Als Democraten niet gaan samenwerken en gelederen sluiten, dan vergroten ze Trumps winstkansen in 2020. Oproep tot urgentie

Het door de Russische overheid gefinancierde en gecontroleerde RT (voorheen Russia Today) speelt graag in op verdeeldheid in westerse landen. Of die verdeeldheid echt of vermeend is. Daarom besteedt RT aandacht aan gele hesjes, protesten tegen immigratie, de opkomst van extreem-rechts of in het recente verleden de rechtszaken tegen Chelsea Manning of Julian Assange. Nu is er sinds begin 2019 een nieuw heet hangijzer, namelijk het handjevol Democratische progressieve of radicaal-linkse vertegenwoordigers in het Huis van Afgevaardigden dat vanuit het perspectief van identiteit politiek meent te moeten bedrijven en daarbij in conflict komt met het leiderschap, vooral voorzitter Nance Pelosi. Maar de radicalen vormen een minderheid.

Realiteit is dat bij de tussentijdse verkiezingen in 2018 de winst van bijna 40 zetels door de Democraten werd behaald met gematigde kandidaten. Voor de Senaat probeert het leiderschap van de Democratische partij dit succesvolle scenario te herhalen door Amerikaanse helden te kandideren. De zelfverzekerde progressieven hebben veel volgers op sociale media en steun van linkse media. Ze kunnen niet vervreemd worden omdat de progressieve basis nodig is om Trump te verslaan. Hoewel de stemmen in Californië of New York niet van belang zijn voor de winst in het Electoral College dat in staten wordt beslist waar identiteitspolitiek relatief onbelangrijk is, maar ‘keukentafel’-onderwerpen als gezondheid of sociaal-economie de doorslag geven.

Dat alles zou geen bezwaar zijn als er geen president Trump was. Maar hij is er wel. Hoewel de peilingen tonen dat Trump in 2020 van alle belangrijke Democratische kandidaten verliest is een voorwaarde daarvoor dat de Democratische partij niet verdeeld raakt zodat een groot deel van de achterban niet gaat stemmen. Daar ligt de kans van Trump die kan rekenen op een trouwe achterban. Het gehakketak tussen Pelosi en de progressieve vrouwen is koren op de molen van Trump. Dat verzwakt de Democratische partij. Het is een kwestie van prioriteit. Zetten de Democraten eerst alles op alles om Trump met gematigde kandidaat als Joe Biden, Elizabeth Warren of Kamala Harris te verslaan en vechten ze daarna hun onderlinge strijd uit of doen ze dat tegelijk? Het risico van dat laatste is dat Trump de lachende derde is en zo een tweede termijn wint, het risico van het eerste is voor de progressieven dat hun momentum voorbijgaat en ze ingekapseld raken.

Men zou hopen op een wapenstilstand waarin de Democraten tot november 2020 collectief alle energie aanwenden om Trump te verslaan met een belofte voor de progressieve vleugel dat belangrijke wensen van hun politieke programma (immigratie/grens, omslag in klimaatbeleid en interne democratie in eigen partij) ingewilligd worden. Voorwaarde is dat het politieke debat binnenskamers blijft en Trump niet kan dienen.

Een citaat uit een artikel van George Chesterton over culturele toe-eigening raakt de kern: ‘It feels as if progressives are winning the culture war but losing the political one, in which power increasingly rests with an activated right’. Het winnen van de culturele oorlog in de publieke opinie of op sociale media is waardeloos als tegelijk de politieke oorlog wordt verloren. Daar worden wetten gemaakt en besluiten genomen die de levens van de burgers bepalen die ze economisch afhankelijk maakt. Hoe zinvol is het om de strijd over cultuur en identiteit te winnen als men de strijd om de productiemiddelen, productieverhoudingen en politiek verliest?

Verder doordenkend, is de cultuurstrijd geen vette wortel die progressieven als afleiding wordt voorgehouden en waarin ze gretig bijten zonder dat ze ten volle beseffen dat ze ermee vooral de tegenstander dienen van wie ze het minste te verwachten hebben? In twee tweets stemde ik in met de observatie van Jon Favreau:

Foto: Tweet van acteur en regisseur Jon Favreau, 13 juli 2019 en mijn reactie van 14 juli 2019.

Zweden vertelt VN: onbeperkte detentie zonder aanklacht is prima

In een uitspraak onderschrijft de directeur-generaal juridische zaken van het Zweedse ministerie van Buitenlandse  Zaken Anders Rönquist het principe dat iemand zonder aanklacht voor onbepaalde tijd kan worden gedetineerd. Dat principe treft Assange nu al 1500 dagen. Zweden ondervindt er schade van.

Met dit principe jaagt Zweden de Britse belastingbetaler op kosten. De bewaking van de Ecuadoriaanse ambassade in Londen heeft volgens Scotland Yard al meer dan 10 miljoen pond gekost, te weten 13,4 miljoen euro. Politiebewaking kost elke dag 14.000 euro. Assange heeft in juni 2012 zijn toevlucht tot die ambassade gezocht omdat hij vreest via Zweden aan de VS uitgeleverd te worden. En zoals het proces Chelsea Manning leert wacht hem daar een onrechtmatig en niet eerlijk proces, zo menen de juridische adviseurs van Assange. Dat het om detentie onderbouwt het hoofd van Assange’s juridische team Balthasar Garzon met argumenten.

Zweden laat zich als een van de trouwste en gewilligste Europese partners van de VS niet van z’n meest humanitaire en legalistische kant zien in de kwestie-Assange. Vele landen kennen  strikte voorwaarden aan het vasthouden van iemand zonder aanklacht. In juni 2014 ondersteunden 59 mensenrechtenorganisaties een verzoek aan de Zweedse regering voor een beleidswijziging inzake dat principe van pre-detentie.

Petitie: Edward Snowden verdient asiel in Nederland

Deze petitie is weer eens een andere invalshoek van het asielbeleid. Regeringspartijen besteden daar mooie woorden aan. De PvdA zegt: ‘De PvdA staat voor een humaan asielbeleid. Nederland moet een veilige haven zijn voor mensen die op de vlucht zijn voor oorlog en geweld.’ De VVD zegt: ‘Vluchtelingen zijn mensen die in eigen land aantoonbaar niet veilig zijn en in de eigen regio niet kunnen worden opgevangen. Voor hen is plaats in Nederland.’ en: ‘De VVD streeft ernaar dat elke aanvrager maximaal één aanvraag kan indienen voor een verblijfsvergunning ‘asiel’ of ‘regulier’. Edward Snowden is op de vlucht voor geweld van de Amerikaanse overheid en niet veilig in zijn eigen land. Hij heeft in een interview met Nieuwsuur gezegd graag in Nederland te willen wonen. Kortom, als het kabinet van VVD en PvdA de eigen standpunten huldigt, dan geeft het Edward Snowden asiel. Of geeft het op z’n minst antwoord op zijn verzoek wat VVD en PvdA tot nu toe niet deden.

Ik schreef hierover op 27 juni 2014:
SP-kamerlid Ronald van Raak stelt kamervragen aan minister Ivo Opstelten over de asielaanvraag van Edward Snowden. Hij wil weten waarom klokkenluider Snowden geen antwoord gekregen heeft op zijn verzoek tot asiel in Nederland. En vooral wil Van Raak weten waarom de minister de Tweede Kamer over dat asielverzoek niet heeft ingelicht. De SP’er vraagt Opstelten alsnog het asielverzoek in behandeling te nemen.

De kamervragen van Van Raak zijn de zoveelste poging om Snowden asiel te verlenen in een Europees land. Een tamelijk hopeloze zaak. Zoals dat eerder ook voor Julian Assange gold. Eerder stemden in een commissie van het Europarlement conservatieven, christendemocraten en een deel van de sociaaldemocraten en liberalen tegen een voorstel om Snowden asiel te verlenen. In Nederland is het niet anders. De gevestigde politieke partijen met de ultieme vertegenwoordiger van het establishment Opstelten kunnen niet onafhankelijk van de VS een besluit nemen. Zolang de regering van de VS niet het groene licht geeft aan VVD, PvdA of CDA om Snowden asiel te verlenen zal het Nederlandse kabinet Snowden dan ook geen asiel verlenen. Zelfs de kamer negeren over dit onderwerp. De ministers Opstelten, Timmermans en Rutte kunnen dat als geen ander.

Het wachten is op een omslag in het denken van de VS. Als het daar tot de gangen van de macht doordringt dat het in het Amerikaans belang is dat Snowden in Nederland of een ander Europees land en niet in de Rusland verblijft kan Snowden asiel krijgen. Dan pas, niet eerder. De vragen van Ronald van Raak gaan feitelijk over het gebrek aan autonomie en de onderhorigheid van de Nederlandse politiek aan de VS. Tamelijk wrang.

Voor PvdA’ers die zich intellectueel willen verdiepen en nader willen oriënteren op de waarde van de open samenleving, de democratie en het belang van tegenkrachten is het boek van Geoffroy de Lagasnerie ‘L’art de la révolte: Snowden, Assange, Manning’ interessant dat 10 dagen geleden bij Fayard in Frankrijk verscheen.

Foto: Schermeafbeelding van petitie ‘Edward Snowden verdient asiel in Nederland’ van Adriaan Jan Paauwe op Petities24.

Kunstproject ‘Anything To Say’ van Davide Dormino zoekt geld

Iets te zeggen? Of bent u uitgepraat? Om vrij te zijn moeten we moedig zijn. Wat voor moed? Moed voor wat en met wie? Want moed zou besmettelijk zijn. Tja, da’s vaker gezegd. Maar is het daardoor ook waar? Deze woorden dienen om het kunstproject ’Anything To Say?‘ van de Italiaanse beeldhouwer Davide Dormino aan te prijzen. Een brons met Assange, Manning en Snowden die op een stoel staan. Met de vierde stoel leeg. Ha, symboliek. Via Kickstarter moet 150.000 euro opgehaald worden. Want brons is duur. Vaughan Smith van de Frontline Club in Londen die Assange onderdak gaf steunt het project. Het werk zal in steden rond de wereld getoond worden. Als een rondreizend circus voor de vrijheid en de meningsuiting. Oneerbiedig gezegd. Doen?

Foto: Schets van ’Anything To Say?‘ door Davide Dormino.

Botsing bij Bill Maher tussen Ben Affleck en Sam Harris. Over islam?

Waar ligt de nuance over de islam? Vele posities kunnen over deze religie ingenomen worden: De islam is in de grond achterlijk en zou niet te verenigen zijn met democratie en een eigen rechtssysteem hebben dat haaks staat op de nationale rechtssystemen. Of de islam zou juist een religie van vrede zijn. Tussen die posities bestaan allerlei grijstinten. De islam is aan het emanciperen en loopt achter op de religies die grotendeels of volledig geëmancipeerd zijn. De islam wordt gekaapt door politieke groeperingen die deze religie misbruiken en in een kwaad daglicht stellen. De wereldreligie islam is te divers om nog over de islam te kunnen praten. ISIS vertegenwoordigt de islam. ISIS vertegenwoordigt niet de islam. De islam is kortom een dankbaar gespreksonderwerp voor verhitte discussie. Conclusie is dat ons beeld ervan versplinterd is.

Wat acteur Ben Affleck in de show Real Time with Bill Maher vertoont is opmerkelijk. Affleck is opgewonden en schiet vanuit de heup. Zonder de voorgeschiedenis te kennen lijkt zijn actie uit het niets te komen. Niets is minder waar. Atheïst Sam Harris ligt al lange tijd onder vuur van linkse journalisten als Glenn Greenwald die hem in april 2013 in The Guardian met Richard Dawkins en Christopher Hitchens bestempelde tot ‘New Atheists’. Greenwald en zijn medestanders verwijten Sam Harris en wat ze zien als andere nieuwe atheïsten in hun anti-islamisme door te slaan en zo indirect het Amerikaans militarisme in verdediging te nemen. In een postmortem op het gesprek zegt Harris te vermoeden dat Ben Affleck zijn werk niet eens kende, maar op het spoor werd gezet door Greenwald: ‘I suspect that among his handlers there is a fan of Glenn Greenwald who prepared him for his appearance by simply telling him that I am a racist and a warmonger.’

Greenwald lijkt zo teleurgesteld in de opbouw van de Amerikaanse controlestaat, het buiten de orde plaatsen door president Obama van klokkenluiders als Chelsea Manning of Edward Snowden en de gevestigde media die hun controlerende rol verzaken dat-ie het geloof in de liberale democratie verloren heeft. Bill Maher en Sam Harris hebben dat geloof nog wel -en stellen het zelfs centraal- maar zijn in de visie van het Greenwald-kamp niet kritisch genoeg op de gevestigde macht, de controlestaat en de veiligheidsindustrie. Wat terechte kritiek lijkt. Er gaapt een kloof tussen beide kampen. Greenwalds ontwikkeling dat-ie alles en iedereen afwijst die direct of indirect de aanval op de gevestigde macht verzwakt of riposteert wijst op radicalisering.

De nuance over de islam heeft doorgaans niks met de islam te maken, maar alles met politieke standpunten over andere onderwerpen. Zoals het geloof in de liberale democratie of de kritiek op de controlestaat. De profilering pro of contra islam, of pro of contra andere deelnemers aan het debat wordt zo een afgeleide van iets anders. Islam is niet het onderwerp -ook omdat deze religie in het Westen weinigen intrinsiek echt interesseert- maar wel de katalysator. Zodat vooral de animositeit tussen Harris en Greenwald de mening van Affleck over de islam aanscherpt. Met de vraag hoeveel dat uiteindelijk waard is als valide uitspraak over de islam. In elk geval geldt dit voor de  generalisten die geen islam-deskundigen zijn. Zo ontstaat ook in de media een proxy-war -om een modeterm te gebruiken- waar niets lijkt wat het is. En zeker de islam niet.

Vrijheid is altijd de vrijheid van dissidenten, van eigen dissidenten

Lara Newell twittert. Dat doet glimlachen en zet aan het denken: ‘La libertad es siempre la libertad de los disidentes’. Ofwel, vrijheid is altijd de vrijheid van dissidenten. Een variant op een uitspraak die valt te herleiden tot Rosa Luxemburg en voortborduurt op de oervaders van het communisme: ‘Freiheit nur für die Anhänger der Regierung, nur für Mitglieder einer Partei (..) ist keine Freiheit. Freiheit ist immer Freiheit des anders Denkenden. Nicht wegen des Fanatismus der ‘Gerechtigkeit’, sondern weil all das Belebende, Heilsame und Reinigende der politischen Freiheit an diesem Wesen hängt und seine Wirkung versagt, wenn die ‘Freiheit’ zum Privilegium wird’. Vrijheid dus als een voorrecht dat gegund wordt en niet als een vanzelfsprekend recht.

Een waarheid als een koe is dat vrijheid niks waard is als het aan medestanders wordt gegund. De uitspraak van Lara Newell is onvoldoende actueel en doet glimlachen. Want toegevoegd moet worden dat vrijheid er pas toe doet als eigen dissidenten vrijheid krijgen. Want: ‘Dissident zijn is een kwestie van perspectief. Het beschrijven ervan ook.’ Julian Assange, Chelsea Manning, Sarah Harrison of Edward Snowden zijn Westerse dissidenten die in het Westen niet vrij zijn. Omdat ze westerse dissidenten zijn. Maar buiten het Westen wel. Omgekeerd krijgen niet-westerse dissidenten in het Westen vrijheid, maar in hun eigen land niet. Zoals Alexei Navalny in Rusland of Ai Weiwei in China. Kortom, vrijheid is pas vrijheid als het de eigen dissidenten vrijheid geeft. Ruimhartig en zonder uitruil van rechten. Goed om op sociale media die oude waarheden te herhalen.

Foto: Tweet van Lara Newell, 1 juli 2014.

Hoe duiden we het nieuws? Propaganda bestaat, mediakunde nauwelijks

‘Consider the source‘, dat moet elke mediaconsument zich realiseren. Dus zich rekenschap geven van de bron. In het onderwijs zou er een vak mediakunde moeten zijn dat burgers mediawijs maakt en kennis bijbrengt over de techniek van het gefabriceerde verhaal. Over de politisering van het nieuws, zeg maar propaganda. Over de verknoping van media met bedrijfsleven en politiek. Over verslaggeving. Over film en televisie. Over beeldmanipulatie. Over de economisering van de journalistiek. Over journalistieke codes met hun voor- en nadelen. Over de kleuring van de commentaren en reacties op internet. Zo’n vak mediakunde ontbreekt en de meeste burgers hebben geen idee hoe ze de waarde van het nieuws moeten inschatten.

Een oud gezegde zegt dat het eerste slachtoffer in de oorlog de waarheid is. Liz Wahl hekelt de propaganda van Russia Today (RT), de door het Kremlin aangestuurde nieuwszender die in verschillende talen uitzendt. Waaronder Engels, Spaans en Arabisch. Ze was anchor bij RT America, deed afgelopen jaar onder meer verslag van het proces tegen Chelsea Manning en nam begin maart ontslag vanwege de berichtgeving over de Krim en Oekraïne die ze te gekleurd vond. Wat juist de vraag opriep waarom ze ooit een baan bij het door Moskou gefinancierde propagandakanaal had aanvaard. Het motto is: geen propaganda zonder tegenpropaganda.

CNN waarvoor Wahl haar verhaal houdt wordt er weer van beschuldigd aan de leiband van de Amerikaanse overheid te lopen. Wat is het verschil tussen de propaganda van het Witte Huis en van het Kremlin? Die is er niet. Journalistiek die uitgaat van de feiten en naar een waarheid zoekt valt het niet te noemen wat RT of de Amerikaanse networks doen. Ze houden de eigenaar waarvoor ze werken of de patroon van hun eigenaar uit de wind. Probleem voor de kijker is dat het er lastiger op wordt om aan feitelijke informatie te komen. 

Een wetmatigheid is dat elke vraag haar aanbod creëert. Hoogopgeleide, nieuwsgierige en betrokken burgers gaan op zoek naar zo kaal mogelijke nieuwsvoorziening die de feiten brengt. Die mondjesmaat op internet en sociale media ontstaat, maar het grote publiek (nog) niet bereikt. Een en ander houdt trouwens niet in dat RT of CNN helemaal nutteloos zijn. Dat verschilt per onderwerp. Zo kan RT in haar algemene verslaglegging per definitie niet vertrouwd worden over de Krim of Oekraïne, en CNN niet over de NSA of president Obama. Zo worden nieuwsconsumenten geleerd zelf hun nieuws te filteren en uit allerlei bronnen bijeen te sprokkelen. Het volgen en duiden van het dagelijks nieuws is tegenwoordig een continue stage in de mediakunde.

World Press Freedom Index 2014: Nederland wint zilver

In navolging van de Olympische Spelen richten media zich op de medaillespiegel. De Stentor heeft het zelfs over de medaillespiegel in Den Haag. Met goud voor Ronald Plasterk, zilver voor D66 en brons voor het staatsgeheim. Ofwel, een wedstrijd met een skiër, een rodelaar, een schaatser en een snowboarder. Sport mag dan niks met politiek te maken hebben volgens president Putin en IOC-baas Bach, volgens De Stentor heeft politiek alles met sport te maken. Politiek is sport. Na afloop wacht goud voor minister Plasterk. Wie had dat kunnen bedenken. Struikelend als eerste over de eindstreep. Maar bij beeldspraak over sport is het oppassen.

Want het verhult vaak meer dan het verklaart. Prestaties die invloed hebben worden niet onder de kaasstolpen in Sochi of Den Haag geleverd, maar in de werkelijkheid. Nederland heeft zilver op de Press Freedom Index 2014 van Reporters Without Borders. Een tweede plaats na Finland en voor Noorwegen. Een feit om echt trots op te zijn omdat het ergens over gaat. Over vrijheid van meningsuiting, journalistiek en informatievrijheid.

De VS staan op de 46ste plaats tussen Roemenië en Haïti. Een trieste plek voor een land dat zichzelf exceptioneel vindt. Reporters Without Borders is kritisch op de VS  en zet dat op een rij. Het is te veelzeggend om het niet onverkort te lezen. President Barack Obama oogst nu wat-ie de afgelopen 5 jaar heeft gezaaid:

Foto 1: Banner ‘World Press Freedom Index 2014‘ van Reporters Without Borders.

Foto 2: World Press Freedom Index 2014 door Reporters Without Borders: USA, 46ste op de wereldindex.

Greenwald herhaalt vaste stellingen. Asiel Snowden?

Voor de liefhebbers: een lange zit. Soms doet het goed om een thuiswedstrijd te spelen. Het geeft nieuw vertrouwen dat er natuurlijk al was, waarvan ontkend wordt dat het nodig was, maar toch ontvangen wordt als het zich aandient. Glenn Greenwald spreekt per video-verbinding de keynote speech uit op de 30C3 conferentie in het Duitse Hamburg. De hackers van de Chaos Computer Club. Hem wacht bijval van het welwillende publiek. De ‘usual suspects’ van de progressieve gemeenschap passeren in z’n praatje de revue: Wikileaks, Chelsea Manning en Edward Snowden. Opnieuw klinkt het verwijt dat landen zoals Nederland in hun dubbelzinnigheid profiteren van wat Snowden naar buiten heeft gebracht, maar er niet de consequenties uit willen -of durven- trekken door hem asiel te verlenen. Nederland wilde -of durfde- evenmin te bemiddelen in de kwestie Assange. Terugredenerend is Greenwalds speech zo 2013 dat deze in 2012 onbestaanbaar was. Dat roept de vraag op wat 2014 brengt aan onthullingen, deconfitures en conflicten. Heerlijk voor wie niet zweert bij de status quo.

Mediastan. Over WikiLeaks, persvrijheid en de media

Mediastan van Journeyman Pictures kijkt achter de schermen van WikiLeaks. In deze documentaire van Johannes Wahlstrom reist een groepje journalisten naar Centraal-Azië en verder om te kijken welke media de door private Manning gelekte documenten kan publiceren. De verkenning van een grensgebied. Waar eindigt de vrijheid van meningsuiting, en wie mag dat bepalen? Hoe werken media? En waarom werken ze soms niet?

Foto: Affiche van Mediastan, 2013.