Radicaal-rechts gebruikt artikel van Keyvan Shahbazi om links te bashen

Schermafbeelding van deel opinie-artikel ‘Waar komt linkse liefde voor Iraans islamisme vandaan? Is het naïviteit? Is het verwardheid? Is het domheid?‘ van Keyvan Shahbazi in het Dagblad van het Noorden, 21 december 2022.

In een onevenwichtig, impressionistisch artikel dat oorspronkelijk op 20 december 2022 in De Telegraaf verscheen meent de Iraans-Nederlandse Keyvan Shahbazi aan de hand van een paar voorbeelden dat links een vriend van het islamisme is. Shahbazi leidt uit het bijzondere het algemene af. Dat is geen valide manier van argumenteren.

Zelfs Michel Foucault die al meer dan 35 jaar geleden is overleden wordt door hem van stal gehaald met een voorbeeld uit 1978. Dat leidde toen tot een controverse. Foucault was trouwens minder eenduidig positief dan Shahbazi suggereert en sprak over het Iraanse regime als een ‘”bloedige regering van een fundamentalistische geestelijkheid“.

Shahbazi zegt over de Westerse houding jegens Iran: ‘Maar wij kijken liever de andere kant op.’ Echt? De eindredactie vertaalt Shahbazis woorden in een inleidende alinea: ‘maar het Westen, en dus ook Nederland, omarmt liever het islamitisch regime of kijkt weg‘.

Nergens onderbouwt Shahbazi op een geloofwaardige wijze zijn claim dat het Westen of Nederland het Iraanse regime omarmt. Het betoog mist reliëf als de auteur niet zegt dat het juist de vijand van het Westen is dat het Iraanse regime omarmt. Kan het Westen een vriend van Iran zijn als tegelijkertijd de vijand van het Westen, te weten de Russische Federatie Iran omarmt? Of Hezbollah of Syrië?

Op dit moment omarmt de rechts-nationalistische Russische Federatie van Poetin uit geopolitieke en militaire noodzaak het Iraanse regime. Poetin die door vele Europese en Amerikaanse rechts-radicalen in bescherming wordt genomen. Die constatering is de sleutel om deze opinie te begrijpen.

De vraag die de auteur laat liggen is waar de rechtse liefde voor Iraans islamisme en Russische imperialisme vandaan komt. Probeert hij dat weg te poetsen door het omgekeerde te beweren in de hoop dat zijn afleiding voldoende desinformatie geeft om echt op de situatie in te gaan? 

Het opinie-artikel is slecht onderbouwd. Het is geconstrueerd op een wankele basis van selectieve voorbeelden, een vertekenende opvatting van wat links is en het generaliseren over de houding van links jegens het Iraanse regime of het islamisme. De actualiteit dat de grootste vijand van het Westen Iran omarmt wordt weggelaten door Shahbazi.

Shabazi is uitsluitend succesvol in het afleveren van een halfproduct dat door rechts-radicale opiniemakers wordt gebruikt om ‘links’ te bashen. Of het hem daar om begonnen was of dat hij voor het karretje van radicaal-rechts wordt gespannen is onduidelijk. Zijn onevenwichtig opinie-artikel roept deze kaping op.

Op sociale media verwijzen de voormannen van radicaal-rechts zoals Ellian of Duk met instemming naar dit artikel. De reden lijkt niet omdat het een diepgaande analyse van de relaties van Iran met andere landen biedt, maar omdat het de kans biedt om links te bashen en dat door verwijzingen op sociale media eindeloos uit te vergroten. Uit de voorbeelden blijkt dat Shahbazi met links ‘radicaal-links’ bedoelt. Dat is een extra onevenwichtigheid van zijn artikel. De centrum-linkse Tony Blair, François Hollande of Bill Clinton omarmden nooit het Iraanse regime.

Tweet van Afshin Ellian van 20 december 2022 en tweet van George Knight van 21 december 2022.

Advertentie

Vrijheid van meningsuiting rechtvaardigt het beledigen van godsdienst

Schermafbeelding van deel artikel ‘Iran: Salman Rushdie heeft aanval aan zichzelf te wijten‘ van de NOS, 15 augustus 2022.

Een woordvoerder van het Iraanse ministerie van Buitenlandse Zaken meent volgens bovenstaand bericht dat de vrijheid van meningsuiting het beledigen van een godsdienst niet rechtvaardigt. Dat is een bewering die gebaseerd is op een sjiitische projectie op de wereld. Dat is een ongeldige redenering. De vrijheid van meningsuiting rechtvaardigt het beledigen van een godsdienst. De Iraanse regeringswoordvoerder heeft het mis.

Rushdie noemde religie ooit een middeleeuwse vorm van onredelijkheid die in combinatie met moderne wapens een echte bedreiging voor onze vrijheden wordt. Hij ziet in wat in naam van de islam gebeurt een dodelijke mutatie in het hart van de islam. Met tragische gevolgen ook voor hemzelf. Het conservatief-islamitische Iraanse regime is daar het voorbeeld van.

De kern is wat Rushdie ooit zei over ‘het respect voor religie’. Dat is uitgegroeid tot en omgeslagen in ‘angst voor religie’. Ook in Nederland waar religie nog steeds een streepje voor heeft. Religies verdienen echter als alle andere ideeën en menselijke constructies kritiek, satire en onverschrokken gebrek aan respect.

De reactie op religie moet niet het terugdringen ervan zijn, maar wel het bekritiseren ervan en het duidelijk maken aan gelovigen of pseudo-gelovigen die in naam van religie geweld plegen en andersdenkenden proberen te intimideren dat ze niet boven of buiten de wet staan. Religie is net zo bijzonder als elke andere menselijke geestelijke constructie. Niet meer en niet minder.

De enige constructieve reactie op de framing door radicale ‘gelovigen’ zoals de Iraanse regeringswoordvoerder is een samenleving die eensgezind religie erkent als idee dat gelovigen inspireert, maar tegelijk religie niet als iets erkent dat vanuit een hoger beroep meer respect verdient dan willekeurig ieder andere menselijke constructie, gedachtengoed of levensbeschouwing. Religie verdient het om beledigd te worden.

Geloof is bedoeld voor intern gebruik. Het belijden van een godsdienst kun je anderen niet dwingend opleggen. Achting ervoor is het hoogst haalbare en daartoe zijn de meeste andersdenkenden wel te porren. Religie is een fictief verhaal, een mythologisering die niet gelijk gesteld kan worden aan historische feiten. Op een religieuze constructie kan geen eis aan anderen afgedwongen worden die gelijk is aan historische feiten omdat de basis van religie denkbeeldig is. Godsdienst is niet alleen een menselijke constructie, maar ook een constructie die beperkt geldig is voor gelovigen alleen.

Men kan beweren dat door belediging een godsdienst sterk wordt. Gedwongen wordt om uit de schulp te kruipen om in gesprek te gaan met andersdenkenden. Het is sterker om goede tegenargumenten op een belediging te formuleren dan verbolgen en agressief te reageren en op te roepen tot het uitschakelen van degene die beledigt.

Iran en Hamas verenigen zich in Gaza tegen Israël

Men kan op allerlei manieren naar het conflict tussen Hamas en Israël in het Midden-Oosten kijken. Het is niet te veel gezegd om het een complex probleem te noemen. Door de dominante rol van religieuze aspecten tussen en binnen godsdiensten wordt de ratio door de emotie verdrongen. Historische claims, uitsluiting van anderen en het beroep op de superioriteit van het eigen geloof maken het tot een doolhof zonder uitgang. Er zijn wel uitzonderingen die dit religieuze denken verwerpen, maar zij hebben weinig invloed.

Voor de hand ligt om het te hebben over de mensenrechten omdat oorlogshandelingen tot schrijnende taferelen leiden met vele doden tot gevolg. Vooral onder de Palestijnse bevolking van de Gazastrook. Die bevolking zit klem tussen de eigen machthebbers, het soennitische bewind van Hamas en het vijandige Israëlische leger. De inwoners worden dus op twee manieren gegijzeld.

Eigenlijk drie als men in beschouwing neemt dat de internationale gemeenschap inclusief de Arabische wereld de interesse in het conflict heeft verloren. Niemand neemt het op voor de Palestijnse bevolking. Dit komt mede omdat het belang van de olie in de regio is afgeschaald en andere conflicten zoals die met de Russische Federatie en China belangrijker worden gevonden en in de plaats zijn gekomen van dit al decennia zeurende conflict. Het is geen wereldconflict meer, maar een regionaal conflict. Israël maakt er gebruik van door banden aan te knopen met vroegere soennitische sympathisanten van de Palestijnse Autoriteit.

De bevolking van Israël wordt ook op twee manieren gegijzeld. Namelijk door de regering Netanyahu met een premier die alles uit de kast haalt omdat hij vecht voor zijn politieke voortbestaan om uit de handen van justitie te blijven en de dreiging van Hamas in de Gazastrook en het pro-Iraanse Hezbollah in Libanon die als doelstelling hebben om Israël van de kaart te vegen. Zo staat in de preambule van het Handvest van Hamas (1988): ‘Israël zal bestaan en voortbestaan totdat de islam het elimineert zoals het voordien anderen heeft geëlimineerd’. Dat liegt er niet om en biedt westerse landen de politieke ruimte om Israël de ruimte te geven om zich te verdedigen tegen Hamas dat internationaal als een terroristische organisatie wordt beschouwd . Het lijden van de Palestijnse bevolking is de rem op die vrijbrief, niet het opereren van Hamas.

Men kan ook geopolitiek naar dit conflict kijken. In januari 2020 werd de Iraanse generaal van de Quds Brigade Qassem Soleimani gedood in Bagdad in een Amerikaanse luchtaanval. De Quds Brigade is vergelijkbaar met speciale troepen van andere landen die geheime en buitenlandse operaties uitvoeren. Soleimani maakte gebruik van de achterstelling van de sjiieten in Libanon, Irak en Afghanistan en smeedde een sjiitische coalitie die liep van Libanon tot Afghanistan. Daarnaast steunde Iran het sjiitische regime van Assad in Syrië dat zonder Iraanse militaire steun onder de voet zou zijn gelopen. Feitelijk heeft Iran via sjiitische milities ook in Irak de macht gegrepen en onderdrukt de soennitische minderheid. Tot en met oorlogsmisdaden aan toe en het onrechtmatig annexeren van bezit zoals gebeurde in Jurf al-Sakhr dat nog steeds bezet wordt gehouden door sjiitische pro-Iraanse milities.

De vijand van mijn vijand is mijn vriend, daar komt de samenwerking van het soennitische Hamas en het sjiitische Iran op neer. In Irak, Libanon en Syrië staan ze tegenover elkaar, zeker waar het de gewone bevolking betreft, maar als het om de grote vijand Israël gaat, dan lopen de geopolitieke belangen gelijk op. Dus helpt de Iraanse Quds Brigade die nu wordt geleid door generaal Esmail Qaani Hamas met drones om vanuit de Gazastrook Israël te bestoken. Met als gevolg dat de expansie van Iran doorgaat en het Iraanse front is opgeschoven tot in de Gazastrook. Daarom is de strijd zo fel.

Zonder legers zou er geen oorlog bestaan, maar tot de tanden gewapende legers hebben hun eigen dynamiek en machtsvorming die onvermijdelijk tot oorlog leidt. De oorzaak om dat te rechtvaardigen of te verwerpen kan van alles zijn en is ondergeschikt aan het oorlogsdoel. Die constatering wordt door buitenstaanders gemaakt die zien dat dit conflict een krachtenspel is van een op hol geslagen draaimolen waar van buitenaf de stekker niet uitgetrokken kan worden. En zolang van binnenuit de behoefte niet bestaat om dit te beëindigen en naar vrede te streven zal de mallemolen blijven draaien. Met de bevolkingen als slachtoffer.

Aanwijzingen nemen toe dat vlucht PS572 boven Iran per ongeluk door het Russische luchtafweersysteem is neergeschoten

Het scenario dat een Oekraiens vliegtuig bij Teheran is neergeschoten lijkt steeds waarschijnlijker te worden. Volgens een artikel in Newsweek is vlucht PS752 per ongeluk neergeschoten door de Iraanse luchtafweer die van Russisch materiaal is voorzien. Dat beweren verschillende bronnen op basis van anonimiteit. De gelijkenis met het neerschieten van de MH17 in 2014 is groot. Het zou om een ongeluk gaan dat gebeurde in de marge van een militair conflict. Enkele uren voordat de PS752 werd neergeschoten vielen Iraanse middellangeafstand kruisraketten twee Amerikaanse bases in Irak aan. De Iraanse luchtverdediging wist niet of de Amerikanen militair zouden reageren en was alert. En vermoedelijk tot het uiterste gespannen. Forensisch onderzoek moet helpen om de oorzaak te achterhalen. Onderdelen van raketten zouden op de crash site zijn gevonden. Merkwaardig is dat de plek waar het toestel is neergekomen zou zijn gebulldozerd. Dat bemoeilijkt het onderzoek. Vraag is of de Iraanse regering schuld bekent als blijkt dat het Oekraïense vliegtuig door de Iraanse luchtverdediging is neergeschoten. Het Kremlin kon in 2014 haar fout niet toegeven omdat het hiermee had moeten toegeven militair in Oost-Oekraïne aanwezig te zijn. Die complicatie ontbreekt hier.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘IRANIAN MISSILE SYSTEM SHOT DOWN UKRAINE FLIGHT, PROBABLY BY MISTAKE, SOURCES SAY’ in Newsweek, 9 januari 2020.

Speculaties over Iran gaan op de loop met een correspondent en een expert die zich verliezen in de berichtgeving van de NOS

Op de FB-pagina bij het bericht van de NOS ‘Iraanse raketten op VS-bases: ‘Het zou goed kunnen dat het nu klaar is’’ (8 januari; 09.12 uur) plaatste ik vandaag enkele reacties die ik hieronder samenvat. Inmiddels heeft de NOS op FB het bericht gewijzigd in een verhaal met updates over de laatste ontwikkelingen. Waarbij het duidelijk is dat het nog helemaal niet klaar is. Zodat ook de uitspraken van de correspondent en de expert door de ontwikkelingen zijn achterhaald. Maar ze waren overigens al achterhaald zonder die ontwikkelingen. Mijn reactie:

De correspondent en de expert missen de essentie van de Iraanse aanval. Waarbij de expert abusievelijk zegt dat de Iraanse raketten niet nauwkeurig zouden zijn. Het omgekeerde is waar. Het gaat er mij om of de analyse van zowel de NOS-correspondent VS (Arjen van der Horst) als de expert van het Haags Centrum voor Strategische Studies Peter Wijninga klopt. Naar mijn idee slaat vooral de laatste de plank behoorlijk mis.

De meest waarschijnlijke optie ligt voor de hand. Namelijk dat de Iraniërs van de ene kant twee Amerikaanse bases in Irak bestookten, maar bewust de essentiële en kwetsbare delen ervan buiten schot lieten. Zodat ze drie signalen tegelijk afgeven. Tegen hun bevolking dat ze met militaire middel hebben geantwoord op de dood van generaal Suleimani, en tegen de VS dat het geen escalatie wil. En eveneens tot wat ze militair in staat zijn.

Overigens lijkt dit nog niet de vergelding voor Suleimani. Dat moet eerder gezocht worden in het uitschakelen van een hoge Amerikaanse militair of politicus. Maar Iran heeft nu geen haast meer en kan dat de komende maanden realiseren. Waarbij het zo slim zal zijn om de sporen uit te wissen en de moord via een proxy (Bv. Hezbollah) uit te laten voeren.

Het Iraanse leiderschap heeft recent gezegd dat het (Amerikaanse) militairen en geen (Amerikaanse) burgers zal treffen bij een vergelding. Ook omdat generaal Suleimani een militair was.

Dit gaat niet in het minst om beeldvorming en de publieke opinie. De oorlog met andere middelen. Iran is schrander genoeg om de lijn met de EU niet helemaal door te knippen door een onbezonnen daad tegen een burgerdoel. Dat beseft het Iraanse leiderschap drommels goed en dat beseffen de Amerikaanse leiders op president Trump na. Dus reken maar op een Iraanse aanval op een militair doel of op een hooggeplaatste Amerikaanse politicus of militair.

Alle geruchten die nu de publiciteit overspoelen en op iets anders wijzen kunnen opgevat worden als desinformatie en misleiding. Van zowel Iran als de tegenstanders van Iran.

Het Kremlin lijkt de regisseur die Iran en Trump samenbrengt. Of niet frontaal op elkaar laat botsen. Er blijft in deze hele kwestie maar een raadsel, namelijk waarom gaf het Kremlin toestemming aan Trump om de Russische bondgenoot Suleimani te doden? Vond het Kremlin dat de Iraanse macht ingeperkt moest worden en liet het het vuile werk opknappen door de VS?

Foto: Schermafbeelding van artikel ‘Iraanse raketten op VS-bases: ‘Het zou goed kunnen dat het nu klaar is’’ van de redactie Buitenland van de NOS, 8 januari; 09.12 uur.

Trumps bevel om sites die belangrijk zijn voor de Iraanse cultuur te bombarderen (een oorlogsmisdaad) wordt niet serieus genomen

President Trump staat erom bekend dat hij zegt wat hij meent en dat hij meent wat hij zegt. Zijn woorden dienen letterlijk opgevat te worden. Daarom is de uitleg van Michael Weiss van The Daily Beast (na 5’ 30″) merkwaardig dat Trump met het bombarderen van Iraanse sites die belangrijk zijn voor de Iraanse cultuur, zoals hij in onderstaande tweet oppert, geen culturele sites bedoelt vanwege zijn gebrekkige beheersing van het Engels. Als Trump Iraanse moskeeën en graftombes laat bombarderen dan is dat een oorlogsmisdaad. Het bevel daartoe zou een rampzalige ontwikkeling zijn voor de Iraanse cultuur, maar eveneens voor Trump zelf. Hoewel het valt niet in te zien of de leiding van de Amerikaanse krijgsmacht zo’n bevel zou opvolgen. De zogenaamde ‘gematigde’ Republikeinse senatoren zullen er wellicht de moed en de argumenten aan ontlenen om zich tegen Trump te verzetten in de impeachment procedure. Iedereen weet dat Trump een bijzondere president is die land en Republikeinse partij in de greep heeft genomen, maar ook daar zijn grenzen aan.

Foto: Tweet van president Trump, 4 januari 2020.

Trump gezegend in Latijns-Amerikaanse kerk. Met politieke uitspraken lanceert hij de campagne ‘Evangelicals for Trump’

Guillermo Maldonado noemt zichzelf een ‘apostle’ of ‘Apóstol’. Deze Hondurees-Amerikaanse protestante kerkleider claimt een godsgezant te zijn en namens de God van het christendom te spreken. Dat is nogal zelfingenomen en pretentieus. In de video komt dat tot uiting als Maldonado God de vader oproept om president Trump te beschermen en sterkte te geven. Zo ontstaat een merkwaardig tafereel waarbij de blonde vrouw in de roze jurk voortdurend haar handen op de president legt. Het lijkt op een theaterstuk van een organisatie van blinden op de ledenvergadering met als jaarlijks thema het oefenen van de handbeweging.

Dit toneelspel vindt plaats in de El Rey Jesús kerk in Miami, de grootste Latijns-Amerikaanse kerk van de VS. De bijeenkomst waar Trump de campagne ‘Evangelicals for Trump’ lanceerde dient drie electorale doelen: 1) Evangelicals achter Trump scharen; 2) De Latino-stem achter Trump scharen; 3) Swing state Florida achter Trump scharen. Dat deze bijeenkomt nodig is geeft aan dat de steun voor Trump op deze drie aspecten erodeert. De bijeenkomst is een poging om dat proces te keren. Na afloop werden journalisten uitgejouwd.

Vanuit Europees perspectief van de scheiding van kerk en staat is het bizar dat zo’n politieke bijeenkomt waar de president aan deelneemt in een kerk plaatsvindt. Dat is echter niet nieuw. Ook president Barack Obama bezocht kerken en werd er door kerkleiders toegesproken en hield toespraken. Maar de inhoud was dan een humanistisch boodschap met een oproep tot verzoening en het overbruggen van verschillen. Dat resulteerde niet in platte en ondubbelzinnige verkiezingsretoriek zoals hier. Trump claimde dat God ‘aan onze kant’ was terwijl het theocratische Iran bij de dood van generaal Suleimani hetzelfde claimt. Het beroep op God door politieke leiders is alom. De kritiek op de bijeenkomst in de El Rey Jesús kerk is voorspelbaar. Het zou niet om echte christenen gaan, maar om FakeChristians die hun godsdienst laten kapen voor politieke doeleinden.

Volgens Democraten had Trump een ineenstorting in een overleg over de Syrië-politiek

Volgens zijn Democratische gesprekspartners stortte president Trump vandaag in tijdens een bijeenkomst over de situatie in Noord-Syrië. Hij bejegende voorzitter Nancy Pelosi op een beledigende wijze en noemde haar een derderangs politicus. Trumps ineenstorting kwam nadat 129 Republikeinen inclusief het leiderschap in het Huis meestemden met een motie die de Syrië-politiek van president veroordeelde. Een symbolische motie omdat de aangedane schade niet meer hersteld kan worden. De Russische Federatie en Iran hebben de Amerikaanse rol in Noord-Oost Syrië overgenomen. Dat roept de vraag op waarom Trump in het Midden-Oosten concessies doet aan het Kremlin. Inclusief de controle over olievelden en de kampen waar IS-gevangen in zijn opgesloten. Zoals senator Chuck Schumer aankondigde zal dezelfde motie in de Senaat in stemming gebracht worden. Dan wordt duidelijk hoeveel Republikeinen daar Trump een tik op de vingers geven. Met zijn impulsieve Syrië-politiek die niet met zijn staf was overlegd heeft Trump het enige gedaan wat hij in zijn positie niet moest doen: de Republikeinen in de Senaat tegen zich in het harnas jagen. Hij is aantoonbaar een gevaar voor de positie, status en nationale veiligheid van de VS. En voor zichzelf. Trumps verval gaat nu snel.

George Friedman vindt Trumps buitenlandse politiek ‘zeer consistent’

Het nieuws van vandaag is dat Amerikaanse troepen zich terugtrekken uit Noord-Syrië. Dat levert Koerdische troepen die de afgelopen jaren hebben samengewerkt met de VS in het verslaan van IS over aan Turkije die het gebied zal innemen. De uitleg van George Friedman klinkt aannemelijk, maar is dat slechts op een beperkt geopolitiek niveau. De bezwaren tegen de terugtrekking zijn drieledig: 1) IS is nog niet verslagen en zal zich hergroeperen als het geen tegenstand meer ondervindt van de Amerikaans-Koerdische coalitie; 2) De Koerden die het vuile werk hebben opgeknapt worden door de VS in de steek gelaten en dat slaat terug op het aanzien van de VS als betrouwbare bondgenoot; 3) President Trump laat Noord-Syrië over aan de drie autoritaire leiders van Turkije, Iran en de Russische Federatie die onder elkaar het gebied en de macht zullen verdelen.

Als ‘het verraad van de Koerden’ zoals het in de media al genoemd wordt, leidt tot toenadering van de VS tot Turkije dan heeft het nog enig nut, maar of dat gebeurt valt te bezien. Friedman vindt de buitenlandse politiek van Trump ‘zeer consistent’. Dat klopt voor wat de stationering van troepen in landen als Syrië, Afghanistan of Irak betreft. Maar niet wat Trumps politiek tegenover Noord-Korea, de Russische Federatie of de EU betreft.

Consistent is het zeker wat Trump doet, maar het is eveneens ondoordacht, dom en contra-productief. Want tijdens zijn presidentschap zijn de invloed en het aanzien van de VS wereldwijd afgenomen. Friedman die in 1996 het geopolitieke informatieplatform Stratfor oprichtte wordt niet door iedereen in de buitenlandse politiek en inlichtingensector serieus genomen. Tekenend is een artikel van Max Fisher voor The Atlantic dat aldus eindigt: ‘That theory, like so much of Stratfor’s “intelligence,” was discredited long ago.’ Vandaag heeft Friedman opnieuw een ongeloofwaardige theorie over de consistente Trump aan zijn repertoire toegevoegd.

Presidentfluisteraars Bolton en Pompeo proberen Trump de oorlog met Iran in te rommelen

Rommelt Trump een oorlog in met Iran? Dan is niet Iran, maar de VS de agressor. Iran brengt de strijdkrachten juist in een defensieve positie. Er klinken gemengde signalen. Zo verkondigt president Trump dat hij geen oorlog wil. Dat klopt waarschijnlijk omdat Trump niet verantwoordelijk wil zijn voor een duur, grootscheeps en onoverzichtelijk overzees avontuur dat hij niet in de hand heeft. Er wordt gedreigd met de inzet van 120.000 militairen. Maar tegelijk is het niet uitgesloten dat Trump de oorlogsdreiging uitsluitend gebruikt om binnenlandse berichten over het Mueller-rapport of de obstructie door minister van Financiën Steve Mnuchin om Trumps belastingaangiften naar een huiscommissie te sturen in de nieuwscyclus naar de achtergrond te duwen. Omdat zoals gast Frank Figliuzzi opmerkt Trump niet luistert naar bondgenoten zoals Duitsland of het VK of de eigen inlichtingendiensten, maar zich verlaat op de gefilterde berichtgeving van de haviken nationale veiligheidsadviseur John Bolton en buitenlandminister Mike Pompeo ontstaat het gevaar dat Trump bewust verkeerd wordt geïnformeerd. Dan gaat de VS niet slaapwandelend, maar presidentfluisterend de oorlog in.