Dit stukje verscheen eerder op George Knight Kort op 21 juni 2012. Licht gewijzigd.
De Noord-Londense The Honeycombs bestaan van 1963 tot 1967. De honingraten hebben een hit: Have I the Right? Honey Langtree is de vrouwelijke drummer die prikkend drumt. Bijzonder genoeg om te vermelden. Slag-, klap- en stampwerk staat centraal. De bandleden kijken onwennig in de camera. Zo begon de Britse invasion.
Have I the right to hold you? You know I’ve always told you That we must never ever part. No no no no no no
Have I the right to kiss you? You know I’ll always miss you. I’ve loved you from the very start.
Come right back I just can’t bear it I’ve got this love and I long to share it Come right back I’ll show my love is strong. Oh yeah yeah
Platenhoes van ‘Have I The Right ‘ door The Honeycombs, 1964.
Dit stukje verscheen eerder op George Knight Kort op 19 november 2013. Licht gewijzigd.
Een van de eerste zwarte popsterren is bariton Billy Eckstine (1914-1993). Zijn carrière liep gelijk op met de opkomst van de bebop in de jaren 1940. Saxofonist Charlie Parker werd toen een superstar met zijn strings die hem opsloten in de roem.
Hoewel Mr. ‘B’ en Bird nog steeds worden gewaardeerd als grote musici wordt de grootte van hun roem nu nauwelijks meer begrepen. Ze moesten in een Amerika dat mindere witte talenten meer kansen bood vechten tegen vooroordelen.
James Brown heeft het mede dankzij Billy Eckstine 20 jaar later makkelijker. Allebei goede bandleiders. De tijden zijn veranderd. Brown zet ‘Prisoner of Love‘ naar z’n hand en boekt zijn eerste hit. Een song uit 1931 van Russ Columbo en Clarence Gaskill met tekst van Leo Robin. Gevangen door liefde. Of in de tijd. Hoe dan ook muziek die boeit.
Martha Holmes, Billy Eckstine wordt onder veel hilariteit aangehaald door een fan na een concert, 1949. Collectie: The LIFE Picture Collection/Shutterstock.
Why should I be a lone soul Why can’t I be my own soul Alone from night to night you’ll find me Too weak to break the chains that bind me I need no shackles to remind me I’m just a prisner of love For one comand I stand and wait now
From one who’s master of my Fate now I can’t escape for it’s too late now I’m just a prisoner of love What’s the good of my caring if someone is sharing Those arms with me Although she has another I can’t have another For I’m not free She’s in my dreams awake or sleeping Up on my knees to her I’m creeping My very life is in her keeping I’m just a prisoner of love. Love.
Martha Holmes, Billy Eckstine met van links naar rechts ‘pianist Bobby Tucker, golf pro Charles Sifford, agent Mike Hall, road manager Bernie Ebbins, personal manager Milton Ebbins, Mr. B, magazine writer Hal Webman & press agent Frances Stillman who surround singer Billy Eckstine (3L) under Paramount theater marquee adorned w. Eckstine’s name and picture‘. New York, 1949 [toegeschreven: 1950].
Ze gaf me een foto / En toen had ik ‘m door Met zijn stomme sandalen / En zijn vatterige baard
Die denkt toch niet dat ik gek ben/ Ik ben toch geen idioot ’t Is een smerige hippie / Of misschien zelfs een Jood
Ze drinkt ineens geen bier meer / Ze drinkt alleen nog maar wijn En ze bidt voor haar zorgen / Maar vergeet die van mij
’t Is me allemaal een toestand / Waar ik me gruwelijk voor schaam Want laatst bij het vrijen / Toen riep ze zelfs zijn naam
Een clip ‘Jezus’ van boerenrocker Hendrik Jan Bökkers met pornoactrice Bobbi Eden. Voor katholiek.nl geeft Frank G. Bosman een analyse die het christendom in bescherming neemt: ‘De vraag is natuurlijk: wat betekent deze ‘Jezus’ van Bökkers. Het is gemakkelijk om er een kritiek op het ‘kleffe’ christendom in te zien, een christendom dat bestaat uit het afleggen van alles wat het leven leuk en aangenaam maakt, met name seks. Christenen zijn dan suffe preutse kwezels waar je eigenlijk alleen medelijden mee kan hebben. Wellicht is dat ook de intentie van Bökkers zelf geweest.’ Bökkers reageert op deze recensie van Bosman en bedankt hem voor de uitgebreide analyse, en: ‘We zien het inderdaad ook als parodie, en wie zich hierdoor gekwetst wil voelen moet dat vooral niet laten, maar dan ben je wel een behoorlijke suffe, preutse kwezel… 😉’
De Chinese overheid heeft problemen met de democratisering die inwoners van Hong Kong eisen. Politiek heeft deze voormalige Britse kroonkolonie een systeem dat in naam autonoom is, maar feitelijk trekt China aan de touwtjes door eigen mensen te parachuteren in het openbaar bestuur. Zoals in de rest van China worden de burgers onderdrukt en zijn hun rechten weinig waard. China is bang voor de volkswil in Hong Kong en wil de geest van vrijheid in de fles houden. Lukt dat? Mede daarom verbood het afgelopen weken twee populaire YouTube-video’s: ‘Eggs and Lamb’ van Cantopopzangeres Kay Tse en ‘Who has yet voiced?’.
Kay Tse roept iedereen op om zelf na te denken en dat rijdt de propaganda van de Chinese Communistische Partij in de wielen. Want zo kan China de publieke opinie niet sturen en doen alsof er geen oppositie is. Daarom worden in China video’s verboden om internetgebruikers ongeïnformeerd te laten. Een wonder voor een westers publiek hoe hedendaagse popmuziek zo bedreigend voor de macht is dat het verboden wordt.
‘Word een slaaf, grote rampen op het hoofd, zou ondenkbaar zijn. Maaltijd A, “eieren tegen de muur,” niet bang voor een heldhaftig einde, nooit toegeven; Maaltijd B, “buigen voor een lam geworden,” gevangen in een weiland.
Twee vouchers, wat te kiezen. Beslissingstijd, elke vertraging eindigt met lijden’
Scoren voor open doel voor RT America. De Amerikaanse networks onderbraken afgelopen donderdag 23 januari hun berichtgeving over president Obama, de NSA en Edward Snowden voor iets belangrijkers. Namelijk de aanhouding van het tieneridool, de 19-jarige Canadese popzanger Justin Bieber. Hij werd in Miami door de politie op verdenking van alcoholgebruik aangehouden voor straatracen met z’n gele Lamborghini. Maar nu blijkt dat Bieber broodnuchter was. Heeft de politie geknoeid met het rapport? Dat machtsmisbruik van de politie maakt achteraf de zaak interessanter dan op 23 januari leek. Dus RT heeft gelijk met haar kritiek en marketing met de promo, maar de media ook die er een verhaal in zagen. Zonder toen de kern ervan te zien.
Foto: Justin Bieber aan het stuur van z’n gele Lamborghini. Miami Beach, 23 januari 2014. Credits: Tmz.
Waar verandert satire in racisme? De Amerikaanse jongensband Day Above Ground stopt allerlei vooroordelen in 5 minuten. Angry Asian Man valt de video frontaal aan: ‘This racist, yellow fever bullshit is an actual song, and it is possibly the worst song I’ve ever heard.’ Levy Tran is de dame in bad. Moet het verboden worden? Nee. Is het de moeite waard? Nee. Beelden en tekst zijn van een onbegrijpelijke dommigheid. Gaat de vlieger op dat het ‘maar’ rock ’n roll is? De video bevestigt aloude stereotypen over orientalisme. Day Above Ground exploiteert deze met een satirische platheid. Zo bezien wordt het weer satire. Niet door, maar over een jongensband die gevangen zit in marketing, racisme, obsessie met Aziatische vrouwen, sexuele fantasie en een beperkt wereldbeeld. Het probeert de draak met China te steken, maar eindigt in zelfbeschimping.
In de VS wordt Day Above Ground ook door anderen beschimpt. Er wordt druk op festivals en concertzalen uitgeoefend om de groep niet te engageren. Bijvoorbeeld: ‘and please stop Day Above Ground from ever performing at your great venue‘. Lees meer op de Facebook-pagina van de House of Blues Sunset Strip. Is Asian Girlz een inschattingsfout van het management van deze groep die tot economische schade leidt?
Asian girl, She’s my Asian girl
You’re my Asian girl, You’re my Asian girl
You’re my Asian girl, She’s my Asian girl
Yes, my Asian girl, You’re my Asian girl
I love your sticky rice Butt fucking all night Korean barbecue Bitch I love you I love your creamy yellow thighs Ooh you’re slanted eyes It’s the Year of the Dragon Ninja pussy I’m stabbin’
Asian girl, You’re’s my Asian girl You’re my Asian girl, She’s my Asian girl You’re my Asian girl, She’s my Asian girl Yes, my Asian girl, You’re my Asian girl
Superstitious feng shui shit (what) Now lay your hair by the toilet I’ve got your green tea boba So put your head on my shoulder Your momma’s so pretty Best nails in the city Pushing your daddy’s Mercedes
Asian girl, She’s my Asian girl You’re my Asian girl, You’re my Asian girl You’re my Asian girl, She’s my Asian girl Yes, my Asian girl, You’re my asian girl
New Year’s in February (February?) That’s fine with me (I guess) Yeah, shark soup (What? Fuck it, we’ll eat it) Oh, tradition, tradition, tradition, yeah yeah Baby, you’re my Asian girl You’re legally (best kind) So baby marry me Come on sit on my lap (right here baby) Or we’ll send you back And you age so well I can barely tell 17 or 23? Baby doesn’t matter to me
Asian girl, She’s my Asian girl You’re my Asian girl, You’re my Asian girl You’re my Asian girl, She’s my Asian girl Yes, my Asian girl, You’re my asian girl
Arcadia J-Town Alhambra K-Town Temple City Don’t forget Chinatown Get down Happy endings all over Bruce Lee Toyota Spicy tuny Sashimi Tasty Garden Fried Lice Sailor Moon Wonton soup Spring roll Tibet Foot rub rub a down down down Fa ra ra ra ra ra ra ra ra ra ra Tofu All over you all over me
Foto: Schermafbeelding met Levy Tran uit Asian Girlz van Day Above Ground. Uitgekomen op 27 juli 2013.
Een deelnemer aan de discussie antwoordde op m’n stukje ‘Kwadratuur van de culturele cirkel: subsidie, markt en politiek‘ over Zweedse cultuurpolitiek met een pleidooi voor een terugtredende overheid en particuliere subsidiëring van de kunstsector. Omdat ik zijn reactie serieus neem en het een principieel verschil van mening aan de oppervlakte legt, reageer ik in een aparte posting. We zijn het meer eens dan het lijkt:
Onaardig om kritiek gezever te noemen. Mijn stukje was onderdeel van de zoektocht naar de afstemming tussen voorzieningen en de rol van de overheid. En hoe kunstenaars daar hun houding in moeten bepalen.
Overheden herverdelen geld dat door belastingen en heffingen opgebracht wordt. Ondersteuning gaat naar uiteenlopende sectoren: landbouw, industrie, banken, koningshuis, defensie, onderwijs, zorg, Bulgaren, sport, omroep, kunst en noem maar op. Omdat burgers sterk uiteenlopende gedachten over die verdeling hebben wordt dat in een uitruil van belangen en politieke programma’s beslist. Kunst heeft daar een plek in omdat het meer is dan franje, maar een overstijgend doel heeft. Da’s een ander aspect dat ik nu laat voor wat het is.
Het rijk besteedt zo’n 0,25% van de collectieve uitgaven aan kunst. In 2010 nog 0,4%. Kritiek klinkt over het voorzieningenniveau. Er zouden teveel opleidingen, kunstenaars en instellingen zijn. Toch besteden andere West-Europese landen procentueel meer aan kunst. Is dan het ‘probleem‘ van de Nederlandse kunstsector die te veel leunt op overheidssubsidie dat het relatief verstandig en zuinig omgaat met de middelen? Veel waar voor weinig geld biedt? Onderbetaling in de sector is daar een aanwijzing van. Beeldende kunstenaars die tentoonstellen vangen vaak niet eens een fee. Geld wordt wellicht verspild aan onnodige projecten, maar niemand wordt er rijk van. Da’s in andere sectoren zoals onderwijs, zorg of woningcorporaties wel anders.
Kunsten zijn divers. Concerten van populaire muziek of films kunnen zich bedruipen vanwege de sterke verwevenheid met de commercie en de volksgunst. Kamermuziek, ballet of experimentele beeldende kunst kunnen dat niet. Toch wordt het eerste ook gevoed door overheidssteun. Zo ontstaat een ‘cultureel’ klimaat en infrastructuur als voorwaarde voor functioneren, en kruisbestuiving en overloop tussen disciplines. Ook een filmacteur is immers opgeleid aan een academie of een musicus in het orkest van André Rieu aan het conservatorium. Daarom pleitte de Raad voor Cultuur in haar advies over de basisinfrastructuur voor behoud van talentontwikkeling. Dat deed het trouwens zo halfhartig omdat het bovenmatig sneed in experiment en talentontwikkeling als groei voor de toekomst, dat het de morele steun van het culturele veld verloor.
Er valt veel te zeggen voor een kleine, compacte overheid zoals Singapore die kent. Dat lijkt beter dan het hybride Nederlandse systeem. Want alle sinds Balkenende II opeenvolgende regeringen pleitten met hun mond voor een terugtredende overheid, maar deden vervolgens het omgekeerde. Da’s van een verregaande misleiding. Concreet gaat de miljardensteun voor de ING, SNS, ABN ten koste van het onderwijs of de kunst.
Ook ik ben voor een terugtredende overheid. Nederland kiest daar niet consequent voor, het blijft hangen in voornemens en beeldvorming. De bezuinigingen die premier Rutte in de mond neemt zijn lastenverzwaringen waarmee het volume van de rijksbegroting eerder toe- dan afneemt. De recente kabinetten van VVD met CDA of PvdA sneden het hardst in kwetsbare en slecht georganiseerde sectoren zoals de kunsten. Dat eenzijdig en selectief snijden wordt als onevenwichtig en onterecht ervaren. Ook omdat flankerend overheidsbeleid voor culturele instellingen richting markt zo goed als ontbreekt. Kortom, het slechtste van 2 werelden.
De kunstsector kan best een stapje terug in voorzieningenniveau. Nederland kan toe met minder orkesten. Of met 15% minder musea, zodat de musea die overblijven beter bediend kunnen worden. Maar hier rijden de lokale en regionale politiek de landelijke politiek in de wielen. Cultuurwethouders en gedeputeerden cultuur willen in hun rijkjes gloriëren, vaak om futiele redenen zoals een Culturele Hoofdstad of een bezoek van het staatshoofd. Niet altijd staat in de besluitvorming kwaliteit voorop, maar wordt cultuurpolitiek ondergeschikt aan partijpolitieke, electorale of regionale belangen. Het idee dat de markt en particuliere subsidiëring de kunstsector kunnen schragen is aantoonbaar onjuist. Het leidt tot verschraling die ons op termijn opbreekt.
Foto 1: De clown Grock, jaren 1930-40. Credits:Izis Bidermanas
Update 22 april: Het Nationaal Comité Inhuldiging heeft bekendgemaakt dat het terugtrekken van het Koningslied wordt teruggetrokken. Of zoals de song zegt: ‘better call the calling off off‘. Lid van het Comité Joop van den Ende zegt dat 40% tegen is. Opmerkelijk voor een lied dat nationale eenheid moet symboliseren.
Update: Ewbank noemt diskwalificaties die hem ten deel zijn gevallen. Feitelijk spreekt-ie in de post waarin-ie het lied terugtrekt niet over bedreigingen. Ze zijn er wel, hoewel onduidelijk in welke mate. Zoals veel nog ongewis is. De NRC noemt de volgende tweet: ‘je moet je zelf gewoon voor je kop shieten achterlijke gek.’
Van John Ewbank had ik nog nooit gehoord. Hij werkt samen met Marco Borsato. Ewbank is de componist van het Koningslied dat-ie al na een dag wegens de vernietigende kritiek terugtrok. Taalkundige Wim Daniëls noemde de tekst ondermaats en gispte het officiële karakter ervan.Het Koningslied werd op verzoek van het Nationaal Comité Inhuldiging uitgebracht. Het lied is samengesteld uit bijdragen van diverse Nederlanders. Mogelijk is dat de verklaring voor het belabberde Nederlands, en het ontbreken van eenheid en een strenge eindredactie. Ewbank wordt ook van plagiaat beschuldigd. Direct na de uitbreng op 19 april ontstonden initiatieven tegen het Koningslied. Zoals een petitie van de journaliste Sylvia Witteman en een Facebook-pagina Sorry voor het Koningslied. Onduidelijk is of er een alternatief lied geschreven zal worden. Fragment:
De W van Willem
Drie vingers in de lucht, kom op, kom op
De W van Willem is de W van wij
Heel Oranje staat zij aan zij
De W van water waar we niet voor wijken
We leggen het droog en we bouwen dijken
De W van welkom in ons midden
Tot welke God je ook moge bidden
De W van Willem
De W van wakker, stamppot eten
Miljoenen coaches die beter weten
De W van altijd willen winnen
Wat het ook is waar wij aan beginnen
De W van wij zijn een met elkaar
Met de schouders naast elkaar
De kritiek op het Koningslied maakt iets los, maar onduidelijk is wat dat is. De critici verdienen lof indien ze in het geweer zijn gekomen tegen het ondermaatse Nederlands van het Koningslied. Een officieel lied voor een officiële gelegenheid verdient perfect Nederlands. Maar is dat de echte reden? Richten critici zich wellicht tegen het rapgedeelte of rellen ze om het rellen? Intussen zegt Ewbank bedreigd te worden. Da’s uiteraard onaanvaardbaar. Het Koningslied is een wangedrocht uit de koker van John Ewbank, maar daarbij past geen bedreiging. Omdat er alle reden toe is voldoet het om John Ewbank en zijn Koningslied belachelijk te maken.
Voor wie zich de Eurovisiesongfestivals van de afgelopen jaren herinnert is het geen toeval dat de Nederlandse lichte muziek een wanprodukt als het Koningslied voortbrengt. Dit staat overigens in schril contrast tot de geïmproviseerde en klassieke muziek die in Nederland van wereldniveau zijn. Een verklaring kan zijn dat de Nederlandse lichte muziek te weinig afstand weet te nemen tot de Angelsaksische invloed die in de lichte muziek overheersend is. Het weet daarom geen eigen karakter te ontwikkelen en is stuurloos. Het doet denken aan de periode van begin jaren ’60 toen Rob de Nijs de top van de hitlijst haalde met covers van buitenlandse nummers. In 50 jaar is de Nederlandse lichte muziek weinig opgeschoten. Dat geeft te denken.
De tekst van de hit ‘Harlem Shake‘ van Harry Rodrigues ofwel Baauer kan provocatief opgevat worden: ‘Con los terroristas‘. Met de terroristen. Welke terroristen? Sinds bovenstaande video van Filthy Frank op 2 februari zijn er tienduizenden versies op YouTube verschenen. Gek genoeg is deze video niet representatief voor het format. De lengte moet 30 seconden zijn, en pas als ‘Do the Harlem Shake‘ klinkt mag iedereen invallen. PSY met z’n hit Gangnam Style is afgelost. Voor de muziekindustrie is het wennen. Muziek als grap staat nummer 1 op de Billboard Hot 100. Met een tekst die geen tekst is. En oproerige taal laat klinken. Voor wie luistert tussen het lachen door. De gisteren gestorven Amerikaanse pianist Van Cliburn ging in 1958 naar Moskou om de Russen te verslaan. Nu werkt het cultureel imperialisme als een niet te stoppen internetvirus. Tot in Egypte:
Con los terroristas Ey Shake Ey Shake Ey, Ey, Ey, Ey Shake, Ta. Ta And do the Harlem Shake Ey Shake, EyShake, Shake Ey Shake, Shake, Shake Con los terroristas Ey, Con los terroristas Ey, Ey
Het Zwitserse Leger des Heils neemt deel aan de voorronden van het komende Eurovisie Songfestival in het Zweedse Malmö. De finale is op 18 mei 2013. De band ‘Heilsarmee‘ won de Zwitserse voorronde met een Engelstalig, evangelisch en Euro-egalitaristisch liedje. Het heet You and Me en is door Georg Schlunegger geschreven. Directe verwijzingen naar het christendom ontbreken. Er wordt een beeld van blijde verbondenheid opgeroepen: ‘Sailing on a stormy sea, we’re together you and me‘. Kortom, een kanshebber.
Helaas kwam er een kink in de kabel: de uniformen en de naam. Van de organisatie mag de Heilsarmee op de Bühne geen uniform dragen. Zo’n verbod maakt zangeres Sarah Breiter niets uit, want achter elk uniform steekt een mens merkt ze filosofisch op: ‘Hinter jeder Uniform steckt ein Mensch und das wollen wir auch zeigen‘. Van de organisatie mag evenmin de naam ‘Heilsarmee’ gebruikt worden. Te christelijk. In Duitsland staat intussen de groep ‘Die Priester‘ klaar om mee te doen aan de voorronde. Is hier sprake van een tendens?
Foto: Partituur van You and Me van Georg Schlunegger
George Knight 