Het nieuwe religieuze normaal: intolerantie geframed als tolerantie. Met in de hoofdrol koning Hamad bin Isa Al Khalifa van Bahrein

Een opvallend bericht op mijn favoriete website ChristianHeadlines.com. Het gaat over een ontmoeting van religieuze leiders in Los Angeles op 13 september om te spreken over religieuze tolerantie. Van de drie monotheïstische godsdiensten waren vertegenwoordigers aanwezig. Als initiatiefnemer en schrijver van het document ‘Bahrain Declaration for Religious Tolerance’ werd de aanwezige politieke leider van Bahrein koning Hamad bin Isa Al Khalifa voorgesteld. Maar de bijeenkomst had een soennitisch karakter en was een schijnvertoning over religieuze tolerantie. Dat kritiekloos werd opgepikt door Amerikaanse conservatief-christelijke media. Koning Al Khalifa is het tegendeel van religieuze tolerantie. Mijn reactie bij het bericht:

What if religion is the problem? Let’s say if it is a case of short-sightedness. So, it would be wise, in preventing that, to meet representatives of all beliefs. Not only leaders of religious organisations.

By the way, the Sunni King Hamad bin Isa Al Khalifa of Bahrain is widely known for suppressing and crushing the opposition of the majority Shiite community. With the help of the Sunni leadership of Saudi Arabia. He has not spearheaded a movement of tolerance, but a movement of intolerance. Hamad bin Isa Al Khalifa is the example of religious repression.

Amnesty International says in a report from 21 August 2012: ‘However, the government’s response has only scratched the surface of these issues. Reforms have been piecemeal, perhaps aiming to appease Bahrain’s international partners, and have failed to provide real accountability and justice for the victims. Despite the authorities’ claims to the contrary, abuses continue to be committed against those who oppose the Al Khalifa family’s rule. The government is refusing to release scores of prisoners who are incarcerated because they called for meaningful political reforms, and is failing to address the Shi’a majority’s deeply seated sense of discrimination and political marginalization, which has exacerbated sectarian divisions in the country.’

It is one or the other. Or the other religious leaders who met with him are not well-informed about the unilateral view of religious tolerance by their interlocutor Hamad bin Isa Al Khalifa. Or they are aware of it and keep it silent.

If Veronica Neffinger was a well-informed and objective journalist who knows what she is talking about, she should have mentioned the details of the religious intolerance of King Hamad bin Isa Al Khalifa of Bahrain. But she did not.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘Jewish, Christian, and Muslim Leaders Join Together to Advocate for Religious Tolerance’ van Veronica Neffinger op ChristianHeadlines.com, 14 september 2017.

Foto 2: Schermafbeelding van tweede pagina van  rapport ‘BAHRAIN: FURTHER INFORMATION: BAHRAINI ACTIVIST SENTENCED TO THREE YEARS: NABEEL RAJAB’ van Amnesty International, 21 August 2012, Index number: MDE 11/051/2012.

Wat te doen met Turkije? Vuile handen of een schoon geweten? De olifant in de kamer van VVD’er Han ten Broeke

Partijpolitiek is vervelend, maar volgens verdedigers ervan een onvermijdelijk kwaad. Maar is dat wel zo? Gisteren was bij Nieuwsuur een debat (na 21’40’’) over Turkije en de samenwerking met president Erdogan tussen VVD’er Han ten Broeke en D66’er Sjoerd Sjoerdsma. Vertegenwoordigers van een rechts-liberale en centrum-liberale partij die waarschijnlijk in een volgend kabinet gaan samenwerken. Ten Broeke en Sjoerdsma verschillen over de wenselijkheid om samen te werken met het regime van Erdogan dat volgens neutrale waarnemers steeds verder afglijdt in de richting van een autoritair regime. Sjoerdsma wil afstand nemen door de afspraken van de EU met Turkije op te schorten en Ten Broeke is de pragmaticus die vuile handen maakt.

Zin van zo’n debat waarin partijpolitieke uitgangspunten de boventoon voeren is dat het de gedateerdheid van de klassieke partijpolitiek aantoont. Het is niet alleen volledig losgezongen van de realiteit door de gesegregeerde wereldvreemdheid van de vertegenwoordigers ervan die vooral bestaat uit het toepassen van debatingtrucs, maar verdrinkt ook in het eigen gebrek aan samenhang en logica. Wat de zaak betreft heeft Sjoerdsma gelijk dat door de gewijzigde situatie in Turkije geen zaken meer gedaan kunnen worden met Erdogan. Ten Broeke weet dat, maar geeft het niet toe omdat premier Rutte namens de EU in het voorjaar credits heeft behaald met het bereiken van een afspraak met de toenmalige Turkse premier Ahmet Davutoğlu over de vluchtelingenstroom. De positie van Rutte is de olifant in de kamer die niet genoemd kan worden en het debat vrijblijvend en overbodig maakt. Verspilde moeite voor journalistiek, politiek en publiek.

De EU is een waardengemeneenschap waar democratie, mensenrechten en rechtstaat het uitgangspunt zijn. Niet alleen in theorie, maar ook in de praktijk. Daar moet naar gehandeld worden. Vertegenwoordigers van de EU moeten voortdurend bepalen of landen niet afglijden en er nog wel zaken gedaan mee kan worden. Want die relatie beschadigt de geloofwaardigheid van de EU. In het geval van Turkije gaat het nog verder omdat het land al sinds 1962 aspirant-lid van de EU is. Op 30 juni is volgens een bericht van Yahoo tijdens het recente EU-voorzitterschap van Nederland een nieuwe onderhandelingsronde gestart over Turks lidmaatschap. Dat was gezien de toenmalige situatie van de democratie in Turkije toen al ongewenst en is het er door de reacties van Erdogan op de mislukte coup alleen nog maar meer bizar op geworden. En als klap op de vuurpijl zit de VVD’er Han ten Broeke tegen zijn eigen gezond verstand en overtuiging in om partijpolitieke redenen deze concessies aan de Turkse regering te verdedigen. Dat is het failliet van de partijpolitiek.

Het gaat niet alleen om Turkije. Er zijn vele landen waarmee de EU warme relaties onderhoudt die beter teruggebracht zouden worden naar een laag niveau. Zoals vergelijkbare autoritaire regimes als Saoedi-Arabië, Bahrein, Syrië, Egypte, de Russische Federatie, China of Noord-Korea. Tot die landen zou de EU veel meer afstand moeten houden. De EU leeft niet op een eiland en moet het hebben van economische voorspoed. Het dient rekening te houden met interne en externe concurrenten, dus kan niet te kieskeurig zijn. Maar het moet wel eigen uitgangspunten centraal blijven zetten in de afwegingen over buitenlandse handel en politiek.

Dat is geen keuze voor ethische politiek boven pragmatisme, maar een keuze voor eigen geloofwaardigheid. Dat is een keuze voor sterke zelfwaardering en een sterk zelfbeeld. De huidige Turkse regering is de steun van de EU niet waard. Politici zouden er beter aan doen dat volmondig toe te geven en niet weg te vluchten in debatten die dienen om de waarheid te verhullen. Media moeten dit soort debatten niet meer uitzenden.

Foto: Still uit de uitzending van Nieuwsuur op 18 juli 2016. Met links Han ten Broeke (VVD) en rechts Sjoerd Sjoerdsma (D66). In het midden presentator Joost Karhof.

Elly de Waard spiest waarheid PEN-bestuur in kwestie Westergaard

Dichter Elly de Waard prikt op haar blog de onwaarachtigheid van het PEN-bestuur door. En dan vooral van voorzitter Manon Uphoff en secretaris Aleid Truijens die het bestuur in gijzeling lijken te hebben genomen. Samen met auteur Bart FM Droog betwijfelt ze de lezing van Uphoff dat PEN Nederland zich vanwege de veiligheid van bedreigde auteurs in onder meer Bahrein, China, Cuba en Vietnam terug moest trekken uit de organisatie van een lezing van Kurt Westergaard in De Balie. Uphoff kreeg afgelopen weken zonder enige kritische vraag in de media ruim baan van journalisten voor haar spin dat genoemde auteurs gevaar zouden lopen als ze via de bijeenkomst in De Balie geassocieerd zouden worden met Westergaard. De Waard zegt nu uit betrouwbare bron te hebben vernomen dat er geen vervolgde auteurs aanwezig zouden zijn in De Balie.

Het afdekken in de media (NRC, Volkskrant) van het PEN-bestuur met inzet van bevriende auteurs kwam al ongeloofwaardig over, maar nu wijst alles erop dat het nog schrijnender is dan het al leek. Het PEN-bestuur schoof in een valse abstractie als zetstuk een schrijver uit Bahrein naar voren om de eigen angst mee te verhullen. Om daarmee de illusie van vervolging te wekken. Door zich te verschuilen achter deze in hun land bedreigde auteurs en Westergaard af te vallen als iemand die genoemde auteurs door associatie in gevaar zou brengen maakte het PEN-bestuur zich zowel schuldig aan neo-koloniaal gedrag als gebrek aan intellectuele moed. De kern van het PEN-bestuur heeft door de angst voor het eigen hachje rare kronkels gemaakt.

Foto: Schermafbeelding van Blogpost PEN: DE STRIJD GESTREDEN? van Elly de Waard.

Delivery for Mr. Rajab. Mediengruppe Bitnik! test de marges

Verzenden van een pakket met camera over de post is een kunst. Of kunst? In elk geval een project op het raakvlak van mediakunst, toeval, transport, politiek en activisme. Via een gat wordt de reis gedocumenteerd. De naar de Ecuadoriaanse ambassade in Londen gevluchte Julian Assange is de afzender. De Bahreinse mensenrechtenactivist Nabeel Rajab de geadresseerde. Rajab werd naar aanleiding van zijn optreden in het vierde deel van Assange’s The World Tomorrow door de Bahreinse autoriteiten in de cel gegooid. Voelt Assange zich daar schuldig aan? Het Zwitserse kunstcollectief !Mediengruppe Bitnik voert het project uit. Een eerste pakketje strandde bij de douane in Dubai. Een tweede is inmiddels op reis gestuurd. Hoe ver komt het?

Social-sound.nl omschrijft wat Bitnik doet: ‘(..) !Mediengruppe Bitnik onderzoekt de potentie van micromedia in een wereld van masssamedia. Het collectief is gespecialiseerd in hacking. Echter niet alleen in technologische zin, maar ook in culturele en sociale zin. Ze gebruiken media- en communicatietechnologieën op manieren waarop ze niet bedoeld zijn en stellen daarmee sociale kwesties aan de kaak.’ Deze specifieke ontregeling van het algemene levert onverwachte vragen en antwoorden op. Hoe wordt een pakketje over de wereld vervoerd? Hoe zien de locaties eruit waar het pakketje passeert? Hoe werkt de post? En in dit geval: bereikt het pakketje Nabeel Rajab? The medium is the message. Zie hier voor een eerder project van Bitnik.

Live webcam en twitter live feed zie hier.

Foto 1: ‘Day 28 | 16:10:55 GMT | Label is being scanned by postal officer‘.

Foto 2: ‘Day 28 | 16:08:25 GMT | Will post office accept the parcel?‘

Sociale media verbinden de wereld: een week ‘George Knight’

De kaart geeft de landen weer met bezoekers aan dit blog gedurende de afgelopen week. Af en toe mag het, praten over wat hier gebeurt. Zoals de voetballers of schakers aan de bar napraten over hun wedstrijd. Nou ja, wedstrijd, meer een opeenstapeling van individuen vanuit de hele wereld die langskomen. Terughoudendheid past, maar zwijgen is weer het andere uiterste. Bezoekers mogen best begrijpen wie de anderen zijn.

Afgelopen week werd het bezoek vooral bepaald door een stuk over Charlie Hebdo. Het was waarschijnlijk niet eens de tekst, inclusief Engelse vertaling die het ‘m deed, maar de plaatsing van de gewraakte cartoons. Met de kont van de profeet Mohammed. Sinds de film ‘Innocence of Muslims‘ een nieuwe ster in de filmwereld.

Interessant is het bezoek gedurende deze week vanuit landen met grote islamitische bevolkingsgroepen. Met als hits 1: Bahrein, Afghanistan, Nigeria; 2: Oman, Kameroen, Syrië; 3: Jemen, Irak; 5: Jordanië; 8: Tunesië, Marokko, Mauritius; 9: Pakistan; 10: Koeweit; 11: Turkije; 12: India; 13: Algerije; 14: Singapore, Egypte; 15: Verenigde Arabische Emiraten; 17: Kenia; 22: Libanon; 24: Saoedi-Arabië; 31: Indonesië; 53: Maleisië. Na Nederland wordt de top-5 gevormd door België, VS, VK, Frankrijk en Canada. Bezoekers uit 76 landen.

Deze cijfers bevestigen dat de wereld een dorpsplein is. Wereldwijd bestaat op de sociale media gretigheid naar nieuws. Internet is een middel. En dit blog doet daar aan mee als schakel. Kortom: laat 1000 bloemen bloeien op internet. Op pogingen in de cultuursector om de informatievoorziening te centraliseren reageerde ik negatief. Dezelfde manier van denken bedreigt op termijn ook de verscheidenheid van de blogosfeer: ‘Het internet heeft de gevestigde media niet nodig. Voor de aanwas is het eerder andersom. De oudere media verouderen in snel tempo, en de nieuwe media volgen hun eigen logica. De twee komen vanzelf samen. Waar markt is. Elke poging om dat van bovenaf te willen regelen is een verstoring van een natuurlijk proces.’

Foto: Schermafbeelding ‘Top Views by Country for 7 days ending 2012-09-22 (Summarized)‘ van ‘George Knight‘ op WordPress.

Kritiek op Assange is niet transparant, en ik ben niet verbaasd

Yulia Taranova is kritisch over The World Tomorrow dat Julian Assange voor de Russische nieuwszender RT maakt. Een op initiatief van Vladimir Putin opgerichte zender die probeert de opinie te beïnvloeden als tegenwicht voor de vele Westerse zenders. Het bewierookt tamelijk kritiekloos het bewind van de voor de derde keer tot president geïnaugureerde Putin. Zoals overigens de meeste Amerikaanse nieuwszender ook tamelijk kritiekloos de zittende Amerikaanse regering volgen. Interessant is hoe Assange in dit plaatje past.

Taranova ziet een shiitische invalshoek. Reken maar na. In de eerste aflevering van The World Tomorrow heeft Assange Hassan Nasrallah van het shiitische Hezbollah als gast. Samen met het sjiitische Syrië en Iran is Hezbollah een Russische bondgenoot. In 2010 verschijnt Assange op een VN-conferentie in Genève namens IIPJDH zo citeert Taranova de Tribune de Genève. Uit het handelsregister blijkt dat de Iraanse Bassirzadeh Esmaeil Gholamreza voorzitter is. Bakchick.info zet in december 2010 kritische vragen bij deze relatie, maar citeert ook de directeur van IIPJDH dat het drie maanden gekost heeft om de voorzichtige Assange te laten komen: ‘… travaillé trois mois pour faire venir Julian Assange », ajoutant, « Ce fut très difficile. Il est prudent’.

Als gevolg van een persbericht over zijn aangekondigde optreden in de vierde aflevering van The World Tomorrow is de Bahreinse mensenrechtenactivist Nabeel Rajab door de Bahreinse autoriteiten in de cel gezet. Burgerrechtenbewegingen vragen zijn vrijlating. Indirect ondersteunt Assange hiermee de strijd van de shiitische meerderheid die door de zittende macht die uit soennieten bestaat rechten onthouden wordt.

Ondersteunt dit de conclusie van Taranova dat Assange een verborgen shiitische agenda heeft? Ik denk het niet. Als criticus van Putin en het Kremlin heeft Taranova gelijk dat WikiLeaks alleen geloofwaardig kan zijn als het geen partij kiest. Maar ze gaat voorbij aan het feit dat Assange door de Amerikaanse regering juridisch, publicitair, politiek en economisch zo wordt tegengewerkt dat het al anderhalf jaar op het randje balanceert. Waarbij bondgenoten van de VS als Zweden en Australië ingezet worden om Assange tegen te werken.

Taranova praat over een wereld waar Assange de luxe van het kiezen heeft, maar vergeet dat de VS hem in de armen van vreemde partners heeft gedreven. Ze richtte zich beter op het handelen van de VS dat de rechtsstaat te buiten gaat in het dwarsbomen van Assange. De reactie van Yulia Taranova in de Amerikaanse zakenkrant Forbes roept de vraag op hoe open haar agenda en die van Forbes in het neutraliseren van WikiLeaks eigenlijk is. Voor allen lijkt het gezegde op te gaan ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend‘.

Foto: Julian Assange en Nabeel Rajab in de vierde aflevering van The World Tomorrow

Interpol ontkent betrokkenheid bij arrestatie Hamza Kashgari

De arrestatie in Maleisië van de Saoedische journalist Hamza Kashgari en zijn terugzending naar thuisland Saoedi-Arabië heeft wereldwijd voor ophef gezorgd. In de Tweede Kamer stellen de PVV, VVD en PvdA kamervragen. De SP had ze willen stellen. De Saoedische koning had om zijn aanhouding verzocht. Hamza wacht executie wegens blasfemie en daarom springen mensenrechtenbewegingen en politici in de bres.

PVV en VVD besteden in hun vragen aandacht aan de rol van Interpol. Het gaat erom of Interpol voor Hamza Kashgari een  zogenaamde Red Notice heeft uitgevaardigd. Da’s de voorlopige aanhouding van een gezocht persoon om uitgeleverd te worden op basis van een aanhoudingsbevel of gerechtelijke beslissing. Een artikel in The Guardian van 10 februari gaf voedsel aan de geruchten. In een toevoeging van 12 februari ontkent een woordvoerder van Interpol haar eigen rol: ‘The assertion that Saudi Arabia used Interpol’s system in this case is wholly misleading and erroneous.’ In een persverklaring ontkent Interpol elke betrokkenheid. (zie reacties).

Interpol kreeg eerder kritiek toen het de Papoea-activist en vrijheidsstrijder Benny Wenda op verzoek van Indonesië in 2011 een Red Notice gaf. Dit houdt in dat Wenda Groot-Brittannië niet kan verlaten om zijn zaak te bepleiten in Brussel of Straatsburg. Plaatsing van Wenda op de Red Notice lijst heeft politieke gevolgen. Benny Wenda wordt met medewerking van Interpol geïsoleerd. Een nadeel van internationale samenwerking.

Maleisië verdedigt de aanhouding. Minister van Binnenlandse Zaken Hishammuddin Hussein verklaart dat zijn land geen veilige haven voor terroristen is. Hij laat doorschemeren dat Kashgari zonder tussenkomst van Interpol en op verzoek van Saoedi-Arabië is opgepakt en teruggestuurd. Kashgari was van plan naar Nieuw-Zeeland te vliegen toen-ie werd opgepakt. Onverklaarbaar blijft waarom Maleisië zo gehaast was met de uitlevering en zowel advocaten als de VN vluchtelingenorganisatie de toegang tot Hamza Kashgari ontzegde.

Het prestige van Saoedi-Arabië  ligt aan diggelen. Hoe de afloop ook is, de voorzichtige opening naar  de moderniteit en het Westen heeft een knauw gekregen. Mogelijk was dat precies de opzet van religieuze hardliners en politieke leiders die bang zijn door hervormingen hun positie te verliezen. Op de achtergrond speelt het conflict tussen soennieten en sjiieten. Het soennietische Saoedi-Arabië kent een minderheid van 15% sjiieten. In Bahrein hielpen in 2011 Saoedische troepen met het onderdrukken van sjiietische protesten.

Foto: Hamza Kashgari