Bewijs stapelt zich op dat Trump in januari 2021 een coup pleegde. Vandaar het ongeduld ‘Lock Him Up!’

Het bewijs is overweldigend dat voormalig president Donald Trump die in november 2020 7 miljoen minder stemmen kreeg dan Joe Biden en de verkiezingen verloor in januari 2021 een mislukte staatsgreep heeft gepleegd om het resultaat terug te draaien en president te blijven. Dat is een strafbaar feit waarvoor Trump tot nu toe nog niet aangeklaagd is, laat staan opgesloten zit in de gevangenis. Waarom Trump nog steeds vrij rondloopt wekt verbazing bij velen. De laatste week zijn veel nieuwe feiten naar buiten gekomen en lijkt Trumps vervolging uiteindelijk op gang te komen.

Een speciale commissie van het Huis onderzoekt de feiten rond de bestorming van het Capitool op 6 januari 2021 en voegt daar nu de bestuurlijke onregelmatigheden vanuit de toenmalige regering Trump aan toe. Dat leidt tot stevig bewijs tegen Trump, hoewel nog niet alle opdrachten en handelingen in kaart zijn gebracht. Dat gebeurt aan de hand van getuigenverklaringen.

Zoals Glenn Kirschner uitlegt is het niet essentieel voor het aanklagen van iemand wegens conspiracy dat die samenzwering ook is gelukt. Trumps plan waarvoor hij de ondergeschikte medewerker van het ministerie van Justitie (DoJ) Jeffrey Clark bereid vond om aan mee te doen bestond eruit dat de verkiezingsresultaten in zes staten waar Biden had gewonnen zouden worden overruled vanwege vermeende onregelmatigheden.

Weliswaar waren in de maanden voor januari 2021 geen onregelmatigheden geconstateerd door meer dan 50 rechters, maar zou Trump ermee op 6 januari 2021 de formele optelling van de Electoral Votes waar Biden een meerderheid van 306 tegenover 232 had hebben kunnen blokkeren. Zodat er een constitutionele crisis vol onzekerheden zou zijn uitgebroken. Trumps plan bestond eruit om door de bestorming van het Capitool op die dag de congresleden onder druk te zetten, chaos te creëeren en in dat niemandsland van juridisch onbekende wateren de macht te grijpen.

De VS zou dan niet langer een democratie zijn, maar door toedoen van Trump en de Republikeinse partij veranderd zijn in een bananenrepubliek waarin rechtstaat, grondwet en democratie bij het oud vuil waren gezet.

De achterliggende gedachte van Trump waren de verloren verkiezingen en zijn verlies aan macht om onderzoeken naar zijn frauduleus handelen nog langer te kunnen blokkeren omdat hij geen macht meer had over het DoJ. De Republikeinse wetgevers hoopten via Trump de macht te houden omdat ze beseffen dat ze op een reguliere manier niet langer landelijke verkiezingen kunnen winnen. Daarom zet de Republikeinse partij sterk in op wetten die de toegang tot de stembus voor kiezers van minderheidsgroepen blokkeert, hertekenen ze grenzen van districten en zijn ze zelfs bezig om het bestuurlijk mogelijk te maken dat niet het aantal stemmen bepaalt wie verkiezingen wint, maar het feit wie de stemmen telt. In dit geval zijn dat Republikeinse bestuurders in de swingstates die in de toekomst los van de resultaten kunnen bepalen wie er wint. Dat is zoals het in autoritaire landen als Wit-Rusland, Noord-Korea, China of de Russische Federatie gaat.

Het ongeduld is dus groot om Trump definitief de politieke arena uit te sturen. Als wordt bewezen dat Trump een coup heeft gepleegd, dan kan hij voorgoed uitgesloten worden van een politiek ambt. Dat is niet zozeer om Trump een lesje te leren, maar om te voorkomen dat hij en zijn meelopers het nogmaals proberen en dan wellicht succesvol zijn.

Dat het Trump in januari 2021 niet lukte om een coup te plegen was afhankelijk van enkele mensen in de top van het DoJ die zich ertegen verzetten. Die menselijke factor is echter een te zwakke garantie om de democratie veilig te stellen. De instituties moeten worden versterkt om zo’n greep naar de macht die Trump deed voor de toekomst te voorkomen. Mehdi Hasan verwoordt het gevoel waarom Trump nog steeds niet strafrechtelijk is aangeklaagd:

Geschiedenis van tweet die wijst op coup tegen Trump. Op internet veranderen berichten van betekenis als omstandigheden wijzigen

Het wereldwijdeweb verbindt het internationale met het lokale. Of dat Gasselte in Drenthe, de betwiste gebieden in Oost-Oekraïne of het Witte Huis in Washington is. Dat is er afwisselend aan. De vrijheid ervan staat trouwens onder druk. Niet alleen in ‘autoritaire regimes’ als de Russische Federatie of China, maar ook in de ‘onvolledige democratie’ de VS. Aldus de definiëring van die staten die volgt uit de Democratie-index 2016 van The Economist. Deze week gepubliceerd. Met Nederland op een 12e plek als ‘volledige democratie’.

Internetvrijheid en netneutraliteit zijn een kostbaar goed. Maar zoals de materiële opgang werd afgeremd door de schuldencrisis van 2008 -en het nooit meer als voorheen werd- dreigen 10 jaar later de immateriële verworvenheden waar we zo aan zijn gewend teruggedraaid te worden. Reden is de opkomst van autoritaire en populistische leiders. De liberale democratie ligt samen met de waarheid en de persvrijheid onder druk.

Het is van belang om ambitie en zelfvertrouwen te tonen en goed de krachten te organiseren die opkomen voor de democratie, de pluriformiteit, de mensenrechten en de vrijheid. Bij de pakken neerzetten is zinloos. Putin, Xi Jinping of Trump verslaan kan niet, maar hun beleid aan de orde stellen en de oppositie tegen hun beleid helpen organiseren kan wel. Dat is een internationale beweging. Zolang het duurt probeert dit blog z’n steentje daaraan bij te dragen. Recycling is een kenmerk van het wereldwijdeweb. Aspecten verdwijnen achter de horizon, maar kunnen weer opdoemen en nieuwe betekenis krijgen als de omstandigheden veranderen.

Neem bovenstaande tweet van 15 januari 2017 die door het Amerikaanse technologiebedrijf OpenGov op 26 januari 2017  wordt geretweet. De tweet was gebaseerd op mijn commentaar ‘Michael Hayden: Amerikaanse krijgsmacht zou Trump negeren’ van 29 februari 2016. Het bevatte een verwijzing naar een interview van generaal Michael Hayden in de show ‘Real Time with Bill Maher’ op 26 februari 2016. Hayden trok fel van leer en liet in het midden of de krijgsmacht opdrachten van Trump zou opvolgen als die volgens de krijgsmacht in strijd met de nationale veiligheid waren. De tweet vraagt of inlichtingendiensten het eind accepteren van hun internationale samenwerking indien president Trump dat onmogelijk maakt en of ze wellicht een staatsgreep tegen hem voorbereiden. Hayden probeerde in dit interview conservatieve en progressieve krachten tegen Trump te bundelen, en Trump en zijn entourage te waarschuwen. Hiertoe liet Hayden zich even in de kaarten kijken in een spel dat zich doorgaans achter de schermen afspeelt. Het is via het wereldwijdeweb weer even in herinnering gebracht bij Amerikaanse opiniemakers die zich wapenen in de strijd tegen de autoritaire Trump en veiligheidsdiensten met hun belang dat deels overeenkomstig en deels tegengesteld is aan dat van Trump.

Foto: Schermafbeelding van retweet op OpenGov, 26 januari 2017.

Grijpt de Amerikaanse veiligheidsindustrie in als Trump te ver gaat met zijn vrijage met Putin? Wacht de VS een coup?

Het meest raadselachtige aan de opstelling van Trump en de Republikeinen die hem navolgen over president Putin en de Russische Federatie is dat het in strijd is met jarenlang beleid dat de kern van de Republikeinse partij (GOP) volgde. Dat ging namelijk uit van een vijandbeeld van de Sovjet-Unie en de latere Russische Federatie dat hecht in de genen van de GOP leek verankerd. Dat is in een jaar volledig omgeslagen.

Er zijn allerlei verklaringen voor deze omslag die variëren van manipulatie van de beeldvorming door Republikeinse kopstukken tot zakelijke belangen van Trump en zijn kern van vertrouwelingen met Russische contacten (Paul Manafort, Carter Page, Mike Flynn) tot chantage van Trump uit zakelijke of seksuele redenen.

Maar het meest raadselachtige dat nog raadselachtiger is dan de omslag bij het voetvolk van de GOP is de terughoudende reactie van de veiligheidsindustrie. Trump dreigt de inlichtingendiensten te hervormen en het is onduidelijk wat hij hiermee bedoelt. Dat kan gaan tot en met de ontmanteling van het sinds de Tweede Wereldoorlog bestaande Five Eyes geïntegreerde samenwerkingsverband van inlichtingendiensten tussen de VS, VK, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland. Niet omdat Trump die samenwerking zal verbieden, maar omdat de andere partners er niet meer blindelings op kunnen vertrouwen dat Trump of zijn staf geen geheime informatie doorschuiven naar het Kremlin. En daarom de Amerikaanse diensten niet meer vertrouwen.

Vooralsnog zijn het Republikeinse senatoren van de oude stempel zoals John McCain en Lindsey Graham die in de openbaarheid de oppositie van binnenuit tegen Trump aanvoeren. Samen met de Democraten van wie sommigen zoals afgevaardigde John Lewis vinden dat Trump geen wettige president is. Mogelijk hopen Republikeinen zoals McCain het evenwicht binnen de regering door de aanstelling van ouderwetse houwdegens als minister van Defensie James Mattis, John Kelly tot minister van Binnenlandse Veiligheid en Mike Pompeo tot hoofd van de CIA zo bij te buigen dat de Rusland-factie van Trump voldoende wordt geneutraliseerd. En Putin niet tot de kern van de Amerikaanse krijgsmacht en inlichtingendiensten doordringt.

Maar wat als deze Republikeinen met hun nauwe contacten met de krijgsmacht, de inlichtingendiensten en de wapenindustrie inzien dat ze de strijd binnen de regering-Trump op zo’n manier gaan verliezen dat Putin vrij spel krijgt in het Pentagon en Foggy Bottom (Buitenlandse Zaken) waar de Rusland-vriendelijke Rex Tillerson op de nominatie van minister wacht. Gezien de grote economische belangen valt het niet te verwachten dat de veiligheidsindustrie zich niet zal verzetten als het tot het definitieve besef komt dat Trump hun belangen bedreigt. Dat zal samengaan met een verwijzing naar de bedreiging van de nationale veiligheid door Trump. Deels lijkt dat terechte zorg, deels is het ook een dekmantel om het financiële eigenbelang veilig te stellen.

In februari 2016 plaatste ik in een commentaar een video van een optreden van Bill Maher met dé lobbyist en vertegenwoordiger van de Amerikaanse veiligheidsindustrie en ex-directeur van de CIA en NSA Michael Hayden. Het is opzienbarend wat deze conservatieve hardliner suggereert en is opvallend slecht opgepakt. Namelijk dat als Trump als president de nationale veiligheid dreigt te schaden de krijgsmacht zijn orders niet zal opvolgen. Dat is een niet zo stille hint die Hayden geeft van een coup tegen Trump. Het is een optie die langzaam werkelijkheid dreigt te worden. Of het zover komt is de vraag, maar denkbeeldig is het niet.

Back to the Future met Trump. Macht aan het militair-industrieel complex

Tijdens de campagne voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen werd vaak de opmerking gemaakt dat Hillary Clinton terug wilde naar de jaren ’90 en Donald Trump naar de jaren ’50 van de vorige eeuw. Dat was hun toekomstvisie. Het tijdperk van respectievelijk de Democratische Bill Clinton en de Republikeinse Dwight Eisenhower. Er zit een kern van waarheid in deze constatering. Trump wil terug naar de culturele hegemonie van de VS van de jaren ’50 dat toen een overwegend wit, Angelsaksisch, protestant georiënteerd land was.

Het verschil is dat Trump en niet Eisenhower president is. De oud-generaal kwam in zijn afscheidstoespraak  met een waarschuwing tegen de macht van het militair-industrieel complex en de bedreiging ervan voor de democratie: ‘In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist. We must never let the weight of this combination endanger our liberties or democratic processes. We should take nothing for granted. Only an alert and knowledgeable citizenry can compel the proper meshing of the huge industrial and military machinery of defense with our peaceful methods and goals, so that security and liberty may prosper together.’ De jaren ’50 waren ook het tijdperk van Joe McCarthy, de hoorzittingen in het congres en de heksenjacht op communisten. Onder Trump kunnen de commies zomaar ingewisseld worden voor Mexicanen, moslims en progressieve journalisten.

Zoals het er nu op lijkt wil Trump terug naar de jaren ’50 met het doel precies dat te doen waar Eisenhower voor waarschuwde. Namelijk de macht van het militair-industrieel complex op peil houden en zelfs vergroten. Trump wil het Defensiebudget opschroeven. Daar duiden ook de namen van de kabinetsleden op die rouleren: oorlogshitsers die vanaf de heup schieten als Newt Gingrich, Bob Corker of John Bolton op Buitenlandse Zaken. Deels is dat in strijd met het beeld van isolationisme dat Trump in zijn campagne uitdroeg en van de andere kant is het ook in strijd met de afwijzing door het militair-industrieel complex van Trump. Lobbyist en oud NSA- en CIA-directeur Michael Hayden zei in februari 2016 in de show van Bill Maher dat de krijgsmacht president Trump zou negeren. Achteraf dat valt op te vatten als waarschuwing aan Trump om zich te voegen in de neoconservatieve agenda. Die omslag heeft inmiddels plaatsgevonden, want Trump moest zich voegen om niet alleen te staan. Oorlogshitsers zullen in de regering van Trump de macht hebben. De moeizame relatie met Iran die president Obama opbouwde zal snel afgebroken worden. En mogelijk tot oorlog leiden.

Het Kremlin zal niet blij zijn met deze ontwikkelingen. Niet alleen vanwege de onzekerheden van de komende Trump-regering waar het niet op kan anticiperen, maar ook vanwege de verandering in beleid. Zo steunen Newt Gingrich en Bob Corker de levering van letale wapens aan Oekraïne, zo merkt Reuters op in een bericht. Een doorbraak, omdat Obama die levering jarenlang blokkeerde. De liefde tussen president Putin en Trump zal snel over zijn als het behartigen van Amerikaanse belangen door Trump in strijd komt met de Russische belangen. Vooral in Oekraïne en het Midden-Oosten. Daarbij zal Trump buitenlandse oorlogen gebruiken als afleiding voor binnenlandse problemen die naar verwachting immens zullen zijn. Het ligt er dus maar net aan hoeveel macht de neoconservatieven in de nieuwe regering Trump kunnen nemen en in welke mate het geloof in de maakbare democratie van de regeringen Bush zal worden gerestaureerd. Hoe dan ook: Te Wapen!

Foto: ‘Rally Against the Integration of Central High School at the Arkansas state capitol building in Little Rock, 1959’. Credits: John T. Bledsoe

Donald Trump wint de presidentsverkiezingen

Donald Trump is de volgende president van de VS. De anti-establishment beweging van Trump heeft het gewonnen van de geoliede en dure campagne machine van Hillary Clinton. Ongewild een afstraffing van big money in de politiek. In die zin hebben burgers de politiek terugveroverd op belangengroepen die Wall Street, de veiligheidsindustrie en multinationals vertegenwoordigen. Het valt af te wachten hoeveel afstand Trump tot deze groepen neemt. Of kan nemen. Want hij heeft ze nodig. Met een ruim mandaat in het congres kan hij veranderingen doorvoeren. En conservatieve rechters in het Supreme Court benoemen.

De Democratische partij likt de wonden. Ook in Huis van Afgevaardigden en Senaat hebben ze verloren.  Het had met Bernie Sanders goud in handen. Volgens peilingen maakte de progressieve senator uit Vermont meer kans om Trump te verslaan dan Clinton. Maar het partij establishment liet de Clintons de partij kapen. De kandidatuur van Hillary Clinton was de afgekondigde ramp die zich vandaag uitbetaalt. De partij moet democratiseren om dit in de toekomst te voorkomen. Clinton is de hoofdoorzaak dat Trump heeft gewonnen.

Hoe Donald Trump met het establishment en het establishment met Trump omgaat is het raadsel dat op een antwoord wacht. In februari 2016 zei oud-chef van de CIA en NSA Michael Hayden in het programma van Bill Maher dat de krijgsmacht president Trump zou negeren. Deze gepensioneerde generaal verwoordt het standpunt van strijdkrachten en veiligheidsindustrie. Maher noemde dat een staatsgreep, een coup, wat Hayden wegwimpelde. Deze hardliner als lobbyist voor de veiligheids- en wapenindustrie liet weten dat zelfs hem de opstelling van Trump te gortig is. Maar volgens de grondwet moet de krijgsmacht de politiek volgen. Trump en de veiligheidsindustrie zullen zich moeten verzoenen. Wie het meest moet buigen naar de ander hangt af van de kracht van de instituties, de koers van Trump en de opstelling van de veiligheidsindustrie.

Julian Assange mag hopen dat hij via zijn intermediair en Trump-surrogate Roger Stone eindelijk de ambassade in London mag verlaten. WikiLeaks speelde een beslissende rol in het publiceren van de Podesta Email lekken die de manipulaties binnen de Democratische partij en de corruptie binnen de Clinton Foundation in de openbaarheid brachten. Volgens de veiligheidsdiensten opereerde Assange direct of indirect in samenwerking met het Kremlin. Assange openbaarde slechts het frauduleuze handelen van de Clintons. Een partij die zo’n kandidaat benoemt heeft verlies volledig aan zichzelf te wijten. Dat lijkt dan ook de grootste troost van deze uitslag, namelijk dat Hillary Clinton geen president wordt. Maar het is een schrale troost.

Foto: Schermafbeelding van deel ‘2016 election results‘, 9 november 2016.

Serieuze grappen met Bassem Youssef en Cenk Uygur

Een grappig, open, dynamisch en leerzaam (!) gesprek tussen de Egyptische Bassem Youssef en de Jonge Turk Cenk Uygur. Twee migranten uit het Midden-Oosten met humoristische neigingen. Maar ook geïntegreerde buitenstaanders die over Amerikaanse grenzen kunnen kijken en het Amerikaanse politieke bestel niet voor zoete koek slikken. De nadelen én voordelen ervan kunnen benoemen. Over de stand van de democratie in Egypte en Turkije, en in de VS. En over de tegencoup van Erdogan die de kans te baat neemt om gelijk maar alle oppositie uit te schakelen. Zijn de verschillen tussen die landen principieel of stukje bij beetje? In elk geval zijn Cenk en Bassem niet dol op autoritaire leiders zoals Trump, Putin, Erdogan of Sisi die burgerrechten het meest aan banden leggen. Bassem Youssef verwijst naar zijn show Democracy Handbook voor Fusion.

In het gesprek verwijst Bassem naar Citizens United. Dat is een gerechtelijke uitspraak uit 2010 die het grote geld in de politiek meer macht heeft gegeven en progressieven terug willen draaien. Het is een politieke lakmoesproef  geworden. Het komt overeen met de scheidslijn in de Democratische partij tussen aanhangers van Sanders en Clinton die respectievelijk wel en niet met urgentie het grote geld van het bedrijfsleven in de politiek terug willen dringen. Om zoals de critici zeggen de politiek weer terug te geven aan de burgers.

Wat te doen met Turkije? Vuile handen of een schoon geweten? De olifant in de kamer van VVD’er Han ten Broeke

Partijpolitiek is vervelend, maar volgens verdedigers ervan een onvermijdelijk kwaad. Maar is dat wel zo? Gisteren was bij Nieuwsuur een debat (na 21’40’’) over Turkije en de samenwerking met president Erdogan tussen VVD’er Han ten Broeke en D66’er Sjoerd Sjoerdsma. Vertegenwoordigers van een rechts-liberale en centrum-liberale partij die waarschijnlijk in een volgend kabinet gaan samenwerken. Ten Broeke en Sjoerdsma verschillen over de wenselijkheid om samen te werken met het regime van Erdogan dat volgens neutrale waarnemers steeds verder afglijdt in de richting van een autoritair regime. Sjoerdsma wil afstand nemen door de afspraken van de EU met Turkije op te schorten en Ten Broeke is de pragmaticus die vuile handen maakt.

Zin van zo’n debat waarin partijpolitieke uitgangspunten de boventoon voeren is dat het de gedateerdheid van de klassieke partijpolitiek aantoont. Het is niet alleen volledig losgezongen van de realiteit door de gesegregeerde wereldvreemdheid van de vertegenwoordigers ervan die vooral bestaat uit het toepassen van debatingtrucs, maar verdrinkt ook in het eigen gebrek aan samenhang en logica. Wat de zaak betreft heeft Sjoerdsma gelijk dat door de gewijzigde situatie in Turkije geen zaken meer gedaan kunnen worden met Erdogan. Ten Broeke weet dat, maar geeft het niet toe omdat premier Rutte namens de EU in het voorjaar credits heeft behaald met het bereiken van een afspraak met de toenmalige Turkse premier Ahmet Davutoğlu over de vluchtelingenstroom. De positie van Rutte is de olifant in de kamer die niet genoemd kan worden en het debat vrijblijvend en overbodig maakt. Verspilde moeite voor journalistiek, politiek en publiek.

De EU is een waardengemeneenschap waar democratie, mensenrechten en rechtstaat het uitgangspunt zijn. Niet alleen in theorie, maar ook in de praktijk. Daar moet naar gehandeld worden. Vertegenwoordigers van de EU moeten voortdurend bepalen of landen niet afglijden en er nog wel zaken gedaan mee kan worden. Want die relatie beschadigt de geloofwaardigheid van de EU. In het geval van Turkije gaat het nog verder omdat het land al sinds 1962 aspirant-lid van de EU is. Op 30 juni is volgens een bericht van Yahoo tijdens het recente EU-voorzitterschap van Nederland een nieuwe onderhandelingsronde gestart over Turks lidmaatschap. Dat was gezien de toenmalige situatie van de democratie in Turkije toen al ongewenst en is het er door de reacties van Erdogan op de mislukte coup alleen nog maar meer bizar op geworden. En als klap op de vuurpijl zit de VVD’er Han ten Broeke tegen zijn eigen gezond verstand en overtuiging in om partijpolitieke redenen deze concessies aan de Turkse regering te verdedigen. Dat is het failliet van de partijpolitiek.

Het gaat niet alleen om Turkije. Er zijn vele landen waarmee de EU warme relaties onderhoudt die beter teruggebracht zouden worden naar een laag niveau. Zoals vergelijkbare autoritaire regimes als Saoedi-Arabië, Bahrein, Syrië, Egypte, de Russische Federatie, China of Noord-Korea. Tot die landen zou de EU veel meer afstand moeten houden. De EU leeft niet op een eiland en moet het hebben van economische voorspoed. Het dient rekening te houden met interne en externe concurrenten, dus kan niet te kieskeurig zijn. Maar het moet wel eigen uitgangspunten centraal blijven zetten in de afwegingen over buitenlandse handel en politiek.

Dat is geen keuze voor ethische politiek boven pragmatisme, maar een keuze voor eigen geloofwaardigheid. Dat is een keuze voor sterke zelfwaardering en een sterk zelfbeeld. De huidige Turkse regering is de steun van de EU niet waard. Politici zouden er beter aan doen dat volmondig toe te geven en niet weg te vluchten in debatten die dienen om de waarheid te verhullen. Media moeten dit soort debatten niet meer uitzenden.

Foto: Still uit de uitzending van Nieuwsuur op 18 juli 2016. Met links Han ten Broeke (VVD) en rechts Sjoerd Sjoerdsma (D66). In het midden presentator Joost Karhof.

Turkse coup mislukt. In het nauw gebracht deed Erdogan via sociale media beroep op volk. Normaal wijst hij dat af

Het is jammer dat de couppoging van een deel van de Turkse strijdkrachten is mislukt. De strijdkracht heeft een traditie om de grondwet en het secularisme te beschermen. De claim dat president Recep Erdogan daar een loopje mee neemt en de democratische rechtsstaat buiten werking stelt is gerechtvaardigd. Kritiek is er eveneens op de regering die aanslagen niet weet te voorkomen. De relatie met IS en Koerden is getroebleerd.

Nog steeds is het onduidelijk wie er achter de coup zaten. Het zou vooral vanuit de luchtmacht gesteund zijn. Vaak is dat het meest Westerse onderdeel van een krijgsmacht. Erdogan verwijst als aanstichter naar de Turks-Amerikaanse islamprediker Fethullah Gülen waarmee hij sinds 2013 op voet van oorlog verkeert. Met deze verwijzing geeft Erdogan de VS een waarschuwing om in te binden. Gülen zou voor de CIA werken.

Door het mislukken van de coup komt Erdogan versterkt uit de strijd. Zo lijkt het. Maar het was op het randje ondanks het feit dat de couppoging slechts gesteund werd door delen van de krijgsmacht. De president heeft ook een deel van zijn geloofwaardigheid ingeleverd. Want uitgesloten van de gevestigde media nam hij zijn toevlucht tot sociale media (FaceTime). In 2013 veroordeelde hij sociale media die nu zijn redding waren als lastpost. Hetzelfde geldt voor Erdogans oproep aan het volk om te protesteren tegen de coup, terwijl hij anders volksprotest hard afwijst en neerslaat. Niets is tegenstrijdiger dan de logica van een autoritaire leider.

Michael Hayden: Amerikaanse krijgsmacht zou Trump negeren

Generaal Michael Hayden is oud-chef van NSA en CIA, en iemand die zich doorgaans opstelt als hardliner in de publiciteit. Als gepensioneerde generaal verdedigt hij in de vermomming van deskundige het standpunt van de strijdkrachten en de veiligheidsindustrie. Net als in Nederland zoals Medialogica van Argos TV in een reportage berichtte waar ‘sommige deskundigen verbonden zijn aan beveiligingsbedrijven en de wapenindustrie’. Bij Hayden is het niet anders zoals Glenn Greenwald in 2013 in een artikel uiteenzette: ‘Hayden is a partner in the Chertoff Group, a private entity that makes more and more money by increasing the fear levels of the US public and engineering massive government security contracts for their clients.’

Die Hayden dus die net als de Nederlandse Dick Berlijn zich anders voordoet dan hij is. Of de media vergeten die andere belangen te melden. Door continu het publiek angst aan te jagen probeert Hayden de uitgaven voor defensie te verantwoorden. Het maakt zijn uitlating over een mogelijke president Trump die door de top van de Amerikaanse krijgsmacht genegeerd zou worden er des te opvallender op. Bill Maher noemt dat een staatsgreep, een coup, wat Hayden wegwimpelt. Een conservatieve hardliner als lobbyist voor de veiligheids- en wapenindustrie laat weten dat zelfs hem de opstelling van Trump te gortig is. Het progressieve publiek reageert dol van enthousiasme. De angst richt zich op de nieuwe, gemeenschappelijke vijand: Donald Trump.

Dood in beeld

De dood loert overal. Het meest in de strijd. Cineasten en fotografen in de frontlinie lopen een verhoogd risico. Ze worden opgemerkt. Hun status als non-combattant is niet altijd helder. Of wordt soms niet gerespecteerd. De Egyptische fotograaf Ahmed Samir Assem neemt de soldaat op de korrel die hem met een welgemikt schot raakt. En doodschiet. Bijna terloops wijkt het geweer naar links: bam. Daar bij de belegering van de kazerne door pro-Morsi aanhangers. Bij deze vorm van journalistiek hoort de grove korrel. Op beeld en in beeld. De afloop spat uiteen in gruzelementen. Splinters, scherven, diggelen, duizend stukken. Eind.

Foto: Robert Capa, ‘Loyalist Militiaman at the Moment of Death‘. Spaanse Burgeroorlog, 1936.