Apple verwijdert app onder druk van China die demonstranten in Hong Kong de beweging van de politie kon laten volgen

Het is moeilijk om niet cynisch te zijn over het gedrag van de Amerikaanse techgiganten, zoals Apple, Google, Facebook of Twitter. Uiteindelijk buigen deze commerciële ondernemingen voor de macht als hun economisch belang in het geding komt. Ze staan niet aan de kant van de machtelozen die de macht ter discussie stellen, maar volgen hun portemonnee. Facebook en Twitter maakten de ondermijning van de presidentsverkiezingen van 2016 in de VS door de Russische Federatie mogelijk. Apple heeft onder druk van de Chinese overheid nu een app verwijderd die de demonstranten in Hong Kong hielp om de bewegingen van de politie te volgen. Vraag is of deze demonstranten met een alternatieve app komen of op andere manieren de bewegingen van de politie kunnen volgen. De conclusie kan echter geen andere zijn dan deze, namelijk dat als het erop aankomt, dan kiezen Amerikaanse techgiganten voor winstgevendheid en laten ze demonstranten stikken. Dat geldt ook voor andere bedrijven. Laat daar geen enkele illusie over bestaan. Zie ook mijn commentaar van juni 2013 waarin ik constateerde dat autoritaire regimes hun naïviteit voorbij zijn en allang weten dat sociale media als katalysator van rebellie geblokkeerd kunnen worden door de techgiganten onder druk te zetten.

Net met beschuldigingen van seksuele intimidatie en verkrachting sluit zich rond islamoloog Tariq Ramadan. Met satire Charlie Hebdo

Voor wie het gemist heeft, islamoloog en prediker Tariq Ramadan wordt sinds enkele weken beschuldigd van seksuele intimidatie en verkrachting (‘viol’) van vrouwen en meisjes. Hij ontkent de beschuldigingen maar komt steeds meer in het nauw. Zie hier voor een commentaar van 21 oktober met verwijzing naar bronnen.

Ramadan zou zonder succes geprobeerd hebben een 14-jarig meisje te verleiden, zoals blijkt uit een bericht in de Zwitserse Tribune de Genève. Ramadan lijkt de Harvey Weinstein van de islam. De manipulator van vrouwen en meisjes waarover hij macht uitoefende en van wie hij seks eiste. Charlie Hebdo noemde hem in de uitgave van afgelopen week de zesde pilaar van de islam. Het kwam het satirisch tijdschrift vanzelfsprekend op doodsbedreigingen te staan. Want Ramadan heeft volgers die hem met religieuze affectie vereren.

De affaire Ramadan is de lakmoesproef voor de islam in Europa. Weet het net als Hollywood schoon schip te maken en de rotte appels uit de mand te gooien? Of mist het het zelfreinigend vermogen om dat te doen?

Foto: Cover van Charlie Hebdo nr. 1319, uitgave van 1 november 2017. Met een cartoon van Tariq Ramadan die zegt ‘Ik ben de zesde pilaar van de islam’.

Tariq Ramadan door Henda Ayari beschuldigd van verkrachting

De voormalige salafiste Henda Ayari die feministe is geworden en de scheiding van kerk en staat verdedigt maakte gisteren op haar FB-pagina de naam bekend van de man die ze vorig jaar in haar boek ‘ J’ai choisi d’être libre anoniem beschuldigde van verkrachting en seksuele agressie. Achter het pseudoniem Zoubeyr lijkt nu de Zwitsers-Franse islamist en moslimbroeder Tariq Ramadan schuil te gaan. Haar woordvoerder zegt dat Henda Ayari uit angst er niet over durft te communiceren, aldus een bericht van BFMTV. Islamisten dreigen vaak met geweld en gebruiken dat ook. Haar onthulling komt in het kielzog van de wereldwijde campagne op sociale media die ontstond na de beschuldiging van de Amerikaanse filmproducent Harvey Weinstein.

Ramadan is in buiten eigen kring niet populair omdat hij de verantwoordelijkheid van de islam altijd afschuift. Hij wil zijn versie van de islam niet naar de moderniteit brengen, maar hooguit de moderniteit naar de islam. Ramadan wijt wat er mis gaat binnen de islam of in de moslimnaties altijd aan externe factoren. Maar hij wil dat nooit herleiden tot de islam zelf. Zodat Ramadan de hervorming van de kern van de islam in lijn met de moderne islamisten -die het modernisme naar de islam willen brengen en niet andersom- blijft blokkeren.

Tariq Ramadan is een handige debater en gebruikt voor zijn aanvallende verdediging een tweetrapsraket. Hij definieert de uitwassen van de islam zoals het terrorisme als niet behorend tot de islam. En hij probeert kritiek op de islam af te leiden door de boodschapper van de kritiek in een kwaad daglicht te stellen. Ramadan heeft in Frankrijk vele vijanden gemaakt en plukt daar nu de wrange vruchten van. Het valt niet te verwachten dat hij na de beschuldiging van verkrachting door Ayari bijval of compassie buiten eigen kring zal krijgen. Zijn rol in het publieke debat is beschadigd en waarschijnlijk uitgespeeld. Islamisten zullen dat vertalen als racisme.

Zes Amerikaanse schrijvers protesteren tegen prijs Charlie Hebdo

Vrijheid van meningsuiting waaraan beperkingen worden gesteld is geen vrijheid van meningsuiting meer. Salman Rushdie legde dat enkele maanden geleden uit. Zes leden van de Amerikaanse PEN club hebben echter niet begrepen wat vrijheid van meningsuiting is. Het gaat om de schrijvers Peter Carey, Michael Ondaatje, Francine Prose, Teju Cole, Rachel Kushner en Taiye Selasi. De New York Times meldt dat ze protesteren tegen de beslissing van de PEN club om de jaarlijkse Freedom of Expression Courage award aan Charlie Hebdo te geven en dat ze het gala waar de award wordt uitgereikt niet zullen bijwonen. Eerder dit jaar werden 12 redactieleden van het Franse satirische tijdschrift bij een moordaanslag door twee islamisten vermoord.

Kushner verwijt Charlie Hebdo ‘culturele intolerantie‘ en ‘een soort van gedwongen seculier standpunt’. Deze schrijvers hebben er niets van begrepen. Komt dat door hun Amerikaanse blik op de wereld? Ze kennen Charlie Hebdo niet dat alles en iedereen op de korrel neemt en reduceren het tot een tijdschrift dat moslims denigrerend zou afbeelden. Ze begrijpen evenmin wat meningsuiting echt inhoudt. Best triest, die Peter Carey, Michael Ondaatje, Francine Prose, Teju Cole, Rachel Kushner en Taiye Selasi die menen op te komen voor tolerantie, maar feitelijk het omgekeerde doen. En wat is in hemelsnaam een ‘gedwongen seculier standpunt‘?

Dieudonné: dubbele standaard van de vrijheid van meningsuiting

Regeringsleiders of hoofdredacties getuigen sinds de aanslag bij Charle Hebdo met mooie woorden van de vrijheid van meningsuiting en tonen solidariteit. Door met vertegenwoordigers van Gabon, Egypte, Turkije of Rusland een mars te houden voor de meningsuiting. Landen die een loopje nemen met de meningsuiting. Daniel Wickham ontleedt deze dubbele standaard. Of pagina’s vol achtergrondverhalen te laten verschijnen met maar een invalshoek. In de praktijk leveren ze niet wat ze beloven. Want de vrijheid van meningsuiting wint pas aan waarde als het controverses oproept. Maar voordat het zover is haken de gevestigde machten af.

Een goed voorbeeld daarvan is het aanhouden van de Franse komiek en activist Dieudonné M’bala M’bala omdat hij het terrorisme verheerlijkt zou hebben door zijn uitspraak op sociale media dat hij zich Charlie Coulibaly voelt (‘Je me sens Charlie Coulibaly‘). In een brief aan minister Bernard Cazeneuve van Binnenlandse Zaken legt hij uit zich niet anders te voelen dan Charlie, maar als een public enemy no. 1 bejegend te worden als Ahmedy Coulibaly met meer dan 80 juridische procedures tegen hem en zijn directe omgeving in een jaar. Coulibaly is de moordenaar van vier mensen in de kosjere supermarkt die verklaarde namens ISIS te handelen.

De vrijheid van meningsuiting is op twee manieren niet absoluut. De eerste beperking die voor allen geldt is de wet. Oproepen tot geweld en haaizaaien is niet toegestaan. Dat heeft zin omdat het de scherpste kantjes van het publieke debat haalt. De tweede beperking heeft te maken met de positie van de criticus. Als het de zittende macht volgt wordt het aanvaard en zelfs toegejuicht. Dus bij solidariteitsmanifestaties, in televisiestudio’s of op krantenpagina’s. Maar als het de macht fundamenteel ter discussie stelt wordt het verhinderd of geblokkeerd. Of wordt degene die binnen de wet tegen de macht ingaat zelfs juridisch bedreigd. Dat maakt het publieke debat minder divers en breed dan het zou moeten zijn en wenselijk is.

Mogelijk is Dieudonné een horzel in de pels van de macht die de randen van de wet opzoekt. Uit politieke stellingname of ter profilering van zijn theatercarriere. Maar zolang hij de wet niet overtreedt moet hem geen strobreed in de weg gelegd worden of mogen autoriteiten de werking van de wet oneigenlijk oprekken om hem tot zwijgen te brengen. Dieudonné moet met woorden kunnen zeggen zich een Charlie Coulibaly te voelen. Hem tegenwerken, negeren of schouderophalend in een buitencategorie plaatsen ondergraaft het principe van vrijheid waarover alle politici, journalisten en opinieleiders zich afgelopen weken druk maakten.

Foto: Banner uit tweet van Glenn Greenwald, 14 januari 2015.

Maakte massale surveillance aanslag Charlie Hebdo mogelijk?

Julian Assange antwoordt in een verklaring op een artikel van Max Hastings van de Brits Daily Mail. Wie heeft het bij het rechte eind, Hastings of Assange? De finesse zit ‘m in het verschil tussen gerichte en massale surveillance door de staat. Hastings gaat uit van het idee dat de onthullingen van Edward Snowden en Assange de staatsveiligheid van westerse landen in gevaar zou hebben gebracht. Veiligheidschefs geven echter toe dat dit nooit is aangetoond of dat massale spionage aanslagen heeft voorkomen. Edward Snowden beweerde zijn onthullingen juist te doen om een fundamenteel debat over democratie en veiligheid op gang te brengen. En zo de staat in de staat van de veiligheidsindustrie ter discussie te stellen die niet altijd handelt in het belang van burger of staat. Maar in veel gevallen uit deelbelang van bedrijven, politieke facties en spionageindustrie.

Assange en Snowden menen dat massale spionage van burgers ondoelmatig is en het opereren van veiligheidsdiensten eerder hindert dan helpt. Wat gevraagd wordt in het bestrijden van terrorisme is een aanpak op maat die bestaat uit gerichte surveillance van potentiële daders. Dat begint met een goede analyse, het vrijmaken van middelen voor de uitvoering en niet langer het accent op techniek, maar vooral veldwerk van experts met talenkennis en kennis van de doelgroep die gevolgd moet worden. Het gelijk van Assange is dat de keuze voor het massaal volgen van alle burgers het failliet van de gerichte surveillance is geworden.

Assange vraagt zich af waarom het kantoor van Charlie Hebdo slecht beveiligd was. Dat heeft waarschijnlijk vooral te maken met de mentaliteit van de medewerkers die afstand van de overheid wilden houden om hun mentale vrijheid te behouden. Ze beseften de staat voor bescherming nodig te hebben, maar wilden zich niet in een kooi laten stoppen. Het niet voorkomen van de aanslag op Charlie Hebdo kan evenmin volledig op rekening van de verkeerde afweging in het soort surveillance worden gelegd zoals Assange doet. Surveillance is nooit waterdicht. Toch is het vreemd dat de daders aan semi-automatische wapens konden komen en deze aanslag konden plegen terwijl ze in beeld waren bij de Franse veiligheidsdiensten. De aanslag roept de vraag op of het geld dat de veiligheidsindustrie krijgt toegewezen optimaal besteed wordt. Het antwoord lijkt ‘nee’.

Foto: Verklaring van Julian Assange in antwoord op artikel Max Hastings voor de Daily Mail.

Tariq Ramadan: Islam focus Charlie Hebdo om economische reden

Tariq Ramadan (na 15’44’’): ‘You know what? You know why? It’s mainly a question of money. They went bankrupt, and you know this. They went bankrupt over the last two years. And what they did with this controversy is that Islam today and to target Muslims is making money. It has nothing to do with courage. It has to do with making money and targeting the marginalized people in the society.’ Ramadan suggereert dat het Charlie Hebdo niet om de vrijheid van meningsuiting of journalistieke intenties was te doen, maar om het draaiende houden van het eigen blad ten koste van de islam. Dit is een beschuldiging die Art Spiegelman niet kan beantwoorden omdat hij geen kennis heeft van de recente geschiedenis van Charlie Hebdo.

Ramadan volgt met deze aanval zijn oude tactiek, namelijk dat alles wat er mis gaat binnen de islam of in de moslimnaties altijd aan externe factoren te wijten valt. Maar nooit te herleiden valt tot de islam zelf. Zodat Ramadan de hervorming van de kern van de islam in tegenstelling tot moderne islamisten -die het modernisme naar de islam willen brengen en niet andersom- blijft blokkeren. Ramadan gebruikt voor zijn aanvallende verdediging een tweetrapsraket. Hij definieert alle uitwassen van de islam zoals het terrorisme als niet behorend tot de islam. En hij probeert kritiek op de islam af te leiden door de boodschapper van de kritiek in een kwaad daglicht te stellen. Zoals de redactie van Charlie Hebdo die notabene werd gedood door de hand van moslims. De onbeschaamdheid van Ramadan kent een dag na deze wandaad geen grenzen.

Zie hier voor transcript van de uitzending van Democracy Now met Art Spiegelaman en Tariq Ramadan.

De ondraaglijke lichtheid van ‘journalist’ Peter R. de Vries

Hoe het niet moet toonde gisteren in reactie op de dodelijke aanslag bij Charlie Hebdo in RTL Boulevard  misdaadjournalist Peter R. de Vries aan. Mediacourant zet het op een rijtje. Er is kritiek gekomen op zijn ongelukkige uitspraken die niet ondubbelzinnig de vrijheid van meningsuiting verdedigen. Onbegrijpelijk voor iemand die zich journalist noemt. Maar De Vries grossiert ook in denkfouten en gebrek aan kennis van zaken.

Hij maakt om te beginnen de denkfout dat een niet-moslim de leerstellingen en verboden van de islam moet volgen. Een tamelijk bizar en onhaalbaar standpunt. Want religies kennen vele verboden, zoals een simpel voorbeeld verduidelijkt. Verschillende religies verbieden het eten van varkensvlees (islam), van rundvlees of van elk vlees of vis (hindoeïsme), maar dat betekent niet dat andersdenkenden deze verboden moeten opvolgen. Zo heeft een niet-moslim geen enkele verplichting om de dogma’s van de islam te volgen.

Daarbij komt dat de interpretatie van De Vries over het verbod om de profeet af te beelden minder absoluut is dan hij meent. Islamist Umar Ryad analyseerde dat begin 2013 naar aanleiding van de Deense spotprenten: ‘Niet alle islamitische stromingen handhaven een strikt verbod op het afbeelden van de profeet’. Verwijzend naar de uitspraak van de Iraanse rechtsgeleerde Taha Jabir al-Alwani over de afbeelding van de profeet op een fries in de VS: ‘Al-Alwani stelt dat elke beschaving zijn eigen middelen heeft voor zelfexpressie. Een islamitische beschaving uit zich door de kracht van het ‘woord’. Westerse beschavingen zijn juist geneigd zich te manifesteren door het tastbare, concrete ‘beeld’. De conclusie legitimeert het cultuurverschil: ‘Het beeld kan worden gezien als symbool voor de positie van de islam als integraal onderdeel van het pluriforme karakter van de Amerikaanse samenleving’. Hetzelfde kan gezegd worden van de West-Europese samenleving.

Wat De Vries precies suggereert met de opmerking over de afbeelding van de profeet is onduidelijk: ‘Op het moment dat je dat toch doet en je beeldt hem zelfs af in compromitterende situaties, zelfs naakt, dan roept dat heftige situaties op’. Is de verwachting van een heftige reactie reden om iets na te laten? De Vries vliegt volledig uit de bocht met de opmerking ‘Het publiceren van dit soort spotprenten ervaren veel mensen die het moslimgeloof aanhangen, óók als een aanslag.’ Alsof het maken van een tekening en het uitvoeren van een aanslag waarbij 12 mensen worden gedood ook maar op enige wijze vergelijkbaar zouden zijn. De Vries laat zich kennen als een pseudo-journalist die zowel de vrijheid van meningsuiting als de islam niet begrijpt.

Foto: Schermafbeelding van artikel ‘Peter R. begrijpt woede om cartoons Charlie Hebdo’ voor Mediacourant.

Na Charlie Hebdo: Religie verdient niet meer respect dan andere menselijke constructie, gedachtengoed of levensbeschouwing

Salman Rushdie wijst in een reactie op de site van de schrijversvereniging Engelse PEN de aanslag op het satirische tijdschrift Charlie Hebdo in Parijs af. Daarbij kwamen vanochtend tot nu toe tien medewerkers en twee politieagenten om het leven. Met grote waarschijnlijkheid lijkt het te gaan om een aanslag die door moslims in naam van de islam is gepleegd. Wat moet behalve de veroordeling van geweld de reactie zijn?

Relativeren kan door te wijzen op de vele doden die dagelijks in Pakistan, Afghanistan, Syrië of Irak vallen. In de meeste, maar niet alle gevallen door geweld tussen moslims onderling die de andere moslim niet altijd als moslim erkennen. Relativeren kan door met aannames, analogieën en projecties complottheorieën op te tuigen. Met als gevolg dat door het breed te maken de oorzaak voor het geweld van vandaag uit zicht verdwijnt. Maar in het aangezicht van de dagelijkse spiegel, de wereldse rechter of een hogere macht waarin iemand gelooft is het enkel en alleen de dader die verantwoording voor de eigen daad moet -en kan- geven.

Rushdie noemt religie een middeleeuwse vorm van onredelijkheid die in combinatie met moderne wapens een echte bedreiging voor onze vrijheden wordt. Hij ziet in wat vandaag in naam van de islam gebeurde een dodelijke mutatie in het hart van de islam. Met tragische gevolgen. Treffend is wat Rushdie zegt over ‘het respect voor religie’, dat zou zijn uitgegroeid tot en omgeslagen in ‘angst voor religie’. Religies verdienen echter als alle andere ideeën en menselijke constructies kritiek, satire en onverschrokken gebrek aan respect.

Onze reactie op een aanslag zoals die vandaag in Parijs plaatsvond moet niet het wegkijken voor de uitwassen van religie zijn, maar het mobiliseren van kracht ertegen. Redelijke gelovigen hoeven zich niet aangesproken te voelen in de veroordeling van dit geweld dat in naam van religie plaatsvindt. De reactie op religie moet evenmin het terugdringen ervan zijn, maar wel het bekritiseren ervan en het duidelijk maken aan gelovigen of pseudo-gelovigen die in naam van religie dit soort geweld plegen dat ze niet boven of buiten de wet staan. De juiste reactie op dit soort daden door radicale ‘gelovigen’ is een samenleving die eensgezind religie erkent als idee dat gelovigen inspireert, maar tegelijk religie niet als iets erkent dat vanuit een hoger beroep meer respect verdient dan willekeurig ieder andere menselijke constructie, gedachtengoed of levensbeschouwing.

Foto: Verklaring van Salman Rushdie op English Pen naar aanleiding van de aanslag op Charlie Hebdo, 7 januari 2015.

Terroristische aanslag in Parijs op Charlie Hebdo: 12 doden. Islam?

Update 13.25: Volgens L’OBS heeft een Arabisch sprekende vrouw die op de plek aanwezig was de aanvallers in het Arabisch horen schreeuwen: Allah akbar, de profeet is gewroken. (Allah akbar, le prophète a été vengé).

Frankrijk is in schok. Twaalf doden, waarvan twee agenten bij een terroristische aanslag op het kantoor van het satirische weekblad Charlie Hebdo in Parijs. Befaamd voor het aanpakken van politici en themanummers over religie, waarop moslims doorgaans onverdraagzamer reageren dan joden of katholieken. Wellicht omdat activistische moslims minder gevoel voor humor hebben en de werking van de westerse persvrijheid niet begrijpen. Het onderzoek naar de twee daders die beschikten over automatische wapens is nog in volle gang.

De video toont dat ze ‘Allah akbar’ roepen, zodat aangenomen mag worden dat de daders moslim zijn. Door de regering is het plan Vigipirate ingesteld, zo meldt L’OBS. In 2011 werd er een aanslag met een brandbom op het kantoor gepleegd. Er was politiebewaking. President Hollande spreekt van een ‘lafhartige aanslag‘.