Bestaansreden van Russische propaganda staat van vele kanten onder druk. Voorbeeld van een bericht op RT

Update 1 maart 2022: Bovenstaande video van RT is sinds vandaag niet meer in de EU te zien. Volgens een bericht in The Guardian heeft Eurocommissaris Thierry Breton die onder meer de digitale desinformatie bestrijdt aangekondigd dat de Russische door de staat gecontroleerde media RT en Sputnik geblokkeerd worden. Ze zijn niet meer bereikbaar via internet en satelliet. Techbedrijven als Facebook, Google en Twitter blokkeren de Russische propaganda op hun eigen platforms. Dit roept twee vragen op. Namelijk waarom nu pas en niet in 2014? En hoe waterdicht, succesvol en bestendig is deze blokkade? Enfin, beter laat dan nooit.

I. Op het eerste gezicht weet je nooit of je moet lachen of huilen om de gekleurde informatie van de Russische propagandazender RT. Niet altijd is de informatie onjuist, maar is die zo eenzijdig dat het de kennis over een onderwerp niet vergroot, maar op zijn best mystificeert. Omdat het die slechts van een kant belicht. Dat valt op te vatten als omleiding en misleiding. RT mist de politieke ruimte om breed, open, onpartijdig en zonder vooringenomenheid te kunnen informeren.

Doorgaans bevatten nieuwsberichten van RT feitelijke onjuistheden die nodig zijn om die gekleurde informatie aannemelijk te maken. Daartoe moet een casus met kleine leugens wat bijgebogen worden. Dan gaat RT aantoonbaar de fout omdat het het zelfbeeld waar het zich op beroept zelf omver kegelt. Namelijk dat het een alternatief biedt voor westerse media en journalistiek op een hoger plan staat. Dat laatste klopt dan niet. Het is overigens niet aannemelijk dat de leiding van RT dat zelf gelooft. Het is politieke marketing voor uitwendig gebruik.

II. Sinds najaar 2013 toen de spanningen tussen de Russische Federatie en Oekraïne opliepen hebben de op een Europees publiek gerichte Russische propagandazenders breed ingezet op misleiding over Oekraïne. Alle moeite werd gestoken in het ondermijnen van de steun voor Kiev en het verdelen van een Europees publiek. Of dat is gelukt is de vraag.

Dat is slecht gelukt via de Russische propagandazenders als RT en Sputnik omdat die met hun Engels-, Duits-, Frans-, Arabisch- en Spaanstalige edities een klein bereik hebben. Het op de VS gerichte RT werd een mislukking omdat het niet wist door te dringen tot kabelnetten. Het al 16 jaar bestaande RT heeft zichzelf overleefd en valt te beschouwen als een mastodont met de pretentie van een algemene zender die naar de marge van de sociale media is verdrongen.

De paradox is dat de Russische propaganda die internationaal gericht is wel succesvol is geweest via sociale media, zoals Facebook en Twitter. De inschatting is dat Donald Trump zijn overwinning als president in 2016 grotendeels te danken heeft aan de Russische steun via sociale media. Ook mengden Russische sociale media zich afgelopen jaren in de verkiezingsstrijd in Frankrijk en Duitsland.

III. De paradox van de paradox is dat in de VS de Russische propaganda niet meer nodig is omdat de extreem- en radicaal-rechtse aan de Republikeinse partij gelieerde actoren in praktijk brengen wat het Kremlin vijf jaar geleden deed. Rechtse Amerikanen zijn zelfvoorzienend geworden wat propaganda en ondermijning van de Amerikaanse samenleving en politiek betreft. Het land koerst af op de afgrond en de vraag is of de krachten die dat willen verhinderen sterker zullen blijken te zijn dan de krachten die dat beogen.

Dat thematiseert wat nog de rol is voor Russische propagandazenders als RT en Sputnik en de Russische trollenfabrieken die continu via sociale media misleidende berichten versturen. Zonder de noodzaak voor grote campagnes hoeft het Kremlin alleen de druk op de ketel te houden om te zorgen dat westerse publieken zich blijven keren tegen hun eigen overheden.

De onderwerpen waarmee dat gebeurt vormen een archeologische laag van de recente actualiteit. De Krim vanaf voorjaar 2014 en de misleidingscampagne vanaf zomer 2014 over de Russische schuld aan het neerschieten van de MH17 is gevolgd door een campagne over westerse sancties vanwege de Russische inmenging in Oost-Oekraïne en de bezetting van de Krim vanaf augustus 2014, de Brexit, het Schotse referendum, Nord Stream II, de opeenvolgende migratiecrises van Turkije tot Wit-Rusland en het Verenigd Koninkrijk, de coronapandemie en allerlei onderwerpen die de EU of de VS kunnen verzwakken en in een kwaad daglicht stellen.

IV. De tragiek van propaganda is dat ze niet alleen afleidt van de waarheid en nieuwsconsumenten op het verkeerde been zet, maar een land dat die propaganda bedrijft in een parallelle werkelijkheid terecht laat komen. De grootste schade van propaganda ondervindt uiteindelijk het land dat die propaganda bedrijft omdat het in een spiegelpaleis van fantasieën verzeild raakt. Om daarin te kunnen volharden dient het zichzelf een vals zelfbeeld voor te spiegelen waar het na verloop van tijd wellicht niet diep in gaat geloven, maar zich toch naar gaat gedragen door mentaal binnen de contouren ervan te blijven. Dat zijn de lijnen van eenzijdigheid.

De Russische propaganda heeft de natievorming van Oekraïne vertraagd, maar ook versneld. Dat is een andere paradox. Net zoals de machthebbers in het Kremlin een buitenlandse vijand construeren (‘omsingelingscomplex‘) om de steun van de bevolking te winnen en af te leiden van binnenlandse problemen, zo werkt de propaganda ook in het land dat het doelwit ervan is. Mits het besef bestaat dat die buitenlandse propaganda op het eigen land gericht is en probeert schade aan te richten. Dat besef bestaat in Oekraïne.

Een meerderheid van de Oekraïeners is door de Russische propaganda en inmenging in hun land extra standvastig geworden. Mede omdat het ziet dat het in de Russische Federatie economisch slecht gaat en het land zich beweegt in de richting van een autoritaire staat waar rechten van burgers geschonden worden. De natievorming van Oekraïne gaat langzaam, maar gestaag door en door de Russische propaganda is het land eerder in de richting van de VS en Europa gedraaid, dan dat het zich er van afgekeerd heeft. Dan werkt propaganda op de lange termijn averechts.

V. Mijn reactie bij bovenstaande video (vertaald):

Het is niet ‘Europe’ zoals RT zegt, maar Duitsland dat de certificering van Nord Stream II tegenhoudt. Die vertraging heeft het Russische Gazprom volledig aan zichzelf te wijten. Het dacht te kunnen volstaan met Zwitserse jurisdictie en de procedure niet serieus te hoeven nemen, maar het Duitse Bundesnetzagentur oordeelde daar anders over.

In de EU kunnen zaken niet door corruptie en steekpenningen beslist worden zoals in de Russische Federatie. Dat verschil in cultuur heeft Gazprom verkeerd ingeschat omdat het dacht de eigen corruptie naar Duitsland te kunnen exporteren. Dat werkt bij personen als oud-kanselier Schröder en andere oud-politici die met Russisch geld gekocht worden, maar niet met een Duitse institutie.

Servie is geen lid van de EU of een bondgenoot van westerse landen, maar een satelliet van het Kremlin, zodat het volkomen irrelevant is wat de Servische president over sancties zegt. Het valt ook te bezien of het juist is wat hij zegt, namelijk dat sancties tegen het belang van ‘Rusland’ ingaan.

Voor de duidelijkheid, die sancties werden in 2014 ingesteld door de onwettige bezetting van de Krim door troepen van de Russische Federatie. Die Russische bezetting schaadt de internationale rechtsorde en is in strijd met internationale verdragen. Servie stemde in 2014 niet tegen de breed aangenomen VN-resolutie 68/262 die de bezetting door de Russische Federatie van de Krim veroordeelde en het zogenaamde referendum die dat moest legitimeren als ongeldig verklaarde. Servie was afwezig bij de stemming.

Het lijkt eerder zo te zijn dat de actie die tot de sancties leidde tegen het belang van het land en de Russische bevolking ingaat. Het land is door de onwettige bezetting van de Krim internationaal geïsoleerd geraakt door het onwettig handelen van president Poetin en zijn medestanders.

Internationale sancties gaan niet tegen het belang van de Russische bevolking in, maar tegen het leiderschap in het Kremlin dat het land beschouwt als haar privébedrijf waar het geld aan kan onttrekken alsof het land eigen bezit is. De Russische bevolking is daarvan het slachtoffer.

Desinformatie van Trump, Republikeinse congresleden, rechtse media en propaganda van Kremlin is grootschalig en georkestreerd

Het is verbijsterend om te zien hoe de waarheid geweld aangedaan wordt. De desinformatie van Fox News over het Horowitz rapport sluit naadloos aan bij de desinformatie van RT (voorheen Russia Today). Het is een klontering van nepnieuws die de feiten over Trump probeert te vervangen met leugens. Opzet is niet om een debat met de beste argument te winnen, maar door gebrek aan eigen argumenten voor optimale verwarring te zorgen. Zodat de nieuwsconsument volkomen de weg kwijtraakt, niet tot een conclusie kan komen en afhaakt.

In die desinformatie zijn president Trump, de Republikeinse congresleden, de rechtse media en de Russische propaganda van het Kremlin tamelijk succesvol. Ze binden niet in nu ze in de kwestie van impeachment en de chantage van de Oekraïense president Zelensky om een onderzoek tegen de Democratische kandidaat Joe Biden aan te kondigen de feiten niet aan hun kant hebben, ze gaan juist in de versnelling. Ofwel, double down on it. Het is zo langzamerhand een tamelijk grootschalige en goed georkestreerde operatie geworden waarvan het de vraag is hoe niet te stoppen valt. Moderator Peter Lavelle die sinds 2005 op de loonlijst van Russia Today staat omgeeft zich met de air van de journalist, maar is een politieke activist in dienst van het Kremlin. Hij wil de waarheid niet ontdekken, maar verhullen. Dit item is typerend voor de pseudo-journalistiek van RT. Mijn commentaar bij de video:

Heaven, is this meant as serious journalism or as a satire on journalism? The moderator with the bow tie is laughable and extremely biased. He would fit better in a studio in Moscow where the lie rules. He leads the debate in a partisan and unbalanced way. The selection of the three participants does not match the mood and the proportions in the political system of American society.

This again indicates that Russia Today is not a journalistic medium, but a propaganda tool for the Kremlin and a defender of the interests of Putin and his business friends.

Russia Today says in the explanation: “The IG report clearly demonstrates the FBI abused its powers when targeting Trump world.” This is not true. Try to be an adult editor of Russia Today if you cannot be objective or may not be objective by order of editor-in-chief Simonyan or the propaganda minister of the Kremlin. The IG Michael Horowitz report shows exactly the opposite, namely that the FBI has not abused any power and had no political motives for starting the investigation into the Kremlin’s interference in the American elections. Russia Today makes up the facts.

I would like to give an advice, Russia Today. Deception works better if the reporting contains some truth and the moderator does not betray himself in advance by bias. With this deception that tries to deny interference with American public opinion, but looks all too clear as deception and therefore interference with American public opinion, the propaganda of the Kremlin primarily damages itself. This does not work because it is not credible and lacks the appearance of objectivity.

But also a true word: “Ideological obsession is the name of the game.” But not by the US Congress, but by the Kremlin and its acolytes of Russia Today.

Als Democraten niet gaan samenwerken en gelederen sluiten, dan vergroten ze Trumps winstkansen in 2020. Oproep tot urgentie

Het door de Russische overheid gefinancierde en gecontroleerde RT (voorheen Russia Today) speelt graag in op verdeeldheid in westerse landen. Of die verdeeldheid echt of vermeend is. Daarom besteedt RT aandacht aan gele hesjes, protesten tegen immigratie, de opkomst van extreem-rechts of in het recente verleden de rechtszaken tegen Chelsea Manning of Julian Assange. Nu is er sinds begin 2019 een nieuw heet hangijzer, namelijk het handjevol Democratische progressieve of radicaal-linkse vertegenwoordigers in het Huis van Afgevaardigden dat vanuit het perspectief van identiteit politiek meent te moeten bedrijven en daarbij in conflict komt met het leiderschap, vooral voorzitter Nance Pelosi. Maar de radicalen vormen een minderheid.

Realiteit is dat bij de tussentijdse verkiezingen in 2018 de winst van bijna 40 zetels door de Democraten werd behaald met gematigde kandidaten. Voor de Senaat probeert het leiderschap van de Democratische partij dit succesvolle scenario te herhalen door Amerikaanse helden te kandideren. De zelfverzekerde progressieven hebben veel volgers op sociale media en steun van linkse media. Ze kunnen niet vervreemd worden omdat de progressieve basis nodig is om Trump te verslaan. Hoewel de stemmen in Californië of New York niet van belang zijn voor de winst in het Electoral College dat in staten wordt beslist waar identiteitspolitiek relatief onbelangrijk is, maar ‘keukentafel’-onderwerpen als gezondheid of sociaal-economie de doorslag geven.

Dat alles zou geen bezwaar zijn als er geen president Trump was. Maar hij is er wel. Hoewel de peilingen tonen dat Trump in 2020 van alle belangrijke Democratische kandidaten verliest is een voorwaarde daarvoor dat de Democratische partij niet verdeeld raakt zodat een groot deel van de achterban niet gaat stemmen. Daar ligt de kans van Trump die kan rekenen op een trouwe achterban. Het gehakketak tussen Pelosi en de progressieve vrouwen is koren op de molen van Trump. Dat verzwakt de Democratische partij. Het is een kwestie van prioriteit. Zetten de Democraten eerst alles op alles om Trump met gematigde kandidaat als Joe Biden, Elizabeth Warren of Kamala Harris te verslaan en vechten ze daarna hun onderlinge strijd uit of doen ze dat tegelijk? Het risico van dat laatste is dat Trump de lachende derde is en zo een tweede termijn wint, het risico van het eerste is voor de progressieven dat hun momentum voorbijgaat en ze ingekapseld raken.

Men zou hopen op een wapenstilstand waarin de Democraten tot november 2020 collectief alle energie aanwenden om Trump te verslaan met een belofte voor de progressieve vleugel dat belangrijke wensen van hun politieke programma (immigratie/grens, omslag in klimaatbeleid en interne democratie in eigen partij) ingewilligd worden. Voorwaarde is dat het politieke debat binnenskamers blijft en Trump niet kan dienen.

Een citaat uit een artikel van George Chesterton over culturele toe-eigening raakt de kern: ‘It feels as if progressives are winning the culture war but losing the political one, in which power increasingly rests with an activated right’. Het winnen van de culturele oorlog in de publieke opinie of op sociale media is waardeloos als tegelijk de politieke oorlog wordt verloren. Daar worden wetten gemaakt en besluiten genomen die de levens van de burgers bepalen die ze economisch afhankelijk maakt. Hoe zinvol is het om de strijd over cultuur en identiteit te winnen als men de strijd om de productiemiddelen, productieverhoudingen en politiek verliest?

Verder doordenkend, is de cultuurstrijd geen vette wortel die progressieven als afleiding wordt voorgehouden en waarin ze gretig bijten zonder dat ze ten volle beseffen dat ze ermee vooral de tegenstander dienen van wie ze het minste te verwachten hebben? In twee tweets stemde ik in met de observatie van Jon Favreau:

Foto: Tweet van acteur en regisseur Jon Favreau, 13 juli 2019 en mijn reactie van 14 juli 2019.

EU lanceert project ‘EU vs Disinformation’ als antwoord op Russische propaganda

Het YouTube-kanaal waarop deze video is te vinden heet ‘EU vs Disinformation’. Dat zegt iets over de doelstelling, maar niet over de initiatiefnemer. Wie erachter zit valt niet uit de naam af te leiden, maar het is wel degelijk de EU, te weten de ‘East StratCom Task Force’. Het initiatief voor de oprichting ervan werd in maart 2015 genomen door de regeringleiders van de Europese Raad (punt 13): ‘The European Council stressed the need to challenge Russia’s ongoing disinformation campaigns and invited the High Representative, in cooperation with Member States and EU institutions, to prepare by June an action plan on strategic communication.’ De propaganda van het Kremlin die zich door desinformatie op de Europese landen richt moest beantwoord worden met een informatie-campagne. Niet met tegenpropaganda. Vandaag 12 september 2017 is de website EUvsDisinfo.eu gelanceerd met een Engels-, Duits- en Russischtalige versie.

De video -die de laatste ontwikkelingen in actualiteit niet vangt en na zes dagen al gedateerd aandoet- thematiseert de op het Westen gerichte Russische desinformatie extra. Het gaat om de twee Russische zenders Sputnik en RT (Russia Today) waarvan de journalistieke intentie wordt betwist. Volgens een bericht van 11 september van onderzoeksjournalist Michael Isikoff en Hunter Walker voor Yahoo News wordt door de FBI onderzocht of Sputnik handelt in strijd met de Foreign Agents Registration Act (FARA). Dit in het verlengde van de onderzoek naar de samenwerking van het Kremlin met het toenmalige campagneteam van Donald Trump. Het komt erop neer dat als in de VS werkzame journalisten van RT hun opdrachten uit Moskou krijgen ze als buitenlandse agent geregistreerd moeten staan. Dat betekent dat ze niet meer als journalist worden beschouwd. Een bericht in Newsweek van vandaag gaat nog verder en stelt dat het Amerikaanse ministerie van Justitie al aan medewerkers van RT heeft gevraagd zich als buitenlandse agent te registreren.

Dat laat het Kremlin niet op zich zitten. Volgens een bericht in Sputnik van 11 september waarschuwt hoofdredacteur Margarita Simonian van RT dat het Kremlin niet zal schromen om Amerikaanse journalisten uit te wijzen als de regering Trump dit doorzet. Ze zei op het Russische persbureau RIA Novosti: ‘Er is geen twijfel dat Rusland op dezelfde manier zal reageren op het FBI-onderzoek en het werk van Amerikaanse journalisten in Moskou zal controleren.’ Maar er is een verschil. Sputnik en RT opereren in westerse landen, waaronder de VS, en richten zich op de publieke opinie van die landen. Westerse journalisten in de Russische Federatie doen dat niet en hebben ook nauwelijks toegang tot Russische media. Ze zijn werkzaam voor media in hun eigen landen. Russische media zijn de afgelopen jaren al grotendeels onder staatscontrole gebracht. Het Westen begint zich nu op dezelfde manier op te stellen zoals het Kremlin zich al enige jaren gedraagt.

Fondsenwervingsactie Jill Stein voor hertelling stemmen. Geen zekerheid dat verkiezingen niet gehackt zijn

De paradox kan niet groter zijn. De presidentskandidaat van de Groene partij Jill Stein legt op het door het Kremlin gecontroleerder staatsmedium RT America (voorheen Russia Today) uit dat ze een fondswervingsactie is gestart voor een hertelling in drie cruciale staten Pennsylvania, Wisconsin en Michigan. Trump won in deze staten met een verschil van in totaal 55.000 stemmen. Als Clinton deze staten wint, dan heeft zij de meerderheid in het Electoral College en wordt tot president gekozen. Omdat Clinton terughoudend is heeft Stein het initiatief genomen. Ze kan dat omdat ze als presidentskandidate belanghebbende is. Stein zegt in een verklaring bij de fondsenwervingsactie dat het haar niet te doen is om Hillary Clinton te helpen, maar de betrouwbaarheid van het kiessysteem te vergroten. Er wordt naar het Kremlin gekeken dat via hacks in de stemmachines de uitslagen zou kunnen hebben gemanipuleerd. Er zijn sterke aanwijzingen dat Russische hackers via WikiLeaks lekken van de Democratische partij verspreidden om Clinton in diskrediet te brengen.

De Clinton-campagne is om drie redenen terughoudend bij de actie om een hertelling aan te vragen. Het wil zich niet laten kennen als slechte verliezer en evenmin suggereren dat het vindt dat het systeem ‘rigged’ is. Iets wat Trump altijd beweerde. Totdat hij gewonnen had. Verder is er twijfel onder computerdeskundigen en statistici over de grond voor de claim. Zie hier een artikel in The Guardian. In districten met stemmachines in Wisconsin zou Trump disproportioneel gewonnen hebben, terwijl dat in districten met papieren stembiljetten niet het geval was. Waarom dat dan voor Pennsylvania en Michigan ook zou gelden is onduidelijk, behalve dat de verschillen er klein waren. In Michigan werden trouwens alleen papieren stembiljetten gebruikt.

Op de claim over het verschil tussen papieren en elektronisch stemmen komt computerwetenschapper J. Alex Haldeman terug. Zijn naam werd dinsdag genoemd in een verslag in New York Magazine dat de kwestie in de openbaarheid bracht. Hij en anderen namen contact op met John Podesta van de Clinton-campagne. Later die dag zegt Haldeman in een update dat er waarschijnlijk geen sprake is van een cyberaanval op stemmachines. Maar uitsluiten doet hij het evenmin. Het ‘zou kunnen’. Amerikaanse elektronische stemmachines kennen problemen, zijn kwetsbaar voor cyberaanvallen en sommige staten handelen naïef en nalatig. De enige manier om dat volgens Haldeman te controleren is een hertelling: ‘The only way to know whether a cyberattack changed the result is to closely examine the available physical evidence — paper ballots and voting equipment in critical states like Wisconsin, Michigan, and Pennsylvania. Unfortunately, nobody is ever going to examine that evidence unless candidates in those states act now, in the next several days, to petition for recounts.’ 

Op de site Five Thirty Eight van de gezaghebbende statisticus Nate Silver wordt dat verschil tussen de uitslagen in districten met papieren biljetten en stemmachines in een artikel van Carl Bielik en Rob Arthur verklaard uit demografische verschillen die te maken hebben met leeftijd en opleiding, en niet-witte kiezers. Deze auteurs sluiten achter evenmin uit dat de verkiezingen gehackt waren. Hoe geavanceerder en slimmer de hackers handelden, hoe geavanceerder en gedetailleerder het onderzoek moet zijn om dat op te sporen.

Een hertelling kan het vertrouwen in het kiessysteem ondermijnen. En is daarom een paardenmiddel. Maar het feit dat het debat over de soliditeit van het stemproces zo hoog oploopt laat zien dat elektronisch stemmen zonder ingebouwde zekerheden politiek niet transparant, technisch onbetrouwbaar en maatschappelijk ongewenst is. Zeker vanwege cyberaanvallen door vreemde mogendheden op westerse landen is het naïef om blind te vertrouwen op elektronisch stemmen. De opkomst van het populisme heeft de inzet verhoogd.

In Nederland wordt sinds 2009 met rood potlood en papier gestemd. Commissies volgen elkaar op, zo blijkt uit een overzicht van de Kiesraad. In recente debatten stond het stemgeheim centraler dan een hack door installatie van malware. Minister Plasterk van Binnenlandse Zaken opteert vanwege het kostenaspect voor herinvoering van elektronisch stemmen, maar wil zekerheden ingebouwd zien. Zo drukken kamerleden en computerdeskundigen hem op het hart. Bedrijven zijn gevraagd om op dit eisenpakket een nieuw product te ontwikkelen. In een lelijk woord heet dat ‘marktuitvraag’. Naar verwachting maakt Plasterk eind 2016 bekend wat de uitkomst hiervan is. Bij de Tweede Kamer verkiezingen van 15 maart 2017 wordt nog met potlood en papier gestemd. Een geruststellende gedachte voor wie de Amerikaanse discussie in ogenschouw neemt.

Gary Johnson weet niet wat Aleppo is. Blunder of niet? Wat zegt dit over het niveau van de Amerikaanse presidentsverkiezingen?

Vaak ben ik het eens met The Young Turks. Het combineert maatschappijkritiek met progressieve politiek zonder sektarisch of eenzijdig te worden. Voor The Young Turks is de vijand van de vijand niet per definitie een vriend. Dat is de valkuil voor objectieve journalistiek. Andere nieuwszenders aan de linkerkant van het politieke spectrum maken vaak de simpele fout door tamelijk kritiekloos dat te omarmen dat ook strijdt tegen datgene waar het ook tegen strijdt. Bijvoorbeeld Democracy Now!, The Real News, Counterpunch of WikiLeaks bezondigen zich vaak aan dat simplisme. The Young Turks doet dat nooit, maar houdt altijd het oog op de bal. Obama verkeerd bezig? Ok, maar dat betekent nog niet dat de tegenstander van Obama goed bezig is.

In bovenstaand item ben ik het oneens met Cenk Uygur van The Young Turks die een fout van Gary Johnson zo meent te kunnen ‘spinnen‘ dat het in diens voordeel uitpakt. Dat is hogere wiskunde die daar mijn idee niets met politiek te maken heeft. Maar alles met wensdenken en goedpraten. Uiteraard is het niet meer dan een verschil van mening. Ik meen dat Gary Johnson door niet te weten wat ‘Aleppo’ is door de mand gevallen is als serieuze presidentskandidaat. Als kandidaat van de Libertarian Party met weinig naamsbekendheid heeft hij een verbazingwekkende 10% steun in de peilingen, aldus een bericht in The New York Times. Met 15% steun in peilingen zou hij door de Democratische en Republikeinse partij toegelaten moeten worden tot de presidentsdebatten. In een reactie op het YouTube-kanaal van The Young Turks verwoordde ik mijn kritiek:

What Cenk is saying in defense of Gary Johnson is utter nonsense. Aleppo is not just a city in Syria. Without knowing what Aleppo is one also does not know the European refugee crisis plaguing and dividing the EU since 2015. Without knowing what Aleppo is one does not know the position of German chancellor Merkel and her ‘Wir schaffen das (We handle it) which met lot of criticism. Without knowing what Aleppo is one does not know the details about the battle including the Russian air force bombing hospitals and residential areas without military importance. Without knowing what Aleppo is one does not know what Hezbollah or Iran is doing in Syria. Without knowing what Aleppo is one also does not know what the Turkish interest in Syria is and why the Turkish government of Erdogan was backing ISIS and fighting the Syrian Kurds (YPG) which are the most loyal allies of the US. Without knowing what Aleppo is Johnson indicates he does not know a lot about geopolitics and foreign policy.

Cenk is wrong Gary Johnson is just making ‘a mistake’ by not knowing what Aleppo is. It is far more than that. Cenk himself is making a mistake by making a comparison with Trump or Clinton. Why? When one talks about Johnson one should talk about Johnson. I don’t understand why Cenk is doing this. He is also not sportsmanlike towards Ana who says she thinks Johnson really made a big mistake. It seems Cenk is overruling her. Should Cenk have behaved more restrained? Of course!

The American presidential race is a sad and painful exercise for journalists and public. All the remaining candidates are under average and lack basic judgement. Hillary Clinton is lying and trying to hide her mistakes, corruption and character. And has a secret Kremlin-connection via the Skolkovo Innovation Center. Donald Trump is a clown without any knowledge, insights and sound opinions about the real world and is preferring the authoritarian Putin above the democratically elected Obama. Gary Johnson does not know what Aleppo is and on May 1, 2014 in an interview with the Russian propaganda station Russian Today showed understanding for the illegal annexation of Crimea. Jill Stein in December 2015 visited Moscow and attended a jubilee dinner of that same Russia Today where Vladimir Putin and Trump-surrogate Mike Flynn were also present.

FBI bevestigt dat Amerikaans kiesstelsel kwetsbaar is. Computers gehackt en kandidaten gemanipuleerd. Met Russische inmenging

Cenk Uygur van TYT verwijst naar een artikel van Michael Isikoff voor Yahoo News! van 29 augustus 2016. Volgens deze onderzoeksjournalist die zich baseert op informatie van de FBI zijn afgelopen weken hackers de verkiezingsdatabases van de staten Illinois en Arizona binnengedrongen. En zijn data gestolen. De FBI heeft betrokken verkiezingsbeambten in de VS gewaarschuwd om de veiligheid van hun computersystemen te vergroten. Isikoff citeert Rich Barger van cyberveiligheidsbedrijf ThreatConnect die door Yahoo werd gevraagd om zijn oordeel. Hij brengt de diefstal van data in verband met Russische daders: ‘He also said the method of attack on one of the state election systems (..) appears to resemble methods used in other suspected Russian state-sponsored cyberattacks, including one just this month on the World Anti-Doping Agency.’

De FBI zegt tegen Isikoff dat niet vastgesteld dat het Kremlin betrokken is, het kunnen ook ‘gewone’ cybercriminelen zijn. Maar er is voldoende ondersteunend bewijs dat het Kremlin zich actief mengt in de Amerikaanse verkiezingsstrijd. Het heeft er alle belang bij dat Donald Trump de verkiezingen wint. Trump is zakelijk afhankelijk van Russische leningen en er is volop reden om te veronderstellen dat hij min of meer door het Kremlin wordt aangestuurd. In tegenstelling tot Hillary Clinton neemt Trump geen hard standpunt tegenover de Russische Federatie in inzake de annexatie van de Krim en de inmenging in Oost-Oekraïne. Het establishment van de Republikeinse partij en Republikeinen uit de veiligheidsindustrie hebben afstand genomen van Donald Trump omdat ze menen dat hij de nationale veiligheid van de VS op het spel zet.

Julian Assange van WikiLeaks vertelde afgelopen week in een interview met Megyn Kelly van het op de hand van Trump zijnde Fox News dat WikiLeaks kort voor de presidentiële debatten (het eerste is op 26 september) met onthullingen over Clinton komt die voor een game changer zullen zorgen. Het vermoeden is dat WikiLeaks de gehackte data krijgt aangeleverd van Russische bronnen om de verkiezingsstrijd te beïnvloeden. Opvallend is dat WikiLeaks uitsluitend kritisch is op Clinton en niet komt met onthullingen over Trump.

In de peilingen ligt Clinton voor op Trump, maar afgelopen weken is haar voorsprong gehalveerd. Nate Silver van de site FiveThirtyEight schat in een update in dat het nog te vroeg is voor Clinton om zich veilig te voelen. Probleem voor beide kandidaten blijft hun historisch hoge unfavorability ratings (Clinton 53,4% en Trump 60,4%) waardoor ze aangewezen zijn op een negatieve campagne om hun opponent zwart te maken. Juist dat geeft buitenlandse machten de kans om zich in de strijd te mengen. Beide partijen DNC en RNC hebben zich door de nominatie van Clinton en Trump kwetsbaar gemaakt en zijn afhankelijk geworden van inmenging.

Om het beeld er nog gecompliceerder en onoverzichtelijke op te maken wordt ook gewezen op  een ‘geheime’ Kremlin-connectie van Hillary Clinton via het Skolkovo Innovation Center. In een artikel meent de veiligheidsjournalist John Schindler dat zij te lichtzinnig is geweest door samenwerking te zoeken met Skolkovo: ‘Hillary Clinton should have been more careful about partnering with the Kremlin in a sector that’s so important to our national security’. Opzienbarend is dat behalve Bernie Sanders alle presidentskandidaten banden hebben met het Kremlin die de toets der kritiek niet kunnen weerstaan. Ook Jill Stein en Gary Johnson die in mei 2014 voor Russia Today begrip toonde voor de Russische annexatie van de Krim. Er is iets fundamenteel mis met de Amerikaanse presidentskandidaten die zich laten manipuleren door het Kremlin.

De Russische connectie van Jill Stein. Na Trump en Clinton. Presidentskandidaten laten zich manipuleren door het Kremlin

Update 22 december 2018: De rol van de Groene kandidaat Jill Stein in de presidentsverkiezingen van 2016 voor de Russische machthebbers was al duidelijk, maar wordt nu onderbouwd door feiten, zoals NBC News in een bericht uitlegt. Dat nut bestond eruit dat ze in een Russische campagne op sociale media stemmen weg moest snoepen bij de Democratische kandidaat Hillary Clinton. Stein liet zich die Russische steun aanleunen. Veelzeggend is dat zij of haar woordvoerders NBC geen commentaar willen geven. Deze episode achtervolgt Stein al meer dan twee jaar zoals bij de reacties met nieuwsberichten van de afgelopen jaren te lezen valt. Heeft ze zich naïef in de val laten lokken door het Kremlin? Daar lijkt het sterk op. Als ze enig politiek besef had gehad, dan had ze kunnen weten dat met hun machtspolitiek Russen niets met haar hadden, maar haar gebruikten om Trump te helpen. Haar geloofwaardigheid en die van haar partij zijn flink beschadigd. 

Er zijn twee soorten links. De eerste categorie gaat uit van een politiek programma en probeert dat uit te voeren. Het zet de eigen ethische kompas voorop en neemt zoveel mogelijk afstand van retoriek en machtspolitiek. Hiertoe behoren onder meer Bernie Sanders en het Nederlandse GroenLinks. Klokkenluider Edward Snowden lijkt ook tot dit kamp te behoren. De tweede categorie zoekt bondgenoten volgens het motto ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend’ en neemt het niet zo nauw met wie het in zee gaat en hoe het haar doel bereikt. Hiertoe behoort de presidentskandidaat van de Amerikaanse Green party Jill Stein en de Britse Labour-leider Jeremy Corbyn. De voorman van WikiLeaks Julian Assange behoort tot de tweede categorie.

Over Jill Stein komen onthullingen naar buiten die haar kunnen schaden. Het gaat over een reis in december 2015 naar Moskou ter gelegenheid van een jubileum van de door het Kremlin gecontroleerde zender Russia Today. Eerder kreeg Mike Flynn een adviseur van Donald Trump kritiek dat hij deze bijeenkomst bijwoonde. Ook Putin was aanwezig op een diner waar Stein en Flynn waren. Andrew Weiss doet in enkele tweets verslag.

Het verwijt is dat Stein zich heeft laten inpakken door de Russische propaganda en dat dit wijst op een gebrek aan oordeelsvermogen en politieke onafhankelijkheid. Weiss wijst er in een tweet op dat Steins running mate Ajamu Baraka claimt dat Rusland onterecht werd beschuldigd van het neerschieten van de MH17. Stein scoort in de peilingen zo’n 4% steun. De video die opgevat kan worden als kruiperig lijkt Stein geen goed te doen.

Eerder werden Donald Trump (via de naaste medewerkers Paul Manafort, Mike Flynn en Carter Page) en Hillary Clinton (via de Clinton Foundation) met een Russische connectie in verband gebracht. Van de vier landelijke kandidaten lijkt libertariër Gary Johnson nu nog de enige kandidaat zonder connecties met het Kremlin of Russische oligarchen. Dat zegt alles over het opereren van de Amerikaanse politiek waar kandidaten met geld te koop zijn. Ook met buitenlands geld. Deze klaarblijkelijke manipulatie van presidentskandidaten kan leiden tot een fundamenteel debat om de macht van het grote geld in de Amerikaanse politiek terug te dringen. Een debat waar niet alleen progressieven op aandringen, maar ook een Republikeinse Senaatskandidaat in New Hampshire als Jim Rubens. Wellicht helpt de manipulatie van Trump, Clinton en Stein de bewustwording.

Foto: Tweet van Andrew Weiss met een foto van een diner in december 2015 in Moskou ter gelegenheid van een jubileum van Russia Today waar onder meer Mike Flynn, Jill Stein en Vladimir Putin aanwezig waren.

Kritiek op Julian Assange. Hij zou marionet van het Kremlin zijn

In de marge van de Amerikaanse verkiezingsstrijd en de nationale conventies is op sociale media de strijd verhevigd. Het lijkt erop dat iedereen eenzijdig partij kiest. Heatstreet geeft in een artikel een overzicht. Het gaat om het vermeend antisemitisme van Julian Assange die vermoedelijk het account @wikileaks beheert. Er zijn antisemitische tweets verwijderd. Maar er is meer zoals bovenstaande tweet samenvat.

Opvallend is hoe eenzijdig @wikileaks is in de selectie van de onderwerpen. Nou moet iedere gebruiker van sociale media dat zelf weten. Maar al voor zijn verbroken samenwerking met The Guardian beweerde Assange over zichzelf in de eerste plaats journalist te zijn. Die pretentie maakt Assange op dit twitteraccount niet waar. Hij is net als Glenn Greenwald een activist die zich dwangmatig vastbijt in bepaalde onderwerpen en daarbij geen objectiviteit nastreeft. Uiteraard is dat toegestaan en kan dat journalistiek in bepaalde gevallen tot goede resultaten leiden, maar die selectie en beperkte focus kleurt wel de soort journalistiek die eruit volgt.

Assange wordt verweten in de zak van Putin te zitten en zich te laten gebruiken door het Kremlin. Zo maakt hij in 2012 voor de door het Kremlin gecontroleerde zender Russia Today de serie interviews ‘The Julian Assange Show’. Vanuit zijn situatie een verklaarbare reactie. Hij wordt stelselmatig door de Amerikaanse en Zweedse overheid tegengewerkt en bedreigd, terwijl zijn rechten worden geschonden. Dat doet iemand die in de isolatie van de Ecuadoriaanse ambassade in Londen verblijft radicaliseren. Assange wordt er door de jaren steeds minder geloofwaardig op als hij in allerlei interviews een steeds eenzijdiger blik op de realiteit geeft. Zo verklaarde hij in een interview voor Peston on Sunday Donald Trump te verkiezen boven Hillary Clinton.

Julian Assanges WikiLeaks kwam recent met lekken over de Democratische partij (DNC), Hillary Clinton en de Turkse president Recep Erdogan en de AK partij. Vermoed wordt dat ze door Russische hackers aan WikiLeaks zijn doorgespeeld die ze publiceert. Clinton en Erdogan zijn politieke doelen van het Kremlin. Want het steunt Trump en heeft een gecompliceerde relatie met Turkije sinds in november 2015 een Russische Sukhoi Su-24M door een Turkse F-16 werd neergehaald. Assange besteedde geen aandacht aan de Republikeinse conventie, aan Donald Trump of Vladimir Putin, maar beperkt zich tot de aanval op die politici die ook door het Kremlin worden aangevallen of te pleiten voor politiek die het Kremlin dient. Zoals een Brexit.

In alle reacties en tegenreacties moet zorgvuldig beoordeeld blijven worden. Een aanval op Assange kan gekleurd zijn en ingegeven door het pro-Hillary kamp dat evenmin objectief is en juiste feiten geeft. Zo verdient Edward Snowden het niet om op een hoop gegooid te worden met Assange. Snowden redeneert niet volgens de spreuk ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend’ maar probeert vanuit zijn eigen overtuiging te blijven redeneren. Het gaat hem om niet om machtsposities of personen, maar om vrijheid en burgerrechten. Laatst noemde hij de inperking van Russische digitale vrijheden een zwarte dag voor het land. Het vergt moed en intellectuele onafhankelijkheid om de hand te bijten die iemand voedt. Snowden die op weg naar Latijns-Amerika in juni 2013 tegen zijn wil in Moskou strandde omdat de regering Obama zijn paspoort introk bewijst het ongelijk van Assanges eenzijdige opstelling. Dat valt des te meer op omdat beiden op internet leven.

Foto 1: Tweet van George Knight, 25 juli 2016.

Foto 2: Tweet van MsJoanne en reactie, 24 juli 2016.

Juncker laat zich gebruiken als een nuttige idioot door de Russen. Hij bewijst er de EU een slechte dienst mee

De door het Kremlin gecontroleerde nieuwszender Russia Today besteedt aandacht aan EC-voorzitter Jean-Claude Juncker die een bezoek brengt aan het St Petersburg International Economic Forum dat van 16 tot 18 juni plaatsvindt. Russia Today heeft gelijk dat het een onverwachts bezoek is. Maar het is vooral een onnodig bezoek omdat Jucker en de EU er niets bij te winnen hebben, maar het Kremlin wel. Dat heeft zich sinds 2014 als gevolg van de bezetting van de Krim en de militaire inventie in de Oost-Oekraïense Donbas internationaal geïsoleerd van het Westen. Juncker geeft met zijn bezoek geen signaal van standvastigheid  af.

Het item van Russia Today maakt duidelijk dat Junckers bezoek door de Russische propaganda gebruikt wordt om verdeeldheid te suggereren binnen de EU. Die er vooralsnog niet in die mate is omdat de verlenging van de sancties niet ter discussie staat zoals hier wordt gezegd. Juncker had dat vooraf kunnen inschatten. Critici menen dat hij zich opstelt als een nuttige idioot die zich door president Putin laat gebruiken. Vraag is ook wie hem gemandateerd heeft om te gaan en welke ruimte hij heeft om met Putin te bespreken. Zoals het er naar uitziet heeft hij die ruimte niet wat gelijk het overbodige van zijn bezoek aantoont. Het is ceremonieel. De sancties werden niet ingesteld vanwege de ‘Krim-crisis’, maar vanwege de onrechtmatige bezetting in maart 2014 door de Russische Federatie van het tot het Oekraïense grondgebied behorende schiereiland de Krim.