Bij de foto ‘ “White Wings” of Bucharest’ (1920)

Een straat in de Roemeense hoofdstad Boekarest in 1920. Vrouwen in het wit lopen met een bezem op de schouder. De toelichting bij de foto uit de collectie van het Library of Congress is interessant: ‘”Witte Vleugels” van Boekarest. Overal op de Balkan worden vrouwen aangetroffen die zwaar werk doen dat in westerse landen door mannen wordt verricht. Dit toont Roemeense vrouwen die werken als “Witte Vleugels” of straatvegers in Boekarest. Op advies van Amerikaanse Rode Kruis-artsen en hulpverleners hebben veel Balkan-steden hun straten schoongemaakt. De Amerikanen ontdekten dat veel van de epidemieën die het land overspoelden hun oorsprong hadden in slechte openbare sanitaire omstandigheden. Toen Boekarest het advies opvolgde en besloot op te gaan ruimen, vond het veel meer sollicitanten voor de baan onder vrouwen dan onder mannen.’

Op welke sporen worden we door zo’n bijschrift gezet dat vooroordelen en stereotyperingen niet schuwt? De Amerikanen hebben de controle en geven meer om hygiëne en gezondheid dan de lokale autoriteiten. Ze geven Roemenen opdracht om te handelen. Roemeense mannen zijn niet zo actief en vrouwen verrichten het zware werk. Een advies dat nog altijd actueel is met het huidige coronavirus is dat slechte openbare sanitaire omstandigheden af te raden zijn. Honderd jaar later moeten we nog steeds de straten schoonhouden, onze handen wassen en de adviezen van de medische experts of organisaties als de WHO of het Rode Kruis volgen.

Foto: “White Wings” of Bucharest’, 1920. Collectie: Library of Congress.

Bijna-crisis Nord Stream II lijkt bezworen door Duitse druk

Aldus een passage uit een commentaar van Michael Thumann van 8 februari 2019 in Die Zeit. Het gaat over de Alleingang van Duitsland binnen de EU inzake de aanleg van gaspijplijn Nord Stream II. Naar verwachting wordt die in november 2019 voltooid. Thumann verwijt achtereenvolgende Duitse regeringen geïsoleerd te hebben geopereerd. De eenheid binnen de EU is erdoor beschadigd. Oud-kanselier Gerhard Schröder die op de loonlijst staat van het door het Kremlin gecontroleerde bedrijf Gazprom zou Duitsland het verkeerde pad hebben opgeleid. Nu zit Duitsland in een benarde situatie waarin het hoe dan ook aan invloed en prestige verliest. Het doorzetten van Nord Stream II beschadigt de Europese solidariteit en afblazen zou een politieke slag in het gezicht van de Russische Federatie zijn. Die kritiek op Duitsland loopt gelijk op met de nieuwe rol die van dit land wordt verwacht. Als het al eens de leiding neemt, dan krijgt het kritiek vanwege de slechte afstemming met de EU-partners. Daarnaast was Nord Stream II een politiek project waarvan de Duitse kanselier Angela Merkel tot in 2018 volhield dat het een louter economisch project was. Zij wist beter, maar wilde niet uit de pas lopen met het Duitse bedrijfsleven dat zwaar had ingezet op dit Russisch-Duitse project.

De Russische propagandamachine van RT, Sputnik en sites die als ‘onafhankelijk’ worden gepresenteerd draaide afgelopen dagen op volle toeren. Want Frankrijk bleek ineens bezwaren te delen van critici binnen de EU tegen Nord Stream II. Die bezwaren zijn velerzijds. Door Nord Stream zou Europa nog afhankelijker worden van Russisch gas dan nu al het geval is en dit is in strijd met EU-beleid inzake diversiteit en onafhankelijkheid van energie. Ook zou het 11 miljard euro kostende Nord Stream haaks staan op de transitie van fossiele brandstof (aardgas) naar duurzame energie. Door de Franse overstap leek de balans door te slaan naar de critici en een crisis in het hart van de U dreigde. Dat was van korte duur toen onder Duitse druk van zowel de Franse president, de Europese Commissie als roulerend EU-voorzitter Roemenië een voorstel voor een compromis uit de bus kwam. De Franse kritiek bleek vooral wisselgeld om andere punten binnen te halen. Het komt erop neer dat Duitsland als land waar de pijplijn aan land komt eindverantwoordelijk is, de aanleg geen gevaar loopt en de functies van de pijplijn gescheiden worden zodat het bezit van het netwerk en de toevoer van gas organisatorisch losgekoppeld werden. Hoe het Kremlin daar op reageert is vooralsnog onduidelijk.

Tegelijk gaat de Amerikaanse druk door. Want Nord Stream II is een door en door politiek project. De VS en de Russische Federatie en landen als Polen en Oekraïne hebben dat vanaf het begin beseft. Duitsland niet, of het deed net alsof het dat niet besefte. Er staan grote economische belangen op het spel, maar via de gaspijplijn koopt het Kremlin politieke invloed in Europa. Duitsland heeft met haar Alleingang veel goodwill in Europa en de VS verspeeld. Vraag is of dat een kwestie is van wereldvreemdheid, sterk lobbywerk van Gerhard Schröder, Gazprom en het Duitse bedrijfsleven of van een land dat niet goed beseft hoe economisch machtig het is en wat voor jaloezie van rivalen én verantwoordelijkheden tegenover EU-partners dat met zich meebrengt.

Zie hier voor een commentaar van 13 januari 2019 over Nord Stream II.

Foto: Schermafbeelding van deel commentaar ‘Gerhard Schröders Kuckucksei; Die EU-Staaten haben sich auf einen Kompromiss verständigt, der zu strengeren Auflagen für die umstrittene Gaspipeline Nord Stream 2 führen soll. Gut ist er nicht.’ van Michael Thumann in Die Zeit, 8 februari 2019.

SP wil oorlog voorkomen en vrede bevorderen. Hoe kan dat door wensdenken en wegkijken voor de realiteit?

Aldus het concept verkiezingsprogramma van de SP over ‘Oorlog voorkomen, vrede bevorderen’ dat afgelopen week werd gepresenteerd. Wie wil nou geen einde aan oorlog en ontmanteling van de Amerikaanse, Chinese, Russische en Europese veiligheidsindustrie waarin wapenfabrikanten, politici, journalisten en wetenschappers onder een hoedje spelen? Maar de claim van de SP dat dat eenzijdig veranderd kan worden is niet realistisch.

Het is een wereldvreemde paragraaf vol verhullend taalgebruik. Maar ook een paragraaf die voorbijgaat aan de werkelijkheid en een fout beeld van de werkelijkheid schetst. Feit is dat de uitgaven van de NAVO-lidstaten enorm zijn afgenomen. Europa en Canada geven in 2015 volgens opgave van de NAVO nog zo’n 1,43% van hun bbp uit aan defensie. In de periode 1980-1984 was dat voor de Europese NAVO-leden gemiddeld 3,6% (zie tabel 2). Door het vredesdividend zijn de defensie-uitgaven sinds de hoogtijdagen van de Koude Oorlog in Europa aanzienlijk gedaald. Met als gevolg dat hoofdkwartieren zijn gesloten, Amerikaanse troepen uit Europa zijn teruggetrokken, nationale krijgsmachten onderdelen zijn afgestoten -Nederland heeft geen tanks meer- en Nederland een gebrek heeft aan reserveonderdelen en munitie (zodat het oefent door pangpang te roepen) dat het de vraag is of het nog kan voorzien in de opdracht om het eigen grondgebied te verdedigen.

Een politieke partij moet staan voor de verdediging van het eigen territorium. Dat wil zeggen de territoriale integriteit. Zeker voor een partij die pleit voor een afgeslankte EU met minder bevoegdheden. Dat kan door  het opbouwen van een compacte, hooggekwalificeerde en professionele krijgsmacht die Nederland niet afhankelijk maakt van vrienden en nog minder van vijanden. Een verzwakt Nederland dat zichzelf niet kan verdedigen voorkomt geen oorlog en bevordert geen vrede. Daar helpt geen 1984-achtige newspeak aan die oorzaak en gevolg omkeert. En los van de feiten ‘vrede‘ ‘oorlog‘ en ‘oorlog‘ ‘vrede‘ wenst te noemen.

Uiteraard moet een wapenwedloop worden voorkomen, want het geld kan beter naar onderwijs, cultuur of zorg gaan. Maar dat kan niet vanuit wensdenken en wegkijken voor de realiteit eenzijdig geforceerd worden vanuit het niets van een niet bestaande ideale wereld, zoals de SP het voorstelt. Als deze partij blijft weigeren om recente daden van de Russische Federatie te noemen wat ze zijn, dan blijft het zich ongeloofwaardig en zelfs onwaarachtig gedragen. Het Kremlin initieert daden van agressie die de Europese veiligheidspolitiek sinds 2014 op de kop hebben gezet. Het is de Russische Federatie die delen van buurlanden volgens VN-resolutie 68/262 onrechtmatig bezet houdt, verplichtingen en garanties van internationale verdragen niet nakomt (Boedapester Memorandum 1984, Helsinki Final Act 1975), voortdurend het luchtruim van andere landen schendt en dreigt met de militaire invasie van Oekraïne, Polen, de Baltische landen en Roemenië.

De paragraaf over veiligheidspolitiek maakt de SP electoraal ongeloofwaardig voor kiezers die deze partij om andere redenen willen steunen. Dan loopt de partij opnieuw de kans op een teleurstellend stembusresultaat. Wellicht kan het erover nadenken of het correct weergeven van oorzaak en gevolg van de veiligheidspolitiek niet meer kiezers over de brug trekt. De SP heeft als vanouds de pretentie om de façade van het Westers kapitalisme door te prikken, maar vlucht vervolgens weg in een andere, eigen schijnwereld. Dat helpt niet.

Foto: Deel van de paragraaf ‘Oorlog voorkomen, vrede bevorderen’ in concept verkiezingsprogramma van de SP, oktober 2016.

Rabobank toont zich onnozel in filmpje over waarden. Grond in Roemenië?

Een bank die volgens de regels werkt, integer en zorgvuldig is, dat is weer eens iets anders. Iets compleet anders. Is Rabobank de uitzondering op de regel of is het borstkloppende beeldvorming en niet meer dan marketing? Nee, de Rabobank is niet de uitzondering. De Correspondent geeft het antwoord met gedegen onderzoeksjournalistiek in het artikel ‘Hoe gestolen landbouwgrond in handen van Rabobank terechtkwam’.

Het gaat over landjepik in Roemenië met medewerking van Rabo-dochter Rabo Farm dat daar gestolen grond kocht. Hoe zorgvuldig, integer en volgens de regels is dat? Ach, de wereld zit onoverzichtelijker in elkaar dan het lijkt. Daar helpen geen goede bedoelingen aan in een lelijke wereld. Rabobank kan kritiek voor zijn door te stoppen met het maken van dit soort onnozele filmpjes omdat ze te ver afstaan van de harde realiteit. Die altijd wel ergens terugslaat. Zo’n filmpje maakt Rabobank niet geloofwaardig, maar leugenachtig en naïef.

Sabra Ayres doet verslag uit Oekraïens Transkarpatië. Minderheden zien Russische bemoeizucht

Freelancer Sabra Ayres schrijft voor Al Jazeera America een prachtig overzicht over het meest westelijke deel van Oekraïne dat reikt tot aan de Karpaten en de Pannonische vlakte. Waar de Beskiden wonen. Namen die zo nauw verbonden zijn met de geschiedenis van Centraal-Europa en de opkomst en ondergang van rijken, monarchieën, vazalstaten en landen dat het geen wonder is dat de oriëntatie van het gebied Europees is. Het gaat om de provincie Transkarpatië. Aan de andere kant van de Karpaten vanuit het Oosten beredeneerd.

Ayres laat bewoners van minderheidsgroepen als Roethenen en Hongaren aan het woord die ontkennen dat hun nationale identiteit bedreigd wordt door Oekraïne. Ze zijn niet altijd tevreden met hun huidige situatie ver weg van het machtscentrum Kiev en verfoeien het om hun zoons te moeten laten vechten in een oorlog tussen de broedervolkeren Rusland en Oekraïne, maar zijn niet voor separatisme van Oekraïne. De situatie in Donetsk en Loehansk dient als waarschuwing. Dat heeft de bevolking niets dan ellende en achteruitgang opgeleverd.

De bewoners zien bemoeizucht van de Russische propaganda om onrust te stoken en verdeeldheid te zaaien. Maar daar hebben ze geen behoefte aan. Een sterk staaltje van Russische desinformatie is een verslag van de Russische staatstelevisie ‘Rossia 24’ dat 10.000 Roethenen tijdens een congres autonomie geëist zouden hebben. Maar belangrijke Roethenen, zoals de feitelijke leider Yevhan Zhupan hebben nooit gehoord over zo’n bijeenkomst. Kortom, het gaat om fabricatie van de Russische propaganda. Zodat de onafhankelijkheid van de Roethenen sterker leeft in de Moskouse studio’s en de hoofden van gewone Russen dan in Transkarpatië.

Foto: Schermafbeelding van begin artikel ‘Nobody here is asking to leave Ukraine’: Minorities see Russian meddling’ van Sabra Ayres voor Al Jazeera America, 4 mei 2015.

Vertrouwen in journalisten afgenomen. Politici scoren opnieuw laag

Reader’s Digest Trusted Brand is een jaarlijks onderzoek onder consumenten. In Europa werden consumenten in Oostenrijk, Finland, Duitsland, Portugal, Roemenië, Rusland en Zwitserland gevraagd hun voorkeur te geven over merken. Het onderzoek vraag ook naar het vertrouwen in mensen, zoals familie, vrienden, collega’s, buren, bazen of professionals. Zo worden de Russen gevraagd naar hun vertrouwen in de EU. Het is geen wonder dat dat met afstand het laagst is van alle landen. Opvallend, maar goed verklaarbaar is dat de Roemenen juist meer EU willen, waarschijnlijk om de corruptie van hun eigen leiders een halt toe te roepen.

De voorspelbaarheid van het vertrouwen in beroepen is groot. Brandweerlui, verpleegkundigen, piloten, artsen en apothekers staan steevast bovenaan, politici, autoverkopers, makelaars, financieel adviseurs en voetballers onderaan. Van de eersten bestaat het beeld dat ze na een gedegen vooropleiding nauwgezet een beroep uitoefenen en onmisbaar zijn. Ze stralen vertrouwen uit. Van de laatsten bestaat het omgekeerde beeld, hun beroep vereist geen specifieke vooropleiding, is niet beschermd en ze kunnen goed gemist worden door de samenleving. Hun overwaardering wordt afgestraft. Duitse consumenten geven echter ook aan dat vertrouwen incidenteel gestuurd wordt. Want de vertrouwenssprong van liefst 11% in vier jaar voor voetballers valt niet anders te verklaren dan door het in eigen land behaalde wereldkampioenschap in 2014 voor Duitsland.

De Duitse pers vindt het afgenomen vertrouwen in journalisten het meest opvallend aan het onderzoek. Met taxichauffeurs is het vertrouwen in journalisten in 10 jaar het sterkt afgenomen. De lage score van politici valt niet eens meer op. Worden ze opgevat als de wortel van het kwaad dat de problemen niet kan oplossen? Of kunnen politici per definitie niet leveren wat ze beloven? Politici zijn handelaren in macht en onmacht en de vorm waarin ze hun eindproduct aanbieden zijn mooie praatjes. Dat wekt veel ergernis en weinig vertrouwen.

Foto 1: Overzicht onderzoek onder Duitse consumenten naar vertrouwen in professionals. Bron Reader’s Digest Trusted Brand. 

Foto 2: Schermafbeelding van ‘Vertrouwen in politici naar dieptepunt’ in Binnenlands Bestuur van 14 mei 2009. Overzicht van Reader’s Digest Trusted Brand 2009 over Nederland.

Vordering Multraship teken van gebrekkig functioneren Roemenië

Update 16 februari 2017: De Telegraaf meldt in een bericht dat het Multraship niet lukt om een vordering van zo’n 15 miljoen euro van de Roemeense overheid te innen. Ondanks gewonnen rechtszaken en diplomatieke druk door Nederlandse ministers en ambassadeurs. Niets helpt. Nu lijkt het Nederlandse kabinet de pogingen om deze zaak vlot te trekken te staken. Dat verbaast Multraship. Directeur Leendert Muller vraagt zich af waar Nederland een diplomatieke dienst voor heeft. Deze kwestie gaat niet over een Zeeuws maritiem bedrijf, maar over de geloofwaardigheid van de rechtszekerheid en wetshandhaving in Roemenië. En in de EU. Het gaat ook over het gebrek aan invloed van Nederland in Europa. Het is trouwens merkwaardig dat er voor dit soort rampspoeden die bedrijven buiten hun schuld om kunnen treffen geen apart fonds of voorziening bestaat.  

Op kamervragen van Sjoerd Sjoerdsma (D66) antwoordt minister Lilianne Ploumen voor Buitenlandse Handel op een Roemeense kwestie. Doorgaans dienen kamervragen om zich af te zetten tegen het kabinet zodat een partij zich kan profileren. Dat is hier niet aan de orde. Sjoerdsma en Ploumen zitten op een lijn en hun verontwaardiging kent geen grenzen. Roemenië wil schulden niet betalen. Is het land wel een rechtsstaat?

Multraship uit Terneuzen heeft via het consortium Rostok Wreck Removal een vordering van 13 miljoen euro voor het opruimen van het wrak van de Rostok. Partners zijn het Amerikaanse Titan Maritime en het Roemeense Deltacons. Titan beschrijft de voorgeschiedenis: ‘A 4,900 grt general cargo ship laden with steel coils, suffered steering failure, causing it to ground across the banks of the Sulina Channel, near Partizani, Romania, in 1991. Shortly thereafter the vessel capsized and rolled on her starboard side. (..) The River Administration of the Lower Danube (AFDJ) awarded the contract to the Rostok Wreck Removal Consortium. The operation, funded by the European Investment Bank, commenced on 1 November 2004. The Rostok Wreck Removal Consortium consisted of Netherlands-based Multraship Salvage, USA-based TITAN, and Deltacons, a Romanian river engineering company. (..) Consortium members managed to cut the hull in several sections (..) thereby successfully removing the wreck, remaining cargo and the heavy mud that filled the vessel.‘

De geloofwaardigheid van de EU en Europese instellingen staat op het spel. De Europese Investeringsbank heeft via een lening aan de Roemeense staat een deel van de kosten verschaft. In haar antwoord laat minister Ploumen geen misverstand bestaan over het ongenoegen van de Nederlandse regering: ‘De Nederlandse overheid heeft hierover een intensieve dialoog met de Roemeense regering’, ‘Ook uit de diverse andere gesprekken die gevoerd zijn tussen de Nederlandse en Roemeense regering over deze zaak, blijkt dat bij de Roemeense regering erkenning bestaat dat deze resterende schuld betaald dient te worden.’ en ‘De zaak wordt voortdurend door onze ambassadeur in Boekarest bepleit in gesprekken met de Roemeense overheid en regeringsvertegenwoordigers.’ Maar wat moeten bedrijven als Roemeense autoriteiten zich voortdurend niet aan hun afspraken houden? Zo is het lang wachten op geld. De berging van de Rostok maakt dat duidelijk.

Disclaimer: De vader van Leendert Muller is een neef van George Knight. 

Foto 1: ‘Rostock excavation site – The ukrainian vessel “Rostock” shipwrecked in 1991, blocking navigation on Sulina canal for the next 14 years, and was finally removed from the river bed in 2005, 3 men losing their lives in the process. It was cut into 4 large segments.’

Foto 2: Gedenksteen in het Roemeense Partizani aan het Sulina-kanaal van de Donau voor twee duikers die bij de berging van het Oekraïense schip Rostok (ook: Rostock) om het leven kwamen. De berging werd op 30 november 2005 voltooid.

Nooit op zondag? Pleidooi voor verkiezingen op zondag

Reinder Rustema gooit de knuppel in het hoenderhok. In 21 van de 28 landen van de EU is zondag de dag van de verkiezingen. Met opvallend de Franse Overzeese gebiedsdelen die een dag eerder dan het moederland stemmen. Omdat Nederland met het Verenigd Koninkrijk de rij al op donderdag (niet: woensdag) opent moeten Nederlandse kiezers liefst drie dagen wachten op hun uitslag. Om de stemming in andere landen niet te beïnvloeden mag deze niet op donderdagavond bekend worden gemaakt. Een electorale coïtus interruptus.

De petitionaris ziet er een reden in om de verkiezingen ook in Nederland op zondag te houden. Een redelijk standpunt. Door ontkerkelijking en pluriformiteit is de zondag als christelijke rustdag minder dominant dan vroeger. Moslims en joden hebben hun heilige dag op vrijdag en zaterdag. Opvallend is trouwens dat in EU-landen met het hoogste percentage gelovigen, namelijk Polen, Italië, Portugal, Roemenië en Griekenland de stemming gewoon op zondag wordt gehouden. Waarom kan het in deze christelijke landen wel op zondag?

Deze cijfers roepen nog sterker de vraag op wat Nederland ervan weerhoudt om voortaan ook verkiezingen op zondag te houden. Doorgaans zijn ze in Nederland op woensdag. Die traditie zou nog een reden kunnen zijn om daaraan vast te houden. Maar met de donderdag waarop de Europese Verkiezingen in Nederland worden gehouden gaat deze traditie toch al verloren. Dat hoeft de verplaatsing naar zondag niet in de weg te staan.

In de 24 uurs-economie komt de samenleving niet meer zoals 30 jaar geleden op zondag tot stilstand. Vele gemeentelijke diensten zijn tegenwoordig op zondag open, zoals musea, sportcomplexen of zorgcentra. De vraag is of zoals Rustema beweert de belangrijkste reden tegen de zondag de blokkerende macht van de christelijke organisaties is. De discussie in reformatorische dorpen van dit jaar over het verplaatsen van dodenherdenking van zondag naar zaterdag duidt daar wel op. Maar niet onmogelijk is dat het gaat om een pure centenkwestie. Het openbaar bestuur schrikt terug voor zondag vanwege de extra kosten en problemen. Zoals openstelling van gebouwen en de werving van vrijwilligers om de stembureau’s te bemensen. Om deze redenen niet hardop te hoeven zeggen verschuilt het openbaar bestuur zich achter bezwaren van christelijke belangengroepen die minder zwaarwegend en omvangrijk zijn dan nu onuitgesproken wordt voorgesteld.

Foto 1: Schermafbeelding van de petitie ‘Verkiezingen op zondag’ van Reinder Rustema op petities.nl, 15 mei 2014.

Foto 2: Schermafbeelding van data waarop de Europese Verkiezingen 2014 in de diverse landen worden gehouden, 15 mei 2014.

Roemeense jongeren mishandelen oudere vrouw

Roemeense jongeren in Jilava vatten een oudere vrouw in de kraag en zwieren haar rond. Ze is bang. En een lol dat ze hebben. Als de vrouw wegloopt sporen ze een maatje aan om het nog een keer te doen. Hij voegt de daad bij het woord. Daar zwiert de oudere vrouw tegen haar zin en tot haar afgrijzen opnieuw door de lucht. De zweef van Jilava met gegarandeerd gegil. De politie is een onderzoek gestart. De opsporing is een makkie. De locatie van het incident is bekend, en de daders vermoedelijk ook. Jilava, er is weinig te beleven. Je moet je eigen kermis organiseren. Ten koste van de ander. Is het kies om het door te plaatsen? Wat weegt zwaarder, het respect voor het slachtoffer of het aantonen van de stupiditeit van de daders? Ik denk het laatste. Heus?

Oekraïne: wat komt er na de euforie van de verdreven leider?

Nadat de dictator verdreven is komen beelden van de paleizen. Aarzelend betreden de durfals de domeinen. Ze verkennen oprijlanen, ondergrondse bunkers, filmzalen en ontvangstruimtes. Vol chroom en marmer. Want zo ziet de wansmaak van de macht eruit. Deze geschiedenis herhaalt zich steeds weer en is onderdeel van ons collectieve geheugen. Zo bekend van Nicolae Ceaușescu, Saddam Hoessein of Muammar al-Gaddafi. En nu ook van de gevluchte Oekraïense leider Viktor Janoekovitsj. De euforie van de overwinning heerst. De gehate leider met bloed aan de handen is verjaagd, vermoord of tandeloos gemaakt. En zie de luxe waarin-ie woonde. Ten koste van het volk. Maar hoe gaat het verder? In Roemenië, Irak en Libië brak de echte chaos pas na de oorlog uit.  Er is geen garantie dat dat in Oekraine anders gaat. Voor even is er de gelukzalige blijdschap van het verjaagde bewind. Maar de kas is leeg. Wat dan, wat dan? Na zo’n kantelmoment in de geschiedenis.

Foto 1: Jacht Janoekovitsj in Mezhyhirya.

Foto 2: Journalisten bezoeken buitenverblijf Mezhyhirya.