Posts Tagged ‘Elizabeth Warren’
Democraten kunnen Trump alleen verslaan als ze zich verenigen
De Democratische strateeg James Carville meent dat de Democraten het enige zijn tussen Trump en de afgrond. Nog vier jaar Trump zal vernietigend zijn voor de VS en de wereld. Maar dan moeten de Democraten een kandidaat hebben die Trump kan verslaan. Een kandidaat die een beroep doet op de Afro-Amerikaanse kiezers en de arbeiders, en niet alleen op linkse studenten en progressieve stemmers in staten als New York, Californië of Massachusetts die hoe dan toch al Democratisch stemmen. De Republikeinen hebben voor het herverkiezing een misleidingsapparaat van 1 miljard dollar opgetuigd dat The Death Star wordt genoemd, aldus een bericht in The Atlantic. Op dit moment lijkt Mike Bloomberg de enige Democraat die afdoende antwoord kan geven op de bedreiging door Trump. Hij heeft 2000 mensen in dienst voor zijn campagne.
Bloomberg is een verre van ideale kandidaat. Het is absurd en het failliet van het politieke bestel van de VS dat een echte miljardair en geslaagde zakenman als hij het opneemt tegen een pseudo-miljardair en mislukte zakenman als Trump. Maar de VS en de wereld hebben niet de luxe om al te kritisch te zijn. Een radicaal-linkse kandidaat als Bernie Sanders wordt door de Trump-campagne als de zwakste Democratische kandidaat gezien. Ze hopen dat hij de Democratische nominatie wint. In elk geval zal Bloombergs partner Diana Taylor een ander type First Lady zijn dan Melania Trump die carrière maakte met naaktfoto’s en poseren als model.
De politieke strijd wordt op drie fronten gevoerd. De kandidaat die zowel de fondsenwerving/ publiciteit, de sociale media/ desinformatie als het eigenlijke politieke debat beheerst wint. Trump is een sterke kandidaat die zoals het er nu naar uitziet alleen door Bloomberg verslagen kan worden. Zo hangt op dit moment de vlag erbij. Bloomberg heeft het geld in zijn zak om een campagne op te tuigen die Trump kan verslaan en het profiel om de kloof tussen de gematigde en progressieve vleugel te overbruggen. Bloomberg profileert zich zonder zijn Democratische kandidaten aan te vallen en richt al zijn pijlen op Trump. Een noodzakelijke voorwaarde voor winst is dat de progressieve en centrumvleugel van de Democratische partij samenwerken.
Op 17 december 2019 schreef ik in een commentaar op Robert Reich op Facebook:
It is not relevant whether Warren and Sanders are loved or hated by the Democratic Party establishment. It is relevant whether they have enough appeal among voters in the essential swingstates to defeat Trump. Or the Republican candidate when Trump retires. New England, New York and California are not the battlefield.
Reich plays a risky game by putting all his cards on Warren and Sanders. He would rather argue differently, namely by helping to connect the progressive and centrist wings of the Democratic party.
There is an alternative. The DNC must write a total package that is common in elections in Western European democracies. Fill in with candidates like the largest opposition party in the UK has shadow ministers. Profile the Democratic party between progressive and centrist. Appoint Warren as VP with the special task of reforming the political system, including combating electoral suppression and gerrymandering, reforming the Electoral College and reducing big money and PACs. Appoint Stacey Abrams as Minister of Justice and AOC as Minister of Homeland.
That is more concrete than building castles in the air and fantasies about the power of Warren and Sanders. That is wishful thinking from Robert Reich. Even if he is right in his analysis about the bias in the Democratic party, that does not actually change the results of elections in the short run. The risk cannot be taken that Trump will stay in place for another four years. The Democrats can only defeat him if they unite. The road that Reich outlines leads from it and is disastrous
Keir Starmer loopt zich warm om Corbyn op te volgen en Boris Johnson uit te dagen
Houdt 2 mei 2024 in gedachten. Volgens plan zijn er dan algemene verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk. En houdt Keir Starmer in gedachten. De Labour-politicus die nu koploper is in de peilingen om Jeremy Corbyn op te volgen zou wel eens de opvolger van minister-president Boris Johnson kunnen zijn. Vandaag sluit de aanmelding. Kandidaten moeten een zekere steun hebben om genomineerd te worden. Starmer wordt door velen binnen Labour als de meest kundige, vaardige en minister-president waardige politicus gezien. Maar hij behoort niet tot de harde kern van links-radicale aanhangers van Jeremy Corbyn. Ondanks zijn lippendienst aan Corbyn in het fragment dat duidelijk bedoeld lijkt om de weerstand van de Corbynites te neutraliseren.
Bij Labour trekken twee radicale machtsblokken aan de touwtjes: de Unite-vakbond van vakbondsleider Len McCluskey en de Momentum-beweging die in 2015 begon om de partij te vernieuwen, maar uiteindelijk een campagnevehikel voor radicalisering werd. Rebecca Long Bailey is de gedoodverfde kandidaat van de links-radicale Corbynites die Starmer eerst nog maar eens moet verslaan. Daar moet advocaat-miljonair Sir Keir Starmer tegenop boksen. Zijn pogingen om zijn werknemersachtergrond te benadrukken doen kluchtig aan.
Niet toevallig wijst Starmer erop dat de verdeeldheid, het factionalisme overwonnen moet worden. Omdat hij objectief als beste kandidaat gezien wordt is het in zijn belang om de partijstrijd achter zich te laten en te pleiten voor eenheid. Juist in het weekend dat in de VS de ene progressieve kandidaat Bernie Sanders de aanval opende op de andere progressieve kandidaat Elizabeth Warren is het de waarschuwing voor linkse politieke partijen om elkaar niet af te maken en de opponent de lachende derde te laten zijn. In de VS uiteraard president Trump. Boris Johnson heeft in 2024 het meest te vrezen van een Labour-politicus die de centrumkiezers kan aanspreken. Dat is Keir Starmer. Of de leden van zijn partij hem dat gunnen is afwachten.
De ondeugdelijke omgang met de feiten van Rico Brouwer in zijn column voor Café Weltschmerz
Rico Brouwer heeft meegewerkt aan programma’s van Café Weltschmerz. Uit een interview met hem op onlineawards blijkt dat hij verbonden is aan de Piratenpartij en de Potkaars-podcast maakt. Overigens is de opstelling van mensen als Brouwer de reden dat ik eind 2015 mijn lidmaatschap van de Piratenpartij heb opgezegd omdat de toenmalige top de partij naar rechts vaarwater stuurde. Het toenmalige landelijk bestuur van de Piratenpartij stapte toen bijna voltallig over naar FvD. Sinds die tijd is het stil rond deze partij.
Brouwer verwijst in zijn column over buitenlandse invloed in ‘onze’ politiek naar Robert Epstein die kritiek heeft op Google, zoals in het artikel ‘Fake News Is a Fake Problem’ uit 2015. Epstein verdient echter betere insprekers dan Brouwer die met zijn povere onderbouwing het omgekeerde bereikt van wat hij beoogt. Hij zet Epstein in een verkeerde context. De techbedrijven van Silicon Valley verdienen kritiek omdat ze te machtig zijn geworden en niet in staat zijn om te veranderen. Die kritiek komt van vele kanten, zoals van de Democratische presidentskandidaten, de Senatoren Elizabeth Warren en Bernie Sanders die bedrijven als Facebook of Google op willen splitsen. Met zijn slechte onderbouwing maakt Brouwer van een serieus probleem dat serieuze overweging verdient een complottheorie die al binnen twee minuten ontspoort door zijn ondeugdelijke omgang met de feiten. Wie redt Brouwer van zichzelf? Mijn reactie bij de video:
In welke werkelijkheid leeft Rico Brouwer? Hij claimt dat na onderzoek er geen buitenlandse inmenging is geconstateerd bij verkiezingen. Hij noemt als voorbeeld Trump, de VS en de samenwerking met het Kremlin die niet zou zijn bewezen. Welnu, dat is wel degelijk bewezen en nauwkeurig opgeschreven. Bijvoorbeeld in het rapport ‘Russia’s Use of Social Media’ dat onder voorzitterschap van de Republikeinse Senator Richard Burr is opgesteld en in oktober 2019 is gepubliceerd.
Een passage uit het persbericht met een uitspraak van Richard Burr: ‘“Russia is waging an information warfare campaign against the U.S. that didn’t start and didn’t end with the 2016 election. Their goal is broader: to sow societal discord and erode public confidence in the machinery of government. By flooding social media with false reports, conspiracy theories, and trolls, and by exploiting existing divisions, Russia is trying to breed distrust of our democratic institutions and our fellow Americans. While Russia may have been the first to hone the modern disinformation tactics outlined in this report, other adversaries, including China, North Korea, and Iran, are following suit.’
Brouwer doet aan misleiding. Hij gaat voorbij aan de feiten en speculeert er vermoedelijk op dat hij in de eigen echokamer een publiek aanspreekt dat toch niet van de relevante feiten op de hoogte is. Men kan zich na de flagrante leugens van Brouwer die aantoonbaar in strijd zijn met de feiten alleen maar afvragen wat voor intellectuele integriteit hij denkt te hebben. Die integriteit is nul. Brouwer is een handelaar in onwaarheid.
Het is tekenend dat Café Weltschmerz Brouwers misleiding volop de ruimte geeft. Bij Brouwer en Café Weltschmerz zijn ook deze keer de bevindingen niet in lijn met de werkelijkheid. De alternatieve feiten van Brouwer zijn echter zo grotesk en onnozel dat ze in het domein van het absurdisme en de satire belanden. Dat is de troost voor allen die op zoek zijn naar de waarheid. Bij Brouwer is die aantoonbaar niet te vinden.
Facebook krijgt kritiek omdat het in een beleidswijziging voortaan desinformatie van politieke advertenties toestaat
Algemeen directeur van Facebook Mark Zuckerberg hield op 17 oktober een lezing op de Georgetown University waarin hij betoogde dat politieke advertenties uitgesloten worden van factchecking. Dat betekent dat iemand als president Trump in de campagne van 2020 miljoenen dollars kan besteden aan aantoonbaar misleidende advertenties zonder dat Facebook ingrijpt. Dit is afwijkend van het beleid dat het bedrijf tot nu toe had om misleidende, politieke advertenties na controle door onafhankelijk factcheckers uit te sluiten. De Democratische presidentskandidaat Elizabeth Warren sprak in drie tweets haar zorg uit over die ontwikkeling:
De onderliggende vraag is wat Facebook voor een bedrijf is, een technisch, sociale media of een journalistiek bedrijf (= news business). In 2017 riep Media Matters Mark Zuckerberg uit tot de ‘misinformer‘ van het jaar 2017. De multinational die steeds weer beterschap belooft in het opkrikken van het journalistieke gehalte, het minimale doet om er mee door te kunnen door uitsluitend het verwijderen van fake accounts, maar uiteindelijk te weinig levert. Facebook neemt onvoldoende journalistieke verantwoordelijkheid van een nieuws organisatie en wil daar onvoldoende op aangesproken worden. Facebook is de top verspreider van nepnieuws.
Waarom is de aanpak van nepnieuws zo moeizaam? Is het probleem van nepnieuws te groot om doelmatig aan te pakken of is de aanpak van Facebook te halfslachtig en onvoldoende? Of is het allebei waar? We kennen onderhand talloze analyses van deskundigen over de kwalijke rol van desinformatie en nepnieuws, zoals van Clingendael-deskundige Danny Pronk die voor de VPRO het probleem uiteenzet. Maar toch. We horen dit al zeker sinds 2016, maar de aanpak lijkt nog steeds onvoldoende. Van een probleem dat allang niet meer nieuw is, maar door velen nog op het niveau van bewustwording wordt gepresenteerd. Men zou toch in redelijkheid mogen verwachten dat nou eindelijk eens een doelmatige tegenstrategie wordt ontwikkeld en uitgevoerd.
Niet dus. Vanwaar dit gebrek aan vooruitgang en een doelmatige aanpak? Laat de duiding voortaan daar op focussen, namelijk op concrete tegenmaatregelen om de westerse democratie te beschermen. Herhaling van zetten is aardig, maar bewustwording bij opinieleiders en publiek is intussen voldoende aanwezig. Pleiters moeten de volgende stap zetten om overheden en bedrijven als Facebook tot doelmatig handelen te dwingen.
In een artikel voor Politico dat een opsomming van stagnatie en gemiste kansen geeft, citeert Mark Scott de voormalige Europarlementariër van D66 Marietje Schaake over digitale veiligheid: ‘Wetgevers hebben de bal laten vallen, we staan pas aan het begin van het begrijpen van de uitdagingen voor liberale democratieën.’ Waarom zijn drie kostbare jaren verloren gegaan door inertie? Waar blijft het Deltaplan om dit aan te pakken?
Dit debat waar Facebook makkelijk kan wegkomen heeft de gevestigde journalistiek deels aan zichzelf te wijten. Het heeft te maken met de obsessie van de journalistiek op neutraliteit die de meer belangrijke norm van objectiviteit beschadigt. Het ‘enerzijds – anderzijds’, ofwel hoor en wederhoor van de klassieke journalistieke code schiet tekort indien het tegenover een portie waarheid een even grote portie onwaarheid en leugens zet. De spanning tussen ‘eerbied voor de waarheid’ en ‘het recht op faire commentaar en kritiek’ staan in de gevallen van nepnieuws en desinformatie op gespannen voet met elkaar. De vraag is of dit niet ontaardt in naïviteit en nog houdbaar is als de mate van desinformatie via politieke advertenties de sociale media overspoelt. Het kan niet de opzet van journalistiek zijn die zegt te gaan voor de feiten en de waarheid om onwaarheid te verspreiden. Zo beredeneerd is de reactie van Facebooks Monika Bickert in gesprek met CNN’s Anderson Cooper in mei 2019 zelfs in dubbel opzicht tekortschietend en onjuist. Zij ontkent zowel dat Facebook een journalistieke organisatie is die inzet op objectiviteit en het nastreven van de waarheid aan de hand van de feiten als dat Facebook een organisatie is die onvooringenomen hoeft te zijn. Anything goes in haar optiek. Zo kan Facebook verwijzen naar de vrijheid van meningsuiting, zonder in te hoeven grijpen en de journalistieke verantwoordelijkheid van een nieuwsorganisatie te hoeven nemen. Het moment nadert dat het niet anders kan dan dat Facebook door de eigen inertie door het congres opgeknipt wordt omdat het achter de feiten blijft aanhollen en om commerciële redenen het eigen karakter van een nieuwsorganisatie ontkent.
Foto: Tweets van Elizabeth Warren, 18 oktober 2019.
Joe Biden is bij nader inzien niet de ideale uitdager van Trump
Afgelopen maanden stond ik op het standpunt dat de voormalige vice-president Joe Biden de beste kansen had om president Donald Trump te verslaan en daarom de Democratische uitdager moest worden. Dat werd ondersteund door peilingen in staten waar de zware industrie was gevestigd, de zogenaamde Rust Belt. Wie deze staten wint, wint het presidentschap. Dat omvat delen van staten als Pennsylvania, West Virginia, Ohio, Indiana, Michigan, Illinois, Iowa en Wisconsin. Biden had hier een grote voorsprong op Trump. Dat geldt ook voor staten met een grote Afro-Amerikaanse gemeenschap, zoals South Carolina waar Biden goed scoort.
Ik ben om drie redenen van mening veranderd en vind dat Biden in 2020 niet Trumps uitdager moet worden. Dat heeft niet eens zozeer te maken met de keuze tussen gematigde en progressieve politiek, maar met de keuze voor de kandidaat met de beste kansen om Trump of zijn mogelijke vervanger te verslaan. Hoewel de ‘corporate Democrat’ Hillary Clinton met haar rechtse economische politiek door haar aanschurken tegen Goldman Sachs en het bedrijfsleven in 2016 het slechte voorbeeld gaf. Schrikbeeld is dat dit herhaald wordt.
1) Zoals Cenk Uygur en Ana Kasparian van TYT zeggen weet Joe Biden niet, slecht of niet agressief genoeg te vechten en probeert hij niet eens Trump af te troeven. Hij lijkt te denken te kunnen volstaan met zijn profiel als staatsman. Zijn leeftijd (77) werkt ook tegen hem; 2) Democratische mededingers onder wie Elizabeth Warren zijn Biden genaderd in de peilingen en verslaan Trump in de peilingen ook in staten als Wisconsin, ofschoon met een kleinere marge; 3) Biden is kwetsbaar geworden door het Oekraïne-schandaal waarmee Trump hem heeft beschadigd vanwege het niet goed te verdedigen nepotisme van zijn zoon Hunter Biden.
Flodderige ‘journalistiek’ van UP! probeert door afleiding waarheid te verhullen over rechts-extremistische aanslag in El Paso
Op de eigen site afficheert UP! zich zo: ‘UPNL is een rechts georiënteerd mediaplatform gericht op politiek nieuws en actualiteit. Wij zijn onafhankelijk, ongefilterd en kritisch.’ Bij het item ‘Dayton schutter was een linkse terrorist!’ heb ik onderstaande reactie geplaatst. Ik heb weinig goede woorden over voor de werkwijze van UP!. Het valt naar mijn idee niet serieus te nemen als journalistiek medium. Het valt in de categorie van radicaal-rechts politiek activisme (zie bij reacties voor een grotere weergave van onderstaande tekst).
Als Democraten niet gaan samenwerken en gelederen sluiten, dan vergroten ze Trumps winstkansen in 2020. Oproep tot urgentie
Het door de Russische overheid gefinancierde en gecontroleerde RT (voorheen Russia Today) speelt graag in op verdeeldheid in westerse landen. Of die verdeeldheid echt of vermeend is. Daarom besteedt RT aandacht aan gele hesjes, protesten tegen immigratie, de opkomst van extreem-rechts of in het recente verleden de rechtszaken tegen Chelsea Manning of Julian Assange. Nu is er sinds begin 2019 een nieuw heet hangijzer, namelijk het handjevol Democratische progressieve of radicaal-linkse vertegenwoordigers in het Huis van Afgevaardigden dat vanuit het perspectief van identiteit politiek meent te moeten bedrijven en daarbij in conflict komt met het leiderschap, vooral voorzitter Nance Pelosi. Maar de radicalen vormen een minderheid.
Realiteit is dat bij de tussentijdse verkiezingen in 2018 de winst van bijna 40 zetels door de Democraten werd behaald met gematigde kandidaten. Voor de Senaat probeert het leiderschap van de Democratische partij dit succesvolle scenario te herhalen door Amerikaanse helden te kandideren. De zelfverzekerde progressieven hebben veel volgers op sociale media en steun van linkse media. Ze kunnen niet vervreemd worden omdat de progressieve basis nodig is om Trump te verslaan. Hoewel de stemmen in Californië of New York niet van belang zijn voor de winst in het Electoral College dat in staten wordt beslist waar identiteitspolitiek relatief onbelangrijk is, maar ‘keukentafel’-onderwerpen als gezondheid of sociaal-economie de doorslag geven.
Dat alles zou geen bezwaar zijn als er geen president Trump was. Maar hij is er wel. Hoewel de peilingen tonen dat Trump in 2020 van alle belangrijke Democratische kandidaten verliest is een voorwaarde daarvoor dat de Democratische partij niet verdeeld raakt zodat een groot deel van de achterban niet gaat stemmen. Daar ligt de kans van Trump die kan rekenen op een trouwe achterban. Het gehakketak tussen Pelosi en de progressieve vrouwen is koren op de molen van Trump. Dat verzwakt de Democratische partij. Het is een kwestie van prioriteit. Zetten de Democraten eerst alles op alles om Trump met gematigde kandidaat als Joe Biden, Elizabeth Warren of Kamala Harris te verslaan en vechten ze daarna hun onderlinge strijd uit of doen ze dat tegelijk? Het risico van dat laatste is dat Trump de lachende derde is en zo een tweede termijn wint, het risico van het eerste is voor de progressieven dat hun momentum voorbijgaat en ze ingekapseld raken.
Men zou hopen op een wapenstilstand waarin de Democraten tot november 2020 collectief alle energie aanwenden om Trump te verslaan met een belofte voor de progressieve vleugel dat belangrijke wensen van hun politieke programma (immigratie/grens, omslag in klimaatbeleid en interne democratie in eigen partij) ingewilligd worden. Voorwaarde is dat het politieke debat binnenskamers blijft en Trump niet kan dienen.
Een citaat uit een artikel van George Chesterton over culturele toe-eigening raakt de kern: ‘It feels as if progressives are winning the culture war but losing the political one, in which power increasingly rests with an activated right’. Het winnen van de culturele oorlog in de publieke opinie of op sociale media is waardeloos als tegelijk de politieke oorlog wordt verloren. Daar worden wetten gemaakt en besluiten genomen die de levens van de burgers bepalen die ze economisch afhankelijk maakt. Hoe zinvol is het om de strijd over cultuur en identiteit te winnen als men de strijd om de productiemiddelen, productieverhoudingen en politiek verliest?
Verder doordenkend, is de cultuurstrijd geen vette wortel die progressieven als afleiding wordt voorgehouden en waarin ze gretig bijten zonder dat ze ten volle beseffen dat ze ermee vooral de tegenstander dienen van wie ze het minste te verwachten hebben? In twee tweets stemde ik in met de observatie van Jon Favreau:
Foto: Tweet van acteur en regisseur Jon Favreau, 13 juli 2019 en mijn reactie van 14 juli 2019.
Slogan ‘Stem niet op een verkrachter’ typeert en begunstigt Trump meer dan de Democraten
Een sterke slogan, ofwel leus of motto, is belangrijk in de politieke marketing. ‘Stem niet op een verkrachter’ is de slogan waarvan de ingehuurde schrijver Tony Schwartz voor Trumps ‘Art of the Deal‘ denkt dat de Democraten die moeten gebruiken om Trump in 2020 te verslaan. Inmiddels zijn er 16 vrouwen maar buiten gekomen met verhalen die Trump beschuldigingen van verkrachting of grensoverschrijdend seksueel gedrag.
Heeft Schwartz gelijk? Tot nu toe hebben alle verhalen over Trumps wangedrag tegenover vrouwen weinig opgeleverd. Notabene in het Me Too-tijdperk waarin vele opinieleiders in de film- en mediaindustrie van hun voetstuk zijn gestoten. De Republikeinse partijleiding en evangelistische kerkleiders hebben beschuldigingen weggewuifd en zijn Trump om politieke redenen blijven steunen, hoewel diens gedrag haaks staat op de waarden die deze partij en kerk zeggen te vertegenwoordigen. Aardige varianten zouden trouwens zijn ’Stem niet op iemand die in bed ligt met de vijand’ of ’Stem op iemand die respect heeft voor vrouwen’.
Die steun heeft sekte-achtige vormen aangenomen waarin blind geloof elk argument neutraliseert. Zoals dat altijd gaat met godsdienst en bovenzinnelijkheid. Theoloog Reza Aslan zei daar in november 2017 over: ‘Want het enige dat gevaarlijker is dan een sekteleider, is een sekteleider die een martelaar is’. Dat is de reden dat Trump het vooruitzicht van impeachment door de Democraten in het Huis thematiseert. Waarbij in het midden blijft of hij daar bang voor is en in een tactische omkering de aanval kiest op dat wat hij het meeste vreest of dat zijn strategie het vasthouden van zijn achterban is. In een fantasieloze en eentonige, maar wellicht succesvolle aanpak. Het is echter een gok om met een minderheid de verkiezingen te winnen. Een minderheid van zo’n 35% steunt Trump door dik en dun, en daarnaast is er nu zo’n 8% sympathisanten die hem om politieke redenen steunt. Trumps steun schommelt al tijden rond de 43% volgens nieuwssite FiveThirtyEight.
Het gaat om het mobiliseren van de meerderheid aan Democratische, onafhankelijke, Trump-kritische en Trump-weifelende kiezers in de Republikeinse partij. De slogan spreekt vooral vrouwen aan. Trumps steun onder vrouwen was in 2016 met 41% laag en is waarschijnlijk verder gedaald. Ook onder witte, Republikeinse vrouwen in de buitenwijken. Tot hun verbijstering zien vrouwen nu al sinds de publicatie van de zogenaamde Access Hollywood opname op 7 oktober 2016 dat Trump die zich herhaaldelijk heeft bezondigd aan seksueel wangedrag daarmee wegkomt. De president die ooit met uitingen van deugdzaamheid, rechtschapenheid en eerbaarheid de morele leider van de natie was is dat niet meer. Met wangedrag en capriolen beschadigt Trump het morele gezag van zijn land. Hij is het uithangbord van de ongelijkheid in de Amerikaanse samenleving geworden. Degenen die hem steunen stemmen in met de afbraak van dit moreel gezag en die ongelijkheid.
Trumps steun onder het electoraat is in theorie met 43% te laag om op eigen kracht de presidentsverkiezingen van 2020 te winnen. Hij mag net als in 2016 hopen op allerlei vormen van kiezersonderdrukking door Republikeinse bestuurders op staatsniveau waardoor sympathisanten van zijn tegenstander ontmoedigd worden én op Russische steun die de Democratische kiezers via sociale media misleidt om niet te gaan stemmen. Een verdeelde Democratische partij waarin tot nu toe geen overtuigende kandidaat zich aftekent om Trump uit te dagen moet de rest doen. Schwartz’s slogan neutraliseert Trumps mogelijk politieke draai, ‘pivot’ naar het centrum. Hiermee zou Trump zijn basis kunnen verbreden. De slogan spreekt Trump niet aan als politicus, maar als een vrouwonvriendelijk individu die wangedrag vertoont en weinig moreel gezag heeft.
De slogan thematiseert twee fundamentele debatten. Ten eerste of de frontale aanval op Trump zinvol is en niet juist zijn achterban mobiliseert om te gaan stemmen. Uitgaande van Trumps minderheidsstrategie dat zijn trouwe basis van 38-43%, kiezersonderdrukking van de Democratische stem, Russische misleiding via sociale media en een Democratische opponent die niet de hele achterban van de Democratische partij achter zich krijgt voldoende is voor winst. Ten tweede accentueert het de onenigheid binnen de Democratische partij tussen de links-radicalen die gaan voor het benadrukken van identiteit, radicale beleidsmaatregelen en impeachment van Trump en de gematigden die behoedzamer opereren en net als bij de succesvolle tussentijdse verkiezingen van 2018 zich niet rechtstreeks willen richten op Trump, maar -over zijn hoofd heen- op de onderwerpen die Trumps kiezers belangrijk vinden, zoals zorg.
Er moet eerst een Democratische kandidaat zijn voordat er een slogan is. Dan pas kan aan deze persoon een slogan gekoppeld worden die past. Het maakt nogal uit voor de toon en inhoud van de campagne of Kamala Harris, Elizabeth Warren, Joe Biden of iemand anders Trumps uitdager wordt. Zo bekeken komt de slogan te vroeg. Uitmuntend in duidelijkheid, maar tegelijk verdeeldheid zaaiend binnen de Amerikaanse samenleving en de Democratische partij, en slechts mondjesmaat binnen Trumps achterban. Speak low en niet too soon. Zo vermengt zich ook hier de populaire cultuur van een liefdesliedje met hogere politiek die akelig laag is.
Foto: Tweet van Tony Schwartz, 30 juni 2019 (NL tijd).
