Pubers moorden namens Islamitische Staat. Overheden willen niet dat geweld met de islam in verband wordt gebracht. Waarom niet?

President Barack Obama sprak zich februari 2015 uit over IS. Deze ‘Islamitische Staat’ zou volgens hem niets met de islam te maken hebben. Onzin uiteraard, want Obama kan dat helemaal niet weten. Hij is een politieke leider die zich met dit onderwerp helemaal niet moet bemoeien. De wereldgemeenschap van moslims moet onder elkaar maar uitmaken wie zich wel of niet moslim kan noemen. Het zelfde geldt voor organisaties die claimen islamitisch te zijn. Zoals IS. Obama moet zich niet bemoeien met de interne zaken van een religie. In september 2014 stelde Obama evenals de Britse premier Cameron ook dat IS niet islamitisch is. Ik stelde toen in een commentaar vast dat ze de plank missloegen en de islam voor eigen doeleinden misbruikten.

Mijn reactie bij de passage: ‘How may Obama know who is a muslim and who is not? Is is none of his business to speak about the internal affairs of a religion. Obama is mixing up politics and religion. He should better keep silent on the subject of islamic terrorism. Separation of church and state, remember? It seems he forgot.‘

Ik moest aan dit fragment denken bij lezing van de Parool-column van vandaag van Theodor Holman. Hij constateert dat overheden niet willen horen dat het gewelddadig jihadisme iets met de islam te maken heeft. De gemeente Amsterdam heeft daartoe de Britse psychoanalyticus David Kenning ingehuurd die in zijn advies dat jihadisme reduceert tot ‘de psychologische gesteldheid van twijfelende pubers’. Jihadisme teruggebracht tot een puberprobleem. Holman: ‘Waarom heet Islamitische Staat Islamitische Staat? Omdat het niets met het geloof te maken heeft? Omdat het pubers zijn? Is Abu Bakr al-Baghdadi een puber? Was Bin Laden een puber? Bestaat de leiding van Al Nusra of Boko Haram uit pubers?’ Het is weer eens iets geheel anders, complexe geopolitieke, religieuze en sociaal-economische problemen ondergebracht bij het domein van de geestelijke gezondheidszorg. Zodat die problemen niet aangepakt hoeven te worden en plotsklaps zijn verdwenen. Obama, Cameron en Kenning denken dat een probleem verdwijnt als ontkend wordt dat het bestaat. Freaky. 

Khaled Al-Gindi en Jonathan Morris verketteren atheïsten

Gevestigde religies bestaan dankzij de uitsluiting van de ander. Religie is een mooi verpakt snoepje met verdovende werking. Het is van binnen zacht en van buiten hard. Vertegenwoordigers van religies is door de eeuwen aangeleerd om hard op te treden tegen zowel dissidenten in eigen kring als andersdenkenden. De laatsten kunnen prachtig dienen als zondebok. Alleen door goede interne organisatie en een strijd van selectie die veinzen, aanpassing, inschikkelijkheid, machtsvertoon en hardheid combineert kan een religie overleven. De concurrentie in de religieuze sector is groot. Naar verluidt zijn er in totaal zo’n 1,1 miljard ongebondenen.

Als atheïsten, agnostici of nihilisten dezelfde agressieve toon zouden aanslaan tegenover gelovigen zou de wereld er een stuk onaangenamer door worden. Er is trouwens een minderheid van ’nieuwe’ atheïsten als Sam Harris die door vooral linkse tegenstanders in dezelfde hoek geframed wordt. De Egyptische prediker Khaled Al-Gindi meent dat er geen plek is voor atheïsten in Egypte. Ze moeten maar emigreren. Wat hij zegt is in lijn met de concept Grondwet die uitgaat van de islamitische sharia en formeel christenen en joden noemt, maar atheïsten geen rechten biedt ondanks alle mooie woorden over gelijke rechten voor allen. In de VS toont priester Jonathan Morris ter profilering dezelfde onverdraagzaamheid jegens niet-gelovige andersdenkenden.

Kerk in Nood interpreteert vrijheid van godsdienst te beperkt

‘Er zijn drie soorten leugens: leugens, verdomde leugens en statistieken’, aldus @cijfers. De grafiek staat in het rapport ‘Vrijheid van Godsdienst in de Wereld 2014’ van Kerk in Nood. Deze internationale katholieke hulporganisatie ‘ondersteunt christenen over de hele wereld waar zij worden vervolgd of onderdrukt of waar zij in pastorale nood zijn. Dit doet Kerk in Nood door informatie, gebed en actie.’ De statistiek stelt de ongebondenen te laag voor (stand 2012: 46%) en telt ook niet-kerkgaande, niet-belijdende, zogenaamde culturele gelovigen mee. Zo is volgens de statistische bureau’s nu zo’n 45% christen en 4% islamiet.

Kerk in Nood trekt aan de bel omdat gelovigen vervolgd worden. Naar verluidt in 100 van de 196 landen in de wereld. Veranderingen in de vrijheid van godsdienst zouden bijna altijd in negatieve zin zijn. Die vervolging benadert het echter niet objectief. Niet alleen stelt Kerk in Nood religies groter voor dan ze zijn en gebruikt het niet de meest actuele cijfers over ontkerkelijking en secularisatie, het geeft ook een beperkte interpretatie van wat vrijheid van godsdienst is. Het doet alsof dat alleen over gelovigen en religies gaat. Da’s onjuist, want deze vrijheid gaat ook over levensovertuigingen als atheïsme, humanisme, nihilisme en de keuze om geen levensovertuiging of religie te hebben. Kerk In Nood zou daarom zorgvuldiger moeten zijn in haar claims. Een rapport waar vervolgde atheïsten als Fazil Say (Turkije) of Mubarak Bala (Nigeria) niet genoemd worden gaat niet over de vrijheid van godsdienst, maar over de vrijheid van religie zoals christenen die graag voorstellen.

Botsing bij Bill Maher tussen Ben Affleck en Sam Harris. Over islam?

Waar ligt de nuance over de islam? Vele posities kunnen over deze religie ingenomen worden: De islam is in de grond achterlijk en zou niet te verenigen zijn met democratie en een eigen rechtssysteem hebben dat haaks staat op de nationale rechtssystemen. Of de islam zou juist een religie van vrede zijn. Tussen die posities bestaan allerlei grijstinten. De islam is aan het emanciperen en loopt achter op de religies die grotendeels of volledig geëmancipeerd zijn. De islam wordt gekaapt door politieke groeperingen die deze religie misbruiken en in een kwaad daglicht stellen. De wereldreligie islam is te divers om nog over de islam te kunnen praten. ISIS vertegenwoordigt de islam. ISIS vertegenwoordigt niet de islam. De islam is kortom een dankbaar gespreksonderwerp voor verhitte discussie. Conclusie is dat ons beeld ervan versplinterd is.

Wat acteur Ben Affleck in de show Real Time with Bill Maher vertoont is opmerkelijk. Affleck is opgewonden en schiet vanuit de heup. Zonder de voorgeschiedenis te kennen lijkt zijn actie uit het niets te komen. Niets is minder waar. Atheïst Sam Harris ligt al lange tijd onder vuur van linkse journalisten als Glenn Greenwald die hem in april 2013 in The Guardian met Richard Dawkins en Christopher Hitchens bestempelde tot ‘New Atheists’. Greenwald en zijn medestanders verwijten Sam Harris en wat ze zien als andere nieuwe atheïsten in hun anti-islamisme door te slaan en zo indirect het Amerikaans militarisme in verdediging te nemen. In een postmortem op het gesprek zegt Harris te vermoeden dat Ben Affleck zijn werk niet eens kende, maar op het spoor werd gezet door Greenwald: ‘I suspect that among his handlers there is a fan of Glenn Greenwald who prepared him for his appearance by simply telling him that I am a racist and a warmonger.’

Greenwald lijkt zo teleurgesteld in de opbouw van de Amerikaanse controlestaat, het buiten de orde plaatsen door president Obama van klokkenluiders als Chelsea Manning of Edward Snowden en de gevestigde media die hun controlerende rol verzaken dat-ie het geloof in de liberale democratie verloren heeft. Bill Maher en Sam Harris hebben dat geloof nog wel -en stellen het zelfs centraal- maar zijn in de visie van het Greenwald-kamp niet kritisch genoeg op de gevestigde macht, de controlestaat en de veiligheidsindustrie. Wat terechte kritiek lijkt. Er gaapt een kloof tussen beide kampen. Greenwalds ontwikkeling dat-ie alles en iedereen afwijst die direct of indirect de aanval op de gevestigde macht verzwakt of riposteert wijst op radicalisering.

De nuance over de islam heeft doorgaans niks met de islam te maken, maar alles met politieke standpunten over andere onderwerpen. Zoals het geloof in de liberale democratie of de kritiek op de controlestaat. De profilering pro of contra islam, of pro of contra andere deelnemers aan het debat wordt zo een afgeleide van iets anders. Islam is niet het onderwerp -ook omdat deze religie in het Westen weinigen intrinsiek echt interesseert- maar wel de katalysator. Zodat vooral de animositeit tussen Harris en Greenwald de mening van Affleck over de islam aanscherpt. Met de vraag hoeveel dat uiteindelijk waard is als valide uitspraak over de islam. In elk geval geldt dit voor de  generalisten die geen islam-deskundigen zijn. Zo ontstaat ook in de media een proxy-war -om een modeterm te gebruiken- waar niets lijkt wat het is. En zeker de islam niet.

Obama en Cameron gebruiken islam voor hun eigen doeleinden

President Obama en premier Cameron geven hun mening: ISIS is niet islamitisch. Obama zegt: ‘No religion condones the killing of innocents’ (= Geen religie gedoogt het doden van onschuldigen) en Cameron voegt eraan toe na het doden door ISIS van de Britse hulpverlener David Haines: ‘Islam is a religion of peace. They are not Muslims, they are monsters.’ Dr. Shuja Shafi, de secretaris-generaal van de Britse Moslimraad zegt: ‘These extremists in Iraq and Syria claim to be acting in the name of Islam. But there is nothing in our faith that condones such behaviour. Muslims in Britain and around the world have condemned these people, and the arguments they use have been refuted comprehensively as being far from the religion of Islam.’

Politici als Obama en Cameron moeten zich verre houden van uitspraken over de islam. Daar hebben ze geen kennis van noch verantwoordelijkheid voor. Ze hebben er niks mee te maken. Politici moeten geen uitspraken doen over de inhoud van religies. Dat is alleen aan de betreffende religieuze organisatie en aan de gelovigen. Wat Shuja Shafi zegt klinkt al een slagje geloofwaardiger, maar is evenmin de laatste waarheid. De Britse Moslimraad vertegenwoordigt niet eens alle Britse moslims. Laat staan de wereldgemeenschap van moslims die tientallen landen en vele stromingen omvat. Moslims bestrijden elkaar op vele plekken op leven en dood.

Obama en Cameron slaan nog op een andere manier de plank mis als ze zeggen dat geen enkele religie onschuldigen doodt of de islam een religie van vrede is. De geschiedenis toont het omgekeerde. Zoals ook in naam van het christendom in 2000 jaar vele onschuldigen zijn gedood. Het uitsluiten van andersdenkenden is onlosmakelijk verbonden aan religies. Ze hebben een zachte kant met zingeving, troost en verbinding die ze het liefst tonen. Maar die bestaat alleen dankzij een harde kant van strijd, machtsdenken en uitschakelen van dissidenten en concurrenten die ze het liefst verbergen. Dat religieuze organisaties in hun marketing hun zachte kant tonen en de harde kant verbergen is begrijpelijk. Maar dat politici die veinzerij navolgen is onbegrijpelijk en onnodig. Religie is een proces van ontvoogding. Dat omvat ook loskomen van de politiek.

MT500 2014: Genoeg redenen om niet te komen. Over lui denken

Moeilijk om niet cynisch te worden als iemand hoog opgeeft van managers. Volgens Management Team (MT) zijn Karin van Gilst en Daan Roosegaarde bijzonder. Ze ‘leren je daadwerkelijk anders te denken‘. Een forse claim die om forse bewijsvoering vraagt. Niet niks als iemand je zomaar daadwerkelijk anders leert denken. Hoe vaak in een mensenleven komt dat voor? Hoe maakt MT daarom de claim waar? MT: ‘Niet alleen zijn het zeer inspirerende mensen, ze weten ook precies waar en hoe ondernemingen anders naar hun business kunnen kijken. Aha-erlebnissen en Eurekagevoelens gegarandeerd.’ Maar ‘anders naar een business kijken‘ is iets anders dan iemand ‘daadwerkelijk anders leren denken‘. MT lijkt verstrikt geraakt in eigen luchtfietserij.

De eerste -ironisch bedoelde- zin is  al hilarisch: ‘Kunstenaars en andersdenkenden leiden alleen maar af van je core business.‘ Het moet niet gekker worden: ‘kunstenaars’ en ‘andersdenkenden’ als outcasts voor de moderne manager. Als schrikbeeld of voorbeeld. In een vlot geschreven aankondiging zegt Rob Roelofs dat men niet om MT’s jaarlijkse ‘event’ MT500 heen kan. Alweer een forse claim. Blijkbaar het handelsmerk van MT. Het suggereert dat de bedrijfskunde -of managementwetenschap- toch niet aan bewijsvoering toekomt. Dus MT kan beweren wat het wil. Ongestraft, want alleen managers onder elkaar nemen hun beroep serieus. Critici ervan laten na om met repliek te komen. Want een gelovige die heilig gelooft spreek je evenmin tegen.

Roelofs kabbelt onder omkering van waarden verder zonder iets aan te tonen of te verklaren. Over innovatie (‘een uitgeholde term die door iedere beperkte middlemanager gebezigd wordt‘) of netwerken (‘Handjes schudden, kaartjes uitwisselen, Linkedin-contacten toevoegen‘). Maar wees gerust lezer: ‘Bij MT500 komt de crème de la crème van managend Nederland.‘  Wow, ‘de crème de la crème’. Jammergenoeg ontbreken namen zodat niet duidelijk wordt wie dat dan wel mogen zijn. Concreet wil het maar niet worden. Tja, managers, hè?

Voor elke sukkel die nog niet doorheeft hoe essentieel MT500 is omdat het de bezoeker daadwerkelijk anders leert denken volgt het ultieme argument: ‘MT500 is een live experience waaruit je een jaar later nog kennis en energie put.‘ Tsjonge, hoe is het mogelijk? Alweer een forse claim. Na de les om daadwerkelijk anders te gaan denken en het feit dat men niet om MT500 heen kan, put men een jaar later nog kennis en energie uit MT500.

Ofwel, MT500 als het eeuwigdurende draaiende vliegwiel van de managementwetenschap. Wie intelligent is zou wel gek zijn om niet te komen. Maar wacht even … wat heeft iemand die daadwerkelijk anders heeft leren denken nog te zoeken bij MT500? Want waarom zou zo iemand zich in de kudde begeven om te leren dat kuddedenken gedateerd is? MT500 is de ultieme leugen van onwaarachtigheid voor onnadenkende managers.

Foto: MT500.

Demonstratie in Leiden tegen Benno L. Over reïntegratie

De wegens kindermisbruik veroordeelde oud-zwemleraar Benno L. heeft veel bezoek op de stoep. Dat onderstrepen demonstranten tegen hem met de nationale Nederlandse kleuren. Hij is verhuisd naar Leiden. Zij zijn het daar niet mee eens. Maar burgerschap betekent ook opkomen voor pedofielen die hun plek in de samenleving moeten kunnen vinden. Als ze hun straf uitgezeten hebben. Ook als men het als burger totaal niet met de gedachtenwereld of het gedrag van iemand eens is, kan men toch tot het einde vechten voor het principe van reïntegratie. Voor het recht op een kans om opnieuw te beginnen. Na de uitgezeten straf.

De bejegening van pedofielen is gediend met bescherming en aanpak. En waarom ligt demonstreren tegen pedofilie publicitair zo goed? Steevast komen er cameraploegen op af. Doen deze verslag of worden ze zelf aanleiding voor het protest? Wat in ieder geval opvalt is dat het doorgaans marginale groeperingen zijn die als frontsoldaten ageren tegen gemarginaliseerde pedofielen. Het is geen fraai gezicht als de ene uitgestotene de andere uitgestotene probeert te verdringen. Het vraagt ook om begrip voor alle betrokkenen. Opkomen voor het recht van pedofielen is een vorm van burgerschap dat tegenwoordig niet goed in de markt ligt. 

Akkari: Ik zat fout met veroordeling Mohammed-cartoons

Weet u nog wie Ahmad Akkari is? Hij is de Deense moslimleider die namens een groep Deense imams in 2005 en 2006 de leiding nam tegen de publicatie van Mohammed-cartoons door de Deense krant Jyllands-Posten. Hij reisde met dat verhaal ook naar het Midden-Oosten om het verzet tegen de cartoons kracht bij te zetten. Nu is-ie terug in de publiciteit met een tegenovergestelde boodschap. Hij betuigt spijt over zijn eerdere actie van zeven jaar geleden. Hij verklaart dat de krant het recht heeft om cartoons over Mohammed te publiceren.

Akkari geeft nu toe dat-ie volledig fout zat, maar verklaart dat door zijn fascinatie voor de islamitische mentaliteit waardoor-ie het overzicht verloor: ‘At that time, I was so fascinated with this logical force in the Islamic mindset that I could not see the greater picture. I was convinced it was a fight for my faith, Islam‘. Hij zegt al tijdens zijn reis tot inzicht te zijn gekomen omdat-ie zag wat voor een onderdrukkende mentaliteit de moslimleiders hadden die hij ontmoette.  Hij verhuisde naar Groenland en kwam daar tot inzicht.

Bijzonder is dat Akkari zijn verontschuldiging heeft aangeboden aan cartoonist Kurt Westergaard die door moslims meermalen met de dood is bedreigd. Westergaard vindt Akkari geloofwaardig. Hij ziet er een bekering van islamist tot humanist in. Intussen volgen de andere Deense imams Akkari niet. Ze vinden het nog steeds verkeerd om cartoons van Mohammed te publiceren. En de bekering van Akkari? Die doen ze af als iemand die de aandacht zoekt. Moslims sluiten met hun gevoel voor humor niet aan bij het Westen.

Foto: Patrick Chapatte, Cartoon War, 2006

Burgerschap betekent ook opkomen voor pedofilie

Gisteren plaatste ik een posting van twee jaar geleden tijdelijk voorop: Politie kijkt de kat uit de boom. Met de strekking dat groeperingen van omvang voor zichzelf op kunnen komen. Voor zwakkeren en kwetsbaren ligt dat moeilijker. Op zichzelf aangewezen hebben ze steun en bescherming nodig. Dat betreft hoogbejaarden, geestelijk gehandicapten, kinderen, chronisch zieken, minderheden en andersdenkenden. Het principe van rechtsgelijkheid garandeert iedereen grondrechten. Dat staat los van enige persoonlijke voorkeur. De iman die scheldt op homo’s, het bedrijf dat dierproeven houdt, de pedofiel, de abortus-activiste, de nertsenfokker of de homo-activist. Allen hebben ze er recht op om te leven als ieder ander. De overheid kan hierover geen mening hebben, maar dient de rechten te waarborgen die voor iedereen gelden. Niets meer en niets minder.

Naar aanleiding van bovengenoemde posting reageerde Marthijn Uittenbogaard, voorzitter van de Vereniging Martijn. Deze organisatie ligt de laatste jaren publicitair en juridisch onder vuur ligt omdat het een positief standpunt ten aanzien van pedofilie zou innemen. Wat echter de doorslag geeft in de rechtsstaat zijn niet de emoties of de voor- en afkeuren van burgers, maar is het recht. De ontbinding van vereniging Martijn is in april 2013 in hoger beroep teruggedraaid. Het hof zag er geen aanleiding in omdat ‘ontwrichting van de samenleving‘ niet aan de orde is. Vereniging Martijn mag dus bestaan zoals elke vereniging, de bestuursleden mogen in de openbaarheid functioneren en ze hebben recht op bescherming zonder voorwaarden vooraf. Uittenbogaard heeft trouwens geen strafblad en heeft nooit sexueel contact gehad met minderjarigen. Dus?

Marthijn Uittenbogaard schetste me in aanvullende informatie dat de veiligheid van hem en z’n partner in zijn woonplaats Hengelo niet optimaal beschermd wordt. Incidenten met bakstenen door de ruiten, eieren tegen de ramen, scheldpartijen en fysieke bedreigingen komen herhaaldelijk voor. Essentieel daarbij is dat de politie, het openbaar bestuur en de bedreigden proberen op een lijn te komen en goed samenwerken. Dat ontbreekt. Incidenten zijn niet uit te sluiten, maar kunnen wel opgevangen worden. De burgemeester heeft als eindverantwoordelijke voor de veiligheid hierbij een leidende rol die hij serieus moet nemen. De ridder in de Orde van het Heilig Graf Sander Schelberg dient het initiatief te nemen voor de beveiliging en bescherming van de woning, voorzorgsmaatregelen, advies over het gedrag van de bedreigden en politionele bijstand.

Een motief van dit blog zijn de burgerrechten. Als daarop een uitzondering wordt gemaakt verliest het z’n waarde. Zoals de vrijheid van meningsuiting geen waarde heeft als men die alleen gunt aan medestanders. Burgerschap betekent dat een burger opkomt voor de rechten van degenen waarmee men het per definitie niet eens is. Hoe moeilijk dat ook is en hoeveel zelfoverwinning het innemen van een standpunt kost dat de ander iets gunt. In de pluriforme, open samenleving moet iedereen die binnen de wet opereert zich veilig kunnen wanen en bij bedreigingen blindelings kunnen vertrouwen op steun en bescherming van de overheid.

Marthijn Uittenbogaard is er niet het enige voorbeeld van dat de relatie tussen openbaar bestuur en burger niet vanzelf tot stand komt. Door alle betrokkenen moet oplossingsgericht gewerkt worden als er een probleem geconstateerd wordt. Het openbaar bestuur moet bezuinigen en heeft geen makkelijke opdracht. Hoe lastig de afweging van ongelijksoortige taken op diverse beleidsterreinen is kan iedereen beseffen. Maar de overheid moet er zonder onderscheid des persoons voor alle burgers zijn. Niet alles is trouwens een kwestie van geld of hoeft veel te kosten. Burgemeester Schelberg en een vaste contactpersoon bij de politie kunnen vanuit hun opdracht en plicht Uittenbogaard en z’n partner veiligheid en bescherming geven. En aan de inwoners van de gemeente  via voorlichting duidelijk maken wat het principe van de rechtsstaat inhoudt.

Foto: I Was Borm, But– van Yasujiro Ozu,. Japan, 1932.

Veroordeling Fazil Say tekent gebrekkige rechtsstaat Turkije

De Turkse pianist en componist Fazil Say is gisteren in Turkije veroordeeld tot 10 maanden voorwaardelijke gevangenisstraf. Hij hoeft de gevangenis niet in, maar kan de uitspraak als waarschuwing opvatten. Als-ie binnen vijf jaar de islam opnieuw beledigt, moet-ie alsnog zitten. De atheïst Say ziet niet in wat-ie verkeerd gedaan heeft. Hij ontkent alle aanklachten en maakt zich zorgen over de vrijheid van meningsuiting en de geloofsvrijheid in Turkije: ‘The fact that I have been charged with punishment despite being totally innocent is alarming not only on a personal level but in terms of freedom of expression and beliefs in Turkey‘.

De islamitische AK-partij van premier Erdogan stelt zich steeds onverdraagzamer tegenover andersdenkenden op. Zowel de Europese Commissie als Amnesty International veroordelen de uitspraak. De vraag wie de islam meer beledigt geeft uitsluitsel over de vraag wie zich op een dwaalspoor bevindt: Fazil Say of Recep Erdogan? Opmerkelijk is dat de Turkse minister van Cultuur Ömer Çelik de uitspraak betreurt. Nog maar enkele jaren geleden werd de Turkse islam-democratie als voorbeeld voor de regio gezien. Dat model ligt aan scherven.

Foto: Supporters van de Turkse pianist Fazil Say demonstreren op de stoep van het gerechtsgebouw in Istanbul bij de behandeling van zijn zaak op 18 oktober 2012. Credits: Reuters.