. Hij blijft naar alle kanten kritisch en dat tekent zijn rechtvaardigheidsgevoel. Hij zou een rechtlijnige Nederlandse calvinist kunnen zijn. Hij is onafhankelijk en niet bang te hand te bijten die hem voedt. Zoals hij in bovengenoemde tweet president Putin bekritiseert die opnieuw de mensenrechten inperkt en daarmee zijn land steeds meer de kant van de dictatuur opvoert. The Washinton Post citeert in een bericht Snowdens reactie of hij repercussies vreest: ‘People ask if I fear retaliation for my criticism. I do. But it did not stop me from criticizing the @WhiteHouse, and will not stop me here’ zo schreef hij gisteren.

Snowden is de lakmoesproef van Putin, maar ook van het Westen. Hij heeft zich gepositioneerd als moreel kompas dat zich door niemand laat omkopen of beïnvloeden, maar zijn oordeel over de zaak geef. In zijn geval de opbouw van de controlestaat in zowel de VS als de Russische Federatie. Ondanks de druk van neo-conservatieve politici en media zou de in januari 2017 aftredende president Barack Obama de intellectuele onafhankelijkheid moeten nemen om Snowden een goede pleidooi overeenkomst te bieden met een lichte straf. Iemand als Snowden is te waardevol om geen rol te spelen in de VS. Als moreel geweten voor allen.

Foto: Tweet van Edward Snowden, 7 juli 2016.

Assange en Sputniknews: vijand van vijand is vriend. Simpel? Ja@%!

Wetmatigheid is dat westerse dissidenten steun krijgen buiten westerse landen, en niet-westerse dissidenten in het Westen. Elke vijand van de vijand wordt een vriend. Om te overleven met steun van de ander. Het zoeken van steun tast echter het beroep op bovenpartijdigheid aan. Vaclav Havel of Nelson Mandela konden winnen door zichzelf te blijven en zich niet te verlagen. Edward Snowden strandde door toedoen van de Amerikaanse overheid in Moskou. Obama trok diens paspoort in zodat de Amerikanen Snowden in de armen van de Russen dreven. Julian Assange werd zonder aanklacht door Zweden tot verdachte gemaakt in een zaak die door ontbrekend bewijs niet hard genoeg was om een rechtszaak te worden, maar hard genoeg was om jarenlang boven de markt te blijven hangen. Maar de oplossing is niet het inwisselen van de ene bruut door de andere. De oplossing is zichzelf blijven en hooguit hoognodige bescherming zoeken bij de ander zonder die ander legitimiteit te geven die deze niet verdient. Daarop worden Assange en Snowden straks afgerekend.

Foto: Schermafbeelding van tweet WikiLeaks.

Politiek worstelen in Noord-Korea. Opening of dissidentie?

Wat hebben Louis Armstrong, Benny Goodman,  Leah “Miss Ping” Neuberger, W.F. Hermans, Dennis Rodman, Gérard Depardieu, Mickey Rourke, Steven Seagal en Antonio Inoki gemeen? Hun kunst of sport wordt ingezet voor een politiek doel. Om naar een geïsoleerd land een opening te forceren. Dat kan met medewerking van het land van herkomst, zoals de VS vanaf eind jaren ’40 via mantelorganisaties van de CIA zachte krachten inzette om de Sovjet-Unie te veroveren. De soundtrack van de film Sun Valley Serenade werd het symbool. De subcultuur van Stilyagi werd tot aan Stalins dood in 1953 vervolgd. Of individuen handelen tegen de zin in van politieke en maatschappelijke krachten in hun land van herkomst. De Japanse voormalige worstelaar Anonio Inoki bracht vorige week de ‘Pro-Wrestling Games‘ naar Noord-Korea. Als parlementslid bezocht hij ook in november 2013 Noord-Korea en werd toen als straf 30 dagen geschorst in het Japanse parlement, de Diet.

Vrijheid is altijd de vrijheid van dissidenten, van eigen dissidenten

Lara Newell twittert. Dat doet glimlachen en zet aan het denken: ‘La libertad es siempre la libertad de los disidentes’. Ofwel, vrijheid is altijd de vrijheid van dissidenten. Een variant op een uitspraak die valt te herleiden tot Rosa Luxemburg en voortborduurt op de oervaders van het communisme: ‘Freiheit nur für die Anhänger der Regierung, nur für Mitglieder einer Partei (..) ist keine Freiheit. Freiheit ist immer Freiheit des anders Denkenden. Nicht wegen des Fanatismus der ‘Gerechtigkeit’, sondern weil all das Belebende, Heilsame und Reinigende der politischen Freiheit an diesem Wesen hängt und seine Wirkung versagt, wenn die ‘Freiheit’ zum Privilegium wird’. Vrijheid dus als een voorrecht dat gegund wordt en niet als een vanzelfsprekend recht.

Een waarheid als een koe is dat vrijheid niks waard is als het aan medestanders wordt gegund. De uitspraak van Lara Newell is onvoldoende actueel en doet glimlachen. Want toegevoegd moet worden dat vrijheid er pas toe doet als eigen dissidenten vrijheid krijgen. Want: ‘Dissident zijn is een kwestie van perspectief. Het beschrijven ervan ook.’ Julian Assange, Chelsea Manning, Sarah Harrison of Edward Snowden zijn Westerse dissidenten die in het Westen niet vrij zijn. Omdat ze westerse dissidenten zijn. Maar buiten het Westen wel. Omgekeerd krijgen niet-westerse dissidenten in het Westen vrijheid, maar in hun eigen land niet. Zoals Alexei Navalny in Rusland of Ai Weiwei in China. Kortom, vrijheid is pas vrijheid als het de eigen dissidenten vrijheid geeft. Ruimhartig en zonder uitruil van rechten. Goed om op sociale media die oude waarheden te herhalen.

Foto: Tweet van Lara Newell, 1 juli 2014.

HRW krijgt kritiek dat het te nauw verbonden is met overheid VS

In een open brief richten meer dan 100 gezaghebbende critici waaronder Nobelprijswinnaars zich tot mensenrechtenorgansatie Human Rights Watch (HRW). Hun kritiek is dat HRW dat zich profileert als onafhankelijk dat door de nauwe banden met de Amerikaanse overheid niet (meer) is. Ze roepen HRW op om onmiddellijke maatregelen te nemen die de onafhankelijkheid herstellen. De band tussen HRW en de Amerikaanse overheid uit zich in het draaideur-principe dat hoge ambtenaren uit Amerikaanse regeringen de overstap naar  HRW maken, en weer terug. Dat zet volgens de critici een rem op het optreden van HRW tegen de VS. Dat vaak op sociale media en in rapporten doorgaans wel blaft richting VS, maar nauwelijks bijt.

Een van de ondertekenaars Kean Bhatt en HRW-woordvoerder Reed Brody gaan voor Democracy Now! in debat en krijgen alle ruimte voor hun argumenten. Brody kan niet goed uitleggen wat de noodzaak is dat iemand als de oud NAVO-chef als Javier Solana in de adviesraad van HRW zit. Wat zegt dat over het afzwakken van de kritiek door HRW op de NAVO? Of in andere gevallen op de regering-Obama. Dat kritiekpunt blijft hangen.

Dat mensenrechtenorganisaties als Amnesty international (AI) en HRW een verlengde van de buitenlandse politiek van westerse landen -en dan vooral de VS- zijn is een terugkerend kritiekpunt. Het debat concentreert zich op Venezuela, maar veel duidelijker bleek het uit de zuinige steun van AI en HRW voor Julian Assange of Chelsea Manning. Dat verwoordde ik in 2012 zo: ‘Waarom zwijgt Amnesty International over Julian Assange en niet over Pussy Riot?’ Beide mensenrechtenorganisaties hebben alle schijn tegen dat ze zich minder snel of zelfs helemaal niet uitspreken voor westerse dan niet-westerse dissidenten. In maart 2013 noemde WikiLeaks HRW en AI laf en ongeloofwaardig omdat ze Chelsea -dan nog: Bradley- Manning niet als politieke gevangene wensten te erkennen. Joe Emersberger zette in 2013 op een rijtje waarom AI Chelsea Manning niet als gewetensbezwaarde erkende. Dezelfde dubbele standaard constateerde hij in 2012 ook bij Syrië en Palestina.

Russell Brand houdt ons bij de les. Waar is het alternatief?

Russell Brand kan gezien worden als een westerse dissident en wordt daarom niet serieus genomen in de gevestigde media. Zoals hem in oktober 2013 overkwam in een interview met Jeremy Paxman in BBC’s Newsnight. Brand heeft kritiek op het politieke bestel. Hij ziet er geen perspectief meer in, maar leugens, verraad en bedrog. Daarom kan-ie het niet langer serieus nemen en vraagt om verandering van het systeem. Zelfs om een revolutie. Z’n stem uitbrengen bij verkiezingen doet-ie niet meer. Brand spreekt voor de jongere Occupy-generatie die het helemaal heeft gehad met de politiek en de politici. Heeft Brand gelijk? Natuurlijk. Krijgt Brand gelijk? Natuurlijk niet. Wat kunnen wij meer doen dan de sociale media vullen met ongenoegen?

Foto: Tweet van Russell Brand, 7 april 2014.

Amnesty: Do Not …

Een video van Amnesty International over wat niet mag. Opvoeding, aanpassing en politiek komen er akelig in samen. Zoals deze video zien, op het gras lopen en harde muziek spelen. Of kunst maken die de overheid bevraagt, er grapjes over twitteren, tegenspreken of een blog schrijven dat de overheid bekritiseert. Vrijheid van informatie en expressie. Het ontbreekt in vele landen. Zorgelijk. Hoe moet dat bekritiseerd worden. Zo?

Waarom kiest Amnesty voor een niet-Westerse dissident als Ai Weiwei? Wanneer kiest het voor Assange, Manning of Snowden? Hoe moedig is Amnesty International zelf? Do Not criticise Western governments. Zo.

Foto: Still uit video van Amnesty International, 6 augustus 2013.

Petitie om Manning als politieke gevangene te erkennen. Druk op Amnesty

Wie vindt dat Bradley Manning erkend moet worden als ‘politieke gevangene’ of ‘gewetensgevange’ kan de petitie ondertekenen. Opzet is om de resultaten al voor komende donderdag 2 juni aan Amnesty aan te bieden. Dan wordt het proces van april 2013 hervat. Zijn gevangenschap is op een marteling uitgelopen.

De militair Manning hangt een zware straf boven het hoofd. Hij wordt ervan beticht de vijand geholpen te hebben. De federaal-militaire aanklagers halen de Espionage Act van 1917 van stal om hem aan te klagen. Onder president Obama worden klokkenluiders en activisten harder aangepakt dan onder welke regering ook. Hierop hebben  mensenrechtenbewegingen kritiek. De harde aanpak van Manning wordt eruit verklaard dat de regering een voorbeeld wil stellen en andere militairen wil afschrikken informatie naar buiten te brengen.

Dat de petitionisten Amnesty erin betrekken heeft een voorgeschiedenis. Amnesty en Human Right Watch weigerden eerder om Manning als politieke gevangene te beschouwen. Wikileaks beschuldigde ze daarop van lafheid en ongeloofwaardigheid. In maart 2013 schreef ik: ‘WikiLeaks heeft gelijk. Amnesty of HRW spreken zich makkelijker uit voor niet-westerse dan westerse dissidenten. Ze zijn terughoudender als het om een westerse dissident gaat. Zo roepen ze de schijn op de confrontatie met westerse regeringen niet aan te durven. Hun hoofdkantoren zetelen in Londen, New York of andere westerse steden. Niet in Teheran, Moskou, Caïro of Beiijng. Deze NGO’s staan onder druk van westerse regeringen en laten zich beïnvloeden.’ Denk na.

Joe Emersberger vroeg zich af waarom Bradley Manning na een detentie van jaren door de VS nog steeds niet door Amnesty tot gewetensgevangene was verklaard. Hij vroeg het aan Amnesty USA en kreeg een ontwijkend antwoord. Hem werd gezegd dat het nog wordt onderzocht. Want Amnesty zou niet zeker zijn over twee criteria: of Manning zijn informatie verantwoord geopenbaard heeft en of de regering hem gestraft heeft om te voorkomen dat de mensenrechtenschendingen aan het licht kwamen. Zie hier m’n commentaar.

Foto 1: Schermafbeelding van petitie over Bradley Manning op Avvaz.org, 27 mei 2013.

Foto 2: Schermafbeelding van Twitter Wikileaks, 17 maart 2013.

Ai Weiwei communiceert verder. De essentie is sociaal

All Quiet on the Eastern Front? Gelukkig niet, Ai Weiwei laat zich de mond niet snoeren. Op 19 april gaat in het Hampstead Theatre in Londen ‘The Arrest of Ai Weiwei’ in première’. Een nieuw toneelstuk van Howard Brenton dat is gebaseerd op het door Barnaby Martin opgetekende relaas Hanging Man over Ai Weiwei’s problemen met de Chinese autoriteiten. Een registratie is vanaf morgen 20.30 uur te zien via een livestream.

Bij het overlijden van de voormalige Britse premier Margaret Thatcher werd deze week opgemerkt dat ze een eigen -isme had, het Thatcherism. Maar Ai Weiwei heeft het Weiwei-isme. Het doet denken aan De Ideeën van Multatuli. Losse, bondige uitspraken die vlijmscherp zijn verwoord en maatschappijkritiek bevatten. Ze worden bijeengehouden door de wens om te getuigen over de vrijheid van expressie. Het verscheen in 2012 als Weiwei-isms in een uitgave van Larry Warsh. Op de Friends of Ai Weiwei verschijnen de Weiwei-ism nu om en om met bijdragen van de vrienden. Het idee van vrijheid wordt elegant, krachtig en simpel overgebracht.

Foto 1: Benedict Wong als Ai Weiwei in  ‘The Arrest of Ai Weiwei’ van regisseur James McDonald. Credits: Donald Cooper.

Foto 2 en 3: Weiwei-isms op tumblr.