Zo simpel gaat het bouwen van een flat. De Koreaanse kunstenaar Junebum Park doet het voor in ‘Making an Apartment‘ uit 2005. Te zien op YouTube, maar nu ook op metrostations in Hong Kong, zoals MutualArt.com signaleert. Een initiatief in samenwerking met JC Decaux (digitale schermen, we kennen ze van advertenties in bushokjes) en de Artist Pension Trust. Kunst -want dat is het- tussen de commerciële boodschappen door. Art in Small Doses, want voor je het weet hebben de forenzen een overdosis aan kunst binnen. Da’s nou ook weer niet de bedoeling. Maatvoering dus. Een andere video die getoond wordt is ‘Two Billion Light Years of Solitude’ van de Taiwanese kunstenaar Wang Yahui. JC Decaux, voorbeeld doet volgen. Gemeenten pak het op!
In mei 2013 waren er dagenlang relletjes in Stockholm, zoals onderstaand verslag van de BBC samenvat. Met immigranten. Onduidelijk is of bovenstaande video daarmee iets te maken heeft. Onduidelijk is wat er aan de hand is. Wie zijn de drie jongens met het oranje, rode en blauwe T-shirt die gemolesteerd worden en wie zijn de aanvallers? Wat is de reden voor de vechtpartij? Komen ze allen uit het café met het gele licht? Wie filmt de aanval, hoe komt deze toevallig langs en wordt deze op het laatst ook tegen de grond gewerkt? Wat is de rol van de vrouw met het bruinleren jack die wil sussen? We weten niks. Zelfs niet of het om Zweden of moslims gaat. We zien agressie en veel te veel korte lontjes die graag hun vuisten gebruiken. En da’s al erg genoeg.
Koen Hauser. Beeldmanipulatie. Stijlvast. Oostende. Een oude ansichtkaart komt tot leven. Samen met stylist en tentoonstellingsvormgever Maarten Spruyt maakt Koen Hauser het campagnebeeld voor de tentoonstelling ‘Tasten in het Duister. Hoe een verloren Van Reymerswale wordt herontdekt‘ in het Zeeuws Museum. Vanaf 29 maart 2014 te zien in Middelburg. Over een beschadigd 16de-eeuws schilderij dat wordt gereconstrueerd. Zo wordt iets dat voorbij, verloren of onzichtbaar is weer in de tijd gehaald. Ook met Zachary Formwalt, Christian Jankowski, Marijn van Kreij, Katja Mater en Maarten Vanden Eynde. Kunst die nostalgie verdringt door niet te treuren over gemis, maar dat aan te vullen. Kunst die niet als kuur dient en de uitleg direct in beelden vertaalt.
Foto: ‘Campagnebeeld. Koen Hauser in samenwerking met Maarten Spruyt. Kleding: Jeff Montes. Hoofdbekleding: Jacob Kok.‘
Een videowerk van de Italiaanse kunstenaar Eugenio Percossi uit 2007: Christmas 2007. Of is het 2004? In elk geval voor en na. De fik in de boom. De fik in de kamer. De fik in de kerstmis. Weer eens iets anders dan een gezin rond de boom. Of een rendier met menselijke trekjes. Of een op kosten van de supermarkt zo gezellig etende groep mensen. Kunst ontregelt. Zelfs met kerstmis. Of liever gezegd: juist met kerstmis. Da’s goed zo. Want er moet ruimte zijn voor wedergeboorte. En wat symboliseert dat nou beter dan brand, in vuur en vlam?
Op 18 juni stierf onderzoeksjournalist Michael Hastings in een auto-ongeluk. ’s Nachts om 04.25 uur reed z’n Mercedes met hoge snelheid tegen een palmboom. De politie hield het na onderzoek op een ongeluk. Al gelijk vatte het idee post dat Hastings vermoord was door de FBI of een andere veiligheidsdienst. Hastings was bezig met een verhaal over de CIA. Zie voor de achtergronden en het onderzoek hier en hier.
In de week na het incident verklaarde veiligheidsexpert Richard Clarke dat het mogelijk was dat Hastings computergestuurde auto gehackt was en-ie zo de dood ingejaagd was. Hij stelde dat inlichtingendiensten zoals die van de VS de besturing van een auto van een afstandje over kunnen nemen. Dat zou zelfs relatief makkelijk zijn. Aldus de theorie. Hacken is een gevaar dat inzittenden van computergestuurde auto’s lopen.
Maar waar vinden theorie en bewijs elkaar? In elk geval niet in bovenstaand filmpje van 2 november 2013 dat zegt: ‘Security Experts Saying Michael Hastings Car Was Hacked! Which Means He Was Murdered!’ Maar veiligheidsexperts beweren helemaal niet dat Hastings auto was gehackt, maar dat het theoretisch mogelijk is dat het soort auto waarin-ie reed gehackt kan worden. Wel een aanzienlijk verschil. Dat heeft Richard Clarke immers al op 24 juni in The Huffington Post verteld. Dit filmpje voegt er vier maanden later niets aan toe.
Er zijn geen nieuwe feiten behalve oude feiten die eigenlijk vermoedens zijn. Maar vele YouTube-kanalen nemen vervolgens hijgerig dit filmpje over met de conclusie dat Michael Hastings vermoord werd. Het kan en is zelfs aannemelijk. Een vermoeden met hoofdletters en uitroeptekens is echter nog geen bewijs. Maar slechte journalistiek die de nagedachtenis van onderzoeksjournalist Michael Hastings geweld aandoet.
Een korte film van de 19-jarige Jens Rensdijk. Vandaag online beschikbaar gesteld door ‘Jear Productions‘ na winst in het 48 Hour Film Project in Rotterdam. Een uit de VS overgewaaide competitie die al sinds 2001 bestaat. Makers krijgen een genre, personage, rekwisiet en dialoog toegewezen en moeten ermee binnen 48 uur een film maken. Raymi Sambo speelt de rol van de homoseksuele premier die in het volgen van zijn liefde tegengewerkt wordt door medewerkers en partijtop. ‘Premier‘ gaat door naar de finale in New Orleans. In ons land vindt in 2013 de competitie ook plaats in Amsterdam, Breda, Leeuwarden, Nijmegen en Utrecht.
Het verhaal roept associaties op met de persoonlijke omstandigheden van premier Mark Rutte. Hoewel het ongefundeerd is om te veronderstellen dat het leven dat ‘Premier‘ schetst veel gelijkenis vertoont met het leven van de premier suggereert het intussen overeenkomsten. Zelfs als die er niet zijn, zal een Nederlandse kijker die toch in het achterhoofd construeren. Bij een internationale of Amerikaanse jury speelt dat niet. Dat werpt de film terug op zichzelf. Hopelijk is het goede spel van Raymi Sambo en het ‘gedurfde’ onderwerp van homoseksualiteit voldoende voor een goede klassering. Met de enige vrouw als de dader. Dat dan weer wel.
Gezien de beperkingen heeft Rensdijk gekozen voor de afwisseling tussen lange en korte shots. Dit zorgt voor vertraging en dramatisering van de handeling. En rustpunten. Dit is een beslissing die goed uitpakt. Het 48 Hour concept is op te vatten als vakantie van of voorbereiding op het echte werk. Als een nieuwe stap tussen eindexamenfilm en ‘bioscoopfilm met echt budget‘ voor filmmakers. Vergelijkbaar met de ‘24 Hour Plays‘ voor theatermakers en de oneminutesvideos voor kunstenaars. Ook als competisering van onze samenleving.
De lokale Zuid-Californische nieuwszender San Diego 6duikt in het ongeluk van onderzoeksjournalist Michael Hastings die iets op het spoor was en voor z’n leven vreesde. Zijn gloednieuwe Mercedes crashte met hoge snelheid op 19 juni midden in de nacht. De theorie doet de ronde dat Hastings is vermoord door een van de Amerikaanse veiligheidsdiensten. Mogelijk is zelfs de besturing van zijn auto op afstand gehackt en is-ie zo de dood ingestuurd. Richard Clarke acht dit technisch mogelijk. Anderen betwijfelen de lezing dat Hastings gedood zou zijn door een aanslag. Ze houden het op een ongeluk. Beetje bij beetje komt informatie vrij.
Volgens reporter Kimberly Dvorak van San Diego 6 bevestigen de beelden van de bewakingscamera die afkomstig zijn van het nabijgelegen restaurant Pizzeria Mozza het feit dat het geen gewoon ongeluk was. Ze analyseert de beelden: ‘The surveillance video captures the final moments of Hastings life and provides intriguing details of the “crash.” The video shows a flash of light appearing at the 13-14 second mark, the headlights are on at 14 seconds, but all lights are extinguished at the 16-second mark. The car then turns left and the first horizontal explosion appears just after the 16-second mark (it ejects the left front tire across northbound highland approximately 40-50 feet). The second explosion engulfs the engine compartment at the 17-second mark. The third and largest explosion consumes the passenger compartment at the 17-18-second mark.’ Paul Joseph Watson volgt voor Alex Jones’ Infowars deze zaak. Hier legt Kimberly Dvorak uit.
Waar verandert satire in racisme? De Amerikaanse jongensband Day Above Ground stopt allerlei vooroordelen in 5 minuten. Angry Asian Man valt de video frontaal aan: ‘This racist, yellow fever bullshit is an actual song, and it is possibly the worst song I’ve ever heard.’ Levy Tran is de dame in bad. Moet het verboden worden? Nee. Is het de moeite waard? Nee. Beelden en tekst zijn van een onbegrijpelijke dommigheid. Gaat de vlieger op dat het ‘maar’ rock ’n roll is? De video bevestigt aloude stereotypen over orientalisme. Day Above Ground exploiteert deze met een satirische platheid. Zo bezien wordt het weer satire. Niet door, maar over een jongensband die gevangen zit in marketing, racisme, obsessie met Aziatische vrouwen, sexuele fantasie en een beperkt wereldbeeld. Het probeert de draak met China te steken, maar eindigt in zelfbeschimping.
In de VS wordt Day Above Ground ook door anderen beschimpt. Er wordt druk op festivals en concertzalen uitgeoefend om de groep niet te engageren. Bijvoorbeeld: ‘and please stop Day Above Ground from ever performing at your great venue‘. Lees meer op de Facebook-pagina van de House of Blues Sunset Strip. Is Asian Girlz een inschattingsfout van het management van deze groep die tot economische schade leidt?
Asian girl, She’s my Asian girl
You’re my Asian girl, You’re my Asian girl
You’re my Asian girl, She’s my Asian girl
Yes, my Asian girl, You’re my Asian girl
I love your sticky rice Butt fucking all night Korean barbecue Bitch I love you I love your creamy yellow thighs Ooh you’re slanted eyes It’s the Year of the Dragon Ninja pussy I’m stabbin’
Asian girl, You’re’s my Asian girl You’re my Asian girl, She’s my Asian girl You’re my Asian girl, She’s my Asian girl Yes, my Asian girl, You’re my Asian girl
Superstitious feng shui shit (what) Now lay your hair by the toilet I’ve got your green tea boba So put your head on my shoulder Your momma’s so pretty Best nails in the city Pushing your daddy’s Mercedes
Asian girl, She’s my Asian girl You’re my Asian girl, You’re my Asian girl You’re my Asian girl, She’s my Asian girl Yes, my Asian girl, You’re my asian girl
New Year’s in February (February?) That’s fine with me (I guess) Yeah, shark soup (What? Fuck it, we’ll eat it) Oh, tradition, tradition, tradition, yeah yeah Baby, you’re my Asian girl You’re legally (best kind) So baby marry me Come on sit on my lap (right here baby) Or we’ll send you back And you age so well I can barely tell 17 or 23? Baby doesn’t matter to me
Asian girl, She’s my Asian girl You’re my Asian girl, You’re my Asian girl You’re my Asian girl, She’s my Asian girl Yes, my Asian girl, You’re my asian girl
Arcadia J-Town Alhambra K-Town Temple City Don’t forget Chinatown Get down Happy endings all over Bruce Lee Toyota Spicy tuny Sashimi Tasty Garden Fried Lice Sailor Moon Wonton soup Spring roll Tibet Foot rub rub a down down down Fa ra ra ra ra ra ra ra ra ra ra Tofu All over you all over me
Foto: Schermafbeelding met Levy Tran uit Asian Girlz van Day Above Ground. Uitgekomen op 27 juli 2013.
”Eind mei werden we door de raad van toezicht ingelicht over het naderende faillissement,’ aldus Birgit Donker, directeur van het Mondriaan Fonds. ‘Tot dan toe hadden we niets gehoord over problemen.’ Ook de gemeente was verrast, aldus een woordvoerder.’
Aldus Het Parool van vandaag in een stukje onder de titel ‘Nasa failliet door ‘financieel mismanagement‘. Met eind mei wordt mei 2013 bedoeld. Deze lezing van Donker en de woordvoerder van de gemeente Amsterdam roept vragen op over de informatievoorziening en de besluitvorming van het Mondriaan Fonds en Amsterdam.
Wat zijn de feiten? Op 2 juli is de Stichting New Art Space Amsterdamfailliet verklaard. De surseance die op 15 mei aangekondigd is werd toen omgezet in een faillissement. Op 31 juli komen de crediteuren bijeen. Dat zijn onder meer de fiscus, de verhuurder, de filmladder, de exploitant van de drankenautomaat en ZZP’ers die met hun bedrijfjes werkten aan tentoonstellingen. Optie is een doorstart vanuit het faillissement. Directeur Thomas Peutz is op 10 april 2013 geschorst naar aanleiding van ‘mogelijk financieel mismanagement‘. Tevens claimde hij samen met z’n moeder 70.000 euro uitgeleend te hebben aan Stichting New Art Space Amsterdam.
Vraag is of er door Amsterdam en het Mondriaan Fonds geld in een bodemloze put is gesmeten. En hoeveel dan? Amsterdam gaf volgens Het Parool voor de periode 2013-2016 drie ton subsidie aan New Art Space Amsterdam en het Mondriaan Fonds reserveerde vier ton voor 2013-2014 waarvan het zegt een ton verstrekt te hebben. In het advies Slagen in Cultuur van de Raad voor Cultuur van mei 2012 stond: ‘NASA heeft een matig ondernemingsplan ingediend; een stevige financiële onderbouwing ontbreekt. De fusie zorgt voor veel onduidelijkheid en serieuze financiële risico’s. Hierdoor is het lastig om de ingediende cijfers te beoordelen.‘ Amsterdam en het Mondriaan Fonds waren dus al in mei 2012 gewaarschuwd. Maar hoe alert wilden ze zijn?
De lezing uit september 2012 van Birgit Donker ‘Nachtwacht en Avonddienst‘ over cultuurverslaggeving geeft een indicatie van haar denkwijze. Hierin pleit ze voor samenwerking en versmelting van bestaande platforms die over kunst publiceren. Toegepast op presentatie-instellingen duidt dat op centralisatie en inkoepeling. Dat staat haaks op nadenken over steun en het verdelen van overheidsgeld dat basale kosten dekt. Dat kan voor een schijntje van wat de gevestigde culturele instellingen kosten. Ofwel, nieuw moest oud redden omdat dat laatste snel verouderde. Maar bij NASA ging het mis omdat nieuw een eigen logica volgde. En oud bleek.
Foto: Melanie Bonajo, Your Karma is Leaking, 2011. Tentoonstelling ‘The Future that Was’ (november 2012) van Gabriel Lester in Smart Project Space.
Opvallend is dat in artikel 3.1 van deze vierjaarlijkse regeling onder grote gemeenten Amsterdam, Rotterdam en Den Haag wordt verstaan. Zodat alleen in grote gemeenten de te subsidiëren presentatie-instellingen zijn gemaximaliseerd op 1. Dit legt de taak bij besturen om te beredeneren waar een instelling de beste kans maakt op overleving door kunstnomadisme. De politieke lobby volgend. Het hakken-over-de-sloot advies voor Witte de With doet trouwens afvragen waarom NASA in juni 2011 niet besloot naar Rotterdam te verhuizen. Uiteindelijk beloonde de rijksoverheid zes presentatie-instellingen: in Amsterdam (De Appel), Rotterdam (Witte de With), Groningen (Noorderlicht)*, Utrecht (Bak), Eindhoven (MU) en Maastricht (Marres).
Hoe verder met NASA daar aan de Arie Biemondtstraat? Inclusief kantine en filmtheater. In het voormalig Pathologisch Anatomisch Laboratorium. Op 31 juli om 10 uur komen de crediteuren bijeen om de situatie te bespreken. De Amsterdamse Kunstraad (AKr) biedt een basis die niet stevig genoeg lijkt. De AKr is lovend over de nieuwe samenwerking tussen Smart Project Space en het Nederlands Instituut voor de Mediakunst en stelt 300.000 euro beschikbaar. Maar kwaliteit geeft in de Nederlandse cultuur niet langer de doorslag. Welbeschouwd is een broedplaats van experiment een aangekondigde dood die alleen met gewiekstheid, politieke lobby en openheid vermeden kan worden. NASA wacht de taak over het eigen graf te springen.
* Correctie: in een eerdere versie werd vermeld dat het Haagse Stroom in de basisinfrastructuur opgenomen was. Zo luidde het advies van de Raad voor Cultuur. Omdat Stroom niet voldeed aan de eigen inkomstennorm werd het vervangen door Noorderlicht. Hier de kamerbrief en toekenningen van september 2012.
Foto: Pierre Bismuth en Aaron Schuster, Famous, 2008 in tentoonstelling ‘ An Ocean of Lemonade’ in Smart Project Space, 2011.
George Knight 