Baudet vraagt geld voor mobiel vrijheidscafé. Hij positioneert zich succesvol als idioot en onberekenbaar

Ooit dichtte ik een versje over de onvolkomenheid van de mensen (Senryu): Tegen de oorlog/ vluchten trucs met goochelaars/ in hoge hoeden. Welnu, dat is van toepassing op een crowdfunding actie van FvD: een mobiel Vrijheidscafé. Deze geweldige truc met twee verdiepingen!

Wat het benodigde bedrag van deze actie is maakt deze partij hier of op andere uitingen op sociale media niet duidelijk. Daarom valt het niet op te vatten als een crowdfunding actie. Waarom FvD het streefbedrag niet noemt is onduidelijk.

Partijleider Thierry Baudet zegt dat ‘in de aankomende apartheid’ ongevaccineerden ‘niet meer cafés in mogen’. Dat geeft hij als argumentatie voor het mobiele café waarvoor een bijdrage wordt gevraagd.

Maar in Nederland is er geen maatregel in de maak dat ongevaccineerden niet meer het café in mogen. Wel heeft het kabinet aangekondigd dat vanaf 25 september 2021 voor toegang ertoe een ‘coronatoegangspas’ nodig is. Dat hoeft geen vaccinatiebewijs te zijn, maar kan ook een test- of herstelbewijs zijn. Baudet informeert dus verkeerd als hij zegt dat ongevaccineerden geen toegang tot cafés zullen hebben.

Vanuit zijn politieke strategie is het weloverwogen wat Baudet doet. Hij benadrukt in dit soort filmpjes zijn onberekenbaarheid en idiotie. Hij houdt zich niet aan feiten en maakt duidelijk zich van de wereld om hem heen niks aan te trekken en in zijn eigen parallelle wereld te leven. Straks zelfs met een eigen café!

Dat maakt Baudet uniek en geeft hem de air van een politicus die zich niet aan regels houdt. Dat is meer dan branie, dat is de vooraankondiging dat hij nooit zal inbinden als hij met zijn partij en zijn donateurs voor de afgrond staat. Dat maakt hem gevaarlijk.

Net als Donald Trump gebruikt Baudet zijn sympathisanten als melkkoe om ze een financiële poot uit te draaien. Dat is zijn verdienmodel waarvoor hij zijn positie in de politiek gebruikt. Elke keer weer vindt Baudet een nieuwe aanleiding om te bedelen om geld.

Blijft de vraag wat we los van Baudets ideeën over verplicht vaccineren en een toegangsbewijs moeten vinden. De meningen daarover verschillen. Het is jammer dat mede door politici als Baudet een kwestie van volksgezondheid, wat de COVID-19 pandemie is, gepolitiseerd is.

De eis van de overheid voor een ‘coronatoegangspas’ is slechts een minieme en geen zware inperking van burgerrechten. Het risico voor de burger lijkt elders te zitten. Namelijk in de registratie en centrale opslag van data. Dat vormt een gevaar voor de privacy en is, hoe we er politiek ook over denken, een stap richting controlestaat. Die kant moeten we niet op.

Politieke partijen zouden zich beter over de aankomende controlestaat zorgen maken, dan door het geven van valse informatie verwarring en verdeeldheid te zaaien om geld binnen te harken, donateurs vast te houden en partijpolitieke doelen te realiseren.

Vervolg debat over de wenselijkheid dat Sid Lukkassen een project pitcht op ‘voordekunst’

Sid Lukkassen is een van de initiatiefnemers van De Nieuwe Zuil. Het profileert zich als voorstander van een open debat. Op 22 juni 2019 verscheen op De Nieuwe Zuil het artikel ‘Laten we eindelijk weer eens een gesprek hebben!’ van Bart Reijmerink.

Hierin wordt verwezen naar mijn kritische commentaar van 18 juni 2019 over de crowdfunding van Sid Lukkassen op voordekunst. Ik stelde vraagtekens bij de toepassing van de eigen voorwaarden van voordekunst. Is dat nog wel voor kunst en kunstenaars bedoeld of hebben de marketing en reclame de overhand genomen en dit project gekaapt? Voordekunst is ondergebracht bij reclamebureau KesselsKramer en wordt door dit reclamebureau als een eigen project voorgesteld.

Mijn kritiek op het project van Lukkassen en voordekunst was blijkbaar tegen het zere been. Lukkassens De Nieuwe Zuil kwam in het door Bart Reijmerink ondertekende artikel tot kwalificaties over mij: ‘Eén of andere keyboardwarrior ziet rood voor zijn ogen dat Lukkassen een crowdfunding ‘mag houden’ op VoordeKunst.nl‘ of ‘Iedereen met een andere mening dan de auteur wordt gezien als ‘rechts-radicaal’ of complotdenker’.

De paradox is dat het onmogelijk is om bij dit artikel te reageren, terwijl ik afgelopen dagen wel allerlei mensen op mijn blog kreeg die hun mening konden geven. Tot en met scheldpartijen aan toe die ik heb verwijderd. Dat hoort er allemaal bij op sociale media.

Maar de essentie is dat naar mijn idee mijn kritiek op voordekunst werd vertekend door De Nieuwe Zuil. Ik heb onderstaande reactie gestuurd naar De Nieuwe Zuil, maar omdat ik niet zeker weet of die geplaatst wordt geef ik het hier weer. Opmerkelijk is trouwens dat een organisatie die van zichzelf zegt mensen te willen verbinden zich De Nieuwe Zuil noemt. Het lijkt niet ironisch bedoeld:

In een artikel van 22 juni over Sid Lukkassen verwijst Bart Reijmerink van De Nieuwe Zuil naar een stuk van me op mijn blog George Knight. Dat is prima.

Jammer alleen dat er geen mogelijkheid tot reactie mogelijk is. Zodat ik bij het artikel niet kan reageren of mogelijke misverstanden kan ophelderen. Ik bied die mogelijkheid op mijn blog wel. Die ontbrekende optie staat haaks op het pleidooi uit het artikel dat zegt een gesprek tussen links en rechts te willen ondersteunen. Als dat echter praktisch onmogelijk blijkt, dan is de vraag wat die openheid die De Nieuwe Zuil zegt na te streven in werkelijkheid waard is.

De kern van mijn kritiek geeft u naar mijn idee verkeerd weer. Het gaat me niet om Lukkassen, maar om voordekunst. Of ik het met de ideeën van Lukkassen eens ben is dan ook niet waar het om gaat. Het gaat erom dat ik het niet met voordekunst eens ben om iemand als Lukkassen een platform te bieden. Via mijn stuk wilde ik daarover een debat opstarten. Ook gezien uw artikel lijkt dat aardig gelukt.

Ik weet hoe voordekunst opereert en vind het een prima site. Graag wil ik dat dat zo blijft. Politisering ervan zie ik als een bedreiging. Van welke kant die ook komt. Ook een beleid waarbij verdieping ingewisseld wordt voor verbreding, en ‘kunst’ voor ‘cultuur’ zie ik als ongewenst. Ik vraag me af of een en ander nog in lijn is met de voorwaarden waaronder voordekunst ooit werd gestart. In een uitwisseling van e-mails met Max van voordekunst heb ik mijn bezwaren uiteengezet. Ze zijn op mijn blog te lezen. Die kritiek staat los van Lukkassen. Hem valt dat beleid van voordekunst niet te verwijten. Zijn pitch was alleen de aanleiding.

Laat ik het anders zeggen, Lukkassen is voor het doorgaan van zijn project niet afhankelijk van voordekunst. Zo schat ik dat in. Hij heeft talloze politieke medestanders en heeft toegang tot platforms en sociale media waar hij zijn opinies geeft. Voor de meeste kunstenaars ligt dat anders, zij hebben niet die opties die Lukkassen heeft. Mijn interventie is dan ook bedoeld om het op te nemen voor de kunstenaars die alleen voordekunst hebben om een project van de grond te tillen.

Verder valt nog te melden dat het onjuist is dat ik iedereen met een andere mening dan de mijne zie als rechts-radicaal of complotdenker. Ik zie alleen rechts-radicalen en complotdenkers als zodanig. Als iemand als Lukkassen die regelmatig deelneemt aan discussies op Café Weltschmerz dat zoveel ruimte geeft aan complotdenkers en daar rechts-radicale of alt-right meningen verkondigt niet meer rechts-radicaal genoemd mag worden, dan weet ik niet wie nog wel zo genoemd mag worden. Let wel: ik gebruik niet de term extreem-rechts, maar de minder beladen term radicaal-rechts.

Vermoedelijk is het misverstand ontstaan doordat Lukkassen in zijn pitch verwijst naar links of progressieve opiniemakers als Maarten Boudry of Arno Wellens. Mijn kritiek daarop was dat deze personen niet links of progressief zijn. Het was naar mijn idee verstandiger geweest als Lukkassen deze personen anders dan als links of progressief had gekarakteriseerd.

Ik gun Lukkassen een succesvolle crowdsourcing en hoop dat hij zijn project van de grond tilt. Hij heeft evenveel recht als ieder andere politieke activist of opinieleider om vanuit zijn perspectief zijn opinies over maatschappelijke en politieke vraagstukken te geven. Ik zie hem alleen niet als kunstenaar die kunst maakt en zette daarom vraagtekens bij zijn pitch op voordekunst.

Hopelijk kunt u deze toevoeging invoegen in het artikel waarin u naar mij verwijst. Als eerste stap op weg naar vrijheid van meningsuiting, een open debat en een eind aan de censuur. Te beginnen op De Nieuwe Zuil.

Foto: Schermafbeelding van deel artikel ‘Laten we eindelijk weer eens een gesprek hebben!’ van Bart Reijmerink op De Nieuwe Zuil, 22 juni 2019.

Sid Lukkassen pitcht project op ‘voordekunst’. Hij heeft er niks te zoeken, want is geen kunstenaar noch werkt in de creatieve sector

De rechtse VVD’er Sid Lukkassen, filosoof en opinieleider die onder meer op de radicaal-rechtse nieuwssite Café Weltschmerz vaak in gesprek gaat met complotdenkers is een crowdfundingsactie op ‘voordekunst’ begonnen voor een brievenboek. ‘Voordekunst’ is een platform voor crowdfunding in de creatieve sector.

Het bezwaar tegen de aanwezigheid van dit project van Lukkassen op ‘voordekunst’ is niet dat Sid Lukkassen zijn wel of niet vermeende vriendschap met het onlangs teruggetreden kamerlid van GroenLinks Zihni Özdil gebruikt om GL-fractievoorzitter Jesse Klaver zwart te maken.

Het bezwaar is evenmin dat Lukkassen de zaken verkeerd voorstelt en bijvoorbeeld de filosoof Maarten Boudry die aan het project meedoet als ‘links’ of ‘progressief’ voorstelt, terwijl Boudry eerder een fake expert en ‘rechtse’ complotdenker in vermomming is die in NRC volop ruimte krijgt om bizarre en weinig deskundige opmerkingen te maken over de vermeende ondoelmatigheid van het cordon sanitaire van rechtse partijen of de klimaatproblematiek.

Arno Wellens en Ancilla van de Leest zijn evenmin ‘links’ te noemen, zoals Lukkassen claimt.

Het bezwaar is evenmin de ongeloofwaardigheid en onwaarachtigheid van het project dat onder het mom van verbinding van links en rechts een rechtse agenda probeert door te voeren.

Het bezwaar is evenmin dat Lukkassen in zijn uitingen een rechtse agenda voert, ook als hij er pseudo-objectief vermeend ‘linkse’ of ‘progressieve’ denkers bij betrekt.

Het bezwaar tegen deze crowdfunding van Lukkassen is simpeler dat dat. Hij heeft vanuit zijn beroepspraktijk niets met kunst of de creatieve sector te maken. Weliswaar zijn termen als ‘creatieve sector’ of ‘kunst’ breed te interpreteren, maar één ding staat als een paal boven water, Lukkassen is geen kunstenaar of iemand die werkzaam is in de creatieve sector.

De vraag hoe het mogelijk is dat hij dit project op ‘voordekunst’ kan pitchen is daarom een vraag naar de voorwaarden van en de grenzen aan ‘voordekunst’.

Dit blog is een breed platform waarop linkse en rechtse kunstenaars of werkenden in de creatieve sector hun projecten kunnen pitchen. Maar het is ongewenst als het ruimte biedt aan politici of opinieleiders die geen kunstenaar zijn of in de creatieve sector werkzaam zijn. Dat bezoedelt de open sfeer van ‘voor de kunst’ en is branchevervaging.

Daarnaast heeft Lukkassen contacten genoeg in de radicaal-rechtse en rechts-populistische politiek en media om geld te werven. Contacten die kunstenaars niet hebben. Lukkassen is op ‘voordekunst’ niet op zijn plaats.

Foto 1: Schermafbeelding van deel pitch door Sid Lukkassen van zijn project ‘Steun democratische gewetensvorming: ‘links’ en ‘rechts’ in dialoog!’ op ‘voordekunst’.

Foto 2: Schermafbeelding van pagina (‘over ons’) ‘Voordekunst is hét platform voor crowdfunding in de creatieve sector’.

Herinrichting van Museum voor Religieuze Kunst in Uden

Museum voor Religieuze Kunst (MRK) in Uden, wie kent het niet zonder er ooit te zijn geweest? Conservator Wouter Prins weet dat de herinrichting gaat lukken. Hij valt op zijn woord te geloven. Want het MRK heeft alles in zich om een succes te worden. Al is het maar vanwege de bijzaken, zoals de kloosterpoort, de kloostertuin en de bijzondere sfeer van het gebouw die misschien wel de hoofdzaak zijn van dit museum. Zoals ook het Missiemuseum in het Limburgse Steyl waar de ambiance en de museuminrichting het pas aantrekkelijk maken.

Levi van Veluw in Marres te Maastricht. Echt niet meer dan ervaring?

Bij het aanprijzen van beeldende kunst is tegenwoordig een belangrijk verkoopargument dat het ervaren kan worden. Cerebraal is uit op een paar culturele instellingen na als het Utrechtse BAK of het Van Abbemuseum die loodzwaar de theorie induiken. In Nederland voeren ze een achterhoedegevecht met mediagenieke popup-musea en tentoonstellingen die ervaringen bieden. De Maastrichtse presentatie-instelling Marres die in de periode 2013-2016 530.589 euro per jaar in de basisinfrastructuur ontvangt onderzoekt zogezegd de theorie van de ervaring. En verbindt zo handig de twee uitersten. Valentijn Byvanck is de directeur.

Het project ‘The Relativity of Matter’ van Levi van Veluw is ‘een allesomvattende installatie die beslag legt op een heel gebouw, ruimte of huis’. Het is volgens de toelichting ‘een alomvattende scenografische ervaring die de bezoekers onderdompelt in een wereld van uiteenlopende expressieve vormen.’ Van Veluw is bekend van de video ‘Origin of the beginning’ die nog onlangs te zien was op de tentoonstelling ‘Under the Skin‘ in het Textielmuseum. Levi van Veluw gaat onvoorzien dieper dan de marketing het voorstelt. Reserveren vereist. 

Foto: Still uit publicatiemateriaal voor de crowdfunding op voordekunst van  ‘The Relativity of Matter‘ van Levi van Veluw.

Motherboard: Oekraïense vrijwilligers bouwen drones voor de oorlog

Oekraïne moet zich behelpen in de oorlog met Rusland. Andere landen zijn om allerlei redenen niet happig om het land te voorzien van militair materiaal, zodat Oekraïne met 44 miljoen inwoners aangewezen is op zichzelf. Motherboard schetst vrijwilligersorganisatie People’s Project die drones ontwikkelt om boven het slagveld informatie te verzamelen. Financiering vindt plaats door crowdfunding campagnes. Het leeuwendeel van het geld wordt in Oekraïne opgehaald. Tekenend is het mentaliteitsverschil tussen de goedopgeleide, Westers-georiënteerde vrijwilligers en de vastgeroeste, volgens oude lijnen denkende legertop. Dat Oekraïne standhoudt tegen kernmacht Rusland heeft het uitsluitend aan de eigen bevolking en de gemotiveerde vrijwilligers op en buiten het slagveld te danken. Niet aan het Westen en niet aan de eigen legerleiding.

Russische bank leent Front National 9 miljoen euro. Billijke deal?

Update 4 april 2015: Met verwijzing naar de onderzoekssite Mediapart zegt Le Monde dat door Russische hackers (‘Anonymous International’) achterhaalde teksten uit 2011-2014 aantonen dat er contacten waren tussen het Kremlin (‘Timur Prokopenko’) en Front National-intermediair (‘Kostya’) over de opstelling van Marine Le Pen over de Krim. In ruil voor haar welwillende opstelling zou Le Pen in september 2014 een lening van 9 miljoen euro van een Russische bank hebben gekregen. Le Pen pleit ervoor dat Frankrijk de annexatie door Rusland van de Krim erkent. In de electorale strijd is deze lening en de welwillende opstelling jegens Rusland een onderwerp waarop de andere partijen het Front National kunnen aanvallen. Zie ook Newsweek. 

Het is niet verrassend dat het Franse rechts-nationalistische Front National van Marine Le Pen in september 2013 een lening van 9 miljoen heeft gekregen van de kleine in Moskou gevestigde First Czech-Russian Bank, waarvan al 2 miljoen is uitgekeerd. Onthullend is het wel. De Franse site Mediapart maakte het nieuws op 22 november bekend en het is koren op de molen van de pro-Oekraïense nieuwszender Ukraine Today.

Nationalisme is een kneedbaar product. Evenals partijpolitiek dat in woord doorgaans anders uitpakt dan in daad. Eigenbelang en continuïteit voor doelstelling. Want hoe het kan dat een partij die ‘Front National‘ heet zich richt tot een land dat waarden vertegenwoordigt die op z’n zachtst gezegd niet in lijn zijn met het Franse nationalisme? Marine Le Pen beweert dat ze nergens anders een lening kon krijgen. Maar waarom moet een politieke partij zich kwetsbaar maken door een lening aan te gaan? Waarom doet een partij met 83.000 leden niet aan crowdfunding?  Trouwens, het FN ontving in 2014 ook een staatssubsidie van 5 miljoen euro.

Het belang van de lening van 9 miljoen euro door de Russische bank krijgt reliëf voor wie naar het stemgedrag van Marine Le Pen in het Europarlement kijkt. Op 7 oktober 2014 legde Le Pen er onderstaande verklaring af. Ze meent dat het associatieverdrag tussen de EU en Oekraïne een ernstige schending van het democratische proces is en legt dat procedureel uit. Zo koopt het Kremlin stemmen in Europa. Bij vijanden van de vijanden.

Foto: Marine Le Pen en delegatie wordt ontvangen door Dmitri Rogozin, vice-premier van de Russische Federatie, juni 2013.

Kunstproject ‘Anything To Say’ van Davide Dormino zoekt geld

Iets te zeggen? Of bent u uitgepraat? Om vrij te zijn moeten we moedig zijn. Wat voor moed? Moed voor wat en met wie? Want moed zou besmettelijk zijn. Tja, da’s vaker gezegd. Maar is het daardoor ook waar? Deze woorden dienen om het kunstproject ’Anything To Say?‘ van de Italiaanse beeldhouwer Davide Dormino aan te prijzen. Een brons met Assange, Manning en Snowden die op een stoel staan. Met de vierde stoel leeg. Ha, symboliek. Via Kickstarter moet 150.000 euro opgehaald worden. Want brons is duur. Vaughan Smith van de Frontline Club in Londen die Assange onderdak gaf steunt het project. Het werk zal in steden rond de wereld getoond worden. Als een rondreizend circus voor de vrijheid en de meningsuiting. Oneerbiedig gezegd. Doen?

Foto: Schets van ’Anything To Say?‘ door Davide Dormino.

Sunday Assembly is zowel religie, anti-religie als pseudo-religie

Hoe verzin je het, een atheïstische kerk. In opkomst in de VS, Australië en het Verenigd Koninkrijk: The Sunday Assembly. Volgens The Guardian streeft de organisatie naar de vestiging van 1000  atheïstische kerken binnen 10 jaar. Expansie die aan religie doet denken. Met marketing die bij het tijdperk van sociale media en internet aansluit. De Britse komieken Sanderson Jones en Pippa Evans geven door aan te kloppen bij Kickstarter voor crowdfunding aan dat ze hun project in de creatieve hoek plaatsen. Atheïstische religie als cultuurvorm die mensen in een gemeenschap horizontaal met elkaar verbindt en het verticale in het horizontale meent te vinden. Er is een publiek handvest (public charter) dat de voorwaarden geeft. Zoals geen god, geen commercie, geen machtsvorming, geen leefregels, ongebondenheid en de viering van het leven.

Het verschijnsel van mensen die een kerk buiten de kerk zoeken is verre van nieuw. De vorm die sterk leunt op het internet is echter wel nieuw. De kerkgangers uit vooral de blanke, jonge, stedelijke, professionele klasse zijn niet te omschrijven als Ietsisten die geloven in een hogere macht maar het bij de gevestigde religies voor gezien houden. Het gaat om het gemeenschapsgevoel en het idee om verenigd te zijn. Samen.

Is dit initiatief op te vatten als een bevestiging van religie of juist als kritiek erop? Interessant aan de Sunday Assembly is dat er zowel argumenten pro als contra  zijn. In de vorm leent het verworvenheden van het Christendom en geeft het toe daar bewust aansluiting bij te zoeken. Met een inhoud die daar haaks op staat. Dreigt dan niet het risico dat de Sunday Assembly een lege huls wordt? Wat is het verschil met een middag in de kroeg rond het biljart, een theatervoorstelling, een culturele lezing of de bingo-avond? Ondergeschikt is of Jones en Evans erop uit zijn om religie te bestrijden. Maar ze laten het principe voor zich werken dat de beste bestrijding van religie niet een verbod is, maar de onbeperkte uitbreiding ervan. Zodat het haar betekenis verliest, als gevolg daarvan haar voorrechten verliest en tenslotte verwaterd en verweesd overblijft. Amen.

Foto: Schermafbeelding van het public charter van The Sunday Assembly.

Crowdfunding en crowdfinance: pleidooi voor een onderscheid

Update: In een uitwisseling van gedachten met Stefan Schuyleman die betrokken is bij een crowdfunding platform worden in de reacties de grenzen verkend tussen commercie en non-profit. Wat is redelijk aan kosten die een site in rekening kan brengen en waar gaat het een in het ander over? Transparantie is zowel toverformule, randvoorwaarde als middel tegen alle kwalen. Maar hoe moet het er in de praktijk uitzien? 

Kan een platform anoniem zijn alsof het uit de lucht lijkt te komen vallen? Zonder partners, startkapitaal, initiatiefnemers, partners of belanghebbende organisatie. Crowdfundingsite.nl doet alle moeite om dit idee te wekken en zich onzichtbaar te maken. ‘Over ons‘ ontbreekt. Het wordt niet duidelijk of het een commercieel of niet-commercieel doel heeft. Alles kan crowdfunding worden genoemd. Zonder regulering en bescherming. Douw&Koren somt 76 Nederlandse ‘crowdfunding platforms‘ op, waarvan 25 op het gebied van creativiteit. Zo realiseert Voordekunst kunstprojecten van kunstenaars en kunstinstellingen. Kickstarter werkt internationaal.

Wetenschapper Kristof De Buysere omschrijft crowdfunding aldus: ‘De collectebus is eigenlijk de oervorm van crowdfunding, waarbij bedrijven, instellingen of zelfs particulieren geld ophalen bij een grote groep mensen. Maar internet heeft het mogelijk gemaakt om geldnemers en geldgevers op speciale platforms relatief gemakkelijk bij elkaar te brengen. De fragmentatie is enorm, en ieder platform heeft zijn eigen model‘.

Nederland kent ook Crowdfunding.nl. Dat maakt er geen geheim van wie erachter zit ‘een initiatief van Martijn van Schelven en Edwin Adams.‘ Deze ‘twee oud-bankdirecteuren‘ zitten ook achter geldvoorelkaar.nl. Deze site heeft een ruime doelstelling, ook geld lenen voor de financiering van een auto is mogelijk. Douw&Koren omschrijft het als: ‘het enige Nederlandse platform voor peer to peer leningen. Geldvoorelkaar richt zich op crowdfunding voor het MKB, stichtingen, verenigingen en particulieren‘. Douw&Koren noemt de financiering van kleine (micro)kredieten aan ondernemers ‘crowdfinance‘. Vaak als aanvulling op een regulier bankkrediet.

Achter geldvoorelkaar.nl en crowdfunding.nl zitten dezelfde initiatiefnemers. Mogelijk zitten ze ook achter crowdfundingsite.nl dat dus geen nadere informatie geeft. Deze vermenging van commercieel en non-profit is ongelukkig en zou vermeden moeten worden. Microfinanciering als aanvullende lening op een bankkrediet tegen marktconforme tarieven (zie hier) is wat anders dan crowdfunding zonder commercieel belang van een kunstproject. Voor het vermijden van verwarring en ter bescherming van initiatiefnemers die niet in commerciële handen willen vallen verdient het aanbeveling om onderscheid te maken tussen de begrippen crowdfunding en crowdfinance. Crowdfunding kan dan uitsluitend gebruikt worden voor non-profit projecten en crowdfinance voor projecten op commerciële basis. Economische Zaken zou hierin initiatief moeten nemen.