Wie heeft de controle over Interpol? Documentaire toont bederf en machteloosheid van de wereldpolitie

Uit de Franse documentaire ‘Interpol, une police sous influence?’ (Duitse titel: ‘Interpol – Wer kontrolliert die Weltpolizei?’) van Samuel Lajus blijkt dat de grootste boef Ron Noble is. Opvallend is dat de Amerikaan Noble van 2000 tot 2014 secretaris-generaal van Interpol was. De hoogste baas. Er blijkt iets fundamenteel fout te zitten bij deze internationale politie-organisatie met het hoofdkantoor in het Franse Lyon. De documentaire is gebaseerd op jarenlang onderzoek van de onderzoeksjournalisten Mathieu Martinière en Robert Schmidt.

Probleem is dat Interpol met 50 miljoen euro te weinig budget had om doelmatig te opereren en Noble daarom samenwerking aanging met private partijen, zoals wereldvoetbalbond FIFA, tabaksfabrikant Philip Morris of de farmaceutische industrie de Dolder Group. Interpol verbond zich aan de duivel, werd kwetsbaar en verloor aan eigen onafhankelijkheid. Het wordt gestuurd door deelbelangen. En als de samenwerking met bedrijven op een laag pitje wordt gezet, dan zijn er nog landen als Singapore of Qatar die zich inkopen in Interpol. En er hun belangen veiligstellen. Feitelijk wordt de bestrijding van cybercrime uitbesteed aan de Amerikaanse techbedrijven. Tekenend is de reactie van Kris d’Hoore die bij Interpol verantwoordelijk is voor een zorgvuldige procedure (due diligence). Zijn machteloosheid tekent de machteloosheid van Interpol. Uit deze documentaire blijkt dat Interpol een machteloze en gecorrumpeerde organisatie is. Het moddert door. 

Assange zegt Ecuadoriaanse ambassade te verlaten. Na uitspraak VN over zijn zaak

‘This is an application framed by political events, but at its heart, it is about a person who has been deprived of his liberty in an arbitrary manner for an unacceptable length of time. If all the names, details and events were redacted, it could be distilled to the simple and irrefutable fact that a political refugee, who has never been charged, has been deprived of their liberty for nearly four years, and confined in a very small space for over two years. The matter has come to a head because his mental and physical health are imperiled. This situation does not only affect him, but also his young children who are being denied the protection and affection of their father. The situation is in urgent need of a remedy. WGAD has both the power and the duty to grant it.’ Aldus de conclusie van het verzoek van Julian Assange aan de United Nations Working Group on Arbitrary Detention (WGAD) die op vrijdag 5 februari in Genève uitspraak doet in zijn zaak.

Het is een merkwaardige ontwikkeling in een kwestie die al sinds 19 juni 2012 loopt toen WikiLeaks-voorman Julian Assange naar de ambassade van Ecuador in Londen vluchtte. Hij vreesde door de Britse regering via Zweden naar de VS uitgewezen te worden om daar door een geheime jury berecht en levenslang opgesloten te worden wegens spionage. Zweden en de VS zijn hechte bondgenoten die door de recente militaire expansie van de Russische Federatie in Europa alleen nog maar meer naar elkaar toe zijn getrokken. Niet toevallig verschijnen artikelen in de Britse pers over Zweden dat het front in de nieuwe koude oorlog zou zijn.

Assange neemt een dubbele gok. Want hij weet niet hoe de WGAD beslist en weet evenmin hoe de Britten in samenspraak met de Zweden en Amerikanen reageren. Zelfs niet als de uitspraak voor hem gunstig is. Het bericht in de tweet kan ook bedoeld zijn  om de zaak onder aandacht te brengen van de publieke opinie. Assange heeft al eerder beweerd de Ecuadoriaanse ambassade te verlaten, zonder dat ook werkelijk te doen. Assange heeft een slechte gezondheid en zegt betere verzorging nodig te hebben dan hij nu kan krijgen.

Foto: Schermafbeelding van tweet van WikiLeaks, 4 februari 2016.

Zweden komen naar Londen om Assange te verhoren. Doorbraak?

Eindelijk gerechtigheid in de zaak Assange? Het Zweedse openbaar ministerie biedt voor het eerst aan om naar de Ecuadoriaanse ambassade in Londen te komen om Julian Assange daar te verhoren. Hij is daar in juni 2012 heengevlucht omdat hij vreesde voor uitlevering naar de VS via Zweden. Een optie waar de advocaten van Assange al herhaaldelijk op gewezen hebben. De Zweden weigerden tot nu toe om Assange te verhoren of anderszins deze zaak vlot te trekken. Het ging om een vooronderzoek. Ze lieten het slepen zonder dat er een aanklacht tegen Assange bestond. Op deze ontwijkende manier van handelen kwam ook in Zweden kritiek. Politieke en rechterlijke autoriteiten verscholen zich achter elkaar. De eersten beweerden dat de laatsten volstrekt autonoom konden handelen, hoewel feitelijk de politiek het laatste woord heeft over de aanpak in de zaak Assange. Zweden is een van de trouwste bondgenoten van de VS in Europa. Nu lijkt er een doorbraak.

Foto: Tweet van Wikileaks, 13 maart 2015.

In de media bestaan geen christenterroristen. Komt dat te dichtbij?

Een betrokken en bezorgde burger kan alleen maar het debat in de Tweede Kamer van gisterenavond over de aanslag in Parijs hoofdschuddend bekeken hebben. Over het gekissebis, de bewust foute framing en de alom aanwezige onmacht. Met Geert Wilders die de grootste onzin verkoopt (‘En natuurlijk zijn niet alle moslims terroristen. Maar wel zo ongeveer alle terroristen vandaag de dag zijn moslim’) en er nog mee wegkomt ook.

Want wat zegt het cijfer ander dat minder dan 2% van de terroristische aanslagen in de EU door moslims wordt gepleegd? Dean Obeidallah die zich baseert op jaarrapporten over terrorisme van Interpol zet het voor The Daily Beast op een rijtje. En vooruit laat het ietsjes meer zijn, maar 50% is het zeker niet. Het blijkt dat vooral separatistische groepen op Corsica, in Griekenland, Italië of Oost-Oekraïne voor geweld zorgen.

We hoeven de moslimterroristen van Charlie Hebdo niet goed te praten, maar moeten niet net doen alsof ‘zo ongeveer alle terroristen moslim zijn’. Da’s klinkklare onzin. Waarom de media de onwaarheden van Wilders niet beter ontmaskeren is het raadsel. Want zo blijft de verdachtmaking in onze achterhoofden rondspoken. Beeldvorming is toch het ding van de media? Waarom laten ze het zo afweten en volgen gedwee de agenda van de politiek? Is hun rol niet eerder die van controleur van de macht? Dat weten media goed te verbergen.

Foto: Still uit Alexander Nevsky (1938) van Sergei Eisenstein.

Oekraïense oud-president Janoekovitsj nu gezocht door Interpol

Op verzoek van de Oekraïense regering is de vorige Oekraïense president Viktor Janoekovitsj door een speciale commissie van Interpol op een lijst van gezochte personen gezet, aldus een bericht in Kiyv Post. De zogenaamde Red Notice. Ook zijn zoon Oleksandr en de oud-premier Mykola Azarov zouden op de lijst gezet zijn, maar die zijn op dit moment op de site van Interpol nog niet terug te vinden.

Nog een maand geleden weigerde Interpol om Janoekovitsj en zes oud-leden van zijn regering een Red Notice te geven. Interpol vreesde dat het verzoek van Oekraïne politiek gemotiveerd was. Janoekovitsj bevindt zich in Rusland waar hij onlangs door regisseur Oliver Stone geïnterviewd  werd voor een documentaire over zijn eigen leven. Praktisch betekent dit als Rusland hem niet uitlevert aan Oekraïne hij Rusland niet kan verlaten.

De kritiek dat Interpol zich politiek laat gebruiken komt niet uit de lucht vallen en heeft wel enige grond. Zo kreeg Julian Assange van Interpol zonder dat er ook maar ergens een aanklacht tegen hem liep een Red Notice aan zijn broek of de West-Iriaanse vrijheidsstrijder Benny Wenda, terwijl de Libische leider Moammar Kadaffi het nooit verder schopte dan een Orange Notice. Interpol weet niet altijd de vermenging van opsporing en politieke actie te vermijden, en krijgt daar volop kritiek voor. Dat verklaart de aarzeling over Janoekovitsj.

Omdat Oekraïne het meest corrupte land van Europa is en politiek en bedrijfsleven er vast verstrengeld zijn heeft de Oekraïense regering waarschijnlijk overtuigend aan kunnen tonen dat oud-president Janoekovitsj de wet heeft overtreden en georganiseerd geld uit de staatskas verduisterd heeft. Er zijn dus in dit geval genoeg niet-politieke redenen om hem op te pakken en te berechten. Maar met plaatsing op de Red Notice lijst van politieke figuren als Janoekovitsj, Assange of Wenda -of wie weet huidige Oekraïense machthebbers- maakt Interpol zich telkens weer kwetsbaar. Het kan niet echt de schijn wegnemen een onderonsje te zijn van machtige landen die Interpol onder druk zetten en misbruiken om hun eigen politieke agenda door te voeren.

Foto: Schermafbeelding van een Red Notice van de Oekraïense oud-president Viktor Janoekovitsj die gezocht wordt door Oekraïne, 12 januari 2015.

Pussy Riot ontmoet Assange in Londen. Dissidenten onder elkaar

Vandaag slikten Julian Assange en zijn advocaten een bittere pil door de uitspraak van het Zweedse hof van beroep. The Guardian vat het samen. Het Europees arrestatiebevel dat op initiatief van aanklager Marianne Ny tegen hem is uitgegaan -ongebruikelijk omdat er geen aanklacht tegen hem loopt- wordt niet ingetrokken. Zodat Assange zich genoodzaakt ziet in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen te blijven waar hij nu al 885 dagen verschanst zit. Assange heeft vermoedens dat uitwijzing naar Zweden gevolgd zal worden door een uitleveringsverzoek van de VS. Een grand jury in Virginia heeft in het geheim in december 2010 een zaak wegens spionage tegen hem voorbereid. Hij wordt verdacht van seksuele intimidatie van twee vrouwen in Zweden, wat-ie ontkent. Er zijn vele tegenstrijdigheden. Het betreft dus een onderzoek in een mogelijke zaak.

De uitspraak biedt Assange ook perspectief, hoewel dat pas later speelt. De aanklagers krijgen een tik op de vingers van het hof omdat ze zich onvoldoende inspannen om te zaak tot een goed einde te brengen: ‘The Court of Appeal notes, however, that the investigation into the suspected crimes has come to a halt and considers that the failure of the prosecutors to examine alternative avenues is not in line with their obligation – in the interests of everyone concerned – to move the preliminary investigation forward.’ Aanklagers konden de zaak blijven vertragen vanwege de scheiding der machten die bemoeienis van de politiek verhindert. Door de uitspraak van het hof is dat veranderd omdat het een aanwijzing vanuit de rechterlijke macht zelf is.

Pussy Riot en Julian Assange zitten in het kamp van de tegenbeweging en zijn door hun marginale positie gedwongen elders bescherming te zoeken. Het chiasme van de dissident. Edward Snowden kan er nog aan toegevoegd worden. Hij verblijft gedwongen in de Russische Federatie omdat tijdens een overstap in Moskou zijn paspoort door de regering-Obama werd ingetrokken en hij strandde. Pussy Riot, Julian Assange en Edward Snowden zijn voorstanders van informatievrijheid en transparantie, een ruime interpretatie van de vrijheid van meningsuiting en tegenstanders van de inperking van burgerrechten door spionage van burgers. Maar Snowden geniet bescherming van president Putin, Assange maakte in 2012 een reeks praatprogramma’s met niet-Russische dissidenten die op de Russische propagandazender Russia Today werden uitgezonden terwijl Pussy Riot felle oppositie tegen het regime van Putin voert. Onmin hebben ze gemeenschappelijk.

NOS begrijpt het na vier jaar nog steeds niet: de kwestie-Assange

Waarschijnlijk praat een NOS-journalist de BBC na. Die zegt dat er ‘charges’ (aanklachten) tegen Assange zijn en dat-ie vervolgd wordt. Onzin. Julian Assange wordt niet verdacht van seksueel geweld tegen vrouwen. Hij wordt verzocht naar Zweden te komen om mee te werken aan een politie-onderzoek. Wat hij, z’n advocaten of de Ecuadoriaanse regering al meermalen hebben voorgesteld. Om een uitweg te zoeken voor Assanges verblijf in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen. Op voorwaarde dat de Zweedse regering de garantie geeft dat Assange niet uitgeleverd wordt aan de VS. De Zweedse regering heeft formeel de bevoegdheid voor deze garantie, maar verschuilt zich achter de Zweedse aanklager die zo’n garantie niet kan geven. In Zweden is politiek alleen onderhorig aan het recht als het de politiek uitkomt. Het is lastig voor de bureauredacteur van de NOS om het allemaal te begrijpen. De zaak speelt pas sinds augustus 2010. Assange gaan in hoger beroep.

Foto 1: Schermafbeelding van NOS-bericht ‘Arrestatiebevel Assange blijft’, 16 juli 2014.

Foto 2: Schermafbeelding van FREE ASSANGE NOW – FAQ, 16 juli 2014.

Democracy Now! interviewt Assange. Is er zicht op gerechtigheid?

Amy Goodman van Democracy Now! interviewt Julian Assange in de Ecuadoriaanse ambassade in Londen. Waar hij tegen zijn zin nu al twee jaar verblijft. Hij is meer dan 1300 dagen zonder aanklacht min of meer gedetineerd. Opmerkelijk in een westerse rechtsstaat, wat Zweden suggereert te zijn maar praktisch niet altijd is. Er is echter beweging in de zaak. De Zweedse overheid kan niet langer vertragen. Sinds 1 juli maakt nieuwe Europese wetgeving het voor verdachten die op een bepaalde manier van hun vrijheid beroofd zijn mogelijk om hun onschuld aan te tonen. Dat bewijs kan naar verluidt de Zweedse politie overleggen. De rechts-conservatieve regering kan zich niet langer aan de rechtsgang onttrekken wat het nu al sinds 2010 doet door Assange te beschuldigingen, maar niet te horen. Assange vermoedt dat Zweden hem zal uitleveren aan de VS waar een geheime Grand Jury een zaak tegen hem heeft voorbereid. Daar dreigt-ie opgesloten te worden zonder zich te kunnen verdedigen. Hier is de volledige versie van het interview te zien.

Hoe te stemmen voor Europa als heersende klasse oorlog tegen de waarheid voert?

Update 22 mei: Vandaag Europese verkiezingen. Moeilijke keuze voor velen. Wel stemmen of niet stemmen? En als men de gang naar de stembus maakt op welke partij moet men dan stemmen? Van welke thema’s laat men de keuze afhangen? Volgt men de agenda van de politieke partijen zoals die blijkt uit advertenties, flyers en politieke programma’s of volgt men de agenda van zichzelf? Als dat laatste al goed mogelijk is in onze informatiemaatschappij. Zo’n keuze gaat wellicht dwars tegen de consensus in die ons wordt ingefluisterd. 

Klopt de bewering van Henrik Alexandersson -assistent van Europarlementariër voor de Zweedse Piratenpartij Christian Engström- dat ‘de heersende klasse en de regeringen een oorlog tegen de waarheid zelf voeren’? Hij onderbouwt het in ‘The ruling class wages war against on truth itself’. Volgens hem gaan regeringen tot het uiterste om critici te vervolgen en op te sluiten die de waarheid vertellen over wat er aan de hand is, terwijl ze in naam de mensenrechten propageren. Terzijde, een staaltje van die dubbelzinnigheid is een conferentie over internetvrijheid die juist de opzet heeft om die vrijheid in te perken. De Newspeak van Orwell in werking. 

Voorbeeld van een criticus die door het establishment is koudgesteld is Craig Murray, de Britse oud-ambassadeur in Oezbekistan. Vanuit de marge doet-ie verslag van z’n opkomen voor mensenrechten. Hij is een medestander van Julian Assange. Murray valt op dat de Britse gevestigde klasse zich niet kan voorstellen dat Britse militairen of ministers voor het Internationaal Strafhof in Den Haag voor oorlogsmisdaden terecht moeten staan. Over BBC-journalist Gavin Esler die deze waarheid niet wil horen: ‘Het feit dat door Irak binnen te vallen Britse ministers verantwoordelijk waren voor meer doden dan Milosevic, of zelfs Charles Taylor, is iets waarvan hij ergens, diep van binnen, bewust is als van een abstracte waarheid, maar hij heeft zichzelf gecensureerd het in zijn wereldbeeld in te voegen.’ Westerse censuur is zowel individueel als institutioneel.

Censuur houdt uit de openbaarheid wat niet gehoord mag worden. Soms met grove maatregelen, vaak met zachte hand en door zelfcensuur van politici en journalisten. Klokkenluiders die tegen gevestigde belangen ingaan worden beschuldigd door gefabriceerde waarheden die hun functioneren beperkt of soms zelfs onmogelijk maakt. Denk aan Edward Snowden wiens paspoort door de VS eenzijdig en tegen alle mensenrechten in ingetrokken werd toen hij vanuit Hong Kong naar Rusland vluchtte of Julian Assange die zonder reden op een zogenaamde Red Notice lijst van Interpol werd gezet zonder dat er ooit bij enige rechtbank een aanklacht tegen hem is ingediend. Hij moest vluchten naar de Ecuadoriaanse Ambassade in Londen. Hoe beschamend is de behandeling van Assange en Snowden en wat zegt dat over u of mij?

Alexandersson verwijst naar een artikel in Der Spiegel over het koudstellen van de Duitse Bundestag. De gevestigde partijen uit de grote coalitie van kanselier Merkel laten zich onmachtig maken in een koehandel die Duitse steun voor Amerikaans beleid koopt en Edward Snowden en rechtsprincipes laat vallen. Alle Duitse bezwaren over de NSA worden door de christen- en sociaal-democraten ingeslikt. Het is zelfs zo dat iedereen die met Snowden in contact komt inclusief parlementsleden gecriminaliseerd zullen worden. Die dreiging intimideert en schrikt af. Het absurdisme van de macht is dat Duitse politici die volgens hun mandaat voor de mensenrechten wensen op te komen de dreiging van strafrechtelijke aansprakelijkheid boven het hoofd hangt.

Europese Verkiezingen komen eraan en de macht is gek geworden. Het verliest de principes waar alles om begonnen is uit het oog. Wat te doen? Het is zaak om op een partij te stemmen die principieel ingaat tegen dat machtsmisbruik en zich niet laat intimideren door de macht om die principes in te slikken. Zelfs in een nationaal of Europees parlement. Kortom, kies een partij die zich niet van de wijs laat brengen en de principes van de rechtsstaat of zelfs de werking van de parlementaire democratie niet inlevert voor een gascontract, een voorkeursbehandeling door president Obama of door het opofferen van rechtsprincipes. Alexandersson merkt op dat er reden tot zorg is, maar ook de kans om bij de Europese Verkiezingen tegen deze dwaasheid te stemmen. Voor een assistent van piraat Christian Engström lijkt de keuze duidelijk. Ik deel zijn keuze.

Langzaam komt een oplossing voor de kwestie-Assange in zicht

De Portugees-Zweedse Marcello Ferrada de Noli prikt in een open brief door de argumenten van het Zweedse establishment in hun verdediging van de zaak Assange. Met de VS heeft de conservatieve regering Reinfeldt nauwe banden. Traditiegetrouw vooral met neoconservatieve Republikeinen. De oprichter van WikiLeaks is al 1155 dagen in z’n bewegingsvrijheid beperkt zonder aangeklaagd te zijn. Hij vreest doorverwijzing naar de VS als-ie naar Zweden uitgewezen wordt om ondervraagd te worden in een politie-onderzoek vanwege seksueel misbruik van twee vrouwen. Op deze justitiële dwaling waarvoor aanklager Marianne Ny verantwoordelijk is komt in Zweden steeds meer kritiek. Onder meer van parlementslid Johan Pehrson van de Liberale Volkspartij.

Ferrada de Noli verwijt de Zweedse procureur-generaal Anders Perklev hypocrisie. Onder verwijzing naar de scheiding der machten heeft Perklev de opmerkingen van Pehrson veroordeeld. Theoretisch heeft de procureur-generaal gelijk indien die scheiding der machten feitelijk zou bestaan en de rechterlijke macht onafhankelijk was. Maar da’s in Zweden niet het geval.  Juist in de zaak-Assange heeft de partijpolitiek vanaf het begin de vervolging van Assange gestuurd. In de aanklacht eerst door de sociaal-democratische partij die in 2010 aan de macht was en na een verloren verkiezing vooral door de conservatieve regering Reinfeldt.

Het is van tweeën een. Of alle politici onthouden zich van commentaar op de rechtsgang en de positie van personen die deel uitmaken van een onderzoek. Of alle politici mogen hun mening geven. De selectieve verontwaardiging van procureur-generaal Anders Perklev is krom. Hij meent niet alleen de liberale parlementariër Johan Pehrson die een oplossing uit de patstelling zoekt de les te kunnen lezen, maar doet alsof premier Reinfeldt, de huidige ministers Bildt of Haglund, of oud-minister Thomas Bodström zich nooit met de zaak-Assange hebben bemoeid. Er zijn voldoende feiten en citaten die dat weerspreken.

Het schaduwspel tussen Zweedse politiek en rechterlijke macht heeft lang genoeg geduurd. Het beschadigt het image van een land dat telkens een portie mensenrechten inzet om de eigen scheve schaatsen aan het gezicht te onttrekken. Zoals een wapendeal met Saoedi-Arabië. Om nog iets van de geloofwaardigheid in het buitenland te redden kan het niet langer vertragen. Of het nu de inmenging van de politiek is die de zaak compliceert of omdat de procureur geen rechtmatige zaak tegen Assange heeft is bijzaak. Zweden moet verantwoordelijkheid nemen om zo snel mogelijk een oplossing te vinden. Wie weet kan premier Rutte bemiddelen bij vice-premier en leider van de Liberalen Jan Björklund. In de EU ook deel van de ALDE-fractie.

Hoe draait het Zweedse establishment van partijpolitiek, rechterlijke macht en media een eind aan de zaak-Assange? Want de justitiële dwaling is nu al ruim drie jaar een steen in de maag van de Zweedse samenleving. Dat kan niet blijven duren en moet tot een einde worden gebracht. De oplossing is politiek. Met alle tegenstrijdigheden die het in zich heeft verschuilt de regering-Reinfeldt zich achter het primaat van de rechterlijke macht. De Zweedse opperrechter Stefan Lindskog maakte in april 2013 in een lezing in Australië duidelijk dat het echter de politiek is die het laatste woord heeft over de positie van Julian Assange.

Foto: Luchtschip de USS Akron onder constructie, 1930.

Zie hier voor het dossier Assange op dit blog.