Aanval op Omidyar vanwege blokkade WikiLeaks door PayPal

Advocaat Stanley Cohen prikt het verhaal van Pierre Omidyar door. De multimiljardair begint met gelouterde journalisten als Glenn Greenwald en Jeremy Scahill een nieuwsorganisatie. Ze beloven het anders te gaan doen. Maar Cohen ziet in Omidyar de nieuwe Rupert Murdoch. Omidyar is eigenaar van eBay en dochterbedrijf PayPal. Hij verzette zich er eind 2010 niet tegen dat er via PayPal geen geld meer overgemaakt kon worden naar WikiLeaks. Zonder enige wettelijke basis blokkeerde PayPal WikiLeaks op aandringen van de regering-Obama samen met Visa en Mastercard. Volgens WikiLeaks tot op de dag van vandaag. Het kwam hiermee aan de rand van de afgrond kwam te staan omdat zo’n 95% van de donaties wegvielen. Maar nu wast in de ogen van Cohen Omidyar zijn straatje schoon door een ethische houding aan te nemen die niet rijmt met zijn zakelijk opereren. Cohen doet Omidyars artikel in The Huffington Post als onwaarachtig en schijnheilig af.

Cohen verdedigde een van de 14 PayPal demonstranten die eind 2010 met DDos-aanvallen tegen PayPal reageerden op de blokkade van WikiLeaks en aangeklaagd werden. Het gaat om de vraag of een DDos-aanval onder de vrijheid van meningsuiting valt. Is het een ‘hack’ of een gewoon protest? Cohen legt uit dat er een deal gesloten is. De PayPal 14 geven een overtreding toe, maar geen misdaad. Als ze in de tussentijd niet opnieuw een DDos-aanval uitvoeren zijn ze binnen een jaar vrij. Na betaling van een boete van 5600 dollar.

WikiLeaks-medewerkster Sarah Harrison die Edward Snowden begeleidde van HongKong naar Moskou opende deze week in Stern de aanval op Pierre Omidyar. Lastig om te weten hoe haar beschuldiging luidt omdat de originele tekst niet online staat. The Guardian pakte het op met een verslag onder de titel ‘WikiLeaks’ Sarah Harrison: ‘How can you take Pierre Omidyar seriously?‘ Met de kernzin: ‘How can you take something seriously when the person behind this platform went along with the financial boycott against WikiLeaks?‘ In een parallelle ontwikkeling vertaalde The Guardian dat in de tweet ‘WikiLeaks’ Sarah Harrison: ‘You can’t take Omidyar and Greenwald seriously‘ die Glenn Greenwald op de kast joeg. Hij verliet kortgeleden The Guardian en stapte over naar Omidyar. Terecht tweette hij dat-ie geen deel uitmaakte van de blokkade tegen WikiLeaks. Pierre Omidyar wel dus. Hij is beschadigd. Maar WikiLeaks en Julian Assange vallen hem niet frontaal aan.

‘We Steal Secrets: The Story of WikiLeaks’. Wat is het belang?

Alex Gibney kwam afgelopen week met een documentaire die zo afwijkt van de feiten dat de vraag rijst wie er achter steekt. Geen vraag voor complotdenkers. Bij Zero Dark Thirty bleek de CIA invloed op het eindresultaat te hebben. WikiLeaks heeft niet meegewerkt aan de documentaire, maar geeft commentaar bij het script. Het leest als een ‘Who is Who’. Het commentaar laat weinig heel van de onderbouwing van de documentaire die niets onthult. De kracht van film is de suggestie, het aangeven van verbanden en het onuitgesprokene laten spreken. Alex Gibney heeft een slecht geïnformeerde kijker nodig om hem daarin te kunnen volgen.

Blogster Alexa O’Brien die het proces Bradley Manning op de voet volgt, geeft in een analytische recensie aan in welk krachtenveld Gibney opereert. Samenwerking tussen het leger en de amusementsindustrie is in de VS groot. Die wordt nog hechter bij de ontwikkeling van huidige surveillance-systemen. Amusement is media en informatie. Amerikaanse omroepen profiteren van hun schaalgrootte: ‘Volgens de economen Deidre McClosky en Arjo Klamer zijn overreding (‘persuasion‘), reclame, advisering en consultancy goed voor 25 procent van het Amerikaanse bruto binnenlands product. In feite zijn de Amerikaanse media en amusementssector de enige Amerikaanse sectoren die een overschot op de handelsbalans hebben met bijna elke natie in de wereld.’

O’Brien geeft WikiLeaks de context die Gibney mist. Of dat door z’n gebrek aan intellectuele scherpte of moed komt. WikiLeaks is beslissend voor de Amerikaanse regering omdat het een strijd is over de informatie op internet. Daarom is Assange gecriminaliseerd via Zweden en Interpol en werd een verzegelde aanklacht door een geheime grand jury tegen hem opgesteld. Ze zegt: ‘De vervolging van Manning en het federale/militaire criminele onderzoek van WikiLeaks zijn onderdeel van de grotere strijd door de overheid om de controle ‘over‘ informatie in het digitale tijdperk. Het is een strijd die deels gevoerd wordt tegen wat Mike Rogers, voorzitter van het House Permanent Select Committee on Intelligence, de ‘cultuur van openbaring’ van internet noemt.’

Kortom, wie de documentaire ‘We Steal Secrets‘ van Alex Gibney wil gaan zien wacht de taak om de vele fouten en onwaarheden te signaleren. Maar de film krijgt meerwaarde als de kijker zich voorstelt wat het economisch belang is van Gibney, wie zijn partners zijn en hoe de Amerikaanse amusementsindustrie en het leger samenwerken. Over WikiLeaks zegt de film niks nieuws, maar over iemand als Alex Gibney des te meer.

Foto: Affiche ‘Stop Him, And the Job’s Done‘ uit de Tweede Wereldoorlog (1941-1945).

Ingesloten en gevangen door overheid en media: een ontwikkeling

Kan de urgentie van de eigen tijd in de eigen tijd herkend worden? Dat gaat over ontwikkelingen die sterk van invloed zijn op de toekomst. Valt dat los van de eigen voorkeuren en waarnemingen te bepalen of is zoiets per definitie een strikt persoonlijke inschatting? Wordt subjectief pas tot objectief als het velen raakt? Hoe dan ook ontbreekt het tegendeel van urgentie. Elke ontwikkeling blijft een proces met een begin, groei en een einde.

De opkomst van de computer, individualisering, ontkerkelijking en hergroepering van religie, het verschuiven van het globale evenwicht van West naar Oost, de economisering van de samenleving en de depolitisering van de politiek zijn van die ontwikkelingen die ernaar solliciteren belangrijk te zijn. Niet toevallig noem ik ze. Want ze hangen naar mijn idee samen. Ze zijn zelfs herkenbaar in een en dezelfde kwestie en werken op elkaar in.

Een vroeg stukje Geen platform burgerrechten, stupid eindigde ik in 2010 hoopvol: ‘De praktisch gerichte internetgeneratie van WikiLeaks lijkt beter dan oudere generaties te begrijpen dat het zich niet moet laten inkapselen door politieke partijen of levensbeschouwelijke, door de overheid gesubsidieerde organisaties. Deze zitten vast in een wereldbeeld van conferenties en ambtelijke nota’s. WikiLeaks gaat verder en voegt de daad bij het woord. Nu vasthouden en uitbouwen.’ Is dat gelukt of laat de gevestigde macht het niet toe?

De opkomst van de tegenbeweging waaronder WikiLeaks is een belangrijke ontwikkeling van deze tijd. Met Julian Assange die gedwongen werd asiel te zoeken in de ambassade van een Latijns-Amerikaans land. En publicitair steun krijgt van de Engelstalige poot van Russische, Arabische of Iraanse nieuwszenders omdat de Westerse media hem in de steek lieten. Met het risico dat de rechteloosheid die WikiLeaks nu treft morgen journalisten van de gevestigde media treft. Uit hun argeloosheid, labbekakkerigheid of eigenbelang blijkt dat media hun controlerende taken verzaken. Da’s overgenomen door de internetgeneratie en hun sociale media.

Gevestigde media kloppen zich nog op de borst voor hun vakmanschap. Niet onterecht. Maar wat is dat waard als het verkeerd ingezet wordt? Daarover hoor je deze media nooit. In zulke media wordt president Obama iemand die over mensenrechten praat die anderen moeten navolgen, zonder dat ze centraal zetten dat de regering-Obama als geen ander deze rechten schendt. Niet alleen in overzeese oorlogen, maar ook in het afluisteren en controleren van de eigen burgers in het Homeland. Dat valt alleen nog in de marge te lezen. De burger die het aan nodige middelen en vaardigheden ontbreekt om zich te informeren wordt dom gehouden.

Foto: Montage met president Obama, de controlestaat en het logo van het Witte Huis.

NDAA en staatsmacht betwist in federale beroepszaak

Klokkenluider Daniel Ellsberg vindt het tijd dat er een afzettings-procedure tegen president Obama wordt gestart. Impeachment dus, dat president Nixon naar de uitgang begeleidde. Aanleiding voor het gesprek bij Democracy Now! met Amy Goodman is het beroep in de New Yorkse rechtszaak die eisers aanspanden tegen president Obama omdat de door hem ondertekende NDAA ongrondwettelijk zou zijn. Drie conservatieve senatoren Kelly Ayotte, Lindsey Graham en John McCain hebben zich aan de kant van Obama gevoegd.

Rechter Katherine Forrest zette afgelopen september een streep door de NDAA. Ze volgde de argumentatie van eiser Chris Hedges dat met name sectie 1022 ongrondwettelijk is omdat het onbeperkte detentie van burgers mogelijk maakt zonder beroepsmogelijkheid. De regering repareerde dat met een noodvoorziening, omdat het ‘onherstelbare schade aan de nationale veiligheid zou aanrichten’. Nu was de finale shootout.

In het beroep stond de uitspraak van rechter Forrest centraal. Hoe dan ook lijkt ze de held van onafhankelijk, progressief Amerika te worden. Als hedendaagse echo van de autonoom operende burger Jefferson Smith die vol naïef geloof in een betere wereld de grondwet verdedigt tegenover corruptie, verstarring, opportunisme en militarisme van de Amerikaanse overheid in. Mr. Smith Goes To Washington. Bestaan filmhelden in het echt?

Foto: Still van James Stewart als Jefferson Smith in Mr. Smith Goes to Town‘ van Frank Capra (1939).

Nogmaals Obama en de verslaggeving in de NRC

Gevestigde media geven nieuws met een korte vertraging, en mentaliteit met een lange vertraging door. Dat eerste is het kenmerk van de verslaggeving van nieuws dat altijd op de feiten volgt. Met het laatste is wat anders aan de hand. Het leidt snel tot misverstanden. Ik had er afgelopen week een woordenwisseling over met de Ombudsman van de NRC Sjoerd de Jong. Vanuit ons verschillend perspectief hebben we allebei gelijk.

Het meningsverschil spitste zich niet alleen toe op de verslaggeving, maar ook op het vermeende gebrek aan inlevingsvermogen van de redactionele staf van de NRC voor ‘de tegenbeweging‘ . Daaronder kunnen het hackerscollectief Anonymous, de activisten van Occupy en de klokkenluiderssite WikiLeaks verstaan worden. Niet toevallig geworteld in een Angelsaksische cultuur waar journalistiek van overheden en burgerjournalistiek van de tegenbeweging op een hoog niveau staan. Dat ik m’n pijlen op de NRC richt is deels toeval, ik lees die krant. Maar de krant lijkt ook wat verkalkt waarbij sensationele openingen eerder accentueren dan verhullen dat de referentie het establishment is. Die krijgen altijd het voordeel van de twijfel, ten koste van de marge.

Aanleiding voor mijn observatie was een stuk van redacteur Juurd Eijsvoogel over de toespraak van president Obama voor de VN. Ondanks zijn relativering dat het een campagnespeech was, werd in een paginagroot artikel de indruk gewekt dat Obama het voor de meningsuiting en burgerrechten opnam. Sjoerd de Jong stelt terecht dat reguliere berichtgeving verslag doet en commentaar en feiten niet kan vermengen. Valkuil voor een ‘kwaliteitskrant’ wordt dan echter een brede berichtgeving van een gemiddeld niveau die redactioneel-technisch klopt, maar met lege handen staat bij vragen over goed en kwaad. In een objectief nihilisme.

Het gebrek aan kritiek op Barack Obama bij de NRC zette me in beweging. Een president die  meer dan welke Amerikaanse president uit de geschiedenis de burgerrechten en de meningsuiting inperkt. Notabene ook van journalisten door de NDAA, zoals blogster Alexa O’Brien betoogt. Waarover de NRC begin dit jaar berichtte dat Obama deze wet contrecoeur ondertekende. Nu presenteren de eindredactie en Juurd Eijsvoogel opnieuw Obama als een president die opkomt voor universele waarden. Waar Vladimir Putin of Hu Jintao terechte kritiek krijgen, schetst doorgaans de NRC Barack Obama nog steeds als de kandidaat van 2008 zonder vuile handen. Die mentaliteit begrijp ik niet. Hopelijk kan hoofdredacteur Peter Vandermeersch het me uitleggen.

Foto: Hope, I Don’t Get Detained Indefinitely ; Ik word niet voor onbepaalde tijd vastgehouden

Chris Hedges veroordeelt NDAA en beticht Obama van staatsfascisme

Journalist Chris Hedges verzet zich publicitair en juridisch tegen de invoering van de NDAA omdat het recht en burgerrechten opzij zet. President Obama tekende de wet op 31 december 2011. De gevestigde media slikken hun kritiek in en critici worden gemarginaliseerd. De NDAA, ook wel Homeland Battlefield Law geeft de Amerikaanse overheid ongekende macht. Burgers, inclusief journalisten kunnen zonder vorm van proces in een Guantanamo Bay scenario verzeild raken. Hedges beticht de regering Obama van staatsfascisme.

In het artikel ‘The Polite Conference Rooms Where Liberties Are Saved and Lost‘ vergelijkt Hedges de NDAA met de regering Reagan die een actief programma van desinformatie en manipulatie had om journalisten onschadelijk te maken. Hedges ziet onder Obama hetzelfde gebeuren. Opvallend is dat op Ron Paul na de Republikeinse presidentskandidaten Barack Obama hier tot nu toe niet op hebben aanvallen.

Vage en brede formuleringen van de NDAA maken het mogelijk om burgers op vage aanklachten vast te zetten. Zo kan de NDAA die bedoeld is om terrorisme te bestrijden ook iemand die ‘substantial support even to ‘associated forces” geeft vastzetten. Dat opent de willekeur, want wat is dat? Hieronder kon ook een journalist vallen die over terrorisme schrijft. Hedges ziet er het eind van de constitutionele democratie in.

Op 29 maart 2012 hoorde U.S. District rechter Katherine Forrest argumenten voor een voorlopige voorziening tegen een aantal bepalingen van de NDAA. Activisten, wetenschappers and politici voegden zich in het geding van Chris Hedges, onder wie de bron van de Pentagon Papers Daniel Ellsberg, MIT- professor Noam Chomsky, de IJslandse volksvertegenwoordiger Birgitta Jonsdottir, Kai Wargalla, organisator van Occupy London en Alexa O’Brien, organisator van de in New York-gevestigde activistische groep U.S. Day of Rage.

Regeringsadvocaten beweerden vorige week maandag dat de activisten zich baseren op ‘misverstanden’ over de NDAA. De wet zou niet dienen om de vrijheid van meningsuiting in te perken. Zo zeggen de advocaten dat ‘associated forces‘ begrepen moet worden als gewapende steun. En dat het daarom per definitie activisten als WikiLeaks en Occupy uitsluit omdat dit geen gewapende groepen zijn. Maar volgens een advocaat van de eisers Carl Mayer, zijn de definities van de NDAA zo vaag en in beweging dat dit verder gaat dan juridische definities. En vraagt Mayer waarom is Bradley Manning dan nu gedetineerd terwijl-ie geen geweld gebruikte?