Beschuldiging van Putin als pedofiel is een motief voor moord op Litvinenko

Aldus een passage uit het vandaag gepubliceerde rapport ‘The Litvinenko Inquiry’ onder leiding van Robert Owen over de vergiftiging met radioactief polonium-210 in 2006 in Londen. Volgens de conclusie van Owen is president Vladimir Putin waarschijnlijk (probably) betrokken bij de opdracht om de Russische overste en ex-spion van de Russische geheime dienst FSB Aleksandr Litvinenko te vermoorden. Hij stierf op 23 november 2006 en beschuldigde op zijn ziekbed Putin van de moord. Een reden zou zijn dat Litvinenko Putin in een artikel in juli 2006 van pedofilie beschuldigde. Dat past niet bij de beeldvorming van de macho die duikt, zwemt, vliegt en racet als een Russische superman met een gezonde geest in een gezond lichaam.

Tegenwoordig is de beschuldiging van pedofilie vrijwel het ergste wat iemand kan overkomen. Vooral door een nieuwe wind van conservatieve opvattingen over seks en seksualiteit die door Europa waait. De sfeer van opstandigheid en vrije opvoeding van de sixties is voorbij. De beschuldiging van pedofilie is als het ware een radioactief antwoord om iemands reputatie te besmetten. Is Vladimir Putin werkelijk de Joris Demmink van de Russische Federatie? Of dient zo’n aantijging vooral om hem in diskrediet te brengen? We weten het niet echt. Het gaat er echter niet zozeer om of Putin werkelijk pedofiel is, maar dat Litvinenko door dit naar buiten te brengen Putin hiermee ernstig probeerde te beschadigen. Het rapport Owen ziet het naar buiten brengen van de beschuldiging door Litvinenko dat Putin een pedofiel was als een belangrijk motief voor diens moord.

Foto: Schermafbeeldingen uit het  rapport ‘The Litvinenko Inquiry’, respectievelijk op p. 92/93 en p. 227.

Advertentie

Berlijnse imam: vrouw moet thuisblijven en echtgenoot nooit seks weigeren

Nederlands cabaret doet me niks, maar van de echte predikers kan ik geen genoeg krijgen. Dat heeft te maken met het ‘als of’ dat de afspraak van theater is. Publiek en toneelspelers doen net alsof. Maar Abdel Moez Al-Eila in de Berlijnse Al-Nur Moskee is van een andere orde. Da’s echte humor. Goed amusement dat ergens over gaat. Niet over doorzonwoningen, hockeymeisjes of Opel-rijders, maar over het echte leven.

De prediker zegt (Engelse vertaling): ‘A woman should be confined to the home and should dedicatie her time and efforts to taking care of her children and het husband. (..) Moreover, a woman is not allowed to refuse to sleep with her husband. She is not allowed to make excuses or use pretexts. (..) A wife is not allowed to say ‘no’, under any pretext – not even if she gets her period.’ Prediker Abdel Moez Al-Eila heeft het dus niet zo op vrouwenrechten. Als de man maar aan zijn trekken komt. Dat gaat hem boven alles. Het is zijn essentie.

Vraag is of dit nog iets met de islam te maken heeft. Waarschijnlijk niet. In alle religies vinden voorgangers en predikers volop ruimte om hun eigen interpretatie te geven. Zodat ze hun eigen positie binnen die religie versterken door harde standpunten in te nemen. Daardoor kan religie ontsporen. Daarom is het verstandig om deze prediker te vragen waar hij zich op baseert. Hoe hij zijn meninkjes uit zijn hoge doek tovert. Want zijn optreden kan dan wel om te lachen zijn, voor de betrokken vrouwen is het rampzalig en tenhemelschreiend. Trouwens, het vrouwenprogramma van de Al-Nur Moskee is nog niet ingevuld. Hoe zou dat nou komen?

Foto: Schermafbeelding van het vrouwenprogramma van de Berlijnse Al-Nur Moskee, 3 februari 2015.

Parodie op Jezus door Hendrik Jan Bökkers met Bobbi Eden

Ze gaf me een foto / En toen had ik ‘m door
Met zijn stomme sandalen / En zijn vatterige baard

Die denkt toch niet dat ik gek ben/ Ik ben toch geen idioot
’t Is een smerige hippie / Of misschien zelfs een Jood

Ze drinkt ineens geen bier meer / Ze drinkt alleen nog maar wijn
En ze bidt voor haar zorgen / Maar vergeet die van mij

’t Is me allemaal een toestand / Waar ik me gruwelijk voor schaam
Want laatst bij het vrijen / Toen riep ze zelfs zijn naam

Een clip ‘Jezus’ van boerenrocker Hendrik Jan Bökkers met pornoactrice Bobbi Eden. Voor katholiek.nl geeft Frank G. Bosman een analyse die het christendom in bescherming neemt: ‘De vraag is natuurlijk: wat betekent deze ‘Jezus’ van Bökkers. Het is gemakkelijk om er een kritiek op het ‘kleffe’ christendom in te zien, een christendom dat bestaat uit het afleggen van alles wat het leven leuk en aangenaam maakt, met name seks. Christenen zijn dan suffe preutse kwezels waar je eigenlijk alleen medelijden mee kan hebben. Wellicht is dat ook de intentie van Bökkers zelf geweest.’ Bökkers reageert op deze recensie van Bosman en bedankt hem voor de uitgebreide analyse, en: ‘We zien het inderdaad ook als parodie, en wie zich hierdoor gekwetst wil voelen moet dat vooral niet laten, maar dan ben je wel een behoorlijke suffe, preutse kwezel… 😉’

Tekst opgeschreven door Frank Bosman, zie ‘Bobbi Eden is verliefd op Jezus’.

Parijse kunstbeurs FIAC doet het met partners. Komedie om geld

De FIAC is een internationale kunstbeurs in Parijs. Met als belangrijkste partners warenhuis Galeries Lafayette, advocatenkantoor Clifford Chance, automobielen Renault, parfumerie Guerlain, sierglas Swarovski en dranken Fondation d’entreprise Ricard? FIAC-directeur Jennifer Flay vindt desgevraagd  (11’32’’) dat het partnerschap met deze bedrijven ‘fundamenteel belangrijk’ is omdat ‘het de kunstenaars de mogelijkheid geeft om verder te gaan in hun creatieve proces’. Verder in hun creatieve proces richting Galeries Lafayette?  Tja, zo kun je het bekijken. Is dan de conclusie dat de FIAC alles te maken heeft met kunsthandel, iets minder met kunstenaars, nauwelijks nog iets met autonome kunstwerken en vrijwel niets met kunst? Ja, dat kan veilig de conclusie zijn.

In het buitenprogramma werd op de sjieke Place Vendôme het op een anale plug lijkende Tree van Paul McCarty door vandalen vernield. De kunstenaar gaf aan dat-ie niet wilde dat het opnieuw geïnstalleerd werd. Parijs is er nog niet klaar voor, zal-ie waarschijnlijk gedacht hebben. Jennifer Flay verklaart de ophef over het werk met het vermelden van het feit dat er steun vanuit de regering was. Misschien was een partnerschap van de FIAC voor het buitenprogramma met Durex, KamaSutra, Doc Johnson of California Exotics veiliger geweest?

Foto: Tree van Paul McCarthy op de Place Vendôme voordat het werd vernield. Credits: NTB Scanpix.

Campagne Art Sells voor Museumnacht A’dam verleidt met porno

Op autoshows liggen om onduidelijke redenen vrouwen op de motorkap hun vrouwelijkheid te benadrukken. Is dat omdat mannelijke chauffeurs dol zijn op vrouwen en de autoverkopers vervolgens denken dat mannen dol zijn op auto’s? Het zou kunnen. De aloude strategie neemt de Amsterdamse Museumnacht over zonder dat alle musea daar blij mee zijn. ‘We herkennen ons niet in het thema sex sells, art sells,’ zegt volgens Het Parool een woordvoerder van het Anne Frankhuis. Een woordvoerder van het Nemo zegt: ‘Ik weet niet of dit de juiste weg is.’  Nou, ik weet het wel zeker, de Museumnacht Amsterdam heeft de verkeerde afslag genomen.

Volgens Meredith Greer, ‘communitymanager‘ van Stichting Museumnacht Amsterdam zijn de posters van de campagne Art Sells duidelijk met een knipoog gemaakt, aldus opnieuw Het Parool. Tja, een knipoog, dan is het onweerlegbaar onder het motto ‘moet kunnen’. Toch? De ‘communitymanager’ zegt: ‘Wat wij willen bereiken is dat aan kunst en ons erfgoed evenveel aandacht wordt gegeven als aan seks, seksualisering en porno. We willen een plek veroveren in onze maatschappelijke discussie op een manier die relevant is voor jongeren. Dat is onze campagne: Art Sells.’ Vraag is of de vorm niet te ver van de inhoud komt af te staan.

Maar waarom moet aan kunst en erfgoed evenveel aandacht gegeven worden als aan seks, seksualisering en porno? Welke wetmatigheid is dat? En is dat dezelfde aandacht? Waarom moet kunst aan seks gelijkgeschakeld worden, beste ‘communitymanager’? Waarom moeten kunst en erfgoed zich meten aan seks, seksualisering en porno? Wat is het nut daarvan? Met de campagne Art Sells verovert het campagneteam van de Stichting Museumnacht Amsterdam ongetwijfeld een plek in het publieke debat of in de subcultuur van de marketing. Maar of daarmee de ‘historische kennis en engagement tot bloedstollende schoonheid’ van de musea wordt gepresenteerd is de vraag. De campagne Art Sells leidt er eerder van af.  Hoe inhoud en vorm wel samengaan bewees Anthon Beeke 25 jaar geleden met zijn affiches voor TGA. Die kregen in hun tijd ook kritiek, maar gaven een direct commentaar op de inhoud. Daar komt de campagne Art Sells in de verste verte niet aan toe.

Foto: Schermafbeelding met toelichting en campagnebeeld ‘Art Sells’ voor de Museumnacht Amsterdam op site Festina Lente Collective. 

Kunst: Shibari als voorbeeld van kitsch en exploitatie

Beeldende kunst is smaak. Wat de een behaagt vindt de ander kitsch. Wat voor de een schimmig en afgesloten is vindt de ander een ontdekking. Hoe dan ook moet ieder de eigen smaak vinden door deze te ontwikkelen. Dat vraagt tijd. Kijkend vergelijken leert het kijken. En kan men wegkijken als men meent dat het vals en leeg is. Vecchiato Arte presenteert beeldhouwster Rabarama, en fotograaf en ‘bondage meester’ Hikari Kesho in een Shibari voorstelling. Ofwel het insnoeren met touwen van doorgaans sexy vrouwen. Is het meer dan sadisme, masochisme en onderwerping met een vleugje Japonisme om het verkoopbaar te maken? Is het kunst voor kopers met een foute smaak? Iedereen moet zelf weten. Ooit verzeild op een opening in Toscane begreep ik niets van de kunst die ik kitsch vond. Zoals ik deze Shibari-videos ook niks vind. Als kunst. Met in m’n ogen de beelden van Rabarama als dieptepunt. Een waarheid is dat zo’n 15% van de hedendaagse kunst de moeite waard is. Er is geen eenduidigheid over wat tot die 15% behoort. Dat houdt het kunstdebat gaande.

Humor van Dokter Corrie als glijmiddel voor seksuele voorlichting

Update 19 november: Dr. Corrie wordt al als de ‘nieuwe zwarte piet‘ voorgesteld. Zeg maar, zwarte Corrie of dokter Piet. Wat een gelukzalig land dat zich over zulke zaken opwindt. Mogen we lachen of meesmuilen? 

Joël Voordewind van de ChristenUnie stelde kamervragen over Dr. Corrie in het Schooltv-Weekjournaal aan staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport Sander Dekker. Hij geeft vandaag antwoord.

Voordewind vermoedt dat ouders zich niet in Dr. Corrie kunnen vinden. Over deze manier van voorlichting antwoordt Dekker: ‘De NTR heeft mij laten weten dat Schooltv met Dr. Corrie leerkrachten een handvat wil bieden om een gesprek te beginnen in de klas. Er is voor gekozen om daarbij humor in te zetten om zo een meer ontspannen sfeer te creëren om dit gevoelig onderwerp wat makkelijker bespreekbaar te maken.‘

Interessant om te vernemen dat het hier om humor zou gaan. Want dat zal iemand die dat niet weet niet op voorhand beseffen. Wellicht had Voordewind zich in z’n vragen beter op het niveau van de humor gericht. Hoewel politiek niets over de inhoud heeft te zeggen. Met de volgende vraag had Voordewind de lachers op z’n hand gehad: ‘Kan de staatssecretaris uitleggen waarom het Schooltv-Weekjournaal met het item Dr. Corrie kiest voor het gebruik van humor dat velen niet als humor ervaren? Hoe verhoudt zich dit tot het niveau van de als humoristisch bedoelde programma’s die de publieke omroep maakt en die vele kijkers de tenen doet krommen? Wilt u in gesprek gaan met de omroep om tot humor te komen die de naam humor echt verdient?’

Foto: Televisie VS, december 1962.

Strijd over postzegels, Marianne, Inna en FEMEN

In Frankrijk won een postzegel dat de nieuwe feministes van FEMEN zou verbeelden de competitie voor een nieuwe Marianne. Zo licht ontwerper Olivier Ciappa toe. Elke president mag een eigen Marianne kiezen en kan zich met deze keuze profileren. Deze moederfiguur vertegenwoordigt de Franse republiek en is een tijdje het gezicht van Frankrijk. Onder meer Brigitte Bardot (1969), Mireille Mathieu (1978) en Catherine Deneuve (1985) gingen FEMEN-voorvrouw Inna Shevchenko voor. Zij inspireerde ontwerper Ciappa. De keuze voor iconen uit de populaire cultuur is begrijpelijk vanwege de veilige keuze. Elke Fransman moet zich erin kunnen vinden.

Omdat Marianne het symbool van de Republiek is ligt de keuze gevoelig. De kritiek barstte los. FEMEN vergrootte dat uit door critici te reduceren tot nationalisten, reactionairen, homohaters en ander fascistisch tuig. FEMEN ziet op haar website in de keuze voor het ontwerp van Ciappa een bevestiging van de eigen strijd. Die het verbindt met de Franse Revolutie en het streven naar gelijkheid. De keuze voor FEMEN is opvallend. Deze keer dus geen icoon uit de populaire cultuur, maar een uit Oekraïne afkomstige politieke activiste.

Zien we wat we zien? Of denken we te moeten zien wat het bijschrift zegt? Ciappa zegt zich te hebben laten inspireren door allerlei voorbeelden. Inna Shevchenko was daarvan wel de belangrijkste. In de postzegel zal niet voor iedereen het gezicht van de oprichtster van FEMEN terug te vinden zijn. Eerder doemt een poezelig meisje als hoofdpersoon uit een tienerstrip op. In de postzegel is zonder voorkennis geen directe verwijzing naar FEMEN of Inna Shevchenko te herkennen. Conclusie is dat in de discussie over de nieuwe Marianne de beeldenstrijd het verliest van de woordenstrijd. In een beeldcultuur beslist zoals vaak de onderliggende tekst.

Foto 1: Franse postzegels met nieuwe Marianne. Ontwerp: Olivier Ciappa.

Foto 2: Activiste en oprichtster van FEMEN Inna Shevchenko (rechts).

FEMEN roept weerstand op in religieuze en links-radicale hoek

FEMEN is de van oorsprong Oekraïense groep activistische vrouwen die het vrouwenlichaam inzet om te protesteren. Onder het motto: ‘Onze God is vrouw, onze missie is protest, onze wapens zijn blote borsten‘. Het begon als protest van oprichtster Inna Shevchenko tegen de Russisch-Orthodoxe kerk. Zo zaagde ze in augustus 2012 in Kiev topless een kruisbeeld door. In protest tegen de veroordeling van de leden van Pussy Riot. Ze moest naar Parijs vluchten waar FEMEN sinds september 2012 gevestigd is. FEMEN opereert in steeds meer landen en uit zich over steeds meer onderwerpen. Met burgerrechten als gemeenschappelijke noemer.

FEMEN heeft een bij-de-tijdse marketing ontwikkeld met een FEMEN-shop. De toko in Parijs moet draaien. FEMEN is idealistisch, maar hoeft niet geïdealiseerd te worden. Maar elke NGO mag eigen middelen en focus kiezen om effectief te zijn. Mits het binnen de wet blijft. Om zich niet te isoleren dient FEMEN aan de veilige kant van de pornografie te blijven. Seks verkoopt, maar met mate. In die hoek worden vrouwen nu eenmaal geplaatst. Bij elke actie moeten de actievoerders van FEMEN de afweging maken of het provocatief genoeg is om het nieuws te halen, maar niet te uitdagend om onaanvaardbaar te worden voor een breed publiek.

Er bestaat weerstand tegen FEMEN. Vooral uit religieuze en links-radicale hoek. De natuurlijke vijanden van een open samenleving die uit de liberale democratie volgt en FEMEN voorstaat. Zo plaatst KRAPUUL een stuk dat ageert tegen Elma Drayer en tegelijk FEMEN de mantel uitveegt. Het doet FEMEN en Drayer tekort als het suggereert dat FEMEN hoofdzakelijk ageert tegen de islam en Drayer die attitude overneemt. Dat doen FEMEN en Drayer niet. De schrijver hangt aan dat anti-islamisme zijn betoog op dat in de lucht komt te hangen. Een symbolisch Russisch-Orthodoxe crucifix reduceert hij tot een monument voor concentratiekampslachtoffers. Columniste Elma Drayer nam het deze week in Trouw op voor FEMEN en verbaasde zich over de gebrekkige belangstelling in de Nederlandse media. Ze mist trouwens dit blog dat herhaaldelijk over FEMEN bericht.

Drayer citeert Evie Embrechts in wat ze als voorbeeld van ‘zuurlinksigheid’ ziet: ‘Er is niets feministisch aan dit soort neprebellie en Femen is een afschuwelijk voorbeeld van racisme en neokolonialisme‘. Embrechts stelt in haar betoog islamkritiek gelijk aan moslimhaat, wat een slot op elk debat gooit. Verder heeft ze zich slecht geinformeerd en zit haar mening de feiten in de weg. Evie Embrechts geeft toe dat ze haar stuk schrijft om frustraties en onbegrip van haar af te schrijven. Het is haar in mijn ogen niet gelukt om een afgewogen beeld van FEMEN te geven. Terwijl de vraag hoe marketing, media, pornografie, protest, vrouwenrechten, religie en levensovertuiging samengaan tot interessante conclusies kan leiden die iets zeggen over onze tijdgeest. Juist omdat de activisten van FEMEN iets nieuws proberen. FEMEN maakt meer los dan sommigen aankunnen.

Foto 1: ‘A Femen activist uses a chainsaw to cut down an Orthodox cross in Kyiv on August 17‘ [2012]. Credits: Reuters.

Foto 2: Op 18 augustus 2012 wordt door de overheid een nieuw kruis opgericht. Ofwel: geënt. 

Nieuwe feminisme van FEMEN zet een oude strijd voort

Femen Holland neemt deze foto van Femen Berbère over. Het onderschrift verwijst naar de jaren ’60. Die in Frankrijk nog steeds worden herinnerd door de bijna-revolutie van 1968 toen de verbeelding de macht zocht. Onder het asfalt ligt nog steeds het strand. Vrij vertaald: ‘In de jaren ’60 verbrandden vrouwen hun beha uit protest, door zich niet langer met voeten te laten treden zetten vrouwen dat initiatief nu voor het eerst voort’. ‘Dans les années soixante les femmes avaient brûlé leur soutien gorge en protestation, ce n’est pour qu’aujourd’hui les femmes soient piétinées.’ De activistes van FEMEN zoeken legitimiteit door zich aan te sluiten bij het feminisme van 40 jaar geleden. Ze tonen dezelfde ambitie om de samenleving te beïnvloeden.

W. Joseph Campbell ontzenuwt de mythe dat er aan het eind van de jaren ’60 veel bh’s werden verbrand: ‘But the act of “bra-burning” neither defined nor figured prominently in feminist protests of the 1970s. Or of the 1960s.‘ Kortom, het feitelijk verbranden, uitdoen of weggooien van bh’s vond toendertijd niet op grote schaal plaats, maar had door de symboliek wel maatschappelijke gevolgen. Verschil lijkt dat het toenmalig feminisme samen opging met de emancipatiestrijd van andere groepen. Dat gaf rugwind. De nieuwe feministes van FEMEN opereren in een tijdperk waarin de burgerrechten door overheden en maatschappelijke bewegingen steeds meer worden ingeperkt. Dat maakt de strijd om vrouwen te bevrijden nog urgenter dan die toen al was.

Foto 1: Femen Berbère: Bij de Parijse Eiffeltoren gaan bh’s de lucht in.

Foto 2: Amerikaanse feministes gooien bh’s in de vuilnisbak. Atlantic City, 1968.

Zie hier voor alle artikelen over FEMEN op dit blog.