Het nieuwe religieuze normaal: intolerantie geframed als tolerantie. Met in de hoofdrol koning Hamad bin Isa Al Khalifa van Bahrein

Een opvallend bericht op mijn favoriete website ChristianHeadlines.com. Het gaat over een ontmoeting van religieuze leiders in Los Angeles op 13 september om te spreken over religieuze tolerantie. Van de drie monotheïstische godsdiensten waren vertegenwoordigers aanwezig. Als initiatiefnemer en schrijver van het document ‘Bahrain Declaration for Religious Tolerance’ werd de aanwezige politieke leider van Bahrein koning Hamad bin Isa Al Khalifa voorgesteld. Maar de bijeenkomst had een soennitisch karakter en was een schijnvertoning over religieuze tolerantie. Dat kritiekloos werd opgepikt door Amerikaanse conservatief-christelijke media. Koning Al Khalifa is het tegendeel van religieuze tolerantie. Mijn reactie bij het bericht:

What if religion is the problem? Let’s say if it is a case of short-sightedness. So, it would be wise, in preventing that, to meet representatives of all beliefs. Not only leaders of religious organisations.

By the way, the Sunni King Hamad bin Isa Al Khalifa of Bahrain is widely known for suppressing and crushing the opposition of the majority Shiite community. With the help of the Sunni leadership of Saudi Arabia. He has not spearheaded a movement of tolerance, but a movement of intolerance. Hamad bin Isa Al Khalifa is the example of religious repression.

Amnesty International says in a report from 21 August 2012: ‘However, the government’s response has only scratched the surface of these issues. Reforms have been piecemeal, perhaps aiming to appease Bahrain’s international partners, and have failed to provide real accountability and justice for the victims. Despite the authorities’ claims to the contrary, abuses continue to be committed against those who oppose the Al Khalifa family’s rule. The government is refusing to release scores of prisoners who are incarcerated because they called for meaningful political reforms, and is failing to address the Shi’a majority’s deeply seated sense of discrimination and political marginalization, which has exacerbated sectarian divisions in the country.’

It is one or the other. Or the other religious leaders who met with him are not well-informed about the unilateral view of religious tolerance by their interlocutor Hamad bin Isa Al Khalifa. Or they are aware of it and keep it silent.

If Veronica Neffinger was a well-informed and objective journalist who knows what she is talking about, she should have mentioned the details of the religious intolerance of King Hamad bin Isa Al Khalifa of Bahrain. But she did not.

Foto 1: Schermafbeelding van deel artikel ‘Jewish, Christian, and Muslim Leaders Join Together to Advocate for Religious Tolerance’ van Veronica Neffinger op ChristianHeadlines.com, 14 september 2017.

Foto 2: Schermafbeelding van tweede pagina van  rapport ‘BAHRAIN: FURTHER INFORMATION: BAHRAINI ACTIVIST SENTENCED TO THREE YEARS: NABEEL RAJAB’ van Amnesty International, 21 August 2012, Index number: MDE 11/051/2012.

Paglen praat over geheimzinnigheid. En decodeert met z’n kunst

Kunstenaar en de Amerikaanse burgerrechtenactivist Trevor Paglen is good fun. Hij is vergelijkbaar met kunstenaars als Jonas Staal, de Zwitserse Mediengruppe Bitnik! of het Tsjechische Ztohoven die vol kritiek op vanzelfsprekendheden en met gezonde nieuwsgierigheid naar systemen en structuren op het raakvlak van beeldende kunst, onderzoeksjournalistiek, maatschappij- en mediakritiek, activisme en politiek opereren.

Trevor Paglen verbeeldt in een toespraak op de onlangs in Hamburg gehouden ‘hackers’-conferentie 30C3 de opbouw van de controlestaat door overheden en plaatst kritische noten bij geheime programma’s die voor burgers verborgen moeten blijven. Hij tracht aan de hand van niet-geclassificeerde gegevens de tegenstrijdigheden van geheime diensten aan te tonen en aan het licht te brengen. Z’n opzet is om er met z’n kunst voor te zorgen dat burgers ‘als nieuw’ en fris tegen de geheimzinnigheid van overheden aankijken.

In het Van Abbemuseum is nog tot 6 januari de presentatie Code Names van Paglen te zien. De Frankfurter Allgemeine besteedde vorige week in een artikel dat schetst hoe 1000 ogen naar ons kijken aandacht aan z’n foto’s van NSA-afluisterstations. Trevor Paglen toont aan hoe relevant en onmisbaar beeldende kunst kan zijn.

Foto: Afluisterstation van de NSA in West-Virginia. Credits: Courtesy Metro Pictures, Siegel.

Delivery for Mr. Rajab. Mediengruppe Bitnik! test de marges

Verzenden van een pakket met camera over de post is een kunst. Of kunst? In elk geval een project op het raakvlak van mediakunst, toeval, transport, politiek en activisme. Via een gat wordt de reis gedocumenteerd. De naar de Ecuadoriaanse ambassade in Londen gevluchte Julian Assange is de afzender. De Bahreinse mensenrechtenactivist Nabeel Rajab de geadresseerde. Rajab werd naar aanleiding van zijn optreden in het vierde deel van Assange’s The World Tomorrow door de Bahreinse autoriteiten in de cel gegooid. Voelt Assange zich daar schuldig aan? Het Zwitserse kunstcollectief !Mediengruppe Bitnik voert het project uit. Een eerste pakketje strandde bij de douane in Dubai. Een tweede is inmiddels op reis gestuurd. Hoe ver komt het?

Social-sound.nl omschrijft wat Bitnik doet: ‘(..) !Mediengruppe Bitnik onderzoekt de potentie van micromedia in een wereld van masssamedia. Het collectief is gespecialiseerd in hacking. Echter niet alleen in technologische zin, maar ook in culturele en sociale zin. Ze gebruiken media- en communicatietechnologieën op manieren waarop ze niet bedoeld zijn en stellen daarmee sociale kwesties aan de kaak.’ Deze specifieke ontregeling van het algemene levert onverwachte vragen en antwoorden op. Hoe wordt een pakketje over de wereld vervoerd? Hoe zien de locaties eruit waar het pakketje passeert? Hoe werkt de post? En in dit geval: bereikt het pakketje Nabeel Rajab? The medium is the message. Zie hier voor een eerder project van Bitnik.

Live webcam en twitter live feed zie hier.

Foto 1: ‘Day 28 | 16:10:55 GMT | Label is being scanned by postal officer‘.

Foto 2: ‘Day 28 | 16:08:25 GMT | Will post office accept the parcel?‘

Kritiek op Assange is niet transparant, en ik ben niet verbaasd

Yulia Taranova is kritisch over The World Tomorrow dat Julian Assange voor de Russische nieuwszender RT maakt. Een op initiatief van Vladimir Putin opgerichte zender die probeert de opinie te beïnvloeden als tegenwicht voor de vele Westerse zenders. Het bewierookt tamelijk kritiekloos het bewind van de voor de derde keer tot president geïnaugureerde Putin. Zoals overigens de meeste Amerikaanse nieuwszender ook tamelijk kritiekloos de zittende Amerikaanse regering volgen. Interessant is hoe Assange in dit plaatje past.

Taranova ziet een shiitische invalshoek. Reken maar na. In de eerste aflevering van The World Tomorrow heeft Assange Hassan Nasrallah van het shiitische Hezbollah als gast. Samen met het sjiitische Syrië en Iran is Hezbollah een Russische bondgenoot. In 2010 verschijnt Assange op een VN-conferentie in Genève namens IIPJDH zo citeert Taranova de Tribune de Genève. Uit het handelsregister blijkt dat de Iraanse Bassirzadeh Esmaeil Gholamreza voorzitter is. Bakchick.info zet in december 2010 kritische vragen bij deze relatie, maar citeert ook de directeur van IIPJDH dat het drie maanden gekost heeft om de voorzichtige Assange te laten komen: ‘… travaillé trois mois pour faire venir Julian Assange », ajoutant, « Ce fut très difficile. Il est prudent’.

Als gevolg van een persbericht over zijn aangekondigde optreden in de vierde aflevering van The World Tomorrow is de Bahreinse mensenrechtenactivist Nabeel Rajab door de Bahreinse autoriteiten in de cel gezet. Burgerrechtenbewegingen vragen zijn vrijlating. Indirect ondersteunt Assange hiermee de strijd van de shiitische meerderheid die door de zittende macht die uit soennieten bestaat rechten onthouden wordt.

Ondersteunt dit de conclusie van Taranova dat Assange een verborgen shiitische agenda heeft? Ik denk het niet. Als criticus van Putin en het Kremlin heeft Taranova gelijk dat WikiLeaks alleen geloofwaardig kan zijn als het geen partij kiest. Maar ze gaat voorbij aan het feit dat Assange door de Amerikaanse regering juridisch, publicitair, politiek en economisch zo wordt tegengewerkt dat het al anderhalf jaar op het randje balanceert. Waarbij bondgenoten van de VS als Zweden en Australië ingezet worden om Assange tegen te werken.

Taranova praat over een wereld waar Assange de luxe van het kiezen heeft, maar vergeet dat de VS hem in de armen van vreemde partners heeft gedreven. Ze richtte zich beter op het handelen van de VS dat de rechtsstaat te buiten gaat in het dwarsbomen van Assange. De reactie van Yulia Taranova in de Amerikaanse zakenkrant Forbes roept de vraag op hoe open haar agenda en die van Forbes in het neutraliseren van WikiLeaks eigenlijk is. Voor allen lijkt het gezegde op te gaan ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend‘.

Foto: Julian Assange en Nabeel Rajab in de vierde aflevering van The World Tomorrow